ณ.อรุณรุ่งของวันพักผ่อนของผมวันหนึ่ง ซึ่งผมจะไม่บอกว่ามันเป็นวันศุกร์ที่ผ่านมานี่เอง T_T

เสียงโทรศัพท์นรก ที่ผมเรียกมันว่า สากกะเบือตำข้าว เนื่องจากหนักมากปานสากกะเบือ ของผมดังขึ้น ปลุกผมที่กำลังหลับฝันถึงน้องนาตาลี ในฝันผมน้องนาตาลีกำลังร้องห่มร้องไห้ปานโลกจะถล่ม

พูดกับผมเป็นภาษาไทยว่า

"ลี ม่ายหวาย แลว น้าค๊า"  (ลีไม่ไหวแล้วนะคะ) เธอพูดพร้อมยกแขนเสื้อขึ้นมาซับน้ำตา
"เอ่อ เป็นอะไรครับน้องนาตาลี"  ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าหล่อที่สุดในจักรวาล

"ก้อ พี บอล นา สิ ค๊า"  (ก็พี่บอลน่ะสิคะ) เธอยกแขนเสื้ออีกข้างขึ้นมาเช็ดน้ำมูก
"เอ่อ พี่บอลทำไมครับ" ผมตอบกลับไปพลางมองไปรอบตัวว่านี่ตรูกำลังฝันใช่ไหม

"พี บอล นึกว่า ลีเปนลูกเทนนิส หวดลีทุกวานเลยยย"  (พี่บอลนึกว่าลีเป็นลูกเทนนิส หวดลีทุกวันเลย) คราวนี้เธอดึงชายเสื้อด้านหน้าขึ้นมาซับน้ำตาพร้อมกับน้ำมูก

ผมเห็นท่าจะไม่ได้การ เพราะหากปล่อยให้เธอยังเอาเสื้อเช็ดต่อไป ครั้งต่อไป เธอคงจะถลกเอาอกเสื้อขึ้นมาเช็ดแน่ ๆ และถ้าเธอทำอย่างนั้น คนที่ซวยจะเป็นผม เพราะนมน้องเค้าก็ไม่ใช่เล็ก ๆ  มันอาจจะทำให้เลือดผมสูบฉีดแรงเกินควรได้  

ผมจึงต้องสละเสื้อตัวเองยื่นให้เธอเพื่อเช็ดน้ำตาและน้ำมูก เธอพึมพำขอบคุณพร้อมยกมือขึ้นประนม 8 ทิศ เหมือนตอนที่เธอออกทีวี ไหว้คนไทยทั้งประเทศ  "ขอบคุณค่า"

ผมปล่อยเวลาผ่านไปซักครู่ เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น ซึ่งขณะนั้นเสื้อผมก็กลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปเรียบร้อย

เมื่อเธอเงียบเสียงลง ผมจึงถามต่อ

"เอ่อ แล้วหวดกันยังไงล่ะครับ ก็พี่บอลเค้าเป็นนักเทนนิส เค้าก็ต้องหวดเป็นธรรมดา"  

ผมถามไปอย่างพาซื่อมาก ๆ เพราะผมไม่คิดว่า น้องนาตาลี จะรู้ความหมายคำว่าหวด สำหรับคนไทย ที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เป็นคู่หมั้นกันอย่างนี้ ว่า "หวด" ที่เธอว่านั่น มันหมายความว่าอย่างไรตามความคิดของผม ซึ่งตอนนั้นก็คิดไปถึงไหนต่อไหนเรียบร้อยแล้ว

"พีบอล ม่ายด้ายหวดเทนนิส นาสิค๊า แต่พีบอลหวดลี"

สิ่งที่เธอพูดออกมายิ่งย้ำความคิดของผมยิ่งขึ้น ว่า เธอต้องเข้าใจคำว่า หวด ที่เธอพูด เหมือนกับที่ผมเข้าใจแน่ ๆ  เรื่องของเรื่องคือ แล้วผมจะบอกเธอยังไงล่ะ คิดไปพลางก็อิจฉาพี่บอลของเราเป็นยิ่งนัก

