ความคิดเห็นที่ 1 ..   วิจิตรเติมแต่งแต้ม        คำเอง ผูกส่งโคลงบรรเลง          เก่งแล้ว วิเวกแว่ววังเวง                หวานชื่น    แท้นา อีกอ่านเสนาะเสียงแจ้ว     ห่อนแคล้ว  คนกวี ฯ .. ยินดีด้วย คุณ   ณ กมล ผมเปล่ารับสมอ้าง แค่มายินดี จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 5 ก.ค. 50 15:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณวรุณ ฯ คะ.. จะมาร่วมยินดีหรือรับสมอ้างก็ไม่เป็นไรค่ะ.. เพราะยังงัย ๆ ก็ยกให้เป็นอาจารย์แล้วนี่นะ.. รับ ๆ ไปหน่อยเถ้อะ.. พ่อคุ้ณณ... จากคุณ : ณ กมล - [ 5 ก.ค. 50 16:58:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยากตีอยากตบก้น...............สักที สัมผัสวรรคสองที่.................."ป่ายป้อย" ต้องรับกับวรรคสี่...................จึงถูก ใจนา แก้ต่างอีกสักน้อย..................โทษเว้นเป็นชม จากคุณ : กวนจังแก - [ 6 ก.ค. 50 12:25:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาดูจอมยุทธ์ประฝีมือกันเพราะเรามือไม่ถึง อิอิ จากคุณ : วรพุทธิ์ - [ 6 ก.ค. 50 14:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จริง. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 6 ก.ค. 50 16:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาเก็บความรู้ด้วยคนเจ้าค่ะ ป.ล. หน้าฝนแล้ว ยังไงซะดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวห้องกวีจะร้างคน เพราะคนในห้องป่วย (บางคนป่วยกาย แต่บางคนเขาป่วยจาย) ไปแล้วแว๊บ จากคุณ : sugarhut - [ 6 ก.ค. 50 18:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอโทษค่ะท่านกวน ฯ อย่างนี้เขาเรียกว่าสอนไม่รู้จักจำใช่ไหมคะ.. ***ย้ำศิษย์เรียนเขียนตาม.............ป่ายป้อย *** **************************** *** ขอแก้ไขปรับปรุงดังนี้นะคะ    " เป็นคำสอนสั่งถ้อย..................จำความ ***ย้ำศิษย์เรียนเขียนตาม.............ป่ายป้อย ***      บุญคุณยกสมนาม...................งามงดอาจารย์      ทางพี่นี้ปูพร้อย.......................ห่อนคว้างแรงใจ.."***          ขอปรับแก้สองวรรคสุดท้ายเลยนะคะ....ด้วยว่าถ้อยคำอาจชวนให้หมายถึง สร้างนักกวี..         แต่ว่าข้าพเจ้ามิบังอาจเรียกตัวเองว่าคนกวี ดังทีคุณวรุณนฤมลกล่าวอ้างให้หรอกค่ะ.. เพิ่งจะมาแปลความหมายออกวันนี้แหละเจ้าค่ะ.. จึงขอปรับแก้จะดีกว่า..( ด้วยไม่อยากให้กระทบกระเทือนสายตาใคร..) ********************************************* ..ท้ายสุดนี้ ขอกราบขอบพระคุณในความกรุณาจากทุกท่านนะคะ..     ขอบพระคุณในน้ำใจจากหลายท่าน ช่วยตรวจทาน ท้วงติงยามพลั้งเผลอ ทั้งคอยให้คำแนะนำยามเผลอเรอ ยามใจเอ๋อ..แล้วหาทางบรรเทาลง          จึงยังคงหลงลืมหลายแห่งที่ ชวนน่าตีน่าฟาดให้ตามประสงค์ ขอวอนท่านทั้งหลาย..เมตตาคง ผิดพลั้ง..ตรงไหนลืมโปรดอภัย..          ยินดีที่ท่านสอน เตือนต่อหน้า ขอเพียงว่ากล่าวติติง..ท้วงสงสัย ข้าพเจ้านี้ยังเขลาปัญญาไป ถึงแม้วัยจะมิน้อยค่อย แค่น..มาเรียน.. แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 50 22:44:59 จากคุณ : ณ กมล - [ 6 ก.ค. 50 22:27:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8       ความหมายที่ตั้งใจสื่อในโคลงที่บังอาจยกมาตั้งกระทู้ไว้ด้านบนคือ..  