ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ยังคงเป็นความลับ เคยอยากบอกใครสักคนใช่มั้ย อยากจะระบายมันออกมา อยากให้คนเข้าใจใช่มั้ย และก็ได้บอกกับใครสักคนหนึ่งใช่มั้ย ตอนนั้นรู้สึกยังไง ที่ได้ทำลายกำแพงความลับลงมา ”ผมคงตอบว่าใช่อีกแล้ว ผมอยากบอกมาก อยากจะบอกกับใครสักคน อยากได้คำปลอบใจความเข้าใจ ทั้งๆที่รู้ว่ามันก็ช่วยอะไรผมไม่ได้ แต่ทำไมกันไม่รู้ที่ผมเฝ้ารอการที่จะได้ทำลายความลับลง ตอนนั้นรู้สึกผมจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนที่ผมได้บอกความลับออกไป มันอึดอัดแบบบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ผมเริ่มรับตัวเองได้ เริ่มไม่เอาผู้หญิงมาบังหน้า  แต่ผมกลับยังรู้สึกอึดอัด อาจเพราะยังไม่ได้บอกคนที่ตัวเองไว้ใจที่สุดว่า ผมเป็นเกย์ วันนั้นผมได้บอกออกไปเลย บอกกับเพื่อนสนิท ซี้ที่สุดของผม ผมบอกไปว่า ผมเป็นเกย์ ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ นาบจะรังเกียจผมมั้ย นายจะเปลี่ยนไปมั้ย พูดไปก็หวาดกลัวไป น้ำตาก็ไหล ทั้งที่ปกติผมเป็นผู้ชายเข้มแข็ง ไม่เคยร้องไห้ แต่ไม่รู้เพราะอะไรกับเรื่องนี้ รู้มั้ยหลังจากผมบอก ไอ้เพื่อนผมมันกอดผมเลย มันบอกว่า นายอะคิดมาก นายจะเป็นยังไง แต่นายก็เป็นเพื่อนผม นายคิดว่าผมมันเป็นคนแย่มากเลยเหรอ ผมจะต้องรังเกียจนาย เลิกคบนาย นายอย่าเอาคนเลวๆแบบที่นายเคยเจอมาก่อนในอดีตมาตัดสินรวมกับผม ผมเป็นเพื่อนรักนายนะ นายรับผมได้ ผมก็รับนายได้มันก็เท่านั้น ตอนนั้นเองที่ความกลัว และหน้าอกที่เหมือนถูกกด มันเหมือนคลายออก เหมือนมีใครสักคนเข้าใจเรา นี่แหละที่ผมเคยต้องการมานานแสนนาน” ”ใช่เลย ผมอยากบอกมานานแสนนาน อึดอัดทุกครั้ง บางทีก็อยากที่จะแกล้งผู้ชาย อยากเข้าไปกอด พูดแล้วขำ คนที่ผมบอกความลับให้ ไม่ใช่ใครอื่น แม่ของผมเอง ตอนแรกก็กลัว เพราะเห็นไอ้เพื่อนที่เป็นเหมือนเรามันโดน พ่อแม่พาไปหาหมอให้หมอแก้ให้หาย อยู่บ้านก็โดนบังคับใช้ของ ใช้ของสีขาว ใช้กระเป๋าสะพายอะไรก็ไม่ได้ โดนให้ไปสาบานว่าจะทำตัวที่ผู้ชายเขาทำกัน ผมก็กลัว กลัวว่าแม่ผมจะเป็นแบบนั้นบ้าง แต่แล้วที่บอกไป แม่กลับบอกว่า ลูกคิดไปเองรึเปล่าว่าลูกเป็น แม่พูดด้วยหน้าเฉยๆ ไม่มีอาการใดๆ ผมบอกแน่ใจครับ ตอนแรกแม่ไม่พูดอะไร แม่ก็ยังคงไม่เชื่อ และพยายามเชียร์ผมให้จีบผู้หญิง แต่พอเวลาห่างไปกว่านั้นสักสามถึงสี่เดือน ผมก็เริ่มแอบชอบผู้ชายคนหนึ่ง