-ที่แห่งนั้น-

first love





ท้องฟ้ายังคงมีสีฟ้าสดใส ปุยเมฆบางเบาสีขาวขุ่นยังม้วนตัวอย่างเชื่องช้าบืนแผ่นผืนฟ้า สายลมยังคงโชยเอื่อยเฉกเช่นทุกวัน
เธอกับเขาเดินทอดน่องไปตามถนนสายเล็กๆแห่งหนึ่ง สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ แข่งขันชูชันใบไม้เขียวชะอุ่มและแบ่งปันความร่มรื่นให้กับพื้นดินด้านล่าง
มวลหมู่ไม้ดอกริมทางส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ ผีเสื้อตัวเล็กบินอ้อล้อกลีบหลากสี บรรยากาศแสนหวาน แต่ในใจของเธอกลับหมองหม่นราวกับท้องฟ้าที่แปรปรวนไปด้วยกลุ่มเมฆดำทมิฬที่พร้อมจะกลั่นตัวเป็นสายฝน เสียงฝีเท้าของหนุ่มสาวกระทบพื้นดินอ้อยสร้อย ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ
บัดนี้เบื้องหน้าของเขาทั้งสองปรากฏทางแยกของเส้นทาง เธอชะลอฝีเท้า พลางเหลือบมองข้างทาง ดอกไม้สีส้มกำลังแห้งเหี่ยวและร่วงโรย

คงเหมือนความรู้สึกในใจฉันกระมัง... ก่อนหน้านี้ในใจฉันเหมือนดอกไม้บานที่แย้มกลีบสวยงาม บัดนี้มันกำลังร่วงโรยกลายเป็นธุลี...

.

.

.
เธอจำได้ไหม?
เธอเคยบอกรักฉัน ณ ที่แห่งนี้นะ...

.

.




"หนึ่ง..."


"หือ?"



"ไม่มีอะไร"

.

.

.



-1-


"หนึ่ง..."


เสียงของใครสักคนปลุกเธอขึ้นมาจากงานที่ทำอยู่ตรงหน้า
เสียงของใครสักคนที่คุ้นเคย...


"หนึ่งจริงด้วย"
เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้ง

รอยยิ้มเริ่มปรากฏบนใบหน้าหญิงสาว

"ไผ่?"

.



.

.



"ร้านน่ารักดีนะ หนึ่ง..." ชายหนุ่มกล่าว
"ขอบใจนะ" หญิงสาวตอบพร้อมวางแก้วเซรามิกลงตรงหน้าของเขา ตามด้วยเค้กหน้าตาสวยงาม กลิ่นหอมหวานลอยฟุ้งในบรรยากาศ
"ลองคาปูชิโนกับบลูเบอร์รี่ชีสเค้กละกันนะ วันนี้ห้ามจ่ายนะ ให้เจ้าของร้านเลี้ยงเอง"
เธอขยับเก้าอี้อีกตัวแล้วนั่งลงต่อหน้าเขา

.

"กี่ปีแล้วนะเนี่ย..." เธอกล่าวยิ้มๆ
สายตาของชายหนุ่มยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ เธอไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนักจากเด็กสาวที่เขาเคยรู้จักเมื่อ 11 ปีก่อน แววตาที่เป็นประกายมัวหม่นลงเล็กน้อยจากอายุที่เพิ่มขึ้น แต่เธอก็ยังคงดูอ่อนหวานและเยาว์วัยกว่าที่ควรจะเป็น
"เราย้ายบริษัทน่ะก็เลยได้กลับมาอยู่แถวนี้"
"แล้ว...ไผ่ย้ายมาที่นี่ได้นานเท่าไหร่แล้วล่ะ?"
"ก็...ประมาณสองเดือนครึ่งแล้วล่ะ"

.

เขาและเธอใช้เวลาสนทนาบนชุดโต๊ะไม้ที่มุมนอกตัวร้าน ใต้ต้นไม่เก่าแก่ต้นหนึ่ง
เด็กหนุ่มคนนั้นปรากฏขึ้นเป็นภาพลางๆขึ้นในภาพของความทรงจำของเธอ
สายตาคู่นั้น รอยยิ้มนั้น เป็นสิ่งเดียวกับที่เธอเคยเห็นมาก่อน เว้นเพียงริ้วรอย และหนวดเคราที่เพิ่มขึ้นจากเดิม...

