ความคิดเห็นที่ 1 ณ ห้องน้อยแห่งนี้มีตำนาน จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:24:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อวันวานผ่านวัยแห่งความหวัง จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นแรงใจไฟฝันปันพลัง แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 50 05:28:50 จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:28:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แก้ภาพจาก#3 ครับ จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทำนองอันขรึมขลังก้องกังวาน จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:32:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อความเงียบครอบงำในยามนี้ จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:34:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เหลือเพียงซากเดือนปีที่ผันผ่าน จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มากอบเก็บเศษฝันเมื่อวันวาร จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ให้อยู่ยั้งยืนนานไม่รานโรย ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชมครับ ผมแต่งภาพไม่ค่อยเป็น ถ่ายมายังไงก็ได้แค่นั้น แหะๆ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 50 05:43:36 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : โกฏิดารา - [ 12 ก.ค. 50 05:41:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รูปสวยเเล้วท่าน ของอย่างนี้ไม่เกี่ยวกับฝีมือหรอกครับ อยู่ที่วิญญาณของสถานที่ ที่อบอวลออกจากทุกซอกหลืบอขงภาพต่างหาก เมื่อดูประกอบกับหลอน ก็ให้ความรู้สึกว่า คนเป็นผู้สร้างสถานที่ยิ่งนัก คารวะครับ จากคุณ : The Repentant - [ 12 ก.ค. 50 05:57:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณโกฏดาราครับ ชมรมวรรณศิลป์ธรรมศาสตร์ น่าจะเก่าแก่พอๆกับชุมนุมดนตรีไทยธรรมศาสตร์ เพราะประธานชุมนุมดนตรีไทยของธรรมศาสตร์ท่านที่สอง ก็คือคุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ (ปัจจุบันท่านยังเป่าขลุ่ยได้เสนาะเนียนเป็นสำเนียงขลุ่ยของจริงไม่ไช่โปรโมท) และนักกลอนรุ่นนั้นก็จัดว่าดังสุดๆกันหลายท่านอย่างคุณทวีสุข ทองถาวร หรือคุณนิภา บางยี่ขัน ผมไม่เคยร่วมกิจกรรมด้านวรรณกรรมกับชมรมวรรณศิลป์โดยตรง แต่เคยร่วมวงบรรเลงดนตรีไทย เมื่อคราวมีการจัดแข่งขันกลอนสด สมมติเป็นตัวละครในวรรณคดี แต่งเสร็จ ก็ร้องรับบรรเลงกันสดๆ ในหอประชุมใหญ่ธรรมศาสตร์ เมื่อคราววงดนตรีไทยธรรมศาสตร์มีอายุครบ 30 ปี ผมเคยแต่งกลอนให้ไปจัดทำหนังสือที่ระลึก ซึ่งจำเนียรกาลผ่านมากว่า 