ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 5                               “เฮ้ย! โว้ย! ศักดิ์ตกใจส่งเสียงตะโกนเรียกลูกน้องดังก้องทะเล แล้วกระโจนตามหินลงไป เขาเห็นหัวของหินอยู่ไวๆจึงดำดิ่งตรงไปหา สักครู่เขาก็คว้าตัวหินไว้ได้จึงรีบทะยานขึ้นบนผิวน้ำ ลูกน้องคนหนึ่งโดดลงมาช่วยพยุงอีกคนโยนห่วงชูชีพให้ ในที่สุดศักดิ์และลูกน้องก็สามารถนำร่างของหินขึ้นมาจากทะเล ศักดิ์แบกหินขึ้นบ่าวิ่งโหย่งๆเพื่อให้หินสำลักน้ำออกมาก็ไม่ได้ผล ร่างของหินอ่อนปวกเปียกอยู่บนบ่าของศักดิ์ “พี่ๆผายปอดดีกว่านะ” ลูกน้องช่วยออกความคิดเพราะหินดูท่าไม่ดีแล้ว “ลองดู” ศักดิ์วางหินลงนอนหงายแล้วขึ้นนั่งคร่อมเอาฝ่ามือกดแถวลิ้นปี่เป็นจังหวะ “พี่เป่าปากเลย” ศักดิ์ลนจนลืมขั้นตอนต้องให้ลูกน้องคอยบอก เขาจึงบีบจมูกหินแล้วก้มลงเป่าปาก แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นหน้าของหินเริ่มซีดเขียว “หินอย่าตายนะ” ศักดิ์กลับมากดลิ้นปี่แล้วก้มลงเป่าปากอีกครั้ง...ขณะที่เป่าเขาตั้งใจตั้งสมาธิมอบพลังมอบจิตใจและวิญญาณของเขาเข้าช่วยฉุดดวงวิญญาณของหินที่กำลังจะหลุดออกจากร่าง... ชั่ววินาทีนั้นศักดิ์ได้รับรู้รสเค็มจากปากของหิน หน้าที่ซีดของศักดิ์เริ่มแดงด้วยหวัง เพราะวินาทีต่อมาน้ำเค็มก็พุ่งทะลักเข้าปากศักดิ์ที่รีบผงกหัวผละออกจากร่างของหินทันที หินสำรอกน้ำออกมาสักพักก็หายใจได้เป็นปกติ เขาค่อยลืมตาขึ้น  มองไปที่ศักดิ์แล้วก็หลับตาลงอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย “หิน” ศักดิ์ได้แต่เรียกชื่อและบีบนวดตามร่างกายของหินเพื่อกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด ลูกน้องหายาหม่องมาให้  ศักดิ์ทาและนวดทุกส่วนของร่างกายหิน เขาดีใจที่หินฟื้นและคิดโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุให้หินทำเช่นนั้น ระหว่างที่รอให้หินฟื้นตัวศักดิ์คิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรดี เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันบอกให้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้วในการปรับเปลี่ยนความเข้าใจและความรู้สึกของหิน และยิ่งกว่านั้นมันเป็นความรับผิดชอบอย่างใหญ่หลวงที่เขาจะต้องรับผิดชอบต่อหิน...ชีวิตของหินขึ้นอยู่กับเขา...ขึ้นอยู่กับเขาเชียวหรือ มันอยู่ที่ว่าเมื่อหินรู้สึกตัวขึ้นมาเขาจะเป็นใคร เป็นนายหินหรือเด็กชายหิน ถ้าเป็นนายหินเรื่องก็คงจบลงได้ง่าย แต่ถ้าเป็นเด็กหินละก้อ...ศักดิ์ยังมึนตึ้บ คิดอะไรไม่ออก                      “พี่ตัดสินใจจะทำอย่างไรกับนายหิน ถ้าส่งกลับบ้านก็จะเกิดเรื่องทำนองนี้อีก นอกจากเมื่อส่งนายหินให้นายใหญ่แล้วพี่จะต้องหายหน้าไปเลย สักวันนายหินอาจจะลืมเรื่องทั้งหมด” ลูกน้องทั้งสองต่างก็ร่วมรับรู้เหตุการณ์ทั้งหลายพอๆกับศักดิ์จึงเห็นใจและเข้าใจ                                   ถึงจะเห็นและเข้าใจสถานการณ์ได้ดี แต่ไม่มีใครล่วงรู้ในใจของศักดิ์ ใครจะเข้าใจเมื่อศักดิ์เห็นหินถูกรุมซ้อม เมื่อเห็นหินนอนสลบเพราะถูกข่มขืนจมกองเลือด เมื่อได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือและตัดพ้อยามเจ็บจวนขาดใจ แม้กระทั่งคิดสั้นจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ศักดิ์ไม่รู้เลยว่าความผูกพันนี้เริ่มเกิดขึ้นเมื่อไหร่ มันไม่ใช่ความพิศวาสแต่มันคือสายใยของมิตรภาพ ความอาทร ความภักดี และที่ต้องยอมรับกับตัวเองอย่างไม่มีข้อแม้...ก็คือความรักนั่นเอง.....แล้วศักดิ์จะทิ้งหินให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพังได้อย่างไร......                                                                                                                 “พ่อครับ...หินรักพ่อ” คำแรกที่พูดออกมาเมื่อเห็นหน้าศักดิ์ซึ่งนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ “หิน...หิน...” หินอยากจะบอกความในใจแต่ก้อนสะอื้นขึ้นแน่นอก...