รัก - หลอน บ่วงกรรมที่ไม่มีวันจบ
การทำใจลืมใครสักคนหนึ่ง ทำไมมันยากนักหนา คนเดียวคนนั้น ติดอยู่กับภาพเวลาเดิม ๆ คิดๆ ได้แค่คิด แต่ไม่สามารถจะเรียกร้องอะไรกลับมาได้อีก  มันเป็นอดีต ที่มีแต่เราเท่านั้นที่ไม่อยากลืม รอยยิ้มของเธอ ท่าทางของเธอ คำพูดของเธอ สัมผัสของเธอและทุกอย่างที่รวมเป็นเธอมันคงจะง่ายดีนะ...ถ้าฉันเป็นเธอ..เป็นเธอที่ช่างลืมง่าย ไม่รู้จักคำว่าจำ..ไม่เคยสนใจอะไรเลย เธอยังคงไม่หันกลับมามองทีฉัน ไม่หันกลับมาอีกต่อไป..
..ไม่...อย่านะนุชชช
…. “พี่รักเธอ..คนเดียว..และจะรักเธอตลอดไป..พี่ขอโทษ”...  ใช่เสียงของเขา ฉันได้ยินแต่เสียงนี้..แต่มันดังมาจากที่ใดเล่า
ฮือ ๆ ..เธอจ๋า..เธออยู่ไหน ฉันเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้..เจ็บปวด..เสียใจ ใช้ชีวิตแบบไร้ตัวตน ปราศจากหัวใจ เพราะอะไรเล่า หัวใจฉันยกให้เธอไปหมดแล้ว แต่เธอกลับทิ้งขวางใจของฉันอย่างไม่ใยดี เธอทิ้งใจฉันไว้ที่ไหน เอากลับมาคืนฉันที…
“ฉันหวัง รอคอยให้ เธอคืนมาหาฉัน”
ฉันหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกสักครั้งหนึ่ง แม้หนทางนั้นเลือนรางเต็มที สำหรับเธอฉันไม่ค่าอันใดแล้วหรือ   เวลาแสนดีที่เราอยู่ด้วยกันมา เธอลืมไปได้อย่างไร ฉันรอเพียงคำตอบเดียว แต่ฉันหลอกตัวเองด้วย หลอกตัวเองไปวัน ๆใช่ไหมคิด เธอคงไม่ลืมฉัน ลืมวันเวลาแสนดีของเรา..ผู้ชายคนที่ฉันรัก
…ถึงแม้ผมจะเป็นผู้ชายไม่ดีพอสำหรับเธอ..ไม่ว่าเธออยู่ที่ไหน..รับรู้หรือไม่..แต่ผมยังคิดถึงเธอ..และรอคอยเพียงวันเวลาที่เราอาจพบกันอีกสักครั้ง..และเธอมีค่าสำหรับผม...แต่รู้ทั้งรู้ว่ามันคงไม่มีความหมายอะไร..จะบอกเธอตอนนี้แล้ว..
... แต่มันไม่มีค่าอะไรแล้วหรือจริงๆ ...ไม่ ...นะฉันกรีดร้องกับตัวเองทุกวัน หึ.. สมเพชตัวเองสิ้นดี ..เธอเป็นรักแรกของฉัน และเธอเป็นคนแรก รักแรกที่ฉันยอมมอบสิ่งที่มีค่าของความเป็นหญิงให้ ให้แค่เธอ..คนเดียว มันก็เจือด้วยความสุขอย่างหรรษา เมื่ออยู่ในอ้อมกอดเธอ ขณะอยู่ในอ้อมกอดเธอ เธอพร่ำบอกว่าจะดูแลและรักฉันคนเดียว พร้อมคำพูดหนักแน่นด้วยคำสัตย์ของลูกผู้ชายว่า จะไม่มีวันทำให้ฉันเสียใจ ฉันมีความสุขมากในช่วงเวลานั้น เธอเอาใจดูแลฉันอย่างดี..
...ผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นครับ..เธอเป็นผู้หญิงใสซื่อบริสุทธิ์ เหมือนเจ้าหญิงที่แสนซนและบอบบาง..กริยางดงาม..ใจดี..ผม ทิ้งคราบผู้ชายเสเพล เจ้าชู้ไป ..ทำทุกอย่างเพื่อชนะใจเธอ..แล้วรักเราก็เกิดขึ้นครับ..
