เมื่อความรักจากไป…..

…. ตั้งแต่ความรักเดินจากฉันไป … มันทำให้ฉันสูญเสียความเป็นตัวเอง     และสิ้นหวังที่จะทำอะไรหลาย ๆ อย่าง   ทุก ๆ วัน ฉันจะนั่งเหม่อลอย ปล่อยสมองให้ว่างเปล่า และร้องไห้กับตัวเองจนน้ำตามันท่วมท้นในหัวใจ  วันแล้ววันเล่า ผ่านไป แต่ไม่ว่าเวลาจะเนิ่นนานสักเท่าไหร่  มันก็ยังคงเหมือนกับ ทุก ๆ อย่าง  ทุกเรื่องราว เพิ่งจะเกิดขึ้น  ตอนนี้ ฉันมักจะรู้สึกหงุดหงิดแบบไม่มีเหตุผล  ไม่ว่าใครจะเดินเข้ามา ฉันไม่รู้สึกยินดี ยินร้าย กับอะไรทั้งนั้น  ปล่อยให้เวลาวัน  ๆ หนึ่ง ผ่านไปอย่างไม่มีความหมายใด ใด เลย

… ฉันเฝ้าตัดพ้อ กับตัวเองเสมอนะ ว่าทำไม เพราะอะไร ฉันไม่ดีพอ ที่จะให้ใคร หลาย ๆ คน มารักฉันบ้างหรือ .. นึกน้อยใจในตัวเอง ไปต่าง ๆ นา นา สายตาที่เฝ้าเหม่อมองไปตามถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ฉันเห็นหลาย ๆ คนเดินจูงมือ หยอกล้อกัน ตามประสาคนรักกัน แล้วอดสงสารตัวเองไม่ได้  เมื่อไหร่ฉันถึงจะมีวันนั้นบ้าง

…  ฉันเฝ้าคิดเสมอ ๆ  นะ ว่า สักวันหนึ่งถ้าฉันเจอ คน ๆ นั้น คนที่สามารถทำให้ฉันรักได้อย่างหมดใจ… ฉันจะขอบคุณเค้าด้วยหัวใจที่ซื่อสัตย์ ขอบคุณที่เค้ารักฉัน และฉันจะโอบกอดเค้าด้วยความรักที่อบอุ่น "ขอบคุณนะ ที่รักฉัน " คือคำที่ฉันอยากจะกระซิบที่ข้าง ๆ หู ของคน ๆ นั้น  แต่ทั้งหมดนั้น แท้จริงแล้วก๋คงเป็นได้เพียงแค่ ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่เพ้อเจ้อ ที่ฉันไม่สามารถจับต้องได้เลย…..

… กับเพลงบางเพลง ที่ฉันชอบ  … เวลานี้ ฉันกลับไม่สามารถที่จะฟังเพลงนั้นได้คนเดียว   สถานที่  ๆ ฉันชอบไป และพาคนที่ฉันรัก ไปนั่งเล่น ไปเดินคุยกัน และกับทุก ๆ บรยยากาศ รอบ ๆ สถานที่แห่งนั้น ฉันก็ไม่สามารถที่จะกลับไปยืนอยู่ที่ตรงนั้น  หรือแม้แต่นั่งรถผ่านฉันยังต้องหลับตาหรือเลี่ยงที่จะต้องเดินทางผ่านทางนั้นเสีย แม้สถานที่บางสถานที่มันคือบ้านและห้องนอนของฉันเองก็ตาม ฉันไม่กล้าที่จะก้าวขอเข้าห้องของตัวเอง เพราะในห้องนั้นมันมีภาพของความทรงจำยัคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดเวลา ในขณะที่ความเป็นจริงในปัจจุบัน ฉันไม่สามารถจะเอื้อมมือสัมผัสกับความทรงจำเหล่านั้นได้อีก

… กาลเวลาผ่านไป พร้อมความเจ็บปวดและบาดแผล ร้าวลึกในหัวใจ… แต่ในความเจ็บปวดมันก็มีความสุขแอบแฝงไว้  ทำให้ฉันสามารถนั่งยิ้มได้ทั้งน้ำตา ทุก ๆ วัน และตลอดเวลา คน ๆ นั้น ก็ยังนั่งยิ้มอยู่ในใจของฉันเสมอ มีเรื่องราวหลาย ๆ อย่างเกิดขึ้นกับฉัน ระหว่างที่เราห่างกัน แล้วฉันไม่เคยพูดหรือบอกให้ใครคนนั้นได้รับรู้เลย ฉันคงต้องได้แต่เก็บมันไว้ในหัวใจตลอดกาล

