ความคิดเห็นที่ 1 ในร้านกาแฟ ผมเห็นเด็กชายกำลังเดินเข้ามาในร้าน คราวนี้ไม่มีกล่องและอุปกรณ์ขัดรองเท้า มาด้วย เด็กหนุ่มซึ่งเป็นพนักงานในร้านทำท่าไม่แน่ใจแต่ก็ยังเดินเข้าไปหา "เอาอะไรดีน้อง" เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "โกโก้เย็น เท่าไร" เด็กชายท่าทางมอมแมมถาม จากสีหน้าและแววตาของป้อมทำให้เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อนลง "แก้วเล็กสี่สิบบาท แก้วกลางหกสิบ แก้วใหญ่แปดสิบ " ป้อมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงจนผมได้ยินเสียงกรุ๋งกริ๋งดังออกมา เด็กชายพยักหน้าก่อนจะพูด "ถ้างั้นผมจะมาใหม่ ผมจะเอาแก้วใหญ่" ผมเห็นเด็กหนุ่มที่เป็นพนักงานในร้านทำสีหน้าแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ซักอะไรอีก ทั้งผมและ เด็กหนุ่มคนนั้นได้แต่มองป้อมเดินจากไปด้วยความสงสัยว่าป้อมต้องการโกโก้เย็นแก้วใหญ่ ไปทำไม แก้วขนาดนั้นน้ำแข็งต้องละลายหมดก่อนที่เด็กหกขวบจะทานหมดแน่นอน ผมยังคงเห็นป้อมมานั่งขัดรองเท้าที่เดิมอีกสามสี่วัน และก็หายไป หรือที่ร้านกาแฟที่ป้อมเคย มาประจำก็ไม่เห็น เด็กคนนั้นไปไหนนะผมเฝ้าถามตัวเอง ด้วยความสงสัยผมจึงเดินไปบริเวณที่มีคนพิการนั่งขัดรองเท้าอยู่ ที่ด้านข้างยังคงมีกล่องและ อุปกรณ์ขัดรองเท้าของป้อมวางอยู่..หรือเกิดอะไรขึ้นกับเขานะ ผมอดใจหายไม่ได้ "พี่ครับ " ผมเรียกชายพิการขาด้วนที่นั่งอยู่ "ครับคุณ ขัดรองเท้าหรอครับ" เขาถาม ผพยักหน้าและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กที่เขาจัดให้ "เด็กตัวเล็กๆที่ชื่อป้อมไม่มาแล้วหรอครับ" ผมถามและมองไปยังกล่องที่วางอยู่ด้านข้าง ชายพิการถอนใจก่อนจะตอบผม "คงไม่มาแล้วล่ะครับ " "อ้าวทำไมล่ะครับ อุปกรณ์ของเขายังอยู่ที่นี่เลย" ผมถามพร้อมกับชี้มือไปยังกล่องที่วางอยู่ ด้านข้าง "อ๋อ นี่ของผมเองล่ะครับ" ชายพิการตอบ "ผมให้ไอ้ป้อมมันยืม มันอยากได้ตังค์ไปซื้อโกโก้อะไรนี่ละ" เขาเล่าต่อ "กล่องนี่เป็นเครื่องมือเก่าผม ไม่ได้ใช้แล้วก็เลยให้มันยืมสงสารมัน" ชายพิการเล่า จากนั้น เรื่องราวของป้อมที่ผมไม่เคยรู้ก็ได้ถูกถ่ายทอดออกมา เมื่อสองเดือนก่อน เด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบ ..แป้น..น้องสาวของป้อมป่วยด้วยโรคที่หมอ เองก็ไม่รู้จัก หรืออาจทำเป็นไม่รู้จัก พ่อและแม่ของป้อมพาน้องสาวของเขาไปที่โรงพยาบาล รักษาด้วยบัตรผู้ป่วยอนาถาและเงินเก็บที่พอจะมีจนกระทั่งเงินเก็บบาทสุดท้ายของครอบครัว หมดไป....อาการของเด็กหญิงยังไม่ดีขึ้น การที่แม่ของป้อมที่หยุดงานไปดูแลอยู่เกือบสอง เดือนทำให้รายได้ของครอบครัวไม่พอใช้จ่าย สุดท้ายทางโรงพยาบาลก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ให้เด็กหญิงกลับมารักษาตัวที่บ้านตามอาการ ซึ่งทั้ง พ่อและแม่ของป้อมไม่มีทางเลือก.. ด้วยเหตุผลของปากท้อง..