น้ำตาไหลรินออกมาเงียบๆ... ศักดิ์ทนฝืนใจอีกต่อไปไม่ได้แล้วเขาก้มลงกอดร่างนายน้อยพร้อมกับพูดเบาๆ “หินไม่ต้องไปไหนแล้วพ่อศักดิ์จะดูแลหินตลอดไปนะ” หินร้องไห้โฮและผวากอดศักดิ์แน่น ลูกน้องทั้งสองคนเบือนหน้าหนีภาพสะเทือนใจนั้น เขาต่างสงสัยว่าเหตุการณ์ข้างหน้าของศักดิ์และหินจะเป็นอย่างไร...                                                                                                                                                                                                              “นายสองคนเอาเรือกลับไปหานายใหญ่และเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตามความจริง ไม่ต้องโกหกอะไรทั้งนั้นนายใหญ่คงเข้าใจเหตุผลดี บอกด้วยว่าถ้านายหินความจำกลับเป็นปกติเมื่อไหร่จะพากลับบ้านทันที ชีวิตของนายหินก็คือชีวิตของผม บอกนายใหญ่ด้วยนะ” ศักดิ์แวะจอดเรือที่ปากแม่น้ำเพื่อขึ้นฝั่งทั้งๆที่ยังไม่รู้ทิศทางที่เขากับหินจะไปผจญ เงินสำรองของเขาก็ใกล้จะหมดลงแล้ว...... เมื่อความเดือดร้อนใกล้เข้ามาและไม่มีใครช่วยเหลือ ที่ซึ่งจะเป็นที่พึ่งของทุกคนได้ก็คือครอบครัว ถึงจะดีเลวอย่างไรครอบครัวก็พร้อมจะให้อภัยและช่วยเหลือเสมอ ศักดิ์ตัดสินใจกลับไปหาแม่ที่บ้านนครสวรรค์ เขาพาหินขึ้นรถเข้ากรุงเทพฯและต่อรถตู้ที่หมอชิด รถตู้จะพาไปอำเภอลาดยาวโดยตรงไม่ต้องต่อรถอะไรอีก และที่คิวรถตู้นี้เองอดีตเก่าๆของศักดิ์ที่เขาหนีไปได้เริ่มย้อนกลับมาอย่างเลี่ยงไม่พ้น                               “คุณ...พี่ศักดิ์ พี่ศักดิ์ใช่ไหม?” หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยทักศักดิ์หลังจากแอบมองอยู่ครู่หนึ่ง “ใช่ครับ...อ้าว! เดือนน่ะเอง ” ศักดิ์สะดุ้งด้วยความแปลกใจ “พี่หายหน้าไปไหนมาตั้งหลายปี ทุกคนเป็นห่วงพี่นะ”หญิงสาวที่ชื่อเดือนถามศักดิ์แต่ตามองหินที่ยืนเกาะแขนศักดิ์อยู่ “ผมไปทำงานที่สมุทรสงครามมา ที่บ้านผมก็รู้ดีกันทุกคนนี่ครับนอกจากคนที่ไม่ได้อยู่ที่บ้านเหมือนผม” ศักดิ์ยอกย้อนเดือน “นี่หินลูกชายผม” ศักดิ์ตั้งใจดึงหินเข้ามากอดเหมือนจะสื่อความหมายอะไรบางอย่าง “ลูกของพี่! พี่ศักดิ์มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ เด็กโตมากแล้วนะนี่ไม่น่าเชื่อเลย พี่ศักดิ์แกล้งหลอกเดือนเล่นมากกว่า” เดือนยิ้มให้หิน “ผมเป็นลูกของพ่อศักดิ์ พ่อศักดิ์คือพ่อของผมแน่นอนครับ” หินซึ่งยืนฟังอยู่นานรีบย้ำความแน่ใจให้เดือน ถึงแม้หินจะเป็นเด็กแต่เขาก็มีความรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้กำลังจะเข้ามายุ่งกับชีวิตของเขาทั้งสอง “เดือนก็ต้องเชื่อนะยืนยันกันแน่นหนา ทำไมทำหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะหินสงสัยหวงพ่อศักดิ์” เดือนถือวิสาสะจับแก้มหินบีบเบาๆ “ยิ้มหน่อยสิ รู้ตัวไหมว่าหินน่ารักมากนะ” หินสะบัดหน้าหันไปมองศักดิ์ที่ยืนฟังเฉยอยู่ “ไม่มีอะไรหรอกหินพี่เดือนเขาหยอกหินเล่น ไปเถอะรถจะออกแล้ว เตรียมขึ้นรถกัน...แล้วเดือนมาคนเดียวหรือ” ประโยคหลังหันไปถามหญิงสาว “มากับเพื่อนจะพาเพื่อนไปเที่ยวที่บ้านพอดีเหลือบเห็นพี่จึงทัก งั้นเดือนขอตัวก่อนนะ” เดือนเดินไปจูงมือชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนคอยอยู่ใกล้ๆ “เพื่อนบ้านกันไม่มีอะไร” เสียงเดือนตอบคำถามเพื่อนชาย... รถตู้พาผู้โดยสารออกถนนวิภาวดีและถนนสายเอเชียผ่านจังหวัดอยุธยา อ่างทอง แวะกินอาหารที่อินทร์บุรี ผ่านสิงห์บุรี อุทัยธานีและถึงนครสวรรค์ในที่สุด เลยตัวเมืองนครสวรรค์ไปตามถนนสายเอเชียอีกสักสิบกว่ากิโลมีทางแยกเข้าอำเภอลาดยาวที่บ้านหนองเบน แล่นไปอีกประมาณสามสิบกิโลก็ถึงตัวอำเภอซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง รถตู้ปล่อยผู้โดยสารลงที่สามแยกข้างๆอำเภอ “มีใครมารับหรือเปล่าเดือน” ศักดิ์ถามขึ้นเมื่อเห็นเดือนมองและอมยิ้มอย่างมีเลศนัย “เดี๋ยวที่บ้านเอารถมารับ พี่ศักดิ์ล่ะมีใครมารับหรือเปล่า?” “ไม่มีหรอก ผมกับหินจะนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างไป” ศักดิ์พาหินเดินไปขึ้นรถที่วินมอเตอร์ไซด์ซึ่งอยู่ใกล้กัน “ไปบึงหล่ม” ศักดิ์นั่งท้ายคอยระวังหินไปตลอดทางเพราะพื้นถนนมีหลุมบ่อเป็นระยะๆ ระยะทางสักเก้ากิโลก็ถึงบ้านบึงหล่ม บ้านของแม่ศักดิ์ ศักดิ์จูงมือหินเดินอย่างงงๆไปที่ๆเคยเป็นบ้านที่เขาเคยอยู่ ศักดิ์ยืนอยู่หน้าประตูรั้วปีกไม้สลับกับหินธรรมชาติล้อมรอบบ้านสองชั้นหลังโตซึ่งตั้งอยู่ในหุบเนินหญ้าและพงไม้ที่จงใจจัดแต่งเลียนแบบธรรมชาติไว้อย่างงดงาม