ในวันที่ฝนตกค่อนข้างหนักในวันนั้นของชีวิตของเด็กผู้ชายคนนึงที่ชื่อ   ต้น ที่ก้าวเข้าสู่ในรั้วของมหาวิทยาลัยต้นตัวเปียกปอนเพื่อจะเข้ามาเรียนในวันแรกต้นเป็นนักศึกษาในคณะรัฐประศาสนสตร์และไม่นานต้นก็ได้ไปรู้จักกับเด็กผู้หญิงคนนึงชื่อ  แจง  เป็นนักศึกษาในคณะบัญชี แจงเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนดี ขยัน มีความกระตือรือร้นสูงมากๆ   ต่างจากต้นที่ไม่ค่อยมีความกระตือรือร้นซักเท่าไหร่


ต้นเป็นคนหัวไม่ค่อยดี และดร็อบวิชาที่เรียนตามหลักสูตรของคณะไว้หลายวิชาและ  ความสัมพันธ์ระหว่างต้นกับแจงได้ค่อยๆเกิดขึ้นทีละน้อยในที่สุดก็เป็นแฟนกันและทั้งสองก็รักกันมากจนเพื่อนต้นและเพื่อนๆของแจงต่างพากันอิจฉาและคิดว่าแก 2คนไม่มีวันที่จะเลิกกันได้คำพูดนั้นยังดังอยู่ในโสตประสาทของต้นจนถึงทุกวันนี้ต้นเป็นคนจริงจังกับความรักมากและคิดว่าผู้หญิงคนนี้แหละที่จะเป็นคู่ชีวิตเราต่อไปในอนาคต


ในที่สุดทั้งสองก็เข้าฝึกงานและจบการฝึกงานภายในระยะเวลาที่มหาวิทยาลัยกำหนด 3 เดือนหลังจากจบจากการฝึกงานแล้วแจงก็ทำเรื่องจบการศึกษาต่างจากต้นที่ยังทำเรื่องจบไม่ได้เพราะดร็อบวิชาเรียนไว้หลายวิชาจนในที่สุดแจงก็นัดต้นมาเจอที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งนึงที่ทั้งสองมานั่งกินกันบ่อยๆสมัยเริ่มเข้ามาเรียนใหม่ๆ "ต้นพูดกับแจงว่าต้นเรียนไม่เก่งเลยสู้แจงไม่ได้เลยซักนิดเดียวแล้วแจงเริ่มสมัครงานหรือยัง "


"แจงบอกต้นว่าสมัครไปแล้วเขาติดต่อมาแล้วด้วย ต้นพูดกับแจงว่าอิจฉาคนเรียนจบจังเลย ต้นยังเรียนไม่จบเลยยังต้องมาเรียนอีก 6 วิชาที่ต้นดร็อบไว้ให้หมดแต่มันคงใช้เวลานานๆมากๆ แจงบอกกับต้นว่าไม่เป็นไรน่ะเดี้ยวแจงจะมาให้กำลังใจต้นที่มหาลัยทุกๆวันเลยห้ามเครียดน่ะต้น แจงจะเป็นกำลังใจให้ต้นเสมอน่ะ  ต้นเลยบอกแจงว่าถ้าแจงทำงานแล้วแจงห้ามลืมผมน่ะต้นกลัวจังเลย  แจงตอบต้นไปว่าไม่ลืมหรอกไม่ว่าจะยังไงแจงก็ยังรักต้นเหมือนเดิมแจงไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหรอก   ต้นตอบแจงไปว่า  จริงๆน่ะแจงสัญญากับต้นแล้วน่ะ  แจงตอบเสียงเบาๆแล้วเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับต้นแล้วพูดว่า อืมแจงสัญญา แจงต้องรอต้นน่ะ ได้ซิ แจงจะรอต้นคนเดียว"นั้นคือคำสัญญาที่แจงให้ไว้กับต้นก่อนที่แจงจะไปมีชีวิตในการทำงานครั้งแรกในชีวิตของเธอ  หลังจากวันนั้นต้นได้ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างจริงจัง



และโทรหาแจงทุกวันแต่ดูเหมือนการติดต่อจากแจงมาหาต้นจะดูน้อยลงไปทุกที   ทุกที  แต่ต้นก็ยังโทรหาแจงอยู่ตลอดเพราะต้นโทรหาแจงทุกๆวันมาตลอดระยะเวลา4ปีเต็ม  ต้นเริ่มมีอาการเครียดแล้วก็กำลังคิดว่าแจงเป็นอะไรทำไมไม่ค่อยมีเวลาเลย   ทำงานจะไม่มีเวลาเลยเหรอพักเที่ยงทำไมโทรหาเราไม่ได้    จนในที่สุดทั้งคู่ก็เริ่มมีปากเสียงกันในโทรศัพท์ "ต้นถามแจงตรงๆว่าแจงเป็นอะไรไปทำไมไม่ค่อยโทรหาต้นเหมือนเมื่อก่อนละ  แจงตอบมาว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันดีกว่ามั้ยต้น  เราเข้ากันไม่ได้เลยอ่ะต้น    ต้นได้แต่นั่งเครียดเมื่อได้ยินคำนี้จากปากของแจง   จนต้นต้องบอกกลับไปเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้แล้วพูดว่า  แล้วสัญญาของเราที่แจงเคยให้ไว้ตอนนั้นละจำได้มั้ย  แจงตอบสวนกลับมาอย่างเบาๆว่า  ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้วอ่ะต้น  สัญญาตอนนั้นก็ตอนนั้นดิ  นี่มันปัจจุบันแล้วน่ะต้น   ต้นเลยค่อยๆกดวางโทรศัพท์ไปพร้อมกับค่อยๆทรุดตัวลงช้าๆแล้วน้ำตาคลออยู่ภายในห้องนอนของตัวเอง   ถึงตอนนี้ต้นก็ยังไม่รู้เลยว่าที่แจงต้องพูดแบบนั้นเพราะสาเหตุอะไรแล้วคำสัญญาที่เคยให้กันไว้มันคงเป็นเพียงแค่สัญญาปากเปล่าจากผู้หญิงคนนึงเท่านั้นเอง"

แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 50 00:08:29

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 14:00:47

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 13:57:57

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 13:49:16

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 13:44:52

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 13:26:25

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 13:21:48

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 13:17:53

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 13:16:54

แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 13:12:23