ความคิดเห็นที่ 1 “น้ำตาลเปิดประตูหน่อย” เสียงพีรวิชตะโกนตรงประตูรั้ว ทำให้น้ำตาลต้องลุกจากม้านั่งเฉลียงบ้าน “เชิญ” น้ำตาล เปิดประตูพร้อมทั้งกระแทกเสียงเชิญโดยไม่ได้มองคนในรถ “น้องน้ำตาลค่ะ ขออนุญาตชมสวนนะค่ะ” หลังเสียงรถเงียบสนิท น้ำตาลก็ต้องสะดุ้งโหยงกับเสียงที่เธอจำได้ดี ดาริณีนั่นเอง “น้ำตาล เดี่ยวทำอาหารทานนะ พี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะ” พีรวิชพูดตามมา “ตัวจะทำอะไรก็เชิญ ที่นี่มันยิ่งกว่าบ้านตัวอยู่แล้วนี่” น้ำตาลกระแทกเสียงพร้อมทั้งเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจจะบอกอนุญาตดาริณี “ทิพย์ครับ เข้าบ้านดีกว่า อย่าถือสาเลย น้ำตาลเป็นเด็กแบบนี้แหละ ขี้งอน ขี้น้อยใจ ถ้าถูกใจใครก็จะดีมาก” พีรวิชพยายามทำให้ดาริณีสบายใจ เพราะเห็นว่าหญิงสาวมาดี “ค่ะ ทิพย์ไม่ถือหรอกค่ะ” ดาริณีพยายามดัดเสียงให้ฟังไพเราะพร้อมทั้งเดินตามพีรวิชเข้าไปในบ้าน ขณะที่พีรวิชและดาริณีเดินเข้ามาน้ำตาลกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะรับแขก เธอทำเฉยเหมือนมองไม่เห็นคนทั้งสอง พีรวิชจึงขนของที่ซื้อมาเข้าไปในครัว ความจริงน้ำตาลก็พูดถูก บ้านนี้เป็นยิ่งกว่าบ้านเขาเองเสียอีก เวลาที่มาแต่ละครั้งจะเข้าห้องนู้นออกห้องนี้ ไม่เคยมีใครว่า บางครั้งแม้แต่ในห้องนอนของน้ำตาลเอง น้ำหวานยังอนุญาตให้พีรวิชเดินเข้าไปปลุกเจ้าตัวขี้เซาตอนเช้าๆ ได้ เพราะว่าสมัยที่น้ำตาลยังเด็กพีรวิชจะต้องไปปลุกเธอทุกเช้าเพื่อไปโรงเรียน น้ำหวานจึงคุ้นเคยกับพฤติกรรมของเขาและน้องสาว แต่พักหลัง ตั้งแต่น้ำตาลไปเรียนต่างจังหวัดเขาก็แทบจะไม่ได้เฉียดกรายเข้าใกล้โลกส่วนตัวของเธอ จนกระทั่งเธอกลับมาหนนี้ พีรวิชจึงมีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดเธอมากขึ้น “วิชค่ะ วิชไปนั่งพักเถอะค่ะ เดี๋ยวทิพย์ทำให้เอง วิชอยากทานอะไร” ดาริณีบอกพีรวิช “ความจริงผมก็ทำไม่ค่อยเป็นหรอกครับ ปกติน้ำตาลจะเป็นคนทำเสียมากกว่า” พีรวิชบอกดาริณีเพราะเขาทำอาหารไม่เก่งจริงๆ “น้ำตาลนี่นะค่ะ ทำอาหาร” ดาริณีถามแบบไม่อยากเชื่อ “ครับ น้ำตาลนี่แหละทำอาหาร แล้วก็ทำอร่อยเสียด้วยไม่รู้แกมีเคล็ดลับอะไรไม่ยอมบอก” พีรวิชยืนยันกับดาริณี “ค่ะ ทิพย์เชื่อแล้วค่ะ” ดาริณีตอบ “งั้นผมเป็นลูกมือนะครับ” พีรวิชอาสาช่วยงานครัว “ได้ค่ะ งั้นวิชล้างผักละกัน แล้วจะให้ทิพย์ทำเมนูอะไรดีค่ะ” ดาริณีถามพีรวิช “วันนี้ ผมอยากทานพล่าเนื้อ แล้วก็อาหารพื้นเมือง มีส้มตำด้วยก็ดีครับ บ่ายจัดๆ แบบนี้เปรี้ยวปาก” พีรวิชตอบดาริณี “ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวทิพย์จัดให้ค่ะ วิชช่วยล้างผักและของที่ต้องใช้ด้วยละกันนะค่ะ” ดาริณีเริ่มลงมือจัดแจงทำอาหาร ขณะที่สองหนุ่มสาวคุยกันอยู่ในครัวน้ำตาลก็แอบมองผ่านบานกระจก เป็นบางครั้ง เธอหมั่นไส้พีรวิชมาก ที่กล้าดีถึงขั้นพาดาริณีมาที่บ้านแบบนี้ แต่เธอไม่อยากทะเลาะกับแขกให้ชาวบ้านและคนงานเห็นจึงสงบปากสงบคำไม่พูดสิ่งใด ดาริณีลงมือทำอาหารจนเกือบเสร็จ ก็เดินออกไปหาผักสวนครัวที่ใช้สำหรับปรุงอาหาร บ้านสวนของน้ำหวานปลูกผักสวนครัวไว้เต็มไปหมด จึงไม่ต้องซื้อหา แม้จะเป็นสวนดอกไม้ เจ้าของก็ปลูกสวนครัวผสมไปในแปลงซึ่งผักบางชนิดก็ส่งกลิ่นช่วยไล่แมลงได้เป็นอย่างดี “กร เหรอ นึกยังไงจะทำอาหารทานเอง แกอยากท้องเสียหรือไง” เสียงน้ำตาลคุยโทรศัพท์แว่วเข้ามาให้ดาริณีได้ยินขณะที่กำลังเก็บผักสวนครัว “เออ ถ้าจะทำส้มตำ แนะให้ทำส้มตำรวมมิตรนะ ใส่เนื้อเค็ม ปลากรอบ กุ้ง ปลาหมึก ไข่เค็ม เป็นส้มตำทรงเครื่องเลยจะอร่อยมาก” น้ำตาลคุยโทรศัพท์เรื่องอาหารกับกนกกร “จะทำน้ำซุปไว้สำหรับซดด้วยเหรอ มีของแห้งอะไรบ้างในบ้าน ถ้ามีดอกไม้จีนก็ใส่ไปในน้ำซุปด้วยอร่อย แล้วก็จะให้ดีก็พวกหอยที่อบแห้งแล้ว จะช่วยเพิ่มความเค็มโดยที่ไม่ต้องใส่น้ำปลา พอทำเสร็จแล้วก็ตักดอกไม้จีนกับหอยเก็บไว้ทำข้าวผัดสารพัดนึกได้อีกจาน เห็นไหมครบสูตรแม่ครัวชั้นเยี่ยม” น้ำตาลบอกเคล็ดลับการทำอาหารให้เพื่อน ดาริณีที่ยืนฟังน้ำตาลพูดโทรศัพท์ก็นึกกระหยิ่มอยู่ในใจ วันนี้เธอจะทำให้พีรวิชติดใจรสชาติอาหารที่เธอทำ อย่างน้อย เคล็ดลับที่น้ำตาลไม่ยอมบอกพีรวิชก็คงจะเป็นเคล็ดที่เธอบอกเพื่อนไปแน่ๆ ดาริณีคิดได้ดังนั้นก็เดินกลับเข้าครัวพร้อมสีหน้ายิ้มแย้ม ในครัวมีเครื่องครัวครบครันสมกับเป็นครอบครัวที่ทำอาหารทานเองอยู่ประจำ ดาริณี เริ่มลงมือทำน้ำซุปพร้อมทั้งยิ้มให้กับตัวเอง วันนี้มีพล่าเนื้อ แล้วก็พวกแคบหมู ไส้อั่ว ที่พีรวิชซื้อมาจากตลาด ได้น้ำซุปร้อนๆ สักถ้วยคงทำให้คล่องคอ “อาหารเสร็จแล้วค่ะ เชิญมาชิมฝีมือแม่ครัวเหรียญทองได้ค่ะวิช” ดาริณีตะโกนเรียกพีรวิชหลังจากจัดโต๊ะอาหารเสร็จ “ครับผม เดี๋ยวไปครับ” พีรวิชตะโกนตอบพร้อมทั้งเดินตามหาน้ำตาล “น้ำตาล ไปทานข้าวได้แล้ว คุณทิพย์เธอรออยู่” พรีวิชเจอตัวน้ำตาลที่สวนหลังบ้าน “ทานกันสองคนสิ เขายังไม่หิว” น้ำตาลตอบพีรวิช “เจ้าบ้านไม่ทานมันน่าเกลียดนะ จะให้คนแถวนี้นินทาเหรอ” พีรวิชเตือนน้ำตาล “โอเค ไปสิ” น้ำตาลกระแทกเสียงพร้อมทั้งเดินนำหน้าและหันมาทำตาเขียวปัดใส่พีรวิช บนโต๊ะอาหาร ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้รออย่างดี ดาริณีที่พยายามแสร้งยิ้มให้น้ำตาลจนหวานจ๋อย ขยับเก้าอี้ให้พีรวิชลงนั่งข้างตน แล้วเชิญน้ำตาลนั่งอีกฟากหนึ่ง “ขอบคุณนะค่ะที่เชิญร่วมรับประทานอาหารมื้อที่แสนจะเป็นเกียรติ” น้ำตาลพูดประชดดาริณี “ทานเถอะ พี่หิวแล้วล่ะ” พีรวิชนั่งลงข้างๆ ดาริณี ในฟากตรงกันข้ามกับน้ำตาล “น้ำซุปทำไมออกเปรี้ยวๆ แปลกนะค่ะ” น้ำตาลติงขึ้นมากลางวง “อื่ม นั่นสิ ทำไมเปรี้ยวๆ ก็ไม่รู้” พีรวิชเสริม “สงสัย ทิพย์ใส่เครื่องปรุงมากเกินไปหรือเปล่าค่ะ” ดาริณีตอบพร้อมทั้งยกขึ้นชิม รสชาติของน้ำซุปออกเปรี้ยวนิดๆ จริงด้วย ทั้งที่ดาริณีไม่ได้ใส่น้ำส้มหรือมะนาวเลยสักนิด ดาริณีเองก็ยังสงสัยว่ามันเปรี้ยวได้ยังไง แล้วเธอเองก็ทำตามที่น้ำตาลคุยโทรศัพท์ทุกอย่าง น้ำตาลไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าดาริณีได้ยิน จะว่าเธอแกล้งก็ไม่ได้ ไม่น่าจะเปรี้ยว ดาริณีได้แต่นั่งจ๋องๆ ทำหน้าเสีย “แต่รสชาติก็อร่อยดีนะครับ เสียแต่ออกเปรี้ยวแบบแปลกๆ” พีรวิชเอ่ยชมดาริณีเพื่อให้กำลังใจ “ขอบคุณค่ะวิช ชอบก็ทานเยอะๆ นะค่ะ เดี๋ยวทิพย์ตักให้อีก” ดาริณี ยิ้มตอบแบบจืดๆ เพราะรู้สึกเสียหน้า ดาริณีทำน้ำซุปตามสูตรที่น้ำตาลบอกกนกกรก็จริง แต่เธอใส่ดอกไม้จีนที่ใช้สำหรับต้มจืดมากไปหน่อย หนำซ้ำ ดาริณียังไมได้แช่ดอกไม้จีนและดึงตัวเกสรออก จึงส่งผลทำให้น้ำซุปออกรสชาติเปรี้ยว “อิ่มจังวันนี้ เดี่ยวสงสัยพี่ต้องง่วงจนตาปิดแน่ๆ” พีรวิช พูดกับน้ำตาลที่นั่งจ้องมายังดาริณีแบบไม่ค่อยจะพอใจ “คราวหน้าก็ทำที่บ้านของตัวเองสิ จะมาทำบ้านคนอื่นทำไม” น้ำตาลประชดพีรวิชพร้อมทั้งลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องอาหาร “ทิพย์เดี่ยวจานไม่ต้องเก็บนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเองทีหลัง ตอนนี้แดดร่มลมตกแล้ว ทิพย์จะรีบไปร้านหรือเปล่า” พีรวิชบอกดาริณี “รีบให้ทิพย์กลับเชียวนะค่ะ ไม่อยากให้ทิพย์ขัดคอละสิ” ดาริณีประชดชายหนุ่ม “เปล่าครับ เกรงใจทิพย์ ผมรู้ว่าวันนี้ทิพย์ต้องกลับไปปิดร้านและเคลียร์เงินนี่ครับ สุดสัปดาห์แบบนี้” พีรวิชตอบดาริณี “ค่ะเดี๋ยวทิพย์ขออนุญาตไปคุยกับน้องน้ำตาลเป็นการส่วนตัวแป๊บนะค่ะ วิชโทรเรียกน้าชื่นให้ทิพย์หน่อยได้ไหมค่ะ โทรเข้าเบอร์ร้านเลยค่ะ” ดาริณีพูดเสร็จก็ปลีกตัวออกไป พีรวิชเดินเข้าไปในห้องรับแขกเพื่อใช้โทรศัพท์บ้านโทรเข้าไปที่ร้านดาริณี ในขณะที่ดาริณีเดินตามน้ำตาลไปในสวน “เป็นค่ะน้องน้ำตาล สบายดีหรือเปล่า วันนี้พี่ดีใจ๊ดีใจนะค่ะที่ได้มาเยี่ยม พอดีวิชเขาไปชวนนะค่ะ บอกว่าอยากทำอาหารแต่ทำเองไม่เป็น กลัวไม่มีคนทำให้ทาน ปกติเขาชอบไปที่บ้านทิพย์ให้ทิพย์ทำอาหารให้ทานนะค่ะ” ดาริณีพูดแบบไม่เว้นช่องไฟ เพื่อแสดงให้น้ำตาลเห็นถึงความสัมพันธ์ของเธอกับพีรวิช “ค่ะ คราวหน้าก็ไม่ต้องมาที่นี่นะค่ะ หมดธุระแล้วเชิญกลับได้ค่ะ” น้ำตาลตอบกลับอย่างเย็นชาเพราะและไม่พอใจที่พีรวิชพาดาริณีมาด้วย เหมือนการหยามศักดิ์ศรีของเธอนั่นเอง “แต่สงสัยว่าจะได้มาบ่อยๆ มั้งค่ะ เพราะวิชชอบมาที่นี่ แล้ววิชก็ชอบให้ทิพย์ทำอาหารให้ทาน ดูอย่างน้ำซุปเมื่อกี้สิค่ะ ที่น้องบอกว่าเปรี้ยว วิชยังทานจนหมดเลย” ดาริณีได้ใจที่พีรวิชพยายามฝืนเอาใจเธอโดยการรับประทานน้ำซุปที่เธอทำจนหมดถ้วย “คุณนี่หน้าไม่อายจริงๆ หน้าด้านคงจะเหมาะกว่ามั้ง เจ้าบ้านเขาไม่ต้อนรับยังจะหน้าด้านมาอีก”น้ำตาลตอบกลับแบบไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย เพราะในสวนขณะนี้ไม่มีใครอยู่ “นี่เธอ ยังไม่เห็นเหรอว่าวิชเขารักฉันแค่ไหน อย่าทำเป็นได้ใจที่สนิทกันตอนเด็กให้ยากเลย ยังไงวิชก็ต้องเป็นของฉัน” ดาริณีตอบน้ำตาล “ฉันก็ไม่ได้หวงเขานี่ แล้วอย่ากินปูนร้อนท้อง ถ้าเขารักคุณจริงเดี๋ยวเขาก็ไปขอคุณเองแหละ อย่าเป็นยายแก่ค้างคานละกัน” น้ำตาลตอบแบบไม่ยอมลดละ “นี่ เธอ...” ดาริณีออกอาการฉุนเฉียวขึ้นมา “ทิพย์ ครับอีกสิบนาทีน้าชื่นจะมาถึงนะครับ” พีรวิชได้ยินเสียงดาริณีกับน้ำตาลจ้องจะทะเลาะกันจึงรีบตะโกนขัดจังหวะ “ค่ะ งั้นเดี๋ยวทิพย์ขอตัวกลับก่อนนะค่ะ น้องน้ำตาล” ดาริณีแกล้งพูดหวานต่อหน้าพีรวิช “ไม่ต้องบอกหรอกไม่มีใครอยากฟัง” น้ำตาลพูดโดยไม่มองหน้าใครเตรียมจะเดินผละไป “นี่น้ำตาล ทำไมพูดจาไม่ไพเราะเลย” พีรวิชติงน้ำตาล “เรื่องของเขาตัวอย่างยุ่ง” น้ำตาลหันมาจ้องหน้าพีรวิชด้วยความน้อยใจ “เอ้า...” พีรวิช อ้าปากค้าง พร้อมทั้งหน้าซีดเผือด ทรุดลงกับพื้นอย่างไม่มีสาเหตุ “วิช” ดาริณี อ้าปากค้างที่เห็นอาการของพีรวิช “น้าจันทร์ น้าจันทร์ มาดูพี่วิชหน่อย” น้ำตาลตะโกนเรียกคนงานในสวนที่อยู่แถวนั้น คนสวนวิ่งมาแบบกระหืดกระหอบพร้อมทั้งเข้าไปประคองร่างพีรวิชที่อยู่ในวงแขนของสองสาว “คุณวิชเป็นอะไรครับ” นายจันทร์ถามน้ำตาลพร้อมทั้งพยุงร่างที่กำลังพยายามหายใจอย่างติดขัดและมีผื่นสีแดงๆ ขึ้นบริเวณต้นคอและรอบเปลือกตา “ไม่ทราบค่ะ อยู่ดีๆ พี่วิชก็ล้มลงไปอะไรไม่รู้”น้ำตาล ประคองพีรวิชที่ดูท่าคล้ายจะหมดสติ “วิชค่ะ วิชค่ะ เป็นอะไรค่ะ” ดาริณีพยายามเรียก “หายใจ ไม่ออก พาผมไปโรงพยาบาลด่วน อาการแพ้อาหาร” พีรวิชฝืนใจตอบขณะที่กำลังพยายามสูดลมหายใจเข้าปอด จากคุณ : sugarhut - [ 7 ส.ค. 50 18:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากบ้านของน้ำตาลไปโรงพยาบาลไกลพอสมควร พีรวิชที่กำลังหายใจอย่างติดขัดเริ่มจะกระตุกขึ้นมาเป็นจังหวะ น้ำตาลที่นั่งข้างๆ ได้แต่กุมมือชายหนุ่มไว้ พร้อมกับน้ำตาไหลพราก ส่วนดาริณีที่นั่งข้างคนขับได้แต่ตกใจนึกอะไรไม่ออก “น้ำตาล ถ้าไม่มีพี่ดูแล น้ำตาลอย่าดื้อนะ” พีรวิชพยายามสบตากับน้ำตาลพร้อมทั้งจับมือเธอไว้แน่น “พูดบ้าๆ อะไร ตัวจะไปไหน ตัวต้องดูแลเขาสิ ตัวต้องไม่เป็นอะไรนะ” น้ำตาลพูดเสียงดังลั่นรถพร้อมทั้งจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างตกใจ “น้ำตาลอย่าดื้อนะ ฝากดูแลแม่พี่ด้วย พี่รักน้ำตา...ล” พีรวิชรวบรวมแรงหายใจและบอกหญิงสาว “ตัวอย่าเป็นอะไรนะ ไม่มีตัวแล้วเขาจะทำยังไง เขารักตัวนะรู้ไหม รักมาตลอด” น้ำตาลฟูมฟายบอกรักชายหนุ่มทั้งน้ำตา พีรวิชมองหน้าหญิงสาวที่นั่งข้างๆ เป็นครั้งสุดท้ายพร้อมทั้งฝืนยิ้มให้เธอ ร่างของพีรวิชกระตุกเบาๆ เพราะขาดอากาศไปล่อเลี้ยงร่างกาย พร้อมทั้งสิ้นสติไปในไม่ช้า “พี่วิช พี่วิช” น้ำตาลกรี๊ดออกมาสุดเสียงพร้อมจับร่างของชายหนุ่มเขย่า แต่พีรวิชไม่มีอาการตอบสนองเสียแล้ว “คนไข้อยู่ไหนครับ ด่วนครับ” บุรุษพยาบาลเข็นเตียงมารอรับร่างของชายหนุ่ม น้ำตาลได้แต่นั่งตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่งนายจันทร์และบุรุษพยาบาลเข็นเตียงเข้าห้องฉุกเฉินไป พีรวิชถูกส่งเข้าห้องไอซียูในทันที เพราะคนไข้ขาดอากาศจนหมดสติ น้ำตาลนั่งจ้องหน้าดาริณีพร้อมทั้งถามสิ่งที่ทำให้ดาริณีตกใจจนแทบสิ้นสติ “ทำไมคุณถึงต้องการฆ่าพี่วิช เขาทำอะไรคุณ คนใจร้าย ทำไมคุณไม่ทำน้ำตาล คุณไปทำพี่วิชทำไม” น้ำตาลตะโกนใส่หน้าดาริณี “ทิพย์ไม่ได้ทำนะ ทิพย์ไม่ได้ทำจริงๆ” ดาริณีตอบเสียงสั่น