ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อทานข้าวและจ่ายเงินค่าอาหารเสร็จแล้ว  ไอ้นนท์ยังไม่ละความพยายามที่จะถ่ายรูปแฟนตัวเองให้ได้  ผมนึกอนาถใจว่าทำไมมันต้องมาแอบถ่ายรูปคนรักของตัวเองด้วย  ก็ถ้าไม่มีเรื่องเมื่อคืน อะไร ๆ ก็คงง่ายกว่านี้  มันเดินอ้อมไปยืนแอบอยู่ริมต้นมะพร้าวที่ใกล้ที่สุด  ผมเดินตามมันมาทั้ง ๆ ที่ยังสงสัยตัวเองว่าเดินตามมาทำไม   เมื่อได้ระยะ  มันก็กดชัตเตอร์  แต่แล้วมันก็ทำปากจิ๊จ๊ะเมื่ออยู่ดี ๆ ก็มีผู้ไม่ได้รับเชิญยืนบังกล้องอยู่   “อะไรของมันวะ” มันดูจอแอลซีดีที่ตัวกล้องพลางส่ายหัว   เมื่อผมมองไปยังคนที่ยืนขวางอยู่จึงได้รู้ว่า มันคือไอ้หนุ่มผมยาวบนสะพานเมื่อคืนนั่นเอง ผมกำหมัดแน่น  ไม่ใช่เพราะเสียอารมณ์ตามไอ้นนท์  แต่ไอ้หนุ่มผมยาวคนนั้น มันกำลังโก้งโค้งซูมกล้องกดชัดเตอร์โดยที่กล้องของมันส่องไปที่หยีและอิ๋ว  ดูจากกล้องที่ใช้และลีลาการถ่ายรูปของมันแล้ว พอจะรู้ว่ามันเป็นมืออาชีพ   ไอ้นนท์ทำท่าจะเดินเข้าไปหาเรื่อง แต่ผมดึงคอเสื้อของมันไว้ “ฮึ้ย! เดี๋ยวหยีเห็นจะพลอยซวย” “เห็นก็เห็นสิวะ  ไอ้บ้านั่นมันแอบถ่ายรูปแฟนเอ็งนะโว้ย”  ไอ้นนท์ว่า  ผมชะงักนิดหนึ่งก่อนกัดฟันบอกมัน “ช่างมัน” “เกิดมันเอาไปโพสต์ลงอินเตอร์เน็ตจะว่าไง” ไอ้นนท์ไม่ฟังผม มันเหวี่ยงกล้องที่คอมันมาห้อยไว้ข้างหลังแล้วจ้ำเท้าเข้าไปหาไอ้ผมยาวนั่น  แต่ก่อนที่มันจะไปถึง หยีและน้องอิ๋วก็มองมาที่ไอ้หนุ่มผมยาวพอดี  พวกเธอเห็นท่าไม่ดีจึงขึ้นจากน้ำแล้วเดินมาหยิบเสื้อมาคลุมแล้วเดินเลี่ยงชายหาดออกไป  ส่วนไอ้หนุ่มผมยาวเห็นท่าไม่ดีตาม รีบเก็บกล้องแล้วเดินจากไปทันที ไอ้นนท์ไม่ลดละ ทำท่าจะเดินตามมันไปอีก ผมจึงดึงคอเสื้อมันกลับมาอีกครั้ง สงสัยว่าคอเสื้อตัวนี้ของมันคงยืดกว่าเดิมสักสองนิ้วได้แล้วกระมัง  ผมลากมันมา สายตามองไปที่สะพานเทียบเรือ เรือรอบสายกำลังแล่นออกพอดี  ความสงสัยของผมยิ่งทวีคูณ  ทำไมไอ้หมอนั่นถึงไม่กลับกับผู้หญิงผมสั้นคนนั้น เป็นแฟนกันแล้วทำไมถึงปล่อยให้เธอขึ้นเรือไปล่ะ? เมื่อมาถึงห้องพัก หยีกำลังนั่งล้างเท้าอยู่หน้าระเบียง เมื่อเธอเห็นผม เธอกลับหันหลังให้ “เอ่อ! ” ผมอ้ำอึ้ง แต่เธอกลับลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องไป  ผมจึงได้แต่ถอดรองเท้าก้มหน้าเดินเข้าห้องมากับไอ้นนท์ เพื่อนร่วมชะตากรรม “ทำยังไงหยีจะหายโกรธข้าวะ”  ผมนั่งกุมขมับ  ไอ้นนท์เดินมาตบบ่า “หัวอกเดียวกันว่ะ”  มันเดินไปเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า  ผมหยิบกล้องของมันขึ้นมากดดูภาพในจอแอลซีดี  ก็เห็นแต่ภาพแผ่นหลังของไอ้ผมยาวอยู่ภาพเดียว “นี่เอากล้องมาไม่ได้ถ่ายอะไรเลยเหรอ”   “อือ! ลืมซะเฉยเลย  เอาเมมโมรี่สติ๊กมาตั้งสองอัน  มานึกได้อีกทีว่าเอากล้องมาด้วยก็ตอนที่เห็นอิ๋วใส่ทูพีชเล่นน้ำนั่นแหละ”  มันพูดหน้าตาเฉย “ไอ้เรื่อง[^_^]นี่ไวจริงนะ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดอีกวัน แถมเป็นวันพระ กลับไปนี่เอ็งก็เข้าวัดฟังธรรมซะบ้างเถอะว่ะ”  ผมเก็บกล้องของมันใส่กระเป๋ากล้อง แล้วโยนไปที่หัวเตียง  เอนกายลงนอน ในใจคิดหาวิธีที่จะคืนดีกับหยี  จนไอ้นนท์จัดกระเป๋าเสร็จก็สะกิดให้ผมเตรียมตัวกลับ หลังเช็คเอ้าท์ ผมลากกระเป๋าออกมายืนหน้าหาด  สูดลมหายใจรับกลิ่นไอของสายลมที่ชายหาด  กล่าวลาอ่าวลุงหวังแสนเศร้าเป็นครั้งสุดท้าย  ไอ้นนท์วิ่งหอบกระเป๋าตามน้องอิ๋วไปติด ๆ มันพยายามสุดฤทธิ์ที่จะขอคืนดีกับเธอให้ได้  แล้วผมล่ะ? เราทั้งสี่หิ้วกระเป๋ามาวางไว้ที่หัวสะพาน  เพื่อเตรียมตัวขึ้นเรือที่มาจอดรออยู่นานแล้ว  บนท่าเทียบเรือตอนนี้ต่างจากเมื่อคืนตรงที่ไม่มีคนมานั่งทอดอารมณ์  มีแต่บรรดาชายหนุ่ม หญิงสาวและเด็ก ๆ อีกสามสี่คน มากระโดดเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน แต่แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นผู้ชายผมยาวคนเดิม ยืนถือกล้องทำลับ ๆ ล่อ ๆ ทำทีว่ากำลังจะถ่ายวิว  แต่พอเผลอเมื่อไหร่มันก็เบนกล้องมาที่หยีและน้องอิ๋ว   น้องอิ๋วเหมือนจะรู้ตัวจึงสะกิดเพื่อนให้รู้ ทั้งสองจึงหันหลังให้ไอ้หมอนั่น   “โรคจิต” หยีบ่นพึมพำในลำคออย่างอารมณ์เสีย ไอ้นนท์ทำทีเป็นพระเอกมายืนขวางไว้ก่อนที่จะเดินอาด ๆ เข้าไปหาไอ้หมอนั่น “ทำอะไร... นี่แฟนผม เกรงใจกันหน่อย”  หน้าตา (ที่เขียวปั้ด) ของไอ้นนท์ดูหาเรื่อง “เอ่อ! ผมถ่ายวิวน่ะครับ” ไอ้หนุ่มผมยาวว่า “ถ่ายวิวอะไรวะ ก็เห็น ๆ อยู่  ทำลับ ๆ ล่อ ๆ ตั้งแต่ตอนสายแล้วนะโว้ย นึกว่าไม่รู้เหรอ” ไอ้นนท์กำหมัดปรี่เข้าไปหา แต่น้องอิ๋วดึงคอเสื้อของมันที่คงจะยืดออกมาได้ห้านิ้วแล้วกระมัง ผมช่วยยืนขวางไว้อีกชั้นแล้วบอกให้น้องอิ๋วลากไอ้นนท์กับสัมภาระของผมขึ้นเรือไป “จะถ่ายน่ะผมไม่ว่า แต่คุณน่าจะขออนุญาตก่อนนะครับ” ผมพูดเสียงนุ่มกับไอ้หนุ่มผมยาว ด้วยมาดพระเอกอีกตามเคย “เอาอย่างนี้แล้วกัน... อยากได้รูปสาว ๆ ใช่ไหม เดี๋ยวผมจะเป็นคนถ่ายให้  ถ่ายรูปเอ่อ... เพื่อนของผมคนนี้  แต่ต้องเป็นรูปคู่นะ” ผมผายมือไปที่หยี ไอ้หนุ่มผมยาวทำหน้าไม่อยากเชื่อ  แต่หยีกลับทำตาโต  เธอคงตกใจในคำพูดของผม “เถอะน่า  นี่ถือว่าผมแสดงถึงความมีน้ำใจที่สุดแล้วนะ ไม่ต้องห่วง กล้องรุ่นนี้ผมเคยใช้  พอดีผมก็เคยอยู่ชมรมถ่ายภาพ  ผมเข้าใจคุณ”  ในใจของผมคิด ถ้าไอ้เลวนี่มันคิดจะถ่ายวิวจริง ๆ มันคงปฏิเสธ  ผมได้แต่ภาวนาให้มันเชื่อใจผม “เอ่อ! พอดีผมกำลังเฟ้นหาผู้หญิงหน้าใสไปเทสท์หน้ากล้องน่ะครับ เห็นเพื่อนคุณน่ารักดี ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร” ดูสายตาก็รู้ว่าโกหก แต่ก็เอาเถิด ผมก็โกหกมันเหมือนกัน  กล้องรุ่นนี้ผมไม่เคยใช้ แต่น่าจะพอถ่ายได้เพราะเป็นกล้องยี่ห้อเดียวกับของไอ้นนท์ที่ผมสะพายอยู่นี่   ฟังชั่นการใช้งานคงไม่ต่างกันมาก   “จะถ่ายรึเปล่าครับ สัก 3-4 ภาพ ไม่งั้นผมจะขึ้นเรือละนะ” ผมทำน้ำเสียงจริงจังบอกมันว่าความหวังของมันกำลังจะหลุดลอย ถ้ามันเป็นไอ้โรคจิตอย่างที่ผมคิด มันต้องไม่ปล่อยโอกาสนี้ “งั้น รบกวนหน่อยนะครับ” มันว่า ว่า แล้วผมก็แอบขยิบตาให้หยีที่ยืนเม้มปากมองผมอยู่  ไอ้หนุ่มผมยาวยื่นกล้องให้ผมโดยดี  ผมคล้องสายกล้องไว้ที่คอ เขยิบออกมาแล้วโบกไม้โบกมือให้มันขยับใกล้หยีอีกนิดทำทีว่าเป็นมืออาชีพ หยีเหล่ตามองมันอย่างเกรง ๆ แล้วเอียงคอมองผม คอยดูท่าว่าผมจะทำอะไร “แชะ! แชะ!” ผ่านไป 2 ภาพ  ขณะกำลังจะถ่ายภาพที่สาม ผมเอามือปลดสายตะขอที่ยึดกับกล้องของมันให้หลวม ๆ  แล้วตะโกนบอกไอ้หนุ่มผมยาวว่า “รอเดี๋ยว  สงสัยถ่านหมด”  ผมหยิบถ่านอัลคาไลน์สองก้อนจากกระเป๋ากล้องของไอ้นนท์มาสลับใส่อย่างรวดเร็ว “แชะ! แชะ!”  