ความคิดเห็นที่ 1 Love Story about Moon and Star กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว บนฟ้ามืดแสนกว้าง มีดาวน้อยดวงหนึ่งอาศัยที่ตรงมุมขอบจักรวาล เธอไม่สามารถส่องแสงได้อย่างเพื่อนๆ แม้จะเพียรพยายามเปล่งประกายเท่าไรก็ตาม นั่นเป็นเพราะ... เมื่อกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ซึ่งนานกว่าเรื่องนี้อีก ดาวน้อยดวงนี้เคยสูญเสียแสงเพชรไปอย่างกะทันหัน เพชรซึ่งเปรียบเสมือนแสงสว่างแห่งหัวใจของดาวทุกดวง เธอจึงจำต้องอับแสงที่เคยพร่างพราว พาตัวเองหลบลี้ในความอนธกาล มองดูแสงงามกระจ่างของใครๆ ด้วยความอัดอั้นตันใจ จนกระทั่ง... ในคืนแรมที่ฟากฟ้ามืดสนิทจนมองไม่เห็นแม้เงา พระจันทร์ก็เดินทางผ่านมา คืนนั้นเขาได้แอบทอแสงอ่อนละมุนตามทางช้างเผือก จนพบดาวเล็กๆ ดวงหนึ่ง ด้วยความเหงาจากการรอนแรมเพียงลำพังมานาน พระจันทร์จึงหยุดทักทายดาวน้อยผู้ไม่เคยเปิดทางให้แสงใดพาดผ่าน ทว่า...ไม่สำเร็จดังหวัง หากพระจันทร์ไม่ละความพยายาม เขาค่อยๆ ทอแสงละไมสู่ดาวน้อยทีละนิด ทีละนิด...ทีละนิด... แสงนั้นค่อยๆ อาบไล้ทั่วผิวของดาวน้อย ส่องกระทบนานจนกระทั่งถึงเพชรที่ซุกซ่อนตรงแก่นใน และเมื่อเพชรของดาวน้อยได้แรงจากแสงจันทร์ เมื่อหัวใจของดาวน้อยได้พลังจากแสงจันทร์ ดาวน้อยจึงกลับมาเปล่งประกาย เฉิดฉายแวววาวงดงามกว่าคราวใด แต่แล้ว... เส้นทางแสงของดาวน้อยนั้นสั้นนัก เพราะพระจันทร์ไม่อาจอยู่กับดาวน้อยได้นาน เขามีภาระอื่นที่ยิ่งใหญ่ต่อฟากฟ้า...ต่อดาวดวงอื่น... ซึ่งสำคัญกว่าดาวน้อย... จันทราจึงจำใจลา ทำให้แสงเพชรของดาวน้อยค่อยๆ หรี่ลง...หรี่ลง ตามระยะทางที่พระจันทร์ก้าวจากไป หรี่ลง...หรี่ลง...หรี่ลง... ...จนดับ... ... ... ... ... เนิ่นนานจนคืนหนึ่งที่เมฆครึ้มบดบังดาวทุกดวง จู่ๆ ที่สุดปลายขอบฟ้า ก็มีแสงกะพริบแจ่มจรัส จากดาวน้อย... จากคุณ : รัตตะ - [ 1 ก.ค. 50 23:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กาลครั้งหนึ่งซึ่งมาก่อนหน้านี้นิดหน่อย ในค่ำคืนที่จันทร์จากไป ดาวน้อยคร่ำครวญราวกับจักรวาลแตกสลาย อับอายอดสูกับแสงกายที่หรี่ลับ น้ำตาไหลกลบจนแสงดาวดับ มืดมนจนมองไม่เห็นแม้หัวใจของตัวเอง แต่ท่ามกลางฟ้าคืนแรมที่มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ ดาวน้อยกลับได้ยินสำเนียงแทรกค่อย เธอจึงเหลียวหา... ด้วยหวังว่าอาจเป็นเสียงของจันทร์ที่รัก ดาวน้อยจึงเงียบเงี่ยฟัง จนพบว่า... ที่แท้มันก้องกังวานจากเพชรในหัวใจของเธอเอง เสี้ยวเพชรที่พยายามส่งเสียง เสี้ยวเพชรที่พยายามส่องแสง เสี้ยวเพชรในหัวใจที่แสนแข็งแกร่ง พยายามส่งแรงด้วยตัวของมันเอง เมื่อเห็นแสงงามจากภายใน ที่สวยกว่าแสงไหนๆ ในจักรวาล ดาวน้อยจึงเลิกเศร้าโศก เธอค่อยๆ ทอแสงระยับ หัดระยิบกะพริบพร่าง จนแสงเพชรฉาบลออทั่วทั้งกายและหัวใจ ในที่สุด... เมื่อดาวน้อยผู้เคยหลงใหลแสงนวลของดวงจันทร์ ค้นพบแสงเพชรในใจ... แสงแกร่งแรงกล้าที่ไม่ว่าใครก็พาจากไปไม่ได้ เธอจึงเปล่งประกายส่องสว่างทั่วผืนฟ้าทุกค่ำคืน แล้วเริ่มต้นโคจรใหม่อีกครั้งอย่างมีความสุข ...อย่างมีความสุขนิรันดร์... The End จากคุณ : รัตตะ - [ 1 ก.