ตั้งใจขอบคุณทุกท่านที่ได้กรุณา เมตตา ชี้แนะ ติติง  และช่วยขัดเกลาผลงานให้แก่ข้าพเจ้า..         ข้าพเจ้าชอบอ่านโคลง กลอนต่าง ๆ มานานแล้ว    และรู้สึกซึมซับในความไพเราะของโคลงเป็นพิเศษ   จึงเริ่มเขียนดูบ้างแต่ไม่ได้เรื่อง..ก็ด้วยความรู้ที่เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีเลย..         ทำให้ต้องขอคำแนะนำจากพี่ๆทั้งหลาย นัยว่าเป็นทางที่ตรงและกระชับที่สุดในการเริ่มเขียน        หากจะให้ข้าพเจ้าย้อนกลับไปศึกษาวิชาด้านนี้โดยเฉพาะอีกรอบหนึ่ง ก็เกรงว่าจะไม่ทันการ อาการจิตตกคงกำเริบถึงขั้นหมดอาลัยตายอยากในชีวิตไปซะก่อน..        จึงได้เข้ามาเรียนทางลัด ณ ที่นี้ แต่หากวิธีนี้จักเป็นการเอาเปรียบผู้ที่ศึกษาเล่าเรียนมาตามลำดับขั้นแล้วละก็  ขอไดโปรดอภัยเถิด..  คิดซะว่าคนไข้หนักมาต้องรีบรักษาก่อนได้ไหมเจ้าคะ..  ขืนมัวยืนรอเรียกตามลำดับอยู่ อาจขาดใจตายไปก่อนเป็นแน่แท้..        และหากว่าการกระทำดังกล่าวทำให้ขัดหูขัดตาท่านใดไปบ้าง ข้าพเจ้าก็ขออนุญาตกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้นะเจ้าคะ..                ส่วนคำว่าอาจารย์นั้น ขออนุญาตเรียนชี้แจงดังนี้นะคะ.. สืบเนื่องจากที่ข้าพเจ้าเข้ามาเรียนทางลัด.. แล้วมีพี่ๆ ที่ประจำอยู่ในห้องกวี ได้กรุณาเมตตาให้คำแนะนำ ชี้แนะแนวทางให้ ข้าพเจ้าจึงขออนุญาตยกท่านขึ้นเป็นครู อาจารย์ สำหรับตัวข้าพเจ้าเอง..          มิได้มีเจตนาจะลบหลู่ท่านที่มีความรู้ในด้านนี้จนถึงขั้นที่เรียกว่าอาจารย์ตัวจริงนะคะ.. และก็ไม่ได้มีเจตนาจะล้อเลียน หรือว่าจะทำให้ใครต่อใครเสียความรู้สึกหรือว่าได้รับผลกระทบจากความนับถือส่วนตัวของข้าพเจ้า..           ขอโทษนะคะท่านๆทั้งหลาย.. ต้องขออภัยอย่างแรงที่ฝีมือไม่ถึงขั้น แล้วยังบังอาจมาตั้งกระทู้ กรุณาอย่าถือสากันเลยนะคะ..สำหรับบางกระทู้ที่ข้าพเจ้าบังอาจแวะเข้าไป อ่าน..          จริงๆนะคะ..นอกจากข้าพเจ้าจะอ่านด้วยความชื่นชมแล้ว.. บางครั้งบางหนยังบังอาจ !แสดงความคิดเห็นเป็นสำนวนเชิงกลอนทิ้งไว้อีก ทั้งที่มีความรู้เพียงแค่หางอึ่ง ไม่สามารถพอถึงขั้นที่เรียกว่ากวี..           หากอ่านแล้วจะขัดใจท่านใด  ขัดหูขัดตาไปบ้างขอได้โปรดให้อภัย  ณ  กมล  / เด็กน้อยคนที่อาจจะไม่ค่อยมีสัมมาคารวะสักเท่าไร.. ( มีแต่ความจริงใจ  ) คนนี้ด้วยนะคะ.. * ภาพประกอบมาจากเพื่อนสมาชิกในบล็อคแก้งค์ * * คำบ่นพ้อประกอบมาจากส่วนลึก ๆ ในใจข้าพเจ้าเองเจ้าค่ะ * จากคุณ : ณ กมล - [ 6 ก.ค. 50 23:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9    ขออภัยทุกท่านนะคะที่บังอาจแสดงผลงานแบบน่าขายหน้าไว้ ณ ที่นี้..ขออภัยจริง ๆ .โดยเฉพาะอาศรมชาวโคลง ที่ข้าพเจ้าบังอาจกระทำให้วิชาโคลง กลอน ทั้งหลายเกิดความเสียหาย  อ่านแล้วขัดหูขัดตาไปบ้าง (ข้าพเจ้าเพียงอยากเรียนรู้ในด้านนี้ดูบ้างน่ะค่ะ..)          ทั้งที่ข้าพเจ้าเพียงเริ่มเรียนเขียนโคลงอาจจะเรียบเรียงได้ผิดๆ ถูก ๆ ก็ยังบังอาจมาแสดงฝีไม้ลายมือไว้ แบบน่าขายหน้ามาก.. ไม่ได้เจตนาจะเทียบชั้นหรือเห่อเหิม  หรือเหิมเกริมใด ใด นะคะ   และก็มิได้มีเจตนาจะอวดเก่งแต่อย่างใด  เพียงแต่อยากเรียนรู้ทางด้านนี้ดูบ้างเท่านั้นจริง ๆค่ะ..  ขอเรียกว่า.. ฝีมือไม่ให้..แต่ใจรัก..ก็แล้วกันนะคะ..  (จะเรียกว่าเด็กเมื่อวานซืนก็ได้นะคะ..)   