* เดี๋ยวจะหาว่าเขียนเป็นแต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ
บทจะโหด - ก็โหดเป็นนะจะบอกให้ เออ...*

-------------------------------------------------


ผมชอบกินปลา ทั้งๆ ที่ผมรู้ว่าปลามันมีก้าง และบ่อยครั้งเสียด้วยที่กินปลาแล้วก้างปลาติดคอ หลายครั้งที่เจ็บจนน้ำตาไหล ผมชอบกินต้มโคล้งปลากด ปลาคังลวกจิ้มน้ำพริก ปลาช่อนห่อหมก และทุกเมนูปลา ผมกินปลา ผมไม่เลี้ยงปลา ผมชอบปลาสวยงาม แต่ผมไม่อยากจะกักขังมัน... ต้มส้มปลาทับทิม บนแพริมเขื่อนศรีนครินทร์หน้าน้ำลง หรือกระทั่งบรรยากาศในซุ้มเล็กๆ ริมแม่น้ำที่เชียงของกับเมนูปลาน้ำโขงลวกจิ้มน้ำพริกก็เป็นเลิศ และในบางครั้งที่มีโอกาสได้ลิ้มรสอาหารริมทะเลก็มักจะไม่พลาดเมนูปลาเห็ดโคนแกงป่า ปลาอินทรีย์ราดน้ำปลากับบรรยากาศของกลิ่นคาวปลา สะพานปลา เรือประมง.. จากนั้นก็ลงเรือไปตกปลากลางทะเลกับกลุ่มนักเลงปลาที่คุ้นเคย...

ผมชอบกินปลาและผมก็ชอบตกปลาด้วย ความชอบนี้เกิดขึ้นที่บ่อตกปลาชานเมืองหลังจากได้จับคันเบ็ดเป็นครั้งแรก ผมก็รู้เลยว่านี่แหละเส้นทางของผม... และหลังจากนั้นตลอดมาผมมักจะยืนยิ้มกับผลงานของตัวเองหลังจากที่เหวี่ยงสายเบ็ดออกไปสุดแรงเกิดเป็นรูปโค้งเหมือนเคียวพระจันทร์ เสียงดังตุ้บ! ตกลงกลางบ่อของปั้นขนมปังผสมกับรำ,หัวเชื้อและกะทิข้นๆ เพื่อล่อปลามากินเบ็ด สัญชาตญาณความเป็นนักล่า นักวางกับดักก็ส่อแสดงออกมาทันที ผมนั่งรออย่างอดทน คอยให้ ‘เหยื่อ’ ของผมฮุบ ‘เหยื่อ’ ของมัน ไม่นานเกินไปนักสายเบ็ดเริ่มกระตุก ทุ่นจมน้ำ และเมื่อได้ยินเสียงรอก นั่นหมายถึง ผมต้องวางทุกสิ่งทุกอย่างในขณะนั้นแล้วเริ่มสนุกกับมัน... เกม... ที่เดิมพันด้วยชีวิตของมัน...

ปลาตัวใหญ่ โผล่พ้นน้ำพร้อมเบ็ดเกี่ยวอยู่ในปาก มันสะบัดตัวอย่างแรงเพื่อให้พ้นจากพันธนาการที่อยู่ในปาก แต่นั่นยิ่งทำให้เบ็ดขนาดใหญ่เกี่ยวกับมุมปากของมันแน่นยิ่งขึ้น นักตกปลาที่อยู่รอบข้างเริ่มมองมา มีบางคนที่เดินเข้ามาใกล้เพื่อชม “ลีลา” อัดปลาของผม.. แรงปลากับแรงคน มันต่างกันหลายเท่าตัว.. ผมต้องออกแรงผ่อนและดึง พร้อมๆ กับหมุนสายเอ็นกลับคืน กล้ามเนื้อแขนเริ่มตึง ท่อนขาที่ต้องมั่นคงแข็งแรงเพื่อรับน้ำหนักทั้งหมดที่ถูกถ่ายเทลงมาขณะที่กำลัง “เล่นเกม” กับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใต้น้ำในตอนนี้...

ปลา..เมื่ออยู่ในน้ำก็เปรียบเหมือนนกที่กำลังบินอยู่บนท้องฟ้า หากไร้ซึ่งพันธนาการเสียอย่างหนึ่ง ชีวิตของมันก็โลดแล่นเสรีอย่างเป็นสุข...แต่หากเมื่อใดที่มันถูกคุกคามจากสิ่งมีชีวิตอื่นที่แข็งแรงกว่า มันย่อมดิ้นรนทำทุกวิถีทางเพื่อการเอาตัวรอด... เช่นเดียวกับปลาตัวโตที่อยู่ปลายสายเบ็ดในตอนนี้....