ผมกดชัตเตอร์ทำเหมือนมืออาชีพ แต่ถ่ายไปไหน ไม่มีใครรู้ “เอาละ พอแล้ว” ผมยิ้มในใจ  ปล่อยกล้องห้อยคอไว้แล้ววิ่งไปหามัน ได้ผล... ตะขอสายสะพายที่หลวม ทำให้กล้องของไอ้หนุ่มผมยาวหลุดจากคอของผมตกกระแทกพื้นสะพานทันทีแล้วกลิ้งอีกสามสี่ตลบ “เฮ้ย!” มันร้องเสียงหลง วิ่งมาหยิบกล้องตัวเอง  หน้าของไอ้หนุ่มผมยาวแดงก่ำด้วยความโกรธ “ทำอะไรวะ”   “ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ  สายกล้องของคุณมันหลวมน่ะครับ”  ผมทำเสียงสำนึกผิด ทั้งที่นึกเสียดายว่ากล้องของมันน่าจะกลิ้งตกน้ำ  ว่าแล้วผมก็จูงมือหยีที่ยืนตกใจอยู่ พาเธอขึ้นเรือมา ได้ยินเสียงไอ้นนท์หัวเราะร่า “ฮ่า ๆ ๆ  เจ๋งโว้ย” ทันทีที่ผมก้าวขึ้นเรือ เรือก็ออกจากท่าทันที ผมยืนมองไอ้หนุ่มผมยาวที่หัวสะพานเป็นครั้งสุดท้าย มันกำลังพินิจดูกล้องตัวเก่งด้วยสายตาละห้อย   ผมเดินจูงมือหยีมาหาที่นั่ง ใกล้ ๆ กับเครื่องยนต์เรือที่กำลังแผดเสียงผลักเรือให้เคลื่อนห่างท่าเรือไป เธอสะบัดมือผมออกแล้วใช้ดวงตากลมโตคู่สวยนั่นมองผมด้วยแววตาดุดัน “ทำไมชอบแกล้งคนแบบนี้” “ก็สายกล้องมันจะหลุดจริง ๆ” “โกหก” เธอทำสายตาเหมือนรู้ทัน  ผมก้มหน้ายอมรับผิด “ก็มันนิสัยเสีย เมื่อคืนหยีก็เห็น นั่นยังไม่เท่าไหร่ แต่มันยังแอบถ่ายคุณด้วยเนี่ยสิ ใครจะไปยอม” “ก็เลยแกล้งทำกล้องเขาตก” “ผมทำเพื่อคุณนะครับ  เผื่อมันเอารูปคุณไปโพสต์ไว้ในเว็บบอร์ดเอ็กซ์ ๆ หรือส่งเป็นฟอร์เวิร์สเมลที่ผมเคยได้รับบ่อย ๆ จะว่าอย่างไร  ผมยอมไม่ได้หรอก” “แล้วคิดเหรอว่าทำกล้องเขาตกแค่นั้น มันจะทำให้ภาพทั้งหมดหายไปได้น่ะ แถมเดี่ยวยังเล่นเป็นคนถ่ายเสียเองด้วย”  เมื่อได้ยินเช่นนั้น  ผมจึงแบมือยื่นสิ่งหนึ่งให้เธอดู “ดูนี่สิ”  ในมือของผม มีแผ่นพลาสติกสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กอยู่หนึ่งอัน “ตอนที่เปลี่ยนถ่านให้กล้องตัวนั้น  ผมแอบถอดเมมโมรี่สติ๊กออกมาด้วย  แล้วเอาเมมโมรี่สติ๊กของกล้องไอ้นนท์ใส่เข้าไปแทนน่ะ ”   ใช่แล้ว  ป่านนี้ไอ้หมอนั่นคงกำลังมึนงงมองรูปในกล้องที่เป็นภาพแผ่นหลังของตัวมันเอง  หยียืนตะลึงเมื่อผมเฉลยความจริง ก่อนที่เธอจะเข้ามาตีท่อนแขนของผมยกใหญ่ “ไอ้บ้า...  หนักกว่าเดิมอีก ทำไมขี้ขโมยอย่างนี้”  ผมเดินหนีออกมา แล้วหยิบกล้องของไอ้นนท์ออกจากกระเป๋า ยัดเมมโมรี่สติ๊กของไอ้หนุ่มผมยาวนั่นใส่เข้าไป  เปิดเครื่อง แล้วเลื่อนลูกศร เพื่อดูภาพข้างใน จริงอย่างที่คิด นอกจากจะมีภาพของหยีกับน้องอิ๋วแล้ว ยังมีภาพผู้หญิงอีกหลายคนอยู่เต็มไปหมด ซึ่งล้วนไม่ได้มาจากความเต็มใจเข้ากล้องของพวกหล่อนเหล่านั้นทั้งสิ้น เมื่อผมเลื่อนลูกศรมาจนถึงรูปแรก ๆ   ก็ต้องตกใจเมื่อพบกับภาพของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนเปลือยกายอยู่  พระคุณเจ้า! แม้เธอจะพยายามเอียงข้าง เอามือปิดหน้าอย่างไร ผมก็ดูออกว่านี่คือผู้หญิงผมสั้นคนที่ร้องไห้ตาบวมคนนั้น ยังไม่ทันได้ทำอะไร หยีก็ชะโงกหน้ามา ผมรีบปิดเครื่องแล้วถอดเมมโมรี่สติ๊กออกจากกล้องทันที “มีอะไรอยู่ข้างในบ้าง” เธอถาม แต่ผมไม่ตอบ “ขอดูหน่อยสิ” ก่อนที่เธอจะเซ้าซี้ผมไปมากกว่านี้ ผมกำเมมโมรี่สติ๊กอันนี้ไว้อีกครั้ง แล้วขว้างมันออกไปนอกเรือลงทะเลไปทันที   ในใจคิดว่า มันเกินเลยไปแล้วสิ  ทีแรกผมกะจะเก็บไว้ให้ไอ้นนท์ดู  แต่เพื่อปกป้องหลายสิ่งหลายอย่างไว้ ทั้งหยี ทั้งน้องอิ๋ว และโดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นที่ผมเพิ่งรู้ความจริงว่าทำไมเมื่อคืนเธอต้องวิ่งร้องไห้มาที่สะพาน  ทิ้งมันไปเสียจะดีกว่า “ผมรักคุณนะครับ  รักจนเห็นแก่ตัว จึงอยากเก็บคุณไว้เป็นของผมคนเดียว  บางครั้งอาจทำอะไรโง่ ๆ ออกมาบ้าง แต่ก็อยากจะบอกว่าผมไม่ได้ตั้งใจ” ใช่แล้ว... ในที่สุดผมก็พูดออกมาจนได้  มันไม่ได้งดงามสวยหรูท่ามกลางแสงจันทร์ หรือบรรยากาศดี ๆ เหมือนอย่างที่วาดฝันไว้เลย เธอยืนอึ้งกับสิ่งที่ผมกล่าว สายตาจ้องผมเหมือนถามหาความจริงใจให้แน่ใจ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้... “ผม...ขอโทษ”  น้ำเสียงเศร้า ๆ  ผมรู้สึกเศร้าจนน้ำตาเกือบไหล  ไม่ได้... ไม่ได้ ผมเป็นลูกผู้ชาย หยีถอนหายใจ เธอเดินเข้ามาดึงแก้มผมเบา ๆ “ช่างมันเถอะค่ะ ลืมมันซะเถอะนะ หยีไม่ได้โกรธ” หยีพูดเบา ๆ “ที่จริงแล้ว... หยีกลัวผู้ชายคนนั้นจะมาทำร้ายคุณต่างหาก” เรือแล่นออกห่างเกาะเสม็ดไปทุกที  สายลมร้อนยังคงพัดแรง เมฆขาวช่างบางตาอวดให้ฟ้าได้ทำหน้าที่ของฟ้าอย่างเต็มภาคภูมิ   “รู้ไหม ว่าไอ้นี่” เธอยิ้มพลางชี้มือไปที่ห่วงยางที่แขวนอยู่บนเสาเรือ เธอย้อนรอยมุกตลกน้ำเน่าที่ผมเคยพูดไว้ เพียงเพื่อต้องการให้ผมรู้สึกดีขึ้น นั่นก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ ผมรักเธอจริง ๆ ผมตะโกนก้องในใจ จากคุณ : สมจ๊อด ({``-_-}{-``-}{-_-``}) - [ 28 มิ.ย. 50 01:34:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หยี  เธอเป็นผู้หญิงที่เดินเข้ามาในช่วงเวลาที่ชีวิตผมเต็มไปด้วยคำถาม  คำถามที่เฝ้าถามตัวเองว่า ผม... กำลังทำอะไรอยู่  ผมจะเดินไปทางไหน ผมมีจุดมุ่งหมายอะไร และผมจะอยู่ไปเพื่อใคร  จนบัดนี้เธอตอบคำถามเหล่านั้นให้ผมได้หมดทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยรู้     “นั่งตรงนี้ หนวกหูจัง” เธอพูดเปลี่ยนเรื่อง น้ำเสียงกลับมาเป็นปกติ “เอาวอล์คแมนของผมไปฟังสิ  ใกล้ฝั่งแล้วน่าจะมีคลื่นวิทยุแล้วละ” ผมควานในกระเป๋าหยิบเครื่องเล่นซีดีวอล์คแมนส่งให้หยีพร้อมกับสายหูฟัง ที่ก่อนหน้านั้นมันกลายเป็นเครื่องพันธนาการมัดมือผมไว้  เธอรับไว้แล้วยิ้มอาย ๆ   ผมเหน็บหูฟังข้างหนึ่งที่หูซ้ายของเธอ แล้วเอาอีกข้างหนึ่งมาแนบไว้ตรงอกข้างซ้ายของผม   “ถ้าไม่มีคลื่น  ฟังคลื่นนี้ก็ได้ครับ” “ประสาท!” เธอหัวเราะ นี่แหละ ที่ผมพอจะทำได้... การทำให้เธอยิ้มและหัวเราะ เหมือนว่าเรื่องทั้งหมดมันทำท่าจะจบลงด้วยดี... ถ้า “ไอ้เดี่ยว ๆ” นั่นปะไร เสียงไอ้นนท์เรียกผม  ทำไมมันต้องเข้ามาสอดตอนที่ผมกำลังจี๋จ๋ากับหยีทุกที “อะไร” “มานี่หน่อยสิ”  มันกวักมือเรียก  ผมอ้อยอิ่งลุกออกมา  เมื่อเห็นหน้ามันแล้วผมก็ต้องตกใจ “เป็นอะไรวะ ตาแดง ๆ ”  ผมถาม มันยกแขนเสื้อปาดน้ำตาก่อนว่า “อิ๋วเลิกกับข้าจริง ๆ แล้วว่ะ” “อ้าว! ทำไมล่ะ ง้อไม่ขึ้นเหรอ” “อือ! อิ๋วบอกตัดสัมพันธ์กับข้าอย่างถาวรเมื่อกี้นี้  เธออ้างว่ารับไม่ได้กับเรื่องเมื่อคืน”   