เพราะเธอก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง “ไม่ได้ทำได้ยังไง คุณเป็นคนทำอาหารและนั่งข้างพี่วิช ถ้าคุณไม่ทำแล้วใครทำ คุณใส่อะไรลงไปในอาหาร ฆาตกร” น้ำตาลโวยวายใส่ดาริณี โดยมีนายจันทร์ประคองร่างที่สั่นไหว เอาไว้ “ทิพย์ไม่ได้ทำจริงๆ นะ ทิพย์ก็แค่ทำอาหารตามปกติ ที่เหลือวิชเป็นคนซื้อมา อ้อ มีสูตรน้ำซุปของคุณนั่นแหละที่ทิพย์เพิ่งจะเคยทำ” ดาริณีฉุกนึกขึ้นมาได้ “สูตรน้ำซุปอะไร ฉันไม่ได้เข้าไปทำอาหารกับคุณ มาว่าสูตรน้ำซุปอะไรของฉัน” น้ำตาลทั้งเสียใจโกรธ และงง กับคำตอบของดาริณี “ก็น้ำซุปใส่ หอยตากแห้งกับดอกไม้จีนที่คุณคุยโทรศัพท์กับเพื่อนไง” ดาริณีตอบน้ำตาลเสียงอ่อย “ยายบ้า เธอมันฆาตกร เธอมันฆาตกร” พอน้ำตาลได้ฟังดาริณีตอบก็กรีดร้องขึ้นมาพร้อมกับตะโกนเสียงดังว่าดาริณีเป็นฆาตกร ทำให้ผู้คนที่อยู่แถวนั้นหันมามองกันเป็นแถว “ทิพย์ไม่ทำอะไรนะ ทิพย์ทำอะไรผิดเหรอ” ดาริณีแก้ตัวพร้อมทั้งถามน้ำตาล “ถ้าพี่วิชตาย เธอนั่นแหละเป็นฆาตกร พี่วิชแพ้เกสรดอกไม้จีน ยายฆาตกร” น้ำตาลพร่ำทั้งน้ำตาโทษที่ดาริณีทำให้พีรวิชไม่สบาย “ทิพย์ไม่ได้ตั้งใจ ทิพย์ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ” ดาริณีนั่งร้องไห้เสียงสั่นอยู่กับพื้นหน้าห้องไอซียู ดาริณีและน้ำตาลต่างนั่งรอให้หมอเดินออกมาบอกอาการของพีรวิชอยู่นานนับชั่วโมง แต่ก็ไม่มีวี่แวว และแล้วเมื่อหมอเดินออกมา น้ำตาลกับดาริณีก็หัวใจสลายไปพร้อมกัน อาการแพ้อาหารถึงขั้นร้ายแรงทำให้หมอไม่สามารถจะช่วยชายหนุ่มไว้ได้ หลังเหตุการณ์ร้ายแรงที่เกิดขึ้นน้ำตาลก็ได้แต่เสียใจที่ตลอดเวลาเธอไม่เคยได้บอกรักชายหนุ่มเลยสักครั้ง เพราะทิฐิและความดื้อดึงของเธอเอง เคยไหม เคยรักใครสักคน แต่กว่าจะรู้ก็ไม่มีโอกาสได้บอกรักและดูแลใครคนนั้นเสียแล้ว คุณเคยหรือเปล่า? จากคุณ : sugarhut - [ 7 ส.ค. 50 18:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น้ำตาลวางกระดาษปึกใหญ่ลงบนโต๊ะ เธอนั่งมองสายน้ำปิงที่ไหลไม่มีวันหยุด ความรักของน้ำตาลก็คงจะเหมือนกระแสน้ำ บางครั้งเชี่ยวกรากบางครั้งเอื่อยเฉื่อย แต่เป็นกระแสน้ำที่ไหลแบบไม่มีวันหยุด ขณะที่น้ำตาลกำลังนั่งคิดอะไรอยู่เงียบๆ ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง “ว่าไงสาวน้อยใจร้าย นั่งเหม่อมองอะไรคนเดียวเหรอ?” เสียงทุ้มนุ่มหูลอยมาประทบโสตประสาทของน้ำตาล น้ำตาลหันหน้าไปมองที่มาของเสียงพร้อมทั้งเขม้นตามองชายหนุ่มที่เดินเข้ามา ร่างสูงโปร่ง ยมยาวหยิก รวบไว้หลวมๆ ในชุดกางยีนส์ เสื้อยืดสบายๆ ใบหน้าที่แม้จะมองย้อนแสงดูพร่ามัวแต่เธอก็มองออก ว่านี่คือใบหน้ารูปไข่ได้ส่วน ที่มีคิ้วเข้ม ตาสวย ปากได้รูป ประกอบอยู่เป็นเครื่องหน้า “มาทำไมผีวิด เป็นผีแล้วยังจะตามมาหลอกอีกเหรอ” น้ำตาลถามผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ก็เป็นผี แต่เป็นผีที่น่ารัก ก็เลยต้องตามมาง้อไง ที่ทำให้ใครบางคนงอนตอนคราวก่อนที่เจอเจ้าเร่ร่อน” เจ้าของร่างสูงตอบกลับมาแบบอารมณ์ดี “ไม่มีอารมณ์ล้อเล่น