ท่ามกลางเสียงฟ้าร้อง และแสงสว่างแปลบปลาบ เจ้าหญิงในชุดขาววิ่งหนีโจรร้ายมายังใต้ต้นไม้ใหญ่
ต้นหนึ่งและทรุดนั่งลง
"เราคงหนีไปไหนไม่รอดอีกแล้ว" เจ้าหญิงพูด ในขณะที่โจรร้ายเดินตรงเข้ามาหา
"อย่าคิดหนีอีกเลยเจ้าหญิง " โจรร้ายพูด
"กว่าเจ้าชายจะมาช่วยเจ้าหญิงก็คงตายไปแล้ว" โจรร้ายพูดต่อพร้อมกับควงดาบในมือ
ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มๆนุ่มๆดังขึ้น
"อย่ากลัวไปเลย เจ้าหญิง เราจะช่วยท่านเอง"
"ท่านเป็นใคร" เจ้าหญิงพูดพร้อมกับมองไปรอบๆ แต่ไม่พบใคร
"เราคือต้นไม้ที่ท่านนั่งอยู่นี่ไงล่ะ" เสียงนั้นตอบ
"เข้ามาในตัวเราสิ เราจะปกป้องท่านเอง" เสียงทุ้มนั้นพูดต่อ พร้อมๆกับกิ่งไม้ที่โอบลงมาและ
ร่างของเจ้าหญิงหายเข้าไปภายในต้นไม้นั้น
"คิดว่า เจ้าต้นไม้แก่จะช่วยเจ้าได้อย่างนั้นรึ" โจรร้ายบอกพร้อมกับสั่งลูกน้องให้ราดน้ำมันและ
จุดไฟเผาต้นไม้นั้น พร้อมกับหัวเราะเสียงดังก่อนจะพูด
"ถ้าอย่างงั้นก็ตายไปพร้อมๆกับต้นไม้นี่เลยก็แล้วกัน"
"ไม่มีทางหรอก " เสียงพูดดังมาจากด้านหลังของโจรร้าย
ทันใดนั้นเจ้าชายและทหารก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับต่อสู้กับโจรร้ายเป็นการใหญ่และในที่สุด
โจรร้ายก็ถูกเจ้าชายปราบจนตายเรียบ เจ้าชายและทหารจึงช่วยกันดับไฟที่กำลังเผาต้นไม้นั้น
"เจ้าหญิง ปลอดภัยหรือไม่" เจ้าชายถาม
"ข้าปลอดภัยดี ข้าอยู่ในนี้" เจ้าหญิงตะโกนตอบ
"ท่านต้นไม้ ขอบคุณมากที่ช่วยเหลือเจ้าหญิงของข้าไว้ ตอนนี้ท่านปล่อยนางออกมาเถอะ" เจ้าชายบอก
ต้นไม้ที่ขณะนี้ถูกเผาจนใหม้เกรียมตอบด้วยเสียงอ่อนแรง
"ข้าไม่มีกำลังจะทำอย่างนั้นแล้ว ข้ากำลังจะตาย วิธีเดียวที่จะนำเจ้าหญิงออกมาได้คือฟันข้าแล้วช่วย
เจ้าหญิงออกมา" ต้นไม้พูด
"แต่ทำอย่างนั้นท่านจะตายนะ" เจ้าชายบอก
"จะอย่างไรข้าก็ต้องตายอยู่แล้ว กิ่งใบข้าไหม้หมดแล้ว คงอยู่ได้อีกไม่นานหรอก รีบช่วยเจ้าหญิงเถอะ"
ต้นไม้บอก
เจ้าชายลังเลอยู่สักครู่ก่อนจะให้ทหารช่วยกันฟันต้นไม้นั้นจนเป็นโพรง ในที่สุด เจ้าชายก็ช่วยนำ
เจ้าหญิงออกมาได้และทั้งคู่ก็โผเข้าหากัน พร้อมๆกับเสียงปรบมือและม่านที่ถูกปิดลงช้าๆ
หลังเวที นักแสดงกำลังช่วยกันเก็บอุปกรณ์และเสื้อผ้าหลังจากจบการแสดงสำหรับเด็กรอบสุดท้าย
อรุณมองดู ชายหนุ่มและหญิงสาวในชุดเจ้าชายและเจ้าหญิงซึ่งถูกห้อมล้อมไปด้วยเด็กๆ กลุ่มใหญ่
