ร้านกาแฟเล็กๆหัวมุมถนน ยังคงเป็นที่พักพิงของคนที่ไม่รู้จะใช้เวลาของตนอย่างไรได้
เสมอ รวมทั้ง นรุณ ชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง นรุณเป็นนักเขียน...เขาบอกใครๆ
ว่าอย่างนั้น ดังนั้นเขามักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการ "หาข้อมูล" ซึ่งก็คือไปนั่งตามร้าน
กาแฟ ร้านหนังสือ หรือสถานที่ใดก็ตามที่เขาคิดว่ามันจะช่วย "สร้าง" อารมณ์อยากเขียน
ของเขาขึ้นมาได้ นรุณ เป็นทั้งนักเขียนและนักแปลซึ่งเขาเองชอบอย่างแรกมากกว่าแต่
ดูเหมือนผลงานในส่วนหลังจะมากกว่าส่วนแรก เพราะส่วนหลังไม่ต้องคิดเองแต่ส่วนแรก
นี่สิ...
ชายหนุ่มนั่งกัดปลายดินสออย่างนึกอะไรไม่ออก ถ้วยกาแฟสองถ้วยวางคู่กับสมุดเล่มเล็ก
สิ่งที่เหมือนกันก็คือมันต่างว่างเปล่าทั้งคู่...ดูเหมือนจะในสมองเขาด้วยนะ...แต่ไม่หรอก...
เสียงใสๆแต่มีอำนาจแว่วๆมาจากส่วนหนึ่งของสมอง...
" รอต้นฉบับอยู่ ไม่ได้เร่งแต่รีบหน่อยจะดีมากค่ะ"......
เขาพยายามตีความหมายของคำว่า "ไม่ได้เร่ง" กับ "รีบหน่อย" ว่ามันต่างกันแค่ไหนซึ่งยิ่ง
คิดก็ยิ่งแยกกันไม่ออก
นรุณมองนาฬิกาข้อมือ ..บ่ายสามโมงตรง... เขาหยิบแว่นตากันแดดสีดำขึ้นมาสวมใน
ขณะที่เจ้าของร้านซึ่งมีวัยประมาณป้าของเขาได้มองอย่างเอ็นดู...ก็เขาเป็นลูกค้าประจำ
นี่นา
หญิงสาวในชุดเสื้อกระโปรงเข้ารูปเปิดประตูและเดินเข้ามาในร้าน เธอหันมามองชาย
หนุ่มและเดินไปยังเคาน์เตอร์
"ขอกาแฟเย็นที่นึงค่ะ ขนมปังนึ่งด้วย" หญิงสาวบอกก่อนจะหันซ้ายหันขวา
"หนูวินั่งโต๊ะตัวหน้าก็ได้ แอร์เย็นกว่า" คุณป้าเจ้าของร้านบอก เหมือนหญิงสาวจะลังเล
แต่สุดท้ายเธอก็เดินไปนั่งที่โต๊ะแถวหน้า....
อย่างนี้ก็หันหน้าตรงกันกับโต๊ะเขานะสิ.....นรุณคิด... วันนี้สงสัยต้องให้ทิปคุณป้าเสีย
หน่อยแล้ว ...แต่เอ จ้องอย่างนี้มันก็น่าเกลียดเกินไป..
