ความคิดเห็นที่ 1 ปรเมศ นักศึกษา มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เขาเองกำลังเรียนสาขาคุรุศาสตร์ วันนี้ ปรเมศ หอบเอกสารและสมุดเพื่อมาเขียนรายงานส่งอาจารย์ เขาเลือกที่จะมาใช้บริการห้องสมุดแห่งนี้ เพื่อหาข้อมูล และเขาก็ชอบด้วยเนื่องจากใกล้กับที่อยู่ ของเขา พอดี ปรเมศ กะจะเอาหนังสือที่ไม่สำคัญเก็บเข้าชั้น ด้วยความไม่ระวัง ปรเมศก็ชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า "อุ๊บ........ ขอโทษคับ"ทันใดนั้นหนังสือที่เขาจะจัดเข้าขั้นก็หล่นลงพื้น ปรเมศก็รีบเก็บหนังสือด้วยความลนลาน "ช่วยไหมคับ ??" ชายคนนั้นเสนอความช่วยเหลือ แต่ปรเมศปฏิเสธ "ไม่เป็นไรคับผม ขอเองต้องขอโทษด้วยที่ซุ่มซ่าม " "ไม่เป็นไรคับผม อย่าคิดอะไรมากคับ" ชายคนนั้นยิ้มให้ปรเมศ เหมือนกับว่ายิ้มนี้เขาคิดยังไงกับเขา ?? แต่เขาไม่สนใจและรีบออกไปหาหนังสือใหม่ หลังจากที่เลือกหนังสือเสร็จ ปรเมศก็หอบหนังสือไปทำรายงาน สายตาเขาเหลือบไปมอง ผู้ชายคนเดิมที่เขาเจอกันที่ชั้นหนังสือ ชายคนนั้นยิ้มให้ปรเมศ "จะมองทำไมวะ" ทันใดนั้นปรเมธหลบสายตาจากชายผู้นั้น ชายคนนั้นเป็นใครกัน..... ทำไมรู้สึกกับเขาแปลกๆแบบนี้ .............................................. ผ่านไปสักพัก ปรเมศกำลังเขียนรายงานอยู่นั้น เขาเกิดปวดท้องขึ้นมาทันใด ด้วยความที่เขาไม่สนใจอะไร ปรเมศก็คว่ำหนังสือ กับสมุดโน๊ต แล้ววิ่งออกไปห้องน้ำ เมื่อเสร็จธุระมาแล้วเขาออกมาที่โต๊ะอีกที เขาพลิกหนังสือออก กลับต้องแปลกใจ เมื่อมีกระดาษโน๊ดเล็ก เขียนลายมือพออ่านออกบ้าง "สวัสดีครับผม ผมชื่อธาวินคับผม คนที่เจอกันที่ชั้นหนังสือน่ะครับ อยากรู้จักครับ ไม่ทราบว่าชื่ออะไร หากไม่รบกวนโทรมา นะครับ 08-XXXXXXXX ยินดีที่ได้คุยครับ " พอปรเมศอ่านข้อความในกระดาษจบ เขาจะมองหาชายคนนั้น แต่ เขากลับไม่เห็นชายผู้นั้นอีก ปรเมศไม่สนใจก็เขียนรายงานต่อ ............................................ ธาวิน อ่านหนังสือ ไปก็มองผู้ชายข้างหน้าด้วยความสนใจอยู่ลึกๆ เหมือนกับว่าชายคนนี้มีดีอะไร เขาถึงต้องอยากรู้จัก พอผ่านไปสักระยะ เขาเองคิดว่าจะต้องกลับไปที่ห้อง ทันใดนั้นเอง ชายคนนั้นก็ลุกออกจากเก้าอี้ที่นั่งเพื่อไปห้องน้ำ เอาเองก็เลยอาศัยจังหวะนี้ทำความรู้จัก เอาหยิบกระดาษใบเล็กๆ แล้วเขียนข้อความลงกระดาษ เมื่อเขียนเสร็จเขาก็เอาไปซุกไว้ระหว่าง หนังสือและสมุดของชายคนนั้น และแล้วเขาก็ออกจากห้องสมุดก่อนที่ชายคนนั้นจะเข้ามาอ่านข้อความในกระดาษเจอ ........................................... 1 สัปดาห์ผ่านไป ตารางเวลาของ ธาวิน เริ่มหนาแน่นขึ้น ธาวินรู้สึกเหนื่อยขึ้น เขาเองไม่ได้ไปห้องสมุด ตั้งแต่วันนั้น ที่เขาได้เจอผู้ชายคนนั้น เขาคิดว่าเขาคงอ่านข้อความนี้แล้วคงจะฉีกทิ้ง อาจจะไม่สนใจเพราะเขาคงเป็นผู้ชาย ขณะที่ธาวินกำลังจะออกไปดื่มกาแฟอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ธาวินแปลกใจกับหน้าจอว่าทำไมเบอร์มันไม่คุ้น และแล้วเขาก็กดรับสาย "สวัสดีครับ" "สวัสดีครับ ผมชื่อปรเมศคับ หรือว่าเมศก็ได้คับผม เห็นคุณเอาเบอร์ให้ผมเมื่อสัปดาห์ก่อนน่ะคับผม " "อ๋อ คุณนี่เอง คับผมยินดีที่รู้จักครับผม เรียกผมว่าวินก็ได้นะครับ "และแล้ว ความสัมพันธ์เล็กๆ ก็เริ่มต้นขึ้น ............. "ทำไมงานเยอะอย่างนี้ รายงานก็ต้องแก้ใหม่หมดเลย ทำไงดีเนี่ย??" ปรเมศ กำลังบ่นกับตัวเอง วันนี้เขาเจออาจารย์ประจำวิชาติงเรื่องรายงาน ว่าเนื้อหาไม่สมบูรณ์ ต้องแก้ไขไหม่ เขาต้องแก้ใหม่อีกรอบ ยิ่งช่วงนี้เขาเองก็ไม่อยากคุยกับเพื่อนคนไหนเลย เพราะแต่ละคนก็ เอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว "หรือว่าน้ำมันแก๊สโซฮอล์วะ ??" ปรเมศยังจะโทษเรื่องอื่นตามวลีโฆษณา ด้วยความที่เขาเครียดมากก็ไม่รู้จะคุยกะใคร พอดีนึกขึ้นได้ว่าเขามีกระดาษโน๊ตที่ผู้ชายคนนั้น ว่าแล้วเขาเองก็ เอาเบอร์กดโทรหาชายคนนั้น ........ ครึก "สวัสดีครับ" เสียงที่เขาเคยได้ยิน บัดนี้เขาได้ยินอีกครั้งแล้ว เหมือนกับว่าโลกทั้งใบ มันโล่งไม่มีอะไรให้หนักใจเลย หลังจากนั้น ปรเมศและธาวิน ก็ได้คุยหากันตลอด บางครั้งยามมีเรื่องอะไรปรึกษา หรือเรื่องไม่สบายใจ อยากระบาย ทั้งสองก็ไม่ลืม ที่จะนึกว่าจะต้องคุยกับใคร เหมือนความรู้สึกมันเริ่มหล่อหลอมไปทีละน้อยๆ.........แบบไม่รู้ตัว วันหนึ่ง ขณะที่ปรเมศอ่านหนังสือออยู่ที่ห้อง อยู่นั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น "หวัดดีคับเมศ พี่วินนะคับ วันนี้ว่างหรือเปล่า ??" "ว่างคับผม ทำไมหรือ ?" "พี่อยากเจอ เมศน่ะมานั่งคุยกัน ไหนๆเรากคุยกันนานแล้ว มาเจอกันสิ กินข้าว ดูหนังก็ได้" เมื่อปรเมศฟังจบ เขาเองก็ตอบตกลง จากคุณ : alzeto - [ 27 มิ.