"หวดยังไงล่ะครับน้องลี"  ผมกลั้นใจถามกลับไปอีกครั้ง

"เนี่ย อ่า ค่า พีบอล เค้าหวดลีเป็นรอยโหมดเลยยย"  

ว่าแล้วเธอก็เอามือจับชายเสื้อของเธอทำท่าจะดึงขึ้นโชวรอยหวดตามตัวของเธอ อารมณ์นั้น อยากจะห้ามเหลือเกินว่า อย่าเลยน้องเอ๋ย เดี๋ยวพี่ช็อคตาย แต่อะไรมาอุดปากผมไว้ก็ไม่รู้

ในใจนึกอยู่แต่ว่า

"นมนาตาลี นมนาตาลี นมนาตาลี"

เธอดึงเสื้อขึ้น ดึงขึ้น ผมเห็นสะดือเธอแล้ว อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น

"กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง"

ผมสะดุ้งสุดตัว พลัน นมนาตาลีที่ผมกำลังจะเห็นอยู่อีกไม่กี่อึดใจก็มลายหายไปด้วย!!!
ใช่แล้ว เสียงสากกะเบือผมที่วางอยู่ข้าง ๆ ดังขึ้น ปลุกให้ผมตื่นจากฝันร้าย ที่ร้ายมาก ร้ายสุด ๆ T_T

หยิบมารับด้วยอารมณ์หงุดหงิด ที่โดนขัดจังหวะการได้เป็นที่ 1 ในจักรวาล

"ใครโทรมาวะ ตอนนี้ แมร่งเอ้ยกำลังจะถอดแล้วเชียว"  ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรายชื่อผู้โทรเข้า กะว่า ถ้าเป็นเพื่อนโทรมา ผมจะด่าให้เสียหมากลายเป็นไอ้หงิกไปเลย

แต่ปรากฎว่า ไม่ใช่เพื่อนผมเสียแล้ว เพราะชื่อที่ขึ้นโชว์หน้าจอนั่น ปรากฎชื่อ

"เฮียสอ"  

เฮียสอในที่นี่ ไม่ใช่ คุณสรยุทธ สุทัศนะจินดา ผู้ดำเนินรายการเรื่องเล่าเช้านี้แต่อย่างใด
แต่กลับกลายเป็น เฮียสอ   ส.สัตยา  ผู้ที่เพิ่งจะแต่งงานกับเจ๊หมูไปเมื่อตอนปลายปีที่แล้วนี่เอง

ปากที่อ้าเตรียมจะด่า ก็ต้องหุบลงก่อนเพราะขืนด่าไป ผมอาจจะโดนเจ๊หมูตามคิดบัญชีภายหลังได้ ลำพังเฮียสอ เองน่ะ ผมไม่ค่อยกังวลหรอกครับ แต่กับเจ๊หมู คนนี้อันตราย T_T

"ฮัลโหล หมันเหรอ"  เสียงแรกที่ได้ยินจากเฮียสอ ในระยะ 2 เดือน
"ครับผม มีไรครับเฮีย"  ผมตอบกลับไป

"เฮียจะไปโรงเกลือ หมันสนใจจะไปด้วยไหม"  

ข้อเสนอของเฮียสอทำให้ผมตาสว่าง เหมือนพระเจ้ามาโปรดสัตว์ตัวน้อย ๆ เช่นผม เพราะการไปโรงเกลือสำหรับผม เปรียบเหมือนไปนรกชัด ๆ หากต้องขึ้นรถ บขส.ไปเอง จากการที่ได้ไปมาแล้ว 2 รอบ มันเป็นการเดินทางที่แสนจะทรมานทรกรรมเสียเหลือเกิน นั่นจึงทำให้วินาทีนั้น เฮียสอ จึงไม่ต่างไปจากเทวดามาโปรด!!!

"ไปครับเฮีย ไปครับ"  ผมตอบไปลิ้นแทบจะพันกัน

"โอเค เดี๋ยวเฮียไปรับหน้าหมู่บ้าน อีก 1 ชั่วโมงเจอกัน"  

หลังจากนั้น เฮียสอ ก็วางสายไป ส่วนตัวผมก็กระเด้งขึ้นจากเตียงทันที
วิ่งลงไปอาบน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำมะพร้าว ประแป้ง อมตังค์ อย่างด่วนที่สุด!!!

