ความคิดเห็นที่ 1 กว่าจะถึงโรงพยาบาลดึกมากแล้ว มีแต่ความวังเวง กลิ่นยาและความเงียบ ศักดิ์เดินผ่านเคาน์เตอร์พยาบาลเข้าไปในห้องคนไข้รวมที่หินนอนป่วยอยู่ วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ศักดิ์เหนื่อยทั้งกายและใจ เขาเบลอเสียจนจำเตียงของหินไม่ได้ เดินหาอยู่สองรอบจนเอะใจ หรือเขาเข้าห้องผิด คงไม่ใช่เพราะมีห้องคนไข้รวมเพียงห้องเดียว...ศักดิ์ขนลุกตั้งขึ้นทั้งตัว...อะไรกันนี่ เกิดอะไรขึ้น...หินหายไปไหน?...หินหายไปไหน??...สมองศักดิ์แทบระเบิดเพราะเสียงตะโกนในหัว “คุณพยาบาลครับ...คนไข้ชื่อหิน...ที่ผมเป็นเจ้าของไข้...หายไปไหนครับ”ศักดิ์ถามตะกุกตะกักด้วยความสับสน “เดี๋ยวนะคะ...ฉันเพิ่งเข้าเวรเมื่อสักครู่ไม่เห็นมีคนไข้รายนี้ค่ะ” คุณพยาบาลเงยหน้าจากสมุดรายงานพูดกับศักดิ์ด้วยเสียงเรียบเฉย “โธ่โว้ย! ทำไมจะไม่มี” ศักดิ์คำรามในใจ “มีสิครับ ผมเป็นคนพาเขามาเองตอนบ่ายวันนี้ เมื่อหัวค่ำยังอยู่ผมไปทำธุระกลับมาก็ไม่เห็นแล้วครับ” ศักดิ์เริ่มหน้าแดง “ช่วยเช็คให้หน่อยนะครับเขาเป็นลูกชายของผมเอง ลูกชายของผมครับ” ศักดิ์ตัวสั่น ตาแดงก่ำ “เอาเถอะ ฉันจะดูให้ค่ะ” พยาบาลรีบลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเพราะท่าทีของศักดิ์ไม่น่าไว้วางใจ ศักดิ์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพิงเคาน์เตอร์  ตัวสั่นหัวผงกงึกๆตาแดงโปนเหมือนจะหลุดจากเบ้า เขาพยายามนึกว่าหินหายไปด้วยสาเหตุใดบ้างแต่คิดไม่ออก...มีอยู่เรื่องหนึ่ง หินอาจจะหายไปเพราะถูกคนที่เคยทำร้ายหินและยายตามมาฆ่าปิดปาก...โอ๊ย!อย่าเป็นอย่างนั้นเลย...มันคล้ายกับเหตุการณ์ที่พัทยาแต่น่ากลัวและเป็นจริงเป็นจังมากกว่า หินครับทำไมหินโชคร้ายอย่างนี้...ผมไม่ดีเอง ผมไม่ดีเอง...ศักดิ์เก็บความคิดในใจไม่ไหวแล้วมันจะระเบิดออกมาให้ได้ “หินไปไหน...หินหายไปไหน...จะทำอย่างไรดี...จะทำอย่างไรดี...แม่จ๋าช่วยผมด้วย...ผมไม่มีใคร ไม่รู้จะให้ใครช่วย ช่วยผมด้วย ช่วยหินด้วย...แม่จ๋า...หินจ๋า...หินครับ...ใครช่วยที...” ศักดิ์พูดพร่ำซ้ำซาก นั่งกอดอกหัวงุ้มลงพื้นสั่นเหมือนจ้าวเข้า น้ำลายไหลจากมุมปาก “แม่ครับ หินครับ กลับมาหาผมเถอะ หินอย่าหนีไปไหนเลยนะ...นะ...” ศักดิ์ล้มตัวลงนอนดิ้นเร่าๆกับพื้นห้อง... “หมอคะ ผู้ชายคนนี้แหละค่ะ...