10 ปีแล้ว ถ้าชมรมวรรณศิลป์อายุครบ 45 ปี ชุมนุมดนตรีไทยธรรมศาสตร์ก็คงมีอายุใกล้เคียงกัน แต่คงยังจับกลุ่มกันอยู่ด้วยเชื้อสายของเด็กไทยรุ่นใหม่ เพราะได้เคยโทรศัพท์มาชวนให้ไปร่วมในพิธีไหว้ครูที่เพิ่งผ่านมาได้ไม่กี่วัน ผมก็เลยขอนำบทกลอนที่เคยแต่งไว้ในคราวนั้นมาลงไว้ ณ ที่นี่เป็นที่ระลึกกับชมรมวรรณศิลป์ด้วย มันเป็นความภาคภูมิใจที่ผสมกับความเจ็บปวดของกาลเวลาครับ กลอนบทนี้เคยนำลงในหนังสือศิลปวัฒนธรรม ฉบับที่เท่าไรผมจำไม่ได้แล้ว ธรรมศาสตร์อินคอนเสิร์ต เจ้าภาพเชิญร่วมงานขึ้นบ้านใหม่ ดนตรีไทยธรรมศาสตร์สโมสร คนระนาดมาดซื่อชื่อ “ขจร” มือไหวว่อนบรรเลงร่ำจนค่ำคืน เริ่มมาแต่ห้าโมงตรงกำหนด ขจรจรดไม้ระนาดวาดลงผืน มโหรีก็มี่โหมประโคมครืน คนแตกตื่นฮือฮาเข้ามาชม พอโหมโรงลงท้ายทอดหายขาด เสียงซีดซาดเฮลั่นสนั่นขรม ร้องขอเพลงนี่นั่นกันระงม “กล่อมบรรทม” “ภิรมย์สุรางค์” ทั้ง “นางครวญ” ยิ่งตกดึกยิ่งครึกครื้นคลื่นคนแห่ ทั้งเฒ่าแก่หนุ่มสาวราวปั่นป่วน บ้างออกท่ารำเล่นเป็นขบวน บ้างชี้ชวนร้องตามฮึมฮัมเพลง ครั้นถึงช่วง “กราวนอก” ออกภาษา มอญพม่าเขมรลาวยิ่งเร้าเร่ง ฉิ่งกระชั้นกลองกระชับรับบรรเลง ยิ่งครื้นเครงคนฟังนั่งไม่ลง จน “อาทิตย์ชิงดวง” จันทร์ล่วงลับ คนไม่กลับขยับอยู่ดูร้องส่ง ดนตรีไทยธรรมศาสตร์ช่างอาจอง สมที่ยงยืนนามสามสิบปี ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ เมื่อคืนนี้ “ขจร” นอนจับไข้ แฟนเพลงไทยมาในฝันกันอึงมี่ ฟื้นไข้ทันพระฉันเพลเล่นดนตรี แฟนเพลงมีนับแล้วเศร้า...แค่เก้าองค์ จากคุณ : กวนจังแก - [ 13 ก.ค. 50 00:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .. ขออนุญาตคุณ โกฏิดารา แจมด้วยคน .. ความภาคภูมิใจที่ผสมกับความเจ็บปวดของกาลเวลา ประโยคทองของคุณกวนฯ ผมชอบมากเลยครับ .. ครั้น   6 ตุลา 2519    เวลา   11.30 นาฬิกา ลูกปืน  บินว่อนทะลุฝา แดดร้อนจ้า  แผดเผาความหวัง เลือด  หลั่งนองหน้าสนาม น้ำตา  ฤๅ รดศพนิรนาม ศักดิ์ศรี  ถูกหยามย่ำเหยียบ แม่โดม  เปรียบสุสานคนตุลา ฯ .. ชั้นบนสุดของ ตึกวารสารฯ ในยุคนั้นถูกยิงจนพรุน เสียงโห่ร้องหมายชีวิตจากฝูงชนด้านนอก ดังก้องเป็นระลอก ใครรี่ออกไปจากประตูหน้ามหาวิทยาลัย อย่าหมายรอด เลือดนองแลคล้ายสีแดงละเลงฉากชีวิต ภาพอุดจาดตาโคนต้นมะขามยังฝังนาน ใช่  นี่คือ ความภาคภูมิใจที่ผสมกับความเจ็บปวดของกาลเวลา .. แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 50 00:46:01 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 50 21:47:38 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 13 ก.