มันทอดสายตามองทะเล  แววตาเหม่อลอยอย่างนี้ ผมไม่เคยเห็นจากมันมาก่อน “ข้าจริงจังกับอิ๋วนะโว้ย ทำไมต้องเลิกกับข้าด้วยวะ ” มันถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต้องการจะฟังคำตอบ “เอ็งยังไม่ได้บอกข้าเลยว่าเมื่อคืนเอ็งทำอะไร” “ก็... บอกรักไปตามสูตรน่ะแหละ   แต่... แทนที่จะซึ้ง อิ๋วดันนั่งหัวเราะซะเฉย  ข้าไม่รู้จะทำยังไงก็เลย ตามน้ำ กะรวบหัวรวบหางซะ” “สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็นนี่ใช่รึเปล่า”  ผมว่า  ไอ้นนท์พยักหน้าหงึก ๆ “มันไม่ได้ซึ้งเหมือนละครไทยนะโว้ย แล้วมันก็ไม่ได้ง่ายเหมือนหนังโป๊ที่เอ็งชอบดูด้วย  ทำอย่างนี้ก็เหมือนกับดูถูกผู้หญิงนะ  อย่าคิดว่าอะไรมันจะง่ายดายไปเสียหมดสิ” “แต่ยังไงข้ารักของข้าจริง ๆ นะ” ไอ้นนท์อ้าปากเอาลิ้นดุนฟัน ข่มกลั้นอาการสะอื้น “ไอ้ร้ง ๆ รัก ๆ น่ะ มันไม่ใช่แค่พูด ไม่ใช่แค่แสดงออกทางการกระทำ  ไม่ใช่แค่มาจากใจ  แต่มันมาจากทั้งหมดรวมกันต่างหากล่ะโว้ย” ที่จริงแล้วผมอยากจะบอกกับมันตั้งนานแล้วว่ามันคิดผิดมาตลอด  คำบอกรักของผู้ชายนั้น ต่อให้จริงใจแค่ไหน รักมากขนาดไหน  ถ้ามีอย่างอื่นแฝงเข้าไปด้วย มันก็คือความชั่วร้าย “อือ! คิดแล้วทุเรศตัวเองว่ะ” มันพูดเสียงสั่น  จนผมรู้สึกสงสาร   ผู้หญิง... คือก้อนวัตถุบำบัดความใคร่ เราต่างยอมรับกันอย่างหน้าด้าน ๆ  เป็นเพราะเราได้รับการปลูกฝังจากสังคมผู้ชายด้วยกัน ทั้งในวงเหล้า หรือในวงเพื่อนฝูงที่ต้องการการยอมรับจากเหล่าบรรดาเสือผู้หญิงด้วยกัน  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องประสบการณ์ทางเพศ   เรื่องการล่าพรหมจรรย์   การเที่ยวผู้หญิง หรือแม้กระทั่งการเสพสิ่งยั่วยุทางกามารมณ์ ในรูปแบบซีดี หรือหนังสือ  ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่สิ่งดีงามอะไร  แต่จากสังคมที่หมกมุ่น ทำให้เรามองสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องปกติ จากสิ่งที่ผิด กลายเป็นสิ่งสามัญ  แต่มันเลวร้ายกว่าตรงที่ เรากำลังพยายามทำให้สิ่งเหล่านั้นให้เป็นสิ่งที่ถูกต้อง “ไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ”  ไอ้นนท์ว่า ผมยืนกอดคอมันอยู่อย่างนั้น  สายตามองหาน้องอิ๋ว แต่ก็ไม่เห็น  เธอคงหลบหน้าไอ้นนท์ไปนั่งอยู่แถว ๆ หัวเรือกระมัง “เอ็งยังเหลือข้าอยู่นี่ไง” ผมคิดในใจ เรือแล่นมาเรื่อย ๆ จนใกล้เทียบท่าแล้ว   ไอ้นนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สายตาของมันแม้จะยังหลงเหลือความเศร้าอยู่  แต่กลไกการปกป้องตัวเองของมันก็ทำงานได้เยี่ยม มันคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กับผมจนบัดนี้น้ำเสียงของมันเป็นปกติอีกครั้ง  และแล้วมันก็เหมือนจะนึกอะไรออก จึงแกะมือผมออกจากบ่าแล้วถาม “เออ! ตะกี้เห็นเอ็งขว้างอะไรแว้บๆ ลงทะเลไปวะ” “เปล่า ไม่มีอะไร” “ใช่เมมโมรี่สติ๊กหรือเปล่าวะ” “เอ่อ!...” ผมลากมันออกมายืนตรงเสาเรือ “ใช่” “เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าเอ็งโยนเมมโมรี่สติ๊กของข้าทิ้งทะเล” “เปล่า  ข้าเอาของเอ็งสลับกันกับของไอ้ผมยาวตะหาก ที่ขว้างลงน้ำไปเป็นของไอ้นั่น” “อืมม์  แล้วไป” มันพยักหน้า ทำท่าเหมือนเข้าใจ  