===>>>  ผมโทษแม่ ที่แม่ไม่สอนผม <<<===



หน้าโรงเรียนอาชีวศึกษาแห่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อในด้านไม่ดีมากที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศไทย มีคนบอกมาแบบนั้นและผมก็ยอมรับว่าที่คนพูด ๆ กันก็เป็นความจริง เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะนักศึกษาที่ได้ชื่อว่าเป็นอนาคตของชาติแต่ทำตัวเหมือนไม่ได้รับการศึกษา ไปบอกใครเขาว่าเรียนถึงระดับนี้คงอายเขาแย่ เรียนมาตั้งสูงแต่ระดับสมองเท่าอนุบาล เรื่องนี้ก็มีคนมาพูดให้ได้ยินเหมือนกัน และผมก็ยอมรับอีกนั่นแหละว่า คนพวกนั้นคิดถูก


“เฮ้ย!! เบียร์ แกรู้ป่ะเมื่อวานไอ้เด็กโรงเรียนนั่นมาดักทำร้ายเด็กโรงเรียนเรา” เพื่อนผมคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นเดือดเป็นแค้น เหมือนเด็กคนนั่นที่มันพูดถึงเป็นคนในครอบครัว

“เอ่อ ๆ ข้าได้ยินมาเหมือนกัน เห็นบอก ๆ กันว่า หมาหมู่เลยนี่หว่า แบบนี้ไม่ได้การ เล่นมาต้องเล่นกลับ ใครจะยอมเรื่องแบบนี้” ไอ้แจ็ค เพื่อนสนิทขาลุยของผม พูดพร้อมกับใช้กำปั้นข้างหนึ่งทุบบนฝ่ามือตัวเองอย่างคันไม้คันมือ

“แล้วมันเรื่องอะไรของเอ็งว่ะ ไอ้แจ็ค ไอ้ต้น” ผมพูดอย่างเหลืออด พูดคุยกันแบบนี้ไม่แคล้วจะมีเรื่องกันอีก ผมหันไปมองหน้าแจ็ค ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าคมเข้มของมันถือว่าหล่อเอาการถ้าไม่นับรอยแผลเป็นตามโหนกแก้มและหางคิ้ว

“เฮ้ย เบียร์ แกพูดแบบนี้ได้ยังไง นั่นมันรุ่นน้องเรานะโว้ย ที่สำคัญ โรงเรียนคู่อริ จะปล่อยให้ลอยนวลได้ไง มันหยามกันโว้ย” ไอ้แจ็คลากเสียงยาว พร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้นเหมือนนักเลงโต

“ถามจริง ๆ เถอะ พวกแกไม่กลัวบ้างหรือไง” ผมหันไปมองเพื่อนทั้งสองที่นั่งขนาบข้างไปมา

“กลัวอะไรของแก” พวกมันถามขึ้นพร้อมกัน จนผมต้องถอนหายใจยาว

“ไม่กลัวตายหรือไงว่ะ” ทันทีที่ผมพูดจบประโยค เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าระเบิดเลยดีกว่า เสียงหัวเราะระเบิดจากปากพวกมันพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“แกเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า ลูกผู้ชายน่ะไม่กลัวตายหรอกโว้ย” ไอ้ต้นพูดพลางถลกแขนเสื้อ พร้อมกับทำท่าเบ่งกล้าม

“ถ้าข้าจะตายก็ขอตายในทางที่ดี ดีกว่าไปตายเพราะไปตีกับใครเขา” ผมพูดออกไปเรียบ ๆ รู้สึกใบหน้าตัวเองร้อน ๆ จากเสียงหัวเราะเมื่อครู่

“พูดแบบนี้ก็ขี้คลาดนั่นแหละไอ้เบียร์ ไม่ต้องมาพูดอะไรให้มันสวยหรูหรอกน่า” ไอ้แจ็คพูดพลางโบกมือไปมากับคำพูดของผม

“ใช่  แบบนี้เขาเรียกว่าศักดิ์ศรี ใครจะมาหยามสถาบันของเราไม่ได้ พวกเราไม่ยอมเด็ดขาด” ไอ้ต้น พูดเสียงเข้มชูกำปั้นอย่างหนักแน่น

“ดีมากไอ้ต้น วันนี้เราไปลุยกัน เดี๋ยวข้าจะไปนัดรุ่นพี่ เย็นนี้เห็นดีกัน ไอ้โรงเรียนหมาหมู่” ไอ้แจ๊คพูดพลางหัวเราะเข้ม ๆ

“แล้วพวกแกรู้หรอกว่าใครมาทำร้ายรุ่นน้อง” ผมถามอย่างข้องใจ และยิ่งข้องใจนักเข้าไปอีกเมื่อมันทั้งสองส่ายหน้า

“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าพวกแกจะไปตีสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะ” ผมถามอย่างตกใจ และยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อพวกมันพยักหน้า