แล้วในที่สุด แรงปลาก็พ่ายแพ้แก่แรงคน เสียงปรบมือดังพร้อมกับตาชั่งที่ยกมาถึง ผมบรรจงดึงเบ็ดที่เกี่ยวอยู่ในปากปลาตัวใหญ่ออก ดวงตากลมใสของมัน ไม่ได้กลอกกลิ้งเหมือนนัยน์ตาของคน แต่มันนิ่งเหมือนปลงอนิจจัง ยอมรับกับความพ่ายแพ้ ผมยิ้มเยาะ ขณะที่ดึงเบ็ดออกมาและพูดอย่างผู้ชนะว่า “แกทำให้ฉันเหนื่อยกว่าที่คิด” มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยเลือดของปลา.. มีนักตกปลาสองคนช่วยกันยกปลาขึ้นชั่งน้ำหนักขณะที่ผมเก็บสายเบ็ด.. 22.8 กิโลกรัมเป็นน้ำหนักของมันพร้อมกับ “ถ้วยชนะเลิศ” เป็นของผม...

ปลาถูกโยนกลับลงบ่อเพื่อรอให้สายเบ็ดรูปโค้งเคียวพระจันทร์ ที่ปลายสายเป็น “กับดัก” ล่อมันให้เข้ามาลิ้มรสความเจ็บปวดอีกครั้งหนึ่งเป็นวัฏจักรอย่างนี้ร่ำไป... และนั่นคือจุดเริ่มต้นความชื่นชอบในกีฬาตกปลาจนมันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมในไม่ช้า

“พี่ขาล นี่ Newell รุ่นใหม่ล่าสุดเลยนะพี่” เพื่อนร่วมกลุ่มตกปลาอวดเบ็ดใหม่

“เฮ้ย เอ็งจะสู้ Penn ข้าได้เหรอวะ... ลองกันสักตั้งหน่อยมั้ย...” อีกคนตะโกนข้ามหัวมาคุยทับในวงเหล้าที่มีกับแกล้มเป็นปลาคังลวก แกงส้มปลาช่อนใส่ใบมะขาม.. รสชาติแบบอีสานคลาสสิก...

“นี่ได้ Shimano ตัวใหม่มา เอาไปลองดูดิ” ผมชี้มือไปที่เบ็ดคันโปรดของตัวเองก่อนกระดกแก้วเหล้าที่อยู่ในมือ

อุปกรณ์ตกปลาทั้งสิ้นรวมแล้วนักตกปลาหลายคนต้องเป็นผู้มีอันจะกินจริงๆ ถึงจะมีในครอบครองได้ ด้วยว่าสนนราคานั้นแพงเอาการอยู่ และมันยิ่งเหมือนเป็นการ “ข่ม” เซียนปลาด้วยกันเอง จากฝีไม้ลายมือการตีและอัดปลาพร้อมกับ “ราคา” ของเบ็ดตกปลา...

สังคมของ “นักเลงปลา” ไม่กว้างขวางนัก หลายคนรู้จักและเป็นมิตรกันก็จากบ่อตกปลานี่เอง หลังจากพูดคุยสนิทสนมกันดีแล้วก็นัดกันไปตกปลาที่บ่ออื่นๆ บางกลุ่มก็ถนัดปลาทะเล บางกลุ่มก็ชื่นชอบที่จะตกปลาแม่น้ำ แต่ทุกทริปมักจะหนีไม่พ้นของมึนเมาและมีปลาเป็นกับแกล้มอยู่เสมอ..

บ่อยครั้งที่ก้างปลาติดคอ เพราะผมไม่ระมัดระวัง ที่จริงหากผมไม่ประมาทกับการกินปลาผมก็จะปลอดภัย แต่จนบัดนี้แต่ก้างปลาก็ยังติดคอผมอยู่บ่อยครั้ง และผมก็จะยังกินปลาถึงแม้จะรู้ว่ามันต้องติดคอผมอีกก็ตาม.. ก้างปลา...เตือนผมว่า “จงระวังอันตรายที่อยู่รอบๆ ตัว แม้กระทั่งสิ่งที่ผมแน่ใจแล้วว่าปลอดภัย ก็อาจจะไม่ปลอดภัย”

