วันที่ 1


วันนี้เป็นวันแรกที่เด็กชายตั้งใจไว้ว่าจะไม่พูดกับแม่ของเขาอีกต่อไป
เหตุผลที่ทำให้เด็กชายคิดเช่นนั้น เป็นเพราะว่าแม่ของเขาไม่ยอมซื้อของเล่นชิ้นใหม่ให้
เด็กชายอยากมีของเล่นชิ้นใหม่เหมือนอย่างที่ไอ้ป๋องเพื่อนข้างบ้านของเขามี
มันเป็นชุดตัวต่อขนาดใหญ่ซึ่งมีราคาแพงพอสมควร

อันที่จริงเด็กน้อยก็รู้ดี ว่าบ้านของเขาไม่ได้มีเงินเหลือกินเหลือใช้แบบบ้านของไอ้ป๋อง
แต่จะทำยังไงได้......ก็เขาอยากได้นี่นา

หลังจากไปรบเร้าออดอ้อนอยู่นานจนโดนแม่ด่า เด็กชายก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง
เขาร้องไห้....เขาโกรธแม่....เขาอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น แม่ของเขาเรียกเขาให้ออกมาทานข้าว
เด็กชายเดินออกมาจากห้องโดยดี แต่เขาก็ไม่ยอมปริปากพูดกับแม่ของเขาแม้แต่คำเดียว

เด็กชายคิดว่านี่คือวิธีที่จะทำให้แม่ของเขาใจอ่อนยอมซื้อของเล่นให้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา...



วันที่ 2


เนื่องว่าช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่เด็กชายจึงนอนตื่นสายได้
และนี่ก็เป็นอีกวันที่แม่ของเขาออกไปทำงานแต่เช้าโดยทิ้งค่าอาหารกลางวันไว้ให้เหมือนทุกครั้ง

ช่วงกลางวันเป็นช่วงที่เด็กชายไม่หนักใจมากนัก เพราะเขาไม่ต้องเจอกับแม่
จึงออกไปเที่ยวเล่นตามบ้านเพื่อนในละแวกเดียวกันได้อย่างมีความสุข

พอถึงตอนเย็นเมื่อแม่ของเขากลับมาถึงบ้าน เด็กชายจึงขังตัวเองไว้ในห้องเหมือนเคย
จนกระทั่งแม่ของเขามาเรียกให้ออกไปทานอาหารเย็น แต่เขาก็ยังคงปิดปากเงียบไม่ยอมพูดคุยกับแม่

วันนี้เขาก็ยังคงโกรธแม่เหมือนเมื่อวาน เขาไม่เข้าใจ....ทำไมแม่ถึงไม่ยอมซื้อของเล่นให้เขา



วันที่ 3


ความโกรธของเด็กชายค่อยๆ หายลงไปแล้วเมื่อเขาตื่นนอนขึ้นมา
แต่เขาจำเป็นที่จะต้องดำเนินการตามแผนของตัวเองต่อไป ถ้าหากอยากจะได้ของเล่น

วิธีนี้เคยใช้ได้ผลมาแล้วหลายครั้ง และครั้งนี้มันก็ต้องสำเร็จ
นี่จึงเป็นอีกหนึ่งวันที่เขาไม่ยอมพูดคุยกับแม่เลย



วันที่ 5


การไม่พูดคุยกับแม่ติดต่อกันเป็นเวลาห้าวัน ทำให้เด็กชายเกิดความเคยชิน
และเหมือนระยะห่างระหว่างตัวเขาและแม่จะห่างออกจากกันมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ถ้าหากแม่อยากให้เขาพูดคุยด้วยเหมือนครั้งก่อน แม่ก็ควรที่จะซื้อของเล่นให้เขาสิ



วันที่ 7


หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เด็กชายยังไม่ยอมพูดกับแม่
ถึงแม้ว่าในใจของเขาอยากจะเข้าไปกอด เข้าไปหอมแม่เหมือนครั้งก่อน

ถ้าแม่ยอมซื้อของเล่นให้เขา เขาตั้งใจว่าจะเข้าไปกราบขอโทษ:-)ามๆ แล้วหอมแม่ซักฟอดใหญ่ๆ



วันที่ 10


เด็กชายขังตัวเองไว้ในห้องเหมือนทุกวัน เขาเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยจากการวิ่งเล่นกับเพื่อนเมื่อตอนบ่าย
วันนี้แม่กลับช้ากว่าปรกติ


........................
......................
.........................


เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เด็กชายตื่นขึ้นมาดูนาฬิกา มันบอกเวลา 2 ทุ่มกว่า
อะไรกันแม่ของเขายังไม่กลับมาอีกเหรอ ? เขาคิดในใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินไปรับโทรศัพท์

ปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาไม่คุ้นเคย
"สวัสดีค่ะ ญาติคุณอุไรพรใช่มั้ยคะ ตอนนี้คุณอุไรพรประสพอุบัติเหตุทางรถยนต์อยู่ที่โรงพยาบาลนะคะ"



วันที่ 11


แม่ของเขายังคงนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีเด็กชายตัวน้อยนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง
อุบัติเหตุรถชนเมื่อวานทำให้แม่ของเขาอยู่ในอาการโคม่า

เด็กชายได้ชุดตัวต่อที่เขาต้องการแล้ว มันถูกวางอยู่บนเบาะ...ด้านหลังของรถยนต์คันที่แม่ขับ
ตอนนี้เขาอยากพูดกับแม่เป็นที่สุด เขาอยากบอกจะแม่ว่าเขาไม่ต้องการของเล่นอีกต่อไป

เขาแค่อยากให้แม่ของเขาตื่นขึ้นมา.....
เพื่อที่เขาจะได้กอด.... ได้หอมแม่....

เด็กชายให้สัญญากับตัวเองว่า หากแม่ของเขาปลอดภัย
เขาจะไม่ดื้อ ไม่ซน กับแม่อีกเลย
เขาจะเป็นเด็กดีของแม่....

เขาจะบอกว่าเขารักแม่มากแค่ไหน....

แม่ครับ....ตื่นนะครับ

.....ผมรักแม่.....














วันที่......


เสียงหัวเราะของสองแม่ลูกดังขึ้นพร้อมกันในขณะที่คนทั้งคู่กำลังช่วยกันปักเทียนวันเกิด
วันนี้เป็นวันเกิดของเด็กชาย แม่ของเขาเตรียมกล่องของขวัญกล่องใหญ่เอาไว้ให้.....

เด็กชายรู้สึกตื่นเต้นและดีใจ เขาเดินเข้าไปกอดและหอมแก้มของแม่ฟอดใหญ่
"ขอบคุณครับแม่ ผมรักแม่ที่สุดเลยยยยย"

ใบหน้าของคนทั้งสองเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข.....


................................................
.........................................
.................................


ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งดูภาพวีดีโออยู่ในบ้าน....
เขาไม่เคยเบื่อเลยแม้ว่าจะดูภาพเหล่านี้ซ้ำซ้ำมาเป็นร้อยๆ รอบแล้ว

มันเป็นภาพในงานวันเกิดของเขาเอง.....

เขาเอื้อมมือไปแตะที่จอโทรทัศน์
หวัง....เพียงจะได้สัมผัสร่างกายของแม่อีกเพียง...สักครั้ง
หวัง....ที่จะได้กลิ่นหอมของแม่....เหมือนเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กตัวเล็กๆ

แม่จากเขาไปหลังจากที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลได้เพียงสองวัน......

และเท่าที่เขาจำได้....
เด็กชายที่ไม่ยอมพูดกับแม่คนนั้นไม่เคยแกะชุดตัวต่อที่เขาอยากได้ออกมาเล่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว....









วราห์ชา
14 มิถุนายน 2550
www.uncensor-team.com