เหนื่อยมากใช่ไหมคนดี

ที่ผู้ชายคนนี้ไม่ได้อย่างที่เธอขอกับฟ้า



เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษคอยลากเก้าอี้ให้เธอนั่ง



ไม่ปอกเปลือกผลไม้ก่อนให้เธอ ไม่กอดเธออ่อนโยนยามเธออ่อนแอ



ไม่พูดคำรื่นรมย์ที่เธออยากได้ยิน



ไม่พาเธอไปเป่าเค้กวันเกิดเพียงสองคน



ทั้งที่เป็นวันสำคัญ วันที่สากลโลกได้สร้างเธอมาพบกับเขา



สำคัญที่สุดเธอรักเสียงเพลง



แต่เขาไม่เคยนึกอยากร้องเพลงโปรดของเธอ



ผู้ชายเหมือนท่อนไม้ที่เธอกอดแล้วไม่อุ่น เหมือนก้อนกรวดที่ตกจากภูเขา

แทนที่จะเป็นดวงดาวบนฟากฟ้าแสนไกลท ี่เธอเฝ้ามองยามค่ำคืน






เขาเป็นน้ำแข็งที่หัวใจของเธอกอดไว้ด้วยความปวดชา



เป็นขอทานที่ไม่ใช่เทพบุตร เธอให้เขาทุกอย่าง

แม้เจ้าคนปากแข็งคนนี้ไม่ได้ขอ



จนบัดนี้ วันเวลาเคลื่อนคล้อยยาวนาน



เธอไม่อยากทำเลย ผู้ชายคนนี้รู้ใจเธอดี



แต่ความรักที่สุดแล้วต้องมีอนาคตไม่ว่าจะทางใดก็ตาม



และเธอก็เลือกวิธีที่ดีที่สุดระหว่างหัวใจสองดวง



สิ่งหนึ่งเคลื่อนไหว อีกสิ่งหยุดนิ่ง ฤาจะขับเคลื่อนไปด้วยกัน



ฉันนั้นแลคือความรักของเรา เธอบอกลา ณ เวลานี้



ผู้ชายคนนี้รู้จักเธอมาชั่วชีวิต แน่นอนเธอจักไม่หวนกลับมาหาหากเอ่ยลา



แต่เธอจะรู้ไหม วินาทีที่เธอบอกลา ชีวิตของเขาเพิ่งเริ่มต้น

สรรพสิ่งในโลกของเขาค่อยๆขยับไหว



ท่อนไม้กลายเป็นก้อนเนื้อที่มีเลือดอุ่น น้ำแข็งที่เรียกว่าความรู้สึกเพิ่งเริ่มหลอมละลาย



และเพลงรักแห่งหฤทัยเพิ่งเริ่มต้นบรรเลง



เมื่อจุดจบตัดกับจุดเริ่มต้น เขาก็ได้ประจักษ์ว่าความเจ็บนี้เกินจะทานทน



ไม่ไหว ไม่สามารถทานทนได้



สายไปไหม หากผมซึ่งเป็นคนไม่ชอบร้องเพลงรักเพราะหยามเหยียดว่าทุกวลีคำล้ วนน้ำเน่า จะใคร่ครวญใหม่



ผมหยิบกีต้าร์ หรือนั่งลงหน้าเปียโนตัวโปรดของคุณในวันนี้



ด้วยหวังว่ามันอาจเพียงพอที่จะทำให้คุณหันกลับมาอีกสักครั้ง



ด้วยร้อย ด้วยพัน ด้วยหมื่นตัวโน๊ต ผมพร้อม ผมเต็มใจที่จะเปล่งวจีน้ำเน่าคลอไปกับมัน