ฉันเคยหวังอยากจะมีปีก
ฉันเคยหวังว่าใครซักคนจะมอบปีกให้ฉันโบยบินไปยังฟากฟ้า
...ถ้าฉันมีปีก ท้องฟ้าแห่งความสุข ก็คงจะไม่กว้างใหญ่เกินสัมผัส
...ถ้าฉันมีปีก ฉันจะบินขึ้นไปรับความอบอุ่นจากแสงอาทิตย์...ให้ไออุ่นชะล้างความเหงาอันหนาวเหน็บในใจฉัน
ฉันรอ รอ รอ และรอ
ฉันหวัง หวัง หวัง และหวัง
..วันเวลาผ่านไป..ฉันเริ่มได้รับขนนกจากใครคนหนึ่ง
ฉันได้รับขนนกมาทีละเส้น...ทีละเส้น...
วันละเส้น...วันละเส้น...
ฉันรวบรวมขนนกไว้ หวังว่าซักวัน จะมีใครคนนั้นมาช่วยเรียงร้อยขนนกเส้นน้อยเหล่านี้ ให้เป็นปีกใหญ่พาฉันโผบินไปได้
.....
ฉันสะสมขนนกได้มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ใครคนนั้นก็ยังไม่มาช่วยฉันสร้างปีกซักที...ทำไมกันนะ?
ฉันเริ่มอดทนรอไม่ไหว
ฉันสร้างปีกขึ้นด้วยตัวฉันเอง
แล้วใช้ปีกนั้น ทะยานขึ้นสู่ฟ้าไกล
ฉันบินสูง สูง สูง สูงขึ้นไป
ฉันบินไกล ไกล ไกล ไกลออกไป
ความสุขจากการโบยบิน ทำให้ฉันลืมสิ้นทุกสิ่ง
....
แต่แล้ววันหนึ่ง
ใครคนนั้น คนที่ให้ปีกฉัน กลับถามฉันว่า
"ทำไมเธอสร้างปีกบินขึ้นไปได้ เรายังไม่ได้ให้กาว เพื่อเชื่อมขนนกกับเธอเลยนะ"
ณ วินาทีนั้น ฉันจึงตระหนักได้
ปีกที่ฉันคิดว่าสร้างขึ้นมาได้อย่างสวยงามนั้น
แท้จริงแล้วเป็นเป็นขยุ้มขนนก ที่ฉันยังอุตส่าห์ใช้มันกระเสือกกระสนบินขึ้นไปหาความสุขจอมปลอมให้กับตัวเอง
ในการสร้างปีกนั้น ขนนกต้องการกาวเชื่อม เพื่อให้ขนแต่ละเส้นที่เรียงต่อกัน เป็นแพที่แข็งแรง โบยบินขึ้นไปได้อย่างมั่นคง
แต่...ปีกของฉัน ไม่มีกาว
ขนนกที่ฉันดันทุรังขยุ้มไว้ เริ่มปลิวออกจากมือ
ขนนกที่ฉันดันทุรังขยุ้มไว้ เริ่มปลิวออกไปทั่วทุกสาระทิศ
...แล้วฉันก็ร่วงหล่น...
ด้วยความมั่นใจในปีกจอมปลอมที่ตัวเองเคยมี ทำให้ฉันไม่เคยคิดที่จะเตรียมร่มชูชีพไว้
เมื่อปราศจากอะไรมาต้านแรงโน้มถ่วงของโลก... ฉันจึงดิ่งลงสู่พื้นด้วยความเร็วสูง
แรงกระแทกจากการร่วงหล่นจากที่สูงนั้น มหาศาลพอจะทำให้หัวใจของฉันแหลกละเอียดคาพื้นดิน
....ดับ...สูญ....
.....
จากคุณ :
<<ขอบชีสจากฮอลแลนด์>> 
- [
15 ก.ค. 50 14:37:18
]
ร่วงหล่น