แต่ก็ชะงักแล้วทำตาโตใส่ผม “เฮ้ย! สลับเหรอ  งั้นของข้าก็อยู่ในกล้องมันนะสิ” ไอ้นนท์เบะปาก ดึงคอเสื้อผม “เอ่อ!...” ผมยิ้มแหย ๆ มองไปทางอื่น “พระคุณเจ้า 256 เม็กกะไบท์เชียวนะโว้ย  แล้วเอ็งไปสลับของมันมาทำไม  แล้วโยนทิ้งทำไม” ไอ้นนท์ตะโกนใส่  ผมได้แต่ยิ้มแหย ๆ ก่อนตอบ   “ขอโทษทีว่ะ ทีแรกก็ว่าจะเอามาให้เอ็งน่ะแหละ เพราะในนั้นน่าจะมีรูปของอิ๋วอยู่เยอะพอดู แต่...” ผมชะงักนิดหนึ่ง “แต่อะไร” “ข้าต้องเป็นคนดี” “โอย! จะบ้า” มันว่า “เป็นคนดีเหรอ  :-)! ไอ้เวร... เป็นคนดีน่ะ มันต้องใช้ปัญญาด้วยสิโว้ย” “อ้าว! ว่าข้าโง่อีกนั่น” “ก็เออสิวะ” มันยื่นกล้องมาที่หน้าของผม  “แค่เอามาฟอร์แมทในกล้องเนี่ย รูปก็หายหมดแล้ว” ไอ้นนท์ถอนหายใจ “แค่นี้เอ็งก็เป็นคนดีได้แล้ว ไม่ต้องขว้างทิ้ง”  ผมยืนอ้าปากค้าง  จริงอย่างที่มันว่า  ผมไม่ทันคิดจริง ๆ ไม่รู้จะว่าอย่างไรจึงพูดตัดบทไป “เอาน่า ถือว่าหายกันกับเรื่องที่เอ็งเอาถุงยางมาใส่กระเป๋าข้า และก็เรื่องที่เอ็งอ้างชื่อข้าเพื่อขอแยกห้องก็แล้วกัน”  ผมค่อย ๆ แกะมือมันออกจากคอเสื้อ และกะจะย่องหนีจากมัน “โว้ย! เซ็ง  แฟนก็ทิ้ง แล้วยังถูกตบตาเขียว แถมเพื่อนก็มาทำลายทรัพย์สินอีก เซ็ง ๆ ๆ”  มันหันหลังกลับ เดินอาด ๆ ไป  แต่แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรได้อีก จึงเดินมาหาผมอีก “เฮ้ย! เอ็งต้องไถ่โทษ” “หือ” “เอ็งต้องเอาวอล์คแมนมาให้ข้ายืมเดี๋ยวนี้เลย  ข้าขอยืมเดือนนึง” “ให้ยืมตอนนี้ไม่ได้ว่ะ หยีเอาไปฟังอยู่” “อะไรนะ”  มันทำหน้าตกใจ “เป็นอะไร” “ฉิบหายแล้ว”  มันทำหน้าตาตื่นเกินความจำเป็น “ทำไม... ตกใจอะไร” “เอ่อ! พอดีข้าเพิ่งนึกได้ว่าแผ่นคาโอริที่หาไม่เจอเมื่อคืนก่อนน่ะ... ที่จริงแล้วข้าเอาใส่ไว้ในวอล์คแมนของเอ็งแล้วลืมเอาออกว่ะ” “เฮ้ย! เอ็งเอาไปใส่ไว้ทำไม” “ก็”  ไอ้นนท์หัวเราะแหะ ๆ ก่อนตอบ  “ก็วอล์คแมนของเอ็งมันเล่นแผ่นหนังได้ใช่ม้า ข้ากะจะเอาไปฟังแต่เสียง ตอนนั่งรถเมล์ไปทำงานน่ะ  ฟังไป มองหญิงข้าง ๆ ไป  มันได้อารมณ์ดี” “ไอ้เลววว!” ผมเขกหัวมันอย่างแรงแล้ววิ่งหน้าตาตื่นไปหาหยีทันที หยีแหงนคอมองผม ทำหน้าประหลาดใจ “ไม่เห็นมีคลื่นเลย  ฟังเพลงจากแผ่นได้หรือเปล่าคะ”  เธอว่า  คงเห็นมีแผ่นคาอยู่ข้างใน เธอจึงเลื่อนนิ้วไปกดตรงปุ่มเพลย์ “ฮึ้ย!” ผมกระชากเจ้าเครื่องเล่นวอล์คแมนเจ้ากรรมออกมา  อนิจจา... สายหูฟังหลุดออกจากเครื่อง   จะเป็นเวรกรรม ที่ผมทำไว้ตั้งแต่ชาติปางใด  หรือจะเป็นเพราะผมดันไปขโมยเมมโมรี่สติ๊กกล้องของไอ้หนุ่มผมยาวนั่น  แรงกระชากทำให้เครื่องเล่นวอล์คแมนของผมหลุดจากมือของเธอ ลอยตกลงมาที่พื้นจนชิ้นส่วนสองสามชิ้นกระเด็นออก  แต่แทนที่มันจะหงายอยู่กับที่ แต่ลักษณะทรงกลมของมัน ทำให้มันกลิ้งหายเข้าไปในผู้คนที่นั่งกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่ และเนื่องจากเครื่องเล่นวอล์คแมนของผมเครื่องนี้มีลำโพงในตัว เสียงเซอร์ราวด์ใสปิ๊งก็ดังขึ้นทันที “อิกึ๊... อิกึ๊... อิกึ๊...ฯลฯ”  เป็นเสียงจริง ๆ ที่ไม่ได้เกิดจากการปรุงแต่งจากไอ้นนท์เหมือนก่อน  ผู้คนแตกฮือมองมาที่ผมและหยีเป็นตาเดียว  ในกลุ่มนั้นมีลูกเด็กเล็กแดง คุณลุงคุณป้า และชายหนุ่มหญิงสาวนั่งกันอยู่เต็ม  บ้างหัวเราะ บ้างประหลาดใจ บ้างอายหน้าแดง ผู้ใหญ่ยกมือปิดหูเด็กมองมาทำตาเขียว  ผมค่อย ๆ เดินก้มหน้าไปหยิบเจ้าตัวปัญหาขึ้นมาเพื่อจะปิด แต่...