.

ดูเหมือนว่าเวลามันจะเดินช้าลงเมื่อฉันอยู่กับเธอ...
เธอบอกฉันว่า ฉันไม่ค่อยเปลี่ยน...
เธอเองก็เหมือนกัน ก็ยังคงเป็นเขาคนนั้นที่ฉันเคยพบ...

.

.


"ทำร้านคนเดียวไม่เหนื่อยเหรอ?"
"ไม่หรอก ร้านกาแฟเล็กๆแค่นี้เอง"

ผมถามเธอว่าทำไมเธอถึงไม่มีใครสักคนมาเคียงข้าง เธอบอกว่าเคยชินกับชีวิตแบบนี้ซะแล้ว...
รอยยิ้มของเธอ ยังทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ผมคงไม่มีสิทธิ์หวังที่จะเป็นคนๆนั้นของเธอซะแล้ว
ผมอยากจะขอโทษเธอ ที่ตอนนั้นผมจากไป โดยไม่มีโอกาสได้เอ่ยคำลาสักคำ....

.

"ยังใจแข็งอยู่เหมือนเดิมเลยนะ"

"ใจแข็งอะไรเล่า ไม่มีใครเข้ามาให้เลือกเลยตะหากล่ะ"

.

ใจแข็งเหรอ? คำๆนี้มันเจ็บปวดนะ
ถ้าหากในวันนั้นฉันไม่---


.

.

"ในที่สุดก็ได้เป็นนักแต่งเพลงแล้วใช่มั๊ย?"

"ยินดีด้วยจริงๆนะ ไผ่"

.

.

.


ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี เขาเหลือบมองนาฬิกาในข้อมือ
"เราต้องไปแล้วนะ วันหลังจะแวะมาอุดหนุนบ่อยๆ ที่ทำงานเราก็ใกล้ๆนี่เอง"

"อืม..."


"เอ้อ ไผ่..."

"ครับ?"

.

"วันหลังพาแฟนมาแนะนำบ้างนะ"

.

.

.




"มีอะไรก็ว่ามาสิ ไผ่"
เด็กสาวกล่าว


"ไม่มีอะไรหรอก..."


"อ้าว...จะพูดก็พูดสิ อย่ามาแกล้งให้อยากรู้แล้วก็ไม่ยอมบอกนะ" เด็กสาวขมวดคิ้ว

"ลืมไปแล้วอ่ะ"

"ห๊ะ? ความจำเสื่อมรึไง?"

เขาหัวเราะกลบเกลื่อน
"เดี๋ยวนึกออกแล้วจะบอกแล้วกัน"


"นึกให้ออกเร็วๆนะ ไปล่ะ" เธอกล่าวก่อนหันหลังขึ้นรถประจำทาง

เขามองตามจนรถหายลับไป


.

.

.

.
-2-


ไผ่ยังคงแวะเวียนมาหาเธอที่ร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้
กลิ่นหอมของกาแฟยังคงอบอวลเหมือนทุกๆวัน

เสียงกระดิ่งก้องกังวาลเมื่อประตูกระจกใสถูกเปิดออกในวันท้องฟ้าโปร่งใส
เขาก้าวเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวร่างเล็ก


"หนึ่ง..."


วันนี้เขาพา เธอ มาแนะนำกับฉัน
เธอดูสวยและร่าเริงจนผู้หญิงด้วยกันแทบจะละสายตาไปจากเธอไม่ได้
แต่ทำไม ฉันจึงเจ็บปวดเมื่อได้เจอเธอ...