ซึ่งทุกคนในครอบครัวต่างรู้ดีว่าเวลาที่จะยื้อชีวิตของเด็กหญิงนั้นน้อย ลงทุกวัน "ป้อมมันบอกว่ามันจะซื้อโกโก้ไปให้น้อง"ชายพิการเล่า ถึงตอนนี้เสียงของชายผู้พิการสั่นเครือ "ผมเห็นมันมาด้อมๆมองๆอยู่ ทีแรกนึกว่ามันจะมาขโมยเงิน" เขาเล่า "ต่อมามันก็มาขอว่า มันจะขัดรองเท้าให้ แค่แบ่งเงินให้มันครั้งละห้าบาท" ถ้าผมดูไม่ผิดผมคิดว่าผมเห็นน้ำตาคลออยู่ที่สองตาของชายพิการ "ผมก็เลยเอาเครื่องมือเก่าๆมาให้มันใช้ แต่มันก็เก็บเงินแค่ห้าบาทอยู่ดี" เขาเล่าต่อ ผมนับเวลาคร่าวๆที่เด็กชายมารับจ้างขัดรองเท้าที่นี่ อย่างน้อยเขาควรจะได้โกโก้แก้วเล็กแล้ว นี่นา ... "ถ้างั้นผมจะมาใหม่ ผมจะเอาแก้วใหญ่" เสียงเล็กนั้นแว่วเข้ามาในความทรงจำ .. มีอะไรที่ผม ยังไม่รู้อีกนะ "แล้วป้อมเค้าซื้อได้หรือยัง" ผมถาม ก็น่าจะได้แล้วนี่นา เพราะไม่เห็นเด็กชายมอมแมมคนนั้น อีก คราวนี้ชายพิการถึงกับป้ายน้ำตา ยาขัดร้องเท้าที่เปรอะมือเปื้อนหน้าเป็นทางยาว "ยังหรอก แต่ป้อมมันไม่ต้องการแล้ว มันก็เลยไม่มาอีก" คำตอบนี้ทำให้ผมรู้สึกถึงการบีบของหัวใจจนเกือบหายใจไม่ออก ...หรือว่า... "น้องสาวมันตายไปเมื่อสองวันก่อน " ชายพิการเล่า "มันเอากล่องและอุปกรณ์มาคืนผม คุณรู้มั้ยว่ามันเก็บเงินได้กี่บาท" เขาถามแต่ไม่ต้องการคำตอบ "เจ็ดสิบบาท...." ชายพิการตอบพร้อมกับสะอื้น ผมรู้สึกร้อนๆที่ขอบตาขึ้นมา... ผมพยายามก้มมองรองเท้าที่ชายพิการเพิ่งขัดเสร็จ มันมีหยดน้ำ เล็กๆเกาะอยู่...ผมไม่รู้เหมือนกันว่าหยดน้ำนั้นมันมาจากผมหรือจากชายพิการคนนั้น... ผมกลับมานั่งที่ร้านกาแฟร้านเดิม... ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิม ผู้คน ร้านกาแฟ แต่หัวใจผมนี่สิ ผมรู้ว่ามันไม่มีวันเหมือนเดิม... ผมนึกถึงชายพิการคนนั้น ... เขาพิการจริงๆน่ะหรือ.. ไม่หรอก ผมต่างหากที่พิการ.. หัวใจผมมอง ไม่เห็นความทุกข์ของคนรอบข้าง.. แต่ชายคนนั้นเห็น.. หัวใจผมมันคับแคบและเย็นชา...แต่หัว ใจของชายคนนั้นกลับกว้างขวางและอบอุ่น...ใช่...ผมต่างหากที่พิการ... เด็กชายตัวเล็กที่แบกรับภาระเกินตัว ป่านนี้หัวใจดวงน้อยนั้นจะเป็นอย่างไร..บาดแผลนี้สร้าง ความเจ็บปวดและฝังลึกลงไปในใจเขามากแค่ไหน.... เสื้อผ้าที่มอมแมมและขาดรุ่งริ่งนั้นไม่ ได้ทำความสกปรกให้ป้อมเลยแม้เพียงนิด ...เขาบริสุทธิ์ถึงเพียงนั้น... ไม่ว่าป้อมจะรับรุ้หรือไม่ผมก็อยากบอกเขา.. มีปราชญ์ท่านนึ่งเคยบอกว่าช่วงเวลาที่มีความสุข นั้นไม่ใช่เวลาที่ความสมหวังมาถึงหากแต่เป็นช่วงเวลาทีเรารอคอยด้วยความหวังต่างหาก...... เวลาที่เด็กชายตัวเล็กพร้อมกล่องขัดรองเท้ากำลังรอคอยอย่างมีความหวัง...