ป๋องเป็นเด็กชายตัวเล็ก แต่เพื่อนๆในโรงเรียนกลับกลัวเขามากที่สุดเพราะป๋อง
เป็นเด็กเกเร พูดไม่เพราะและชอบแกล้งเพื่อนๆเป็นประจำ รวมทั้งรังแกสัตว์
ตัวเล็กๆด้วย ป๋องจึงไม่มีเพื่อนเลยสักคน

วันนี้เด็กชายตัวเล็กสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ รีบกลับบ้านแต่วัน หลังจากโรงเรียน
เลิก คุณครูของป๋องให้การบ้านเป็นการหา "นิทาน" ไปเล่าให้เพื่อนๆฟังในวัน
รุ่งขึ้น ป๋องรู้แต่ว่า นิทาน เป็นเรื่องเล่าอย่างหนึ่ง เมื่อถามเพื่อนๆในชั้นเรียนก็ไม่
มีใครยอมบอกป๋องว่า นิทาน นั้นเป็นอย่างไร เด็กชายตั้งใจว่าจะกลับมาถามแม่ของ
เขาว่ามีนิทานให้เขาไปเล่าให้เพื่อนๆฟังในวันพรุ่งนี้หรือไม่

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ป๋องถามแม่ของเขาว่า มีนิทาน ให้เขาหรือไม่ แม่ทำท่านึกก่อน
จะตอบว่า
" แม่ไม่มีหรอกจ๊ะ หนูลองไปถามคุณพ่อสิ"
เด็กชายจึงวิ่งไปหาพ่อและถามหานิทาน
"พ่อก็ไม่มีเหมือนกัน แต่ดูเหมือนคุณยายจะเคยพูดถึงนิทานไว้หมือนกัน"
พ่อของป๋องตอบ
เด็กชายจึงหยิบโทรศัพท์และโทรไปหาคุณยาย
"คุณยายครับ คุณยายมีนิทานให้ป๋องไหมครับ" เด็กชายพูด
"เอ ยายก็จำไม่ได้ แต่คุณทวดเคยพูดถึงนิทานอยู่เหมือนกันนะ"
คุณยายตอบผ่านโทรศัพท์
เด็กชายเริ่มสะอื้น เพราะรู้ว่า ไม่มีใครที่จะหา นิทานให้เขาได้
คุณยาย ได้ยินเสียงสะอื้นของป๋อง จึงเหมือนจะนึกอะไรได้ และพูดกับป๋องว่า
"แต่ คุณทวดบอกว่า อยากได้นิทานต้องไป ถาม เจ้าขนปุย" คุณยายบอก
"เจ้าขนปุยหรอครับ" ป๋องทวน
"ใช่ ยายก็จำได้เท่านี้ละ" คุณยายตอบ ป๋องวางสายก่อนจะนึกว่าจะไปหาเจ้า
ขนปุยได้ที่ไหน
ใช่แล้ว ในที่สุดป๋องก็นึกออก เจ้าตูบ นั่นไง เจ้าตูบเป็นหมา ของป๋องเอง
มันขนปุยที่สุดในบ้านแล้ว แต่เอ แล้วเขาจะพูดกับมันรู้ เรื่องหรอ เพราะไม่เคย
เห็นมันจะพูดเสียที
"ตูบ แกมีนิทานมั้ย" ป๋องถามเจ้าตูบ แต่เจ้าตูบก็ไม่สนใจแถมมันยังเมินหน้าไปอีก
ทางป๋องจึงเขกหัวมันโป๊กใหญ่จนมันร้องเอ๋ง พร้อมกับโยกตัวมันไปมา
"นะ นะ คุณยายบอกว่าแกมีนิทานนี่" ป๋องยังคงถามเจ้าตูบ แต่เจ้าตูบก็ยังไม่สนใจ
ป๋องพยายามขู่เจ้าตูบอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ผลจนกระทั่งแม่เรียกไปทานข้าว