"สวัสดีค่ะ พี่หนึ่งใช่มั๊ยคะ? พี่ไผ่เล่าให้ฟังบ่อยๆค่ะ"

"เหรอคะ? เขาพูดถึงพี่ว่ายังไงบ้างล่ะ?" หนึ่งกล่าว ใบหน้ายังคงยิ้มละมุน

"พี่ไผ่บอกว่าพี่หนึ่งทำเค้กอร่อยมากเลยค่ะ วันนี้เลยพามาชิมค่ะ" หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรพลางหันหน้าไปมองใบหน้าของชายหนุ่ม เขายิ้มตอบหล่อนอย่างอ่อนโยน


หล่อนชื่อดาว
งดงามเจิดจรัสเหมือนดาวที่ส่องประกายยามค่ำคืน
ส่วนฉัน คงเหมือนดาวฤกษ์ที่ไร้ซึ่งแสง และถูกมวลหมู่เมฆบดบัง

ฉันภาวนาให้เขาอย่าได้เห็นความหมองหม่นในใจฉันเลย...

.

.

.




"ไผ่"

"อะไรเหรอ?"

"เพลงที่ไผ่อัดให้น่ะ เพราะดีนะ"

"เหรอ?"


"สมกับที่อยากเป็นนักแต่งเพลงเลย..."

.

.

.


-3-


"พี่หนึ่ง..." เสียงแหลมๆของหญิงสาวผิวคล้ำร่างผอมบางกล่าว พลางใช้นิ้วสะกิดที่แขนของหนึ่ง
"หือ?"

"ดูนั่นสิ..." หล่อนชี้นิ้ว

"อะไรเหรอ แอน?" เธอถามพลางพยายามใช้สายตามองตามทิศทางที่หล่อนชี้


"คนนั้นน่ะ...
เหมือนแฟนพี่ไผ่เลยอ่ะ"

.

.

.


"หนึ่ง..."

"อะไร?"

.

.

"เพลงนั้นน่ะ...

ที่จริง... เราแต่งให้หนึ่งนะ"


"....."

.

.
"วันก่อน... ที่เราบอกว่ามีเรื่องจะบอกน่ะ...

เราอยากบอกว่า...

เราชอบหนึ่ง"

.

.

.



-4-


มันเป็นเวลาเย็น...
ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเฉกเช่นทุกวัน แสงสีชมพูจากท้องฟ้าสาดส่องผ่านกระจกใสเข้ามาในร้านกระทบพื้นไม้เคลือบเงาเป็นสีแวววาว เสียงกระดิ่งก้องกังวาลขึ้นอีกครั้ง

ชายหนุ่มผลักบานประตูเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส

"ว่าไงไผ่? วันนี้รับอะไรดีคะ?" หนึ่งเอ่ยทัก

"มาซื้อเค้กน่ะ..."


"ฉลองอะไรเหรอคะพี่ไผ่?" อีกคนเอ่ยถาม


"โอกาสพิเศษน่ะ" เขากล่าว พลางชี้ไปที่เค้กในตู้กระจกตรงหน้า
"เอาอันนี้นะครับ"

"เดี๋ยวนี้กินเค้ก วานิลลาแล้วเหรอ? เมื่อก่อนไม่ชอบหนิ"


"ไม่ได้ซื้อกินเองหรอก ให้ดาวเขาน่ะ"


"แหม... อิจฉาพี่ดาวจังเลย อุสาห์มาซื้อเค้กไปฝากซะด้วย มีแฟนทั้งหล่อทั้งใจดีนะเนี่ย หาไม่ได้ง่ายๆนะเนี่ย ฉลองอะไรกันคะเนี่ย? ยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้มีข่าวดีแน่ๆเลย"
หญิงสาวตัวเล็กกล่าวเสียงร่าเริง
เธอได้แต่ยิ้มให้กับเขา ทั้งๆที่ในใจกลับหมองหม่น


"ก็...วันนี้ ว่าจะขอเขาแต่งงานน่ะ"
เขาพูดแล้วยิ้มอย่างเขินอาย กำหูหิ้วของถุงใบเล็กกระชับในมือ

.


"งั้นคงได้แจกการ์ดเร็วๆนี้สิ
ยินดีด้วยนะไผ่..."
หญิงสาวกล่าวก่อนเขาจะเดินลาลับไป

.

.

.



"บอกเขาดีมั๊ยพี่หนึ่ง?"

