๑
เถาวัลย์ใหญ่ยื่นกระหวัดพันรัดเกี่ยว
เป็นหลายเกลียวเลี้ยวคล้องสองคาคบ
ห้อยสองกิ่งเป็นชิงช้ามาบรรจบ
พันหลายทบหลบใต้ร่มไม้บัง
ชิงช้าเถาวัลย์ย้อยห้อยริมธาร
สนุกสนานเด็กไกวไปหน้าหลัง
ส่งเสียงหวีดกรีดร้องเสียงก้องดัง
บ้างโดดน้ำตึงตังดังตูมตาม
ริมฝั่งธารม่านไพรในหมู่พฤกษ์
บึงน้ำลึกในดงแซมพงหนาม
ชื่นสายชลเย็นฉ่ำน้ำสีคราม
สุขทุกยามเย็นย่ำเล่นน้ำกัน
บ้างว่ายน้ำดำไปเล่นไล่จับ
ร้องเพลงขับรับล้อคลอสุขสันต์
นั่งชิงช้าแกว่งไหวไกวเถาวัลย์
ร่วมแบ่งปันฝันปลื้มไม่ลืมเลือน
๒
ริมวารีผีเสื้อเหนือพุ่มไม้
โบกปีกไหววกเกาะบินเลาะเลื่อน
บินหายลับกับตะวันก่อนจันทร์เยือน
คงหลบเพื่อนไปหลับนอนนับดาว
เช้าพรุ่งนี้ผีเสื้อคงเหลือฝัน
เล่าสู่กันวันใหม่หลังไอหนาว
ผ่านพ้นคืนวันวานอันนานยาว
บอกเรื่องราวแรมทางหว่างพงไพร
กบกระโดดโลดโจนโผนลงแอ่ง
เข้าหลบแฝงแก่งบังหลังหินใหญ่
ปล่อยอึ่งอ่างกร่างโตคุยโวไป
เล่าเรื่องใหม่ไม่ได้โม้ตัวโตพอง
แมลงปอปีกใสบินไหวว่อน
ตั๊กแตนร่อนก่อนตำข้าวค่อยก้าวย่อง
เจ้าคางคกตาเขเหล่ตามอง
คอยแลจ้องรอจับงับแมลง
๓
เพลินสายชลวนเล่นจนเย็นย่ำ
ตะวันต่ำรอนรอนค่อยอ่อนแสง
เมฆวาววามงามตาฟ้าเรื่อแดง
สูรย์ลับแฝงเหลี่ยมเขา เงาไม้ยาว
เพลินชลสายว่ายเล่นน้ำเย็นเฉียบ
ค่อยเลาะเลียบริมน้ำเย็นฉ่ำหนาว
ป่าบรรเลงเพลงเก่าเล่าเรื่องราว
เสียงเกรียวกราวกรีดกริ่งหริ่งเรไร
นัดพบกันวันพรุ่งคุ้งน้ำเก่า
ลานร่มเงาเถาชิงช้าจะมาใหม่
สนุกสนานธารน้ำเย็นฉ่ำใจ
เถาวัลย์ไหวไกวโยนโหนเล่นกัน
๔
วันเวลาดั่งวารีที่เลื่อนไหล
โลกหมุนไปวัยเปลี่ยนชีพเวียนผัน
เดินเส้นทางห่างไกลไปนานวัน
ต้องบากบั่นฟันฝ่าหาเลี้ยงตน
เรื่องวันเก่าเยาว์วัยดูไกลห่าง
ในโลกว่างร้างฝันอันสับสน
เหมือนเดียวดายในหมู่ผองผู้คน
สู้ดิ้นรนด้นไปไม่หยุดเดิน
วันเศร้าสร้อยบ่อยครั้งยังถวิล
ถึงแดนดินถิ่นดงพฤกษ์พงเถิน
บึงน้ำใสว่ายดำเย็นฉ่ำเพลิน
ไกลเหลือเกินเหินห่างจากร้างมา
๕
กลับมาใหม่ในวันอันเงียบเหงา
เยือนถิ่นเก่าเพื่อนเก่าเข้าพบหน้า
เรื่องเก่าเก่าเล่าใหม่วัยชรา
ยังสุขสันต์หรรษาพารื่นรมย์
เดินคนเดียวเที่ยวไปในป่าเก่า
ดูเงียบเหงา เงาไม้ยังให้ร่ม
น้ำเคยใส ขุ่นเห็นพื้นเป็นตม
ใบไม้ถมริมธารลานร่มไม้
ริมบึงเก่าเถาชิงช้าในป่าชัฏ
ยื่นกระหวัดรัดบรรจบคบไม้ใหญ่
ปราศสำเนียงเสียงหริ่งหรีดเรไร
ปราศคนไกวแกว่งโอนโหนเถาวัลย์
รำลึกครั้งฟังบรรเลงเพลงจากป่า
นั่งชิงช้าราน้ำชื่นฉ่ำฝัน
น้ำบึงใหญ่ใสเย็นว่ายเล่นกัน
ผ่านวัยนั้น วันนี้ ไม่มีแล้ว
๖
ในความเหงาเศร้าสร้อยค่อยหันกลับ
หูสดับรับสำเนียงเสียงเจื้อยแจ้ว
กลุ่มเด็กน้อยโลดเต้นไม่เป็นแนว
มาใกล้แถวฝั่งธารวิ่งผ่านไป
บ้างโดดน้ำดำมุดบ้างผุดว่าย
ในชลสายเสียงดังฟังสดใส
โล้ชิงช้าโยกแรงคอยแกว่งไกว
สุขเพียงไหนใจฉันนั้นรู้ซึ้ง
ฉันอำลาชิงช้าเก่าเถาวัลย์เกี่ยว
ถิ่นแดนเดียวเหนี่ยวใจให้คิดถึง
เถาวัลย์เกลียวเหนี่ยวรั้งความหลังตรึง
ห้วงน้ำหนึ่งคนึงหามาช้านาน
ภาพเด็กน้อยโดดน้ำทำฉันยิ้ม
นัยน์ตาปริ่มน้ำตาเปื้อนหน้ากร้าน
เด็กกับฉันต่างพบประสบการณ์
ร่วมสายธาร ร่วมวัลย์ ร่วมฝันเดียว
จากคุณ :
คมเย็น 
- [
15 ก.ค. 50 13:12:12
]
ชิงช้าเถาวัลย์