อ้าวเป็นอะไรไปแล้ว” พยาบาลรีบเรียกผู้ช่วยมายกศักดิ์ไปวางบนเตียงให้หมอตรวจเช็คอาการ สักครู่หลังจากได้รับยาฉีดสองเข็มศักดิ์ก็สงบลง เขาหลับบนเตียงที่หินนอนเมื่อหัวค่ำนั่นเอง.... อากาศยามเช้าในชนบทสดชื่นเหมือนอย่างที่เคยเป็นทุกวัน ในโรงพยาบาลยังคงอวลด้วยกลิ่นยาและกลิ่นคาวของความเจ็บไข้ ป้ายวนมาโรงพยาบาลแต่เช้าด้วยสองเหตุผล แกรู้สึกสังหรณ์ใจและมีเสียงดังหลายครั้งจากโทรศัพท์ที่คุณลิลลี่ทิ้งไว้ให้ แกจึงรีบมาเยี่ยมหินและเอาโทรศัพท์มาให้ศักดิ์ด้วย ป้ายวนเดินเลี้ยวเข้าห้องคนไข้รวมอย่างเคยชิน เพราะเกือบสองเดือนที่แกเทียวไปเทียวมาเฝ้าไข้หินครั้งที่แล้ว ป้ายวนเดินอย่างมั่นใจไปยังเตียงที่หินนอน นึกแปลกใจที่หินตัวยาวกว่าที่เคย แล้วแกก็ต้องอุทานด้วยความตกใจที่เห็นศักดิ์นอนอยู่ “อ้าว! เกิดอะไรขึ้นละนี่... ศักดิ์ตื่น! เอ็งขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ได้ยังไง” ป้ายวนเขย่าตัวปลุกศักดิ์ แกคิดว่าพยาบาลพาหินไปตรวจอย่างที่เคยทำ “หือ! ป้าน่ะเอง...” ศักดิ์ทำหน้างงยกมือขยี้ตาและนวดบี้ตรงขมับทั้งสองข้าง “ลุกขึ้นมาเลย หินไปไหนล่ะ” ป้ายวนวางบิ่นโตข้าวและขวดน้ำที่เตรียมมา “หินหายไปไหนผมยังไม่รู้เลยครับป้า” ศักดิ์อยู่ในชุดคนไข้งัวเงียลุกขึ้นนั่ง “นั่น! ขนาดใส่ชุดของโรงพยาบาลเลยนะ เอ็งนี่ ถ้าจะเป็นเอามาก” “ไม่มากหรอกค่ะ คุณศักดิ์เครียดเพราะไม่พบลูกชายที่พามาเมื่อวานนี้จึงเกิดการช็อค  คุณหมอฉีดยาให้แล้วเมื่อคืน แกคงรักลูกมากนะคะ” พยาบาลพูดยิ้มๆ “ฮือ ฮือ ป้าครับ หินหายไปไหนไม่รู้ครับ เมื่อคืนผมกลับมาไม่พบหินผมตกใจเสียใจปวดหัวมาก และหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวเลย ฮือ ฮือ เราจะทำยังไงดี ”ศักดิ์เริ่มคร่ำครวญ ป้ายวนงงกับคำบอกเล่าของพยาบาลและท่าทีของศักดิ์ แต่ยังไม่ทันที่แกจะคิดอะไรได้เสียงโทรศัพท์ของคุณลิลลี่ก็ดังขึ้น ป้ายวนหยิบโทรศัพท์ส่งให้ศักดิ์ซึ่งรับไปอย่างไม่รู้จะอธิบายเรื่องที่เกิดกับหินว่าอย่างไร อย่าว่าแต่จะบอกกับคุณลิลลี่เลยแม้แต่กับตัวเองเขาก็ยังไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร รู้แต่ว่าหินหายไปและโลกกำลังบีบเขาให้หายไปเช่นกัน... “ศักดิ์หรือนี่ฉันเองนะอยากจะคุยเรื่องหิน...ศักดิ์! เสียงอะไรนั่น...พูดว่าอะไรนะฉันไม่ได้ยิน...ศักดิ์เป็นอะไรไป...” ลิลลี่ได้ยินเสียงอึกอักของศักดิ์...เสียงกระทบของบางอย่าง...สิ้นสุดด้วยเสียงโพละและสัญญาณขาดหายไป... อยู่ๆศักดิ์หายใจไม่ออกตาเหลือกโพลง...วินาทีนั้นศักดิ์เห็นภาพหินนอนจมกองเลือด เห็นหินเดินโซซัดโซเซลงทะเล กำลังร้องไห้เสียใจตัดพ้อเขาและภาพหินต่อสู้กับคนร้ายในป่ามืดทึบ เขาจะช่วยหินได้อย่างไร ทุกเรื่องเกิดขึ้นเพราะเขาเป็นคนพาหินมาพบกับสิ่งเลวร้ายทั้งหลาย  เขาไม่ดีเอง หินอยู่ไหน หินอยู่ไหน...