ความคิดเห็นที่ 1 แหม น่าจะมีตัวอย่างให้ดู... เรื่องที่พอจะเล่าให้ฟังได้ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ใครหลาย ๆ คนอาจจะกลัวกัน โดยเฉพาะคนที่อายุกำลังจะย่าง 25 คือ เรื่องอาถรรพ์เบญจเพส ที่เขาว่ากันว่า คนอายุเท่านี้ให้ระวังตัวไว้ เพราะอาจเป็นช่วงที่มีเรื่องร้ายเข้ามา อาจเป็นโชคร้าย หรือปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพ อุบัติเหตุ ฯลฯ ก็ว่ากันไป สำหรับตัวเอง หลังจากวันคล้ายวันเกิดอายุ 25 แค่วันเดียวก็ได้เรื่องทันที ระหว่างที่รีบเดินไปขึ้นรสบัสรับส่งนักศึกษาของมหาวิทยาลัย กำลังจะก้าวขึ้นฟุตบาทแล้วแท้ ๆ ก็สะดุดขอบฟุตบาทถลาไปข้างหน้า ซึ่งตอนนั้นอยู่ในสภาพที่ประคองตัวเองไม่ได้เลย เพราะหอบหนังสือเต็มแขน ผลก็คือ ล้มคว่ำไปข้างหน้า หน้ากระแทกขอบฟุตบาทอย่างจัง ต่อหน้าคนเป็นสิบ ยิ่งกว่านั้นก็คือ เป็นเหตุการณ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นในเมืองไทย แล้วก็ไม่มีใครที่ตัวเองรู้จักเลยแม้แต่คนเดียว แต่ก่อนตัวเองจะตั้งสติลุกขึ้นได้เอง มีคนเข้ามาช่วยฉุดให้ลุกขึ้น ถามไถ่อาการ และพูดคุยกันพอสมควร ต่างคนก็ต่างโล่งใจว่า ไม่น่าเป็นไร สมองไม่น่าจะกระทบกระเทือน เพราะไม่มีอาการปวดหัว หรือวูบ แต่เรื่องที่ยังงง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนแรกนั้นเป็นเรื่องธรรมดา ถึงจะหกล้มหน้ากระแทกกับขอบทาง แต่แผลที่ได้ก็แค่แผลถลอกนิดเดียว ที่น่ากลัวหน่อยก็คือ ปากแตกเลือดซึม จนคนเข้ามาช่วยยังสะดุ้ง แล้วก็ได้คนที่เข้ามาช่วยคนนั้นแหละค่ะ ที่พาไป Health Service และได้พบกับพี่นักศึกษาไทยที่เรียนพยาบาลเข้าพอดี ฟังดูเหมือนจะเป็นเหตุการณ์ที่แย่มาก ๆ ทั้งที่ผ่านวันเกิดมาไม่นาน ก็ต้องมาเจออุบัติเหตุต่อหน้าคนนับสิบที่น่าขายหน้าอยู่บ้าง ในสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา และเราแทบไม่รู้จักใคร ไหนจะเจ็บตัว แถมแว่นสายตาที่ใช้อยู่ยังถูกครูดเป็นรอย พังไปอีก แต่ถ้าคิดให้ดีในอีกมุมหนึ่งแล้วมันก็ไม่ได้ร้ายอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ อย่างน้อย เราก็ไม่ได้เจ็บหนักอะไร แค่กินข้าวลำบากไปหน่อยเท่านั้น แว่นตาที่พังไป ก็ถือเป็นส่วนช่วยไม่ได้หน้าเรากระแทกเข้าเต็มแรง เป็นโชคดีที่สุด ที่เจอกับอุบัติเหตุเบา ๆ แค่นี้เอง ไม่ได้สงสารตัวเอง ไม่ได้โทษใครว่าทำไมต้องเจอกับเรื่องแย่ ๆ แบบนี้ ก็เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเราความซุ่มซ่ามของเราเองทั้งนั้น และถึงเรื่องจะเกิดขึ้นในสถานที่ที่เราไม่รู้จักใคร แต่เหตุการณ์นี้ก็ทำให้เราได้รู้จักคนดี ๆ ที่เราจะยิ้มให้ในวันรุ่งขึ้นเพิ่มอีกคน ได้รู้ว่า Health Service ของมหาวิทยาลัยอยู่ที่ไหน ได้พบ และมีเวลาคุยกับนักศึกษาไทยที่เรียนอยู่ที่นั่นมากขึ้น รู้จักเขามากขึ้น มีเรื่องที่จะเอาไปเล่าให้ใครต่อใครฟังขำ ๆ เพิ่มขึ้นอีกเรื่อง มีเรื่องที่เราจะเอาไว้เตือนตัวเอง เตือนคนอื่นให้ต้องระวังเพิ่มขึ้นอีกเรื่อง เปรียบเทียบกันแล้ว มีเรื่องดีเกิดขึ้นมากกว่าเรื่องที่ไม่ดีเสียอีกค่ะ แบบนี้ จะเรียกว่า ช่วงอายุ 25 