เฮ้อ ! สงสัยจะเข็นไม่ขึ้นเสียแล้วกระมัง..        คุณ sugarhut คะ ขอบคุณที่ให้เกียรติแวะเข้ามาค่ะ คงจะจริงอย่างที่คุณsugarhutพูดถึงนั่นแหละค่ะ.. บางคนป่วยกาย แต่บางคนป่วยใจ (เมื่อรู้ตัวว่าป่วยก็หาทางรักษา หวังจะให้บทกวีช่วยบรรเทา) * ภาพประกอบจากเพื่อนสมาชิกชาวบล็อคแก้งค์ค่ะ * จากคุณ : ณ กมล - [ 6 ก.ค. 50 23:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10  ท่านพจน์คะ.. ขอบคุณที่ท่านได้กรุณาให้เกียรติแวะเข้ามาอ่านบ่อย ๆ นะคะ ขอบคุณในกำลังใจที่เคยมอบให้ค่ะ.. * หนึ่งในความนัย..ซ่อนซุกอยู่ในห้วงความรู้สึกจริง จริง * ดังนี้ค่ะ..             เหตุผลหนึ่งที่เรียนเขียนโคลงคือ..เมื่อเกิดอาการจิตตกขึ้นมาหากเขียนกลอนแล้ว บางครั้งบางหนอารมณ์จะคล้อยตามได้ง่าย เนื่องด้วยข้อบังคับมีไม่มากเท่าทางโคลง             นั่นเท่ากับเร่งให้อาการฟูมฟายเพิ่มขึ้นทวีคูณ เมื่อมาหัดเขียนโคลงจึงได้รู้ว่าทำให้ใจนิ่งขึ้น อาจด้วยเพราะข้อบังคับของโคลงทำให้ทุกวินาทีที่อยู่ตรงหน้าไม่นึกถึงสิ่งใดอย่างอื่น ทุ่มเทลงไปกับตัวอักษรที่อยู่ตรงหน้า กระนั้นก็มิวายต้องมีตกหล่นเข้าจนได้..( .. มิน่าล่ะ..หลายๆท่านถึงได้เคยบอกใบ้..เตือนแบบอ้อมๆ แต่คนอย่างข้าพเจ้าหรือจะเข้าใจถ้าไม่บอกตรงๆ แบบว่า อาจเป็นไปได้ว่า ดูเหมือนกะโหลกจะหนานะ แต่ไอ้เจ้าก้อนสมองที่บรรจุอยู่ภายในกลับมีแต่ขี้เลื่อยเสียเป็นส่วนใหญ่ อิอิ /ประชดตัวเองเจ้าค่ะ..)            แต่จะอย่างไรก็ขอขอบพระคุณในความตั้งใจสอนแนะ  ติดตาม  ท้วงติง จากทุกท่านนะคะ  จนเป็นแรงใจให้ข้าพเจ้าได้พัฒนาความรู้หางอึ่งให้สามารถขยายขึ้นมาได้ในระดับนึงค่ะ  แต่ก็คงหลงย้อนกลับไปในวังวนเดิม ๆอีกตามเคยกระมัง..  ทำใจแล้วค่ะ..  ในเมื่อครกใบนี้มันหนักเกินจะเข็นข้ามภูเขาซะแล้ว  ก็จะมีประโยชน์อันใดที่พี่ๆทั้งหลายจะเข็นมันต่อไปล่ะคะ.. สู้ปล่อยให้มันกลิ้งตกลงมากระแทกหลุมปลักโคลนเช่นเก่า ( และอาจจะลึกจมลงไปกว่าเดิมก็ได้ ) ดีกว่าจะมัวมาเสียเวลาเข็นค่ะ..  ****** ขอบคุณในน้ำใจที่เคยได้รับบนถนนนักเขียนสายนี้ค่ะ ****** * ภาพประกอบถ้าจำไม่ผิดคิดว่าน่าจะก็อปปี้มาจากโพสท์ของ คุณจันทร์เพ็ญ จันทนา (Pen Writer)  ในกระทู้"ทุ่งฝัน"/คนส่งทาง (นามแฝงเก่าของข้าพเจ้าเองเจ้าค่ะ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5431610/W5431610.html *ตอนนั้นก็อปปี้มาแต่ยังมิทันได้ขออนุญาตเจ้าของค่ะ.. จากคุณ : ณ กมล - [ 6 ก.ค. 50 23:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11  ท้ายสุดจริง ๆแล้วค่ะ..  จะไปแล้วจริงๆค่ะ..( กลับบ้านดีกว่าค่ะ ).. คงไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเรา แล้วละค่ะ.. ขออนุญาตหยิบยกงานเก่ามากล่าวอ้างใหม่ค่ะ  ด้วยนัยว่าตรงจังหวะพอดีค่ะ. ***...หนอชีวิต...*** หนอชีวิต.. ใดเลยจึงยึดมั่น ใดเล่าจักรู้เท่าทัน นิรันดร์ - คือความผันแปร ปล่อยวาง  ได้ไหม  ใยฝืน วาดหวัง  อาจครืน  ทลายแท้ นิรันดร์ - คือความผันแปร สิ่งจริงแท้ คือความไม่แน่นอน นะ..ชีวิต.. ยุติ วิถีขีดครอบ - งำ ค่านิยม  เฟะฟอน หลอนลวง วิถีชีวิต ...ใยดุ่มเดินตาม ตะพาย - สน... ...เรา  ควายหรือคน  ตรองคิด... ...จน - รวย  ด้อย - ค่า  อย่ายึดติด... ...ปิดหูนะ.. ปิดตา  เปิดใจ.. ให้ใจสัมผัสสรรพสิ่ง.. ลวง - จริง..  ดี - เลว..  เก่า - ใหม่.. ล้วนคละล้วนเคล้าปนเปไป นะ..