… แม้ ในวันนี้ ทางที่ฉันก้าวเดิน  มันจะทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว และอ้างว้างสักเท่าไหร่ ฉันจะยังอดทนที่จะก้าวเดินต่อไป แม้ว่าความรักจะจากฉันไปแล้ว แต่ฉันฉันก็ยังคงต้องมีลมหายใจอยู่ ดังนั้นฉันถึงต้องอดทนและต่อสู้กับความปวดร้าวนั้นเพียงลำพังให้ได้  ฉันในวันนี้ปาดน้ำตาที่เคยไหลริน ทิ้งไปจนหมดสิ้น ทำทุกอย่างในโลกของความเป็นจริงให้ดีที่สุด .. ถ้าปาฎิหารจะมีจริงสักครั้ง  ฉันยังคงพอที่จะเหลือความหวังสุดท้ายอีกสักครั้งมั้ย?.. นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะอธิษฐาน ว่าชีวิตที่เหลืออยู่นี้ ขออีกสักครั้ง ขอให้ฉันได้สัมผัสกับความรักที่งดงามอีกสักครั้ง เพียงเพื่อต้องการแค่ มหัศจรรย์แห่งความรักจะเป็นกำลังใจและแรงผลักดันให้ฉันทำความดี กับคนอื่น ๆ ที่เค้าต้องการความช่วยเหลือ อย่างน้อยการมีความรักที่งดงาม มันก็ทำให้ฉันมีความคิดที่ดีงามตามไปด้วยเสมอ ..
……..ขอบคุณ ความรักที่งดงาม ขอให้ทุกคนมีความรักที่งดงาม……..
น้ำแข็ง กับ นาฬิกาทราย

…… นานมาแล้ว โลกเป็นเพียงวัตถุทรงกลมเรียบ ๆ เปล่า ๆ ไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจาก น้ำแข็งก้อนใหญ่ กับนาฬิกาทรายเรือนยักษ์  ที่มีปลายเปิดสามารถปล่อยทรายออกได้อย่างเดียว  น้ำแข็งกับนาฬิการทรายเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็ก ร่มทุกข์ร่วมสุขกันจนทั้งคู่เติบใหญ่เข้าวัยหนุ่มสาว  ความงดงามของน้ำแข็ง ทำให้นาฬิกาทรายแอบชื่นชมหลงใหล  แต่ทุกครั้งที่พยายามแสดงความสนิทสนมใกล้ชิด  ความเย็นชาจากน้ำแข็งก็ทำให้นาฬิกาทรายต้องผิดหวังทุกทีไป วันหนึ่งนาฬิกาทรายร้องไห้เสียใจหนีไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง
…… เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า นาฬิกาทรายกับน้ำแข็งก็ยังไม่คืนดีกันต่างคนต่างอยู่คนละซีกโลก จนมาวันหนึ่งเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ ทำให้โลกจะต้องแตกออกเป็นสองส่วน  น้ำแข็งรู้ดีว่าถ้าโลกแตกเป็นสองส่วนแล้วก็คงจะไม่ได้เจอกับนาฬิกาทรายตลอดกาล  แต่ด้วยทิฐิที่มีอยู่ น้ำแข็งจึงเลือกที่จะอยู่นิ่งๆ แทนที่จะออกตามหานาฬิกาทราย  ดวงจันทร์ โคจรผ่านมา น้ำแข็งจึงถามว่าอีกซีกโลกเป็นอย่างไรบ้าง  ดวงจันทร์ตอบกลับมาว่า นาฬิกาทรายกลับมาไม่ทันเพราะโลกกำลังจะแยก จึงปล่อยทรายออกมาปกคลุมรอยแตกของโลก และเพื่อยึดโลกไว้ไม่ให้แยกออกจากัน  โดยหวังว่าจะได้กลับมาพบกับน้ำแข็งอีก ทันทีที่รู้ น้ำแข็งรีบออกตามหานาฬิกาทราย…… สายเกินไปแล้ว ทรายกำลังจะหมดจากตัวนาฬิกาแล้ว  เมื่อน้ำแข็งมาถึงก็ได้ยินคำพูดสุดท้ายจากปากของนาฬิกาทราย " ฉันรักเธอ " ความเย็นชาที่มีในตัวน้ำแข็งก็หมดลงทันที น้ำแข็งเริ่มละลายในขณะที่ทรายเม็ดสุดท้ายร่วงหล่นสู่พื้นดิน กลายเป็นน้ำทะเลที่อ่อนโยน คอยโอบอุ้มผืนทรายที่บริสุทธิ์อยู่คู่กันมาจนถึงทุกวันนี้