ด้านหลังของบ้านมีสระน้ำสีฟ้าใสขนาดใหญ่พอๆกับตัวบ้าน น้ำใสสะอาดมีเศษใบไม้แห้งลอยอยู่ประปราย “ไง้! พี่ศักดิ์เจอบ้าน เจอพ่อเจอแม่หรือยัง” เสียงเดือนตะโกนถามจากรถปิกอัพที่ขับตามหลังศักดิ์มา “โชคดีนะคุณพ่อคุณลูก...” เสียงหัวเราะของเดือนเลือนหายไปพร้อมกับฝุ่นแดงที่ฟุ้งไล่หลังรถปิกอัพคันนั้น.... “อย่าไปถืออีเดือนมันเลยนะศักดิ์” ศักดิ์หันขวับมาทางเจ้าของเสียงที่มายืนอยู่เมื่อไหร่ไม่รู้เพราะเขามัวแต่สนใจกับเดือนอยู่บนถนน “สวัสดีครับป้ายวน” ศักดิ์ยกมือไหว้หญิงสูงอายุที่ยืนยิ้มอยู่กับหิน “ใครกันล่ะนี่หน้าตาน่าเอ็นดู” “ลูกชายของผมเองครับชื่อหิน ไหว้ป้า เอ๊ย! ยาย เสียสิหิน” ศักดิ์อึดอัดใจที่จะต้องพูดและแสดงละครโกหกป้าของเขาซึ่งต่อไปนี้เขาจะต้องอยู่ในสภาพของคนหลอกลวงใครต่อใครไปอีกนานเท่าไรไม่รู้ “มีลูกเมื่อไหร่กันนี่ โตขนาดนี้ ปิดเงียบเชียวนะ แต่เอ็งก็ใจดำขาดการติดต่อกับทางบ้านเสียนานเหมือนกัน” สายตาป้ายวนยังคงอยู่ที่หิน “เออไหว้พระนะหิน” ป้ายวนตบหัวของหินเบาๆอย่างเอ็นดูเป็นการรับไหว้ “เข้าบ้านก่อนแล้วกัน” ป้ายวนเปิดประตูรั้วเดินนำศักดิ์เข้าเขตบ้านแต่ไม่ได้ตรงไปที่ตัวบ้านกึ่งตึกกึ่งไม้หลังใหญ่นั้น ป้ายวนเดินเลี้ยวเข้าสวนด้านข้างของบ้านแล้วทะลุออกเกือบปลายที่จึงถึงบ้านหลังเล็กกะทัดรัดหลังหนึ่ง “ที่พักของป้าเอง...เรื่องมันยาว....เมื่อห้าปีที่แล้วแม่เอ็งมีหนี้สินรุงรังจึงขายที่ ป้าเองก็ต้องพลอยขายตามไปด้วยเพราะที่มันเกี่ยวเนื่องกันอยู่ เจ้าของใหม่เขาเป็นคนกรุงเทพฯ จัดแจงถมที่ปรับปรุงตกแต่งเหมือนสวรรค์ เขาขอร้องให้ป้าอยู่ดูแลและปลูกบ้านหลังเล็กให้เป็นที่อาศัยนี่แหละ” “แล้วแม่ผมไปอยู่เสียที่ไหนละครับ” ศักดิ์รู้สึกกังวลและเสียใจที่ไม่ได้สนใจแม่เลยในหลายปีที่ผ่านมา “เขาไปเปิดร้านขายของอยู่ที่ตลาดหน้าอำเภอ อ้าว...อีเดือนมันไม่ได้บอกหรอกรึ” ป้ายวนส่ายหัวเพราะเดาเรื่องได้ แล้วเดินเข้าไปในบ้านหาน้ำและขนมแห้งมาให้หินกิน “กินซะไอ้หนู” “มิน่าเดือนถึงทำหน้ายิ้มแปลกๆกับผมที่คิวรถ ยังคงร้ายเหมือนเดิมนะป้า เดือนคนนี้” ศักดิ์รู้สึกถึงไอระอุของความยุ่งเหยิงของชีวิตเขาที่กำลังจะคืบเข้ามา “ถึงบอกเอ็งไงว่าอย่าไปถือสามัน ก็แค่ร้ายที่เห็นๆแต่มันไม่เคยร้ายลึกนะ” ป้ายวนออกความเห็นอย่างคนนอกที่ไม่ได้เป็นผู้สัมผัสกับปัญหา “ป้าก็ยังเข้าข้างมันเหมือนเดิม...แล้วผมกับหินจะพักที่ไหนกันละครับนี่” ศักดิ์ดึงหินเข้าไปนั่งใกล้ๆ        “ห่วงกันจังนะ ก็น่าห่วงหรอกมันน่ารักอย่างนี้ แม่เขาคงสวยละซี....ก็พักกันกับข้านี่แหละแล้วค่อยหาทางกันใหม่ มาเหนื่อยๆพักผ่อนเสียก่อนข้าไปทำงานก่อนนะ” ป้ายวนเดินเข้าสวนไปทำงานประจำวันของแก                 “พ่อศักดิ์ครับหินชอบที่นี่ ป้ายวนก็ใจดีจัง” หินออกเดินสำรวจพื้นที่ทั้งๆยังมีขนมอยู่ในปากและในมือ                                 ศักดิ์นั่งมองหินด้วยใจที่คิดกังวลว่าจะทำอย่างไรต่อไปดีกับชีวิตของเขาและหิน แม่ที่เขาคิดจะมาพึ่งก็ไม่อยู่แล้ว อยู่ที่ตลาดคงคับแคบจะมีที่ให้เขาพักพิงละหรือ ลำพังเขาเองตรงไหนก็ซุกหัวนอนได้แต่หินล่ะ แม่และพ่อเลี้ยงของเขาจะยอมรับหรือ เพราะสาเหตุที่เขาจากบ้านไปก็ด้วยเรื่องการจัดหาลูกเมียให้เขานั่นเองแล้วเขาจะมีหน้าพาลูกมาหาแม่ได้อย่างไร.... จากคุณ : ดีน ดาเรน (ดาเรน) - [ 26 ก.ค. 50 23:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สองพ่อลูกนอนกางมุ้งอยู่ที่ชานเรือน อากาศเวลากลางคืนค่อนข้างเย็น แสงจันทร์ค่อนดวงผสมกับแสงดาวประปรายบนท้องฟ้าสว่างนวลเข้าไปถึงในมุ้ง หินนอนซุกอยู่ข้างกายศักดิ์ มือทั้งสองข้างกอดอกไว้หลวมๆใบหน้าที่โดนแสงจันทร์เพียงครึ่งดูกลมกลึงละมุนกว่าที่เคย ตั้งแต่พบกับอะไรร้ายๆที่ผ่านมาคืนนี้หินนอนสงบนิ่งไม่กระวนกระวายดูน่ารักเหมือนหุ่นตุ๊กตาโชว์เสื้อที่ตั้งอยู่ตามศูนย์การค้า น่าแปลกที่ศักดิ์นอนมองหินด้วยความเมตตาเหมือนมองเด็กน้อยคนหนึ่งที่เขาผูกพันและต้องรับผิดชอบ มันไม่เหมือนความรู้สึกเดิมๆที่เขาเคยมีกับหิน ศักดิ์คลี่ผ้าห่มบางๆคลุมร่างหินแล้วก็เลยกอดไว้อย่างนั้น