เปิดใจให้รับ  ความจริง ยึดยื้อถือฝันอันสั่นไหว - เจ็บ  กัดกินใจสู่สิง ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งจริง ใจจึงนิ่ง  นิ่งรับ  สดับความ - ณ ความเป็นไปในโลก มวลสุขซ่อนโศกโลกหวาม - ไหวหวาดขลาดเขลาต่อโมงยาม คร้ามครั่น  พรั่นนาม..มรณ.. .........๑๗..๐๖..๒๕๕๐........... แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 50 00:41:37 จากคุณ : ณ กมล   - [ 17 มิ.ย. 50 21:25:07 ] ( เฮ้อ ! จิตตกกำเริบขั้นหนักซะด้วย อาจารย์กวน ฯ คะหยิบแส้มาเฆี่ยนไล่ผีออกไปที.. เอ้ย ! ไม่ใช่ หยิบไม้เรียวมาเฆี่ยนศิษย์สมองทึบ ๆ แถมยัง  ดื้อ ๆ คนนี้หน่อยค่ะ.. ) ********* ลาละค่ะ ********** #######กลับบ้านเรา....รักรออยู่..####### ขอฮัมเพลงของคุณปั่น  ไพบูลย์เกียรติ  เขียวแก้ว  หน่อยละกันนน...เฮ้อ ! แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 50 00:08:35 จากคุณ : ณ กมล - [ 7 ก.ค. 50 00:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .. โอ  อย่าใจน้อย อย่าเข้าใจผิด อย่าดูถูดตัวเอง บนถนนฯ สายนี้ เรารักกันเสมอ ผิดเป็นครู นิ ห้องนี้มีแต่เพื่อน ขอให้กำลังใจ สู้ สู้  น่านะ จริงใจไม่หลอก ต้องแต่งมากๆ เดี๋ยวลื่นไหลเอง เชื่อผมเถอะ อย่าท้อ ตอนนี้ผมก็เหลือแต่สุ่ม ไก่หมดเล้าโขแล้ว ก็ผมปล่อยทุกวัน ผิดจนชินแล้วครับ .. สำคัญต้องมีคลัง คลังศัพท์ กับคลังครู คือบทครูเขียนไว้ อ่านดู เลียนดู ยกตัวอย่าง โคลงโลกนิติ โคลงครูอังคาร เปิดพจนานุกรรม ช่วยเสริมคำ ไม่นานเฉียบ เก่งไม่สู้ฝึกฝนครับ .. ผมขอให้กำลังใจ ณ กมล เราเพื่อนกัน .. .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 7 ก.ค. 50 00:12:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ****************  วาบหนึ่งชีว.. หนทางสู่ฝัน.. หักเห..ลงเขา ลดเลี้ยวเคี้ยวคด.. วกวนใจเรา.. สุดท้ายต้องเหงา.. สุดท้ายรุมเร้า.. กลายกลับเป็นแย่.. เฮ้อ ! ก็สุดแท้แต่.. * ทางใคร..ใครเดิน..* *************** หวังว่าคงไม่ได้ยินเสียงปลอบเช่นนี้นะคะ.. * คิดได้ดังนั้น..ก็ดีแล้วค่ะ  น้อง ณ กมล * ถ้ามีประโยคนี้ขึ้นมาละก็แสดงว่าใจตรงกัน กำลังปลอบใจตัวเองอยู่ค่ะ  ด้วยประโยคนี้นี่แหละ.. ******************************** แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 50 00:23:24 จากคุณ : ณ กมล - [ 7 ก.ค. 50 00:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มิได้เข้าใจผิดแต่อย่างใดค่ะคุณวรุณ ฯ ที่เข้าใจคิดว่าถูกต้องตามความเป็นจริงนะคะ.. ขอบคุณค่ะที่ยังเห็นคุณค่าของคำว่า"เพื่อน" มิได้น้อยใจ.. มิได้ท้อแท้.. เพียงแต่.. วันนี้สงสัยจิตตกวูบหาย.. ยังหาไม่เจอ.. ไว้หาเจอแล้วจะกลับมาใหม่ค่ะ.. ขอบคุณที่ให้กำลังใจค่ะ.. สิ่งที่คุณคิดอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้ค่ะ.. * ขอมอบช่อดอกไม้แห่งมิตรภาพแทนคำขอบคุณค่ะ * ** ภาพประกอบหน้านี้มาจากอินเตอร์เน็ตค่ะ ** จากคุณ : ณ กมล - [ 7 ก.ค. 50 00:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าจะให้"อาจารย์กวน" หยิบแส้มาเฆี่ยนไล่ผีออกละก็ เมินซะเถอะ แต่จะไล่จิตตกๆ ให้ออกไป เอาจิตใหม่ๆ เข้ามาแทน เพื่อนๆ เขาก็พลอยจิตวิตกอกสะท้อนกันไปเป็นแถวแล้ว กลับมาเป็นคนเดิมเถิดนะ...นะ..