ท่วมธารชื่อความเศร้า เราจะเส-
แสร้งแปลงเศร้าเป็นเล่ห์เสน่หา*
ตอบสนองเร่งรัดต่ออัตตา
อันเปราะบางดั่งว่า อัตตานั้น-
ไม่ได้มีสาระขณะใด
เพียงเปล่าปวงกลวงไหวในเบาสั่น**
โดยชำแรกแตกรากจากคืนวัน
หากไร้ฐานมั่นตรึงจึงทลาย
เป็นผุยผงป่นลงอยู่ตรงหน้า
ในเวลาเกรี้ยวกราด ความคาดหมาย
โถ เล่ห์เสน่หาน่าละอาย
คล้าย...ไม่เท่าทัน-
ต่อความขาดพร่องของตนเอง
ร้องเร่งในดีงามน่าหยามหยัน
หากไม่เป็นเช่นใจตัวว่าชั่วชั้น
ด้วยจริตผิดผันจนฟั่นเฟือน
เพราะเอาหัวมุดลงตรงโพรงใหญ่
ปิดกั้นไว้มืดดับสิ่งขับเคลื่อน
กลาดเกลื่อนเปื้อนเปรอะกลับเลอะเลือน
ว่าคือความเสมอเพื่อนเสมือนมิตร
เริ่มต้นจากงดงามจึงทรามลง
เกี่ยวเกาะจำเพาะจงตรงดวงจิต
ก่อความหยามหยาบคราบความคิด
ผิดแล้วก็ซ้ำผิดอยู่อย่างนั้น
ตกลงกลางธารเศร้าเราจึงเส-
แสร้งสนเท่ห์ต่อจริตอันบิดผัน
มธุรสสดสะอาดปูลาดพลัน
ปกปิดจิตชั่วชั้น อันตราย!
15 ก.ค. 2550
บันดาลใจจากการสนทนากับมิตรผู้หนึ่งยามค่ำคืน หน้าพระลาน
*จากบทกวี เขื่อน ประกาย ปรัชญา
**จากเรื่อง ภาชนะอันเบาและสั่นนั้น ลูกใคร เดือนวาด พิมวนา
แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 50 15:54:46
แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 50 11:04:52
ล ว ง