ใครๆก็ชอบเจ้าชายกับเจ้าหญิงนี่นา เขามองทั้งคู่อยู่นานจนกระทั่งมือเล็กๆคู่หนึ่งมาสะกิด
"พี่ๆ ต้นไม้อยู่ไหน" เด็กหญิงวัยไม่เกินหกขวบนั่นเองที่เป็นคนสะกิดเขา
อรุณนั่งยองๆลงมาเพื่อคุยกับเธอ แต่ด้วยความสูงของเขา เด็กหญิงยังต้องแหงนมองเขาอยู่ดี
"ก็พี่ไงต้นไม้" อรุณบอก
"จริงหรอ " เด็กหญิงทำตาโต อรุณพยักหน้ายืนยันและยิ้มให้
"ทำไมพี่ยอมให้เจ้าชายฆ่าล่ะ" เด็กหญิงถาม
อรุณขมวดคิ้วพร้อมกับขำ นี่เด็กหญิงคงหลับมาตลอดเรื่องแล้วมาตื่นตอนเจ้าชายฟันต้นไม้แน่ๆเลย
เขาคิด พร้อมกับต้องเล่าเรื่องให้เด็กหญิงฟังใหม่ตั้งแต่ต้น ว่าเจ้าหญิงชอบหนีมาเที่ยวและมาพักอยู่ใต้
ต้นไม้ เจ้าหญิงชอบอ่านนิยายรักให้ต้นไม้ฟังเสมอๆโดยไม่คิดว่าต้นไม้จะมีชิวิตเหมือนคนจนกระทั่ง
ต้นไม้เกิดความรักเจ้าหญิงขึ้นมาจริงๆ และเมื่อเจ้าหญิงพบเจ้าชาย ทั้งคู่ก็รักกันจนกระทั่งโจรร้ายได้
วางแผนยึดอำนาจจากพระราชา ซึ่งเป็นบิดาของเจ้าหญิงด้วยการวางแผนจับเจ้าหญิงเป็นตัวประกัน
และฆ่าเจ้าหญิงทีหลัง ซึ่ง พระราชาได้ให้เจ้าชายตามมาช่วยในที่สุดและก็จบอย่างสมหวัง
"ไม่เห็นจะสมหวังเลย" เด็กหญิงพูด
"อ้าว เจ้าชายช่วยเจ้าหญิงได้ ไม่สมหวังตรงไหน" อรุณย้อนถามเด็กหญิง
"แต่ต้นไม้ตายนี่" เด็กหญิงพูด
"อ้าว " อรุณร้องขำๆ ก่อนจะพูดต่อ
"ต้นไม้ไม่ใช่พระเอกนี่"
"แต่ก็เป็นกิ๊ก ก็ได้นี่นา เป็นกิ๊กเจ้าหญิง" เด็กหญิงพูด ทำเอาอรุณหัวเราะจนน้ำตาไหล เด็กตัวแค่นี้รู้จัก
กิ๊ก...
"เจ้าหญิงเค้าเป็นคนดี จะมีกิ๊กได้ยังไง" อรุณตอบ
"พี่หนูก็เป็นคนดียังมีกิ๊กเลย" เด็กสาวบอก อรุณได้แต่ขำพร้อมกับนึกหาคำอธิบายเด็กหญิงตัวเล็กนี้
"แต่ต้นไม้เป็นคนดีมาก ต้นไม้เลยเป็นกิ๊กเจ้าหญิงไม่ได้ไง" อรุณบอก
"แล้วพี่ไม่รักเจ้าหญิงหรอ" เด็กสาวถาม อรุณนิ่งไป นั่นสิ เขารักเจ้าหญิงหรือเปล่านะ
เขามองไปยังหญิงสาวในชุดเจ้าหญิงอีกครั้ง เขารู้จักเธอ ปรอยฝน มาตั้งแต่เรียนมัธยม เด็กหญิง
ปรอยฝน ที่มักจะมีเรื่องให้เขาช่วยเหลืออยู่เสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน กิจกรรม หรือแม้แต่โกหก
ทางบ้านให้เวลาเธอเกเร ไม่ว่าจะเป็นโดดเรียนหรือ กลับบ้านช้า จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย เธอก็ยัง
ให้เขาเลือกมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ เพราะกลัวว่าจะไม่มีเพื่อน เมื่อคิดถึงตรงนี้อรุณอดยิ้มไม่ได้
จริงๆเธอกลัวไม่มีหน่วยสนับสนุนมากกว่า
"พี่รักเจ้าหญิง จริงๆละ" เด็กหญิงสรุปเมื่อเห็นสายตาที่อรุณมองปรอยฝน
"แอบรักต่างหาก" อรุณสารภาพยิ้มๆ
"แล้วทำไมต้องแอบ" เด็กช่างซักยังไม่หยุด จนอรุณหันซ้ายหันขาว พี่ของเด็กคนนี้อยู่ไหนนะ
อรุณขำกับความช่างซักของเด็กหญิงแต่เขาจะบอกอย่างไรนะว่าสำหรับเขา ปรอยฝนเห็นเป็นเพียง
เพื่อนเท่านั้น เป็นทั้งเพื่อน เป็นที่พักพิง แต่ไม่ใช่คนรัก ซึ่งอรุณเองก็รู้ตัวว่าตนเองก็เป็นมากกว่านั้น
ไปไม่ได้
"เด็กหญิงแป้ง จ๋า"
เสียงใสๆเรียกจนเด็กหญิงตัวเล็กต้องหันไปมอง อรุณมองตามและพบว่าผู้ที่ตามหาเด็กหญิงตัวเล็กนั้น
คือ แพรนภางค์ เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของเขาและปรอยฝน แพรนภางค์เป็นหญิงสาวหน้าตาดีจึงได้
รับคัดเลือกเป็นดาวคณะตั้งแต่เข้ามาและมีข่าวหนุ่มๆเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่บ่อยครั้ง
"น้องของแพรมากวนรึเปล่าคะ" หญิงสาวถาม
อรุณอดแปลกใจไม่ได้ แพรนภางค์กับเด็กหญิงแป้งตรงหน้าอายุห่างกันคงไม่น้อยกว่าสิบปี หญิงสาว
หัวเราะกับสายตาของเขา
"น้องค่ะน้อง รับรองไม่ใช่ลูก" เธอตอบพร้อมกับหัวเราะ ท่าทางเป็นกันเองนี่ละมังที่ทำให้หนุ่มๆ
หลายคนถึงอยากเข้าไปทำความรู้จักนัก อรุณเจอแพรนภางค์อยู่หลายครั้งแต่ก็ยังไม่เคยคุยกันสักครั้ง
"พี่แพรคนนี้ไง ที่หนูบอกว่ามีกิ๊กเยอะ" เด็กหญิงบอกอรุณ จนเขาต้องกลั้นหัวเราะ
"ตายแล้ว" แพรนภางค์ หยิกแขนน้องสาวตัวดีเบาๆ ในขณะที่เด็กหญิงหัวเราะร่วน
"เนี่ย ยัยแป้งเห็นแพรอยู่กับใครก็ว่าเป็นกิ๊กไปเสียหมด" เธออธิบายกับเขา
อรุณยิ้มให้ ก็ไม่น่าแปลกหรอกที่จะมีหนุ่มๆอยากทำความรู้จักเธอหลายคน
"ส่วนพี่คนนี้แอบรักเจ้าหญิง" เด็กหญิงบอกพี่สาว ทำเอาอรุณอ้าปากค้างอยู่พักหนึ่งก่อนจะกลายเป็น
เขิน
"ใครบอก เป็นเพื่อนกันต่างหาก" เขาแก้ตัว
"ก็พี่นั่นละบอก" เด็กหญิงทำท่าจะพูดต่อ แต่พี่สาวจุ๊ปากห้ามไว้
"มาล้อผู้ใหญ่ได้ยังไง เดี๋ยวไม่พาไปทานไอติมนะ" แพรนภางค์บอกน้องสาว
"ขอโทษนะคะ ยัยแป้งโดนตามใจตลอดเลย หญิงสาวบอกเขา
อรุณยิ้มเขินๆไม่เป็นไรครับอย่างไม่รู้จะพูดอะไร
"แต่แพรชอบต้นไม้ในเรื่องนะคะ " หญิงสาวบอก พร้อมกับจับแขนน้องสาวตัวดีไม่ให้ไปไหน
"อ่อนโยน อบอุ่น อยากมีสักต้น" เธอบอกพร้อมกับหัวเราะ