ค. 50 11:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาเคารพรุ่นพี่ ของชุมนุมพี่น้อง ชุมนุมดนตรีไทยครับ พี่กวนจังแก(น่าจะรุ่นเดียวกันกับพี่เนาว์ ใช่มั้ยครับ) ปีนี้ดนตรีไทยก็ ๔๕ ปีเช่นกัน และจะจัดงานร่วมกันปลายปีครับ ขอเชิญพี่มาร่วมงานด้วยนะครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวน จะแต่งบทกลอนมาร่วมก็ยินดียิ่งครับ ผมก็แวะเวียนเข้าไปฝึกเป่าขลุ่ยอยู่ดนตรีไทยบ้างหลายครั้ง  เคยเข้าไปร่วมวง(ตีฉิ่ง ตีกรับ)ในงานเล็กๆหลายหน ไมตรีระหว่างดนตรีไทยกับวรรณศิลป์ยังยืนยงคงกระพันมาถึงทุกวันนี้ครับ กระแสธารวรรณศิลป์ไม่สิ้นสายครับ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 50 02:08:30 จากคุณ : โกฏิดารา - [ 13 ก.ค. 50 20:57:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 .. ขออภัย สะเพร่าไปหน่อย หึ  หึ  คงยังไม่สร่างครับ หรือเป็นเพราะ คิดถึงวันนั้นทีไร ภาพติดตาบอกไม่ถูก .. จริง .. คิดถึงทีไร ผมเครียดเล็กๆทุกที วันนั้นผมเข้าไปไม่ได้ เลยยืนอยู่ตรงฝั่งพระแม่ธรณี แถวแผงขายหนังสือเก่า รอดูอะไรๆ ที่ไม่เคยเชื่อว่าจะเกิดได้ในเมืองไทย ฝูงชนกลางสนามหลวงคิดอย่างไร ทำอะไร  ผมทราบดี จนหลังเที่ยง โล่งใจครึ่ง หวั่นใจครึ่ง ใต้ปากกระบอกปืน พวกเราถูกถอดเสื้อเดินแถวมาขึ้นรถกลางสนามหลวง แต่ไม่รู้อนาคต .. ผมเห็นและได้กลิ่นความตาย ในวันตะวันดับ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 13 ก.ค. 50 22:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ..   เสียงปืนดังข้างรั้วกลัวทหาร ต้องคืบคลานก้มต่ำถลำหนี ธรรมศาสตร์ถูกล้อมถล่มตี ปืนกลมีจรวดบ่าล่าคนใน   เสียงหวีดหวิวทะลวงแหวกอากาศ โอ้อุบาทว์พี่น้องสิ้นเลือดรินไหล ล่าสังหารทหารกราดสาดลูกไฟ ระเบิดใส่ปัญญาชนคนตุลา   วิทยุประโคมมีคอมมูนิสต์ จำล้อมปิดจับริปูอยู่มหาฯ ตัวขาวๆพวกยวนกวนบาทา แทรกซึมมาก่อการร้ายทำลายเมือง   ฝูงชนจึ่งแห่ห้อมโทสะขรม ดักรอชมดัสกรจะเอาเรื่อง สนามหลวงแน่นขนัดด้วยขัดเคือง หน่วยฟันเฟืองพิฆาตซ้ายเอาตายพลัน   พอปืนแตกชนตื่นคลื่นคนบ่า หมอบลงหน้ามหาฯลัยหัวใจสั่น สิ้นปืนโห่โวด่าท้าสู้กัน ออกมาบั่นคอทิ้งยิงแทงรุม   ตะวันดับลับสิ้นตรงสนามฯ โอ้เวรกรรมฆ่าแขวนคอศพรอสุม เผานั่งยางกลางถนนคนชุมนุม เคียดแค้นกลุ้มรุมแช่งแสดงพลัง   เลือดรินลงล้างดินมิสิ้นฉาว คละคลุ้งคาวติดตนจนหนหลัง วาสนารอดมาอุรายัง เห็นคล้ายดั่งเมื่อวานเพิ่งผ่านไป   ประวัติศาสตร์เลวร้ายเกินเลือนหลบ รอดินกลบรุ่นชนพ้นไฉน เล่าต่อเพื่อลูกหลานพิจารณ์ใย วันนั้นไทยผลาญไทย ฤๅ ใครลืม ฯ   .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 14 ก.