นะ ส่งบทกลอนบทนี้มาของ้อ นานๆจะเขียนอะไรได้สาระสักที อันความคิดของกวีมีหลายชั้น แตกต่างกันที่ภาษานำมาเขียน เรียนรู้มากใช้มากบวกพากเพียร ยิ่งนวลเนียนเขียนคล่องไม่ล่องลอย โคลงกลอนฉันท์วรรณกวีเหมือนลีลาศ ความผิดพลาดพลั้งเผลอเจอได้บ่อย ขึ้นเป็นเพชรจบไฉนกลายเป็นพลอย จึงไม่น้อยถอยท้อขออำลา ทุกวันนี้กวีมองมีสองกลุ่ม หนึ่งยึดมุมตัวเองเคร่งภาษา ทั้งรูปแบบฉันทลักษณ์อักษรา เหมือนถูกตราตรึงกรอบมีขอบคัน สองคือปล่อยเสรีที่ความคิด ไม่ยึดติดกรอบใดให้ไหวหวั่น แตกรูปแบบแยบยลกลประพันธ์ แต่บีบคั้นอารมณ์ได้คมคาย จะเลือกทางข้างไหนเดินไปเถิด กวีเกิดน้อยเหลือสืบเชื้อสาย โลกภายนอกนับวันอันตราย หนีวุ่นวายมาสุขโศกโลกกวี เพราะฉะนั้น อยากเขียนอะไรก็เขียนไปเถิด ไม่มีอะไรถูก ไม่มีอะไรผิด กฎ กติกา เป็นสิ่งสมมติ มนุษย์สร้างขึ้นทั้งนั้น วันไหนอยากอยู่ในกรอบก็อยู่ วันไหนอยากอยู่นอกกรอบก็ไม่ว่ากัน แต่ถ้าไม่เขียนเลยนั่นแหละจะว่าให้จริงๆด้วย จากคุณ : กวนจังแก - [ 7 ก.ค. 50 17:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16  ขอบคุณค่ะอาจารย์กวน ฯ ใช่ป่วนจิต เกิดจริตวิตกไหวใช่คำสอน เกิดอาการขยาดงำคำบางกลอน คำเตือนย้อนซ่อนความนัยในรจนา พินิจดูก็คงจริงดั่งคำเขา ความรู้เราก็ใช่มี..ด้อยนักหนา ไหนเลยจะเช่นชั้นครูดั่งพี่ยา รจนาอักษราใดเกรงใจนาน เกรงขายหน้า....ก็ด้วยว่า.....ปัญญาไร้ มิแตก...พานใด ใด  ให้สงสาร เสียแรงท่านพี่พร่ำสอนแลตรวจทาน ทุกชิ้นงานกลับมีผิดให้โห่ ฮา                                 เป็นดังนี้  ดังนั้น  จึงหันห่าง จิตตกฮ้างกลายกำเริบอย่าถือสา วางมือโคลงไว้ก่อนนะค่อยย้อนมา ภายภาคหน้าหลังศึกษาตั้งตาจำ ห้องกวีคนใจดีก็มีเยอะ บางคนเชอะ! เด็กวานซืน..มายืนค้ำ - หัวผู้ใหญ่กระไรหนาไม่น่าทำ ไม่หลาบจำคำโห่ฮาว่าให้อาย เป็นดังนี้ ดังนั้น นั่นแหละพี่ จึงจิตนี้กลายตกกลับ ณ ที่หมาย เรียนเขียนอ่านมือป้ายตากรีดน้ำพราย ปาดทิ้งคล้ายเด็กเล็ก เล็ก สมเพชจริง จึงขอกลับไปทางเก่าเข้ามานั้น นำพาพลันกลอนล้วนๆ ชวนไห้หญิง แม้จิตกลายกลับตกไปไม่ประวิง ไม่พาดพิงไม่แอบอ้างเอาอย่างใคร ขอขอบคุณเมตตาพี่ที่ชี้แนะ เจือจานและไม่ปิดเร้นสอนวิชช์ให้ นำพาเย็นสุขสู่ห้วงหฤทัย การุณย์ใสในน้ำใจพี่ให้ทาน.. มอบดอกไม้คารวะสักหนึ่งช่อ มิงามพอแต่คงพอแทนค่านั้น คำขอบคุณจากดวงจิตจารึกจาร จดจำวารวันหนีร้อนมาพึ่งเย็น.. ******************* * ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตค่ะ * แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 50 22:27:31 แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 50 19:00:16 จากคุณ : ณ กมล - [ 7 ก.ค. 50 18:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17                                 ๕๕๕  ทางเลือน ๕๕๕ ****************************************************            รอนรอนอ่อนอับถ้อย.................ความคิดพร้อยกระจายจาง ลื่นไหลไม่มีทาง...................................เสนาะลาง ลอยเลือน เลือน             อาทิตย์อัสดง..........................น้ำตาคงไหลแปมเปื้อน รอยร้างไร้แย้มเยื้อน..............................เยือนนัยน์ตาโศกพร่าพราว             ตราบ*ฟ้า สาง ดาวสูญ*............แจ่มจำรูญกระจ่างวาว แสงเงินทาบขอบฟ้าราว...........................