ร่างของศักดิ์เกร็งกระตุกจนโทรศัพท์ที่อยู่ในมือหล่นแตกกระจาย...                    ทั้งๆที่อยู่ในสภาพเกือบไร้สติด้วยอาการเกร็งและกระตุกสลับกันอย่างรุนแรง ศักดิ์แว่วได้ยินเสียงหินร้อง ‘ศักดิ์ช่วยผมด้วยครับ ศักดิ์ช่วยหินด้วย’...ศักดิ์หงายตึงลงบนเตียงปวดจี๊ดในหัว ลามมาที่ตาทั้งสองข้างและเลยลงไปที่หัวใจ หัวใจที่มีหินถูกเบียดบี้อยู่ข้างใน...ศักดิ์รู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังถูกกดถูกขมวดจนเป็นปมแน่น ปมที่มีเขาและหินติดอยู่ข้างใน มันอึดอัดจนหายใจไม่ออก...เขาอยู่ในนั้นกับหินด้วยความเจ็บปวดทรมานสุดจะทานทน...แล้วร่างของศักดิ์ก็กระตุกเป็นครั้งสุดท้าย...แขนขาทั้งคู่เหยียดเกร็ง..... ภายในเขตรั้วบ้านบริเวณประมาณ5ไร่...จากประตูรั้วบานกว้างมีถนนคอนกรีตสีเทาเข้มทอดโค้งเข้าตัวบ้าน บางแห่งมีทางแยกเหมือนถนนในเมือง ถัดจากฟุตปาทเป็นสนามหญ้าและสวนหย่อมที่จัดไว้อย่างเป็นธรรมชาติ ต้นไม้ข้างทางและในสวนใหญ่โตร่มรื่นจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นไม้ที่ชะลอมาปลูก มองเผินๆเหมือนอยู่ในสวนสาธารณะสักแห่ง เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ริมบ่อบัวหลากสี เขาวักน้ำหยอกล้อหมู่ปลาที่แหวกว่ายไปมาใต้ใบบัว เขาวักน้ำซ้ำอยู่ที่เดียวตามองไปที่จุดเดียวในน้ำ...ไม่มีอะไรให้เขามองตรงนั้นเลย  เขาเหมือนคนสิ้นหวังเบื่อหน่ายชีวิตหรือคนไร้สติ เขาเท่านั้นที่รู้ว่ากำลังทำอะไรและคิดอะไรอยู่...   สักครู่เขาจึงลุกขึ้นค่อยๆเดินลัดสนามไปตามถนน มีใบไม้ร่วงอยู่ประปราย เขาเดินไปถึงสวนหน้าบ้านที่มีพุ่มไม้ดัดทรงกลมพุ่มโตสลับกับไม้ดอกและไม้ใบ เขาเลี่ยงไม่เข้าบ้านแต่เดินไปตามเทอร์เรสด้านข้างจนถึงสระน้ำขนาดใหญ่ มีเก้าอี้นอนสีขาวเรียงรายอยู่บนเทอร์เรสข้างสระที่เชื่อมติดกับตัวบ้าน เขาลงนอนหงายบนพื้นหินเอามือสองข้างประสานรองศีรษะด้านหลัง แหงนหน้ามองดูท้องฟ้าด้วยสายตาที่ไร้จุดหมาย.... ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขากำลังคิดถึงสถานที่แห่งหนึ่งคล้ายๆกับที่เขาอยู่ทุกวันนี้ แม้จะไม่ใหญ่โตสวยงามเท่าแต่อบอวลด้วยความสุขและความอบอุ่น...จากผู้คนรอบข้าง...โดยเฉพาะคนใกล้ตัว...ที่เขาจะไม่มีวันลืม แม้ว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้ทั้งหมด แต่เท่าทีจำได้ก็มากเกินกว่าที่ใจจะจืดจาง...ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ ใครคนนั้นที่คอยตามห่วงใยช่วยเหลือและให้ความอบอุ่นตลอดมา เขาเสียอีกที่แกล้งทำเป็นไม่สนใจทั้งๆที่คนๆนั้นมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาจนแทบไม่เหลืออะไรในชีวิต...เขารู้ดี รู้ดีเสมอ...เขาเหลือบตาลงต่ำ...หยาดน้ำตาที่เอ่ออยู่นานค่อยๆไหลรินออกมา....               ลมกรรโชกมาวูบหนึ่งพัดพาเอากิ่งไม้แห้งตกลงในสระน้ำ...หินสะดุ้งจากภวังค์ที่คลุ้งด้วยกลิ่นป่าและเกสรดอกไม้ไพร.... “หิน ฉันขอถามความสมัครใจนะว่าหินจะไปสมุทรสงครามหรือนครสวรรค์” ลิลลี่นั่งคุยกับหินที่เก้าอี้ริมสระน้ำ “ผม...ผมไม่ทราบครับ” ใจหินอยากไปหาศักดิ์ก่อนกลับบ้านที่แม่กลอง “หินไปหาศักดิ์กับยายยวนก่อนแล้วกันนะ ทั้งสองคนคงเป็นห่วงหินเพราะโทรศัพท์ติดต่อกันไม่ได้เกือบเดือนแล้ว” ลิลลี่อดคิดสงสารศักดิ์ไม่ได้ แต่เรื่องของหินได้คลี่คลายแล้วศักดิ์คงเข้าใจและยอมรับได้ “ครับ ผมจะไปหาศักดิ์และยายยวนผมคิดถึงพวกเขาครับ” หินรู้สึกดีที่ได้พูดความรู้สึกในใจออกมา “ฉันก็คิดถึงเหมือนกัน” ลิลลี่พอจะคาดเดาความสัมพันธ์ของศักดิ์และหินออก แต่เธอยังไม่ปักใจเพราะเท่าที่เห็นมีเพียงมิตรภาพที่ดีต่อกันของทั้งสองคนเท่านั้น “หินคงแข็งแรงพอแล้ว พรุ่งนี้เราไปนครสวรรค์กันนะ” จากคุณ : ดาเรน - [ 10 ส.ค. 50 10:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แวะมาตอบจากคำถามของคุณดีนในบทที่ 9 คือผมเป็นโรคหัวใจ(อ่อนไหวง่าย) น่ะครับ เวลาอ่านอะไรเศร้าๆ บีบคั้น แล้วมันจะอินโดยมิอาจห้าม  ก็เลยต้องนั่งทำใจทุกครั้งถ้าจะอ่านน่ะครับ ขอแลกเปลี่ยนเรื่องการตอบคอมเม้นต์คนอ่าน ของคุณดีนนิดนึง พอดีว่าสังเกตมาสองสามกระทู้แล้ว เวลาคนอ่านตั้งคำถาม หรือชี้ประเด็นที่เขาติดค้างหรือข้องใจให้เนี่ย สำหรับผม ถือว่าเป็นขุมทรัพย์มหาศาลครับ เขาให้ความสำคัญกับงานของเรา มากกว่าแค่อ่านผ่านๆ เขาอุตส่าห์สละเวลา ให้ข้อสังเกตแก่เรา (หลายอย่างซะด้วย) ทำให้เรามีโอกาสได้รู้ว่า คนอ่าน "เห็น" งานของเราอย่างไร เรา "สื่อ" อะไรออกไป  (ซึ่งถ้าเขาไม่บอก เราอ่านเอง ก็คงได้แต่เดา) คนเขียนจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับประเด็นที่คนอ่านชี้ ก็เป็นสิทธิ์ของคนเขียน จะเอะใจปรับแก้ หรือจะคงค้างไว้เพราะมีเหตุผลของตนเอง ก็เป็นสิทธิ์ของคนเขียน แต่อย่างน้อยที่สุด ก็ควรจะตอบคอมเม้นต์โดยแสดงอาการรับรู้ ด้วยท่าทีเป็นมิตร ไม่งั้น อีกหน่อยคนอ่านก็กลัวครับ ใครจะกล้า... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 10 ส.