...มีใครเคยบอกฉันว่า ความรัก ก็เปรียบเทียบ น้ำหวานในแก้วสีสวย เมื่อดูดดื่มความหวานของมันไปหมดสิ้นแล้ว เหลือไว้ความจืดชืด ของน้ำแข็ง ที่ละลายเป็นน้ำเปล่า ปล่อยทิ้งไว้จนนานวันเข้า น้ำในแก้วที่เคยเป็นน้ำหวานแสนอร่อย ก็จะกลายน้ำเน่าเสีย ไร้การเหลียวแลอีกต่อไป…
เธอเปลี่ยนไปมักมีข้ออ้างในการพบเจอกับมากขึ้น..
……………
ครับ ..แค่เพียงไม่นานนัก ความรักของผมกับเธอ..เปลี่ยนไป..เธอเริ่มเอาแต่ใจ..จะครอบครองทุกอย่างของผม ..เวลา..เรื่องงาน..เรื่องส่วนตัว..เรียกร้องอะไรมากขึ้น ทั้งๆ เราก็ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว..ในวันที่เราแอบมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน..ด้วยภายหลังมานี้ผมเครียดจากงานต้องการความเป็นส่วนตัวบ้าง..เธอก็ว่าผมเหินห่าง..เปลี่ยนไป..ผมคุยโทรศัพท์กับก็ใครไม่ได้..เธอตามไล่เช็คชื่อโทรกลับไปถาม..ทั้งๆที่ผมบอกว่าไม่มีอะไรเธอก็ไม่ฟัง พอคุยกับผมไม่ได้ก็หันไปคุยกับเพื่อนของผม ว่าผม มีอะไรปิดบังหรือเปล่า เล่นจ้องจับผิดตลอด แต่ใครเล่าจะรู้ว่าผมทน ทนมาตลอดเพราะผมให้อภัย คิดว่าผมใจเย็นๆ และความรักจะทำให้เธอเปลี่ยนไปเอง  ..พฤติกรรมตอนเป็นแฟน..กับตอนมาอยู่ด้วยกันเธอปลี่ยนไปคนละคนเลยครับ..แต่ผมได้แต่ทำใจเรื่อยมา..เพราะรัก
......................
..เพราะรัก..ฉันไม่เปลี่ยน แต่เธอเปลี่ยน เหิ่นห่างจากฉัน ซักถามอะไรกลายเป็นหงุดหงิดใส่อารมณ์ ไม่พอใจก็เดินหนีอ้างขอเวลาความเป็นส่วนตัวแล้วทำไมมือถือเธอถึงติดต่อไม่ได้  เธออ้างว่ามีธุระเรื่องงาน เรามีปากเสียงทะเลาะกันบ่อยขึ้น แต่ก่อนเวลาฉันงอนเธอจะเข้ามาง้อ แต่หลังมานีมันไม่เป็นแบบนั้น เธอกับบอกว่าให้ฉันกลับบ้านไปก่อน เธอไล่ฉันกลับบ้านทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเธอจะตามมารับ มาส่งฉัน
“ฉันต้องรู้ให้ได้.. อะไรมันเกิดขึ้นกับความรักของเรา ทำไมเขาเปลี่ยนไป”  วันนั้นฉันจึงได้รู้ว่าฉันมันโง่ขนาดไหน
……………
ครับ...แค่วันนั้น วันนั้นที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปทุกอย่างจนไม่สามารถกลับมาเป็นเช่นเดิม ... แต่ผมจะไม่บอกคุณว่าอะไรเกิดขึ้น..คุณคงไม่เชื่อ..มีกับผมและนุชเท่านั้นที่รู้
....แต่ภาพเวลาเดิมๆ  เหมือนต้องกลับมาฉายใหม่  วนไปวนมาก ซ้ำๆ….
.....................
..ที่ผ่านมาฉันไม่เคยรับรู้..แต่ความจริงก็ปรากฏ..วันนั้น
ฉันไปหาเธอที่office ..แล้วมันก็คือคำตอบ ..วันนั้น office แผนกเธอมีการจัดงาน รื่นเริง แต่ฉันไม่รู้เป็นงานอะไร เสียงคนเฮฮา ฉันเข้าไปภายในห้องนั้นโดยไม่ได้เคาะประตู เพราะรู้ว่าเธออยู่ในนั้น
...ภาพบาดใจ... เธอยืนข้างผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับเสียงเฮฮากับเพื่อนร่วม office กำลังร่วมกันเลี้ยงฉลอง งานหมั้น ของเธอทั้งคู่ ..