กรรมผมคงหนาเกินไป  แรงกระแทกทำให้สปริงกระเด้งออก ผมปิดเครื่องและเปิดฝาไม่ออก... มันจึงดังอยู่อย่างนั้น ผมไม่รู้จะทำอย่างไรจึงถือค้างไว้ จะโยนทิ้งก็เสียดาย  จึงพยายามงัดอยู่อย่างนั้นด้วยท่าทางน่าเวทนา   “ออกสิโว้ย ออกสิโว้ย ” ผมรู้สึกว่าเลือดลมจะหดหายไปจากใบหน้า... กว่าจะนึกได้ว่าแค่ถอดถ่านออกก็จบเรื่อง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว ผมเหลียวไปข้างหลังเพราะรู้สึกว่ามีรังสีพยาบาทเปล่งออกมา แล้วก็เห็นหยียืนจังก้าอยู่   เธอกำและเกร็งหมัดแน่นพลางก้มหน้าหลับตากัดฟันกรอด ๆ ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป มือของเธอที่กำแน่นอยู่นั้น ก็กระหน่ำซัดเข้ากกหูซ้ายและขวาของผม   (ขอตั้งชื่อลูกตบนี้ว่า “ลูกตบลืมแบ”) “ไปตายซะ”  นั่นเป็นคำพูดที่ผมได้ยินก่อนที่เธอจะเดินหนี   ผมเซถลามาตรงกาบเรือรู้สึกว่าทรงตัวไม่อยู่ คงเป็นเพราะน้ำในหูถูกกระแทกจนเกือบกระฉอกออกมาข้างนอก  ผมทรุดตัวลงนั่ง เห็นไอ้นนท์เอามือปิดหน้า แสยะปากแล้วย่องหายไป ผมทำได้แค่เพียงยกนิ้วชี้หน้ามัน   ตอนนี้ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก นอกจากเสียงคลื่นที่กระเซ็นอยู่ใกล้ ๆ เพิ่งเข้าใจตอนนี้  ว่าคลื่นไม่ได้ดัง “วาฮูมม” อย่างที่คิด  แต่มันดัง  “วิ้ง...วิ้ง...วิ้ง...” ที่ข้างกกหูของผมต่างหาก ... เรือเทียบท่าแล้ว  ผมยิ้มแห้ง ๆ มองหยีที่กำลังก้าวขาข้ามกาบเรือขึ้นท่าไป เธอเหลียวมามองผมด้วยหางตาแว้บหนึ่งแล้วสะบัดหน้าเดินหายไปพร้อมกับผู้คนจนลับตา โอ้หนอ... มีตลกคณะไหนยังรับสมาชิกอยู่บ้าง  ช่วยเอา “เจ้าโชคชะตา” ไปเข้าคณะทีเถิด เจ้าหมอนี่ชอบ “เล่นตลก” เหลือเกิน... --- ช่างเถิด  นี่คงเป็นผลกรรมของผม  ให้หูมันหนวกไปเลยก็ไม่ว่า  อย่างไรเสีย ผมก็ถือว่าได้บอกคำคำนั้นกับเธอไปแล้วละ แค่นี้ก็ถือว่าคุ้ม   ลาก่อนนะ อ่าวลุงหวัง... ลาก่อนเกาะเสม็ด ผมเสร็จเธอจริง ๆ สิน่า จบเถอะ -*- จากคุณ : สมจ๊อด ({``-_-}{-``-}{-_-``}) - [ 28 มิ.ย. 50 01:40:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาแล้วมาแปะจองที่นั่งก่อนเดี๋ยวว่างแล้วจะมาอ่านเน้อ จากคุณ : มณีนาคา - [ 28 มิ.ย. 50 01:52:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กล่าวสวัสดีทุกคนครับ เอาเรื่องเก่ามาแปะละ (ฮา) เขียนไว้นานแล้ว  ที่ไม่ได้แปะตอนเขียนเสร็จเพราะรู้สึกว่าตัวเองเขียนอะไรที่มันเฝือ ๆ น่ะ ออกแนวน้ำเน่ามา 3-4 เรื่อง ก็เลยขอซา ๆ ไปก่อน แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่มีเรื่องใหม่ที่เสร็จเป็นรูปเป็นร่าง (มีแต่โปรเจ็คเรื่องยาวรอพิมพ์) ทนไม่ไหว เดี๋ยวจะหายจากถนนไปนาน คนจะจำกันไม่ได้เลยยอมเฝือ (ฮา) ก็... ผลงานเน่า ๆ เห่ย ๆ อีกตามเคยครับ ก็ฝึกและเข็นกันเข้าไป จะได้เก่ง ๆ กับเขาเข้าสักวัน ยังไงใครบังเอิญแวะเข้ามาแล้วว่าง ก็รบกวนทน ๆ อ่านซักกะติ๊ดด้วยนะครับ (ฮา) --- ตอบจดหมาย คุณ :::อาราเร่:::  ฮืออออออ รูปพระจันทร์อันเดียว ผมเหมาเอาว่า คุณอาราเร่ อ่านแล้วง่วงแน่ ๆ เลย ฮือออออ คุณ  วรุณนฤมล เนาะ ไม่น่าเลยละ เจ้ากล่องสีชมพูทำแสบเลย  แต่มันมีที่มาครับ อิอิ ในตอน 2 นี่แหละ ขอบคุณที่แวะมาอ่านและคอมเม้นนะครับ คุณ TSURUGI   ว้า... โดนจับได้ซะแล้วว่าเจ้ากล่องน้อยสีชมพูจะมีบทบาท พักนี้หลอกคนไม่ค่อยเก่งเลยวู้ยผม 5555 ยังไงก็ขอบพระคุณที่แวะเวียนมาอ่านนะครับ >_< คุณ มณีนาคา สัญญากะเค้าว่าจะมาอ่านจริง ๆ น้า.... (ทำหน้าเหมือนเจ้าแมวในเรื่องเชร็ค) เฮียพีท พิธันดร  ง้าก!  