ความคิดเห็นที่ 1 “เพียะ” เสียงหลังมือกระทบใบหน้าอย่างไม่ตั้งใจดังจนพีรวิชได้สติ จึงเข้ามารั้งน้ำตาลไปอยู่ในอ้อมแขน ทางด้านดาริณีก็มีผู้ร่วมงานทยอยกันเข้ามาช่วยประคองและกันตัวเธอออกไป “ปล่อยทิพย์นะค่ะ ทิพย์จะไปตบนังเด็กนั่น พวกคุณไม่เห็นกันหรือไงนังเด็กนั่นมันทำร้ายทิพย์”ดาริณีพยายามจะสะบัดออกจากการจับกุมของคนรอบข้าง ปากก็ร้องโวยวายด่าทอน้ำตาลทั้งที่เลือดกลบปาก “ปล่อยเขามาสิค่ะ ถ้าเขาอยากตายแถวนี้” น้ำตาลพูดเสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “คุณทิพย์ครับ ผมว่าเลิกแล้วต่อกันกลับบ้านดีกว่าครับ พวกเราก็ไม่เห็นน้ำตาลตั้งใจทำร้ายคุณทิพย์แบบที่คุณพูดเลย เห็นแต่น้ำตาลพยายามเลี่ยง แต่โชคร้ายคุณพลาดได้รับการบาดเจ็บเอง ผมว่าคุณโกรธเด็กไม่ถูกนะครับ” เจ้านายของน้ำตาลออกโรงปกป้องลูกน้อง เพราะในสายตาของผู้พบเห็นทุกคนน้ำตาลไม่ได้จงใจทำร้ายดาริณีเลย “ทิพย์ไม่ยอม ทิพย์จะเอาเรื่อง คอยดูสิ ทิพย์จะเอาเรื่อง” ดาริณียังตะโกนโวยวายไม่ยอมหยุดท่ามกลางผู้คนในร้าน “น้ำตาลกลับบ้านได้เลยนะ งานที่เหลือเดี๋ยวให้คนอื่นจัดการต่อ ดูท่าคุณทิพย์เธอจะไม่ไหวแล้ว ยังไงเดี๋ยวทางนี้ลุงจะจัดการให้ มีใครไปส่งหรือเปล่า?” เจ้านายผู้สูงวัยของน้ำตาลเอ่ยปากให้ลูกน้องกลับก่อน “เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ” พีรวิชอาสาเป็นสารถีให้น้ำตาล งานเลี้ยงมีอันต้องเลิกราเพราะเหตุการณ์วิวาทที่เกิดขึ้น ดาริณีกลับบ้านไปพร้อมกับความเครียดแค้นที่มีต่อน้ำตาล ส่วนน้ำตาลพออกจากร้านขึ้นรถได้ก็หุบปากนิ่งสนิทไม่พูดจาหรือเอ่ยสิ่งใดออกมา จนพีรวิชทนไม่ไหว “นี่ ใจคอเมื่อกี้นี้เราจะฆ่าคุณทิพย์เขาให้ตายคามือหรือไง” พีรวิชหันมามองน้ำตาลพร้อมทั้งถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “น้ำตาลทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ใครก็เห็นว่ายายป้านั่นจะทำร้ายน้ำตาล น้ำตาลแค่ป้องกันตัวเอง” น้ำตาลตอบกลับไปแต่ไม่ยอมสบตาคนข้างๆ “โกหกอีกแล้ว เวลาโกหกทีไรจะแทนตัวว่าน้ำตาลตลอดเลยนะ ทำไมไม่แทนตัวว่าเขา เหมือนเดิมละ” พีรวิชดักคอน้ำตาลพร้อมกับจอดรถข้างทาง จ้องหน้าคนที่นั่งข้างๆ “ไม่ได้โกหกน้ำตาลไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ก็เห็นอยู่นี่ น้ำตาลทำอะไร” น้ำตาลหันหลังให้พีรวิช พร้อมทั้งเถียงฉอดๆ “ว่าแล้วยังจะมาเถียง อย่านึกว่าพี่ไม่รู้นะ ว่าเราไปเรียนพวก martial art มา ตบหน้าคุณทิพย์จนเลือดกบปากแบบนั้นยังมาเถียงว่าไม่ได้ทำอะไรอีก” พีรวิชพูดออกมาอย่างรู้ทัน “ก็เขาจะตบแล้วทำไม ก็ยายป้านั่นจะตบเขาก่อนนี่” คราวนี้น้ำตาลหันกลับมาตอบพร้อมทั้งสบตาพีรวิชอย่างแข็งกร้าว “ยอมรับแล้วว่าจงใจทำร้ายคุณทิพย์ งั้นพรุ่งนี้ไปขอโทษคุณทิพย์ซะ ยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่แก่กว่าเราหลายปี” พีรวิชจ้องหน้าคนตัวเล็กพร้อมทั้งคาดโทษ “ไม่มีทาง น้ำตาลไม่มีวันขอโทษยายป้านั่นเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ไป” น้ำตาลยืนยันเสียงแข็ง “ทำไมดื้อแบบนี้นะเรา พี่ไม่น่าตามใจเราจนเสียนิสัยเลย ถ้ารู้ว่าต้องเหนื่อยแบบนี้ก็ไม่ตามใจตั้งแต่เด็กหรอก” พีรวิชพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ “อ้อ อยากให้น้ำตาลไปขอโทษแฟนตัวเองพอน้ำตาลไม่ไปก็มาโทษว่าน้ำตาลผิด” น้ำตาลโวยวายขึ้นมาพร้อมกับรู้สึกน้อยใจที่พีรวิชคาดคั้นให้เธอยอมรับผิด “พี่ไม่พูดแล้วเบื่อ ต่อให้บอกเหตุผลยังไงเราก็ไม่รับฟัง ดื้อจนไม่รู้อะไรถูกอะไรควร แบบนี้จะอยู่ร่วมกับสังคมได้ยัง” พีรวิชพูดขึ้นมาพร้อมกับเบือนหน้าหนี “เบื่อเขาเหรอ เชิญเลย จะไปไหนก็ไป ไปไกลๆ เลยไม่ต้องมายุ่งกับเขา” น้ำตาลเริ่มออกเสียงงอนและทำเสียงขึ้นจมูกคล้ายคนจะร้องไห้ พร้อมกันนั้นพีรวิชก็ต้องรีบลงจากรถ วิ่งตามคนตัวเล็กที่หลังจากพูดจบก็เปิดประตูรถเดินจ้ำอ้าวไปไม่สนใจสิ่งใด “นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะน้ำตาล ดึกแล้วไม่เห็นเหรอ มาเดินแบบนี้เดี๋ยวก็โดนงูโดนอะไรกัดหรอก” พีรวิชเรียกตามหลังคนที่ก้มหน้าเดินงุดๆ “ไม่ต้องตามมา เขาจะกลับเอง จะไปง้อแฟนก็ไป อย่ามายุ่งกับเขาเบื่อเขาก็ไปไกลๆ” เจ้าของเสียงที่ตอบกลับมากำลังกลั้นน้ำตาด้วยความน้อยใจ น้ำตาลไม่อยากให้พีรวิชรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ แต่เธอก็น้อยใจจริงๆ น้อยใจและโมโหจนน้ำตาไหล ดาริณีตั้งใจทำร้ายเธอชัดๆ แค่เธอตอบกลับไปแค่พีรวิชก็เป็นเดือดเป็นร้อนแทน ไม่เข้าข้างเธอเลยสักนิด ทั้งที่เธอไม่ใช่คนผิด ยิ่งคิดน้ำตามันก็ยิ่งไหล