...เธอนิ่งไปชั่วขณะ สีหน้าบอกถึงความตกใจ..คาดไม่ถึงที่จะเจอฉันแล้วสักพัก ..เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ ยิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อ้าว ! นุชมาได้อย่างไรนี่ มาร่วมกันฉลอง แสดงความยินดีกับพี่ใช่ไหมล่ะเซอร์ไพส์มาก ๆเลยนะ”
...ผู้ชาย โกหก :-) อย่างหน้าด้านๆ ฉันนึกในใจ แค่เพียง สายตาที่จ้องกันเพียงชั่วชณะ เขาคงได้เห็นว่า ฉันเจ็บปวดมากเพียงใด...
“แหม ผมต้องขอตัวไปคุย ธุระกับน้องสาวผมข้างนอกก่อนนะครับ ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอจะมาเซอร์ไพซ์ผมวันนี้ด้วย “
เธอแก้ไขสถานการณ์ดีมาก รีบจูงมือฉันออกมาคุยบนดาดฟ้า
ฉันได้แต่จ้องหน้าเธอ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนน้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด ฉันไม่มีความพูดใด ๆ เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อกที่พร้อมจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้วตอนนี้
“พี่ขอโทษ พี่เสียใจ พี่จะบอกกับนุชตั้งนานแล้ว แต่.....”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่นุชโง่” คำแรกที่ฉันตะคอกใส่หน้าเขา
“เอ่อ คือ คนนี้เป็นคนที่พี่คบเขามาก่อนที่จะได้รู้จักกับนุชนะและ เขาเป็นเพื่อนร่วมงาน ที่มีพ่อเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทนะ”
“แล้วทำไม ถึงมาคบกับนุชล่ะ”   ฉันสะอื้นจนแทบพูดไม่เป็นภาษาคน
“พี่เห็นนุช แล้วรู้สึกรัก จนไม่คิดว่าอะไรจะเลยเถิดมาไกลถึงขนาดนี้”
“โดยที่นุชไม่รู้เรื่องเลยใช่ไหม”  
“พี่ทำได้อย่างไร สิ่งที่พี่เคยสัญญา สิ่งที่พี่เคยบอกพี่เอาไปไว้ที่ไหน ที่ไหน”
“พี่ขอโทษ พี่เสียใจ “  เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“2 คำใช่นี่ไหมที่พี่พูดได้”
“พี่ก็รู้ว่านุชรักพี่มากขนาดไหน พี่เป็นคนแรกของนุช พี่ก็รู้ “
“ทำอย่างไรได้ล่ะทุกอย่าง มันเกิดขึ้นแล้ว”  เขาพูดประโยคนี้ขึ้นมาโดยไม่มองหน้าฉันสักนิด
“เลว เห็นแก่ตัว”  ฉันตะโกนออกมา
“เราจบกันแค่นี้เถอะนุช ..นุชยังมีอนาคตสดใสที่รออยู่ และต้องเจอคนดี ๆกว่าพี่แน่นอน “
“เจอคนดี ๆ ความรัก ความสัมพันธ์ ตลอดเวลา 2 ปีกว่าที่ผ่านมา นุชไม่ขอเจอใครแล้ว ทำไม ทำไม” ฉันปิดหน้าร้องไห้
“ลืม พี่เถอะนะนุช พี่ขอโทษจริงๆ “
“ลืม คำเดียวง่าย ๆ คนมักง่ายอย่างพี่คงใช้กันบ่อยปากซินะ”
ฉันหัวเราะในลำคอ เหม่อมองฟ้าอย่างเลื่อนลอยคล้ายคนเสียสติ
“เสียใจ..ขอโทษ..เจอคนดี..อนาคตสดใสรออยู่..ลืม..คำมักง่ายที่พี่พูดวนเวียนอยู่ซ้ำๆ”
“นุชคงรู้หมดแล้ว ทุกอย่างคงไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก” เขาพูดตอกย้ำ..