เป็นช่วงที่ซวยที่สุดของชีวิตได้อีกไหม ไม่ได้บอกว่าอย่าเชื่อเรื่องอาถรรพ์เบญจเพสที่เขาว่ากัน เพราะการระวังตัว ไม่ประมาทไว้นั่นเป็นสิ่งที่ดี ที่ไม่ว่าใครก็ควรทำอยู่แล้ว แต่อยากบอกว่า ไม่มีใครโชคร้ายหรือโชคดีไปได้ตลอดทุกช่วงชีวิตหรอกค่ะ ในเรื่องร้าย ย่อมมีเรื่องดี ในผลย่อมมีเหตุ แค่ทำความเข้าใจมันเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรที่ร้ายแรงที่สุดในโลก มีแต่คนบนโลกนั่นแหละที่บอกว่ามันคือที่สุด ก็แค่นั้นเอง... นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... คิดบวก ไม่ได้ืทำให้ผู้หญิงสวยขึ้นอย่างเดียว แต่ทำให้เรามองโลกใบนี้ และสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราได้สวยขึ้นด้วยค่ะ ^___^ พอไหวไหมคะ เรื่องนี้ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 29 มิ.ย. 50 16:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เหตุไฉน... ทำไม... ชีวิตผม... มันช่าง... ราบเรียบ... อย่างนี้ยยยยยย (หรือว่าผมความจำปลาทองล่ะเนี่ย ทำไมนึกเรื่องอะไรไม่ออกเล้ย) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 มิ.ย. 50 17:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชีวิตที่ผ่านมามีแต่เรื่อง เดี๋ยวไปแอบชอบคนนั้น เดี๋ยว ไปปี้งคนนี้ มะมีสาระและแก่นสารเลยค่ะ เหอๆ จากคุณ : oreocream - [ 29 มิ.ย. 50 22:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เล่าบ้างนะคะ ^^ กดดันที่สุด ... ผ่านมาแค่ 24 ปี เอง ก็เอาที่ผ่านๆมาเน้อ ก็ ... Thesis ไงค้า ฮ่าๆๆๆ ทั้งร้องไห้ ... ทั้งหัวเราะ ... ทั้งเครียด ... ทั้งบ้า ... ก็อยู่ในช่วงนี้หมด นอนดึก นอนน้อย นอนแบบประหยัดเวลา นอนตีห้า ตื่น เก้าโมงเช้า ไม่ก็ ไม่ได้นอนเลย แหกตาทำงานหามรุ่งหามค่ำ ตัดโมเดลจนใบมีดคัตเตอร์เฉือนเนื้อแล้วยังไม่รู้เรื่อง จนเพื่อนต้องสะกิด แถมพอเลือดออกก็ยังห่วงโมเดลอีกแหนะ กลัวเลือดหยดใส่ ต้องตัดใหม่ - -'' บางที กินๆอยู่ หลับไปทั้งๆที่กินก็ยังมี แบบ กลวงมากๆชีวิตช่วงนั้น เพื่อนๆต้องช่วยกันปลุกๆ พรีเซ้นงานทั้งๆที่ง่วงอิ๊บอ๋ายยยยยย พูดไปก็งงไป (present ภาษาอังกฤษด้วย ดีนะที่อจ.ฟังรู้เรื่อง ฮ่าๆๆๆ) แล้วก็ ... เครียดขนาดลงกระเพาะ กินอะไรก็อาเจียนออกมาหมด (เป็นกันหลายคน) ร้องไห้เหมือนคนบ้า ... จนเพื่อนๆต้องมาดู (เป็นกันหลายคน) บางคนเครียดจนสภาพจิตใจเปลี่ยนไป (เพื่อนสนิทเอง ... ตอนนี้มันก็ยังไม่เหมือนเดิม) แถมไม่ได้กลับบ้านเลย อยู่คณะ นอนน้อย ตาโหล ส่งงานเสร็จครั้งนึงก็หลับเป็นตาย ตื่นมาก็กินเหมือนปอบสิง มันเครียดจริงๆเน้อ เพราะว่าสิ่งที่จะออกมา มันมาจากประสบการณ์ มันสมองโคตรๆไอเดียจริงๆ ... คิดไม่ออกก็นอนตายไปเหอะ คืนนั้น คิดออก งานก็วิ่งปิ๋ว ง่วง .. ต่อให้คิดออกก็ ... ไม่มีแรง ไม่ง่วง ... คิดไม่ออก ... ก็ทำไม่ได้ (ฮา) แต่ก็ต้องทำ ... เพราะว่า ไม่งั้นไม่มีส่ง ก็ทำๆไปให้ครบๆ ให้เสร็จๆ ... ได้ หมาแมวนกหมูกาไก่มาก็เอาหมด ขอแค่ไม่ติด F ในครั้งที่ present ก็พอ (พอเพียงแบบแปลกๆ) แต่ที่ได้มาก็คือ ความอดทน ความสำเร็จที่น่าประทับใจ(มั้ง) ความประทับใจของคำว่า