ความคิดเห็นที่ 1 ผมเพิ่งรู้ตัวว่ามือสั่นก็ตอนที่ได้ยินเสียงข้อสายนาฬิกาโลหะกระทบกัน แว่บหนึ่ง ผมนึกอยากจะหลับตา เผื่อว่าภาพตรงหน้าจะอันตรธานไป แต่มันก็น่ากลัวเสียจนไม่กล้า...รีเบคกายังนอนตาค้างอยู่บนพื้น หันหน้าไปข้างหนึ่งและขาข้างขวาก็งอพับไปอีกด้าน ของเหลวสีแดงที่ถูกน้ำชะเจือจางเหมือนสีน้ำล้างเนื้อไหลลงท่อไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ทุกข์รู้ร้อน ความน่ากลัวทวีอำนาจของมันขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดผมก็สั่นเทิ้มไปหมดทั้งร่าง...รีเบคกาตายแล้ว และผมเป็นคนฆ่าเธอ...ต้องไม่มีใครเชื่อว่ามันเป็นอุบัติเหตุ พระเจ้า ไม่มีเหตุผลใด ๆ ในโลกที่จะทำให้การตายในสภาพเปลือยภายในห้องอาบน้ำของชายอื่นที่ไม่ใช่สามีหรือคนรักเป็นอุบัติเหตุที่รับฟังได้ขึ้นมาหรอก ผมรู้สึกถึงกลิ่นเปรี้ยวของอาเจียนที่ทะลักย้อนขึ้นมาที่คอ แต่โถส้วมอยู่ใกล้เกินไปกับนิ้วมือที่วางหงายและงอเข้าน้อย ๆ ของเธอ ผมจึงถือเป็นโอกาสเผ่นพรวดออกมาจากภาพสุดสยองเบื้องหน้านั่น ทะยานเข้าหาถังขยะที่วางอยู่ข้างเตียง โก่งคอขย้อนจนรู้สึกถึงความร้อนแสบราวกับสายลาวาหลั่งไหลออกมาจากกระเพาะอาหารที่บีบรัดจนท้องเกร็งไปทั้งแผ่น รสน้ำตาปนเหงื่อเค็มปี๋ไหลรวมกับรสเปรี้ยวจัดของอาเจียนที่ทะลักออกมาเหมือนทำนบแตก...รีเบคกาตายแล้ว และผมเป็นคนฆ่าเธอ...ประตูห้องน้ำที่ยังเปิดอ้าค้างไว้และเสียงสาดซ่าของน้ำจากฝักบัวที่ยังดังอยู่ไม่ขาดสายดูคล้ายจะแผ่อำนาจคุกคามที่กินลึกเข้าไปถึงความรู้สึกข้างในจนผมรู้สึกเสียววาบตั้งแต่ท้องน้อยจนถึงลิ้นปี่ ไม่กล้าหันหลังให้กับมัน แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่กล้าจะเผชิญหน้า สิ่งที่อยู่ในนั้นคือศพ คนตาย ร่างไร้ชีวิต ทุกความหมายที่ประดังประเดความน่ากลัวโถมทับเข้าไว้ ผมอาเจียนจนท้องว่างโหวงไม่มีอะไรเหลือ แม้แต่น้ำลาย ขดกอดตะกร้าเหม็นอาเจียน หันหลังพิงซอกกำแพง บีบเนื้อตัวให้เล็กที่สุด ลมหายใจหอบไม่เป็นจังหวะ ในหูได้ยินเสียงสะอื้น น้ำตาไหลลงมาเต็มหน้า รู้สึกถึงชีพจรเต้นตุบอยู่ทั่วร่างตั้งแต่ขมับไปถึงข้อเท้า ตัวกึ่งร้อนกึ่งหนาวชาวูบวาบยิ่งกว่าเป็นไข้ รีเบคกาตายแล้ว และผมเป็นคนฆ่าเธอ พระเจ้า ผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นถึงขนาดนี้ ผมแค่อยากจะพูดกับเธอ อาจข่มขู่หรือลงไม้ลงมือนิดหน่อยถ้าจำเป็น แต่ไม่เคยคิดเลยเถิดไปถึงการฆ่าคนตาย...ผมอยากซบหน้าลงกับเข่าแล้วร้องไห้ แต่ความกลัวทำให้ตาของผมจ้องเป๋งไม่กระพริบไปยังประตูห้องน้ำ...ลับเหลี่ยมไปอีกนิดหน่อยจากจุดที่ผมซุกสั่นอยู่ก็จะเห็นศพของรีเบคกาแล้ว...ผมไม่เคยทั้งหวาดกลัวทั้งขยะแขยงอะไรในโลกมากไปกว่าศพของเธอในเวลานี้เลย...ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังสะอื้นเหมือนเด็ก ๆ จินตนาการน่ากลัวฟุ้งอยู่เต็มหัวทั้ง ๆ ที่ผมพยายามจะกดมัน...รีเบคกาเดินออกมาจากห้องน้ำ เนื้อตัวเปียกโชก สีแดงของเลือดไหลอาบลงมาตามลาดไหล่ ดวงตาสีฟ้ายังแข็งค้างเหมือนตาปลาตาย ริมฝีปากยังเผยอนิดหน่อยเหมือนตอนที่นอนอยู่บนพื้นกระเบื้อง และคอก็ยังพับไปทางนั้น เธอไม่ได้กำลังมองผมหรอก แต่ขาของเธอกำลังก้าวมาทางนี้ สองแขนที่ทิ้งห้อยอยู่ข้างลำตัวถูกยกขึ้นช้า ๆ ด้วยกล้ามเนื้อไหล่ ตรงเข้ามาหาผม ทีละก้าว ทีละก้าว ไม่! ภาพของรีเบคกาที่ก้าวออกมาจากห้องน้ำและเดินตรงเข้ามาหาหลอนอยู่ในหัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนแผ่นเสียงที่ตกร่อง แยกขาดจากภาพจริงที่ตาก็ยังเห็นเป็นแค่ประตูห้องน้ำที่เปิดอ้าโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ผมจิกเล็บลงกับท่อนแขน พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่จินตนาการฟุ้งซ่านจากความกลัว...ผมต้องไม่กลัว ไม่กลัว ไม่กลัว...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป...ผมสูดลมหายใจ พยายามอย่างยากลำบากที่จะดึงสติของตัวเองกลับมาอยู่กับความเป็นจริงตรงหน้า...รีเบคกาตายแล้ว มันเป็นสถานการณ์ที่แก้ไขไม่ได้ เพราะฉะนั้น ผมต้องจัดการสิ่งที่สามารถทำได้ในตอนนี้...ผมต้องทำ อาเจียนขย้อนขึ้นมาอีกคำรบ ผมได้แต่กลั้นอกกลั้นใจกลืนมันลงไป...ไม่อาเจียน ไม่มีรีเบคกา ไม่กลัว...ผมต้องทำอะไรสักอย่าง...ศพ...ผมต้องกำจัดศพ...ขนคอของผมลุกชัน น้ำสีเหลือง ๆ เปรี้ยว ๆ พุ่งทะลักออกมาจากปากทันทีที่คิดถึงการแตะต้องศพ...ผมต้องทำ ไม่มีใครอีกแล้วนอกจากผม ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่กว่าจะรวบรวมกำลังใจให้กลับเข้าไปในห้องน้ำได้ ความยากที่สุดอยู่ตรงหน้าประตู ระหว่างจินตนาการกับความจริง ผมต้องหักห้ามตัวเองมากมายไม่ให้จินตนาการเห็นภาพร่างกายขาวซีดที่อยู่ในอิริยาบถใดก็ตามที่ไม่ใช่ภาพเดียวกับที่ผมเห็นตอนแรก...ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าจินตนาการเป็นศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดยามกลัว เพราะภาพที่เห็นในห้วงแห่งความคิด หากไม่มากไป ก็น้อยเกินไปเสมอ และบ่อยครั้งกว่าที่มันเป็นอย่างแรก รีเบคกายังอยู่ตรงนั้น ดวงตายังเปิดค้างและร่างกายก็ยังซีดเซียวเช่นเดียวกับตอนที่ผมละจากไป น้ำจากฝักบัวยังซัดลงบนร่างของเธอ แต่เลือดที่ไหลจากศีรษะไม่มีแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นเพราะเลือดทั้งหมดได้แห้งเหือดไปจากตัวเธอแล้ว หรือเป็นปฏิกิริยาสุดท้ายของร่างกายที่ยังไม่ทันได้รับรู้ถึงการตายของสมอง ผมขยับเข้าไปใกล้เธอ พยายามบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สสารที่อยู่ตรงหน้ายังคงเป็นรีเบคกา ผู้หญิงน่ารังเกียจที่ตามคลั่งไคล้ดาราและพยายามจะแทรกตัวเข้ามามีส่วนร่วมในครอบครัวของคนอื่น ผู้หญิงที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังนั่งอยู่บนรถของผม ต่างกันแต่ตอนนี้บางอวัยวะของเธอไม่ทำงาน ในเมื่อก่อนหน้านี้ผมไม่กลัวเธอ หลังจากนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ควรกลัวเช่นกัน จินตนาการดูลดอำนาจของมันลงไปมากเมื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริง ความขยะแขยงยังคงอยู่ แต่ความสามารถในการข่มความกลัวดูจะเพิ่มสูงขึ้นเล็กน้อย ผมลงนั่งยอง ๆ ข้าง ๆ ร่างกายของเธอ กลั้นใจใช้นิ้วแตะเส้นเลือดใหญ่ที่นูนขึ้นมาเป็นเส้นตรงลำคอ มันเย็นเฉียบและปราศจากร่องรอยแห่งชีวิต ยืนยันการพังทลายของความหวังลม ๆ แล้ง ๆ เสี้ยวสุดท้ายของผมที่เพิ่งขาดหลุดลอยไปตามลม...รีเบคกาตายแล้ว ตายอย่างไม่มีทางเป็นอื่น...ผมรู้ว่าทุกอย่างคงดีขึ้นอีกมากถ้าผมจะเอื้อมมือไปลูบเปลือกตาที่ยังเปิดค้างอยู่ของเธอให้หลับลง ความหมายของความตายที่เกาะกุมร่างของเธออยู่จะได้ไม่ชัดเจนเท่านี้ แต่ผมก็ยังกลัว กลัวว่าผมจะทิ้งระยะเวลานานเกินไปจนศพเริ่มแข็งเกร็งแล้ว และหากผมยื่นมือไปปิดตาของเธอแล้วมันดันไม่ยอมปิด ผมคงประสาทเสียกว่านี้แน่ ผมปิดน้ำ ก่อนจะดึงผ้าม่านพลาสติกที่กั้นพื้นที่เปียกและพื้นที่แห้งออกจากกันลงมาจากราวทั้งขอเกี่ยว คลุมลงไปบนร่างเปล่าเปลือยของรีเบคกาที่มองเผิน ๆ แล้วไม่ผิดอะไรกับซากหมูตาย ขอบคุณพระเจ้า มันดูดีขึ้นมาก...ผมอุ้มซากร่างของเธอขึ้นแล้วหย่อนลงไปในอ่างอาบน้ำ โชคดีที่มันเป็นสีแดงคล้ำ หากจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป มันก็คงไม่เลวร้ายเท่ากับพื้นกระเบื้องสีขาว สารภาพตามตรงจากใจจริง ผมไม่มีความคิดจะมอบตัวกับตำรวจแม้แต่น้อย ที่เขากล่าวกันว่าเมื่อถึงเวลาคับขัน ฮอร์โมนบางอย่างจะถูกหลั่งจากต่อมใต้สมองเข้าควบคุมร่างกายของเราให้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ และกล้าในสิ่งที่ไม่เคยกล้า ดูท่าจะเป็นความจริง ความกลัวยังเกาะกุมอยู่ แต่เจือจางลงมากแล้วเหมือนรอยเลือดเล็กน้อยที่ยังเหลือค้างอยู่บนพื้นกระเบื้อง พอเอาน้ำสาดและราดด้วยน้ำยาล้างห้องน้ำเสียหน่อย มันก็สะอาดเอี่ยมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ผมเช็ดถูพื้นตรงนั้นให้แห้งด้วยผ้าเช็ดเท้า บิด แล้วเอาไปผึ่งไว้ตรงหน้าช่องแอร์เพื่อให้มันแห้งเร็ว ๆ ก่อนจะกลับเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้ง ร่างของรีเบคกามองเห็นเป็นเงา ๆ อยู่ภายใต้ม่านพลาสติกโปร่งแสงลายปลาโลมาล้อคลื่น ความบอบบางน่าทะนุถนอมกลายเป็นภาระอันเทอะทะใหญ่โตขึ้นมาทีเดียวเมื่อเปลี่ยนมุมมองจากสาวสวยมาเป็นซากที่ต้องกำจัด ผมนึกไปถึงการยัดศพใส่ในกระเป๋าเสื้อผ้าและนำไปทิ้งในที่ลับตาแล้วก็ต้องส่ายหน้า อะไรก็ตามที่เป็นชิ้นเป็นอันถึงเพียงนั้นมันสะดุดตา และที่สำคัญ ผมไม่มีกระเป๋าเสื้อผ้าที่ใหญ่พอจะใส่คนได้ทั้งคน เราแค่มาพักผ่อนเปลี่ยนอากาศในระหว่างการปรึกษางานอัลบั้มใหม่เพียงวันสองวัน สัมภาระที่มีใส่มาในเป้ใบนิดเดียวเท่านั้น มีอยู่ทางเดียวคือต้องแยกออกเป็นส่วน ๆ ขนคอผมลุกชันขึ้นมาอีกเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังคิดจะทำอะไร เล็บเท้าเคลือบสีแดงสดที่โผล่ออกมาพ้นผ้าพลาสติกชักจะทำให้ความกลัวที่ผมกดลงไปแล้วปะทุขึ้นมาอีก โชคดีที่ผมยึดจับความกล้าเอาไว้แน่นหนาเสียก่อน...