วันนี้เครียด” น้ำตาลตอบกลับพร้อมทั้งหันหน้าหนี “คนอะไร ฆ่าสุดที่รักได้ลงคอ แบบนี้ต้องถูกลงโทษจากผีวิด” ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าสวยได้รูปเคลื่อนมานั่งใกล้ๆ หญิงสาว “อย่ามากวนโอ้ยนะ กำลังอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวก็ได้ตายซ้ำสองหรอก” น้ำตาลตอบกลับ “ถามจริง ทำไมถึงทำให้พี่ตายได้ลงคอ” พีรวิชจ้องหน้าน้ำตาลอย่างค้นหาคำตอบ “ไม่ได้ฆ่าสักหน่อยจะบ่นทำไม แค่ทำให้ตาย” น้ำตาลเถียง “ก็ไม่ได้ฆ่าก็เหมือนกับฆ่านั่นแหละ ใจร้ายจัง” พีรวิชเอื้อมมือไปกอดไหล่คนที่นั่งข้างๆ “บอกแล้ววันนี้อารมณ์ไม่ดีอย่าเซ้าซี้ได้ไหมผีวิด ไปไกลๆ” น้ำตาลทำหน้างอใส่ชายหนุ่มที่กอดไหล่เธอไว้หลวมๆ “ก็เมื่อไรจะเลิกเขียนเรื่องสั้นฆาตกรรมแฟนตัวเองสักทีละ” พีรวิชหันมาจ้องหน้าน้ำตาล “ก็เขานึกอะไรไม่ออกนี่ ขยำต้นฉบับทิ้งไปตั้งเยอะแล้ว ห้ามบ่น” น้ำตาลตอบชายหนุ่ม “แล้วถ้าพี่ตายจริงแบบในเรื่องจะทำยังไง” พีรวิชยังไม่เลิกรา “บ้า ตายจริงก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งจิ อย่าพูดไรบ้าๆ นะ ตายแค่นี้ทำบ่น เขาบอกว่า ยิ่งแช่งยิ่งตายยาก” น้ำตาลตอบคนรัก “รู้ว่ารักกันมากแบบนี้ ให้แม่มาขอตั้งนานแล้วล่ะ ไม่น่ารอให้เจ้าเร่ร่อนกัดวันนั้นเลย” พีรวิชแหย่คนรักพร้อมกับอมยิ้ม อย่างขำๆ น้ำตาลนั่งอิงไหล่คนตัวโตแล้วก็อมยิ้มคนเดียว นึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ที่เธอโมโหเจ้าเร่ร่อนจนยกขาหมายจะเตะสุนัขข้างทางตัวนั้น ก็เผอิญถูกเจ้าเร่ร่อนเล่นงานเสียก่อน ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังยืนเถียงกันอยู่ตกใจแทบแย่ รีบอุ้มน้ำตาลไปส่งโรงพยาบาล พอถูกเจ้าเร่ร่อนกัดก็ทำให้น้ำตกใจและปวดแผลจนไข้ขึ้นไม่สบายไปหลายวัน พีรวิชจึงรีบให้แม่มาสู่ขอเพื่อจะได้ดูแลเธออย่างใกล้ชิด และก็ช่วยให้น้ำตาลมีเวลาเขียนเรื่องสั้นจนจบ เพราะเจ้าเร่ร่อนบันดาลให้แท้ๆ แบบนี้เรียกว่ามนต์รักสุนัขจรจัดได้ไหมนี่ น้ำตาลคิดแล้วก็ขำกิ๊กออกมาคนเดียวจนคนข้างๆ มองหน้าด้วยความสงสัย...................... ตะวันลับฟ้าไปแล้ว แสงสะท้อนในแม่น้ำปิงเป็นสีทองก่อนจะมืดมิด ความรักบางทีก็ไม่ได้สมหวังเสมอไป น้ำตาลจึงเขียนเรื่องสั้นของเธอแต่ละเรื่องให้จบแบบเศร้าๆ เพราะจะได้เตือนใจตัวเองอยู่เสมอ ว่ารัก ไม่ได้มาง่ายๆ และไม่ได้ดูแลได้ง่ายๆ -----------------------------END----------------------- นางเอกของเรื่อง ใครอยากรู้ว่าคือใครเดี๋ยวให้คอยดูนะค่ะ พวกเธอจะมาเฉลยและไขความลับของตัวเองในคอมเมนท์นั่นแหละค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 7 ส.ค. 50 18:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณ แฟนๆ น้องน้ำตาลทุกคนที่ติดตามอ่านนะค่ะ ไม่รู้ตอนจบจะทำให้ร้ายใจใครไหม งิงิงิงิงิงิ บอกแล้วผีวิดจะถูกฆ่า หงิหงิหงิ ถ้าชอบเรื่องกุ๊กกิ๊ก สไตล์นี้ช่วยบอกด้วยนะค่ะ มีเวลาจะได้มีแรงเขียนอีก แฮะๆๆ ขอกามลางจายจากคนอ่าน จากคุณ : sugarhut - [ 7 ส.ค. 50 18:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กร๊ากกก ตายจริงๆ ด้วยผีวิด ตายแบบ... ไม่น่าเชื่อ ฮ่าๆๆ เลยลืมไปแล้ว ว่าเรื่องจริงกับเรื่องเขียนมันต่อกันตรงไหน เอิ๊ก ยินดีด้วยครับ ที่จบได้ เสียดายก็แต่เจ๊ดาริณียังไม่ค่อยได้รับบทเรียนเลยน้อ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ส.ค. 50 18:59:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เดะเว. . . โ ต ะ ใ จ โ ห ม ะ เ ล อ แฮ่. . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 7 ส.ค. 50 21:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^__^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 7 ส.ค. 50 21:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แฮะๆๆ เอาลงบล็อกไว้แล้วด้วยสำหรับคนที่อยากอ่านรวดเดียวจบ กดตามไปอ่านในบล็อกได้นะค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 8 ส.ค. 50 00:33:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผีวิชนี่ใครน้า  พี่คุณชายพจน์หรือเปล่า *0* แล้วดารณีล่ะครับ   สงสัยอีกอย่าง  น้ำตาลตั้งใจพูดหรือเปล่าเรื่องสูตรน้ำแกงน่ะ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 8 ส.ค. 50 06:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 8 ส.ค. 50 09:18:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดี น้องน้ำตาล เอ้ย แอม เล่นซะพระเอกฉันตายเลย  แต่มีเรื่องสั้นไว้เตือนใจอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เวลามีรักเข้ามาให้เราได้พบ ก็ต้องรักษาไว้ด้วยความรัก และ ความเข้าใจ ตัวจริง ว่ายน้ำไม่เป็น ขี่จักรยานเป็นอย่างเดียว ชอบ ศิลปะการต่อสู้ ที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  รับจ้างเป็นการ์ด ถ้ายามเป๋าแฟ่บ อาจขี้งอนไปบ้าง ปากจัดไปหน่อย ใจร้ายไปนิด  ก็รวมๆอยู่ในตัว คานทองรออยู่รำไร จากคุณ : นกหวาน - [ 8 ส.ค. 50 10:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าจะให้น้องน้ำตาลโดดขย้ำคอเจ๊ดาสักทีนะ เจ๊แกจะได้รู้ว่า "ผู้ชายข้าใครอย่าแตะ" เป็นยังไง ตัวเป็น ๆ ของน้องน้ำตาลน่ะเหรอ ส่วนใหญ่จะคล้าย ๆ คห. บน แต่เพิ่มความเจ้าคิดเจ้าแค้นขึ้นมาอีกอย่าง 'เจ็บเท่าแมวข่วน แต่เอาคืนเท่าไฟเผา' จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 8 ส.ค. 50 12:03:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืม..ข้าเจ้าเป็นคนมาใหม่ อ่านแล้วอยากทราบจังเลยวาไผเป็นไผหนอ... ขอบคุณนะคะ ที่เขียนมาให้อ่าน.. ที่แรกว่าจะอ่านให้จบตั้งแต่เมื่อคืน มัวตกใจที่พี่วิชแพ้เกสรดอกไม้จีน อือๆ..เลยเก็บมาอ่านต่อเมื่อเช้า อึ่ม..เล่นเอาใจหายหมดเลยอะค่ะ.. จากคุณ : ดั่งก้อนกรวด - [ 8 ส.ค. 50 13:46:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ... แปะไว้ก่อนแล้วกัน แบบว่า ต้องใช้ สมาธิ เวลานี้ สมาธิ กระจัดกระจาย กระเจิดกระเจิง แหะ แหะ จากคุณ : นายทิวา - [ 8 ส.ค. 50 19:38:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แบบนี้ ชอบอ่าน จ้า ^_^ จากคุณ : ปลิวตามลม - [ 8 ส.ค. 50 22:05:04 A:125.27.216.169 X: TicketID:151618 ]