น้ำตาลเดินโดยไม่มองว่าตัวเองเดินหลุดจากไหล่ทางกำลังจะตกคลองอีกไม่กี่ก้าว “หยุดเดินแล้วดูทางข้างหน้าก่อนสิ เป็นอะไรหืม?” พีรวิชเดินเข้ามาหยุดข้างๆ น้ำตาลพร้อมทั้งฉุดให้เธอหยุดเดิน น้ำตาลไม่ยอมตอบพีรวิชเพราะเธอรู้ว่าถ้าตอบไปเขาต้องจับได้ว่าเสียงเธอเครือ และพยายามซ่อนน้ำตาที่กำลังเอ่อท้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่พอมองเห็นคลองขวางอยู่ข้างหน้าน้ำตาลก็ผวาถอยกลับมาโดยอัตโนมัติ เพราะน้ำตาลว่ายน้ำไม่เป็น พีรวิชดึงร่างของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้ามากอดไว้ ร่างบางสั่นเล็กน้อยด้วยความตกใจ ความมืดของยามค่ำคืนทำให้พีรวิชมองไม่เห็นคราบน้ำตาที่เปื้อนสองข้างแก้มของเธอ “เป็นอะไร พูดด้วยไม่ยอมตอบ” พีรวิชถามเสียงแผ่วด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรไม่ต้องมาสนใจ ปล่อยเขานะ” น้ำตาลกัดฟันตอบพร้อมทั้งสะบัดร่างออกจากอ้อมแขน “งอนอะไร ไหนหันหน้ามาคุยกันก่อนสิ” พีรวิชเดินเข้าไปจับคางของน้ำตาลให้หันกลับมา “ไม่มีอะไรจะคุย ตัวเบื่อเขา ตัวก็ไม่ต้องมาสนใจเขา ไม่รักเขาแล้วก็เชิญเลย เชิญไปเอาใจแฟนตัวนู้น” น้ำตาลยังไม่หายน้อยใจ จึงหันหน้าหนีการเกาะกุมของพีรวิช “บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ใช่แฟน ทำไมพูดอะไรเข้าใจยากแบบนี้นะ ไม่คิดเลยว่าคนบางคนโตขึ้นมาจะไม่มีเหตุผลแบบนี้” พีรวิชไม่เข้าใจว่าน้ำตาลเป็นอะไร ถึงหันหน้าหนีเขาตลอดเหมือนกับรังเกียจ จึงพูดออกมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าในใจ “ใช่สิ เขามันไม่ดี โตจะเป็นควายอยู่แล้วก็ยังโง่ ยังดื้อด้านไม่เข้าใจ ไม่มีเหตุผล ตัวเลยเบื่อเขา ก็สมแล้วที่ตัวเบื่อ แล้วตัวจะมาวุ่นวายทำไม” น้ำตาลตะโกนใส่พีรวิชทั้งๆ ที่ยังซ่อนหน้ากลัวเขาเห็นคราบน้ำตาที่เปียกทั่วใบหน้า “ใครเขาบอกว่าเบื่อ วู้ย เอาใจยากดีแท้ แค่เบื่อที่จะพูดไม่ได้หมายความว่าเบื่อน้ำตาลสักหน่อย” พีรวิชเริ่มจะหงุดหงิดและไม่เข้าใจคนตัวเล็กที่ยืนข้างหน้ามากยิ่งขึ้น จึงเริ่มขึ้นเสียงแสดงความหงุดหงิดเล็กน้อย “เบื่อที่จะพูดก็คือเบื่อนั่นแหละ ไม่ต่างกันหรอกไม่ต้องแก้ตัว ไปไกลๆ เลย ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงใย ไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นดี” น้ำตาลพ่นสารพัดคำออกมาตัดพ้อพีรวิชด้วยความน้อยใจ “ไม่ได้แกล้ง เข้าใจบ้างไหม ว่าเป็นห่วงแค่ไหน ที่ทำทุกอย่างก็เพราะเป็นห่วง แต่น้ำตาลคิดไปเองทั้งนั้น คิดว่าคนอื่นเป็นยังงั้นเป็นยังงี้” พีรวิชอธิบายเหตุผลให้เธอฟัง “แกล้ง ตัวก็แค่แกล้งเขาแค่นั่นแหละ ตัวมันไม่จริงใจไม่เคยหวังดี แค่อยากให้เขาไปขอโทษสุดที่รักของตัว เลยแกล้งมาทำดีกับเขาละสิ” น้ำตาลยังกล่าวหาพีรวิชเรื่องดาริณี “ใครรักใคร สุดที่รักใคร รู้เหรอว่าพี่รักใคร” พีรวิชย้อนถามกลับไปด้วยความน้อยใจเช่นกัน ที่น้ำตาลไม่เคยรับรู้ว่าเขาทั้งรักและห่วง “รู้สิ ก็รักคุณทิพย์ไง ไปไหนก็ไปด้วยกัน นัดทานข้าวด้วยกัน สบตากันหวานเยิ้ม ใครจะไม่รู้”น้ำตาลย้อนพีรวิชเรื่องดาริณีเหมือนเดิม “แล้วทีน้ำตาลไปกับคุณกนกกรละ ก็เหมือนกันนั่นแหละ” พีรวิชย้อนเธอเอาบ้าง “บ้า เขากับกรไม่ได้มีอะไรกัน ไม่ได้เหมือนตัวกับแฟนตัวสักหน่อย” น้ำตาลเริ่มตีรวน และปฏิเสธเรื่องกนกกรเพื่อนสนิท “เชื่อตายละ จิ๊ดจ๊าดกันปานนั้นใครเชื่อก็บ้าแล้ว” พีรวิชเอาคืนบ้าง “เขาบอกแล้วไงไม่เชื่อก็ช่างสิ” น้ำตาลทำเป็นไม่ใส่ใจความคิดของชายหนุ่ม “แต่พี่อยากให้น้ำตาลเชื่อนี่” พีรวิชเดินเข้ามากอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับอ้อนเสียงหวาน “ปล่อยเขานะ เขาไม่เชื่อ” น้ำตาลพยายามเบี่ยงตัวและอิดออดไม่ยอมเชื่อคำพูดของพีรวิช “เชื่อเถอะนะ มองดาวบนฟ้าสิ วันนี้ดาวเต็มฟ้าเลย สาบานต่อดาวเลยเอ้า ว่าไม่ได้คิดอะไรกับคุณทิพย์จริงๆ” พีรวิชประคองให้น้ำตาลมองดาวพร้อมทั้งสาบานต่อดาว “เขาไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด” น้ำตาลเริ่มพูดเสียงแผ่ว แต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา “ทำไมไม่ยอมเงยหน้าหืม มีอะไร” พีรวิชเชยคางคนในอ้อมกอดขึ้นมาดู พร้อมกับตกใจที่เห็นคราบน้ำตา “ปล่อยเขานะ” น้ำตาลพยายามซ่อนหน้าลงกับอกกว้างเพราะความอาย “ร้องไห้ทำไม แอบหึงจนน้ำตาไหลเหรอนี่” พีรวิชอมยิ้มอารมณ์ดีพร้อมทั้งแหย่หญิงสาว “บ้า...” น้ำตาลพูดแล้วก็ซุกหน้าหนีไม่ให้ชายหนุ่มเห็นแก้มที่กำลังแดงจัด “แล้วเชื่อพี่หรือยังว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับคุณทิพย์” พีรวิชถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “ไม่เชื่อ” ผู้ร้ายปากแข็งยังยืนยันคำตอบเดิม “ทำยังไงถึงจะเชื่อนี่” พีรวิชกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น โดยที่คนถูกกอดไม่มีท่าทีจะดิ้นเหมือนตอนแรก “ไม่เชื่อ ไม่ต้องทำอะไร ก็เขาจะไม่เชื่อ” น้ำตาลยืนกระต่ายขาเดียวตอบคำถามชายหนุ่ม “สงสัยว่าต้องอมวิหารมาพูด ขนาดอมพระประธานมาแล้วยังไม่เชื่ออีกน้อ” พีรวิชหยอกล้อน้ำตาล “ตัวไม่ต้องสนใจหรอกว่าเขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ไม่มีผลดีผลร้ายกับชีวิตตัวสักหน่อย” น้ำตาลตอบพร้อมกับเริ่มขยับตัวจะออกอ้อมกอดของชายหนุ่ม “เชื่อเถอะนะ เพราะว่าถ้าน้ำตาลไม่เชื่อ พี่ต้องนอนไม่หลับไปอีกหลายคืนแน่ๆ” พีรวิชออดอ้อน พร้อมทั้งช้อนใบหน้าสวยหวานขึ้นมาสบตา แสงจันทร์นวลสะท้อนอยู่ในแววตาของชายหนุ่มเป็นประกายแวววาว สบสายตากับหญิงสาวที่สอดสายตารับขึ้นมาอย่างสงสัยใคร่รู้ ดูแพรวพราวคล้ายหมู่ดาวบนท้องฟ้า ที่กำลังทอแสงระยิบระยับ ถนนรอบเมืองที่เงียบเชียบปราศจากรถรา ทำให้หัวใจสองดวงที่ซุกซ่อนความรู้สึกไว้ถูกเปิดเผยออกมาภายใต้แสงดาว โบราณว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ นาทีนี้คงจะไม่ผิดนัก หากจะเปรียบสายตาของพีรวิชเหมือนเช่นหน้าต่างที่เปิดโล่งหมดทุกบาน น้ำตาลจ้องลึกลงไปในความรู้สึกของคนที่คุ้นเคย ยี่สิบปีที่เธอจำความได้ พีรวิชคอยดูแลและห่วงใยเธออยู่เสมอ บางครั้งเหมือนกับว่าเขาทำไปเพราะหน้าที่บีบบังคับ แต่บางครั้งน้ำตาลก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนจากหัวใจของชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่เคยยืนยันกับเธอเลยสักครั้งว่าเขาคิดกับเธอเช่นไร ทำให้น้ำตาลได้แต่คาดการณ์เอาเองฝ่ายเดียว พีรวิชจ้องประสานสายตาคนที่อยู่ในอ้อมกอด อยากจะถ่ายทอดทุกความรู้สึกให้เธอได้รู้ พีรวิชค่อยๆ โน้มร่างเข้าชิดน้ำตาลมากยิ่งขึ้น ใบหน้าค่อยๆ ก้มลงไปโอยอัตโนมัติ จมูกแตะปลายจมูกอุ่น ลมหายใจแผ่วเบาสอดรับกัน ชายหนุ่มรู้สึกคล้ายกับล่องลอยอยู่ในความฝัน น้ำตาลหัวใจเต้นระรัว จนชายหนุ่มรู้สึกได้ ริมฝีปากอุ่นนุ่มคือสัมผัสแรกที่ทำให้พีรวิชรู้สึกว่านี่คือความจริง ไม่ใช่ความฝัน น้ำตาลค่อยๆ เผยอริมฝีปากรับจุมพิตจากชายหนุ่มอย่างเคลิบเคลิ้มไม่รู้ตัว หัวใจเต้นระรัวจนเหมือนจะหลุดอกจากร่าง จูบอันดูดดื่มและเร่าร้อนทำให้สองหนุ่มสาวล่องลอยไปในความฝัน อารมณ์กระเจิดกระเจิงจนจะแทบระงับไม่ไหว ‘ติ๊ด ติ๊ด’ เสียงโทรศัพท์ของพีรวิชดังมาจากกระเป๋ากางเกง ทำให้น้ำตาลรู้สึกตัว เธอรีบผลักชายหนุ่มให้ออกห่างแล้ววิ่งกลับไปขึ้นรถโดยไม่พูดสิ่งใด พีรวิชล้วงโทรศัพท์ออกมาดู เห็นเบอร์เรียกเข้าเป็นน้ำหวานจึงรีบรับโทรศัพท์ “ครับพี่หวาน มีอะไรหรือเปล่าครับ” พีรวิชรีบกรอกเสียงลงไปทั้งที่หัวใจยังเต้นระรัว “พอดี เจ้านายน้ำตาลเขาโทรมาแจ้งว่า น้ำตาลกลับพร้อมวิชก่อน มีเหตุเกิดในงานนิดหน่อย พี่เลยเป็นห่วง” น้ำหวานบอกมาตามสาย “อ้อ ครับเดี๋ยวเอาไว้ผมเล่าให้ฟังเมื่อถึงบ้านดีกว่า ตอนนี้กำลังรีบกลับครับ” พีรวิชตอบน้ำหวาน “จ๊ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ” น้ำหวานพูดเสร็จก็วางสาย พีรวิชวิ่งเหยาะกลับไปที่รถ เห็นน้ำตาลเปิดประตูขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วจึงก้าวขึ้นไปฝั่งคนขับ สองหนุ่มสาวได้แต่เงียบไปตลอดเส้นทางด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดสิ่งใดออกมาก น้ำตาลเลื่อนกระจกลงเอาคางเกยเบาะรับลมมองข้างทางหันหลังให้พีรวิชไปจนกระทั่งถึงบ้าน ------------------------------------------------------------ ตบจูบนะค่ะนี่ พิศาลยังอาย ตบคนนู้นแต่จูบคนนี้ เอิ้ก ช่วยตีฆ้องร้องป่าวหน่อยนะเจ้าคะ เรื่องสั้นชุดนี้มีแววจะจบแบบสุขีสุโขโตเต็มวัย ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเมนท์ แล้วเอาใจช่วยหนูน้ำตาลค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 09:04:51 จากคุณ : sugarhut - [ 2 ส.ค. 50 17:10:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบท่านพจน์ จะสงสารทำไม ตัวละครในเรื่องอ่ะ สงสารตัวเองเถอะ ฮึ่ม คุณกลิ่นกาแฟ ขอบคุณที่เอาใจช่วยค่ะ เกือบจบแล้ว หายใจฮ่อบแฮ่กเลย เขียนวันล่ะ 4 หน้า a4 ลุ้นๆๆ ให้มันจบ พี่โจ้ อ่านตอนนี้แล้วเขินอ่ะ พอเขียนเสร็จอ่านเองเขินเองอีกแล้ว เหมือนคราวก่อน หงิงหงิง นกหวาน ขอบคุณสำหรับสถานการณ์ที่แนะนำ ไม่รู้จะถูกใจนางเอกตัวจริงเสียงจริงไหม อิอิอิอิอิ ลุ้นให้จบเนาะ ตอนหน้าพีรวิชจะถูกฆาตกรรม คุณวรุณ ระวังเต๊อะ ฮึ่ม ขู่ไว้ก่อน แฮะๆๆ ถึงไม่มีอะไรก็ขอให้ได้ขู่ไว้ก่อน จากคุณ : sugarhut - [ 2 ส.