รู้สึกเป็นเจ้าของอยากปกป้องและให้ความอบอุ่นกับเจ้าตัวยุ่งน้อยๆนี้ตลอดไป.... เช้าวันรุ่งขึ้นศักดิ์ฝากป้ายวนให้ช่วยดูแลหินแล้วเขาจึงเข้าอำเภอเพื่อไปหาแม่  แม่ของศักดิ์เปิดร้านขายต้นไม้ข้างตลาด แม่เช่าที่ปลูกบ้านเล็กๆและทำโรงเรือนไม้ไผ่คลุมแสล้นเป็นสวนย่อมๆ มีไม้ประดับต่างชนิดต่างสีทั้งไม้ใบและไม้ดอกวางขาย  ศักดิ์เห็นสภาพของแม่แล้วเขาก็น้ำตาซึมออกมา “แม่ครับ ผมขอโทษ” ศักดิ์ตรงเข้าไปกราบที่ตักแม่แล้วเขาก็พูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้ “ข้าลืมแกแล้วนะ” แม่นั่งทำหน้าเฉยกับศักดิ์ที่ยังคงนั่งน้ำตานอง “ผมผิดไปแล้วผมขอโทษ” ศักดิ์ก้มกราบแม่อีกครั้ง “เออ ก็แล้วไปข้ายกโทษให้” ศักดิ์เข้ากอดแม่ของเขาที่แอบเช็ดน้ำตาเหมือนกัน “ผมได้ข่าวว่าแม่อยู่สุขสบายดีกับน้าผู้ชายผมเลยไม่ได้ติดต่อมา ไม่รู้ว่าแม่มีปัญหามากจนต้องขายที่ของเรา แล้วนี่น้าผู้ชายไม่อยู่หรือ” “อย่าไปพูดถึงมันเลย วันๆไม่เคยอยู่ติดร้านไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน” “นั่นใครครับ” ศักดิ์เหลือบไปเห็นหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในสวน “อ๋อ อีริน ข้าจ้างมาช่วยหยิบจับไปวันๆ  ไม่งั้นไม่มีใครช่วยยกต้นไม้ ลำพังข้าคนเดียวก็ไม่ค่อยไหวเหมือนกัน” “แล้วแกมาหาข้าทำไมล่ะมาเยี่ยมเฉยๆหรือไร” แม่ของศักดิ์ถามประสาซื่อแต่ศักดิ์กลับนึกสะดุ้งอยู่ในใจ อะไรอะไรที่ตั้งใจจะพูดก็เลยพูดไม่ออก “ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่” “มีเมียหรือยังล่ะ?” ศักดิ์สะดุ้งอีกหน “ยังไม่มีครับ...ยังไม่มี...แต่มีลูกชายติดมาหนึ่งคน” ศักดิ์ตัดสินใจบอกแม่เพราะถึงอย่างไรแม่ก็จะรู้จนได้ ก็แม่ไม่ใช่หรือที่เขาและหินจะมาฝากชีวิตในระยะนี้ “ข้างงนะศักดิ์ ไม่มีเมียแต่มีลูกมันยังไง” แม่ยิ้มกับศักดิ์เป็นครั้งแรกเพราะเข้าใจว่าศักดิ์ล้อเล่น “งั้นผมไปหาป้ายวนก่อนนะ คุยกับป้าค้างไว้เรื่องหางานทำ” “อ้าว! จะกลับมาอยู่บ้านหรอกหรือ เออ ข้าจะช่วยดูงานให้ด้วยแล้วกัน” แม่ของศักดิ์ไม่โกรธและไม่ผิดหวังในตัวของศักดิ์อย่างที่เจ้าตัวคิดกลัวไว้ล่วงหน้า “ผมไปก่อนนะพรุ่งนี้จะมาหาแม่ใหม่ วันนี้ผมขอยืมรถไอ้โล้นข้างบ้านมาต้องรีบกลับไปคืนมัน” ศักดิ์ออกไปสตาร์ทรถหน้าร้าน “เฮ้ย! มาอยู่ที่นี่ละกันอย่าไปกวนยวนเขาเลย” แม่ตะโกนไล่หลังศักดิ์.... ศักดิ์แวะซื้อขนมและกับข้าวที่ตลาดไปฝากหินและป้ายวน...เขาขับรถเลยที่บ้านไปสักหน่อยก็เลี้ยวรถเข้าถนนลูกรังข้างทาง ขับปะเลงๆเข้าไปในไร่มันสำปะหลังที่ป้ายวนมาเป็นแขกช่วยปลูกมัน ขับเข้าไปลึกพอประมาณจึงถึงพื้นไร่โล่งๆมีแต่ดินสีแดงที่ยกเป็นร่องเตรียมไว้ลงกล้ามัน เห็นหมู่คนอยู่ลิบๆกำลังง่วนขะมักเขม้นทำงานกันอยู่...ท่ามกลางสีผิวเข้มๆของคนงานศักดิ์เห็นมีสีชมพูแซมอยู่ตรงกลาง...เขานึกเอะใจจึงรีบบึ่งรถเข้าไปหา...                                     _____________________ จากคุณ : ดีน ดาเรน (ดาเรน) - [ 26 ก.ค. 50 23:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 6 ศักดิ์ขับรถลุยฝุ่นเข้าไปสักพักก็ถึงคนงานที่กำลังลังปลูกกล้ามันอยู่ “ป้าครับ! ป้ายวนครับ” ศักดิ์ตะโกนลุยทางไปก่อน เมื่อเข้าไปใกล้ศักดิ์ถึงกับเข่าอ่อนเมื่อเห็นหินถอดเสื้อออกผูกเอวกำลังขุดกลบดินอย่างทะมัดทะแมงเนื้อตัวสีชมพูเป็นจ้ำๆเพราะโดนแดดเผา “หินทำไมทำอย่างนั้น แดดที่นี่มันแรงนะเดี๋ยวไม่สบายแน่เรา” ศักดิ์ร้องดุหินที่หันมายิ้มยิงฟันขาว “หินเขาอยากทำป้าห้ามอย่างไรก็ไม่เชื่อ” ป้ายวนตะโกนบอกศักดิ์ที่กำลังหัวเสียกับการเล่นสนุกของหิน “กลับบ้านได้แล้ว หินใส่เสื้อให้เรียบร้อยด้วย” ศักดิ์ออกคำสั่ง “หินไม่ใส่ครับหินร้อน เห็นไหมเหงื่อไหลเต็มตัวหิน” หินรู้สึกอายและน้อยใจที่ถูกศักดิ์เอ็ดต่อหน้าคนอื่นจึงแกล้งขัดคำสั่งของศักดิ์ “ตามใจงั้นกลับบ้านกัน ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลยคุณ...ป้ายวนครับผมกลับบ้านก่อนนะ” ศักดิ์ตะโกนบอกป้ายวนพลางกึ่งจูงกึ่งลากหินไปที่รถ “พ่อก้อ...ผมอายเขานะ เดินเฉยๆก็ได้” ศักดิ์ปล่อยมือหินซึ่งเดินตามไปแต่โดยดี “ใส่เสื้อด้วยนะหิน กว่าจะถึงบ้านอีกนานเหมือนกันตากแดดไปอย่างนี้ไม่ดี แน่” ศักดิ์นั่งประจำหน้าที่คนขับออกคำสั่งหินที่กำลังจะขึ้นซ้อนท้าย “ไม่ครับ” หินเล่นลูกดื้อกระโดดขึ้นซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ “ไม่ครับ” หินแกล้งกวนโทสะแต่กลับกอดศักดิ์ไว้แน่น “หิน!”  