ทรงกลด สัพเพเหระ ปีนเกลียว ทรงกลด สัพเพเหระ ปีนเกลียว ทรงกลด สัพเพเหระ ปีนเกลียว ทรงกลด สัพเพเหระ ปีนเกลียว ทรงกลด สัพเพเหระ ปีนเกลียว คัดคำไทย 100 จบเลยครับเฮีย จำให้ขึ้นใจ อย่าเขียนผิดอีก จำ ๆๆๆๆ 5555 ขอบคุณเฮียพีทที่เข้ามาคอมเม้นท์ครับ ธุ ๆ พี่ สก็อตตี้ แง... พระเอกออกจะดี๊ดี พี่ก็อตตี้สมตาเดี่ยวเฉยเลย  ไปเสม็ดเสร็จทุกราย มันก็แค่คำคล้องง่ะครับ (ฮา)  (ไม่รู้จะฮาอะไรกันนักกันหนา เป็นบ้าไปแล้วผม 55555) ขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมชมนะครับ ธุ ๆ ครับ จากคุณ : สมจ๊อด ({``-_-}{-``-}{-_-``}) - [ 28 มิ.ย. 50 01:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่หลับค่ะ ฮาดี แต่คงต้องบอกเศร้าดีสิเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 28 มิ.ย. 50 13:01:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สมเป็นพี่เจ จริงๆ ไม่มีคำนิยามค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 28 มิ.ย. 50 16:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ สมอีกที :) จากคุณ : scottie - [ 28 มิ.ย. 50 21:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านถึงตอนจบแล้วได้แต่หัวเราะหึหึ นนท์นี่สมกับเป็นโลงหื่นจริงจริ๊ง ดูเหมือนจะสำนึกๆแล้ว ก็ก่อเรื่องใหม่อีกจนได้ เหอๆ แอบสงสารผีน้ำเน่าเล็กน้อย โดนลูกหลงตลอด ฮ่าๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 29 มิ.ย. 50 07:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .. ....แผ่นคาโอริ เนี่ย การ์ตูนเหรอ.. “อิกึ๊... อิกึ๊... อิกึ๊...ฯลฯ” หวาววววว..... สมด้วยคน อิ อิ .. .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 29 มิ.ย. 50 10:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกครับประทับใจจริงๆ มีหลายความรู้สึกพร้อมคติสอนคนพร้อม เลื่อมใสๆ จะรอเรื่องต่อไปครับ จากคุณ : ผมก็เดี่ยว - [ 29 มิ.ย. 50 14:48:32 A:125.24.208.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^_^ จากคุณ : ... (ละมุนใจ) - [ 29 มิ.ย. 50 17:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าสงสารออก... อื้ม... คิดว่า... สงสารดีมั้ยหว่า... สงสารแล้วกัน เฮ้อ น่าสงสารจริงจริ๊งงงง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 30 มิ.ย. 50 21:51:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ง่ะ ซวยโค ต ร ๆ อะผู้ชายอะไรจริงๆ ก็สุภาพบุรุษดีนะแต่ดันซวยเพราะมีเพื่อนหื่น นั่งเซ็งเป็นเพื่อนตาเดี่ยวด้วยคนแล้วกัน ปล. มาอ่านแล้วนะตัวเอง และขออภัยไม่ได้ตั้งใจปาดลืมนึกไปว่าต้องมีกระทู้ตอบจดหมายมิตรรักแฟนๆ ก่อน ...555... จากคุณ : มณีนาคา - [ 1 ก.ค. 50 00:09:31 ]