ปรัชญาของกระต่ายน้อย

มีกระต่ายตัวหนึ่ง  อยู่ในทุ่งเขียวขจีกับแม่กระต่าย2ตัวอย่างมีความสุข  มันไม่เคยแยกจากแม่ของมันเลย  แม่กระต่ายออกไปไหน มันก็จะตามไปด้วยทุกที่  กระต่ายน้อยรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่มีแม่กระต่ายให้คอยยึดเกี่ยวเสมอ  แม่กระต่ายทำทุกอย่างให้กระต่ายน้อย  และเพราะกระต่ายเชื่อฟังแม่มาตลอด  มันจึงไม่เคยคิดหรือทำอะไรด้วยตัวเอง แม้มันจะเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่  สิ่งนี้ก็ไม่เคยแปรเปลี่ยน
อยู่มาวันหนึ่ง แม่กระต่ายล้มป่วยลง  แม่กระต่ายอ่อนแอลงทุกวันๆ  ในช่วงเวลาที่ลมหายใจแผ่วเบาลงเรื่อยๆนั้น  แม่กระต่ายก็พยายามสอนสิ่งที่ไม่เคยสอนบางอย่างให้กับลูกกระต่าย
ในที่สุด  ก่อนเข้าฤดูหนาว แม่กระต่ายก็สิ้นลม  ช่วงแรกๆนั้นกระต่ายนั้นได้แต่นั่งร้องไห้หน้าหลุมศพของแม่กระต่าย  วันๆไม่ทำอะไร  จนผ่ายผอมลงเรื่อยๆ  ทรมานจากความหนาวเหน็บ  ในช่วงที่กระต่ายใกล้ตาย โชคดีมี
นกกระสาใจดีตัวหนึ่งช่วยเหลือมันเอาไว้
อาการของกระต่ายน้อยเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ  นกกระสาเอ็นดูกระต่ายน้อยจึงบอกว่า ยินดีดูแลกระต่ายน้อยชั่วชีวิต  กระต่ายน้อยคอบปากรับคำ  พร้อมกล่าวขอบคุณนกกระสา
กระต่ายน้อยใช้ชีวิตอย่างสุขสำราญที่บ้านของนกกระสา  (นกกระสารวย)  เวลาผ่านไป จู่ๆกระต่ายน้อยก็เริ่มคิดถึงคำสอนสุดท้ายก่อนสิ้นลมของแม่กระต่าย
“สุดท้ายทุกคนก็ต้องแยกจากกันด้วยเหตุผลต่างๆ   ลูกต้องมีชีวิตเป็นของตนเองให้ได้   เลือกทางเดินของตนเอง  อย่ามัวแต่รอให้คนอื่นเลือกให้  จงอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง”
หลังจากทบทวนแล้วทบทวนอีก กระต่ายน้อยก็ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของมัน  มันตัดสินใจไปกล่าวลาและขอบคุณนกกระสา  แล้วเข้าป่าไปคนเดียว    ช่วงแรกที่ก้าวเดิน กระต่ายน้อยรู้สึกตื่นตาตื่อนใจกับสิ่งแปลกๆใหม่รอบตัวมัน    
ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้ว  ท้องกระต่ายน้อยเริ่มร้อง ด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง  กระต่ายน้อยหิวมาก  และต้องการที่พักสักแห่ง   กระต่ายน้อยเริ่มหาอาหาร   นี่เป็นครั้งแรกที่มันหาอาหารเองคนเดียวในป่า และมันก็ไม่พบสิ่งใดที่น่าจะกินได้เลย    ความกลัวเริ่มจับกุมจิตใจดวงน้อยๆ   มัน เริ่มหาทางออกจากป่า  แต่เพราะด้วยความมืดและข้างหน้าไม่มีแม่กระต่ายนำทางให้อีกต่อไป   มันจึงหาไม่เจอ  กระต่ายน้อยหลงทางกลางป่าเสียแล้ว!
กระต่ายน้อยรู้สึกเศร้าอีกแล้ว   มันคิดถึงแม่กระต่ายและช่วงเวลาแห่งความสุขที่ใช้ด้วยกันสองแม่ลูกเหลือทน   แต่มันก็ใช้ความเศร้านั้นแปรเปลี่ยนเป็นพลังสู้ต่อไป  
และแล้วในที่สุด มันหาทางออกจากป่าได้สำเร็จ   และมันก็ได้เรียนรู้อีกว่า “ความผิดพลาดในอดีตจะทำให้เราได้เรียนรู้  และเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น”
ในครั้งที่2 3 4...มันเริ่มชินกับทางในป่ามากขึ้น  หาทางออกจากป่าได้เร็วขึ้น  และในครั้งที่5  มันก็ไม่หลงทางในป่าอีกต่อไป   และทัศนคติต่อป่าก็เปลี่ยนแปลง  จากป่าที่นี่เคยดูใหญ่และน่ากลัว  เป็นป่าที่ดูปลอดภัย และดูเล็กลงถนัดตา.หลังจากที่มันรู้จักป่าแห่งนี้ดี    แน่นอน  จริงๆแล้วป่าไม่ได้มีขนาดเล็กลงหรอก  ความคิดของกระต่ายน้อยต่อมันต่างหากที่เปลี่ยน
 คล้ายๆกับในความเป็นจริงของชีวิตนั้น ไม่มีอะไรที่ไม่เปลี่ยนแปลง  พอๆกับที่เราก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างตามใจเราได้ตลอดเวลา   แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่เราสามารถควบคุมได้  และบังคับได้ดังใจเรา  นั่นก็คือ ทัศนคติ ความคิดภายใน และความรู้สึกของเรานั่นเอง  เราจึงสามารถมีทางเลือกให้ตัวเองได้เสมอว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรให้มีความสุข  จะปล่อยให้ภายนอกหรืออดีตเก่าๆมาควบคุมเรา  หรือเราจะเลือกทางเดินให้ตัวเอง
 กระต่ายน้อยเรียนรู้ที่จะยอมรับว่า แม่กระต่ายจะไม่มีวันกลับมาอยู่ข้างๆมันได้อีก  และความอันตรายในป่าจากสัตย์ร้ายฯลฯก็ไม่ได้น้อยลง  แต่ตัวมันจะแกร่งขึ้น  แม้จะค่อยๆทีละนิด  สักวันมันจะโตขึ้น  เป็นให้ได้อย่างแม่กระต่าย  วีรสตรีที่มันรักและชื่นชมสุดหัวใจ
และแล้ว กระต่ายน้อยก็ค้นพบความสุขใหม่แล้ว