1 ชั่วโมงต่อมา เฮียสอ ก็ขับรถมาจอดที่หน้าหมู่บ้านผม!!

"หวัดดีครับ เฮีย หวัดดีครับ เจ๊หมู"  ผมยกมือไหว้ทั่วรถ
"เป็นไงมั่งหมัน สบายดีไหม"  

เฮียสอเปิดฉากการสนทนาโดยมีเจ๊หมูนั่งอยู่ข้างหลังคอยนวดให้ที่ต้นคอของเฮีย นัยว่า เมื่อคืนก่อนหน้านี้ เฮียแกโดนเจ๊หมูถีบตกเตียงด้วยความลืมตัว จึงต้องมาไถ่โทษให้แก่เฮียตอนกลางวันแทน

เฮียแกให้เหตุผลว่า ตอนนี้ เจ๊หมูแกยังไม่ชินกับฮวงจุ้ยบ้าน ที่จัดกันใหม่ ทำให้เจ๊หมูนอนอย่างไม่ค่อยเป็นสุขเท่าไหร่นัก สะดุ้งถีบเฮียตกเตียงจนคอเคร็ดอยู่อย่างที่เห็น

ซึ่ง เจ๊หมูก็แย้งมาว่า เพราะเฮียต่างหากที่นอนกินที่ ทำให้เจ๊หมูหาที่นอนลำบาก ต้องนอนขดตัวอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ ทำตัวเป็นภรรยาที่ดี ไม่อยากไปรบกวนเฮีย ที่ชิงหลับไปก่อนหน้าที่เจ๊จะนอน แล้วเฮียก็นอนเหมือนกับว่า เตียงนี้เป็นของข้าคนเดียว ไม่เว้ณที่ให้เจ๊เลย

แต่เจ๊ก็จำทน เพราะไม่อยากปลุกให้เฮียต้องเคืองใจ แต่เฮียก็ไม่สำนึก  พาลจะดิ้นกินที่เจ๊หมูอยู่ร่ำไป จนเจ๊รำคาญ ยกส้นตรีนขึ้นสะกิดเฮียให้เฮียรู้ตัว แต่สะกิดแรงไปหน่อย เล่นเอาเฮียแกตกเตียงไปเลย T_T

ไอ้กระผมมันก็คนกลาง และไม่ได้ชื่อหมอรักษ์ (เขียนงี้ป่าววะ) ไม่อยากจะฟันธงว่าใครผิด ใครถูก ได้แต่นึกในใจ สงสารเฮียแกที่ต้องมาคอเคร็ดเพราะโดนเจ๊แกสะกิด

ด้วยความสงสาร ผมจึงอุทานออกมาเบา ๆ ว่า


"สมน้ำหน้า!!!!"


"หมัน เอ็งว่ายังไงนะ"  เสียงเฮียดึงผมขึ้นจากภวังค์
"เอ่อ บอกว่า น่าสงสารครับ"  ผมกลบเกลื่อน

"อ้อ แล้วไป ว่าแต่ว่า หมันรู้จัก นายทิวาไหม"  

เฮียสอเริ่มพาออกนอกเรื่องที่แกโดนเจ๊ถีบตกเตียง หวังจะทำให้กระทู้กลายพันธุ์

"อ่ะ รู้จักครับ เคยเห็นมาตอบในกระทู้ผมบ่อย ๆ"  ผมตอบกลับไปด้วยความสัตย์จริง

"เคยเห็นใช่ไหม เนี่ย นายทิวาเค้ายังติดเลี้ยงเหล้าเฮียอยู่ 1 มื้อ ไม่รู้จะทำยังไง"

เฮียแกพูดอย่างอัดอั้นตันใจ ที่ทวงเหล้าเพื่อนรักไม่ได้ เนื่องจากเกรงใจ

"อ้าว เฮียก็ทวงดิ จะมาบอกผมทำไมล่ะ"  

"ไม่กล้าทวงว่ะ กลัวเค้าหาว่าเฮียงก เห็นแก่เหล้า" เฮียพูด ในขณะที่มีเสียงแว่ว ๆ มาจากเบาะด้านหลังว่า

"ก็งกจริง ๆ"