เวลาที่เด็กหญิงตัวเล็ก รอคอยและรู้ว่ามีใครบางคนกำลังทุ่มเทเพื่อเธอ... นั่นควรเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด.... ...ไม่ว่าผลของมันจะสมหวังหรือผิดหวัง...... แต่ที่ผมยังไม่เข้าใจก็คือ ป้อมมีสตางค์พอที่จะซื้อโกโก้แก้วเล็กหรือแก้วกลางได้แน่ๆ แต่เขาต้อง การโกโก้แก้วใหญ่ไปทำไมนะ...... คำถามนั้นผมเฝ้าถามตัวเองนับจากวันนั้นมา......... ..................................................................................................................................................... "พี่ป้อม ถ้าตายไปแป้นจะไปเกิดเป็นเจ้าหญิงมั้ย" "เป็นสิ ..... " "เป็นเจ้าหญิงจะได้ใส่ชุดขาวและกินของหวานๆหอมๆเหมือนวันนั้นใช่มั้ย" "ใช่สิ ..." "ถ้างั้น ทั้งพ่อ แม่และพี่ป้อม ก็ต้องได้กินด้วยใช่มั้ย" "ทำไมล่ะ?" "ถ้าเรากินด้วยกัน พี่ป้อมจะได้เป็น เจ้าชาย แป้นจะเป็นเจ้าหญิง เป็นลูกของพ่อกับแม่ไง" ".............." "แต่ถ้าแป้น ไม่ได้เป็นเจ้าหญิงล่ะ..." "เป็นสิ... พี่สัญญา... พี่จะทำให้แป้นเป็นเจ้าหญิง..............เป็นเจ้าหญิงจริงๆ สัญญา...." ...................................................................................................................................................... จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (coffee-smell) - [ วันสุนทรภู่ 13:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .. ผมอยากไปอุดหนุนน้องป้อมด้วยคน ห้าบาท เท่านั้นเอง แต่จนใจ ผมก็พิการเหมือนๆกับอีกหลายคน ใช่  ผมบอดสนิท มันมืดบอดจนไม่อาจมองเห็นความรักได้ ครับ   ผมใจบอด .. V E R Y   G OO D   S T O R Y .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ วันสุนทรภู่ 13:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบประโยคนี้นะคะ "แต่บางครั้งความสุขของคนเราจะเกิดได้ก็ต่อเมื่อเราไม่รับรู้ความทุกข์ของคนอื่นเป็นบางครั้งบางคราว" แม้ว่ามันจะน่าเศร้าเหลือเกิน...สุดท้าย คนเราก็มีความรักให้ตัวเองมากเกินไปจริงๆ ชอบเรื่องนี้นะคะ จากคุณ : The SoVo - [ วันสุนทรภู่ 18:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณที่มาให้กำลังใจนะครับ.... กลิ่นกาแฟ สุขภาพจิตดีขึ้นมากแล้ว.... เดี๋ยวจะหาเรื่องน่ารักๆมาลงให้นะครับ คุณ วรุณ อย่าเศร้ามากเลยครับ... ผมเข้าไปอ่านวรรณกรรมชายป่า ก็ยิ้มได้แล้ว ดีใจที่คุณ The SoVo ชอบครับ บางครั้งทานกาแฟขมๆบ้าง ...ไม่อร่อยเลย...