แสงชีวิตส่องทิศไป          จน*ดาวเคลื่อน เดือนคล้อย............คืนใหม่ต้อยตามติดใจ ขอบฟ้า ขอบฝันใด.................................เอื้อมคว้าไขว่เพียงเลือนลาง            จึงใจจักรอน รอน.......................บ่มีห่อนมิรู้วาง รอยร่องอาลัยจาง...................................รอยหนทางห้องกวี..             หนีร้อนไปพึ่งเย็น.......................หวังพบเห็นกวีศรี กลายบ่เห็นหนทางดี................................ข้าน้อยนี้บ่ดีพอ            เรียงร้อยถ้อยวจี........................เจือแจมคีต..จินต์..คลอ อ้อนเรียนใช่สอพลอ...............................หลายท่านหนอชั้นเชิงครู            ผู้รู้ท่านพร่ำสอน.........................ตามอ้อนวอนศิษย์ใหม่ดู หลายท่านอาจขัดหู.................................ความรู้ถ่อย..ด้อยกลโคลง            วกกลับมาที่เก่า..........................แห่งใจเราเฝ้าผูกโยง เยื่อใยสายใจโค้ง....................................แล ทอดลงตรงผูกพัน             บ้านเรานั้นมีรัก...........................คอยพำนักรอรับขวัญ มิเลือนลืมคืนวัน......................................กลับสู่ร้อนถอยห่างเย็น             ที่ว่าร้อนใช่ร้อนใด......................เพียงร้อนใจ จิตตกเอง หวังใช้กลโคลงเพลง................................กำหราบร้อนผ่อนฤดี             ต่อนี้เฝ้าหอห้อง.........................ค่อยเที่ยวล่องนาน นานที ห่างร้างห้องกวี........................................ด้วยบางทีใช่ที่เรา..             หนทางห้องกวี...........................เลือนเต็มทีรอยกรายก้าว ฤๅ บางทีมิอาจเดา....................................หัวใจเขลาใช่ทางเพรง..! หมายเหตุ* ฟ้าสาง ดาวสูญ   และ ดาวเคื่อนเดือนคล้อย * สองผลงานของนากิบ  มาฟูร์  ยืมชื่อมาแปะในกลอนค่ะ   ด้วยว่าชอบอ่านสองเล่มนี้.... แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 50 18:42:50 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 50 18:40:38 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 50 00:41:16 จากคุณ : ณ กมล - [ 7 ก.ค. 50 22:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มีเพลงมาฝากค่ะ  แต่ลิงค์มาไม่เป็นค่ะ  เข้าไปฟังได้ใน.. http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nakamol&month=08-07-2007&group=9&gblog=19 เพลงทะเลใจ / แอ๊ด คาราบาว ( เข้าไปฟังได้ตามลิงค์ด้านบนนะคะ..)         แม้ชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน........... วันที่ผ่านมาไร้จุดหมาย ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่เพียงตัวและจิตใจ.................... เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน..          เหมือนชีวิตผันผ่านคืนวันอันเปลี่ยวเหงา.....ตัวเป็นของเรา  ใจของใคร มีชีวิตเพื่อสู้คืนวันอันโหดร้าย.............................คืนที่ตัวกับใจไม่ตรงกัน          คืนนั้น คืนไหน ใจแพ้ตัว.........................คืนและวันอันน่ากลัว ตัวแพ้ใจ ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์....................................อาจหลงทางไปไม่ยากเย็น           คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝัน......................