"มาเป็นกิ๊กพี่หนูสิ..อ้ายๆๆๆๆๆ" เด็กหญิงบอกก่อนจะร้องเพราะโดนจี้เอวจนหัวเราะไม่หยุด
"แพรไปดีกว่าค่ะ ไม่งั้นเจ้าจอมยุ่งโดนตีแน่ๆเลย" เธอบอกก่อนจะจูงน้องสาวไป
อรุณยิ้มให้ก่อนจะโบกมือให้กับเด็กหญิงที่หันกลับมาโบกมือไหวๆ
"แหม สวีทเชียวนะ " ปรอยฝนแซวหลังจากปลีกตัวจากเด็กๆกลุ่มใหญ่ได้
"เค้ามาตามน้องน่ะ" อรุญบอกหญิงสาว
"ล้อเล่นจ๊ะ" เธอบอก ก่อนจะพูดต่อ
"อรุณจะกลับบ้านเลยรึเปล่า"
"ก็ คงกลับเลยมั้ง" เขาตอบ นี่หญิงสาวคงมีแผนไปไหนต่อแล้วให้เขาช่วยโกหกให้อีกตามเคย
"ฝากบอกแม่ให้หน่อยดิว่าที่ชมรมเค้ามีงานเลี้ยงอ่ะ" หญิงสาวบอก
"ใจคอไม่คิดจะชวนกันมั่งรึไง" อรุณบ่นยิ้มๆ ความจริงถึงชวนเขาก็ไม่คิดไปอยู่แล้วเพราะ ไม่อยาก
เห็นภาพบาดตาบาดใจระหว่างปรอยฝนและเจ้าชายคนนั้น
"ยังกับชวนแล้วเคยไปแน่ะ" หญิงสาวบอกอย่างรู้ทัน
"แพรก็น่ารักน้า" หญิงสาวถามทีเล่นทีจริง
"กิ๊กเยอะ " อรุณบอก
"ไปเอามาจากไหน แพรน่ะนะ " หญิงสาวพูดขำๆ
"อย่างแพรน่ะ มีหนุ่มๆเข้ามาคุยด้วยเยอะ แต่เค้าไม่สนใจใครเลยนะ" ปรอยฝนยุเพื่อน
"ไม่ลองหน่อยหรอ"
"เป็นได้แค่ตัวประกอบ ไม่เอาดีกว่า" อรุณบอกพร้อมกับมองหน้าปรอยฝน
"ก็ลองเลิกเป็นตัวประกอบที่หลงรักนางเอกเรื่องนี้แล้วไปเป็นพระเอกในชีวิตจริงสิ" ปรอยฝนพูดยิ้มๆ
อรุณได้แต่หัวเราะ ความจริงความรู้สึกที่เขามีต่อปรอยฝนนั้น ต่างคนต่างรู้ดี แต่ปรอยฝนก็ไม่ได้ตำหนิ
หรือจะตัดความสัมพันธ์นั้น
"ไม่อยากให้เป็นกิ๊กแล้วหรอ" อรุณถามยิ้มๆ
"อยากให้ไปเป็นตัวจริงที่อื่นมากกว่า ที่นี่ต้องการแค่หน่วยสนับสนุน" ปรอยฝนพูด
"แล้วคราวนี้อยากให้สนับสนุนอะไรล่ะ" เขาถาม
"ฝากซื้อขนมให้แม่หน่อย บ่นอยากทานมาหลายวันละขนมไทยๆดีกว่า" เธอบอก
"ขนมไทยๆหรอ ไม่รู้จักหรอก" อรุณตอบ เขาเป็นคนไทยก็จริงแต่เรื่องขนมไทยนี่ความรู้น้อยจริงๆ
ปรอยฝนทำท่าคิดแล้วก็ถึงบางอ้อ
"รู้แล้ว ก็ร้านบ้านขนมไทยไง มีขนมไทยอร่อยตั้งหลายอย่าง" เธอพูดพร้อมกับเขียนแผนที่ให้เขาเสร็จ
สรรพ
"แล้วบอกว่าปรอยซื้อล่ะ ฝากเธอมาเฉยๆ เอ้านี่ค่าขนม" หญิงสาวบอกพร้อมกับยื่นสตางค์ให้
อรุณพยักหน้าก่อนจะโบกมือให้หญิงสาวที่เดินกลับไปหาเจ้าชายของเธอ
อรุณนั่งรถประจำทางมาตามแผนที่ที่ปรอยฝนวาดให้ แม้ว่าจะไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนักแต่เขาก็ไม่
เคยมาแถวนี้เลยจริงๆ