มิตรภาพ ความประทับใจในน้ำใจของรุ่นพี่รุ่นน้อง ที่อดหลับอดนอนในตอนใกล้ส่ง ช่วยทำจนไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาขอบคุณดี ในยามที่เราร้องไห้ เพื่อนที่ปกติเหมือนจะบ้าๆ ชอบแกล้ง ชอบอำ ก็เดินมาโอบไหล่ มาจับมือ มาลูบหัว(เอ๊ะ??) มาคอยให้กำลังใจ ขนาดบางคนที่เหมือนจะไม่สนิทกัน แต่พอช่วงทำทีสิส ก็มีน้ำใจให้กันน่ะค่ะ เวลามีอะไรก็ช่วยๆกัน มันประทับใจมากจริงๆ ไม่รู้สินะ มันหลากหลายอารมณ์ หลากหลายสถานการณ์มากๆ ทั้งกดดัน ทั้งเครียด ทั้งเหนื่อย ทั้งเสียสุขภาพกายและใจ แต่ก็มีความสุข แต่ก็ประทับใจ แต่ก็ยิ้มออก ... ทุกครั้งที่คิดถึงช่วงเวลานั้น ^^ คิดว่า ต่อจากนี้ไป ... อาจจะมีเรื่องที่ยากกว่านี้ แต่พอลองคิดถึงช่วงทำทีสิสแล้ว ... ก็เหมือนมีกำลังใจว่า ทำได้สิน่า ... ทีสิสที่ว่ายากแล้ว ... ยังรอดเลย (ฮา) แต่ก็มีอีกช่วงที่ค่อนข้างแย่ ... ตอนปี 3 มั้งคะ ตอนนั้นท้อๆมากๆเลยล่ะ อยากซิ่วสุดๆ จากคณะสถาปัยกรรมเนี่ยล่ะ รู้สึกว่าตัวเองมาผิดทาง ฮ่าๆ ใจชอบ แต่มันเหนื่อยมาก ไม่ได้นอน ไม่ได้กลับบ้าน เกลียดวิชาที่เรียน(ซึ่งในการทำงานต้องใช้ด้วย) จนจะซิ่ว ไม่เอาแล้ว ไม่เรียนแล้ว ซึ่งพอมาคิดอีกที ... มันไม่มีอะไรเลย สู้ตอนทำทีสิสไม่ได้ บ้า เครียด กดดัน อยากตายแล้วตายอีก อยากหนีแต่หนีไม่ได้ อยากเลิกก็เลิกไม่ได้ ... ^^ นี่แหละค่ะ เรื่องเล่าของโรส คนอ่านคงรู้สึกว่า ... มันจะขนาดนี้เลยเหรอ ... คณะโรส ... มันโคตรๆขนาดนี้อะค่ะ TT___TT ยังไงก็จบแล้วล่ะเน้อ Happy ไปเปลาะนึง เอิ๊ก **edit คำค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 50 05:27:03 จากคุณ : iNt_GaL - [ 1 ก.ค. 50 05:23:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมเข้ามาตอบตรง คห.๔ สองครั้ง มีใจความอย่างเดียวกัน ในวันที่ ๓๐ มิ.ย. ทั้งเช้าและค่ำ แต่หายไปทั้งสองครั้ง ไม่ทราบว่าทำอะไรผิด จึงขออนุญาตอ่านความเห็นของเพื่อน ๆ ไปก่อนนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 1 ก.ค. 50 06:44:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สำหรับผม เมื่อปีเบญเพสไม่มีร้ายหรือดีเป็นพิเศษ เพราะแม่ตายเมื่ออายุ ๒๑ ปี พออายุ ๒๙ ปี ก็ได้งานพิเศษ ที่ทำให้มีรายได้เพิ่ม และได้ทำยั่งยืนมาจนเกษียณอายุ ข้อความประมาณนี้แหละครับ ที่ผมแปะถึงสองหน แล้วก็หายทั้งสองหนครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 1 ก.ค. 50 19:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยินดีด้วยกับคุณปิยะรักษ์ และคุณ iNt_GaL ที่ไม่มีเรื่องร้ายกว่านี้ครับ ส่วนคุณพีท กับคุณออริโอฯ เป็นผู้ที่ไม่ชอบเอาเรื่องร้าย ๆ มาจดจำ ทำให้จิตใจพ้นจากความเศร้าหมองครับ ผมมีเรื่องร้ายที่สุดคือ เมื่ออายุ ๑๕ ปี สอบประโยคมัธยมตก และไม่มีเงินค่าเทอมจะเรียนต่อ ต้องไปเป็นลูกจ้างใช้แรงงาน แบกหามของหนัก ดายหญ้า และเข็นถังน้ำมันสองร้อยลิตร จากท่าเรือเข้าไปเก็บในคลัง ทำอยู่ประมาณสองปีแน่ะครับ จึงได้ขึ้นไปเป็นเสมียน. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 4 ก.ค. 50 09:02:24 ]