ค. 50 23:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^_^ (ไม่เหมือนนิทานจริงๆ ด้วย คงเพราะคำที่ใช้น่ะค่ะ) จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ค. 50 19:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมายิ้มให้อีกคนค่ะ ^___^ แต่ตอนอ่านต้องพยายามบอกตัวเอง ให้ลืม ๆ ข้อเท็จจริงทางวิทยาศาสตร์ไปซะบ้าง แหะ ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 2 ก.ค. 50 23:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกค่ะ... เข้าใจคิดนะคะ.. อ่านแล้วได้แง่คิดบางอย่างกลับคืนมา.. เมื่อเรามองเห็นคุณค่าในตัวตนแท้ๆของเรา.. เมื่อนั้นสิ่งกระทบต่างๆย่อมหมดความหมาย.. อ่านแล้วนึกถึงความรัก.. "รักที่คิดคว้าไขว่..ดั่งใจเรา และรั้งไว้ให้สิ้นสูญตัวตน" ********* กับ ********** " รักในตัวตนที่ตนเป็น และเขาเป็น " คิดว่าอย่างไหนมีความสุขมากกว่ากัน ** เพียงเห็นรอยยิ้มเปื้อนแก้มเธอ.. ใจฉันก็พลันสุขล้น.. ** เพียงได้สบตาที่ฉายแววสดใส อิสระ..จากเธอ.. หัวใจฉันก็พลันทะยานไปพร้อมเธอ.. ** เพียงแค่ " เรา " เปี่ยมฝัน เปี่ยมกำลังใจ เปี่ยมอิสระที่จะคิด.. เท่านั้น..ก็พลัน..สุขนักในรัก.. ปล.ขอบคุณภาพประกอบสวยๆ จากเพื่อนสมาชิกในบล็อกแก้งค์ค่ะ.. จากคุณ : ณ กมล - [ 3 ก.ค. 50 00:47:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แถมภาพอีกนิดค่ะ.. ส่วนคำขอบคุณ..คงเดิม.. จากคุณ : ณ กมล - [ 3 ก.ค. 50 00:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาอ่านค่ะ ^^ เรื่องของดาวดวงน้อยๆ...กับพระจันทร์และคุณค่าในตัวเอง ^^ จากคุณ : หนูยี - [ 3 ก.ค. 50 07:34:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามานะคะ ^^ ^ ^ คุณ scottie : ไม่ใช่นิทานจริงๆ แหละค่ะ แค่แอบจิ๊กวิธีการเล่านิทานมาเล่าใช้บ้าง คุณปิยะรักษ์ : น่าสนใจดีนะคะ ไว้ถ้ามีโอกาส อาจปรับให้เข้ากับเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ เรื่องจะได้ดูมีน้ำหนักสมบูรณ์ คุณ ณ กมล : รักและยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นน่าจะมีความสุขกว่า แต่ถึงเวลาจริงๆ มันเผลอเอาใจตัวไม่ได้ทู้กที - -" คุณหนูยี : ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่า... คุณพีทคุง (พิธันดร) : ^^ คุณ kissmo : ขอบคุณสำหรับความเห็นดีๆ เช่นกันค่ะ v v แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 50 11:32:17 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 50 11:32:17 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 50 17:44:06 จากคุณ : รัตตะ - [ 3 ก.ค. 50 11:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แสงที่มาจากข้างใน ใช่ที่สุดเลยครับ โย่ว จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 3 ก.ค. 50 11:50:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ความหลงมันทำให้เราลืมมองตัวตนที่แท้จริงของเรา ลืมมองว่า ตัวเราเองก็มีดี ขอบคุณสำหรับนิทานเรื่องนี้นะคะ จากคุณ : kissmo - [ 9 ก.ค. 50 22:39:38 ]