แยกส่วน...มีด...ที่ผมต้องการคือมีดที่คมพอจะเถือหนัง และหนักพอที่จะสับกระดูก บางจุดคงจะเลาะข้อต่อได้ แต่บางจุดก็ต้องทำลายให้แตก มีดพกที่มีติดตัวอยู่เล่มเล็กเกินไป ผมต้องการมีดที่ใหญ่กว่านั้น...สมองใคร่ครวญ พยายามไม่เปิดโอกาสให้ความฟุ้งซ่านเข้ามามีอิทธิพลเป็นระลอกที่สอง...มีเวลาเหลือไม่มากนักก่อนที่เพื่อน ๆ จะกลับมาพบว่ารีเบคกาไม่อยู่ และตั้งต้นค้นหาเธอ...ชิ้นส่วนทั้งหมดต้องถูกลำเลียงออกไปก่อนที่จะมีใครเอะใจอะไรขึ้นมา มีด ผมต้องไปขโมยที่ห้องครัว แวบหนึ่ง ผมคิดถึงการหั่นศพเป็นเศษซากเล็ก ๆ ทิ้งลงชักโครกแบบในหนังหรือข่าวที่เคยดูมา แต่ก็พบว่าตัวเองใจไม่แข็งถึงเพียงนั้น ทั้งการเลาะเนื้อออกจากกระดูกก็กินเวลามาก ทำให้มีดทื่อ และชักโครกก็อาจจะตัน กลิ่นเลือดกลิ่นเนื้อก็คงคาวคลุ้ง การหั่นออกเป็นชิ้น ๆ และแอบลำเลียงออกไปทีละส่วนน่าจะเหมาะสมกว่าในกรณีนี้ ผมโผล่ลงมาที่ห้องอาหาร กวาดสายตาไปตามโต๊ะบุฟเฟ่ต์ที่มีมนุษย์อยู่ประปรายเนื่องจากใกล้หมดเวลาอาหารค่ำแล้ว แน่นอนมันไม่มีมีด ที่ผมเห็นมันก็แค่มีดปาดเนยหรือมีดหั่นเนื้อที่เอาไปใช้งานจริงไม่ได้ ผมรอจนกระทั่งบริกรเก็บจานชามจากโต๊ะอาหารที่มีคนลุกจากไปแล้วและลอบเดินตามหลังไป เขาจะนำผมไปที่ครัว มีดสับกระดูกดูเอิกเกริกไปหน่อยสำหรับงานนี้ ผมวางมันลงและเลือกเล่มที่เล็กกว่า โชคดีที่ครัวที่ว่างเปล่านั้นมีมีดทุกขนาดอยู่ในลิ้นชัก ผมหยิบออกมาสองเล่ม นึกในใจว่าถ้าไม่ถูกจับได้ ผมเห็นจะต้องสละสิทธิ์มื้อเช้าวันพรุ่งนี้ -------------------------------------------------------- จากคุณ : carousal - [ 11 ก.ค. 50 18:24:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รีเบคกายังนอนอยู่ที่เดิมเมื่อผมกลับมา เงียบงันอย่างน่ารักแม้เมื่อผมเลิกผ้าม่านพลาสติกที่คลุมท่อนขาของเธอไว้ขึ้นถึงหัวเข่า ผมนึกกะเกณฑ์กำหนดจุดแบ่งเอาไว้อย่างคร่าว ๆ ในใจ เลาะขาท่อนล่างออกที่สะบ้าหัวเข่า ขาท่อนบนที่ข้อต่อตรงกระดูกเชิงกราน แขนพับทบได้ อาจจะเลาะที่กระดูกหัวไหล่ทีเดียว จากนั้นก็หัว ลำตัวใหญ่นักอาจจะต้องแบ่งเป็นสองท่อน การตัดร่างกายใต้กระบังลมคงจะทำให้ตับไตไส้พุงไหลออกมาเลอะเทอะ เพราะฉะนั้นต้องแยกมันไว้ต่างหากอีกถุงหนึ่ง ผมใช้นิ้วคลำหารอยต่อตรงข้อเข่าของเธอก่อนจะจรดมีดลงไป นึกกลัวอยู่เหมือนกันว่าหญิงสาวภายใต้แผ่นพลาสติกอาจจะกรีดร้องออกมา แต่เหตุการณ์นั้นก็ไม่เกิดขึ้น ผมพบว่าการแยกข้อเข่าออกจากกันลำบากยากเย็นกว่าที่คิด ผมต้องใช้ปลายมีดแทรกเข้าไประหว่างรอยต่อของกระดูกแล้วเถืออยู่นานกว่ามันจะแยกจากกันแล้วหลุดออกมาเป็นชิ้นที่หนึ่ง เหงื่อโซม แต่ชิ้นที่สองก็ตามมา ผมเปิดน้ำล้างส่วนข้อที่เพิ่งตัดขาดเพื่อจะชำระเลือดออกไป แต่ไม่มีเลือดออกอีก อาจจะเพราะเวลามันผ่านมานานจนเลือดแข็งตัวไปแล้วก็ได้ ผมเอาผ้าขนหนูซับมันจนแห้งแล้ววางไว้ด้านนอกอ่าง สอดส่วนข้อไว้ในถุงพลาสติกใบเล็ก ๆ เผื่อเลือดไหล ก่อนจะหันมากรีดตรงข้อสะโพกต่อไป...ร่างกายมนุษย์อุดมไปด้วยไขมันเปลวเหลวแหยะเป็นไขน่าแขยง ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเลือดของคนเราสามารถถ่ายทอดโรคร้ายบางอย่างให้แก่กันได้ แต่มาคิดได้เอาป่านนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ผมออกแรงเถือเนื้อหนังอีกข้างของรีเบคกาจนเหงื่อหยดเล็ก ๆ ไหลเป็นสายลงมาตามขมับ หยดหนึ่งผ่านคิ้วที่เปียกชุ่มลงมาเข้าตา แสบจนรู้สึกปวด แต่ผมก็ทำได้แค่ยกท่อนแขนขึ้นปาดแล้วทำต่อไป...