ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) เลิกเรียนคาบสุดท้าย ยัยนิดขอแยกตัวไปหาพี่เอกที่จอดรถรออยู่ที่ลานจอดรถ ส่วนฉันขอตัวกลับหอ แต่จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้กลับหอหรอก ไม่มีความรู้สึกอยากจะกลับสักเท่าไร วันนี้เจอพี่เอก คิดว่าวันต่อ ๆ ไปคงต้องเจอกันอีกแน่ ๆ หอพักมีตั้งเยอะทำไม คนที่ชื่อน้ำหวานอะไรนั่นต้องมาอยู่หอนี่ด้วยนะ แล้วทำไมพี่เอกถึงต้องมาชอบคนที่อยู่หอนี่ด้วย “เดินเหม่อมาเชียว ไม่สบายหรือเปล่า” เสียงคุ้น ๆ หูดังขึ้นจากข้างตัว “เปล่า” ฉันตอบสั้น ๆ พร้อมกับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น “เรียนหนักเหรอ” พี่วินยังถามไม่เลิก “เปล่า” ฉันตอบประโยคเดิม “พูดคำอื่นเป็นไหม นอกจากคำว่าเปล่า” พี่วินพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา อยู่ใกล้ฉันมันอึดอัดมากเลยใช่ไหม “วันนี้แพนกลับเองได้ ไม่จำเป็นต้องไปส่งหรอก เสียเวลาพี่เปล่า ๆ” ฉันพูดอย่างหงุดหงิด รู้สึกไม่พอใจกับอาการถอนหายใจเมื่อครู่อย่างไม่มีสาเหตุ “จำเป็นต้องไปส่ง ไม่เสียเวลาอะไรด้วย” พี่วินพูดอย่างสบาย ๆ “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า พี่เห็นแพนเครียดตั้งแต่เช้าแล้ว” พี่วินถามฉันระหว่างที่นั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน “เปล่า” “เรื่องของคนที่แพนคุยด้วยเมื่อเช้าหรือเปล่า” พี่วินพูดขึ้นลอย ๆ “พี่วินเห็นด้วยเหรอ” ฉันถามอย่างสงสัย ตอนที่เดินลงออกมา ฉันไม่เห็นพี่วินเลยนี่น่า “แพนรู้จักเขาเหรอ”  เขาไม่ตอบ แต่ถามกลับมา “รู้จักกัน” ฉันตอบสั้น ๆ “ก็คงต้องรู้จักอยู่แล้ว นายเอกสิทธิ์ หนุ่มหล่อคณะนิติ ใช่ไหม” พี่วินพูดขึ้นลอย ๆ เหมือนเคย แต่สายตาที่แหล่มองฉันมันไม่เห็นเดิม เหมือนจับผิด “พี่วินรู้จักเขาด้วยเหรอ” ฉันถามอย่างสงสัย “เราเป็นเพื่อนกัน” เขาตอบสั้น ๆ ฉันพยักหน้ารับรู้ “ทำไมแพนเจอเขาแล้วต้องทำหน้าไม่สบายใจแบบนี้ล่ะ” พี่วินวกเข้าเรื่องเดิม “ก็...เขาเป็นคนที่แพนไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด เวลาเราเจอคนที่ไม่อยากเจออารมณ์ก็ไม่ดีไง” ฉันตอบกวน ๆ “แน่ใจเหรอว่าไม่อยากเจอหน้าจริง ๆ” พี่วินถามย้ำ “ก็จริงนั่นละ ถามมากจริง อิ่มหรือยัง แพนจะกลับแล้ว” ฉันพูดเร่ง พี่วินพยักหน้าก่อนจะรวบช้อน “ไปเดินเล่นกันก่อนนะ” ฉันพูดชวนระหว่างที่เดินกลับหอ พี่วินมองฉันอย่างแปลกใจ “มีธุระหรือเปล่า งั้นกลับเลยก็ได้” ฉันรีบพูด ไม่เข้าใจว่าไปพูดชวนเขาทำไม “ว่างสิ ว่าง ไปเดินย่อยก็ดีเหมือนกัน” พี่วินพูดอย่างดีใจพร้อมกับเดินมายืนข้าง ๆ “แพนเคยเป็นแฟนกับเอกใช่ไหม” พี่วินถามฉัน หลังจากที่นั่งกันเงียบ ๆ ริมสระสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง “รู้ได้ไง” ฉันถามเสียงห้วน “พี่เป็นรุ่นพี่นะ จะพูดดี ๆ ไม่ได้หรือไง คะ ๆ ขา ๆ น่ะ พูดเป็นไหม” พี่วินพูดเสียงลอดไรฟันพลางเอื้อมมือมาโยกหัวฉัน “แพนไม่ชิน คำพูดเพราะ ๆ จะพูดกับคนที่ไม่ค่อยสนิท” ฉันพูดตามความจริง พร้อมกับปัดมือออก “งั้นแสดงว่าแพนนับพี่เป็นคนสนิทสิ” พี่วินพูดยิ้ม ๆ ทำเอาฉันอึ้ง   จริงสิตั้งแต่เจอกัน วันแรก ฉันไม่เคยพูดเพราะ ๆ กับพี่วินเลย ทั้ง ๆ ที่ปกติฉันจะพูดคะ ขา กับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่กับพี่วิน ความรู้สึกของฉันเหมือนเราสนิทกันทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะรู้จัก “เปล่า แพนเห็นพี่เป็นเพื่อน เพราะพี่เอกเป็นแฟนยัยนิด” ฉันหาข้ออ้าง “แต่กับไอ้เอก แพนพูดกับมันดีกว่าพูดกับพี่นะ” พี่วินยังถามไม่เลิก “ก็พี่เอกเป็นรุ่นพี่นี่น่า” “พี่ก็เป็นรุ่นพี่นะ” “ไม่รู้ ไม่อยากพูด มีอะไรหรือเปล่า” ฉันพูดกวน ไม่รู้จะตอบยังไง “ถ้าอยากฟังคนที่พูดเพราะ ๆ ก็ไปพูดกับคนอื่นสิ ไม่ต้องมาพูดกับแพน” ฉันพูดอย่างงอน ๆ “พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่สงสัยเท่านั้นเอง” พี่วินพูดเสียงอ่อน “ค่ำแล้ว กลับดีกว่า” ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว วันนี้เจอแต่เรื่องที่ทำให้หงุดหงิด สงสัยเพราะเจอพี่เอกตั้งแต่เช้าแน่ ๆ เลย แถมยังมาเจอคำถามบ้าบออะไรก็ไม่รู้จากพี่วินอีก แต่ความหงุดหงิดก็ยังไม่จบ เมื่อเดินมาถึงหน้าหอก็ต้องมาเจอพี่เอกกับผู้หญิงหน้าหวานอีกคน “ทำไมวันนี้ถึงเจอแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้” ฉันบ่นอย่างเบื่อ ๆ “อ้าว น้องแพน เจอกันอีกแล้ว ตามพี่หรือเปล่าเนี่ย” พี่เอกแซวฉันอย่างอารณ์ดี “วิน” เสียงเบา ๆ เรียกชื่อพี่วินออกมาจากปากของผู้หญิงหน้าหวานคนนั้น “หวัดดีหวาน ไม่เจอกันนานเลยนะ” พี่วินทักเสียงเรียบ ผิดกับสีหน้าของผู้หญิงหน้าหวานที่ชื่อหวาน “นายจะมาตามหวานอีกทำไม” เสียงพี่เอกพูดอย่างไม่พอใจ ฉันมองหน้าพี่วินกับพี่เอกอย่างไม่เข้าใจ “ใครบอกนายว่าฉันตามหวาน” พี่วินยังตอบเสียงเรียบเหมือนเดิม “แล้วมาทำไมที่หอ นายไปสืบมาใช่ไหมว่าหวานย้ายหอแล้ว” พี่เอกพูดพลางมองหน้าน้ำหวานอย่างจับผิด “เรื่องมันผ่านมาแล้วก็คืออดีตแล้วฉันก็ไม่ใช่คนที่ยึดติดกับอดีตด้วย นายก็รู้” พี่วินพูดอะไรฉันไม่เข้าใจเลย “อีกอย่างฉันก็ไม่ได้มาตามหวานอย่างที่นายคิด พี่กลับก่อนจะแพน เจอกันพรุ่งนี้” พี่วินหันมาพูดกับฉันก่อนจะเดินไป พี่เอกหันมามองฉันอย่างแปลกใจ ฉันเห็นพี่เอกอ้าปากจะถาม แต่ฉันไวกว่ารีบเดินขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว พี่วินพูดแบบนี้หมายความว่าอะไรนะ แสดงว่าพี่วินกับคนที่ชื่อน้ำหวานต้องรู้จักกันแน่ ๆ เลย หรือว่าอาจจะเคยเป็นแฟนกันก็ได้ และเท่าที่ฟังการสนทนาดูเหมือนว่าพี่เอกจะไปแย่งน้ำหวานหรือไม่ก็น้ำหวานนี่แหละที่เปลี่ยนใจไป “ฟังจากน้ำเสียง สงสัยจะรักมาก เสียงที่พูดเมื่อกี้ฟังดูเศร้าเชียว หรือว่าที่มารับมาส่งเราที่หอเพราะอยากมาเจอน้ำหวานหรือเปล่า หน๊อย!! แล้วบอกว่าเต็มใจ มีอย่างอื่นแอบแฝงมากกว่า เชอะ!!” ฉันบ่นกับตัวเองอย่างงอน ๆ ก่อนจะพลิกตัวแรง ๆ อย่างขัดใจ ทำไมคืนนี้อากาศมันร้อนผิดปกติ นอนไม่หลับเลย พัดลมก็เปิดเบอร์สองแล้วนะ ทำไมไม่รู้สึกเย็นเลย สงสัยพัดลมจะเสีย ฉันคิดอย่างหงุดหงิดก่อนจะสลัดผ้าห่มออกไปให้พ้นตัว นอนไม่หลับเลยจริง ๆ   ................................................................... จากคุณ : latics1 - [ 10 ก.ค. 50 20:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .................................ตอนที่ 4 . เช้านี้อากาศก็ยังไม่ดีเหมือนเดิม ทำหน้าตาหน้าฉันถึงได้เป็นแบบนี้ สงสัยเพราะเมื่อคืนนอนไม่เต็มตาแน่ ๆ เลย ลงจากหอก็เจอคนที่ไม่อยากเจออีกแล้ว “ทำไมลงมาช้าลง พี่คิดว่าไปเรียนแล้วเสียอีก” พี่วินทักฉัน “ตื่นสาย” ฉันตอบสั้น ๆ “สงสัยต้องโทรมาปลุกแล้วมั่ง” พี่วินพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ ๆ “เหมือนอดนอนมาเลยนะ ไปทำอะไรมา เมื่อคืนนอนกี่โมง” เสียงดุ ๆ ถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าฉันชัด ๆ “อากาศมันร้อน เลยนอนไม่หลับ” ฉันตอบเสียงเบา “นอนไม่หลับเพราะอากาศร้อนหรือว่าเพราะใครกันแน่” พี่วินพูดเสียงเข้ม “เพราะอากาศจริงๆ“ ฉันพูดเสียงเข้มเหมือนกันก่อนจะเดินนำออกไป “พี่ขอโทษ” พี่วินรีบวิ่งมาดักหน้าฉัน “เรื่องอะไร” ฉันถามเสียงห้วน “ก็เรื่องเมื่อกี้ไง ไม่โกรธนะ ยิ้มหน่อยสิ ทำหน้าแบบนี้แก่เร็วนะ” พูดยังไม่จบมือฉันก็กระทบกับต้นแขนเขา “โอ๊ย!! พี่เจ็บนะแพน” พี่วินพูดเบา ๆ พร้อมกับลูบแขนตัวเองปอย ๆ “ก็อยากมาว่าแพนแก่ทำไมละ” ฉันแว้ด ยอมไม่ได้ที่มีใครมาพูดว่าแก่ “ถ้าแพนแก่ พี่ก็ต้องแก่กว่าแพนอยู่แล้วไม่ต้องกลัวหรอกน่า” พี่วินพูดเบา ๆ อืม จริงสิ พูดแบบนี้เข้าหูหน่อย “พี่รู้จักคนที่ชื่อหวานเหรอ” ฉันอดที่จะถามไม่ได้ พี่วินหันมามองฉันยิ้ม ๆ ไอ้รอยยิ้มแบบนี้ฉันไม่ชอบเลย จริง ๆ “สนใจเรื่องพี่ตั้งแต่เมื่อไร” เขาถามฉัน เชอะ!! หลงตัวเองหรือเปล่า “เปล๊า!! ก็เห็นพูดคุยกันอย่างสนิท ก็แค่ถามเฉย ๆ” ฉันอ้างไป ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเขาไม่ได้พูดคุยอย่างสนิทเหมือนที่ฉันว่า “รุ่นเดียวกัน ก็ต้องรู้จักกันอยู่แล้ว” พี่วินตอบพลางยักไหล่ “มีอย่างอื่นแอบแฝงด้วยละสิ” ฉันปรี่ตามองอย่างจับสังเกต “เรื่องมันผ่านมาแล้ว จะไปพูดถึงมันทำไมกัน พี่ไม่ขอตอบละกันนะ มันไม่สำคัญ” พี่วินย้ำประโยคท้าย สีหน้าเคร่งเครียด จนฉันต้องเงียบ “พี่เคยเป็นแฟนกับคนที่ชื่อน้ำหวานใช่ไหม” ฉันพูดขึ้นลอย ๆ พี่วินชะงักก่อนจะเดินต่อไปเงียบ ๆ “แล้วที่พี่มารับมาส่งแพนทุกวันก็เพื่อจะมาตามง้อแฟนเก่าใช่ไหม” ฉันถามเสียงดังขึ้นมาหน่อย “ไม่ใช่ พี่บอกแล้วไงว่าเรื่องที่ผ่านมาก็คือเรื่องในอดีต มันไม่มีความสำคัญอะไร” พี่วินหยุดเดินหันมามองหน้าฉันตรง ๆ “จะให้พี่พูดกี่ครั้ง แพนถึงจะเชื่อว่าพี่มาเพราะพี่ต้องการมาจริง ๆ” พูดจบก็เดินนำหน้าไป ปล่อยให้ฉันอ้าปากค้าง ไม่ทันได้ถามอะไรเลย เดินหนีไปซะแล้ว แบบนี้เรียกว่ามีพิรุธ ท่าทางแบบนี้ ไม่บอกก็รู้ว่าต้องเป็นอย่างที่ฉันคิดไว้ ไม่บอก็ไม่เป็นไร ฉันไปถามพี่เอก (ของยัยนิด) ก็ได้ ปล่อยไว้แบบนี้ ไม่ได้หรอก บอกแล้วไงว่าทุกสิ่งที่ฉันสงสัยต้องเคลียร์ แต่เราจะอยากรู้เรื่องของเขาไปทำไมกัน ฉันชะงักกับความคิดนี้ นั่นสิ ฉันอยากรู้ไปทำไมกัน “เป็นอะไรไปอีกล่ะ เดินเหม่อเชียว” ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อพี่วินเดินมาสะกิดแขน “เปล่า” ฉันรีบพูด ก่อนจะรีบเดินนำหน้าไป คำถามยังคงอยู่ในหัว ฉันจะอยากรู้เรื่องของเขาไปทำไมกัน อันนี้ฉันตอบตัวเองไม่ได้ แต่ฉันต้องรู้ให้ได้ แต่ใช่ว่าจะง่ายอย่างที่คิดไว้เพราะเวลาที่พี่เอก (ของยัยนิด) มาหาพี่วินก็จะมาด้วย หลังจากนั้นทั้งสองก็จะไปด้วยกันตามประสาคนเป็นแฟน จนฉันไม่มีโอกาสที่จะได้บอกเล่าถึงเรื่องราวที่สงสัย “นิด ฉันถามจริง ๆ นะ แกให้พี่วินไปรับไปส่งฉันที่หอเหรอ” ฉันถามระหว่างที่เรานั่งกันตรงม้สหินอ่อนก่อนเข้าเรียนตอน 10 โมง “ทำไมเหรอ” ยัยนิดเงยหน้าขึ้นมาถาม “แกช่วยไปบอกพี่วินหน่อยได้ไหมว่าไม่ต้องไปรับไปส่งฉันแล้ว เมื่อก่อนฉันเดินมาเองได้ ตอนนี้ฉันก็เดินมาเองได้เหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องไปรบกวน เขาเลย” “ฉันไม่ได้ขอร้องอะไรเลยนะ แค่ถามเฉย ๆ ว่าเขาว่างหรือเปล่า ฉันเป็นห่วงแกนะ” คราวนี้ฉันถึงถอนหายใจกับความห่วงของเพื่อน “แล้วแกไม่คิดบ้าง ว่าเขาจะลำบากใจหรือเปล่า เวลาเขาต้องหายไปเพราะมารับส่งฉัน” “แต่เขาก็บอกฉันว่าเขาเต็มใจนี่น่า อีกอย่างไม่เห็นเขาจะลำบากอะไรเลย” ยัยนิดยักไหล่อย่างไม่เห็นด้วย “เขาอาจไม่แสดงให้แกเห็น แต่ฉันรู้สึกได้ อีกอย่าง แกให้เขาไปรับส่งฉันที่หอ เดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก” ฉันพูดพลางนึกถึงคนที่ชื่อน้ำหวาน “มีเรื่อง เรื่องอะไรของแก ฉันไม่เข้าใจ” ฉันมองหน้ายัยนิดอย่างชั่งใจก่อนจะเล่าเรื่องให้ฟัง “แกจำเรื่องที่ฉันบอกว่าเจอพี่เอกได้หรือเปล่า ที่เขามารอคนที่ชื่อน้ำหวานน่ะ” ฉันพูดอย่างติดขัด เวลาพูดถึงพี่เอกรินทร์แฟนยัยนิด ทำไมถึงไม่ติดขัดเหมือนพูดถึงชื่อเอกสิทธิ์นะ “แล้วไงล่ะ ไม่เข้าใจอยู่ดี” ยัยนิดวางปากกาพร้อมกับขยายมาใกล้ ๆ ฉันอีก “คนที่ชื่อน้ำหวาน รู้จักกับพี่วิน ฉันมีความรู้สึกว่าเขาสองคนเคยเป็นแฟนกันด้วย ดูจากการพูดคุยกันวันก่อน” ฉันพูดเสริมท้ายเมื่อเห็นคิ้วของเพื่อนขมวดเข้าหากัน “ฉันก็เลยไม่อยากให้เขาลำบากใจ ถ้าต้องไปเจอกับคนที่ชื่อน้ำหวาน อีกอย่างรู้สึกว่าพี่เอกกับพี่วินจะไม่ค่อยถูกกันด้วย” ฉันพูดเสียงเบา “เหรอ ไม่เห็นพี่เอกเคยบอกเลยว่า พี่วินเคยมีแฟนหรืออะไร” “แล้วแกอยากรู้หรือเปล่าล่ะ ถามดีกว่าไหม จะได้หายสงสัยไง ถ้าแกไม่เชื่อว่าพี่วินลำบากใจจริง ๆ” ฉันรีบพูดพลางยักไหล่อย่างไม่สนใจ แต่ในใจรอคำตอบ ขอให้ยัยนิดคิดเหมือนฉันด้วยเถอะ “มันก็จริงนะ ถ้าพี่วินเคยเป็นแฟนกับคนที่ชื่อหวาน แฟนใหม่พี่เอก จริง ๆ พี่วิ นคงลำบากใจแน่เลย” “งั้นถามวันนี้เลยนะ เย็นนี้เลยละกัน ฉันขอไปกินข้าวกับแกด้วยนะ” ฉันพูดอย่างรีบร้อน มัดมือชกกลัวยัยนิดจะเปลี่ยนใจ “แกโทรไปบอกพี่เอกสิ ว่าเย็นนี้ฉันจะไปกินข้าวด้วย แต่ไม่นานเหรอ พอรู้เรื่องฉันก็จะกลับ” ยัยนิดพยักหน้าอย่างงง ๆ คราวนี้ล่ะ ฉันจะได้รู้เรื่องที่สงสัยซะที “วันนี้แพนขอไปกินข้าวกับพี่เอกด้วยคนนะคะ” ฉันพูดเสียงใส พร้อมกับยิ้มหวานให้พี่เอก “ได้สิ พี่ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว วินไปด้วยกันหรือเปล่า” พี่เอกหันไปถามคนที่ยืนหน้าตึงอยู่ข้าง ๆ “พี่วินไม่ว่างหรอกค่ะ เมื่อเช้าเห็นบอกแพนว่าเย็นนี้มีธุระใช่ไหม เราไปกัน 3 คนนี่แหละคะ ดีแล้ว” ฉันพูดเรื่อย ๆ พี่วินมองหน้าฉันแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ “ฉันมีธุระ ไปกัน 3 คนละกัน งั้นฉันกลับก่อนนะ” พี่วินรับคำ แต่ก่อนไปฉันเห็นพี่วินหันมามองฉันอย่างคาดคั้น