ค. 50 17:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นั่งอ่านนานไม่ได้ เดี๋ยวจะ print ไปอ่านนะคะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 2 ส.ค. 50 18:34:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไอ้หนูเอ๋ย โอ๊ยยย. . . พออ่านแล้ว พี่อยากจิร้อง กรี๊ดดดดด. . . นางเอกของเธอน่ะ เปนใครกันแน่ คะ ใคร ที่ทำงานเปนนักพัฒนาชุมชน ภาคเหนือ ใคร ที่เรียน Martial Art (ขนาด อธิบาย Acting ได้อย่าง ละเอียดละออ  จน เหนภาพ) แล้วก้อ ใคร ที่ว่ายน้ำไม่เปน ลักษณะ สาม อย่างนี้ ไม่ค่อย พ้องกัน แบบ เป๊ะ เป๊ะ กับฅนสองฅน ง่าย ง่าย ดอก แต่ พี่ว่า พี่เคยรู้จักอยู่ ฅนหนึ่ง นะคะ คุ้น คุ้น. . . . .ว่ะ. . . . . . . . . . . . . . . ป.ล. Scene ตบ ก็    มันส์หยด Scene จูบ ก็    สุดจะ Romantic ตอนหน้า ฅนอ่าน คงต้องถอนหายใจ เฮือก เน่าะ เพราะตอนที่จบตอนนี้ Graph กำลัง Peak สุด สุดเลย ชิมิคึ . . ? แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 23:54:49 จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 2 ส.ค. 50 19:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาดูน้องสาว ไปก่อนนะ จากคุณ : เกรียงไกร (huaboonsan) - [ 2 ส.ค. 50 20:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นด้วยกับซีน material art จาพนมยังอายเลย แหะๆ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 2 ส.ค. 50 20:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โห หนูน้ำตาล เก่งมากๆ เหมือนเต้นระบำเลยนะครับ พลิ้วไสวดีจริงๆ martial arts แปลว่าศิลปะป้องกันตัว มะใจ้ material น่อ (แปลว่าวัตถุ) ตาวิช ตายๆๆๆ จงตายซะเถอะ  กล้ามาว่าหนูน้ำตาลได้ยังไงกันเนี่ย เห็นๆ อยู่ ว่าคุณป้าแกจะฆ่าน้องให้ตายซะขนาดนั้น น้องป้องกันตัวได้ แทนที่จะโล่งใจ ดันมาว่างี้อีก จงตายซ้า... เหอๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 2 ส.ค. 50 20:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เหอๆๆๆ ตอนนี้สนุกมากจ้ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องสถานการณ์ที่แนะนำ ดูเหมือนจะช่ำชอง เอ๊ะ หรือช่ำชองจริงๆหว่า 5555 ตอนจบ ก็อย่าลืมเฉลย ว่าตัวจริงนางเอกเป็นใครนะจ๊ะ หุหุ จากคุณ : นกหวาน - [ 2 ส.ค. 50 20:52:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .. นายวิชอมพระประธานอยู่ ยังกล้าจูบน้องน้ำตาลอีก บาปกรรม บาปกรรม ว่าแต่วิทยายุทธเนี่ย ร้ายกาจจริงๆเลย  นางเอกดูจะออกงิ้วไปหน่อยนึง แต่ว่าก็ว่าเถอะ  แข็งๆยังงี้ เผลอแผลบโดนกอดซะแหลว  อ่อนจริงเลย นางเอกแบบว่าอ่อนในแข็งนอกเหมือน  พร้อมเสมอสำหรับเธอ ที่ไหนเมื่อไรไม่หวั่น  ใต้แสงจันทร์ หรือ ใต้ต้นลีลาวดี พระเอกก็เน๊อ งุ่มงาม ขว้างทิ้งไปเลยมือถือบื้อๆ   มือถือบ้า มีไว้เกะกะสะดือจริง   ตอนบทอัศจรรย์พรรค์นี้ ดันมีมือถือดัง  ขัดใจคนอ่าน โว๊วววว ..   ขอขำเป็นอันขาด "จูบอันดูดดื่มและเร่าร้อนทำให้สองหนุ่มสาวล่องลอยไปในความฝัน" ฝันที่ไหนกัน เห็นแสดงสดๆเลย  ไม่ต้องฝันแย้ว ต้องแบบนี้ "จูบอันดูดดื่มและเร่าร้อนทำให้สองหนุ่มสาวสะเทิ้นสะท้านสุดทานทน   ล่องลอยสับสนในวังวนของเงาดำแห่งกฤษณะ อารมณ์กระเจิดกระเจิงจนจะแทบระงับไม่ไหว" จริงมะ  อิ อิ น้ำตาลขมนอกหวานใน จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 2 ส.ค. 50 21:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อันดับแรก ขอบคุณ พี่ท่านพจน์ กับพีทคุงสุดหล่อนะค่ะ อิอิอิอิ คนเขียน ไม่รู้หรอก มันคืออะไร แต่นางเอกเข้ารู้จัก คาโปเอร่า หรืออะไรสักนี่แหละหงิหงิ หนูก็เลยหยิบมาเขียนซีน ตอบท่านพจ ใครที่ท่านว่านั่นอ่ะ ขอบอกว่าเรื่องจริงหลังม่านน้องน้ำตาลมี 3 คน พอเขียนจบแล้วจะเฉลยว่าคนพล๊อตเรื่องนี้มีใครบ้าง แต่รับรองว่าพวกบุคลิกขัดแย้ง แบบนี้มีอยู่จริง แบบไม่น่าเชื่อ โหด ดุ เถื่อน สวย ซ่า แต่ว่า ว่ายน้ำไม่เป็น หนึ่งในสาม ปั่นจักรยานก็ไม่เป็น กรั่กๆๆๆๆๆๆ เรื่องจริงที่แสนจะเพี้ยนและฮาฮา คุณโยเกิร์ตมะนาว แฮะๆๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ สีน้ำน้อยก็พยายามจะทำให้อ่านง่ายๆ โดยการลงแต่ละตอนสั้นๆ (อันนี้โกหกแบบไม่อาย ความจริงคือเขียนแต่ละตอนได้แค่นี้แหละ) พี่เกรียง ขอบคุณที่แวะมาติดตามน้องน้ำตาล ว่างๆ เด๊ยวน้องน้ำตาลจะรวมตัวกันให้เลี้ยงขนม ฮ่าๆๆๆ แต่ระวังจะมืน ใครเปนใคร ทำไมฝีปากและนิสัยมานเดี๊ยะ ถอดแบบกันออกมา คุณกลิ่นกาแฟ ขอบคุณที่ชื่นชมฉากนั้นค่ะ ฮาฮาฮา แบบว่านางเอกของเรื่อง เธอกำลังปวดหลังเพราะไปทุ่มใครไม่รู้ เห็นบ่นๆ อยู่ สงสัยว่าจะทุ่ม นักอ่านที่มาแซวแถวนี้ พีทคุง ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติงค่ะ สงสัยว่าน้องน้ำตาลจะไม่จบง่ายๆ เพราะนางเอกเขากำลังทั้งงอนและโมโห พระเอกได้ที่ มีเสียงบอกมาว่า ต้องมีบทพิสูจน์ใจ ให้ตามง้อเสียสักสามชาติ คนเขียนกำลังนึก (แค่นี้ช้านก็จบไม่ลงแล้ว ยางจะให้ช้านต่อบทอีกเอิ้ก) นกหวาน แน่ใจเหรอว่าจะให้เปิดเผยตัวนางเอก เขียนเสร็จเปิดเผยตัวเมื่อไร รับรองม่อนคานทองกันทั้งโขยง กรั่กๆๆๆๆๆๆ คุณวรุณ คำเตือนจากน้องน้ำตาลไหม้ ขอบอกว่า ตอนนี้หนึ่งในซีน เจ้าของบทนางเอกกลัวน้ำ ไม่กล้าขยับตามที่ถูกแซวนั่นแหละ กำลังโมโห เป็นอย่างยิ่ง ที่คุณวรุณ มาสปอยล์พรึดติกำของเธอ เธอบอกว่า ระวังตัวให้ดี ถ้าขืนยังสปอยล์พรึดติกำของเธอ ได้ตายสยองแน่ๆ (นางเอกคนนี้จบศิลปะมาด้วยนะเออ อาจจะเป็นรุ่นน้องท่าน) --------------------------------------- มาแก้ชื่อกีฬา จากคาเปโอล่า เป็น คาโปเอร่า นางเอกบอก แอมเขียนชื่อผิด หงิงหงิง ก็อิฉันไม่สันทัดนี่ค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 13:53:41 จากคุณ : sugarhut - [ 3 ส.ค. 50 09:16:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อันนี้คำอธิบายสำหรับผู้อ่านท่านอื่น อาจจะมีคนหลงมาอ่านโดยไม่ได้คอมเมนท์ไว้ แล้วอาจจะสงสัยว่าน้องน้ำตาลไหม้เป็นใคร เขียนมาได้หกตอนแล้ว เพิ่งจะนึกได้ น้องน้ำตาลไหม้ เดิมทีเป็นเรื่องของเด็กไฮเปอร์ ที่สีน้ำน้อยเขียนจากนิสัยตอนเด็กๆ ของตัวเอง อีทีนี้ พอเขียนๆ ไป มันแป๊ก ก็เลยชะงักโครงการ แต่ว่าได้ไอเดียมาจากการคุยกับเพื่อนสาวสองคน ที่มีแผนฆาตกรรมผู้คนอย่างโหดร้าย วางแผนทำระเบิดพลีชีพ และอาวุธอันร้ายแรงร่วมกัน จึงได้ไอเดียเขียนเรื่องสั้นขึ้นมา แต่ไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไร ด้วยความแค้นส่วนตัวของคนเขียน บวกกับเรื่องเล่าของเพื่อน ทำให้ได้น้องน้ำตาลไหม้ ภาค ตอนนี้เป็นสาวแล้วค่ะ นิสัยและบุคลิกของน้องน้ำตาลไหม้นี่เป็นบุคลิกจริงของเพื่อนสาว สองคนที่ร่วมโครงการทำอาวุธและวางแผนฆาตกรรมโหดชายหนุ่ม เธอทั้งสอง ขี่มอเตอร์ไซด์ไม่เป็น ขับรถไม่เป็น และว่ายน้ำไม่เป็น ทั้งที่เธอทั้งสองแสนจะโหดและก็ห้าว ฮาฮาฮา คิดดูสิค่ะ แต่สองสาวโหดมีคติพจน์ในใจอยู่อย่างหนึ่ง ก็คือ รักแท้ต้องทุบกำแพง สองสาวนี่แอบโรแมนติกมากนะค่ะ ถึงแม้จะโหด เธอมีไอเดียซีนหวานๆเยอะ อย่างตอนจูบแบบเพ้อฝันใต้แสงดาว นี่ก็ไอเดีย หนึ่งในสองสาว แล้วสองสาวนี่ก็เป็นคนที่เรียกว่า ฉันเป็นฉันแบบนี้ ใครจะทำไม นางเอกของเรื่องเลยดูจะเอาแต่ใจพิกล (ก็เรื่องจริงนิค่ะ) หลังจากเขียนจบเรื่องเมื่อไร สีน้ำน้อยจะเฉลยตัวนางเอกให้ทุกท่านทราบทีหลังนะค่ะ ใครติดตามอ่านภาคนี้แหละสนใจพฤติกรรมแสนจะวุ่นวาย ก็ลองทักทายพวกเธอได้ค่ะ นางเอกของสีน้ำน้อย วนเวียนอยู่ในถนนนี่แหละ แต่ไม่ค่อยปรากฏตัว ถ้าใครเห็นว่าเรื่องที่เขียนไม่ได้ดั่งใจ ไม่ถูกสเป๊คก็ขอโทษด้วยค่ะ เพราะว่าสีน้ำน้อยยืนยันคำตอบเดิม ฉันเขียนเรื่องตามใจนางเอก แล้วก็เขียนจากเรื่องจริงให้ฟังเป็นนิยาย อาจจะไม่ได้สุดฤทธิ์ดั่งใจ แต่ก็ไม่ได้เอื่อยเฉื่อยจนไร้สีสัน ก็ชีวิตจริงนี่ค่ะ ไม่ใช่นิยาย แนะนำตัวนางเอกไปแล้ว ยังไงก็ช่วยลุ้นเอาใจ ให้คนเขียน สามารถจบเรื่องได้ด้วยนะค่ะ ตัวนางเอกนอกจอเขาบอกว่า ให้เต็มที่เลยแอม 100 หน้า A4 (อิฉันจะทำยังไง อยากจะบ้าตายฮาฮา) ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 3 ส.ค. 50 09:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาช่วยอธิบายศิลปะป้องกันตัว ที่เรียกกันว่า " คาโปเอร่า" จ้ะ เผื่อแอมจะชอบ เอาไว้ใช้ป้องกันตัว ทั้งสนุก และร่างกายแข็งแรงจ้ะ คาโปเอร่า คืออะไร คาโปเอร่า คือ ศิลปวัฒนธรรมของบราซิลที่เกิดจากการผสมผสานของ การต่อสู้ การเต้น ดนตรี ปรัชญา และอื่นๆ อีกมากมายอย่างลงตัว ในประเทศบราซิลคาโปเอร่าได้รับความนิยมมากที่สุดเป็นอันดับสองรองจากฟุตบอล และยังถูกบรรจุ เป็นวิชาพละศึกษา ในทุกระดับชั้นการศึกษาของบราซิล นอกจากนั้นยังมีการจัดการแข่งขัน ตั้งแต่ระดับประเทศจนถึงระดับโลกในทุกๆปี ซึ่งในขณะเดียวกันทางรัฐบาลบราซิลเอง ก็กำลังผลักดันให้คาโปเอร่า เข้าไปอยู่ในการแข่งขันโอลิมปิค การเล่นคาโปเอร่า ท่วงท่าของคาโปเอร่าเกิดจากการผสมผสานของการเตะ ศอก เข่า ตีลังกา และการหลอกล่อคู่ต่อสู้ นอกจากนั้น ก็ยังมีท่วงท่าอื่นๆอีก ซึ่งผู้เล่นสามารถเรียนรู้ได้จากประสบการณ์ รูปแบบของคาโปเอร่าแบ่งได้เป็น 2 ประเภท คือ รูปแบบที่ใช้ในการต่อสู้จริง ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับการต่อสู้แบบอื่นๆ คือมีการปะทะกัน และอีกรูปแบบหนึ่งก็คือ ที่ใช้ในการเล่น โดยในลักษณะนี้จะไม่มีการปะทะกันโดยตรง การเล่นนั้น จะอยู่ในลักษณะของความลื่นไหลและสอดคล้องของท่วงท่า อีกทั้งยังมีดนตรีประกอบเพิ่มความสนุกสนาน ท่วงท่าของคาโปเอร่าซึ่งสามารถแยกออกได้เป็น 3 ประเภท คือ 1. จิงก้า (Ginga) คือ พื้นฐานของ คาโปเอร่าถ้าเปรียบเทียบกับศิลปะการต่อสู้ชนิดอื่น ๆ ก็คือ การเต้น Footwork นั่นเอง ในหมวดนี้ยังรวมไปถึง ท่าการเตะในรูปแบบต่าง ๆ ท่า Ginga นี้เอง ที่ทำให้คาปูเอร่ะ มีเอกลักษณ์ที่แตกต่างจากศิลปะการต่อสู้ประเภทอื่น ๆ อย่างเห็นได้ชัด 2. อาอู (Au) คือ การเคลื่อนไหวแบบกลับหัวกลับหาง อาทิเช่น การทำล้อเกวียน การกระโดดตีลังกา รวมไปถึงการทำท่ากลางอากาศอื่น ๆ ด้วย 3. เนกาชิว่า (Negativa) คือ การทำท่าเคลื่อนไหวโดยที่ร่างกายส่วนใหญ่อยู่ใกล้กับพื้น ท่าเคลื่อนไหวในหมวดนี้ ทำให้ผู้ฝึกสามารถเคลื่อนไหวในขณะที่ตัวเองล้มหรืออยู่กับพื้นได้รวดเร็วขึ้น ในขณะเดียวกันเป็นทั้งการหลบ และโจมตีกลับอีกด้วย สำหรับผู้ที่เริ่มต้น จะต้องทำการฝึกและเตรียมความพร้อมของร่างกายก่อน (Warm up) เพื่อที่จะสามารถรับท่วงท่าการฝึกฝนได้ เมื่อผู้ฝึกมีความพร้อมแล้วก็จะมาฝึกพื้นฐานของคาโปเอร่าจะต้องฝึกทั้ง 3 หมวดนี้อย่างสม่ำเสมอ เพื่อให้เกิดทักษะและความเข้าใจในท่วงท่า อีกทั้งยังเป็นการเสริมสร้างกล้ามเนื้อและทำให้ร่างกายยืดหยุ่นมากขึ้นด้วย นอกเหนือจากท่าการเคลื่อนไหวแล้วผู้ที่เริ่มต้นยังจะต้องศึกษาประวัติความเป็นมา รูปแบบ และองค์ประกอบของคาโปเอร่าเพื่อให้เข้าใจในวิชาคาโปเอร่ามากขึ้น ผู้ที่ฝึกพื้นฐานจนชำนาญแล้ว ต่อไปก็จะเป็นการฝึกท่าเตะในรูปแบบต่าง ๆ รวมไปถึงการป้องกัน จังหวะในการรุกและรับ ทั้งนี้ทั้งนั้นยังคงต้องฝึกฝนพื้นฐานทั้ง 3 หมวดอยู่ แต่ก็มีการเสริมเทคนิคที่ยากขึ้นเข้าไปอีก ถ้าจะพูดให้ถูกต้องแล้ว คาโปเอร่านั่นคือ ศิลปะการต่อสู้ที่ฝึกฝนภายใต้ความลื่นไหล คล่องตัว และจังหวะ ด้วยเหตุนี้เองทำให้คนส่วนใหญ่มองเห็นคาโปเอร่าว่าเป็นการเต้น ซึ่งถ้าจะพูดให้ถูก คาโปเอร่า ก็คือ เกมส์, ศิลปการต่อสู้ และการเล่นที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว การเล่นคาโปเอร่า จะเกิดขึ้นโดยทุก ๆ คนในกลุ่มจะยืนเป็นวงกลม ซึ่งเรียกว่า Roda (ออกเสียงว่า โฮ-ด้า) โดยที่มีเครื่องดนตรีอยู่ตรงหัววง การเล่นจะเริ่มต้นโดยที่ผู้ที่เล่นบีริมเบาว์ เริ่มเล่น และหลังจากนั้นเครื่องดนตรีอื่น ๆ ก็จะเล่นตามมา เมื่อผู้เล่นบีริมเบาว์ ส่งสัญญาณว่าให้เริ่มเล่นได้ ผู้เล่น 2 คนก็จะเดินมาหยุดตรงหน้าของผู้เล่นบีริมเบาว์ ทำการจับมือกัน และเริ่มต้นเล่น โดยในขณะเดียวกันคนอื่น ๆ รอบ ๆ วงก็จะตบมือพร้อมทั้งร้องเพลง โดยมีผู้เล่นบีริมเบาว์เป็นผู้นำ เมื่อคู่ที่เล่นอยู่ต้องการที่จะหยุดก็จะทำการจับมือกัน เพื่อเป็นสัญญาณว่ายุติการเล่นของคู่นั้น ๆ แต่ในขณะเดียวกัน ถ้าเกิดคนใดคนหนึ่งรอบ ๆ วงมีความต้องการจะเล่นกับคนใดคนหนึ่งในคู่ที่กำลังเล่นอยู่ ก็สามารถทำได้ซึ่งเราเรียกว่า การ Buying Game โดยคน ๆ นั้น จะหาจังหวะเข้าไปแทรกกลางระหว่างคู่ที่กำลังเล่นอยู่ โดยผู้ที่แทรกนั้นหันหน้าไปทางผู้ใดก็คือ ต้องการที่จะเล่นกับคน ๆ นั้น ในการเล่นนั้นจะไม่มีการปะทะหรือกระทบกระทั่งกันรุนแรงนัก เพื่อมิให้เกิดอันตรายและการบาดเจ็บแต่ตัวผู้เล่น นอกจากนั้นยังทำให้ผู้เล่นได้เรียนรู้และกล้าที่จะแสดงออกหรือทำท่ามากขึ้น โดยในการเล่นจะมีแนวคิดอยู่ว่า " การที่เราจะเตะหรือจู่โจมคู่ต่อสู้นั้นเป็นเรื่องง่ายมาก เพราะว่าอยู่กันในวงแค่สองคน แต่การที่จะบังคับให้คู่ต่อสู้ เคลื่อนไหวภายใต้การควบคุมของเรา เป็นอะไรที่น่าสนใจกว่า และยังเป็นการฝึกฝนการควบคุมร่างกาย และไหวพริบที่ดีอีกด้วย " ประโยชน์ของการเล่นคาโปเอร่า -ทักษะการต่อสู้ป้องกันตัว ในอีกรูปแบบหนึ่ง -การออกกำลังกาย ที่ดีที่สุด อย่างหนึ่งที่ได้รับการยอมรับจากคนทั่วโลก -เพิ่มความยืดหยุ่น และความแข็งแรงของกล้ามเนื้อมากขึ้น -ระบบการทำงานของหัวใจ และการสูบฉีดของเลือดดีขึ้น -เพิ่มความมั่นใจและยังเป็นการพัฒนาสมาธิและสติสัมปะชัณญะ นอกจากนี้ ผู้เล่นคาโปเอร่า จะได้เรียนรู้ดนตรี และวัฒนธรรมต่างๆของบราซิลอีกด้วย จึงสามารถที่จะพูดได้ว่า คาโปเอร่า มีทั้งคว่มสนุกสนาน และเป็นการออกกำลังกาย ที่ดีที่สุด อย่างหนึ่งที่ได้รับการยอมรับจากคนทั่วโลก คาโปเอร่ามิได้เป็นเพียงศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงวัฒนธรรมอื่นๆของบราซิลอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นการเต้นแซมบ้าอันร้อนแรง