"อย่าเลย..."

"พี่หนึ่ง... อย่างนี้ก็น่าสารพี่ไผ่แย่เลยนะ"


"อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้นะ แอน..."


'บอกเขาดีมั๊ยนะ?' คำพูดของแอนดังก้องอยู่ในหัวฉัน...
ฉันควรจะบอกเขาดีมั๊ยนะ?

ภาพของดาวกับผู้ชายอีกคนยังตราตรึงอยู่ในหัวของฉัน

แต่...จะให้ฉันพูดออกไปได้ยังไง? เขาดูมีความสุขออกจะขนาดนั้น...
ได้แต่หวังว่า เธอคนนั้นคงจะกลับใจ
อย่าทำให้เขาเสียใจอีกเลยนะ...

.

.

.
"หนึ่ง..."


"...."


"พูดอะไรบ้างสิ"


"เป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอไผ่?"

.

.

.



-5-



ท้องฟ้ามืดมัวไม่เหมือนดังเช่นทุกวัน เขานั่งเงียบอยู่ที่มุมร้านกับกาแฟอุ่นในมือ กลิ่นของมันยังคงหอมหวานอยู่เสมอ แต่เขากลับรับรู้แต่รสขม

"ไผ่..."
หญิงสาวเอ่ยชื่อของเขาเบาๆ เพื่อปลุกเขาขึ้นจากภวังค์

"อืม...หนึ่ง" เขายิ้มให้เธอเศร้าๆ แววตาไม่ได้สุกใสเหมือนครั้งก่อน


"เรื่องอะไรเหรอไผ่?"


"ไม่มีอะไรหรอก"


"พูดแบบนี้อีกแล้วนะ ไผ่ ...มีอะไรก็เล่ามาสิ" เธอคาดคั้น

.

.

"ดาวน่ะ...เธอบอกว่าเธอยังไม่พร้อม..."

"ช่วงหลังเราไม่ค่อยมีเวลาให้กันเท่าไหร่..."

เขาพูดไม่กี่ประโยค เธอนั่งฟังเขาเงียบๆ และได้แต่ยิ้มให้เขา
เธอรู้ว่าเขารักหล่อนมากขนาดไหน เธอรู้ว่าเขาทำทุกอย่างก็เพื่อหล่อน...
มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดจนต้องบีบมือตัวเองไว้


"ผมคงต้องรอให้เธอพร้อมกว่านี้..."

เขายิ้มเศร้าๆ

.

.

.


"เราชอบรุ่นพี่คนนึงอยู่น่ะ...

ขอโทษนะไผ่"

.

.

.



.

.


-6-


ท้องฟ้าเปลี่ยนสีทุกๆวัน แต่ไม่มีวี่แววของเขาแม้แต่เงา
ทุกๆวัน เสียงกระดิ่งยามเย็นที่เคยทำให้หัวใจของเธอพองโต แต่บัดนี้พบแต่ผิดหวังเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามอง
ไม่ใช่เขาคนนั้นที่เดินเข้ามา...

.

.

.


"ไผ่เหรอ? หนึ่งเองนะ?"

"อ้อ ครับ"

"หนึ่งโทรมา เพราะช่วงนี้ไม่เห็นไผ่มาที่ร้านเลย..."

"ไผ่สบายดีมั๊ย?"

"ก็...สบายดี หนึ่งไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ช่วงนี้เราทำงานหนักน่ะ"

"แล้ว... ดาวล่ะ" เธอหยุดชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยชื่นหล่อนออกมา

วินาทีนั้น เหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน
เหมือนความเงียบที่ยาวนานแม้มันจะผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่วินาที


"เรา...เลิกกันแล้ว"

.

.

.




"ไม่เป็นไรหรอก หนึ่ง...ว่าแล้วเชียว ว่าหนึ่งต้องชอบคนอื่นอยู่..." เขาหัวเราะเบาๆ


"แต่เทปม้วนนั้นน่ะ... เก็บไว้เถอะนะ เราให้หนึ่ง ไม่อยากเอาคืน..."

.

.

.