“แบบนี้เขาก็เรียกหมาหมู่เหมือนกันนะ ใครก็ไม่รู้จะไปตีเขาเสียแล้ว เขารู้เรื่องด้วยหรือเปล่าล่ะ” ผมถามเร็ว ๆ

“ก็ถือว่าซวยละกัน ช่วยไม่ได้นี่หว่า อยากอยู่โรงเรียนนั่นเอง” ไอ้ต้นพูดพลางยักไหล่

“ไอ้ทุเรศ!! แบบนี้แกก็คิดสิเป็นคราวซวยของรุ่นน้อง ที่ดันมาอยู่โรงเรียนนี่เอง” เขาตอกกลับอย่างอารมณ์เสีย

“ไอ้เบียร์ อย่ามาชักใบให้เรือเสีย ถ้าแกไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป เป็นเต่าหดหัวอยู่ในกระดองแบบนี้แหละ ไอ้คนไม่รักสถาบัน ไอ้คนไม่มีศักดิ์ศรี ไป ไอ้แจ็ค ปล่อยไอ้เบียร์มันไปเถอะ” ไอ้ต้นพูดอย่างไม่สนใจพร้อมกับลุกขึ้นจากโต๊ะม้าหินอ่อน

ผมมองตามเพื่อนทั้งสองที่เดินไปอย่างรู้สึกหงุดหงิดเหมือนกัน ใครว่าผมไม่รักสถาบัน ใครมาผมไม่มีศักดิ์ศรี ผมไม่เคยให้ใครมาหยามหรือดูถูกผมอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ห้ามผมอยู่แบบนี้ ก็คงเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง คนที่มีอิทธิพลต่อผมมากที่สุด


จะว่าผมเป็นคนขี้ขลาดแบบที่เพื่อนมันพูดก็ได้ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ในเมื่อผมรักผู้หญิงคนนี้มาก มากจนยอมกลายเป็นคนขี้คลาดในสายตาเพื่อน ๆ ยอมให้ว่าผมว่าผมไม่รักสถาบัน แต่การรักสถาบันแล้วต้องไปตีรันฟันแทงกับคนอื่น ผมก็ไม่เอาด้วยหรอก หรือมองว่าผมไม่มีศักดิ์ศรี ถ้าคำนี้หมายถึงต้องไปทำร้ายใครสักคนที่ไม่รู้เรื่องด้วย ผมก็ขอไม่มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน


และผู้หญิงคนนี้อีกนั่นแหละที่บอกผมว่า การเป็นลูกผู้ชายที่ดีนั้น ไม่ได้วัดกันที่รอยแผลบนใบหน้า  ไม่ได้วัดกันที่ว่าเราไปทำร้ายคนมากี่คน ไม่ได้วัดกันที่ว่าเรามีอริกี่คน แต่วัดกันที่ว่าเราทำอะไรเพื่อสังคมและเพื่อคนอื่นหรือยัง เธอสอนให้ผมรู้ว่าการช่วยเหลือคนอื่นและไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนในสังคม แค่นี้ก็ถือว่าดีแล้ว และผมก็เชื่อเธอมาตลอด


ผู้หญิงคนนี้ไม่สวย แต่สามารถตรึงผมให้อยู่ด้วยได้ทุกวัน เป็นคนที่ผมกอดทุกครั้งที่เจอ เธออายุมากกว่าผมอยู่หลายปี เกือบ 2 รอบเห็นจะได้ เธอคนนี้ ชื่อ แม่ ครับ


ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษแม่ คนเดียว ที่ไม่สอนผมให้ไปตีหรือทำร้ายใคร โทษแม่ ที่แม่ไม่สอนให้ผมรักสถาบันแบบเพื่อนคนอื่น ๆ ผมโทษแม่ที่แม่ไม่สอนให้ผมรักศักดิ์ศรี ด้วยการยกพวกตีกัน ผมโทษแม่ ที่แม่ไม่สอนให้ผมกล้า ทำให้ผมถูกเพื่อนร่วมสถาบันมองว่าขี้ขลาด ผมโทษแม่มาตลอดที่ไม่ยอมสอนเรื่องพวกนี้ให้ผม


แต่ผมไม่โกรธแม่หรอกนะครับที่ไม่สอนผม เพราะผมรู้ดีว่า เรื่องไหนที่ไม่ดีแม่จะไม่สอนผม และผมก็เชื่อมาตลอดตั้งแต่เด็กว่าเรื่องที่แม่ไม่สอนผม ผมก็จะไม่ทำ และผมก็ดีใจที่แม่ไม่สอนผมให้ทำตัวแบบนั้นและถ้าผมมีลูก ผมก็จะไม่สอนเขาเหมือนกัน



“และผมจะตอบด้วยความภาคภูมิใจว่า ที่ผมไม่ทำตัวแบบนั้น เพราะแม่ผมไม่ได้สอนครับ”


...................................

เนื่องในโอกาสวันแม่ ที่จะมาถึง  ขอแต่งเรื่องนี้เพื่อแม่ที่ไม่สอนเรื่องไม่ดีให้กับเรา

แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 50 23:10:54