คืนและวันฝันไป ไกลลิบโลก ดั่งนกน้อยลิ่วล่องลอยแรงลมโบก......................พออับโชค ตกลงกลางทะเลใจ            ทุกชีวิตดิ้นรนค้นหาแต่จุดหมาย.............ใจในร่างกายกลับไม่เจอ ทุกข์ที่เกิดซ้ำเพราะใจนำพร่ำเพ้อ.......................หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข          คืนนั้น คืนไหน ใจแพ้ตัว.........................คืนและวันอันน่ากลัว ตัวแพ้ใจ ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์....................................อาจหลงทางไปไม่ยากเย็น           คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝัน......................คืนและวันฝันไป ไกลลิบโลก ดั่งนกน้อยลิ่วล่องลอยแรงลมโบก......................พออับโชค ตกลงกลางทะเลใจ            แม้ชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน........ วันที่ผ่านมาไร้จุดหมาย ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่เพียงตัวและจิตใจ..................... เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน.. .......ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่เพียงตัวและจิตใจ...............เป็นมิตรแท้ที่ดีตลอดกาล...... **************************************************** แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 50 01:35:26 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 50 01:20:13 จากคุณ : ณ กมล - [ 8 ก.ค. 50 01:18:40 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จิตตกก็ตกบ้าง..............ธรรมดา่ พักหน่อยก็หายมา..........แ่ต่งได้ ครูกวีไม่อาจหา.............ง่ายง่าย ถนนแห่งนี้นั่นไซร้..........ยึดไว้เป็นครู ้กระผมก็ลักบ้าง.............ยึดจำ ลองแอบเขียนลองทำ.....ผิดบ้าง เมื่อไม่ว่างแกล้งอำ........หายจาก ถนนเอย องค์ออกแอบเอ่ยอ้าง..........ว่างเว้นงานเขียน มาเป็นนักเรียนกลอนของถนนด้วยกันครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างได้เข้ามา แต่ก็เข้ามาเรื่อย ๆ นะ เข้ามาทีไร มันก็ร้าง ๆ อย่างนี้ทุกทีน่ะครับ แต่ก็เป็นที่พักให้เข้ามาประจำนั่นแหละ แต่งไปเรื่อย ๆ ดีก็ต่อ ไม่ดีก็ต่อ เหนื่อยก็พัก แบบนี้แหละ แหะ ๆ ใจรักจะให้ทำไงได้ล่ะครับ คุณ ณ กมลโชคดีที่มีครูดีนะครับ แล้วจะคอยตามอ่านเื่รื่อย ๆ นะครับ จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 8 ก.ค. 50 16:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณค่ะคุณ ย.ยิ้มแย้ม ที่ให้เกียรติแวะเข้ามา ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ.. ก็พักบ้าง วางมือบ้าง หันไปเขียนด้านอื่นแทนค่ะ.. เกรงใจไก่จะหมดเล้าอยู่แล้วค่ะ.. เดี๋ยวมันจะบินเพ่นพ่านในก้องกวีซะก่อน..เลยรีบจรออกไปตั้งหลักค่ะ.. จริงที่คุณว่าน่ะค่ะ..ถนนแห่งนี้นั่นไซร้ยึดไว้เป็นครู.. ค่ะอีกอย่างนึงมีครูที่ไหนคะจะใจดีคอยดึงลูกศิษย์กลับไปเรียน.. มีที่นี่แหละค่ะ..  ซาบซึ้งใจจนต้องคอยแว่บเข้ามาเรื่อยๆ.. ***************** ขอบคุณคุณครูผู้น่ารัก ศิษย์ยึกยักกวนอารมณ์ก็ทนเฉย ศิษย์น้อยใจเดินออกห่าง ใช่..ร้างเลย ออกไปเฉย.. ขอตั้งหลักก่อนกลับมา.. ************************ ไปรักษา กอบเก็บหาจิตประกอบ แทนใจกรอบดวงเดิมเห่อเหิมบ้า สมานดีแล้วจะจรลี..