ศักดิ์เก๊กเสียงดุและตบมือลงบนต้นขาของหิน “ไม่!” หินเบียดร่างเข้ากอดศักดิ์ “ผมรู้พ่อไม่โกรธผมหรอกใช่ไหมครับ” หินจุ๊บแผ่นหลังของศักดิ์ฟอดใหญ่ “ไป กลับบ้านกัน” ศักดิ์เสียงอ่อนสตาร์ทรถแล่นออกไป “ไม่รู้อะไรพ่อลูกคู่นี้ข้างงจริงๆ”ป้ายวนพึมพำกับตัวเองและหันกลับไปทำงาน... ตกกลางคืนหินไม่สบายจริงๆ ปวดแสบปวดร้อนตามผิวหนังที่ถูกแดดเผา ทำเอาศักดิ์พลอยไม่สบายใจไปด้วย เขาคิดเป็นห่วงว่าเขาคงปล่อยให้หินอยู่ห่างสายตาไม่ได้แล้ว...ความจริงนายหินที่เขารู้จักค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่เหมือนกัน ก็อายุเกือบจะสิบเจ็ดปี แต่เมื่อกลายเป็นเด็กชายหิน หินดูจะมีอายุความคิดและพฤติกรรมเด็กลงกว่าอายุจริง ถ้าใครได้พบเวลาหินอยู่กับศักดิ์ตามลำพังจะสงสัยและไม่เข้าใจกับภาพที่ได้เห็น... “พ่อครับผมไม่สบาย” หินนอนร้องครางออดอ้อน “ดีแล้วอยากซนไม่เข้าเรื่องดื้อกับพ่อศักดิ์อีกตะหาก ยายเขาเอาดินสอพองผสมมะนาวทาให้แล้วพรุ่งนี้ก็คงหายแสบ ทีหลังอย่าดื้ออย่าซนอีกนะ” “พ่อศักดิ์ไปไหนไม่รู้ไม่บอกหิน หินจึงซนจึงดื้อกับพ่อศักดิ์” ที่แท้หินแกล้งทำตัวเกเรประชดพ่อนี่เอง “พ่อศักดิ์ไปทำงาน” ศักดิ์แอบยิ้มกับความในใจของหิน “หินก็ไปทำงานกับยายยวนเหมือนกัน” หินเถียงข้างๆคูๆ “ไปกินข้าวแล้วจะได้กินยาแก้ไข้ ระวังจะถูกตีสักวัน” ศักดิ์แกล้งขู่...เวลานี้บางทีศักดิ์ก็ลืมตัวนึกว่าเขาเป็นพ่อของหินจริงๆ... “ยายทำต้มส้มปลาช่อนและไข่เจียว หินชอบไหม” ป้ายวนตักข้าวส่งให้หินที่รีบกินอย่างเอร็ดอร่อย “ไม่พูดไม่จาเลยนะเราคงหิวละซี พ่อแกก็ไม่รู้จักหาอะไรให้ลูกเลย ดูซิหิวซกๆอย่างนี้”ป้ายวนแอบตำหนิศักดิ์แต่ก็ยิ้มอย่างมีความสุขที่เห็นหินกินข้าวตุ้ยๆ “คงแกล้งไม่สบายละมั้งกินข้าวได้เยอะอย่างนี้”ศักดิ์พูดกระเซ้าหิน “งั้นผมไม่กินแล้ว ผมไม่สบายจริงๆนะครับยาย พ่อชอบว่าผมพ่อไม่รักผม” หินวางช้อนทำท่าจะเลิกกินข้าวจริงๆ “โธ่หินพ่อล้อเล่น กินข้าวเยอะๆนะ”ศักดิ์วางชามข้าวเข้าไปกอดหินและตบหัวเบาๆ “ไอ้สองคนพ่อลูกนี่มันอ้อนกันเหลือเกินนะ” ป้ายวนหัวเราะนัยๆ “เค้าห่างแม่ก็เลยติดผม” ศักดิ์รีบกลบเกลื่อนอาการพิรุธของตัวเอง “ยายทำกับข้าวอร่อยครับ” หินกินไปชมไปทำเอาป้ายวนเลิกข้องใจ กว่าหินจะนอนได้เล่นเอาศักดิ์ต้องทายาและพัดวีให้อีกหลายรอบ หินงอแงไม่เลิกเนื่องจากยังไม่หายปวดแสบปวดร้อนตามผิวหนัง “ศักดิ์ป้าถามตามตรงนะว่าแกกำลังเดือดร้อนใช่ไหม?” ป้ายวนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นหินนอนหลับแล้ว “จะไม่ถามหรอกนะว่าเพราะอะไร แต่ถ้าแกไม่มีทีไปก็อยู่กันเสียที่นี่ก่อน งานก็พอมีให้ทำ หน้านี้กำลังต้องการแขกช่วยปลูกมันแกก็ทำได้นี่นะลูกแกก็ทำได้ถ้าแกยอมให้เขาทำ หัดให้อดทนให้รู้จักกับความลำบากเสียตั้งแต่ยังเด็กนี่แหละดี” “ผมสู้ได้อยู่แล้วครับป้า ขอบคุณป้ามากที่กรุณาผมและลูก...หินเค้าไม่เคยกลัวเค้าจะเป็นอะไรไป” ศักดิ์ไม่รู้จะอธิบายให้ป้ายวนเข้าใจอย่างไรได้ถ่องแท้ถึงฐานะและชีวิตความเป็นอยู่ที่แท้จริงของหินก่อนจะประสบชะตากรรมจนกระทั่งต้องมาผูกพันกับเขาอย่างทุกวันนี้ “แกก็ถนอมลูกมากไป ระวังโตขึ้นมันจะเสียคน อีกอย่างข้าก็เห็นมันเกือบจะเป็นหนุ่มแล้ว ไม่ใช่ลูกเล็กอย่างที่แกเข้าใจ อย่ามองว่ามันเป็นเด็กนักเลย” ป้ายวนมองศักดิ์ตาคว่ำเป็นเชิงตำหนิ “ก็ลองคิดดู ข้านอนก่อนละ แกก็นอนซะเดี๋ยวลูกแดงจะตื่น หึ...หึ...” เมื่อได้ยินและได้เห็นวาจาท่าทางที่ป้ายวนตำหนิถากถางเข้าบ่อยๆ ศักดิ์อยากจะเล่าความจริงทั้งหมดให้ป้ายวนฟังเพื่อที่ป้าจะได้เข้าใจเขาและเห็นใจหิน แต่ป้ายวนจะเก็บความลับไว้ได้ละหรือ ขนาดเขาเองยังอยากให้ใครคนหนึ่งรับรู้และร่วมเห็นใจในชะตาของหิน แล้วป้ายวนล่ะจะเป็นอย่างไร... “เห็นไหมพ่อศักดิ์ก็มาทำงานกับหิน” หินเอ่ยอย่างผู้ชนะขณะเดินตามหย่อนกล้ามันลงในหลุมที่ศักดิ์ขุดนำหน้าไปก่อน “มาแข่งกันไหมครับว่าใครจะทำงานไวกว่ากัน” หินเอาเท้าเกลี่ยดินกลบและเหยียบดินให้แน่น “กลบให้แน่นๆทุกหลุมนะ อย่ามั่วละนายหิน...” ศักดิ์เกือบลืมตัวพูดครับเมื่อเห็นนายหินของเขาทำงานง่วนเหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่ง...