แคล่วคล่องจนน่าแปลกใจว่าเพิ่งหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นเองหลังจากการอาเจียนจนหมดไส้หมดพุงและการสะอื้นไห้ตัวสั่นหวั่นกลัวราวกับจะเสียสติซะให้ได้ ตอนนี้ผมมานั่งคร่อมขอบอ่าง ก้มจนกระดูกสันหลังลั่นเปรี๊ยะ ใช้มีดเถือเนื้อหนังของหญิงสาวคนหนึ่งให้แยกขาดออกจากกัน ไม่ผิดอะไรกับช่างเนื้อยามชำแหละหมู รีเบคกาตายแล้ว และผมเป็นคนฆ่าเธอ -------------------------------------------- ถ้าคุณต้องหั่นศพของใครสักคน คุณจะบอกผมได้ไหมว่าคุณจะเลือกทำอะไรก่อน ระหว่างการตัดคอทิ้ง กับการผ่าท้องเอาไส้ออก? ผ้าม่านพลาสติกถูกลากเปลี่ยนที่เพื่อให้ร่างกายของรีเบคกาโผล่ออกมาทีละส่วน แขนตัดง่ายกว่าขา แต่ทรมานใจกว่า เพราะมันเป็นอวัยวะที่บ่งบอกความเป็นคนชัดเจน หลังจากที่ร่างกายของเธอเหลือแต่ส่วนหัวและลำตัวลุ่น ๆ ผมก็เกิดลังเลขึ้นมาดังข้างต้น...ผมยังเป็นปุถุชน แม้ในเวลานี้ สถานการณ์จะผ่านไปจนแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่ผมก็ยังเป็นปุถุชน...สีฟ้าจากดวงตาของเธอยังวับแวมอยู่เบื้องหลังความมัวซัวของผ้าม่านพลาสติกปกคลุม หลอกหลอนและเอ่ยถามคำถามแม้จะพยายามไม่หันมอง ผมชั่งน้ำหนักในใจ...อะไรร้ายกาจกว่ากันนะระหว่างการผ่าตัดร่างกายที่ไม่มีหัว กับการผ่าท้องคนที่ยังลืมตามองมาอยู่...เวลาตัดสินใจมีไม่มาก เพื่อน ๆ ของผมอาจกลับมาเวลาไหนก็ได้ ผลสุดท้ายผมก็ตัดสินใจที่จะตัดหัวเธอออกก่อน การจรดมีดลงบนลำคอใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายแม้จะรู้ว่าคน ๆ นั้นไม่มีลมหายใจอยู่แล้ว ผมจึงจับชายผ้าพลาสติกห่อเธอใหม่ให้มิดชิดแล้วอุ้มพลิกหันหลัง เบาขึ้นเยอะหลังจากไม่มีขาและแขนอย่างละสองข้างแล้ว ผมค่อย ๆ คลายชายผ้าพลาสติกออกให้ร่นลงมาถึงสะบักด้านหลัง กระดูกคอสักข้อนั่นแหละเป้าหมาย ผมกางมือออกกว้างที่สุดเท่าที่จะกว้างได้ แล้วจับหัวเธอไว้แน่นหนาเหมือนจับลูกบาส ผมที่เปียกชื้นทำให้ลื่นอยู่บ้าง แต่สิ่งที่เป็นปัญหามากกว่าคือความขยะแขยง ผมรู้สึกเหมือนร่างไร้ลมหายใจของรีเบคกากำลังเปล่งคำว่า ‘ฉันเป็นมนุษย์’ ออกมาจากทุกรูขุมขน ผมกลั้นใจ วางมีดลงบนข้อต่อคอของเธอ ใช้คมมีดกดเซาะร่องที่เป็นเป้าหมายยึดไว้ไม่ให้เคลื่อน แล้วใช้สันมือทุบโครมลงไปที่สันมีด มันไม่ขาดออกตั้งแต่ครั้งแรกหรอกคุณคงรู้ ผมต้องทั้งหั่นทั้งเถือและทุบอีกหลายโป้งจนสันมือแดงก่ำ เลือดที่เคยคิดว่าแห้งเหือดไปแล้วทะลักออกมาจากเส้นเลือดใหญ่ที่ลำคอ มีทั้งที่เป็นของเหลวสีแดงคล้ำและที่เป็นลิ่มก้อนเหมือนเยลลี่สีแดงเข้มจนเกือบดำ ผมยกส่วนบนของลำตัวเธอขึ้นนิดหน่อยเพื่อให้สะดวกในการเถือหนังส่วนหน้าที่ยังติดค้างอยู่ มันพลิกไปมารวดเร็วตามจังหวะคมมีดของผมจนน่ากลัวว่าถ้ารุนแรงอีกสักหน่อย มันอาจจะหันกลับมาก็ได้ ผมขยุ้มผมบนหัวของเธอแน่นหนา ใช้คมมีดปาดเนื้อเยื่อสุดท้ายที่ยึดโยงหัวกับคอไว้ด้วยกันจนขาดออก หัวหลุดติดมือมาในขณะที่องคาพยพส่วนที่เหลือหล่นตุ้บลงไปบนพื้นอ่าง ลิ่มเลือดถูกดึงออกมาจากหลอดเลือดเป็นสาย ผมยัดหัวเธอลงในถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อที่ได้มาตอนซื้อเบียร์เมื่อกลางวัน แล้วผูกปากถุงแน่นหนาโดยไม่พยายามมองมันซ้ำสอง...อันที่จริง ผมคิดว่าควรทำอะไรสักอย่างเพื่อให้การอำพรางศพเป็นไปอย่างแนบเนียนกว่านี้ เช่นการเถือเนื้อผิวหน้าของเธอออกเสียบ้างและทุบให้รูปฟันแหลกเหลวเพื่อไม่ให้นำไปเทียบกับประวัติการทำฟันได้ แต่อย่างที่บอกแล้ว ผมยังเป็นปุถุชนที่เพียงแต่แกล้งทำเป็นสะกดคำว่ากลัวไม่ออกชั่วคราวเท่านั้น ผมคิดว่าคนที่กล้าพอจะทำอย่างข้างต้นได้ ถ้าไม่ใช่มีใจโหดทมิฬหินชาติ หรือคุ้นเคยกับร่างกายไร้ชีวิตของมนุษย์มาก่อนแล้ว ต้องมีความแค้นอย่างใหญ่หลวงต่อผู้ตายอย่างแน่นอน แต่ผม...ผมอาจโกรธเธอ เกลียดเธอ หากมันห่างไกลคำว่าแค้นอยู่หลายล้านปีแสง พระเจ้าทรงทราบดี ไม่มีหัวแล้ว ผมจับร่างของเธอพลิกกลับมานอนหงายอีกครั้ง ผ้าม่านพลาสติกถูกขยุ้มร่างกายปิดไว้เพียงครึ่งบน ส่วนครึ่งล่างถูกปล่อยเปลือยเปล่า เลือดเหนอะหนะจากลำคอเมื่อครู่ละลายปนน้ำจนผิวเนื้อของเธอสกปรกด้วยสีแดงฉาน ผมใช้น้ำราดเสียครั้งหนึ่งเพื่อชำระล้างมันออก ผิวกายของเธอเย็นเฉียบ แต่ก็ยังอ่อนนุ่มตามลักษณะของผิวผู้หญิง ผมกลั้นใจจรดมีดลงกับลิ้นปี่ ควรแทงให้ลึกสักหน่อยเพื่อจะได้ไม่ต้องกรีดซ้ำ แต่ก็ไม่ควรลึกมากเพราะจะทำให้ของที่อยู่ในระบบทางเดินอาหารไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อน ผมไม่รู้ว่ามันจะมีลักษณะเหมือนอาเจียนหรืออุจจาระเหลวกันแน่ แต่ก็ไม่ดีทั้งคู่นั่นแหละ คุณอาจไม่เชื่อถ้าผมจะบอกว่าเครื่องในของรีเบคกาที่ผมสาวออกมามีมวลมากแค่ไหน ธรรมชาติช่างน่าพิศวงที่สามารถอัดกระเพาะ ลำไส้ ตับไตเหล่านี้เอาไว้ในช่องท้องของหญิงสาวที่ตัวเล็กและบอบบางอย่างเธอได้หมด...