เขาลงจากรถประจำทางและเดินไปตามทางไม่ไกลนักในที่สุดก็เจอร้านบ้านขนมไทย หน้าร้านตกแต่ง
อย่างน่ารัก ผิดคาด อรุณคิด เขาคิดเอาเองว่า บ้านขนมไทยจะตกแต่งแบบเรือนไทยและมีคุณป้าสวม
เสื้อคอกระเช้าเป็นผู้ดูแลเสียอีก อรุณลังเลอยู่หน้าร้านเพราะยังไม่เห็นใคร จนกระทั่งเด็กหญิงอายุ
ประมาณหกขวบวิ่งออกมาจากหลังร้าน พร้อมกับหยุดมองเขา อรุณจำได้ทันทีว่าเป็นเด็กหญิงคนเดียวกับ
ที่เขาเจอที่โรงละคร
ยังไม่ทันที่อรุณจะได้พูดอะไรก็มีเสียงผู้หญิงถามออกมาจากหลังร้าน
"ลูกค้ามาหรอแป้ง" หญิงวัยคุณป้าของเขาเดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับถามเด็กหญิง
"ไม่ใช่ซักหน่อย " เด็กหญิงตอบ
"กิ๊กของพี่แพรเค้า" เด็กแป้งตอบก่อนจะวิ่งออกไป
คุณป้าวัยกลางคนเดินออกมาและยิ้มให้ ก่อนจะพูดกับเขา
"อ้าว เข้ามาก่อนสิ เพื่อนแพรหรอลูก แหม ปกติแพรไม่เคยชวนเพื่อนผู้ชายมาเลยนะเนี่ย" คุณป้าพูด
และก่อนที่อรุณจะได้อธิบายอะไร คุณป้าก็ตะโกนลั่นร้านอีกคน
"หนูแพร เพื่อนหนูมาหาแน่ะลูก"
"เอ่อ .. " อรุณเอ่ยปากได้เพียงเท่านั้น และก็ต้องหยุดพูดเมื่อหญิงสาวที่ถูกเรียกวิ่งลงมาจากชั้นบน
ในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้น
"อ้าว... " หญิงสาวทักด้วยท่าทีแปลกใจ
"คือ..." อรุณพยายามอธิบาย
"แพรพาเพื่อนไปคุยข้างในสิ เดี๋ยวแม่เตรียมขนมให้" คุณป้าคนเดิมบอก ก่อนจะแซวเธอเบาๆ
"ตาถึงนะเนี่ยลูกสาวแม่ ตัวจริงใช่มั้ยถึงพามาบ้าน"
"แม่อ่ะ.. " แพรนภางค์ยิ้มอายๆ พร้อมกับมองมาที่ชายหนุ่มด้วยสายตาเขินๆ
"จะมาทำไมไม่บอก.." หญิงสาวถาม
"............."
อรุณได้แต่ยืนอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตั้งตัวไม่ทัน ผลงานปรอยฝนโดยไม่ต้อง
สงสัยเลย เขาคิด เอาน่ะ เรื่องมาถึงป่านนี้แล้ว.....ลองดูเลยก็แล้วกัน......
"สวัสดีครับ ..." อรุณเอ่ยและยิ้มให้หญิงสาวด้วยหัวใจที่พองโตของพระเอกจำเป็น พร้อมๆกับรอยยิ้ม
ของตอบหญิงสาวก่อนที่จะเดินตามคำคะยั้นคะยอของคุณป้าเจ้าของร้านเข้าไปข้างใน.................
...ขอเป็นพระเอกสักวันก็แล้วกันนะเรา......อรุณคิดเมื่อมองหญิงสาวร่างบางที่เดินนำอยู่
...โดยไม่ทันสังเกตว่าเด็กหญิงวัยห้าขวบนั้นเดินฮัมเพลงตามมาข้างหลังอย่างอารมณ์ดี.........
จากคุณ :
กลิ่นกาแฟ
- [
26 ก.ค. 50 18:58:02
A:202.139.211.243 X:
]
ไม่ใช่เจ้าชาย... ใช้ได้ไหมครับ
