ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร มีเหตุต้องเข้าไปรับรู้ หรือแม้กระทั่ง เป็นศิราณีในเรื่องความรักให้กับหลายๆคนที่อยู่รอบตัว  

เรื่องแรก… เป็นเรื่องที่ลำบากใจอยู่สักหน่อยสำหรับคนถูกจีบ และ เป็นเรื่องที่เหนื่อยใจสำหรับคนจีบ    

เรื่องที่สอง… เป็นเรื่องที่ยากแก่การตัดสินใจของคนถูกจีบ และ เป็นเรื่องที่ยากที่จะละทิ้งอีกคนที่ดูแสนจะเพอร์เฟค  
----------------------  
สิ่งหนึ่งที่ได้จากเรื่องราวข้างต้น ทำให้ได้มุมมองหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็น…  

เรื่องแรก…  การจู่โจมมากเกินไป ก็เป็นแรงผลักดันให้ฝ่ายถูกจีบถอยหนีห่างได้ง่ายๆ การไม่ยอมเข้าใจและไม่ยอมรับความเป็นจริง เชื่อในความคิด(อันผิดๆ)ของตัวเอง ก็ทำให้ฝ่ายจีบเจ็บได้เช่นกัน    

เรื่องที่สอง... อีกฝ่ายบอกว่า "ยังไม่พร้อมที่จะหยุดอยู่ที่เธอ" แต่กับอีกฝ่าย ดูเหมือนความรู้สึกมันจะล้ำหน้าไปซะแล้ว เหมือนผู้ชาย จะเดินไปปักธงรออยู่ข้าง หน้าซะแล้ว

คุณว่า… ความรู้สึกของคนสองคน มันควรจะเดินไปด้วยกันไหม?
เพื่อที่ว่า… คนเดินตามจะได้ไม่เหนื่อย คนที่รอจะได้ไม่ต้องชะเง้อรอ… หรือคุณว่าไง?  

ส่วนคนที่ "ฉันพร้อมจะหยุดอยู่ที่เธอ" นั้น ก็ดูช่างเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้เอาเสียเลย ถ้าเปรียบเป็นบ้านแล้ว บ้านหลังนี้ก็ช่างดูดีมีสไตล์จริงๆ โอ่โถง รั้วสวย ร่มรื่น

แต่… เมื่อผู้ที่ชื่นชมภายนอกของตัวบ้านหลังนี้แล้ว ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่อยากจะเข้าไปดูข้างในบ้าน แต่… ประตูที่จะเปิดให้เข้าไปชมนั้น ล็อคเสียแน่นหนาด้วยกลอนอันสวยหรู… นี่ละมั๊ง ที่เป็นสาเหตุให้ผู้คนได้แต่เดินผ่านไป

ด้วยสาเหตุที่ว่า… บ้านที่สวยกว่านี้ เจ้าของบ้านยินดีที่จะให้เข้าชมข้างในบ้าน ยังมีอีกเยอะ เมื่อวันเวลาผ่านไป เจ้าของบ้านก็ชินกับภาพของผู้คนที่ได้แต่เดินผ่านมาเชยชมตรงรั้วบ้านอยู่สักพัก แล้วก็ผ่านไป ถามว่า คนเรา… จะยืนอยู่ตรงรั้วบ้านแล้วชื่นชมกับภาพที่เห็นจากภายนอกได้นานแค่ไหน ความอดทนคนเราจะมีมากได้แค่ไหนกัน

อะไร…  ที่ทำให้เจ้าของบ้านไม่กล้าที่จะเปิดบ้านให้คนเข้าไปชม ถ้าไม่ใช่… เจ้าของบ้านกลัวว่า ภาพข้างในบ้านมันจะไม่สวยงามพอ ถ้าเป็นอย่างนั้น เจ้าของบ้านคงจะลืมไปว่า ทุกอย่างในโลกนี้ล้วนมีข้อดีและข้อเสีย ไม่มีอะไรที่เพอร์เฟคไปหมดทุกอย่าง ยิ่งสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "คน" ด้วยแล้ว…  

--- เมื่อไหร่ที่คุณเห็นข้อดีหนึ่งข้อในตัวคนๆหนึ่ง แน่ล่ะว่ามันต้องมีข้อเสียพ่วงมาด้วยอีกหนึ่งข้อเสมอ ---