ดนตรีที่มีจังหวะสนุกสนาน และ อิสระในการที่จะระบายความรู้สึกและการเป็นตัวของตัวเอง มีคำกล่าวที่ครูผู้สอนมักจะพูดกันอยู่บ่อยๆก็คือ " คาโปเอร่านั้น ง่ายกว่าที่เห็น " คาโปเอร่าเป็นวิชาที่เกิดจากศิลปวัฒนธรรมหลายแขนง อาทิเช่น การต่อสู้ การเต้น เกมส์ ดนตรี ปรัชญา แนวคิด และอื่น ๆ อีกมากมาย จนกระทั่งกลายมาเป็นวิถีชีวิตของคนกลุ่มหนึ่ง เพราะฉะนั้น คาโปเอร่าจะไม่สมบูรณ์เต็มที่ถ้าขาดองค์ประกอบใดองค์ประกอบหนึ่งไป นอกเหนือจากการออกกำลังกาย และฝึกศิลปะการต่อสู้แล้ว คาโปเอร่ายังพัฒนาจิตใจผู้ฝึกไปในทางที่ดีขึ้นอีกด้วย ซึ่งสิ่งเหล่านี้สามารถที่จะเรียนรู้ได้จากภายในวงโอด้า (วงกลมที่มีคนยืนล้อม แล้วมีคน 2 คน เล่นกันอยู่ในวง) แล้วนำมาดัดแปลงใช้กับชีวิตปัจจุบัน ในคาโปเอร่าจะสอนว่า ชีวิตนั้นมีอะไรมากกว่าการเอาชนะ และการอยู่รอด จงมีความสุขกับการมีชีวิตอยู่ คาโปเอร่าสอนให้เราเชื่อมั่นในตัวเอง และคาโปเอร่า จากคุณ : นางเอกตัวจริง ...หึหึ - [ 3 ส.ค. 50 13:53:21 A:158.108.161.47 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ... ตามอ่านมาหลายตอนกับนิยายเรื่องนี้ รู้สึกขัดใจกับผู้คอมเม้นท์คนหนึ่ง ...วรุณนฤมล... สงสัยว่าทำไมถึงต้องกระทำการเหมือนป่วนนิยายคนอื่นด้วยหา อ่านก็อ่านไปสิ จะเม้นท์ก็ควรเม้นท์ที่เนื้อหา สำนวน โครงเรื่อง และความเป็นเหตุเป็นผล ไม่ใช่มาเขียนแทรกประหนึ่งว่าคุณคือผู้เขียน รู้ไหมว่ามัน  "เสียมารยาท"  มากกกกกก... คนที่รักงานเขียนเขาไม่ทำกัน เพราะจะเป็นการแทรกแซงการเขียนของผู้อื่น มันไม่ใช่นิยายของคุณ แต่คุณมาป่วนให้นิยายกลายเป็นแนวทางที่คุณชอบ เพื่อ... รึเพื่อต้องการให้คนอ่านท่านอื่นรู้ว่า คุณรู้พล็อตนิยายเรื่องนี้ดีทุกประการ คุณเก่งกว่าคนเขียนอีก ให้เกียรติงานเขียนของคนอื่นเป็นไหม หรือสักแต่จะพูดเล่นเลื่อนเปื้อนอย่างไรก็ได้ เพราะไม่เห็นหน้า ไม่เจอตัว ตามจับกรูไม่ได้หรอก คิดงี้เหรอไงฮะ คุณ สักแต่จะ  "ล้อเล่น"  แต่ไม่เคยดูเลยว่าคนอื่นนั้น  'ต้องการ'  ให้คุณทำอย่างนี้รึเปล่า ใครที่รู้จักกับ วรุณนฤมล เป็นการส่วนตัว ช่วยตักเตือนด้วยว่า มารยาทในการอ่านและคอมเม้นท์งานเขียนของคนอื่นนั้นควรเป็นอย่างไร ไม่ใช่คิดแต่จะเขียนตามใจตัวเอง เสมือนเป็นการหักหน้าผู้เขียนตัวจริงแบบนี้ จะล้อเล่นอะไรก็ให้มันรู้จักความพอดี และความเกรงใจต่อเจ้าของกระทู้เขาบ้าง หรือว่าสิ่งนั้นคุณ...ไม่มีเลย จากคุณ : Crescent Beam - [ 3 ส.ค. 50 14:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 .. น้ำตาลเรือน ครับ เรื่องที่เราเล่นหัวกันอยู่ ดูจากเมนต์ข้างต้นนี้แล้ว คงไม่เข้าใจที่มาที่ไปของเรา แต่.. เห็นทีนายวรุณฯ คงต้องขอลาแล้ว เพราะอาจไประคายเคืองแฟนๆท่านอื่นของน้องน้ำตาลเรือนเข้าให้     พบกันชาติหน้า หรือเมื่อน้องน้ำตาลต้องการครับ ลาก่อน   นายวรุณฯ ป.ล.  คุณ : Crescent Beam ก่อนที่คุณจะเข้าใจผิดมากไปกว่านี้ อ่านกระทู้ที่ผมโพสไว้ให้ก่อนแล้วจะเข้าใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5622174/W5622174.html แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 15:02:36 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 3 ส.ค. 50 14:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องที่เราเล่นหัวกันอยู่ << อ่านยังไงก็ไม่เห็นว่า จขกท จะเล่นด้วยกับคุณ ดูจากเมนต์ข้างต้นนี้แล้ว คงไม่เข้าใจที่มาที่ไปของเรา ^ ^ ถ้าไม่รู้ จะพูดได้ไง ยืนยันคำพูดเดิมถ้าคุณบอกว่านี่คือการเล่นหัว v v "จะล้อเล่นอะไรก็ให้มันรู้จักความพอดี และความเกรงใจต่อเจ้าของกระทู้เขาบ้าง" "หรือว่าสิ่งนั้นคุณ...ไม่มีเลย" จากคุณ : Crescent Beam - [ 3 ส.ค. 50 15:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 .. น้ำตาลเรือน ข่าวพาดหัววันรุ่งขึ้นสะอื้นฮัก ด้วยประจักษ์วรุณตายอย่างสยอง ถูกน้ำตาลสามสาวท้าประลอง เลือดไหลนองท่วมร่างกลางเวที เสียบตูดซ้ายแล้วย้ายเสียบตูดขวา เอาละหวาท่าเต้นไก่ย่างนี่ นายวรุณต้องตายวายชีวี เพราะตัวมีชนักปักหักคา............ จุดจุดจุด ให้คิดเอาเอง กรั่กๆๆๆๆ .. นายวรุณฯ เจ็บรวดร้าวคราวนี้ฤดีหาย ชีพคงวายคล้ายธุลีไม่มีค่า ลาก่อนผองญาติมิตรสนิทอุรา ลาพี่ป้าเหล่ากวีชีวีปลง เพียงล่วงเกินเล็กน้อยด้วยถ้อยขำ แต่ไร้น้ำจิตนางจะย่างขาย แทงเลยสิแทงได้แทงให้ตาย ฆ่าผู้ชายหมดโลกกระ...