ต้นรักนั้นผลิบาน
ในตอนต้นฤดูกาลยามวสันต์
ลมฝนพร่างพรมทุกคืนวัน
ต้นรักต้นนั้นจึงเติบโต
พอสายลมเปลี่ยนผ่าน
เหมันต์เข้าคืบคลานแทนวสันต์
หนาวลมข่มใจหลายคืนวัน
ต้นรักต้นนั้นเริ่มอ่อนแรง
ถึงหน้าร้อนแดดแรงแสงคิมหันต์
ต้นรักนั้นก็พลันต้องเหี่ยวเฉา
ไม่ช้านานก็ตกตายจึงแสนเศร้า
ต้นรักของเราไม่อดทน
ปลูกต้นรักครั้งใดไม่เคยนาน
เกินกว่ารอบฤดูกาลจะเปลี่ยนผัน
ปลูกแล้วก็ตกตายอยู่อย่างนั้น
ดั่งความฝันที่ไม่เคยเป็นความจริง
จะไม่ปลูกต้นรักในวันหน้า
เพราะวันคืนที่ผ่านมาพาผิดหวัง
อยู่กับความเงียบเหงาตามลำพัง
ดีกว่าอยู่กับความหวังที่พังทลาย
......................................
มาเรื่อยๆครับแต่มาอ่านมากกว่าไม่ค่อยกล้าเขียนเพราะมือไม่ถึง อายครับ
จากคุณ :
วรพุทธิ์
- [
6 ก.ค. 50 14:49:31
]