ฝากตัวด้วยครับ
เป็นน้องใหม่ เพิ่งเริ่มฝึกครับ
ซึ่งความจริงก็แอบซุ่มดูมาพอสมควร แต่ฝีมือไม่ถึงก็เลยไม่กล้าแสดงความทุเรศ
แต่วันนี้กะว่าจะลองดูให้พวกท่านชี้แนะหนทางสว่างครับ..
เนื้อเรื่องอาจจะไม่ค่อยปะติดปะต่อนาครับ ยังไงก็ขอคำชี้แนะด้วยครับ.....
ในวันนั้นฉันยืนอยู่ตรงนี้
ในมุมที่ไม่มีใครมองเห็น
ฝนหล่นร่วงโปรยปรายแสนเยียบเย็น
ไม่มีใครแลเห็นคนผ่านทาง
แล้ววันนี้ฉันก็ยืนอยู่ตรงนั้น
เฝ้ามองดูคืนวันที่เลยผ่าน
ใครใครว่าเวลาล่วงไปยาวนาน
แต่กับฉันไม่มีความต่างอันใด
ในวันนั้นวันที่แสนสับสน
ความวุ่นวายวกวนล้วนประจักษ์
ความเบื่อหน่ายแทรกซึมในความรัก
คนรู้จักกลับกลายเป็นชาชิน
ในวันนี้ยังไม่มีคนไหนไหน
ให้ฉันได้มากกว่าการดูหมิ่น
ห้วงสมุทรภูผาหรือฟ้าดิน
เทือกผาหินก็ไม่ยินยอมรับเรา
จากวันนั้นถึงวันนี้จนวันไหน
ฉันก็ยังอยู่อย่างไร้แสงสว่าง
อยู่อย่างไร้เส้นชัยไร้หนทาง
อยู่ท่ามกลางความเงียบเหงาอันยาวไกล
เดินทางทั่วทุกที่อย่างโดดเดี่ยว
ยืนเปล่าเปลี่ยวเป็นเพื่อนทุ่งหญ้าใหญ่
กับหัวอกที่ไร้ซึ่งหัวใจ
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหลุดพ้น
แสงจันทราอาทิตย์ลับดับหาย
ร่างของฉันกลับกลายเป็นว่างเปล่า
หลงอยู่ในภวังค์อันนานยาว
เริ่มเข้าใจเรื่องราวกระจ่างใจ
ฉันนั้นความโดดเดี่ยวเป็นของแน่(เหอะๆ)
ย่อมเกิดแก่สรรพสิ่งที่สับสน
พสุธากว้างใหญ่ไร้ผู้คน
ในเวหนย่อมมีแต่เพียงเรา...
เวลาล่วงเลยผ่านนานเท่าไหร่
หนทางอันยาวไกลใกล้สิ้นสุด
ชีวิตนี้เกิดมาเป็นมนุษย์
ย่อมต้องสุดแล้วแต่กรรมที่ทำมา
ฝากความรักความคิดถึงกับสายฝน
ฝากความห่วงใยกังวลกับภูผา
ใบไม้เก็บความทรงจำที่ผ่านมา
หากชาติหน้ามีจริงขอเป็นควายซ์....
"จำเพื่อลืม ดื่มเพื่อเมา เหล้าเพื่อโลก
สุขเพื่อโศก หนาวเพื่อร้อน นอนเพื่อฝัน
ชีวิตนี้ สั้นนัก ควรรักกัน
รวมความฝัน กับความจริง เป็นสิ่งเดียว"(อันนี้ของใครนา)
ปล.อายุ14อยู่เลยครับ ยังสมัครสมาชิกไม่ได้...
จากคุณ :
ชิวเทียน
- [
7 ก.ค. 50 21:20:04
A:202.129.2.4 X:202.129.2.4 TicketID:142256
]
อนัตตา
ชีวิตนี้มีค่านักควรรักกัน