ข้าน้อยขอบังอาจส่งบทกวีทุเรศๆให้พวกท่านมาพิจารณาอีกแล้ว.... โปรดชี้แนะ
ดอกท้อในอุทยานบานสะพรั่ง
มิอาจยั้งความรู้สึกคำนึงหา
ในวันนั้นดอกท้อปลิวลอยลิ่วมา
ยังติดตาตรึงใจไม่ลืมเลือน
จนดอกท้อร่วงโรยโดยสังขาร
กลีบล่องลอยในลำธารจนกลาดเกลื่อน
วิหคบินกลับถิ่นช่วยย้ำเตือน
ฤดูหนาวจะมาเยือนในไม่ช้า
เมื่อมาถึงเหมันต์แสนหวั่นไหว
เห็นภาพคนนั้นจากไปแสนไกลห่าง
ความทรงจำในวันนั้นช่างเลือนราง
หิมะโปรยเป็นทางอยู่กลางใจ
พอลมหนาวพัดผ่านไปไกลเหลือแสน
คนต่างแดนจะรู้สึกนึกบ้างไหม
ว่ามีอีกผู้หนึ่งซึ่งห่างไกล
ยังคงได้จดจำคำสัญญา
ท้องฟ้าครึ้มเมฆฝนคำรนร้อง
ประกาศก้องว่า วสันต์พลันมาหา
พอเม็ดฝนหล่นกระทบกับยอดหญ้า
หยาดน้ำตาก็ร่วงหล่นลงบนดิน
ผ่านกี่ปีกี่เดือนลืมเลือนแล้ว
สายลมแผ่วพาให้นกโผผิน
นกยังคงมีเรี่ยวแรงยังคงบิน
เราก็ยังไม่สูญสิ้นรักในใจ
ทะเลทุกข์นั้นไร้ซึ่งเขตขอบ
เราเห็นชอบกับคำพูดนี้มากหลาย
เมื่อตอนทุกข์ร่ำสุราจนเมามาย
พอตื่นมายังมิหายทรมาน
ทะเลรักนั้นไร้ซึ่งฟากฝั่ง
แม้เป็นเพียงความหลังอันร้าวฉาน
รู้ทั้งรู้มิอาจย้อนคืนวันวาน
ก็ยังพาลรักเขาหมดหัวใจ
แล้วข้าพเจ้าจะพยายามทำให้มันรู้เรื่องกว่าเดิม
ขอรับ
จากคุณ :
ชิวเทียน
- [
8 ก.ค. 50 21:48:05
A:61.19.162.74 X: TicketID:142256
]
ดอกท้อ(แท้)
