.....มีคนถามว่าถ้าคุณว่ายน้ำไม่เป็นแต่ถ้าต้องได้นั่งเรือ แล้วเรือจมคุณจะทำไง
ฉันจะบอกว่า ฉันไม่สนหรอกว่าจะต้องเหยียบหัวคนสักกี่คนเพื่อที่จะให้ฉันอยู่เหนือพื้นน้ำ
1.3ฉันเริ่มเข้าเรียนประถม แต่ฉันกับมีเพื่อนน้อย เหตุผลหลักคือ “ ฉันจนและอาย “ แม่อยากให้ลุกได้เรียนดีที่สุด โรงเรียนดีที่สุด ฉันไม่ได้ว่าอะไรเรื่องนั้นแต่ในเมื่ออยู่ที่ดีที่สุด คนที่เข้ามาก็ต้องเป็นกลุ่มที่ดีที่สุดเช่นกันฉันไม่เคยพาเพื่อนมาที่บ้าน เหตุผลหลักคือบ้านฉันไม่มีทางเข้า บ้านไม่สวย ไม่รวย ฉันไม่ชอบบ้านหลังนี้ ถึงแม้ว่ากว่าที่แม่จะสร้างมันเสร็จได้ แม่ต้องทำงานอย่างหนังรวบรวมเงินที่มีทั้งหมดแม้กระทั้งขายสร้อยทองที่ได้ในวันแต่งานก็ตาม  ยังไงฉันก็ไม่กล้าให้ใครมาเห็น ฉันเป็นเด็กนักเรียนเรียบร้อย พูดน้อย แม่ฉันไม่เคยสนับสนุนเรื่องกีฬา และดนตรี แม่บอกว่าเป็นสิ่งที่พวกเกเรเค้าทำกัน หรือแม้แต่ของเล่นสักชิ้นแม่ก้ไม่เคยซื้อให้ ถ้าอยากเล่นฉันก็จะไปอาศัยเล่นกับเด็กข้างบ้าน
ด้วยที่บ้านแม่เป็นคนประหยัด ของเล่นจึงเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย  ทุกครั้งที่ฉันอยากเล่นหุ่นยนต์ เกมส์กดฉันต้องนั่งรอให้เด็กข้างบ้านเล่นจนเบื่อถึงจะมีโอกาสได้เล่น จู่เห็นฉันเล่นสนุกก็แย่งออกไปจากมือ  แต่ฉันจะทำไงได้หละ ฉันไม่ใช่เจ้าของ ฉันก็จะเดินคอตกกลับบ้าน ไปเล่นปั้นดินเหนียว วิ่งบนกลองทราย หาไม้มาทำเป็นดาบคิดว่าตัวเองเป็นซามูไร นินจา อะไรพวกนั้น
หลังจากรถไฟออกจากสถานีสุดท้ายของกรุงเทพ ฉันเดินออกมาตรงช่วงต่อของโบกี้รถไฟ  คนชอบถามว่าทำไมถึงนั่งรถไฟ เหตุผลหลักฉันสามารถเดิน ไปไหนมาไหนได้ สูบบุหรี่ได้และที่สำคัญมีของขายตลอดทั้งคืน ถึงแม้ของขายในที่นั่งชั้นสามนั้นรสชาตจะห่วย แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าไม่มีกินเวลาที่หิวมากๆและอีกอย่างฉันมีโอกาสได้พบเจอผู้คนใหม่ๆ ได้พุดคุยกับเพื่อนใหม่ที่มีจุดหมายปลายทางเดียวกัน ได้แลกเปลี่ยนความคิดของคนชั้นประหยัด ฉันยืนสุบบุหรี่ตรงช่วงต่อของโบกี้ จุดนี้มักมีสิงดมควันมาพ่นควันตลอดเวลา เริ่มมืดแสงสว่างจากดวงอาทิตย์เริ่มน้อยลง ดีที่ไม่ได้มองเห็นตึกสูง จะมีแต่บ้านริมทางรถไฟที่เริงเปิดไฟให้เห็นกันอยู่บ้าง อากาศเริ่มเย็นลงหนาวขึ้นยิ่งลมที่เกิดจากรถไฟวิ่งด้วยแล้วยิ่งเย็นเป็นเท่าตัว ฉันหยิบเสื้อกันหนาวให้อุ่นขึ้น อยากได้กาแฟร้อนๆมาทำให้ชุ่มคอ และที่สำคัญฉันไม่อยากจะหลับในระหว่างการเดินทาง เพราะฉันอาจพลาดการเห็นอะไรบางอย่างที่ฉันยังไม่เคยพบเห็นไปก็ได้