“ใช่สินะ ทุกอย่างมักไม่เหมือนเดิม  ไม่เหมือนเดิมจริงๆ”  ฉันเริ่มพูดจาเลื่อนลอย
“ลืม คนอย่างพี่ไปเถอะนะ ไปเริ่มต้นชีวิตตัวเองใหม่ “
“ตกลง พี่เลือกเธอ ไม่ใช่นุช”
เขานิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง และพยักหน้าช้าๆ รับคำ
“นุช..ขอพูดอะไรกับพี่ครั้งสุดท้าย..สุดท้าย จริง ๆพี่เป็นผู้ชายคนเดียวที่นุชรัก และจะไม่มีใครมาแทนที่พี่ได้ สิ่งดี ๆ กับสิ่งเลวๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้มันคนล่ะส่วน เปรียบเทียบหรือลบล้างออกไปไม่ได้ พี่บอกว่านุชมีอนาคตสดใสที่รออยู่
แต่ มันไม่มีแล้วทุกอย่างมันมืดสนิทลง แล้วพี่จะให้นุชเดินไปทางไหนได้ ที่พี่บอกให้นุชไปเจอคนดี ๆ น่าหัวเราะ แสดงว่าพี่ยังดีไม่พอสำหรับนุชใช่ไหม เบื้องหน้าพี่เป็นคนดีของนุช ทั้งที่เบื้องหลัง พี่มันเลวขนาดไหน หลอกให้นุชหลงรักงมงายกับพี่อย่างถอนตัวไม่ขึ้น นุชไม่ขอเจอใครแล้วไม่ขอพบเจอใครแล้วจริงๆ ลืม
หึๆ ง่ายจังกับคำพูดนี่ มักง่ายแล้วหลุดมาจากปากผู้ชายเลวๆ ที่ไร้ความรับผิดชอบ ไม่นานพี่คงจะลืมนุช และดำเนินชีวิตปกติสุขกับคนที่พี่รัก แต่มันไม่ใช่นุชใช่ไหม  แต่นุชไม่มีวันลืมพี่ และพี่จะไม่มีวันลืมนุชได้แน่นอน จะอย่างไรนะหรือ ก็แบบนี้อย่างไรล่ะ “
ฉันวิ่งไปที่ดาดฟ้า ปีนขึ้นไปที่ขอบดาดฟ้า ช้าเกินไปกว่าเขาจะวิ่งมาคว้าตัวฉันทัน ฉันสบสายตากับเขาเป็นครั้งสุดท้าย  ฉันยิ้มมุมปากซึ่งขัดกับดวงตาที่แสนเศร้าเจ็บปวดกับคำพูดสุดท้าย  
 “ฉันจะไม่ยอมให้พี่ลืมฉันแน่นอน แน่นอน”
เขาตะโกนเรียกฉันอย่างสุดเสียง
  “ไม่.....นะนุชอย่า .........”
แต่ช้าไปเสียแล้ว ฉันโน้มตัวไปข้างหลังอย่างช้า ๆความสูงของตึกเพียงพอ ที่จะพรากลมหายใจสุดท้ายของฉันไป..
…มันเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่ผมไม่อยากจำ..เธอโดดตึกตายต่อหน้าผม เพื่อประชดผม..เธอไม่รอที่จะฟังผมอภิบายในสิ่งที่เธอเห็นเลย...เธอคิดไปข้างเดียว..เธอพูดอยู่คนเดียว คล้ายคนเสียสติกำลังเล่นละคร.. ผมตกใจจริงๆ ที่เธอเป็นแบบนั้นครับ ผมจะทำอย่างไรได้ บอกเธออย่างไรก็ไม่ฟัง..แค่วันนั้นเป็นวันเกิดก้อยเพื่อนร่วมงานของผมแล้วเรากินเลี้ยงกันเองแบบง่ายๆ ..เธอกลับคิดไปว่านั้นคืองานเลี้ยงฉลองงานหมั้นระหว่างผมกับก้อย..ก้อยเป็นมือที่สามทำลายความรักของเธอกับผม เธอพร่ำเพ้อพูดจาไม่รู้เรื่อง ขาดสติไปแล้ว ... แต่ก่อนหน้านั้นไม่นานนัก สิ่งหนึ่งทำให้ผมรู้ความจริง เผอิญผมไปเจอใบสั่งยาบำรุงประสาทและระงับประสาทเป็นจำนวนมากของนุช เธอซ่อนสิ่งต่างๆเหล่านี้ไม่ให้ผมรู้ อันที่จริงนุชเป็นผู้ป่วยทางจิตเรื้อรังมานานหลายปีก่อนจะมาพบผม โดยหมอจิตแพทย์ วินิจฉัยว่าเธอเป็นโรคคิดมาก..และคิด เพียงข้างเดียวแบบไม่ยอมรับฟังเหตุผลใคร..เธอปกปิดผมมาตลอด ประกอบด้วย ปีที่ผ่านมาเธอเรียนหนักมากเพราะต้องทำวิทยานิพนธ์ส่งอาจารย์ให้ทันจบในเทอมหน้า อีกทั้งได้รับการกดดันจากพ่อแม่อีก..และนั้นคือสาเหตุจริงๆ ที่เธอโดดตึกตายผมคิดว่ามันคงมาจากการเรียนนั่นเอง..มันเครียดจนทำให้เธอสร้างเรื่องคิดไปต่างๆ นานา
.......................