ไม่ยากอย่างที่คิดเลย เมื่อผมควานหาหลอดอาหารส่วนสุดท้ายที่ลอดออกมาจากรอยเปิดที่กระบังลมแล้วตัดมันขาดออก แค่นี้ก็สามารถยกตับไตไส้พุงออกมาได้ทั้งยวง ไขมันกึ่งเหลวกึ่งแข็ง แหยะเหมือนโยเกิร์ตนมเกาะอยู่ทั่วไป กลิ่นของมันคาวและเหม็นอย่างแปลก ๆ จนแทบจะอาเจียน มันไม่ใช่เพียงกลิ่นเลือด แต่เป็นกลิ่นของเครื่องในที่ชวนให้เวียนหัว ผมโกยมันลงในถุงพลาสติกใบใหญ่หมดสิ้นไม่เหลือซาก ปล่อยไตที่ยังอยู่กับผนังช่องท้องด้านหลัง มดลูก และกระเพาะปัสสาวะเอาไว้ที่เดิม น่าขันที่มันทำให้ผมคิดไปถึงภาพร่างในหนังสือกายวิภาคที่เคยเรียนเมื่อสมัยมัธยมต้น ไม่เคยมีใครบอกเลยว่าของจริงต้นแบบของเส้นหมึกบนหน้ากระดาษขาวนั่นน่าขยะแขยงถึงเพียงนี้ ไม่ยากเท่าไหร่กับการเลาะเนื้อใต้กระดูกซี่โครงซี่สุดท้ายแล้วจัดการแยกมันออกเป็นสองส่วน กระดูกสันหลังเป็นอุปสรรคบ้างแต่ทุกอย่างก็ดำเนินต่อไปอย่างเรียบร้อย ผมปาดเหงื่อที่ไหลโซมลงบนหน้า เพิ่งรู้สึกตัวว่าเนื้อตัวเปียกชุ่มไปหมดทั้งจากเลือด เหงื่อ และน้ำ ผมล้างชิ้นส่วนที่ยังติดเลือดทุกชิ้นอีกครั้งจนสะอาดเอี่ยม ซีดเซียว ช้ำระบบ ผู้หญิงที่เคยสวยอย่างยิ่งคนหนึ่ง ในที่สุดก็ไม่ต่างอะไรเลยกับชิ้นหมูที่ถูกเขาหั่นแพคใส่กล่องโฟมส่งขายตามตลาดสด อากาศเย็นจัดจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อหลายชั่วโมงก่อนทำเอาผมสะท้านเยือกทันทีที่ก้าวออกจากห้องน้ำที่ระอุด้วยไอร้อนเพื่อหาภาชนะห่อเพิ่มเติม ผ้าปูที่นอนถูกตัดแบ่งเป็นชิ้น ๆ ก่อนจะนำมาห่ออวัยวะแต่ละส่วน เก็บมุมหัวท้ายเรียบร้อยจนมองไม่ออกว่าเป็นอะไร ผมเทอาเจียนในถังขยะทิ้งลงชักโครกแล้วเอาถุงขยะใส่เสื้อผ้าของรีเบคกาที่ถอดทิ้งเอาไว้บนอ่างล้างหน้า กลิ่นอับเปรี้ยวของอาเจียนปะทะกลิ่นเบียร์และกลิ่นเลือดกลิ่นเนื้อคลุ้งไปหมดทั้งห้อง ผมต้องระงับใจแทบแย่เพื่อไม่ให้เผลอขย้อนออกมาอีก เจ็ดห่อผ้ากับสามถุงพลาสติกถูกลำเลียงออกมากองไว้ด้านนอกห้องน้ำเรียบร้อย ผมขัดล้างคราบเลือดที่ยังหลงเหลืออยู่ทั้งหมดอย่างระมัดระวัง ฉีดสเปรย์ดับกลิ่นแทบหมดกระป๋องจนห้องฟุ้งไปด้วยกลิ่นส้ม ก่อนจะถอนหายใจพลางทรุดลงนั่งกองกับพื้นพรมหน้าประตูห้องน้ำอย่างหมดแรง...ที่เหลือก็แค่ลำเลียงไปหาที่ทิ้ง...แค่ทิ้งเท่านั้น แวบหนึ่งจากภาพเลือน ๆ ที่ปลายหางตา ผมมองเห็นสีฟ้าจากดวงตาของรีเบคกาปรากฏอยู่เบื้องหลังเนื้อพลาสติกสีขาวขุ่น ------------------------------------------------- จากคุณ : carousal - [ 11 ก.ค. 50 18:25:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมก้าวเข้าไปในลิฟต์หลังจากเช็คดูเรียบร้อยแล้วว่ามิลเลอร์และเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ยังไม่กลับมา...ตีสอง ดึกมากแล้วสำหรับมนุษย์ปุถุชน แต่ยังเยาว์นักสำหรับนักตะลุยราตรี พวกเราเคยเที่ยวกันดึกดื่นกว่านี้มาก...ผมกดหมายเลขชั้นใต้ดิน ที่ซึ่งลิฟต์จะไปเปิดออกสู่ชั้นที่จอดรถพอดี...ในใจคิดคำนวณเวลาที่เหลือ ผมเชื่อว่าพวกนั้นน่าจะกลับมาในระยะเวลาอันใกล้ หนึ่งเพราะมิลเลอร์เมาเละแล้วตั้งแต่ตอนที่ผมกลับมา และสอง เพราะผมกลับมานั่งหั่นศพรีเบคกาอยู่ที่นี่ พวกเขาขาดขาไปคนหนึ่ง เวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว ลิฟต์เลื่อนไปเรื่อย ๆ ผมเงยหน้าขึ้นมองดวงไฟสีส้มที่ขยับเลื่อนบอกหมายเลขชั้นอย่างไม่ยอมกระพริบตา หนึ่งเพราะมันให้ความรู้สึกว่าจะทำให้ลิฟต์ไม่กล้าล่าช้า และสอง เพราะผมไม่อยากมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกที่บุไว้รอบลิฟต์ตัวนั้น ผมไม่อยากเห็นใบหน้าของฆาตกร ลมหายใจของผมถึงกับสะดุด เมื่ออยู่ ๆ ลิฟต์ก็ส่งเสียงดังติ๊ง และหยุดการเคลื่อนไหวของมันทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงชั้นที่ผมต้องการ...ใครบางคนเรียกมันจากด้านนอก...ผมกลั้นลมหายใจ พยายามทำหน้าตายไม่รู้ไม่เห็นทั้ง ๆ ที่กำลังคิดแช่งชักหักกระดูกใครก็ตามที่กดเรียกลิฟต์ตัวเดียวกับผมในเวลาที่ไม่ต้องการพบหน้ามนุษย์มากที่สุด...