นอง .. กระ ... อะไรกลมๆ  คิดเอาเอง  โตแล้ว เฉลย  กระโหลก .. แล้วก็มาถึง คำสารภาพ .. ลาก่อน น้ำตาลเรือน เพื่อนต่อว่า วรุณฯ มาป่วนเรื่อง ให้เคืองขัด กราบอภัย ละอายใจ พูดให้ชัด เล่นกันนัด ฮาเฮ เล่ห์อุบาย บางทีเขียน กันแรง ตะแบงด่า บางทีว่า เชยชม คล้ายลมผาย แต่ทุกอย่าง ดังเช่น เล่นเป็นชาย คือเหยื่อใน วังสถาน ม่อนคานทอง แต่สองสาม ครานี้ พี่ถูกด่า เขาคิดว่า บ้าวิจารณ์ รุกรานน้อง ถ้าไม่แก้ แย่เลย ถ้าเฉยลอง คงจะต้อง ถูกตราหน้า คนพาเคือง ถ้าใครอ่าน ตอนแรก ไม่แปลกจิต น้ำตาลติด ข้อความ ไว้นำเรื่อง วรุณฯ ติ ชมว่า อย่าขัดเคือง ทุกทุกเรื่อง คือเล่น อย่าเป็นจริง ฯ .. กราบขออภัย ลาก่อนน้ำตาลเรือน วรุณฯ ขอลา น้อยใจ๋  น่ำต๋า ต๊ก .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 3 ส.ค. 50 16:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กระผมชอบ คาโปเอร่า เล่นไม่เปนดอก แต่เคยดูเพื่อนเขาเล่นกัน มันแทบไม่ต้องแตะตัวกันเลย ก็ยังได้ ใช่ไหม ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 3 ส.ค. 50 18:34:44 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Print  ไปอ่านแล้วค่ะ ตั้งแต่ตอนแรกเลย  อิอิ แอบใช้ของที่ทำงานน่ะ (อย่าบอกใครนะ) อ่านจนตี 3 เลย กว่าจะทำงานเสร็จ ...แต่อยากรู้จริงๆ ว่า นางเอกคือใคร.. จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 3 ส.ค. 50 21:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โถ....คุณวรุณ.... มาก๊งเหล้าเมาสุรากะกลิ่นกาแฟมะ มามะ สาเกค้างปียังไม่หมดเลย จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 4 ส.ค. 50 08:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขออภัยทุกท่าน ที่เกิดกรณีโต้เถียงขึ้น เจ้าของกระทู้ขอรับผิดในทุกกรณีเอง ไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ คุณวรุณ ขออนุญาตหลังไมค์ไปนะค่ะ คาดว่าเราคงมีเรื่องต้องคุยกันให้เข้าใจนะค่ะ ดูท่าแล้วจะมีการเข้าใจผิดอะไรกันไปเยอะ ขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยนะค่ะ ขอบคุณที่ช่วยคอมเมนท์แสดงความเห็น จะพัฒนาการเขียนต่อไปค่ะ จากคุณ : ผู้หญิงสีน้ำทะเล (sugarhut) - [ 4 ส.ค. 50 13:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อารายหว่า (แอบตามดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ) เครียเสร็จแล้วอย่าลืมเล่าเด้อ - - จากคุณ : i_tua_yung - [ 4 ส.ค. 50 16:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ใจเย็นๆค่ะ ไม่อยากให้มีการนองเลือด เดี๋ยวพยาบาล(อย่างเรา)จะทำงานหนัก นานาจิตตังค่า... จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 4 ส.ค. 50 16:13:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณ โยเกิตมะนาว คงไม่ถึงเลือดตกยางออก กระมัง ขอรับ เพราะ เขาคงกำลังต่อสู้กัน ด้วย ปรัชญา แบบ Capoera แล้วนี่ เนอะ. . . ดังนี้ ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 4 ส.ค. 50 23:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^__^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 5 ส.ค. 50 00:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 25 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5682681/W5682681.html ยังไม่ใช่ตอนที่ 7 นะค่ะ แต่เป็นนิทานใจร้ายของแอม ลองไปอ่านดูนะค่ะ ไม่ได้เขียนนานละแนวนิทานๆ นี่ ยังไงก็ไปเมนท์ไว้ได้ค่ะ จะเมนท์ยังไงก็แล้วแต่ คราวนี้เจ้าของกระทู้เลิกหาความกับคอมเมนท์แล้วชัวร์ สัญญาด้วยเกียรติแห่งลูกเสือ (วงเล็บเราเป็นเนตรนารีนะ) จากคุณ : sugarhut - [ 5 ส.ค. 50 18:37:25 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ก็ดีแล้ว. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 6 ส.ค. 50 01:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 27 น้องน้ำตาลหนีไปพักผ่อน แฮะๆๆ มีแต่น้ำเกลือแทน ใครอยากหยอดข้าวต้มอมน้ำเกลือยกมือ เดี๋ยวจัดให้ ฮาฮา จากคุณ : sugarhut - [ 7 ส.ค. 50 08:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ยัยหนู ดีค่ะ เอาน้ำเกลือหล่อชามไว้ซะมั่ง หนอย. . . . . บรรยายเสียแสนหวาน นางเอก ก็ชื่อ น้ำตาล รู้มั้ย. . . พอ ทุกครั้ง ที่พี่ เปิดอ่าน มด มันคลาน มาขึ้นจอพี่แล้ว เฟร้ย. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 7 ส.ค. 50 14:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตอนจบมาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5690176/W5690176.html ติดตามไปอ่านได้นะค่ะ แล้วก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้การอุดหนุนอ่านเรื่องฉันของข้าพิเจ้า จากคุณ : sugarhut - [ 7 ส.ค. 50 18:45:05 ]