สิ่งที่แม่จะให้ความสำคัญเป็นพิเศษ ในตัวลูกๆมากที่สุดคือเรื่องการเรียนการศึกษา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ดีจึงทำให้ฉันต้องเข้าเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนตั้งแต่จบป.4 ใช่ว่าฉันเป็นเด็กเรียนไม่ดีหรอกนะ แต่อย่างที่บอกแม่ต้องการให้ลุกได้เรียนอย่างดีที่สุด มีอยู่ครั้งหนึ่ง คือแม่ยอมไปทำงานเป็นแม่บ้านที่สถาบันสอนพิเศษให้กับเด็กหลังเลิกเรียนแห่งหนึ่ง เพื่อจะได้เสียเงินค่าเรียนของลุกในราคาถูก  มันเป็นความหวังดีของแม่ แม่ไม่อยากให้ใครมาด่าลูกว่า จบ ป.4 เหมือนตัวเอง และสิ่งที่แม่พยายามยื่นให้นั้นมันได้ทำให้ฉันเริ่มเก็บกด กดดัน ทะเยอทะยาน เมื่อก่อนคนที่จะส่งลูกเรียนพิเศษได้จะต้องมีเงินมากพอกับค่าเรียนที่ค่อนข้างสูง เด็กที่เข้ามาเรียนมักเป็นลุกของผู้มีอันจะกิน ซึ่งต่างจากฐานะของที่บ้านฉัน  ฉันรู้สึกได้ถึงความแตกต่างไม่เหมือนคนอื่น ความใฝ่สูงมันเริ่มซึมเข้ามาในกระดูก อยากได้อยากมีอิจฉาทำไมกูไม่มีเหมือนเขา ทุกวันหลังเลิกเรียนฉันต้องนั่งมองพ่อแม่คนอื่นขับรถยนต์คันสวยยี่ห้อต่างๆมารับลุกของตัวเอง แต่ที่บ้านฉันมีแค่รถมอร์ไซด์ฮอนด้าเก่าๆสนิมเขอะคันเดียว อย่ามารับฉันให้อายมากไปกว่านี้หละดีแล้ว ฉันเดินกลับบ้านเองไปโรงเรียนเองทุกวัน และที่สำคัญแม่ไม่เคยไปรับหรือไปส่ง ไม่ว่าฉันจะเข้าโรงเรียนวันแรกหรือเปลี่ยนโรงเรียนใหม่แม่ก็ไม่เคยไปสักครั้ง ฉันไม่เคยถามและที่สำคัญฉันไม่อยากรู้ สังคมที่แม่เหมือนจะยัดเยียดให้ฉันนั้น มีลุกคนมีเงิน แต่ฉันไม่ได้เข้าไปอยุ่ในกลุ่มคนพวกนั้นเลยสักนิด มันกับกลายเป็นแรงฮึดสู้ ให้ฉันต้องรวยมากกว่าพวกเขา และต้องมาจากมือทั้งสองข้างของฉันเท่านั้น และฉันไม่สนหรอกว่ามันจะต้องได้มาด้วยวิธีใด
แต่ไม่ใช่ตัวพี่สาวของฉัน ที่เต็มใจยอมเข้าไปในกลุ่มคนพวกนั้นอย่าง จนลืมไปว่าตัวเองนั้นมาจากไหน กำพืดเป็นยังไง พี่สาวฉันเป็นคนเรียนเก่งจึงเป็นหน้าเป็นตาของพ่อแม่สามารถเอาไปคุยข่มคนอื่นได้ แต่ฉันแค่เรียนดีแต่ไม่ได้ดีมากพอ แม่บอกลูกเสมอว่าแม่เป็นลูกชาวนาเหมือนเป็นการซึมซับให้รู้ถึงรากเหง้าบรรพบุรุษ แต่พี่สาวฉันจะบอกว่าเธอเกิดมาเป็นลูกตำรวจ ถ้าแม่ได้ยินคงเสียใจไม่น้อย

แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 50 13:57:40