โดยอาชีพ ผมเป็นพนักงานบริษัทเอกชนด้านอสังหาริมทรัพย์ที่อาศัยเงินจากค่าคอมมิชั่นเป็นรายได้หลัก แต่ก็ไม่ทำให้ผมเดือดร้อนเรื่องเงินทองนัก จะเรียกว่าอยู่อย่างสบายเลยก็ว่าได้ เพราะผมมีบ้านอยู่ มีรถใช้ และไม่มีใครมาช่วยแชร์ชีวิตอีกด้วย กับบรรดาสาวๆ ผมคือหนุ่มเนื้อหอมที่พร้อมด้วยคุณสมบัติและรูปสมบัติ และในแวดวงของมิตรสหายผมก็เป็นคนใจกว้างและมีความเป็นนักกีฬาสูง…

ปีนี้มีวันหยุดเทศกาลยาวนานติดต่อกันถึง 5 วัน มองไปทางไหน ทุกหนทุกแห่งก็ติดป้ายหน้าร้านว่า “ปิดทำการ” นั่นทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดและหัวเสียเมื่อร้านขายอุปกรณ์ตกปลาปิดร้านไปด้วย ความเงียบเหงาของเมืองหลวงที่ไม่บ่อยครั้งนักที่จะเกิดขึ้น ด้วยว่าประชากรครึ่งค่อนเมืองนั้นเป็นคนต่างจังหวัดที่เข้ามาทำมาหากินในถิ่นที่เจริญกว่า เมื่อถึงหน้าเทศกาลไม่ว่าจะปีใหม่หรือ สงกรานต์ เมืองหลวงที่เคยวุ่นวายก็เงียบเหงาร้างไร้ผู้คน เงียบเหมือนเป็นเพียงจังหวัดเล็กๆ จังหวัดหนึ่งเท่านั้น และคงเป็นเรื่องที่ดี ถ้า “จังหวัดกรุงเทพมหานคร” จะเป็นเพียงเมืองเล็กๆ ประชากรไม่มากมาย ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกเกยถึงหัวบันไดบ้าน ไม่มีแสงสีละลานตา ไม่มีการใช้น้ำ ใช้ไฟอย่างไม่บันยะบันยังเหมือนทุกวันนี้… ผู้คนเมืองนี้คงยิ้มให้กันมากกว่านี้ มีน้ำอกน้ำใจต่อกัน เหมือนเป็นพี่น้อง…

ในท่ามกลางสรรพเสียงของกลางคืนที่เต็มล้นไปด้วยเหล่าบรรดานักท่องราตรี สุรา นารี และเสียงหัวเราะประสาน ไปกับเสียงดนตรี…แต่ขณะเวลาเดียวกันนั้นกลับมีความรู้สึกอ้างว้าง เดียวดาย ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่คลับคล้ายไม่มีใครเลยในยามนั้น…นี่เองกระมังที่เรียกว่าความเหงา เหงาทั้งๆ ที่อยู่ในแวดล้อมของสิ่งบันเทิงเริงรมย์ แต่ได้ยินเพียงเสียงของตัวเองเท่านั้นที่ดังอยู่ ผมขอตัวกลับ ขณะที่เพื่อนในกลุ่มกำลังสนุกสนานอย่างเต็มที่

“ไปไหนลูกพี่” โชเฟอร์แท็กซี่ถามขึ้นเมื่อผมเข้ามานั่งและปิดประตูเรียบร้อย หากต้องไปเที่ยวกลางคืน และรู้ตัวว่าต้องกินเหล้า ผมจะไม่ขับรถไป แน่ล่ะ, ผมยังไม่อยากตายเพราะ เมาแล้วขับนี่ครับ

“สาทร” ผมบอกชื่อถนน แล้วหลังจากนั้นผมก็หลับไม่รู้เรื่องด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์...

วูบสุดท้ายที่ผมได้สัมผัสคือแสงไฟที่สะท้อนมาเข้าตา มันเป็นไฟจากรถบรรทุกสิบล้อที่รัฐอนุญาตให้วิ่งในเขตเมืองได้ตามปริมาณน้ำหนักและเวลาที่กำหนด...

เหล็กเส้นขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางไม่เกินไปกว่าหนึ่งเซนติเมตรสำหรับอุตสาหกรรมก่อสร้างเสียบปักคาที่กระพุ้งแก้มด้านซ้ายทะลุท้ายทอย... สัมปชัญญะหลุดลิ่ว...

ดวงตาสีแดงกลมใสผุดขึ้นมาในห้วงมโนสำนึก มันยิ้มเยาะผมอย่างผู้ชนะ.../


PS. เคยส่งประกวดเรื่องสั้นขนาดสั้น 50 ปี สกุลไทย, ไม่ผ่าน -- มือไม่ถึง