ใบหน้าที่เคร่งขรึมด้วยความตั้งใจเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อนั้นมันคือหน้าของนายหินอย่างชัดเจน ศักดิ์ขุดดินไปใจก็คิดสงสาร หินควรจะมีชีวิตที่ดีอย่างที่เขาเป็น อยู่กับพ่อแม่ ไปโรงเรียนใช้ชีวิตเช่นเด็กหนุ่มทั่วไป ไม่น่าที่จะต้องมาตกระกำลำบากไม่รู้อนาคต ไม่รู้แม้กระทั่งกำพืดชีวิตของตัวเอง... “พ่อจะแพ้ผมแล้วนะ” หินไล่ตามมาทันยืนยิ้มยิงฟันขาวแก้มแดงอยู่ตรงหัวไหล่ของศักดิ์ “พ่อใจลอยเป็นอะไรหรือ...หินยังไม่เหนื่อยเลยนะครับ” หินถามศักดิ์ซึ่งสะดุ้งได้สติเพราะคำถามของหิน เขารีบขุดหลุมนำห่างออกไป “เร็วๆนะพ่อ เดี๋ยวหินไล่ทันอีกนะเออ” หินตะโกนเยาะเย้ยศักดิ์ที่กำลังหัวเราะขำเวทนาหิน...เขารู้สึกตัวเดี๋ยวนั้นว่าเขารักหินเพิ่มขึ้นอีกมากเพียงไร... “เฮ้ย! ไอ้สองคนพ่อลูกอย่าทำเร็วนักซิพวกข้าตามไม่ทัน เดี๋ยวเจ้าของงานเขาจะหาว่าพวกข้าอู้งาน” ป้ายวนตะโกนโหวกเหวกอยู่ลิบๆ “จะเที่ยงแล้วหยุดกินข้าวกันก่อนนะหิน” ป้ายวนตะโกนอีกตามเคย แขกทุกคนพากันไปรับห่อข้าวและแยกย้ายกันหาร่มไม้เพื่อนั่งกิน ศักดิ์ หินและป้ายวนนั่งรวมกันใต้ต้นมะม่วงป่า “ยายปิ้งหมูมาให้หินต่างหาก เอาซิ” ป้ายวนหยิบหมูปิ้งจากปิ่นโตยื่นให้หิน “ป้าก็โอ๋หินเหมือนกันแล้วคอยว่าแต่ผม” ศักดิ์สัพยอกป้ายวน “ก็ป้ารักหินพ่อศักดิ์อย่าว่าป้านะครับ” หินยิ้มอย่างมีความสุขกินหมูปิ้งเอร็ดอร่อย “หินมันน่าชังใครจะอดใจที่จะรักมันได้ นี่แม่เอ็งเขารู้เรื่องหินหรือยัง” ป้ายวนพึมพำกับศักดิ์เบาๆหลังจากกินข้าวเสร็จ “ยังเลยครับ แน่ะ! ดูสิป้ากินเสร็จก็นอนเลย” ศักดิ์บุ้ยไปที่หินซึ่งกำลังเอนลงนอนบนหย่อมหญ้าใต้ต้นมะม่วงป่านั้น สักครู่เดียวก็หลับไป “ไปว่ามัน คงเหนื่อยนะท้องอิ่มก็เลยง่วงลืมอ้อนพ่ออ้อนยาย น่าเวทนามันนะศักดิ์ มิน่าเอ็งถึงรักของเอ็ง” “ครับ” ศักดิ์อมยิ้มรับคำแล้วลงนอนข้างๆหิน สักครู่ป้ายวนก็เอนตามเช่นกัน... “พ่อๆ ยายๆ” หินตะโกนวิ่งกระหืดกระหอบมาแต่ไกล “มาทำงานกันไม่ยอมปลุกหินด้วย” หินยืนเหนื่อยแก้มแดงข้างยายยวน “เห็นหินหลับสบายอยู่ยายไม่อยากปลุก” ยายยวนใช้มือเปื้อนดินหยิกแก้มหินเบาๆ “คู่หูมาแล้วครับพ่อศักดิ์เริ่มงานได้!” หินแกล้งทำเสียงขึงขังติดตลกให้ยายและพ่อได้แอบยิ้ม “นอนอิ่มไหมล่ะเรา” ศักดิ์เริ่มขุดหลุมนำไปเรื่อยๆ “นอนก็อิ่มกินก็อิ่ม หินมีความสุขจัง” หินหย่อนกล้ามันลงในหลุมแล้วเหยียบดินให้แน่นอย่างเคย “พ่อครับเมื่อกี้ผมฝัน ฝันเห็นคนกำลังมุงทำงานกันอย่างนี้ แต่พอหินเข้าไปดูใกล้ๆพวกเขาไม่ได้ปลูกมันอย่างที่เราทำอยู่” หินหยุดกลืนน้ำลาย “แล้วไงอีกล่ะ ฝันเป็นเรื่องเป็นราวเชียวนะเรา” ศักดิ์ยิ้มขำๆ “เขากำลังมุงอยู่รอบๆกองปลา ปลากองใหญ่มากครับ ดูเหมือนอยู่ริมทะเลหรืออย่างไรนี่ละหินไม่แน่ใจจำไม่ได้ แปลกดีนะครับ” หินก้มหน้าก้มตาพูดจึงมองไม่เห็นว่าจอบที่ศักดิ์ถืออยู่นั้นหล่นลงเฉียดหัวของหินไปนิดเดียว “โอ๊ะ! พ่อเป็นอะไรทำจอบหล่นเกือบโดนหินนะ” “เปล่า มือมันลื่นเหงื่อจอบก็เลยหล่น” ที่แท้ศักดิ์สะดุ้งกับความฝันที่หินเล่าให้เขาฟังต่างหาก ศักดิ์รู้ดีว่าที่หินฝันอย่างนั้นเกิดจากจิตใต้สำนึกของหินเองที่ยังจดจำภาพคุ้นตาที่ท่าเรือปลาของนายใหญ่พ่อของหินนั่นเอง...บางที...บางทีอีกไม่นานหินคงจำอดีตของตัวเองได้และกลับไปมีชีวิตที่แท้จริงของตัวเองเสียที เมื่อเวลานั้นมาถึงศักดิ์ไม่แน่ใจว่าจิตใจของเขาจะเป็นเช่นไร... “อ้าว! หินตามมาทันพ่ออีกแล้วยืนถือจอบเฉยเลย อู้งานจังนะคุณคนนี้” หินเข้ากอดศักดิ์พร้อมกับเขย่าร่างที่เปียกไปด้วยเหงื่อและมีกลิ่นตุ่ยกันทั้งสองคน... “เฮ้ย! รีบๆทำงานเข้าเดี๋ยวไม่เสร็จตามคำสั่ง ไว้ไปอ้อนกันที่บ้านนะไอ้สองพ่อลูก” ป้ายวนตะโกนแซว... จากคุณ : ดีน ดาเรน (ดาเรน) - [ 27 ก.ค. 50 07:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รถอีแต๋นบรรทุกแขกแวะส่งตามบ้านของแต่ละคนเมื่อเลิกจากงานในตอนเย็น “พรุ่งนี้มารับเวลาเดิมนะ” เจ้าของงานตะโกนนัดหมายศักดิ์และป้ายวน “ไอ้หนูด้วยโว้ย!” เสียงดังไล่หลังรถอีแต๋น “ทำเป็นเล่นไป แสดงว่าหินของยายใช้ได้เป็นที่ยอมรับของนายงานละนะคนเก่ง” ป้ายวนจับหัวของหินเขย่าไปมา “หินช่วยพ่อศักดิ์หาเงินได้แล้วสงสัยผมจะโตเป็นผู้ใหญ่ละมั้งครับพ่อ” หินวิ่งนำหน้าไปเปิดประตูรั้ว “ยายลืมปิดประตูรั้วไว้ครับ” “เออยายลืมสนิทเลย วันหลังหินเตือนยายด้วยนะ” “ยาย ยาย มีคนนั่งอยู่ใต้ถุนบ้านแน่ะยาย” หินซึ่งวิ่งทะลุสวนไปถึงบ้านก่อนคนอื่นวิ่งกลับมารายงาน “ไหน ไหน...