เอาเรื่อง พูดง่ายกว่าที่คิดไว้ ตอนแรกยังอดหวั่นใจไม่ ได้ว่าพี่วินจะปฏิเสธให้ฉันเสียหน้าหรือเปล่า “วันนี้ไอ้วินดูแปลก ๆ เงียบ ๆ พิกล” พี่เอกพูดอย่างแปลกใจ หลังจากยืนมองเพื่อนจนเดินลับไป “ก็ต้องเงียบต้องแปลกอยู่แล้วล่ะ พี่เอกไม่รู้เหรอ สองสามวันมานี้พี่วินเจอใคร” ฉันพูดอย่างเป็นปริศนา “เจอใครหรือแพน วินไม่เห็นบอกพี่เลย” “พี่เอกรู้จักคนที่ชื่อน้ำหวานไหมคะ” ฉันลองถามหยั่งเชิง และเป็นผล พี่เอกดูชะงักไปทันที “น้ำหวานเหรอ แพนรู้จักหวานด้วยเหรอ” “เราอยู่หอด้วยกันค่ะ” ฉันตอบสั้น ๆ แต่พี่เอกถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เขาเป็นใครหรือคะพี่เอก” ฉันเสี่ยงถามอีกครั้ง “คนที่ชื่อหวานหรือเปล่าที่ทำให้พี่วินดูแปลก ๆ ไป” นิดถามขึ้นบ้าง เพราะฉันสะกิดให้พูด “หวานเป็นแฟนเก่าวิน” “แล้วเขาก็ทิ้งพี่วินไปคบกับพี่เอกสิทธ์ใช่ไหมคะ” ฉันพูดแทรกขึ้นมา และใช้ชื่อเต็มของอีกฝ่ายกันสับสน “ใช่ วินมันรักหวานมากเลยนะ เพิ่งจะเลิกกันได้ 2 อาทิตย์มั่ง อกหักสด ๆ ร้อน ๆ เลย” ได้ยินประโยคนี้ทำไมฉันถึงได้ใจหวิว ๆ “เมื่อก่อนวินมันสนุกสนานมากกว่านี้ มันตามใจหวานมาก ๆ” “รักกันมาก ทำไมถึงเลิกกันละคะ หรือว่าพี่หวานไม่รักพี่วิน” ประโยคนี้นิดเป็นคนถาม เป็นคำถามที่ฉันอยากรู้เหมือนกัน “บางทีความรักอย่างเดียวก็ไม่สามารถทำให้คนที่เรารักอยู่กับเราได้หรอกนะ” ฉันถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังประโยคนี้ “ยังไงค่ะ แพนไม่เห็นเข้าใจเลย” “วินมันเป็นคนที่แสดงออก มันรักหวานก็จะแสดงออกว่ารัก แสดงทุกอย่างที่บอกว่ามันรัก เป็นห่วงเป็นใยสารพัด ดูแลเอาใจใส่ ให้เกียรติ ให้ทุกอย่าง แต่อย่างเดียวที่มันไม่ได้ก็คือคำพูด หวานต้องการให้พูดว่ารัก รัก คิดถึง บ่อย ๆ  แต่วินมันไม่ใช่แบบนี้ สิ่งที่มันทำได้คือการแสดงออก มันคิดว่าสิ่งที่มันทำให้ทุกอย่าง ก็พอแล้วสำหรับความรัก คำพูดมันไม่สำคัญ นี่แหละที่ทำให้หวานไม่พอใจ” พี่เอกพูดจบก็ถอนหายใจ “เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องเลิกกันเลยหรือคะ” ฉันถามเสียงแหบ ทำไมถึงได้เลิกกันง่าย ๆ แบบนี้ “มันก็มีหลาย ๆ อย่างนะ ตอนที่กำลังมีปัญหากันอยู่ เอกที่เรียนนิติก็เข้ามาสนิทกับหวาน ที่จริงเราก็เป็นเพื่อน ๆ กันนี่แหละ พี่กับวินก็รู้จักกับเขา แพนรู้จักเขาใช่ไหม ก็น่าจะรู้ว่าเอกเขามีนิสัยยังไง” เจอประโยคเข้าไป ทำเอาฉันกับนิดทำหน้าไม่ถูก “รู้จักค่ะ รู้จักดีด้วยว่าพี่เอกเขามีนิสัยยังไง แพนว่าพี่หวานก็แค่หลงคำพูดของพี่เอกเท่านั้นแหละ” เหมือนทีแพนเคยหลงยังไงล่ะ ฉันพูดประโยคต่อท้ายในใจ “จำได้แล้วที่มีข่าวบอกว่า พี่เอกไปตามจีบรุ่นเดียวกันก็คนนี้สินะ” ยัยนิดพูดอย่างนึกขึ้นได้ “ไม่ใช่เอกหรอกนะที่ไปตามจีบ หวานเองนั่นแหละที่เข้ามาหาเอกมันก่อน แล้วมาบอกเลิกวิน” พี่เอกรินทร์แก้ไขความเข้าใจให้ถูกต้อง “แบบนี้ก็น่าสงสารพี่วินนะคะ โดนคนที่รักบอกเลิกแบบนี้” นิดพูดพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “พี่คิดว่ามันคงไม่คิดอะไรกับหวานแล้วละ” เจอประโยคนี้ ทำให้ต้องคิ้วขมวดอีกรอบ “ไหนพี่เอก บอกว่าพี่วินเขารักพี่หวานไม่ใช่หรือคะ จะไม่คิดอะไรเลยเหรอ” “นิสัยไอ้วินอย่างหนึ่งคือเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ แถมเจอคำพูดที่หวานพูดให้ฟังอีก มันเลยเข้าใจอะไร ๆ หลาย ๆ อย่าง” “อะไรค่ะ” ฉันกับนิดถามขึ้นพร้อมกับ “หวานบอกว่า เพราะวินไม่เคยให้อะไรหวานเลย คำพูดก็ไม่เคยพูดให้ฟัง มีแต่การกระทำให้ หวานรับไม่ได้หรอกนะ สิ่งที่หวานต้องการคือสิ่งของแทนใจและคำพูดที่บอกรัก” ฉันถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินแบบนี้ ต้องการสิ่งของแทนใจกับคำพูดนี่นะ “ในเมื่อวินมันมีแต่การกระทำ การแสดงออก มันก็พอรู้นิสัยหวานว่าเป็นอย่างไร ผู้หญิงแบบนี้ไอ้วินไม่ชอบซะด้วยสิ” “นิน่า ถึงบอกว่าเรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็คืออดีต ไม่มีความสำคัญ” คราวนี้ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่น่าเชื่อว่าความรักของพี่วินจะน่าสงสารกว่าฉันเสียอีก นิน่าถึงได้ดูเศร้าและอาลัยอาวรณ์ เมื่อครั้งเจอพี่หวาน ยังเหลืออีกความสงสัยที่ยังไม่ชัดเจน จุดประสงค์ที่มารับส่งฉันที่หอ เพื่อเพียงการต้องการเจออดีตคนรักหรือว่าต้องการมารับส่งฉันจริง ๆ และถ้าเป็นอย่างหลังล่ะ เพราะอะไรกัน แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 50 20:20:44 จากคุณ : latics1 - [ 10 ก.