ย. 50 05:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ..................................................... ที่สวนสันติภาพ ธาวิน นั่งรอที่ม้านั่งอยู่ริมสระน้ำพุ ไม่ทันไรนั้นเอง ผู้ชายแต่ตัวเรียบร้อย แต่ยังคงความเป็นวัยรุ่น ก็โบกมือทักทาย " พี่วิน หวัดดีคับ รอนานไหมคับผม ขอโทษที่มาช้า " "ไม่เป็นไรหรอกคับเมศ นี่เราจะไปไหนกันดี " "แล้วแต่คับพี่ไม่รู้ว่า จะเริ่มไงก่อน ยังไงถือว่าวันนี้เป็นวันของพี่ละกัน "พอพูดจบ ปรเมศก็จบมือ ธาวินเหมือนจะคุ้นเคย แต่ธาวินเองกลับรู้สึกบอกไม่ถูก ความรู้สึกเหมือนตัวเองคิดว่า สิ่งที่เคยขาดออะไร คนที่อยู่ตรงหน้าเขา คือสิ่งเติมเต็มของเขา วันนี้ทั้งวัน ทั้งสองเดินเที่ยว ไปดูหนัง ทานข้าว แล้วก็นั่งคุยกัน เหมือนกับว่าทั้งสองอยากจะทำความรู้จักมากกว่านี้ วันนี้ เขาทั้งสองกลับรู้สึกดีๆมากขึ้น ความรู้สึกที่ไม่ต้องมีเซกส์เข้ามาเกี่ยวข้อง ระหว่างที่เขาเดินตลาดทางเดินอยู่นั้น ธาวินก็เหลือบเห็นแหวนเงิน วงกำลังดี เขาคิดว่าน่าจะเหมาะกับเขา ธาวินก็เลยแอบซื้อโดยไม่ได้บอกอะไร หลังจากนั้น เมื่อเขาทั้งสองกลับมาจากเที่ยวกัน ธาวินกับปรเมศก็นั่งมานั่งตัวเดิม "พี่วินคับ ดูอะไรนี่สิ " แชะ ! เสียงมาจากด้านหน้าเขาพร้อมแสงไฟจากแฟลต ทำให้เขาตกใจ "อะไรเนี่ย ??" ปรเมศไม่พูด เมื่อมองที่หน้าจอมือถือ เขาเองก็อมยิ้ม "รูปพี่เวลาเอ๋อ ก็ดูน่ารักนะคับผม " "บ้าน่า ลบเถอะ ไม่หล่อหรอก ถ่ายใหม่" ไม่ล่ะพี่ อันนี้ก็ดูดีแล้วคับผม ปรเมศพูดจบก็เก็บมือถือตัวเอง "จริงๆ พี่ก็น่ารักในสายตาผมแหละ ไม่รู้สิ ผมบอกไม่ถูก" ปรเมศพูดจบเขาก็ซบไหล่ธาวิน "อย่างน้อยผมเองก็เคยมีใครสักคนนะ แต่เขาก็ทิ้งผมไป " "เพราะอะไรล่ะ" ธาวินถาม "เขาก็มีคนอื่นสิคับผม เขามีอะไรกับผมแล้วเขาก็ทิ้ง" สิ้นเสียงปรเมศ ธาวินก็จับหัวมาหอมที่หน้าผาก "อย่าคิดมากนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะอยู่เคียงข้างเมศนะ" "สัญญานะพี่วิน พี่อย่าทิ้งผมนะ " "จ๊ะ พี่สัญญา" .................................................... งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ไม่เว้นแม้แต่เวลาของทั้งสอง ดูจะแสนสั้น แต่จริงๆแล้วทั้งคู่อยากหยุดเวลาตรงนี้มากๆ แต่ทั้งสองก็ต้องมีวัน ต้องจากกัน "ผมมีความสุขมากนะคับพี่ ขอบคุณนะคับ ที่ให้ผมรู้สึกดี" "พี่เองก็มีความสุขเหมือนกันนะ" พอทั้งสองจับมือเสร็จ ทั้งคู่ก็แยกกัน เพื่อกลับไปที่ที่เขาต้องไปทำหน้าที่เหมือนๆเดิม แต่ธาวินกำลังล้วงกระเป๋าตัวเอง กลับพบว่าแหวนที่เขาซื้อ ยังอยู่กับตัว ที่จริงเขาน่าจะให้ตั้งแต่ตอนนั้น แต่กลับลืมซะได้ เขาคงคิดว่า สักวันเขาจะต้องเอาแหวนวงนี้ให้คนที่เขามีความรู้สึกดีๆด้วย เวลาผ่านไป ชีวิตก็มีอยู่เรื่อยๆ ตามเข็มนาฬิกา แต่ทั้งสองหาความบั่นทอนความสุขนั้นไม่ ทั้งคู่ยังคงติดต่อ ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันบ้าง แต่แล้ววันหนึ่ง "พี่วิน ผมมีเรื่องอะไรจะบอก" "เรื่องอะไรล่ะ ? " "คือผมจะต้องย้ายไปที่แม่สอดอ่ะครับ เพื่อไปฝึกงานที่นั่น ผมอาจจะไม่ได้เจอพี่อีกนานเลย คิดถึง" คำพูดของปรเมศเหมือนตัวเองมีนัย... "ผมคงอาจไม่ได้เจอพี่เลย เฮ้อ......" "ไม่เห็นเป็นไรนี่เดี๋ยวว่างๆ พี่เองจะไปหาก็ได้ แค่แม่สอด พอพี่ไปหาเราก็คงเป็นไกด์พาพี่เที่ยวได้ " "หรือคับผม ดีใจจัง แล้วถ้าไปเมื่อไรบอกผมด้วยนะ" หลังจากนั้นเอง ทั้งสองก็ต้องอยู่ห่างไกลขึ้นมาอีก ที่ท่ารถหมอชิตใหม่ ธาวิน ยื่นกระเป๋า ให้ปรเมศก่อนขึ้นรถ และก็ลาปรเมศ "นี่ไปแม่สอดอย่าหลงหนุ่มที่ไหนล่ะ พี่หวงรู้ไหม" พอธาวินพูดจบ ปรเมศเลยย้อนกลับมาบ้าง "อย่าว่าแต่คนอื่น ถ้าผมรู้ผมก็ไม่ไว้เหมือนกัน" เมื่อรถห่างออจจากชานชลา ธาวินเหมือนกับว่าเวลาไม่ยุติธรรมแก่เขาเลย หลังจากนั้น เขาเองก็กลับไปที่ทำงาน ......................................................... นานแล้ว เวลาผ่านไปดังสายน้ำไม่ย้อนกลับ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม สิ่งที่ปราถนาก็เริ่มบังเกิด แต่หากมีเส้นบางๆ มาขีดระหว่าง เขา กับ คนที่เขารัก ....................................................... วันนี้ ธาวินได้ลาพักร้อนที่บริษัท เขาเองกะว่าจะขับรถไปหาปรเมศที่แม่สอด เขาเองก็ไม่ลืมที่จะนัดเจอเขา แต่เขาแอบเซอร์ไพร คนที่เขารัก คือ สิ่งที่เขาเก็บไว้หลังจากที่เจอกันเมื่อตอนนัดกันครั้งแรก แหวนเงิน ที่เขาจะตั้งใจมอบให้กับคนที่เรารัก และรู้สึกดี เขาเองเตรียมจัดกระเป๋า และเอาประเป๋าใส่ท้ายรถ และแล้ว ล้อรถก็เคลื่อนตัวออกไปยังจุดหมายปลายทาง ปรเมศเองก็กำลังง่วนอยู่กับงานที่เขาได้ทำที่นี่ เขาเองไม่มีสมาธิเลยเพราะเขาดีใจ คนที่เขาอยากเจอ เขาจะมาหา เขาก็รอสิ่งที่เขารอเหมือนกัน เมื่อรถวิ่งเข้าสู่เมืองตาก ธาวินก็โทรหา ปรเมศ ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน " นี่ พี่วินเองนะ เดี๋ยวไม่เกิน 2 ชม พี่จะไปถึงแล้วนะคับผม " "ครับพี่วิน เมศรอพี่วินไม่ไหวแล้ว อยากเจอจัง" "ครับ พี่จะไปให้ทันนะคับ หรือว่าจะไปรอที่โรงแรมก็ได้ พี่จองห้องไว้แล้ว ก็รอชั้นล่างละกัน" เมื่อสิ้นเสียงสนทนา ธาวินก็เหยีบคันเร่งเพื่อมุ่งหน้าไปหาสิ่งที่เขารอมานาน หรือว่านั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจะได้พบเจอ ?? ระหว่างที่ ธาวินขับรถอยู่นั้น ทางเป็นลักษณะลาดชันและติดภูเขา