ผมเล่าให้แม่ฟัง แม่กลับไม่รังเกียจ เป็นที่ปรึกษาให้ผมอย่างดี ผมย้อนถามแม่อีกครั้งว่า แม่รับผมได้เหรอ และเมื่อนั้นเองที่แม่พูดว่า เป็นอะไรก็เป็นเถอะลูก ถ้าลูกมีความสุข และเป็นคนดี ผมเลยเริ่มคิดได้ว่า กว่าเราจะรับตัวเองได้ก็นานเหมือนกัน เช่นเดียวกับพ่อแม่เราควรให้เวลาเรื่องนี้ให้ท่านบ้าง และเวลานั้นเองที่ประตูในห้องมืดที่อากาศเริ่มจะหมดลง ได้เปิดออก พร้อมสูดอากาศใหม่ที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน” อีก 5 นาที รถไฟจะมา ผู้โดยสารโปรดยืนรอหลังเส้นแดง แล้วหลังจากนั้นชีวิตได้เปลี่ยนไปมั้ย หลังจากที่ความลับเริ่มจะค่อยๆจางไปเรื่อยๆ มีอะไรใหม่ๆเกิดเข้ามาในชีวิต ”สำหรับผม หลังจากนั้นผมมีแฟนเลย อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ผมแทบตกใจ งงๆว่า มันมีได้แบบคาดไม่ถึง พอมาคิดทบทวนดูว่าแต่ก่อนทำไม เราไม่มี ก็ใช่สิเรายังปิดตัวเอง ยังคงปกปิดความลับอยู่ ตอนนี้ชีวิตผมมีความสุข ผมมองแค่คนที่รักผม ผมรักเขา เราแคร์แค่คนที่แคร์เรา ส่วนไอ้พวกที่มองเราไม่ดี คนไม่รู้จัก ไม่รู้จะแคร์ไปทำไม ผมคิดแบบนี้แล้วผมมีความสุขครับ” ”ฮ่า ฮ่า ฮ่า หลังจากนั้นเหรอ ผมก็ใช้ชีวิตได้อย่างเปิดเผยเลย ผมกอดเพื่อนผู้ชาย แกล้งน่ะ พูดจาเกี้ยวเพื่อนเล่นๆ ขำๆ รู้สึกเหมือนตัวเองปลดปล่อย ไอ้เพื่อนก็รู้และเข้าใจ ผมรู้สึกแปลกที่มันกลับไม่กลัวแหะ มันบอกว่ารู้ว่าแกล้งเล่น แต่ผมก็บอกกูเป็นจริงๆนะ มันก็ขำ ส่วนเรื่องพ่อแม่ ท่านรับผมได้หมด กระทั้งผมอยากได้แป้งทาหน้า แม่ผมยังเป็นคนพาไปซื้อเลย ส่วนไอ้เพื่อนที่พ่อแม่บังคับ และรับไม่ได้ สถานการณ์มันก็เริ่มดีขึ้น พ่อแม่เริ่มเข้าใจมัน ผมถึงได้รับรู้ว่า พ่อแม่ทุกคนรักลูกหมด ไม่มีใครอยากทำร้ายลูกหรอก ที่เขาทำไปไม่ดีตอนนั้น ก็เพราะความหวังดีทั้งนั้น ผมอยากจะบอกว่า ผมดีใจที่มีพ่อแม่ มีเพื่อนที่เข้าใจผมอย่างที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน เพราะกลัวจนปิดบังตัวเอง ตอนนี้ผมเลยรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง ผมมีความสุข บางทีผมก็คิดว่าเป็นอย่างที่ผมเป็นนี่แหละคือสิ่งที่ดีที่สุดที่พระเจ้าประทานมาให้กับผม” รถไฟจอดเทียบท่าแล้ว ยูโทเปียขบวนที่ 118 กำลังเคลื่อนที่สู่ ยูโทเปียดินแดนที่ไม่มีความลับ อยากจะฝากบอกอะไรกับคนที่ยังรอรถไฟอยู่มั้ย อยากจะบอกอะไรรึเปล่า พอข้ามไปแล้วอาจจะบอกได้ไม่เท่าตอนนี้แล้วนะ ”ผมอยากบอกว่า ผมดีใจที่ผมเกิดมาเป็นแบบนี้ ผมคิดว่านี่แหละคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตผมเข้มแข็ง ผมอยากบอกคนที่ยังมีความลับอยู่ว่า เปิดมันซะเถอะ มันไม่มีอะไรหรอก เราแค่คิดไปเอง คนที่เค้าเข้าใจเรา เขายังคงรอเราอยู่เหมือนกัน รอที่จะยินดีกับเราที่เราเลิกปิดกั้นตัวเองได้ เขารอที่จะยิ้มไปกับเรา ส่วนไอ้พวกที่รับเราไม่ได้ ไอ้พวกที่มองเราอย่างรังเกียจ ก็ให้คิดซะว่า ในสายตาที่รังเกียจ เหยียดหยามนั้น ยังมีสายตาที่อ่อนโยน และยังคงเป็นห่วงเราอยู่ ผมดีใจนะที่ผมเป็นแบบนี้ ผมรักมันเข้าแล้ว” เขาพร่ำไปพร้อมเสียงหัวเราะ ดูแล้วมันช่างสดใส ผิดกับที่เขาเล่าเรื่องเก่าๆในอดีต ”สำหรับผม ผมดีใจที่ได้บอก และเกิดมา แม้แต่ก่อนผมจะคิดว่าเกิดมาเป็นแบบนี้มันช่างมีแต่เรื่องแย่ แต่ตอนนี้ผมคิดว่ามันก็มีส่วนดีเหมือนกัน มันเป็นเหมือนแบบทดสอบ มันบอกเราว่าใครรักเรา ใครจริงใจกับเราจริง และมันเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น มันสอนผมมากๆ ส่วนเรื่องที่จะฝากกับคนที่รอที่ชานชะลาอยู่ ผมอยากให้เขาเปิดประตูออกจากห้องที่ไร้อากาศเหมือนที่ผมเคยอยู่ ออกมาสูดโลกใหม่ข้างนอกที่สดใส อย่ามัวแต่ยึดติดกับอดีตที่แสนโหดร้าย ผมนำประโยคที่แม่ผมพูดกับผมมาให้ครับ ยามที่แม่เห็นลูกมีความสุข แม่ก็มีความสุขด้วย ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไร ขอให้เป็นคนดี และมีความสุข แม่ก็พอใจแล้ว ผมว่าการคลายความลับ ลองเริ่มที่คนที่รักเราจริงๆ มันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิด ผมดีใจที่ผมเกิดเป็นเกย์ครับ” เขาทั้งสองคนได้ขึ้นรถไฟไปที่ยูโทเปีย ดินแดนที่ความลับได้ถูกทำลาย และชานชะลาก็ยังคงมีคนคอยมารอรถไฟอยู่เรื่อยๆเสมอ เมื่อความลับ ไม่ได้เป็น ความลับ อีกต่อไป http://shikak.exteen.com/ จากคุณ : shikak - [ 9 ก.ค. 50 00:23:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อืมมม ดีมาก มาย เป็นข้อคิดที่ดี สำหรับเราเลยหละ จากคุณ : ตั้ม (หน้าแหลมเก่าๆ) - [ 9 ก.ค. 50 10:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บางที "ความลับ" กับ "ความเป็นส่วนตัว" ก็แยกกันยากนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ก.ค. 50 15:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยูโทเปียอยู่ทีไหนหว่า จากคุณ : กริชครับผม - [ 12 ก.ค. 50 09:34:42 ]