ค. 50 20:16:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ..................ตอนที่ 5 ..................... เย็นนี้ฉันเลยเดินกลับหอคนเดียว โดยขอแยกตัวออกมาจากนิดและพี่เอก ที่บอกว่าจะไปกินข้าวด้วยก็ไม่จำเป็นอีกแล้วเพราะตอนนี้ฉันรู้เรื่องระหว่างพี่วินกับคนที่ชื่อน้ำหวานแล้ว ก็ปล่อยให้คนเป็นแฟนกันไปกันสองต่อสองดีกว่า แต่ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเอง ยังไม่มืดเท่าไร ฉันเลยไปนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ บริเวณสวนสาธารณะ คำถามยังวนเวียนอยู่ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องอยากรู้ด้วย ถ้าเขาจะมาเจอหน้าคนรักของเขา มันก็เป็นเรื่องของพี่วิน นึกถึงตรงนี้ทำไมใจฉันเหมือนมันสั่น ๆ ยังไงชอบกล แต่ที่แน่ ๆ ฉันไม่ต้องการให้พี่วินมาส่งมารับฉันที่หออีกแล้ว ฉันเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นแฟนกันและต้องเลิกกันไป การไม่เจอหน้ากันคงเป็นทางออกที่ดีสำหรับคนที่เลิกกันด้วยไม่ดีแบบฉันกับพี่เอกและพี่วินกับน้ำหวาน “ทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วย” วันนี้คงเป็นความผิดพลาดของฉันเองที่คิดว่าพี่วินคงไม่มารอฉันแล้ว หลังจากที่ฉันออกจากหอก่อนเวลามาเกือบอาทิตย์ เจอกันระหว่างเรียนฉันก็จะหลบอยู่ข้างหลังยัยนิดหรือไม่ก็จะขอตัวไปนั่งที่อื่น “เปล่าหลบสักหน่อย” ฉันตอบเสียงเบาพร้อมกับรีบเดินหนี “ไม่หลบแล้วทำไมต้องเดินหนีด้วย” พี่วินดึงมือฉันไว้ เหมือนมีความรู้สึกบางอย่างแล่นผ่านมาตามข้อมือ “พี่วินมาที่มาทำไม แพนเคยบอกแล้วว่าไม่อยากให้พี่ลำบาก” “ถ้าแพนคิดว่าพี่ลำบากพี่ก็จะบอกว่าพี่ไม่ลำบากอะไรเลย พี่เต็มใจมารอแพนจริง ๆ” พี่วินย้ำคำท้ายหนัก ๆ “แพนไม่อยากทำให้พี่วินลำบากใจ ถ้าพี่มารับมาส่งแพน พี่ก็ต้องเจอกับพี่หวาน แพนเข้าใจความรู้สึกของพี่” ฉันพูดไปตามตรง “แพนแน่ใจเหรอ ว่าเข้าใจความรู้สึกของพี่จริง ๆ ถึงพี่จะเจอหวานแล้วยังไงล่ะ ไม่เห็นเกี่ยวกับที่พี่มารอแพนสักหน่อย” พี่วินพูดอย่างไม่เข้าใจ “แพนเป็นห่วงพี่ ไม่อยากให้พี่เจอภาพแฟนเก่ากับคนรักใหม่ของเขา” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ถึงพี่จะเจอแล้วยังไงล่ะ ไม่เห็นเกี่ยวกับที่พี่มารอแพนแล้ว ถ้าแพนเป็นห่วงพี่ก็ให้พี่มารับมาส่งแบบเดิมสิ” พี่วินพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับขยับมาใกล้ ๆ ฉันอีก “แล้วพี่จะมารับมาส่งแพนทำไม” ฉันถามอย่างหยั่งปากไม่ทัน “แล้วคิดว่าพี่จะมาทำไมละ แบบที่แพนคิดนั่นแหละ” พี่วินพูดยิ้ม ๆ เกือบจะหัวเราะก่อนจะเดินนำหน้าไป แบบที่ฉันคิดเหรอ   “เดี๋ยวสิพี่วิน ไม่เคลียร์นะ พี่รู้เหรอว่าแพนคิดอะไร” ฉันรีบวิ่งตามพี่วินไปก่อนจะเดินไปดักหน้า “เอ้า แล้วที่ถามนี่ ไม่รู้เหรอ พี่คิดว่าแพนรู้เสียอีก” พี่วินทำหน้าแปลกใจสุด ๆ แต่คงน้อยกว่าสีหน้าของฉันแน่นอน “รู้อะไร” “ก็พี่เป็นห่วงแพนน่ะสิ ไม่งั้นจะมารับมาส่งแบบนี้เหรอ แค่นี้ก็ไม่รู้ ต้องให้บอก จริง ๆ เลย” พี่วินพูดพลางเอื้อมมือมาโยกศีรษะฉัน ก่อนจะเดินไปหนีไปอีกครั้ง “เดี๋ยวสิ ทำไมต้องเดินหนีด้วยเนี่ย ยังพูดไม่รู้เรื่องเลยนะ” ฉันรีบเดินมาดักหน้าพี่วินอีกครั้ง “ก็บอกว่าเป็นห่วงไง รู้เรื่องหรือไง” “เป็นห่วงทำไม” ฉันถามทันที ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นสีหน้ายิ้ม ๆ ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว “ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าเป็นห่วงทำไม” พี่วินยื่นหน้ามาใกล้ ๆ จนฉันต้องหันหลังให้ “รีบไปดีกว่า เดี๋ยวจะสาย” ฉันรีบเดินออกไป อากาศวันนี้ไม่ร้อน แต่ทำไมทั้งหน้ามันรู้สึกร้อน ๆ วูบวามยังไงไม่รู้ “นิด ฉันถามอะไรหน่อยสิ” ความสงสัยเมื่อเช้ายังอยู่ จะฉันก็ดันเก็บมาคิดสักด้วย “ว่ามา มีอะไร” ยัยนิดขยับตัวมาใกล้ ๆ ฉัน “คนที่เขาบอกว่า เป็นห่วงเราเนี่ย แกคิดว่า เขาจะเป็นห่วงทำไม” ยัยนิดถึงกับยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างรำคาญใจ “แล้วแกคิดว่าเขาจะเป็นห่วงทำไมละ ถามแปลก ๆ” “ฉันถามแก แกก็ตอบฉันมาสิ ทำไมต้องถามกลับด้วย” ฉันถามเสียงสูง “ที่แกพูดหมายถึงใคร” “ก็ทั่ว ๆ ไปน่ะ ฉันอยากรู้ว่าถ้ามีใครสักคนมาบอกว่าเป็นห่วง แกคิดว่าเขาจะเป็นห่วงทำไม” ฉันพูดพร้อมกับชี้มือชี้ไม้ไปเรี่อย ๆ “ห่วงทำไมเหรอ ก็คงต้องมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกันไง อย่างแกห่วงฉัน ฉันห่วงแก อะไรแบบนี้ไง คนเป็นเพื่อน เป็นคนรู้จักถ้ารู้ว่าเขากำลังลำบากหรือไม่สบายเราก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว ไม่เป็นต้องถามเลย” ยัยนิดพูดพลางเลิกคิ้วสูง เรื่องนี้ฉันก็รู้ แต่สิ่งที่ฉันต้องการคำตอบมันไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย “แล้วถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนที่สนิทหรือไม่ได้ลำบาก ไม่สบายล่ะ แกคิดว่าเขาจะห่วงทำไม” “แกหมายถึงใครละ ที่เป็นห่วงน่ะ” ยัยนิดทำหน้ายุ่งถามกลับมา “เช่นว่าคนที่ไม่สนิทกับแต่ก็มาพูดว่าเป็นห่วง อะไรงี้แหละ” ก็ฉันยังไม่อยากบอกให้นิดรู้นี่น่า รอให้ฉันแน่ใจก่อนนะ “เขาอาจกำลังเกิดความรู้สึกดี ๆ ต่อกันก็ได้มั้ง ลองคิดดูสิ ถ้าแกไม่คิดอะไรกับใครสักคนแกจะห่วงเขาไหม ถ้าเขาไม่ได้เป็นอะไรหนักหนา” คราวนี้ฉันพยักหน้ารับรู้ เกิดความรู้สึกดี ๆ ต่อกันเหรอ “แสดงว่าถ้าเราอยู่ปกติดี ไม่ได้เดือนร้อนแต่เขาเป็นห่วงเรา แสดงว่าเขาชอบเราหรือเปล่า” ฉันถามเสียงเบา ลุ้นคำตอบ “ก็คงงั้นแหละ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ห่วงเหรอจริงไหม” ฉันพยักหน้าเห็นด้วยอีกครั้ง เป็นไปได้เหรอ ที่เขาจะชอบฉัน ความสงสัยเมื่อตอนเช้าเพิ่งจะหาย แต่กลับมีความสงสัยเพิ่มขึ้นมาอีก คราวนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นสงสัยที่หนักกว่าคราวแรกด้วยสิ “มาทำไมอีก” ฉันถาม หลังจากที่เงยหน้ามองคนที่นั่งตรงข้าม “มารอกลับพร้อมกันไง ไม่เห็นต้องถามเลย” พี่วินพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา “ไม่ต้องไปส่งแพนหรอก แพนบอกพี่วินแล้วไงว่าแพนกลับเองได้” ฉันพูดพลางเก็บหนังสือ “พี่ก็บอกแพนไปแล้วไง ว่าพี่ไปส่งแพนได้” “พี่วินจะไปส่งแพนทำไม” ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่คาดคั้น “พี่เป็นห่วงแพนไง ไม่งั้นจะไปตามรับตามส่งทำไม คิดว่าเมื่อเช้าคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” พี่วินพูดพลางยิ้ม ยิ้มแบบนี้อีกแล้วเหรอ ยิ้มมุมปากที่ฉันเห็นแล้วอดขัดใจไม่ได้ เพราะอะไรฉันก็ตอบไม่ได้ “เป็นห่วงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันพูดเสียงอิบอุบ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไป “เดี๋ยวสิแพน อยากรู้จริง ๆ ใช่ไหมว่าพี่เป็นห่วงทำไม” คราวนี้เป็นพี่วินที่เดินมาดักหน้าฉันไว้ “เอ่อ!!! ไม่บอกแพนก็รู้ ก็เราเป็นเพื่อนกันไง เพื่อนก็ต้องเป็นห่วงเพื่อนจริงไหมละ คนรู้จักกันเป็นห่วงกันไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย” ฉันรีบพูดก่อนจะเดินเร็ว ๆ รู้สึกใจเต้นแรงพิกล “แต่ความห่วงของพี่ไม่ได้เป็นความห่วงแบบเพื่อน แพนอยากรู้ไหมว่าเป็นอะไร” พี่วินเดินมาดักหน้าฉันอีกครั้ง รอยยิ้มคราวนี้เป็นแบบเปิดเผย “ตอนนี้แพนไม่อยากรู้ แพนอยากกลับหอแล้ว พี่วินอย่ามาดักแพนดีกว่า” ฉันพูดเสียงดังเมื่อพี่วินยังดักซ้ายดักขวา ไม่ยอมให้ฉันเดินจนฉันต้องพลักให้เขาหลีกไป ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีตามหลังมา กว่าจะถึงหอก็เสียเวลาพอสมควร เพราะพี่วินจะให้ฉันพูดให้ได้ว่าตกลงแล้วเขาห่วงฉันแบบไหน มาเดินดักหน้าฉันตลอด แต่เมื่อมาถึงหน้าหอ อารมณ์ดีของพี่วินก็หมดไปเมื่อเจอกับคนสองคนที่ทั้งเขาและฉันไม่อยากเจอ “วิน” เสียงเรียกอย่างแผ่วเบาดังมาจากผู้หญิงคนนั้น “ดีหวาน เป็นไงบ้าง” พี่วินทักเสียงสบาย ๆ ไม่เหมือนครั้งก่อนที่เจอ “ไหนนายบอกว่าไม่ได้จะไม่ตามหวานแล้วไง แล้วมาที่หอนี้ทำไม” เสียงพี่เอกถามอย่างเอาเรื่อง “ฉันบอกนายไปแล้วนะ ว่าฉันไม่ได้ตามหวาน อีกอย่างเรื่องในอดีตมันคือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ฉันไม่เคยเอามาคิด” พี่วินหันไปพูดกับพี่เอกเสียงเครียด “แล้วนี่มากับแพน อย่าบอกนะว่านายกับแพน