"......................"  เงียบ ไม่มีใครต่อกรกับเสียงนั้น T_T


"แล้วเฮียจะให้ผมทำไงล่ะ มาเล่าให้ผมฟังเนี่ย"  ผมขอแนวทาง
"เอางี้ เดี๋ยวหมันกลับถึงบ้านนะ หมันตั้งกระทู้เลย เขียนเป็นนัย ๆ ถึงนายทิวา ว่า เฮีย สอ อยากกินเหล้า"  เฮียสอ ออกไอเดียที่จะพาให้ผมชิบ.....หาย T_T

"อ่า จะดีเหรอครับเฮีย เผื่อพี่ทิวาเค้ายังไม่มีเงินเลี้ยงเฮียล่ะ จะเป็นการขูดเหล้าเอาจากปูหรือเปล่า"  ผมพยายามปัด

"ไม่หรอก เค้าเพิ่งได้ค่าเรื่องมาสด ๆ ร้อน ๆ มีเงินแน่ ๆ"

เจอคำยืนยันอย่างนี้เข้าไป ผมก็ดิ้นไม่หลุด ต้องทดแทนบุญคุณของเฮียสอชัวร์ ๆ แม้จะต้องโดนพี่ทิวาด่ากลับมาอีกระลอกก็ต้องยอม!!

"เอางั้นนะเฮีย"  ผมขอคำยืนยันอีกที เผื่อว่าเฮียแกจะพูดเล่น

"เอางั้นแหล่ะ เผื่อหมันจะได้กินด้วยไง ถ้านายทิวาเค้าเลี้ยง เดี๋ยวเฮียชวนหมันไปด้วย"

เฮียเริ่มงัดกลยุทธ์สุดท้ายขึ้นมา โดยดึงผมเข้าไปเกี่ยวข้องในวังวนวงเหล้าของแกด้วย
แกคงนึกว่าผมเห็นแก่เหล้าละมั้ง ถึงได้ดึงเอาผมไปเกี่ยว เฮียคิดผิดซะแล้ว
ผมเป็นคนดี ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่หลีหญิง ไม่หลีชาย ไม่หลีอะไรเลย T_T (สมน้ำหน้า ถึงยังโสดอยู่นี่แหล่ะ)
เพราะฉะนั้น เอาเหล้ามาล่อผม ผมก็ไม่สนใจหรอก

ผมจึงตอบเฮียกลับไปว่า


"โอเคครับ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง จะให้ผมไปทวงที่บ้านพี่ทิวาเลยไหมครับ มีแผนที่หรือเปล่า จะได้กินกันเร็ว ๆ  ไม่ต้องตั้งกระทู้ให้เสียเวลา"  

(เอ่อไม่สนใจตรงไหนวะเอ็ง T_T)

"เอ่อ ไอ้หมัน เอ็งออกอาการเกินไปหรือเปล่าวะ" เฮียสอเตือนสติผมที่ออกนอกหน้าไปนิด พลางพูดต่อมาถึงแผนการที่ผมจะต้องทำ

"เดี๋ยวกลับถึงบ้าน หมันก็ลองนึกดูว่า จะตั้งกระทู้อย่างไหน ให้มันเกี่ยวกับห้องถนนนักเขียนนะ เพราะว่า ถ้าอยู่ดี ๆ ไปตั้งกระทู้ทวงเหล้า อาจจะโดนคนในห้องด่าแม่เอาได้  หมันลองไปคิดดูก็แล้วกัน"


นั่นจึงเป็นที่มาของละครบ้าบอเรื่องนี้
ไม่มีพระเอก ไม่มีนางเอก ไม่มีตัวร้าย

มีแต่คู่กรณี คือ เฮียสอ  กับ นายทิวา เท่านั้น
ส่วนผมกับ เจ๊หมูเป็นคนกลางคอยรับผลประโยชน์ที่จะตามมา


ก็เอวังมาด้วยประการละฉะนี้

กราบขออภัยพี่ทิวาด้วยนะครับ หากอยากจะด่า รบกวนต่อสายตรงไปที่ เฮีย ส.สัตยา ได้เลยครับผม!!!


สมันน้อย เบอร์ 14  ผู้ส่งข่าว T_T