สวัสดีค่ะ ชาวถนนนักเขียนทุกท่าน
ไม่ได้เข้ามาเขียนเรื่องราวที่ ถนนนักเขียน นานแล้วค่ะ  ไม่รู้ว่าจะมีใครจำชื่อ  หลานสาวคุณยาย ได้หรือเปล่า

เคยเข้ามาเขียนเรื่องราวที่นี่  นานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่ยังเรียนอยู่เลย ใช้ชื่อหลานสาวคุณยายมาตลอด  พอจบมาทำงาน  ก็ดั๊น..ไปอยู่ที่ไกลๆ ไม่มี Internet เลยทำให้ห่างหายไปโดยปริยาย

ช่วงนี้เริ่มมีเวลาแล้วค่ะ เนื่องจากมีทุนบังคับให้ไปเรียน  เพราะว่าเป็นพยาบาลตัวน้อยๆที่อยู่ประจำสถานีอนามัย แต่ต้องทำงานเหมือนหมอใหญ่ จึงต้องไปเรียนเพิ่มเติม (แบบว่าเป็นหมอมือสอง  แทนอ่ะ)

ด้วยการที่ไปเรียนนี่แหล่ค่ะ จึงทำให้เกิดเรื่องราวที่น่าประทับใจขึ้น  จึงนำมาเขียนเล่าสู่กันฟังค่ะ  เผื่อใครหลายคน ห่างหายบรรยากาศแบบนี้ไปนานจะคิดถึงบ้าง อิอิ  
ตอนแรกที่รู้ข่าวว่าจะต้องไปเรียนนั้น  ก็หวั่นๆมากค่ะ เพราะห่างมานานเหมือนกัน ( ตั้ง 3 ปี เหอๆ)
แต่ก็จำเป็นต้องไป  เพราะว่า ทั้งอำเภอ ไม่มีใครแล้ว  มีแต่เราคนเดียวเท่านั้นแหล่ะ (ถ้าไม่ใช่เราแล้วจะเป็นใครล่ะ)  ยิ่งมาดูรายชื่อสมาชิกด้วยแล้ว  หนาว..เลยค่ะขอ
บอก เพราะแต่ละคนก็ ซี 6,7 กันแล้วทั้งนั้น  อาจารย์พยาบาลงี้  หัวหน้าฝ่ายงานยังงี้  แล้วเด็กตัวเล็กๆอย่างเรา จะไปสู้เค้าไหวเร้อ...อายุก็น้อยสุด  แถมประสบการณ์ทำงานก็น้อยกว่าเค้าอีก  จะเป็นตัวถ่วงเค้ามั๊ยเนี่ย?

แต่การณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น  เพราะพี่ๆและป้าๆ ( ขอเรียกเหมารวมละกันนะคะ แบบว่าอายุให้กันน่ะ )  ยังมีความเป็นเด็กสูง  ยิ่งเรียนยิ่งรู้  แต่ละคน แสบสันต์  มันส์ ฮา มากๆ  แต่ละคนเรียนไป สาดมุกกันกระจาย อาจารย์หมอมาสอน  บางทีก็แซวกัน  ยิ่งคนไหนหล่อๆ  ก็จองกันใหญ่เชียว  แต่ความหล่อไม่เคยปราณีใคร  สอบทีไรตกกันประจำ  

เวลาเราเรียนก็ช่วยกันเรียน  เวลาเราสอบ ก็ช่วยกัน...คุย(ในห้องสอบ เรียกว่า COPY  คำตอบนั่นแหล่ะคะ )  บางทีคำตอบไม่เหมือนกัน ก็เถียงกันอีก สุดท้ายคนลอกผ่าน  คนให้ลอกตก ฮือๆ ไม่น่าเชื่อว่ารุ่นนี้ ยังมียังงี้อีก

ด้วยความที่เราเป็นหลักสูตรรุ่นแรกของวิทยาลัย จึงทำให้อะไรๆก็ดูติดขัด  ขรุขระบ้างเล็กน้อย แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ  เมื่อถึงเวลาฝึกงาน  เราก็รวมกันเป็นกลุ่มๆ แยกย้ายไปฝึกในโรงพยาบาลตามต่างจังหวัด  เมื่อเราต้องอยู่ด้วยกัน ต้องช่วยเหลือกัน มีCaseแผลเลือดเยอะๆ ก็ช่วยกันเย็บ  มีคนไข้ก็ช่วยกันดู  ช่วยกันวินิจฉัย( เดา ) ว่าเป็นอะไร  หมอคนไหนหล่อ ก็ช่วยกันดู แต่ป้าๆ ก็ได้แต่ดูกันแหล่ะ  แบบว่าเอาเป็นลูกเขย ก็พอไหวอยู่อ่ะนะ  เราอยู่ด้วยกัน ผ่านอะไรมาด้วยกัน ขึ้นเขาลงห้วยด้วยกัน  ทำให้มีความรัก กันมากขึ้น  บางคนเรียกเราว่าลูก ทำให้ซาบซึ้งมากๆ รู้เลยว่าเค้ารัก เอ็นดูเรามากแค่ไหน

วันนี้เราก็เรียนจบกันแล้ว  เราก็ต้องห่างกัน  กลับไปทำงานที่เดิมของตัวเอง ต้องขอขอบคุณเพื่อนๆร่วมรุ่นทุกท่าน  อาจารย์ ที่ช่วยกันผลักและช่วยกันดัน  ให้เราจบกันออกมา  นำความรู้ไปดูแลคนไข้ของเรา ขอบคุณจริงๆค่ะ
.....ดีใจที่เจอ  ดีจังที่จบ.....