ไม่สิ จริง ๆ แล้วหลังจากอยู่ร่วมกับศพมาเป็นเวลากว่าสี่ชั่วโมง การได้พบปะหรือพูดคุยกับมนุษย์สักคนถือเป็นสวรรค์เลยทีเดียว แต่อย่างน้อยที่สุดผมก็ยังเหลือสติดีพอที่จะรู้ว่าการไม่พบใครเลยน่าจะดีที่สุด ชายในเครื่องแบบพนักงานของโรงแรมคนหนึ่งก้าวเข้ามา เขาชะงักไปหน่อยหนึ่งในขณะที่ตั้งท่าจะวางเท้าลงกับพื้นพรมสีแดงในลิฟต์ แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นผมที่พยายามทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างสุดความสามารถ เขาก็ยิ้มออกมานิดหน่อยแล้วก้าวเข้ามาแต่โดยดี ลิฟต์เลื่อนปิด เราสองคนยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางความเงียบที่มีแต่เพียงเสียงหวือหึ่ง ๆ ของเครื่องกลไกอย่างน่าอึดอัด ผมทำเป็นไม่สนใจเขา เงยหน้าขึ้นมองหมายเลขลิฟต์เหมือนจะเร่งให้มันเคลื่อนที่ไปเร็ว ๆ “ดึกป่านนี้แล้ว จะไปไหนหรือครับคุณโดนาฮิล” นรก เขาคุยกับผม...ผมจำเป็นต้องเบือนหน้ากลับมามองเขาด้วยไม่สามารถทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไปได้อีก รอยยิ้มถูกปั้นแต่ง แต่แม้ผมจะไม่ได้มองเงาของตัวเองในกระจก ก็ยังรู้สึกเลยว่ามันฝืดเฝื่อนเต็มทน ผมพึมพำอะไรออกมาบางอย่างที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ประมาณว่าคืนนี้พระจันทร์สวยมาก ผมเห็นมันจากหน้าต่างห้องพัก และมันทำให้ผมรู้สึกอยากออกไปข้างนอกเพื่อหาที่ชมดาวไปพร้อมกับแต่งเพลง...นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมต้องหิ้วกระเป๋ากีตาร์ออกมาด้วย...เขาขมวดคิ้วนิดหน่อย ทำท่าเหมือนสงสัยอะไรสักอย่าง...ก็ใช่น่ะสิ ถ้าเขาไม่สงสัยอะไรบ้างเลยมันก็คงจะแปลก ในเมื่อสิ่งที่ผมพล่ามออกมานั้น มีเค้ามูลความจริงอยู่แค่ไหนตัวผมเองก็ยังไม่รู้ เป็นต้นว่าคืนนี้เป็นข้างขึ้นหรือข้างแรม มีพระจันทร์หรือเปล่า แล้วใครที่ไหนจะบ้าออกไปหาที่แต่งเพลงข้างนอกตอนกลางคืน แต่พระเจ้าช่วยเถอะ หรือซาตานก็ได้ ขอให้เขาโง่พอที่จะเชื่อผมโดยไม่สอบถามอะไรอีกได้เลยจะดีมาก ในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมา “นี่ถ้าไม่ใช่คุณโดนาฮิลละก็ ผมต้องคิดว่าลูกค้าแอบย่องหนีโดยไม่ยอมเช็คเอาท์แน่ ๆ เชียว” เขากวาดสายตามองกระเป๋ากีตาร์และเป้ใบใหญ่ของผม “ท่าจะหนักนะครับ ให้ผมช่วยถือดีไหม” ผมพึมพำปฏิเสธ ในใจรุ่มร้อนเร่งลิฟต์ให้มันเคลื่อนผ่านไปเร็ว ๆ ชายในเครื่องแบบคนนั้นไม่เซ้าซี้อีก เขาเพียงแต่หันกลับไป แล้วทำจมูกฟุดฟิด ก่อนจะหันมาถาม “ได้กลิ่นคาว ๆ อะไรแปลก ๆ บ้างไหมครับ?” ใจผมหายวูบ มันต้องเป็นกลิ่นเลือดและเครื่องในของรีเบคกาแน่นอน หลังจากผจญกับมันมาตลอดสี่ชั่วโมงเต็ม จมูกของผมก็เสื่อมสมรรถภาพไปแล้ว จนชั้นเอาแอมโมเนียมาจ่อจมูกตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะได้กลิ่น ทำให้ผมลืมมันไปเสียสนิท...ผมอาจดับกลิ่นในห้องของตัวเองได้ แต่ไม่มีทางป้องกันไม่ให้กลิ่นของมันโชยออกมาจากกระเป๋าในขณะที่ลากกระเตงมันไปไหน ๆ ด้วยได้หรอก ทั้ง ๆ ที่ล้างเลือดจนแห้งหมดแล้วแท้ ๆ ผมพยายามทำหน้าตายทั้ง ๆ ที่เสียงที่ตอบออกไปว่าไม่ ผมไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย สั่นอย่างเห็นได้ชัด จนต้องแกล้งทำเป็นไอเพื่อกลบเกลื่อน พนักงานคนนั้นเลยหันไปอีกทางพลางหัวเราะและเล่าให้ผมฟังถึงเรื่องผีที่เล่าลือกันมาในโรงแรมแห่งนี้ เรื่องหนึ่งคือกลิ่นเหม็นเน่าในลิฟต์ตอนกลางคืน...เขาทำงานมาหลายปีแล้ว และไม่เคยได้กลิ่นอย่างนั้นตอนขึ้นลิฟต์คนเดียวสักครั้ง แต่กลับมาได้กลิ่นเวลาขึ้นพร้อมผม บางทีผีที่สิงอยู่ในลิฟต์อาจจะเป็นแฟนเพลงของผมก็ได้...เขาชะงักไปเมื่อหันมาเห็นว่าหน้าของผมซีดลง ก่อนจะระล่ำระลักปลอบว่า มันเป็นเพียงเรื่องเล่าที่มีอยู่ทั่วไปในโรงแรมทุกแห่ง โรงแรมไม่เคยมีผี และไม่เคยมีการตายเกิดขึ้นที่นี่ ขอให้ผมสบายใจได้ เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีแล้ว ในที่สุดลิฟต์ก็เลื่อนถึงชั้นใต้ดินอย่างที่ผมภาวนา ทันทีที่ประตูเปิดออกให้เห็นประตูกระจกของโรงแรมที่ต่อออกไปยังลานจอดรถที่เต็มไปด้วยเงาตะคุ่มของยานพาหนะ มีเพียงแสงไฟเล็ก ๆ จากซอกนั้นมุมนี้เพียงไม่กี่ดวง ผมก็รีบรุดออกจากห้องโดยสารทันทีแทบจะเป็นกระโจน กระเป๋ากีตาร์เจ้ากรรมดันติดกับหน้าประตูแคบ ๆ ทางด้านขวาง ยังไม่ทันที่ผมจะหันมาแกะมันออก พนักงานหนุ่มคนนั้นก็ตรงเข้าช่วยผม ถูกหน้าที่ แต่ผิดที่ผิดเวลาเป็นที่สุด ผมกลั้นหายใจเมื่อเขาจับส่วนที่น่าจะเป็นคอกีตาร์แล้วเบี่ยงมันออกจากหน้าประตูลิฟต์ สิ่งที่อยู่ข้างใต้ผืนหนังคือท่อนขาของรีเบคกาที่ผมจับเอาต้นขาทิ่มลง ผมหวังว่าเขาจะไม่ทันสังเกต “เรียบร้อยแล้วครับ” เขาพูดเมื่อกระเป๋าของผมหลุดออกมาจากลิฟต์เรียบร้อย ยิ้มเต็มหน้าเหมือนภาคภูมิใจเป็นที่สุดที่ได้รับใช้คลาเรนซ์ โดนาฮิล ผมพึมพำขอบคุณ ก่อนจะหันหลังกลับ ทำท่าจะจ้ำอ้าวไปจากที่นั่น...รถของผม...ผมจอดรถไว้ทางด้านซ้ายติดกับประตู เพียงแค่เอาใส่ช่องเก็บของด้านหลัง ทำหน้าตาเฉย ๆ ขับออกไป เท่านั้นก็เรียบร้อย จะทิ้งที่ไหน ทิ้งยังไง ค่อยว่ากันอีกที ผมควานหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกง...สัมผัสของรีโมทควบคุมระบบสัญญาณกันขโมยที่แตะปลายนิ้วทำให้ใจชื้น แค่กด แล้วประตูรถก็จะเปิด แล้วผมก็จะขึ้นไปนั่งบนนั้น แล้วออกไปให้พ้นจากความยุ่งยากทั้งหมดทั้งมวลนี้ มันกำลังจะจบแล้ว “มีดสองเล่มนั้นก็จะทิ้งไปด้วยหรือครับคุณโดนาฮิล” เท้าที่กำลังจะก้าวของผมแปลบ เหมือนเงือกน้อยที่ใช้เท้าที่ได้มาจากแม่มดเดินย่ำไปบนพื้นดินเป็นครั้งแรกในชีวิต ใบหน้าของชายคนนั้นเกลื่อนอยู่ภายใต้เงาสลัวของลานจอดรถ จมูกและโหนกแก้มสีขาวเด่นขึ้นมาท่ามกลางสีดำสนิทของเบ้าตา ประกายตาและรอยยิ้มชัดเจน ชัดจนผมรู้สึกเหมือนมันมีอานุภาพที่จะทำให้ผมกลายร่างเป็นฟอง “มีดแล่เนื้อชุดนั้นน่ะ แพงมากนะครับ...” เสียงหัวเราะแหลมของรีเบคกาดังลอดออกมาจากกระเป๋ากีตาร์และเป้ที่สะพาย กึกก้องเหมือนเจ้าหล่อนมายืนประชิดระริกยั่วเย้าอยู่เพียงริมหูนี่เอง -------------------------------------------------------------- จากคุณ : carousal - [ 11 ก.ค. 50 18:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ไชโย!!” เสียงเบียร์สาดซ่ากระจายดังยิ่งเสียกว่าเสียงกระป๋องกระทบกัน ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเฮฮาเซ็งแซ่ ผมโวยวายเมื่อเบียร์เย็นเฉียบของใครไม่รู้กระฉอกมารดหัวไหล่ เหลียวหันไป มิลเลอร์ยืนอยู่ข้างหลังพร้อมกับมาร์กาเร็ต ทั้งสองคนกำลังวุ่นวายอยู่กับการจูบแสดงความยินดีในความสำเร็จกับอัลบั้มใหม่ของ Ecliptic กระป๋องในมือที่ไม่มีใครให้ความใส่ใจจึงเอียงกระเท่เร่ ปล่อยให้น้ำสีอำพันไหลลงมานองพื้น ผมยิ้ม ไม่รบกวนพวกเขาที่เปลี่ยนจากริมฝีปากเป็นเอาหน้าผากโขกกัน ประสานสายตากัน แล้วก็หัวเราะ ไม่มีภาพไหนที่ชวนให้มีความสุขยิ่งไปกว่าภาพนี้ พลุสายรุ้งถูกดึงออกมาจากกรวย ใครคนหนึ่งฉีดโฟมสีกระจุยกระจายไปทั่วงาน เสียงสาว ๆ กรี๊ดกร๊าดก่อนที่เพลงในอัลบั้มใหม่ของเราจะดังขึ้น เสียงดึงฝากระป๋องเบียร์ดังระงมไม่ขาดสาย ผมรู้สึกว่าตัวเองหัวเราะจนหยุดไม่ได้ แม้เมื่อถูกเบียดดันจนต้องทรุดลงนั่งกับโซฟาตรงมุมห้อง ผมยกเบียร์ขึ้นซดเหี้ยนกระป๋อง หางตาวอบแวบเห็นใครคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับเบียร์อีกสองกระป๋องในมือ เขาลงนั่งคร่อมลงที่หน้าขาของผมพร้อมกับเอากระป๋องเบียร์เย็นเฉียบแนบแก้ม แสงไฟอยู่เบื้องหลังของเขา ผมหรี่ตาเมื่อมองเห็นใบหน้าที่จมอยู่ภายใต้ปีกหมวกเบสบอลเกลื่อนอยู่ภายใต้เงาสลัว จมูกและโหนกแก้มสีขาวโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางสีดำสนิทของเบ้าตา ประกายตาและรอยยิ้มชัดเจน ชัดจนผมหวนระลึกถึงครั้งแรกที่ได้เห็นมัน ครูวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนเคยบอกว่าสสารจะไม่สูญหายไปจากโลก แต่รีเบคกาก็สูญหายไป ภายใต้ความร้อนนับพันองศาของเตาเผาขยะที่ใหญ่ที่สุดของเมือง ร้อนในระดับที่แม้กะโหลกก็จะไม่มีเหลือ ผ้าปูที่นอนและม่านพลาสติกผืนใหม่ถูกหยิบออกมาจากห้องเก็บของ วางคืนไว้ตรงตำแหน่งที่เคยสูญหาย...ไม่มีอะไรต้องกังวลแม้จะมีการแทงบัญชีว่าของในห้องสต๊อกขาดไปเมื่อมีการเช็คบัญชีกันตอนสิ้นปี มันก็แค่ม่านกับผ้าปูที่นอนโง่ ๆ ผืนหนึ่งเท่านั้น มีดทั้งสองเล่มถูกล้างทำความสะอาดอย่างดีและเก็บกลับคืนที่ตามเดิม น่าแปลกที่มันไม่บิ่นหรือบิดเบี้ยวแม้จะผ่านศึกหนักถึงเพียงนั้นมาแล้ว เขาบอกว่าผมมีทักษะการใช้มีดที่ดี ดีอย่างที่ตัวผมเองก็อาจจะไม่รู้ตัว ผมน่าจะเป็นช่างเนื้อที่ดีได้ ถ้ากลับไปฝึกฝนเพิ่มเติมอีกหน่อย แต่ไม่หรอก ผมไม่อยาก ไม่อยากอีกแน่ ๆ กล้องทีวีวงจรปิดถูกตัดต่ออย่างเรียบร้อย เขายืนยันกับมิลเลอร์ในวันต่อมาว่ารีเบคกามาขอกุญแจจากเขาที่ฟรอนท์ และเห็นเธอออกไปกับผู้ชายคนหนึ่ง...ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยไม่ใช่หรือสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ ผู้หญิงน่ารังเกียจที่ตามคลั่งไคล้ดาราและพยายามจะแทรกตัวเข้ามามีส่วนร่วมในครอบครัวของคนอื่น...มิลเลอร์โศกเศร้าในระยะแรก เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีความหมายอีกครั้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า เขาก็ลืม คนเรา ลืมได้ง่ายเสมอ เมื่อมีหญิงอันเป็นที่รักอยู่เคียงข้าง ผมยืนมองปัญหาและความสะเพร่าทั้งหลายที่ผมทิ้งร่องรอยเอาไว้มากมายค่อย ๆ ถูกคลี่คลายไปทีละอย่าง ๆ ด้วยความทึ่งเต็มที่ รอยยิ้มและความสามารถในด้านการพูดจาที่เป็นเลิศ รวมทั้งทักษะของเขาเป็นที่ประทับใจผม ในที่สุดเราก็จับมือกัน ผู้ช่วยที่แสนดีของผมลาออกจากงานน่าเบื่อที่โรงแรม และพาเพื่อนสนิทที่ทำงานอยู่ที่เทศบาลมาร่วมทำงานเพลงอัลบั้มใหม่กับผม Clandestineness คือชื่อของมัน...ความลับเล็ก ๆ ถูกกลบฝังไว้เบื้องหลังปราการเล็ก ๆ ที่นอกจากพวกเรา จะไม่มีใครอีกแล้วเข้ามามีส่วนรับรู้ โปรเจคสุดรักของผม ผมเผยอริมฝีปากรับปากกระป๋องที่เขาหยิบยื่นให้ ปล่อยให้รสขมซาบซ่านไหลเข้าลำคอ...เขามองตามสายตาของผมไปพบภาพอันงดงามของมาร์ค เด็กน้อยที่น่ารักราวกับเทวดาวิ่งเข้าหาอ้อมแขนของพ่อและแม่ แล้วยิ้มออกมา เขาคิดเหมือนผม...ไม่มีใครอีกแล้วที่เหมาะสมกับมิลเลอร์ยิ่งไปกว่ามาร์กาเร็ต ไม่มี เขาถอนกระป๋องออกจากปากของผม จับหน้าผมหันกลับมา ก่อนจะโน้มลงมาหา สัมผัสริมฝีปากของผมด้วยริมฝีปากของเขาอย่างลึกล้ำ รสชาติของความผิดบาปที่ประสานอยู่ท่ามกลางเรียวลิ้นของเราที่เกี่ยวกระหวัดเข้าหากัน ขมยิ่งกว่ารสชาติของเบียร์เป็นร้อยเท่าพันเท่า เช่นเดียวกับสัมผัสของความลับที่จะถูกซุกซ่อนไว้ภายใต้มือของเราทั้งสองที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวชั่วนิรันดร์กาล รีเบคกาตายแล้ว และผมเป็นคนฆ่าเธอ The End จากคุณ : carousal - [ 11 ก.ค. 50 18:26:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านแล้ว.....บอกได้คำเดียวว่าโหด......อ่ะครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ - [ 11 ก.ค. 50 22:45:56 A:202.139.223.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วก็ต้องรับว่าไม่เห็นความจำเป็นในการลงรายละเอียด จึงทำให้โหดร้าย เพราะไม่รู้ว่าทำไม แล้วก็มีจุดชวนสงสัย ทำไมใช้มีดได้เก่งขนาดนั้น เข้าใจว่าอยากจะย้ำบางประโยค แต่มันก็ย้ำคิดย้ำทำมากกว่าชวนให้คิดว่าเป็นเทคนิกการเขียน สีฟ้าเข้มของมันตัดกับรอยแต้มสีทับทิมบนยอดอกอวบอิ่ม ราวกับเป็นสสารที่กำเนิดมาจากคนละฟากของตารางธาตุ (งง สสารบนตารางธาตุ? แล้วหมายถึงตัวไหนบนตารางเนี่ย? ฟากแบบไหน?) จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ค. 50 00:12:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม โหดมากจริง ๆ เห็นด้วยกับคุณ scottie นะคะ และขอเพิ่มเติมสักนิด คนที่ไม่เคยฆ่าใคร และไม่เคยเห็นแม้กระทั่งศพ ไม่น่าจะนิ่งเท่านี้ค่ะ คนธรรมดา เจอสถานการณ์แบบนี้ คงหลับหูหลับตาทำให้เสร็จเร็ว ๆ ไม่มาสังเกตสังกาว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าจะมองคือมองผ่านเต็มที ถ้าทอนรายละเอียดของภาพที่เห็นลง โดยเฉพาะส่วนที่ซ้ำกันบ่อย ๆ ออก เน้นที่ความรู้สึก และความพยายามในการแก้ปัญหาของคลาเรนซ์ให้มากขึ้่น น่าจะทำให้ภาพรวมของเรื่องดูรุนแรงน้อยลง ช่วงบทสรุปดูเหมือนจะรีบ ๆ แล้วก็ง่ายไปหน่อย อ่านแล้วรู้สึกว่าเหมือนคนร้ายลอยนวลง่าย ๆ และไม่น่าเห็นใจเลย เรื่องลักษณะแบบนี้น่าจะเขียนให้คนอ่านเห็นใจ เข้าใจ และเอาใจช่วย คือ รู้ว่าที่เขาทำไปนั้นผิด แต่ก็รับสิ่งที่เขาทำได้ คล้าย ๆ เวลาเราดู Talented Mr. Ripley ที่พระเอกเป็นฆาตกรแท้ ๆ แต่เราก็เอาใจช่วยให้เขารอดไปได้ เพราะเราเห็นเบื้องหลังของเขามากพอ ลองปรับดูอีกสักหนนะคะ :) อ้อ... สีแดงกับสีฟ้าคนละฟากของตารางธาตุนี่ คนที่ไม่ได้เรียนสายวิทย์มานึกภาพไม่ออกเลยว่าเป็นยังไง จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 ก.ค. 50 16:40:53 ]