นรุณเดินไปหยิบหนังสือฉบับหนึ่งมาทำท่าอ่าน แต่สายตากลับมองผ่านแว่นตาไปยัง
หญิงสาว ใบหน้าสวยได้รูป ปากนิด จมูกหน่อย กับแก้มใสๆ นี่ถ้าได้มาเป็นนางเอกนิยาย
...ไม่เอา...นางเอกของเรา จะดีแค่ไหนนะ
หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าวิ เงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบหนึ่งและรีบก้มหน้ากลั้นยิ้ม ... อะไรกัน
นะ หรือว่าเราอ่านหนังสือกลับหัวเหมือนมุขพระเอกเก่าๆ .. ไม่นี่นา..เขามองมายังหนังสือ
ที่ใช้อำพรางตัว.. แต่..กลายเป็นตัวเขาเองที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ เสียงหัวเราะของเขากลับทำ
ให้เธอต้องหัวเราะคิกจนหน้าแดงแม้ว่าจะพยายามกลั้นแล้ว... หนังสือที่เขาหยิบมา..ดัน
กลายเป็นสมุดหัดคัดลายมือของ"น้องปังปอนด์" หลานชายของคุณป้าเจ้าของร้านวัยสาม
ขวบ
แค่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ ให้เป็น"คุณหม่ำ" ยังยอมเลย นรุณคิด หญิงสาวนั่งทานกาแฟและ
ขนมปังไปไม่ถึงครึ่งจานก็เดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ก่อนที่เธอจะออกจากร้านไป
นรุณแอบเห็นว่าเธอหันมามองเขาและยังพยายามกลั้นยิ้มอย่างเต็มที่...นรุณมองตามไป
จนเธอเดินพ้นจากถนนหัวมุม
ปกติแล้วนรุณจะใช้เวลาเรื่อยเปื่อยไปกับสถานที่ต่างๆแต่สองเดือนที่ผ่านมา หญิงสาวที่
เพิ่งจะประทับรอยยิ้มเอาไว้เต็มหัวใจเขาทำให้เขาต้องมาเป็นลูกค้าประจำของร้านกาแฟ
ร้านนี้ เขามีความสุขกับการที่ได้เห็นเธอมาในร้าน ดื่มกาแฟ อ่านหนังสือ.. เธอเข้ามาใน
ร้านในเวลาเดียวกันทุกวัน เขาเดาว่าเธอคงทำงานอยู่ใกล้ๆและมาในช่วงที่พักสั้นๆ
ความรู้สึกอยากพบอยากมองมันเริ่มพัฒนาขึ้นมาจนถึงขั้นอยากรู้จัก.. แต่จนแล้วจนรอด
เขาก็ยังไม่กล้า. แม้เพียงจะทักทาย... ก็มันไม่ใช่ความผิดของเขานี่.. นรุณคิด...
ถ้าเขาพูดเก่ง...ก็ไม่ต้องมานั่งเขียนอยู่อย่างนี้หรอก......
นรุณเก็บของและเดินไปจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ เขาพยายามที่จะไม่เงยหน้ามองคุณป้าเจ้า
ของร้าน แต่เสียงนุ่มๆแสดงความเห็นใจก็ดังขึ้น
"ยังไงล่ะ พ่อหนุ่ม แสดงบทนักสืบไม่เก่งเลยนะวันนี้"
นรุณเกาศีรษะเขินๆ ..ก็เพราะใครเล่าจับให้มานั่งประจันหน้ากันอย่างนี้ แต่ก็พูดแก้เขิน
"น้องปังปอนด์ลายมือดีนะครับ แฮะๆ"
คุณป้ารับเงินที่นรุณส่งให้ก่อนจะพูดต่อ
"หนูวิน่ะ ป้าเห็นมาตั้งแต่เด็ก แกเป็นเด็กดีจริงๆ จะจีบก็รีบซะ"
พูดตรงขนาดนี้... เขินเป็นนะเนี่ย นรุณบ่นในใจ เอาล่ะ เดี๋ยวต้องหาวิธีทำความรู้จักให้
ได้...
"แล้วงานไปถึงไหนแล้วล่ะ" คุณป้าถาม
แย่ละซิ ลืมสนิท... " รอต้นฉบับอยู่ ไม่ได้เร่งแต่รีบหน่อยจะดีมากค่ะ" เสียงใสๆแต่มี
อำนาจดังแว่วขึ้นมา... คิดวิธีจีบน้องวิได้เมื่อไร ก็ได้เรื่องเมื่อนั้นละ เขาคิด
"ไปได้เยอะแล้วครับ" วรุณตอบในขณะที่คุณป้าทำท่าเหมือนไม่เชื่อ
นรุณจึงยิ้มให้กับคุณป้าเจ้าของร้านก่อนที่จะเดินออกไป
จากคุณ :
กลิ่นกาแฟ
- [
11 ก.ค. 50 15:41:16
A:202.139.211.155 X:
]
ก็....แค่ไม่เป็นอย่างที่คิด