ความคิดเห็นที่ 16 นี่. . . คุณหนู ยัยน้ำตาลนี่ นะ อุตส่าห์เขียนเรื่องสั้น เสียสุดสลดหดหู่ (Tragedy) แต่ทำไม พระเอก มันตาย ทุเรศ อย่างนั้น ล่ะ เจ้าคะ รถชนตาย เพราะผลักนางเอกพ้นทาง หรือ ต่อสู้ชิงแย่งปืนกับฅนร้าย เพื่อป้องกันสาวสุดที่รัก แล้วปืนลั่นใส่กึ๋น ตาย อะไรทำนองนั้น เออ ยังพอจิเปน Hero ได้บ้าง นี่อารายก๊าน. . . อารายกาน. . . กิ น เ เ ก ง จื ด ต า ย. . . . โถ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียดาย มาดพระเอก ว่ะ. . . . . แฮ่. . . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 8 ส.ค. 50 22:13:29 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณปฤษณะ ผีวิด ไม่มีตัวตนค่ะ เป็นพระเอกจำเป็น ที่ถูกคนเขียนต้องการกำจัด คุณวรุณฯ นกหวาน ยอมรับแล้วเหรอ อิอิอิอิ เชอร์เบตจิ๊ดดดดดด คราวหน้าไว้มีเวลาจะเขียนตัวจริง ที่เจ้าคิดเจ้าแค้นให้นะ ช่วงนี้งานรุม ขอปิดฉาก แค่นี้ก่อน อิอิอิอิ คุณดั่งก้อนกรวด น้ำตาลในเรื่อง ที่ถูกเขียนโดยน้ำตาล เขาเฉลยตัวในกระทู้ข้างบนนั่นแล้วค่ะ ส่วนน้ำตาลที่เป็นคนเขียนใจร้าย กำลังนั่งหัวหมุน กับงานตรงหน้าอยู่ค่ะ พี่คุณนายทิวา แปะไว้แล้วจะตามอ่านทันเหรอค่ะ ระวังอ่านแล้วจะแอบรักนางเอกของสีน้ำหน้อยหน้อย เด้อค่ะ คุณปลิวตามลม ขอบคุณที่ให้กำลังใจคนเขียน แฮะๆๆๆๆๆ พี่ท่านพจ พระเอกหนูหาแมนๆ ยาก ไม่รู้ทำไม เขียนทีไรพระเอกไม่แมนซักที (สงสัยว่าหนูจะชอบกระเทียมเหมือนตัวเอง) ฮาฮาฮาฮาฮา กิงแกงจืดตายมันเป็นข่าวที่ลงโทษได้อย่างสะจาย คราวหน้าจะเขียนให้มดกัดตายเอิ้ก ------------------------------------------- ป.ล. เตรียมตัวรออ่านเรื่องใหม่ได้นะค่ะ แต่ไม่บอกว่าจะเรื่องอะไร ลงเมื่อไร แต่เร็วนี้ๆ ลงแบบไม่เปิดตัวแน่นอนค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 9 ส.ค. 50 10:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หา. . . ยัยหนู นั่น. . . นางเอก Capoera ตัวจิง เรอะ อะจึ๋ย. . . ขออภัยยิ่ง ขอรับ ท่าน . . . . . กระผม มิใช่ ฅนแถวนี้ . . . ว่าแล้วก้อ ชะแว้บ ก่อนที่ จิ เจ็บตัว แฮ่. . . . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 9 ส.ค. 50 16:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่ะ รู้แล้ว ใครคือตัวจริง ชอบเรื่องค่ะ  อ่านแล้วน่ารักดี จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 10 ส.ค. 50 17:06:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พี่นกเค็ม เอ๊ย หวานเป้นนากเอกเร๊อะ!!! นี่ก็ได้เรื่องเข้าโปรแล้วซิเจ้ อิอิ เปลี่ยนฉากให้เเป็ฯโดนปลาสลิดกัดก้อพอ อิอิ จากคุณ : i_tua_yung - [ 10 ส.ค. 50 21:59:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อิอิอิอิ เอาไว้เรื่องน่า จะให้ไอ้หมูเปงนางเอก ปลาสลิด จากคุณ : sugarhut - [ 13 ส.ค. 50 19:39:02 ]