ค. 50 00:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วน่ากลัวมากครับ ฝูงชนที่ถูกปั่นหัวยุยง และข่าวลวงสารพัด น่ากลัวจริงๆ รุ่นพี่เล่าให้ฟังว่า รองประธานชุมนุมปี ๒๕๑๙ อนุวัตร อ่างแก้ว ก็เสียชีวิตในเหตุการณ์นี้เช่นกัน พี่อนุวัตรยืนดันประดูห้องประชุมตึกบัญชี ไม่ให้คนพังเข้ามา แต่สุดท้าย กระสุนปืนที่กราดยิงจนประตูพังทลาย ก็เด็ดชีพพี่อนุวัตรไป อย่างไร ธันวาคมนี้ถ้าพี่ๆว่าง ขอเชิญมาร่วมรำลึกอดีตกับวรรณศิลป์นะครับ จากคุณ : โกฏิดารา - [ 14 ก.ค. 50 02:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ปี๒๕๑๙เป็นปีที่ผมเพิ่งจะลืมตาดูโลก เพิ่งจะมารู้เรื่องราวก็ตอนรู้ความครับตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้เรียนที่ธรรมศาสตร์ แต่ขออนุญาตเข้ามาร่วมแสดงความเสียใจอย่างที่สุดกับเหตุการณ์วันนั้นนะครับ ภูมิใจแทนทุกท่านที่จบจากสถาบันนี้จริงจริงครับ "เรารักธรรมศาสตร์เพราะธรรมศาสตร์สอนให้เรารักประชาชน" จากคุณ : ใส่พริกเม็ดเดียว - [ 15 ก.ค. 50 02:19:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เพราะ วันนั้น เราจึงกระเด็นออกจากธรรมศาสตร์ มิอาจกลับไปมองภาพคราบเลือดริมกำแพง หลายปีทีเดียว ขออนุญาตเขียนแค่นี้ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 16 ก.ค. 50 23:21:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ธรรมศาสตร์เหมือนกัน วันที่ว่านี้เป็นเพียงหน้าประวัติศาสตร์อันอัปยศของขบวนการตุลาฯ ก็เท่านั้น ------- ผมรักธรรมศาสตร์ เพราะธรรมศาสตร์สร้างผมให้เต็มคน จากคุณ : หลายหนที่สนใจ - [ 17 ก.ค. 50 14:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืม... คิดถึงจัง จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 24 ก.ค. 50 08:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พี่ทิกิ พี่ศาลาไทย ยินดีต้อนรับกลับสู่ห้องน้อยห้องนี้ครับ ยังไงก็ขอเชิญมาร่วมงานกันล่วงหน้าด้วยนะครับ 15 ธันวาคม ลานโดม ท่าพระจันทร์ ครับ จากคุณ : โกฏิดารา - [ 24 ก.ค. 50 21:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รำลึกถึงแต่ท่านอาจารย์ป๋วย ที่ยืนหน้าเศร้าซีด พูดสั่งลา ณ ลานโพธิ์... .......        ด้วยลูกศิษย์ไม่หยุดไม่ยั้ง ไม่ฟังเสียงใคร ..จำได้แค่นั้น และ ไม่อยากสะกิดอะไรกลับคืน อีกเลยนะท่าน ...         จำได้เหมือนกัน ว่าใครไม่ทราบ เคยโทรฯไปหาว่า เป็นศิษย์ธรรมศาสตร์ นาน นานมาก ถึงได้ยอมเดินไปที่กำแพงแห่งนั้น เหมือนประวัติมันปิดไปหมด และไม่อยากจะจำวันเหล่านั้นเลยค่ะ บางวันขับรถผ่านไป มันก็เป็นเพียง อดีตแห่งความทรงจำที่น่าเจ็บปวด ขอบคุณที่ทักทายและ เชิญชวนนะคะ .... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 ก.ค. 50 01:17:15 ]