จนดึกป๋องก็ยังหานิทานไม่ได้ ทำให้เขานอนไม่หลับ
"อยากได้นิทานต้องไปถามเจ้าขนปุย" ป๋องยังนึกถึงประโยคที่คุณยายบอก เด็กชาย
จึงแอบย่องลงมาชั้นล่างและเจอเจ้าตูบนอนหลับอยู่บนโซฟา
"เล่านิทานให้ฉันฟังหน่อยนะ นะ " ป๋องยังคงพูดกับเจ้าตูบ
"ถ้าไม่เล่าฉันจะไม่ให้แกไปไหนเลยล่ะ" เด็กชายบอกพร้อมกับนอนกอดเจ้าตูบไว้
ส่วนเจ้าตูบทำท่าไม่สนใจเหมือนเดิม
เด็กชายไม่รู้ว่านอนกอดเจ้าตูบอยู่นานเท่าไรจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อเบาๆ
"ป๋อง ป๋อง "
เด็กชายลืมตาขึ้นและพบว่า เจ้าตูบนั่นเองที่เรียกเขา
"แกจะเล่านิทานให้ฉันฟังหรอ" ป๋องถามเจ้าตูบ ที่นั่งไขว่ห้างกอดอกอยู่
"อยากฟังนิทานก็เรียกฉันดีๆสิ" เจ้าตูบบอกเด็กน้อย
"ได้ๆ เธอเล่านิทานให้ฉันฟังหน่อยสิ" ป๋องบอก
แต่เจ้าตูบส่ายหน้าก่อนจะบอกป๋องว่าเจ้าตูบก็ไม่มินิทานเหมือนกันแต่สามารถจะ
พาไปหานิทานได้ ป๋องนั้นกลัวว่าพ่อและแม่จะดุหากออกไปจากบ้านตอนกลางคืน
แต่เจ้าตูบให้สัญญาว่าจะพาเขากลับมาก่อนสว่างแน่นอน เด็กชายจึงออกไปพร้อม
กับเจ้าตูบ
"แล้วจะไปไหนกัน " เด็กชายถาม
"ไปหาพี่กบก่อนเป็นยังไง" เจ้าตูบบอกพร้อมกับให้เด็กชายขี่หลังไป เจ้าตูบวิ่ง
ไปตามทางสักพักก็เปลี่ยนมาเป็นเหาะไปบนฟ้า
"เธอเหาะได้ด้วยหรอ แต่กบที่ไหนจะมาอยู่บนฟ้าล่ะ" ป๋องถามเจ้าตูบ ในขณะที่เจ้าตูบ
ทำเสียงเหมือนรำคาญกับคำถามเต็มทน
"นิทานน่ะไม่อยู่ในที่ธรรมดา ธรรมดาหรอก มันต้องอยู่ในที่พิเศษ" เจ้าตูบบอก
เจ้าตูบพาเด็กชายเหาะมาไม่นานก็พบกับป่าใหญ่ซึ่งซ่อนอยู่ในเมฆก้อนหนึ่ง
และเจ้าตูบก็พาป๋องเข้าไปในป่านั้น
ในป่า ป๋องได้พบกับกบตัวเขียว ซึ่งเจ้าตูบเรียกว่าพี่กบ
"นิทานหรอ อ๊บ" พี่กบถามเด็กชาย
"ใช่ๆ " เด็กชายบอกอย่างดีใจ ในที่สุดเขาก็รู้ว่านิทานอยู่ที่ไหน
"แต่ จะเอานิทานไปต้องผ่านการหารือจากสมาชิกของป่าก่อน" พี่กบบอก
เด็กชายอดสงสัยไม่ได้ว่า นิทานนี่สำคัญอย่างนี้เชียวหรือ แต่ก็นั่นละ ถ้าไม่สำคัญ
ก็คงหาได้ง่ายๆแล้ว
เด็กชายรออยู่ไม่นาน สมาชิกของป่าก็ทยอยกันออกมา กันจนครบ ไม่ว่าจะเป็น
ม้าลาย เสือดาว สิงโต นก นางฟ้าและเทวดาตัวเล็ก มดและแมลงต่างๆ นอกจากนี้ก็
ยังมีต้นไม้อีกหลายต้นที่ทยอยมาประชุมกัน