เขาเองก็นึกถึงอดีตที่เขาเจอกับปรรเมศครั้งแรกที่ห้องสมุด วันที่ได้รับโทรศัพท์จากเขา วันที่เขาทั้งสองได้พบกัน ธาวิน นึกมีความสุขตัวเอง เขากะจะหยิบแหวนออกจากกระเป๋าเสื้อ เขาคิดว่าสิ่งนี้เขาจะให้คนที่เขารัก แต่ทันใดนั้นเอง เพราะว่าเขามัวแต่มองแหวนจนไม่ได้เห็นว่าข้างหน้ามีรถบรรทุกกำลังแซงในทางโค้ง ธาวินตกใจ เหยียบเบรก เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โครมมมมมมมม !!! มันเร็วเกินจะคาดหมาย รถเก๋งพุ่งเข้าชนกับ รถบรรทุก10 ล้อ ก่อนที่ตัวรถจะกระเด็นไปชนที่ราวกั้นโค้งอีกที รถหมุนคว้างไปหลายครั้ง จนในที่สุดรถก็พุ่งลง หน้าผา ธาวินรีบกำแหวนที่เขาจะมอบให้กับคนที่เขารัก ในขณะที่รถได้กลิ้งไหลลงเขา จนสุดท้ายแน่นิ่งไป มือของเขาออกมาจากนอกรถ เขาคิดว่าตัวเองยังรอด "สัญญานะพี่วิน พี่อย่าทิ้งผมนะ " เสียงของปรเมศยังก้องกังวาลในความคิดของ ธาวิน เขายังกลั้นใจที่จะ รอใครที่ผ่านมาจะได้ช่วยเหลือ แต่อนิจจา เขาทนพิษบาดแผลไม่ไหว ธาวินสิ้นใจ มือของเขาก็คลาย แหวนวงนั้นก็ตกร่วงที่พื้น ตรู๊ด.......ตรูด.... เสียงรอสายจากธาวิน ซึ่งปรเมศโทรเป็นครั้งที่ 10 แล้ว แต่ไร้ซึ่งการตอบรับอะไร ปรเมศ รู้สึกใจไม่ดี ขณะที่เขารออยู่นั้น มือเขากลับปัดแก้วน้ำแตก ด้วยควมตกใจเขารีบเก็บแก้ว เศษแก้วกลับบาดนิ้วของปรเมศ ตอนนี้เขารู้สึกไม่ดีแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้น....??? ธรรมชาติได้ให้เวลาแต่ละคนเท่าๆกัน แต่ใครบ้างที่จะเอาเวลานั้นมาใช้เพื่ออะไร บางคนอาจจะต้องมาทนทุกข์ทรมาณเหมือนกับปรเมศ ที่ต้องรอคนที่เขารักโดยไม่รู้ว่า มันเกิดอะไร แต่บางคนกลับปล่อยเวลา โดยมีความสุขกับเรื่องเซกส์ บางครั้งฉาบฉวยจนคิดว่า ชีวิตไม่มีอะไรที่ยั่นยืน ความรักของธาวิน และปรเมศ เป็นรักที่บริสุทธิ์ ใช่เป็นความรักที่มีเซกส์เกี่ยวข้อง เขาเองก็อยากมีชีวิตที่สวยงานดังนิยาย ถ้าย้อนเวลาได้ เขาเองก็คงไม่อยากให้ความตายมาพรากความรักของเขาทั้งสอง และปรเมศไม่ต้องทรมาณรอคอยโดยไม่รู้ว่า ความสูญเสียของเขามันได้มาถึงแล้ว คุณล่ะ ทำอะไรกับคนที่เรารักแล้วยัง ? ความรักมันก็เหมือนต้นไม้นี่แหละ ถ้าดูแลดีมันก็งอกงาม แต่มันจะอยู่ได้นานเท่าไรล่ะ ?? ขออย่าให้ต้นไม้ของคุณเป็นเหมือนดั่งคู่ของ วิน กับเมศ อีกเลย จบแล้วครับ ขอบคุณที่เข้ามาชมผมนะคับผม ติชมแนะนำได้เลยนะคับผม .... ปล.อย่าตกใจว่าทำไมแนวๆสีม่วง  คือว่าผมเป็นเกย์อ่ะคับผม  ขอบคุณอีกทีคับผม จากคุณ : alzeto - [ 27 มิ.ย. 50 05:38:54 ]