แต่ก็หอมดีนะครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (coffee-smell) - [ วันสุนทรภู่ 20:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Very good story ka . When I read it ,I felt so sad and really wanted to help them ka. Thank you naka จากคุณ : Tyra (Tyra) - [ 27 มิ.ย. 50 06:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ คุณTyra ที่มีคนอ่านหุๆๆๆๆๆ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (coffee-smell) - [ 27 มิ.ย. 50 17:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วซึ้งดีคะ ได้มองโลกในอีกแง่มุมนึง แต่ข้องใจนิดนึงอะคะ ตรงที่ว่า "น้องสาวของป้อมป่วยด้วยโรคที่หมอ เองก็ไม่รู้จัก หรืออาจทำเป็นไม่รู้จัก" ตรงประโยคที่บอกว่า "หรืออาจทำเป็นไม่รู้จัก" คือหมายความว่ายังไงหรอคะ คุณกลิ่นกาแฟ คือที่เราอ่านแล้วแปลความได้ว่า หมอไม่อยากรักษาเด็กคนนั้น เพราะเด็กคนนั้นไม่มีเงินหรอ แต่เราว่านะ หมอทุกคนก็ต้องอยากให้คนไข้หายจากความเจ็บป่วยอยู่แล้วแหละ ทำไมต้องเลือกที่ ฐานะ หรือความมีหน้ามีตาด้วย "ขอให้ถือประโยชน์ส่วนตน เป็นที่สอง ประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์ เป็นกิจที่หนึ่ง ลาภ ทรัพย์และเกียรติยศ จะตกแก่ท่านเอง ถ้าท่านทรงธรรมะแห่งอาชีพ ไว้ให้บริสุทธิ์" พระราชดำรัจ สมเด็จพระราชบิดา ข้อความนี้อยู่ในใจของแพทย์ที่ดีทุกคนอยู่แล้วคะ หมอที่ดียังมีอยู่เยอะ ส่วนที่ไม่ดีหนะ เราของรับรองว่ามีอยู่น้อยมาก เพราะไอ้ข่าวเสียๆหนะ มันดังเร็วกว่าข่าวที่ดีอยู่แล้ว แล้วเวลาข่าวออกไปแล้ว มันไม่จริงก็แก้ให้ตัวจิ๊ดเดียว ที่ตอนแรก พาดหัวซะใหญ่ ยังไงก็อย่าเหมารวมก็แล้วกันเนอะ จากคุณ : กระท้อน - [ 27 มิ.ย. 50 21:11:06 A:125.25.51.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต้องขอโทษคุณหมอที่ดีด้วยครับ คุณกระท้อน... แต่บังเอิญผมเพิ่งเจอกับคุณหมอที่ไม่ดีมา...มันเลยหลุดมาประโยคหนึ่ง.... ความแตกต่างเมื่อการจ่ายค่ารักษาด้วยเครดิตการ์ดและบัตรประกันสังคม....มันช่างต่างแตกต่างกันราวฟ้าดิน...(คนไข้คนเดียวกัน....ผมเอง....) แต่ผมก็ทราบว่าคุณหมอดีๆนั้นยังมีอยู่มากมาย...ผมเองก็พบเจอมาไม่น้อย...... จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (coffee-smell) - [ 28 มิ.ย. 50 09:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วเศร้าจัง จากคุณ : ^^topless girl ^^ - [ 28 มิ.ย. 50 17:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณนะคะกับเรื่องราวดีๆ ที่ช่วยสะกิดอะไรในใจของทุกคน อ่านแล้วเศร้าจริงๆค่ะ ขอใหแป้นได้เป็นเจ้าหญิงและป้อมได้เป็นเจ้าชายสมใจนะ จากคุณ : Tualek (Anajak) - [ 29 มิ.ย. 50 23:41:33 ]