รอนรอนสิอ่อนแสง
มิร้อนแรงเฉกไฟเผา
ทุกสิ่งที่มัวเมา
เพียงมายาไม่จีรัง
รอนรอนแลอ่อนล้า
ผ่านกาลมากับทุกขัง
ชีวิตไม่อาจรั้ง
ผ่านเลยไปไม่กลับคืน
รอนรอนเคยรุ่มร้อน
แต่กาลก่อนไม่เคยฝืน
รู้โลกไม่ยั่งยืน
ยังปล่อยไปตามมายา
รอนรอนค่อยอ่อนลง
ค่อยปลิดปลงไปช้าช้า
หัวใจที่อ่อนล้า
ปรารถนาจะเยือกเย็น
รอนรอนปล่อยกาลไป
หลายครั้งได้ผ่านทุกข์เข็ญ
ชีวิตเคยลำเค็ญ
คงผ่านเป็นประสบการณ์
รอนรอนกาลผ่านมา
ในไม่ช้าจะกล้าหาญ
ผ่านทุกข์ทรมาน
คงเบิกบานได้สักวัน
----------------
อีกหนึ่งบทกลอนระหว่างรอเรียนเลขค่ะ อาจารย์ฟิสิกส์สอนว่าหัวใจของแคลคูลัสคือการเปลี่ยนแปลง ไอซ์ไม่แน่ใจว่าอัตราการเปลี่ยนแปลงของจิตใจมนุษย์จะใช้วัดด้วยแคลคูลัสได้ไหม ประมาณว่าอนุพันธ์ของความหลงคือตัวตน หรืออะไรประมาณนี้
ใครบางคนบอกว่าถ้าละวางตัวตนได้ก็จะวางได้ทุกอย่าง ถ้าเลิกยึด เลิกถือก็จะว่างและเป็นสุข
พูดเหมือนง่าย...แต่ทำไมยากนักก็ไม่รู้ ตราบเท่าที่ยังปล่อยไปตามมายา...ก็คงทุกข์ขังอยู่เรื่อยไป
พยายาม...พยายาม...และพยายาม...เมื่อไรจะหยุดได้ก็ไม่รู้นะคะ
จากคุณ :
Argent
- [
4 ก.ค. 50 14:55:04
]