อ๋ออีเดือนนั่นเอง” ป้ายวนร้องบอกมาทางศักดิ์ “มาทำไมของเขานะ เห็นมากับหนุ่มกรุงเทพฯนี่นา” ศักดิ์พึมพำ “สวัสดีจ้ะป้ายวน” เดือนกระพุ่มมือไหว้และหันไปทางศักดิ์ “เดือนมาเยี่ยม ได้ข่าวว่าพี่ไปลงแขกปลูกมัน กว่าจะกลับถึงบ้านก็เย็นมากคงเหนื่อยกันทุกคน เดือนเลยทำกับข้าวมาให้ เผื่อป้ายวนและไอ้หนูด้วยจ้ะ” “เออ ขอบใจเอ็งนะ วันหลังไม่ต้องลำบากหรอก ข้าทำแป๊บเดียวก็เสร็จ แต่วันนี้ขอบใจเอ็งมากละกัน...ไปหิน ไปช่วยยายหุงข้าวให้ผู้ใหญ่เขาคุยกัน” ป้ายวนรุนหลังหินที่ยังอิดออดให้เดินขึ้นเรือน “เดี๋ยว! หินลงมาก่อนมีเรื่องจะบอก” ศักดิ์หันรีหันขวางตัดสินใจเรียกหินมาเป็นเพื่อน “พี่ศักดิ์นะ ฮึ!” เดือนกระฟัดกระเฟียด “น้าเดือนเขาทำกับข้าวมาให้หินกินขอบคุณเขาสิ” ศักดิ์ดึงหินเข้าไปกั้นระหว่างเขากับเดือน กอดหินไว้หลวมๆ “อร่อยเท่ายายยวนไหมครับ” ไม่รู้หินถามด้วยความซื่อหรือเจ้าเล่ห์ทำให้ศักดิ์หัวเราะหึหึ “อย่าไปถือสาเด็กเลยนะเดือน เขาก็พูดไปเรื่อย” ศักดิ์ยังเกาะหินไว้กับตัว “พี่จะคุยกับฉันไม่ได้หรือ” เดือนมองไปที่หิน “คุยได้ ก็คุยมาสิเดือน...มานั่งกันก่อนนะหินมานั่งกับพ่อ” ศักดิ์ดึงตัวหินที่ทำท่าจะเดินจากไป “ก้อพ่อ...” หินชักรู้สึกอึดอัด “ไม่มีอะไร น้าเดือนเขาอยากทำความรู้จักกับหิน มาคุยกันไว้อีกหน่อยจะได้สนิทกัน” “ไม่เป็นไรพี่ พรุ่งนี้เดือนค่อยมาคุยก็ได้” เดือนลุกขึ้นเตรียมจะกลับบ้าน “เมื่อไรจะกลับกรุงเทพฯล่ะเดือน นี่ทิ้งเพื่อนมาได้ไง” “เดือนพักร้อนหลายวัน เพื่อนเขากลับไปแล้วจ้ะ ยังไงพรุ่งนี้เดือนจะมาหาอีกนะมาเล่นกับหิน” “ไปส่งน้าเดือนกัน...หินเดินไปกับพ่อ” ศักดิ์จูงมือหินเดินไปส่งเดือนที่หน้าประตูรั้ว “โอ๊ย! หมั่นไส้ทั้งพ่อทั้งลูกเลย” เสียงรอดจากไรฟันของเดือนเมื่อพ้นออกมานอกรั้วบ้าน วันรุ่งขึ้นสามคนยายหลานเข้าไร่มันตามปกติ คนที่ดูกระฉับกระเฉงกว่าเพื่อนคือหิน เขารู้สึกสนุกกับการได้ทำงานช่วยพ่อและยาย “เฮ้ย! ไอ้ศักดิ์ วู้!” เสียงเรียกดังมาแต่ไกล “อ้าว! แม่น่ะเองมาได้ไงครับ” ศักดิ์วางจอบแล้ววิ่งไปหาแม่ที่ซ้อนรถมอเตอร์ไซด์รับจ้างมาจากตลาดหน้าอำเภอ “เออไม่ไปหาแม่อีกเลยนะ มาทำอะไรอย่างนี้ทำไมมีงานดีๆรอแกอยู่ที่อำเภอ แล้วไหนล่ะไอ้หนูลูกชายของแก” “แม่มองหาอะไรหรือ” ศักดิ์ถามเพราะเห็นแม่ของเขามองไปทั่วทั้งไร่ไม่เว้นแม้แต่ตามร่มไม้ใหญ่รอบๆไร่ “อ้าว! นังพร บุกเข้ามาในไร่ทำมั้ยให้มันร้อนเนื้อร้อนตัว” ป้ายวนตะโกนทักน้องสาว “ร้อนกายฉันทนได้แต่ร้อนใจนี่สิจึงรีบมา” “เมื่อเช้าหนูเดือนเขาไปเยี่ยมแม่แล้วเล่าให้ฟังว่าแกมีลูกมีเมียแล้วและนี่ก็กระเตงลูกมาอยู่กับพี่ยวนเขา ข้าจึงตามมาดู” พรเริ่มหงุดหงิดที่มองไม่เห็นเด็กที่คาดว่าจะเป็นลูกของศักดิ์ “ไหนล่ะ? เขาว่าแกพามาในไร่ด้วยข้ามองไม่เห็นมีเลย” “มีที่ไหนล่ะแม่ ถ้ามีแม่ก็เห็นละซี” ศักดิ์เห็นช่องโอกาสจึงโกหกไปหน้าตาเฉย หินก็ยืนอยู่แถวนั้นเองแม่เขากลับมองผ่านเลยไปเพราะนึกไม่ถึงว่าจะเป็นเด็กรุ่นหนุ่มอย่างนั้น “ไหนล่ะลูกของแกเอาไปซ่อนไว้พุ่มไม้ไหน ข้ารู้นะมันชื่อหิน” “ผมเองครับ ผมชื่อหินเป็นลูกชายของพ่อศักดิ์ครับ” หินที่ยืนฟังอยู่นานยกมือขึ้นรายงานเหมือนเด็กนักเรียน “เวรกรรม นึกว่ารอดตัวแล้วซิเรา” ศักดิ์ส่ายหัวพึมพำกับตัวเอง “นี่น่ะหรือลูกหินของศักดิ์ทำไมโตอย่างนี้ แกไปมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ ปิดบังพวกข้ามานาน แกนะแกเมื่อกี้ต่อหน้าต่อตาแกยังโกหกข้าได้ลงคอ” “เรื่องมันยาวครับแม่ วันหลังผมจะเล่าให้ฟัง...