นิน่าถึงได้เลิกกับหวานง่าย ๆ” พี่เอกพูดบ้างหัวเราะในลำคอ “พี่วิน อย่า” ฉันพูดปราบพร้อมกับดึงแขนพี่วินไว้ “อย่าพูดกับแพนแบบนี้อีก นายจะรักกับหวานหรือหวานจะไปรักใคร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว ขอให้นายเข้าใจด้วย” “ไปเดินเล่นกันดีกว่านะ ไปค่ะ พี่วิน” ฉันออกแรงดึงแขนพี่วินให้เดินตาม ถึงจะยอมเดินตามมาแต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่พี่เอกอย่างเอาเรื่อง “พี่จะไปมีเรื่องกับเขาทำไม ตัวเองจะเดือดร้อนเปล่า ๆ” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่ดึงพี่วินมาถึงสวนสาธารณะและดูเหมือนพี่วินจะสงบลงแล้ว “พี่ไม่ชอบให้เขาพูดแบบนี้” พี่วินพูดเสียงเข้ม “พูดว่าพี่ไปตามพี่หวานนั่นหรือคะ หรือว่าพูดว่าเขารักกันแค่ไหน” “เปล่า พี่ไม่ชอบให้เขาพูดถึงแพนแบบนี้” พี่วินพูดพลางหันมามองหน้าฉัน “แต่พี่วินก็ไม่น่าจะอารมณ์ร้อนแบบนี้ ถ้าแพนห้ามไม่ทันหรือมีเรื่องกันจริง ๆ ตัวพี่เองนั่นแหละที่จะลำบาก” ฉันพูดเสียงอ่อน “แพนเป็นห่วงพี่เหรอ” พี่วินถามยิ้ม ๆ น้ำเสียงเข้ม ๆ เมื่อกี้หายไปทันที “ก็เราเป็นเพื่อนกัน รู้จักกันเป็นห่วงกันก็ไม่แปลกนี่น่า” ฉันพูดอย่างรวดเร็ว “พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้เป็นห่วงแพนแบบเพื่อน” พี่วินพูดยิ้ม ๆ จนฉันต้องหันไปทางอื่น “แพนไม่อยากรู้เหรอว่าพี่เป็นห่วงแพนแบบไหน” พี่วินยื่นหน้ามาใกล้ ๆ จนฉันต้องลุกขึ้น “ไม่อยากรู้ ตอนนี้เรากำลังพูดถึงเรื่องพี่กับพี่เอกอยู่นะ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” ฉันพูดเลี่ยง “เรื่องพี่กับเอกไม่มีอะไรแล้ว มีแต่เรื่องพี่กับแพน เท่านั้น” พี่วินเดินมาดักหน้าฉันอีกแล้ว “แพนไม่อยากรู้ แต่ตอนนี้พี่อยากบอกแล้วล่ะว่าพี่เป็นห่วงแบบไหน” พี่วินพูดพลางขยับมาใกล้ฉันอีก “พี่เป็นห่วงแพนมากกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ มากกว่าเพื่อนที่สนิท มากกว่าคนที่รู้จักกัน แต่แพนเป็นคนพิเศษของพี่” พี่วินพูดเสียงเบาพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนฉันต้องถอยหนี “พี่วินพูดอะไร คิดก่อนหรือเปล่า” ฉันพูดเสียงเข้ม กลบความเขิน ตอนนี้หน้าฉันมันร้อน ๆ จนรู้สึกว่าต้องแดงแน่ ๆ จากคุณ : latics1 - [ 10 ก.ค. 50 20:23:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) “คิดสิ คิดมาตลอด หลายวันที่แพนหลบหน้าพี่รู้ไหมว่าพี่เป็นไง” พี่วินพูดพลางเดินอ้อมมายืนตรงหน้าฉัน “พี่แทบจะเดินเข้าไปถามว่าตกลงแล้วแพนยังลืมเอกไม่ได้ใช่ไหม ทำไมถึงไม่ยอมเปิดใจบ้าง ทำไมถึงไม่ยอมคุยกับพี่” “แต่พี่ก็ดีใจที่แพนบอกว่าเป็นห่วงพี่ วันนี้แพนพูดว่าเป็นห่วงพี่สองครั้งแล้วนะ” ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อไรกันที่ฉันบอกว่าเป็นห่วง แต่ดูเหมือนพี่วินจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ “ก็เมื่อเช้าแพนบอกว่าไม่อยากให้พี่มารับเพราะเป็นห่วงพี่ ไม่อยากให้เจอหวานกับเอก แล้วเมื่อกี้อีกแพนบอกว่าเป็นห่วงพี่ไม่อยากให้พี่มีเรื่องกับเอก” “ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่น่า ไม่ห่วงเพื่อนแล้วเราจะห่วงใครล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหันไปอีกด้าน “แค่เพื่อนเองหรือแพน” “แต่พี่ไม่ได้คิดกับแพนแบบเพื่อนนะ เรื่องนี้พี่พูดจริงๆ พี่ชอบแพนนะครับ” ฉันถึงกับกลั้นหายใจ สะกดความเขินที่แทบทะลักออกมา พร้อมกับหันมามองพี่วินตรง ๆ แต่ก็ต้องหันหลังให้อีกเมื่อเจอรอยยิ้มจาง ๆ อีกแล้ว “พูดเล่นหรือเปล่า” “พูดจริงที่สุด” พี่วินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “พี่วินคิดยังไงถึงมาบอกแพนแบบนี้” ฉันหันไปถามความข้องใจ “มีบางคนบอกพี่ว่า ถ้าเรารู้สึกดี ๆ กับใครสักคน ควรจะบอกให้เขารู้” “แล้วต้องให้ของแทนใจที่มีค่ามีราคาด้วยหรือเปล่าละ” ให้พูดต่อท้ายให้ “บางคน” ที่ว่าคงหนีไม่พ้นพี่หวาน “แล้วแพนอยากได้หรือเปล่า ของมีค่าต่าง ๆ” พี่วินพูดเสียงเบา “ประโยคนี้พี่วินน่าจะไปถามพี่หวานตอนที่คบกันมากกว่า”” พี่วินถึงกับชะงักเมื่อฟังประโยคนี้ “ก็พี่เอกบอกว่า ที่พี่วินเลิกกับเขาเพราะเขาต้องการสิ่งของแทนใจ” ฉันพูดเสียงเบา รู้ดีว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรไปยุ่งเกี่ยว “นี่แพนสนใจเรื่องพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงที่พูดไม่มีอาการโกรธมีแต่รอยยิ้มจาง ๆ เท่านั้น “ถ้าของมีค่าที่หมายถึงแก้วแหวน เงินทอง พี่ไม่มีให้หรอกนะ หรือคำบอกว่ารัก รัก รัก ทุก ๆ วัน วันละสามเวลา พี่ก็พูดไมได้เหมือนกัน” พี่วินเสียงเข้ม “แพนไม่ได้ต้องการสิ่งของหรือคำพูดอะไรพวกนั้นสักหน่อย” “แต่แพนต้องการแค่ความเป็นห่วงเป็นใยและสิ่งที่แสดงออกมาใช่ไหม” พี่วินพูดอย่างรู้ทัน ใช่ สิ่งที่พี่หวานต้องการ ฉันไม่เคยต้องการเลย ตรงกันข้ามสิ่งที่ฉันต้องการที่สุด พี่เอกก็ให้ฉันไม่ได้เหมือนกัน “แล้วเรื่องพี่หวานล่ะ” ฉันอดไม่ได้ที่จะปั้นหน้าขรึมถามไป “แล้วกับเอก แพนคิดอะไรกับเขาอีกหรือเปล่า” “ไม่มีทาง มันจบไปตั้งแต่วันที่แพนไปบอกเลิกกับเขาแล้ว” ฉันพูดอย่างมั่นใจ “งั้นพี่ก็เหมือนแพน พี่กับหวานเราจบไปตั้งแต่หวานมาบอกเลิกกับพี่แล้ว” พี่วินพูดอย่างมั่นใจเหมือนกัน “แปลกจังเลยเนอะ คนบอกเลิกกับคนถูกเลิกมาเจอกัน แถมคนเก่าก็ดันมารักกันเองซะอีก” ฉันพูดอย่างติดตลก “นั่นสิ แล้วแบบนี้อีกคู่ที่เลิกกันไป จะมารักกันหรือเปล่าหนอ” พี่วินยกมือขึ้นลูบปลายคางตัวเองอย่างครุ่นคิด “ก็แล้วแต่ว่าคนที่ถูกบอกเลิกครั้งก่อนจะแสดงให้เห็นอย่างที่พูดหรือเปล่า” ฉันพูดเป็นปริศนา แต่ดูเหมือนว่าพี่วินจะเข้าใจว่าฉันหมายถึงอะไร “เรื่องบังเอิญมันทำให้เกิดเรื่องมหัศจรรย์เสมออย่างที่เราไม่คาดคิด” คำพูดที่ดูเหมือนจะพูดลอย ๆ แต่กระทบใจฉันอย่างจัง มันเหมือนคำพูดที่นิดเคยพูดให้ฉันฟัง “หรือว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญ คือเรื่องมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้น” ฉันถามตัวเองในใจ “แล้วแพนล่ะ” พี่วินถามขึ้นหลังจากที่เงียบกันไปนาน เจอคำถามจู่โจมแบบนี้จะให้ฉันตอบยังไงดี “แพนคงตอบไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับพี่วินมากกว่า” ฉันหันไปยิ้ม ยิ้มที่ฉันคิดว่ามันคือ “ยิ้ม” จากฉันจริง ๆ คงไม่แปลกอะไรถ้าฉันจะเปิดใจตอนนี้ มันคงเป็นการเริ่มต้นที่ดี “ขอให้เรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นเป็นไปในทางที่ดี และพี่จะทำให้แพนเห็นว่าพี่ทำได้อย่างที่พูด” พี่วินพูดเสียงเบา พร้อมกับดึงมือฉันไปกุมไว้ รอยยิ้มจากผู้ชายตรงหน้าปรากฎขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมถึงไม่ชอบในตอนแรก เพราะมันทำให้ฉันใจเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุน่ะสิ     แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกชอบรอยยิ้มแบบนี้จังเลย อนาคตจะเป็นอย่างไรมันเป็นเรื่องของวันข้างหน้า ฉันไม่รู้หรอกว่า “ความชอบ” ที่พี่วินบอกหรือความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดขึ้นจะกลายเป็นความรักในอนาคตหรือเปล่า ความบังเอิญที่เกิดขึ้นจะเป็นเพราะพรหมลิขิตหรือแค่ต้องการให้เจอกันเพียงเท่านั้น ฉันคงเดาหรือหาคำตอบให้กับตัวเองตอนนี้ไม่ได้คงต้องรอให้เวลาเคลื่อนผ่านไปให้ถึงเวลานั้นเสียก่อน และหวังว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นความบังเอิญที่พรหมลิขิตมาแล้ว เพียงวันละเล็ก ละน้อย ให้มันเป็นไปอย่างนี้ทุกวัน * ให้เหมือน หยดน้ำที่มันหยดลงที่เดิม...เสมอ รักน้อย ๆ แต่มาคงที่เถอะเธอ ก็พอชื่นใจ ให้เป็นแค่น้ำ หยดน้อย หยดลงเบาๆ ที่พื้นหัวใจ ให้รัก ซึมซับลงไปประจำทุกวัน..เสมอ รู้ว่ารัก แต่อย่าใจร้อนเลย...นะเธอ ให้วันพรุ่งนี้ช่วยพิสูจน์ความรัก ให้วันเวลารวบรวมรักที่ได้จากเธอ ทางอีกแสนไกล ที่เราต้องเจอะเจอ ค่อยๆ ไปเถอะ จะดีไหม ทำทีละนิด ละน้อย และคอยดูแลให้รักงดงาม หยดน้ำ ไม่นานจะเป็นดั่งธารน้ำเย็น...สดใส และให้รู้ว่าเป็นความรักจากใจ เพียงไม่ช้าไม่นาน และจะรักหมดหัวใจ .. * เพลง หยดน้ำ ศิลปิน เบิร์ด ธงไชย  อัลบั้ม ธงไชย วิลเลจ *************** จบแล้วนะคะ  คงไม่ต้องบอกแล้วนะคะว่าเอาโครงเรื่องนี้มาจากไหน (เรื่องที่มาจากคนใกล้ตัว มีแค่เรื่องแรกกกกกเลยที่แต่งเท่านั้นค่ะ คุณปานชีวา) จากคุณ : latics1 - [ 10 ก.ค. 50 20:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักดีนะคะ จากคุณ : Super Nerd (NAKORN66) - [ 5 ส.ค. 50 22:04:41 ]