บทกลอนนี้แต่งให้คนหนึ่งคนนั้น
                                ที่ฉันรักและหลงละเมอหา
                                อยากอยู่ใกล้ชิดเธอทุกเวลา
                                เหมือนดังเงามายาตามเธอไป
                                อยากติดตามเธอไปทุกแห่งหน
                                เหมือนดังลมพัดผ่านผ่องราศรี
                                หากติดตามเธอไป...ได้ทุกที่
                                สองเรานี้คงมีสุขชั่วนิรันดร์...




อาจแต่งกลอนน้ำเน่าไปนัก
แต่ความรักมีให้ไม่จางหาย
 ยังรักเธอเสมอไม่เสื่อมคลาย
 ถึงตัวตายใจก็ยังรักแต่เธอ



ต่างคนต่างเฉยชา                          
แต่พอตาสบตาเกิดหวั่นไหว
เกิดความรู้สึกดีๆ ขึ้นในใจ
อยากไปกระซิบใกล้ๆ ว่ารักเธอ



                                    ไม่เจอหน้าต้องหลายวัน
                                อยากรู้จังเธอคิดถึงกันบ้างไหม
                                หรือว่าเธอกำลังคิดถึงใคร
                                คนนั้นที่ไม่ใช่เรา
                                ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็คงเสียใจ
                                ที่เธอไม่มีใจให้กับฉัน
                                ก็โปรดรับรู้ไว้ด้วยแล้วกัน
                                ถึงอย่างไรใจฉันก็มีแต่เธอ


                  ต่อหน้าเธอฉันอาจดูเข้มแข็ง
                  ลับหลังเธอฉันแทบหมดแรง
                  พิษความคิดถึงเธอรุนแรง
                  ........เกินห้ามใจ............





               ลมหายใจที่แผ่วเบา
               นอนซึมเซาไร้ความหมาย
               จิตใจฟุ้งซ่านกระวนกระวาย
               สาเหตุเพราะคิดถึง ใครบางคน
               เปิดเพลงฟังเป็นเพื่อน
               เพื่อกลบเกลื่อนความคิดถึง
               แต่ใจก็ยังดื้อดึง
               คิดถึงเธออีกอยู่ดี



                  ในความมืด
                  ยังมีแสงสว่าง
                  ยามอ้างว้าง
                  เธอรู้ไว้ยังมีฉัน
                  เป็นกำลังใจให้เธอ
                  ทุก ๆ วัน........
                  เป็นกำลังใจให้เธอ
                   .....ทุกนาที......

แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 50 12:20:02