หินไหว้ยายพรเสียสิ” ศักดิ์หันไปบอกหินพร้อมกับจูงมือไปหายายพร “ไหว้พระนะไอ้หนู แกคงสวยเหมือนแม่ มิน่าพ่อแกจึงไม่สนใจหนูเดือนเลยหนีเข้ากรุงเทพฯไปดื้อๆ เสียแต่ว่าโตไปหน่อย ข้านึกจะมาอุ้มหลานไปอยู่กับข้าที่ในอำเภอเชียวผิดหวังจริงๆ” “ผมอุ้มยายแทนก็ได้ครับ” หินยิ้มเห็นฟันขาว “เออ ช่างประจบประแจงด้วยนะเรา” ยายพรลูบหัวของหินอย่างเอ็นดู “ไปอยู่ช่วยยายขายต้นไม่ไหมล่ะ ไม่ร้อนอย่างนี้และมีขนมให้กินเยอะแยะอยากได้อะไรยายก็จะให้” “หินจะอยู่กับพ่อศักดิ์ พ่ออยู่ที่ไหนผมก็อยู่ที่นั่นครับ” หินพูดพร้อมกับยกมือไหว้ยายพร “เออ ยายไม่ขืนใจหรอก กลัวยายมากหรือถึงกับยกมือไหว้อย่างนั้น” ยายพรตบหัวของหินอย่างเอ็นดู “มันรักกันจังนะสองคนพ่อลูก มิน่าเดือนจึงอิจฉาวิ่งไปฟ้องข้าแต่เช้า” ยายพรหัวเราะขำๆ “พี่ยวนฉันกลับละนะ จะมาอุ้มหลานแต่กลับจะถูกมันอุ้ม” “นั่งรถดีๆล่ะ สองคนเขาอยู่กับข้าก็สบายดีไม่ได้รบกวนอะไร เอ็งไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไล่ไอ้หนูไปให้เอ็งกอดที่ตลาดสักวัน” “แล้วผมจะพาหินไปเที่ยวที่ร้านนะแม่นะ” ศักดิ์จูงมือหินเดินไปส่งแม่ขึ้นรถรับจ้างที่จอดคอยอยู่ท้ายไร่ “สวัสดีครับยายแล้วหินจะไปกินขนมของยาย” หินไหว้ยายพรอีกครั้ง “แกโชคดีที่มีลูกน่ารักและท่าทางจะเป็นเด็กดีด้วย ความจริงถ้ามีลูกกับเดือนข้าก็ยังไม่แน่ใจว่าข้าจะมีหลานน่ารักอย่างนี้ เสียดายเมื่อเล็กๆไม่ได้อุ้มหิน” “หินหนักนะยายไม่ใช่นุ่น” หินหัวเราะ “ดูมันล้อเลียนยาย ข้าไปละศักดิ์ หิน” ยายพรซ้อนรถมอเตอร์ไซด์ตัวสั่นคลอนจากไป... “พี่จ๋า เดือนทำปลาช่อนท้องนาทอดกระเทียมที่พี่เคยชอบและทำแกงส้มปลานิลกับยอดมะขามมาฝากป้ายวนด้วย” เดือนเดินหิ้วปิ่นโตกับข้าวขึ้นบันไดเรือนมา “เออ ข้ากำลังกินอยู่พอดี” ป้ายวนตักข้าวเพิ่มอีกจานเผื่อเดือน “ฉันมัวแต่เก็บยอดมะขามเลยมาช้าไปหน่อยจ้ะป้า” “ผมกินไข่เจียวใส่หัวหอมของยายดีกว่า ใส่น้ำปลาพริกขี้หนูขี้มือยายยวนอร่อยกว่าตั้งเยอะ นะยายนะ” หินก้มหน้าก้มตาพูดก้มหน้าก้มตากิน ยายยวนกับศักดิ์หันมาสบตากัน แต่ในแววตาของทั้งสองไม่ได้สื่อความหมายอันเดียวกัน “มากินข้าวกันเถอะเดือนเดี๋ยวหินมันจะกินไข่ของป้าหมดเสียก่อน” ป้ายวนแกล้งพูดตลกกลบเกลื่อน “อร่อยจังยาย” หินหันไปยิ้มกับยายยวน “ข้าวยังเต็มปากอยู่นะหิน” ศักดิ์ได้โอกาสพูดแก้เก้อกับหิน “จะรีบกินไปไหนจ้ะหิน ไม่เห็นกินกับข้าวที่น้าเดือนทำมาให้เลย เมื่อก่อนพ่อศักดิ์ของหินกินกับข้าวของน้าทุกวันยังชมว่าน้าทำอร่อยเลยนะ ลองกินหน่อยซิหิน” ฟังเหมือนเดือนจะพูดกับหินด้วยความหวังดีแต่ในใจหินกลับเต้นตูมตามด้วยอารมณ์ที่หินก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาจึงเป็นเช่นนั้น... “ยายครับหินกินอิ่มแล้วขอหินไปเดินเล่นที่บ้านใหญ่ได้ไหมครับ” หินรีบกินน้ำอักอัก “พ่อครับพ่อล้างชามให้หินด้วยนะ” ถึงแม้จะรู้สึกน้อยใจพ่ออย่างไม่มีสาเหตุแต่หินก็อดพูดกับศักดิ์ไม่ได้ทั้งที่ทุกวันศักดิ์ก็เป็นคนล้างชามให้หินอยู่แล้ว “หิน...” ศักดิ์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรทั้งๆที่อยากจะพูดและทำความเข้าใจกับหิน...แต่ก็ไม่รู้จะทำความเข้าใจในเรื่องอะไรจึงปล่อยให้หินวิ่งเข้าสวนไป... _________________________ จากคุณ : ดีน ดาเรน (ดาเรน) - [ 27 ก.ค. 50 07:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป....ช่วยทำอย่างไรก็ได้ให้ผมรู้ว่ามีใครคนหนึ่งได้อ่านเรื่องของผม          ความที่ผมไม่แน่ใจ.....ผมจึงหายไปนาน....จนเมื่อคุณ ปฤษณะ กรุณาแจ้งผลการอ่านไปผมจึงกลับมีกำลังใจและเริ่มลงเรื่องใหม่นี่แหละครับ          ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านนะครับ...อย่าให้ผมนั่งพิมพ์อยู่คนเดียวนะ                                                          .....ดีน  ดาเรน  ครับ. จากคุณ : ดาเรน (ดาเรน) - [ 27 ก.ค. 50 08:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกแล้วจ้า ไม่ได้นั่งพิมพ์คนเดียวหรอก มีคนนั่งรออ่านด้วย  เขียนต่อนะคะ จะรออ่านตอนต่อไป เนื้อเรื่องน่าติดตามค่ะ จากคุณ : เหน่ง (หริชา) - [ 27 ก.ค. 50 10:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณเหน่งน่ารักจังคับ                  ดีน  คับ. จากคุณ : ดาเรน (ดาเรน) - [ 27 ก.ค. 50 12:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทสนทนาไหลลื่นดีครับ  แต่ก็ยังรู้สึกไม่ได้เนื้อสักเท่าไหร่ รออ่านต่ออยู่นะครับ  ว่าจะเข้าเรื่องอย่างไร จากคุณ : ปฤษณะ - [ 27 ก.ค. 50 16:08:28 ]