ทู่ซี้มา ขอตากหน้าเยี่ยมคุณครูขอรู้เรียน.. หวังเพียงครูผู้ใจดีไม่เมินเฉย ไม่ร้างเลยในเมตตาสอนอ่านเขียน ณ กมล หน้าด้านทนจักเร่งเพียร ตอนนี้เวียนหัวตาลาย..ไปก่อนเอย.. แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 50 18:19:06 จากคุณ : ณ กมล (ณ กมล) - [ 8 ก.ค. 50 18:17:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เกาะราวกะได ไว้ ดี ดี ล่ะ ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 9 ก.ค. 50 02:28:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แหะ ๆ ท่านพจน์คะ.. ตอนนี้ไกลจากราวกระไดมากโขเลยคะ เพลานี้ดิ่งลงท่าเรือแล้วค่ะ.. กำลังจมน้ำ..เอ้ย .! ดำน้ำ..โคลงเคลงค่ะ.. พี่ท่าน.. * ภาพประกอบcopy มาจากภาพที่คุณ pen writer ค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 50 18:38:41 จากคุณ : ณ กมล - [ 9 ก.ค. 50 18:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 23 งาม. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 10 ก.ค. 50 02:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ภาพประกอบ  ใช่ไหมล่ะ  ท่านพจน์.? จากคุณ : ณ กมล - [ 10 ก.ค. 50 06:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ผู้เขียน. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 10 ก.ค. 50 17:20:07 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เอ๊ ! ท่านพจน์คะ.. ยังมิเคยพบหน้าค่าตากัน..กระไรจึงว่างามล่ะเจ้าคะ.. เปนงง งง.. พาหัวใจปรุปะไปหมดแย้ววว... * ภาพประกอบจากเพื่อนสมาชิกในบล็อกแก้งค์ค่ะ* มิใช่ชาวบ้องแบ้วว อย่างท่านกวนฯ ว่า .. เน๊าะ ท่านพจน์เน๊าะ.. จากคุณ : ณ กมล - [ 11 ก.ค. 50 08:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คนจะงามงามน้ำใจใช่ใบหน้า คนจะสวยสวยวาจาใช่ตาฝัน คนจะอ้วนเพราะไวไวใช่ไขมัน ไม่เห็นกันก็งามได้ใช้ใจมอง เป็นดังนี้ดอกสหาย (ท่านพจน์ปลอมตัวมา) จากคุณ : กวนจังแก - [ 11 ก.ค. 50 15:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คนจะงามงามน้ำใจใช่ใบหน้า คนจะสวยสวยวาจาใช่ตาฝัน คนจะอ้วนเพราะไวไวใช่ไขมัน ไม่เห็นกันก็งามได้ใช้ใจมอง เป็นดังนี้ดอกสหาย (ท่านพจน์ปลอมตัวมา) ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า ๆ  อ่านแล้วขำกลิ้งตกต้นมะพร้าวเลยค่ะ.. ถ้ากำลังดำน้ำอยู่ก็เกิดอาการต้องรีบโผล่ขึ้นมาขำน่ะคะ.. โอโห ท่านพจน์ปลอมตัวมาซัดไวไวซะงั้น.. คนจะงามงามน้ำใจใช่ใบหน้า .................................................... .................................................... ไม่เห็นกันก็งามได้ใช้ใจมอง.. ********* อืม *********** ลึกซึ้ง ลึกซึ้ง.. จากคุณ : ณ กมล - [ 13 ก.ค. 50 19:33:25 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เรียน ท่านสหาย . . .ทั่วแผ่นดิน จะหาผู้รู้ใจสักกี่ฅน.                       (โกวเล้ง) ขออนุญาต คารวะ หนึ่งจอก ดังนี้ ขอรับ. ลงนาม พจนารถ๓๒๒ (ตัวจริง) แฮ่. . . . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 20 ก.ค. 50 00:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ท่านพจน์คะ.. " เดียวดายใต้เงาจันทร์ - โกวเล้งรำพัน "  ฤๅมิใช่ ? จากคุณ : ณ กมล - [ 21 ก.ค. 50 00:01:22 ]