" เด็กคนนี้จะมาเอานิทานไป อ๊บ " พี่กบบอกสมาชิก
"แต่เด็กคนนี้เป็นเด็กไม่ดี ชอบแกล้งพวกเรา" มดและแมลงบอก
"ใช่ ใช่ เด็กคนนี้ชอบแกล้งเพื่อนด้วย พูดก็ไม่เพราะ" นางฟ้าและเทวดาบอก
"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ควรได้นิทานไป" เสือดาวบอก ซึ่งทั้งพวกสัตว์และต้นไม้ทั้งหลาย
ต่างก็เห็นว่าไม่ควรให้นิทานไป
เด็กชายเมื่อรู้ตัวว่าจะไม่ได้นิทานไปก็เริ่มสะอื้นและทำท่าจะร้องให้
"แต่ถ้า เด็กคนนี้ให้สัญญาว่าจะเป็นคนดีล่ะ" เจ้าตูบนั่นเองที่พูดขึ้นมา
"แล้วเขาจะทำได้หรือ" พวกมดและแมลงถาม
เด็กชายป้ายน้ำตาและพยักหน้า
"ได้ ได้ ฉันสัญญาว่าจะไม่แกล้งพวกเธออีก" เด็กชายบอก
"ไม่ใช่แค่พวกฉันแต่เป็นสิ่งมีชิวิตที่อ่อนแอกว่าเธอทุกอย่าง" พวกมดบอก
ป๋องพยักหน้าและให้สัญญาว่าจะไม่รังแกใครหรืออะไรอีก
"แล้วต้องพูดจาไพเราะด้วย" นางฟ้าและเทวดาตัวเล็กบอก
"ได้ฉันสัญญา" เด็กชายบอก
"แต่ถ้าวันใดที่เจ้าผิดสัญญา ข้าจะทวงนิทานทั้งหมดกลับมา เจ้าจะไม่มีนิทานอีก"
ต้นไม้บอกกับป๋อง ซึ่งเด็กชายพยักหน้าว่าเข้าใจ
จากนั้น สิงโตได้ให้เด็กชายนั่งลงพร้อมกับวางอุ้งเท้าลงบนไหล่ของเขา
"ข้าขอแต่ตั้งเจ้าเป็นผู้เล่านิทานของป่ามหัศจรรย์ ต่อจาก อิสป และอีกหลายๆคน"
สิงโตพูดในขณะที่สัตว์อื่นๆ พากันร้องเพลงประสานกัน นางฟ้า เทวดาตัวเล็กรวม
ทั้งต้นไม้ต่างพากันเต้นระบำอย่างมีความสุข ก่อนที่จะทยอยมาเล่าเรื่องนิทานของ
ตนให้กับเด็กชายฟังอย่างเพลิดเพลิน

เด็กชายงัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อพ่อและแม่มาปลุกเขาที่โซฟา ป๋องมองหาเจ้าตูบและ
เห็นว่ามันกระดิกหางให้อย่างดีใจ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าจะไปหานิทานได้ที่ไหน
ที่ไม่มีใครจำนิทานได้น่าจะเป็นเพราะผิดสัญญาแน่ๆเลย เด็กชายคิด

และแล้วเด็กชายป๋องก็มีนิทานไปเล่าให้เพื่อนๆที่โรงเรียนฟังแทบทุกวัน เมื่อเขา
เลิกเป็นเด็กเกเร และพูดดีกับทุกคน ป๋องจึงเป็นเด็กที่มีเพื่อนมากที่สุดในโรงเรียน
ทุกคืนเขาจะเฝ้ารอที่จะได้ไปฟังนิทานที่ป่ามหัศจรรย์ และกลับมาเล่านิทานให้
เพื่อนๆฟังอย่างมีความสุขตลอดมา..........



5555กลิ่นกาแฟมาหลอกเด็ก ...เอ ... หรือหลอกผู้ใหญ่หว่า