ค. 50 12:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากครับคุณพีทคุง                              ดาเรน  ครับ. จากคุณ : ดาเรน - [ 10 ส.ค. 50 14:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอโทษท่านผู้อ่านทุกท่านที่การตอบคำถามของผมทำให้ท่านขุ่นเคืองใจ ผมมิได้มีเจตนาร้าย อวดดี หรือหยิ่งทะนงแต่อย่างใดเลยครับ  เพียงแต่อาจจะเพราะด้อยประสบการณ์ด้านการสื่อสารเสวนา และด้อยอายุด้อยปัญญาก็ได้จึงทำให้เขียนตอบไปอย่างนั้น และอาจบางทีเป็นเพราะความคึกคะนองอยากเล่นสนุกด้วยวาจาก็ได้ ซึ่งบางทีก็อาจมากไปสำหรับบางท่าน ผมประทานโทษด้วยใจจริงอีกสักครั้งครับ...อย่างไรก็อย่าทิ้งกันนะครับ...ผมมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวหนังสือนี้แหละครับ (ไม่ใช่เรื่องเงินนะครับ เพราะผมยังไม่เคยได้รับเงินจากการเขียนหนังสือเลย) ผมหมายถึงผมมีความสุขจาการเขียนหนังสือครับ..และเค้าก็เป็นกำลังใจให้ผมต่อสู้ไปในโลกนี้ครับ....               ขอบคุณทุกๆท่านครับที่ทักท้วงติชมผม ผมขอรับไว้ในดวงใจทุกกรณีครับ                                               ดีน  ดาเรน  ครับ. แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 50 17:03:05 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 50 16:44:38 จากคุณ : ดาเรน - [ 10 ส.ค. 50 15:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ยังไม่ได้อ่านเรื่องค่ะ ขอเวลาทำใจก่อน ไม่ใช่เพราะหัวใจอ่อนไหว แต่เพราะเห็นที่คุณตอบในกระทู้ที่แล้วแล้ว ถ้าไม่เห็นที่คุณตอบคุณพีทไว้นั้น ก็อยากจะบอกว่า ไม่ได้อ่านต่อก็ไม่เป็นไร เพราะเรื่องจะสนุกหรือไม่ เจ้าตัวเป็นคนตัดสินค่ะ (หมายถึงคนอ่านแต่ละคนตัดสิน คุณตัดสินแทนดิฉันไม่ได้หรอก) พอดีเหลือบไปเห็น กรณี คิดว่าไม่ ย์ นะ จากคุณ : scottie - [ 11 ส.ค. 50 15:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากจริงๆนะครับ...ย์ ออกไปแล้วครับ                   จากใจจริงนะครับ...คุณเหมือนคุณครูดุๆของผม    แต่ใจดีและเมตตากับผมด้วยครับ...ขอบคุณครับ.                              ดีน  ดาเรน  ครับ. จากคุณ : ดาเรน - [ 11 ส.ค. 50 16:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 24 ส.ค. 50 14:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อีกคนแล้วที่น่ารักกับผม             ขอบคุณคุณ Bangkokian ครับที่อ่านและให้กำลังใจครับ                                               ดีน  ดาเรน  ครับ. จากคุณ : ดาเรน - [ 24 ส.ค. 50 19:30:02 ]