หวัดดีหมูอิม....

           อย่าเพิ่งตกใจและแปลกใจนะ ที่ฉันไม่ได้ไปหาแกที่ พิษณุโลกน่ะ  ทั้งๆที่ฉันตกลงกับแกไว้แล้วว่าจะไปเป็นคนไข้ให้ แต่คิดไปคิดมานะ ฉันรู้สึกว่ามันจะคุ้มหรอ ที่ฉันจะต้องเอาหน้าและฟันงามๆ ไปให้แกทำเนี่ย แต่ฉันก็เข้าใจอ่ะนะ ว่าแกน่ะ เรียนหมอฟัน จำเป็นจะต้องไปหาคนไข้มาสอบกะอาจารย์ เพราะฉันก็เป็นเหมือนแกแหล่ะ ผิดตรงที่ว่า คนไข้ของฉันน่ะอยู่ที่โ รงพยาบาลรอเลยไม่ต้องไปเสาะหาเหมือนแก

        อ้อ..ลืมไป ฉันจะบอกแกว่า ที่ฉันไปหาแกไม่ได้เนี่ย เพราะว่าฉันจะไปเป็นแม่ค้า! ใช่แกฟังไม่ผิดหรอกฉันจะไปเป็นแม่ค้า  แต่ว่าไม่ได้ไปขายเหล้าอย่างที่แกชอบว่าฉันหรอก ฉันน่ะจะไปขายขนม

        เรื่องมันมีว่า เพื่อนของฉันน่ะ เค้าเปิดร้านเบอเกอรี่ ร้านมันสวยมากเลยนะแก แต่งร้านแบบอาร์ต โมเดิร์น แหมๆ บรรยากาศเหมือนร้านเหล้ามากกว่าร้านขนมปังซะอีก (ฮ่าๆ)  ทีนี้ เมื่อวานแฟนมันไม่อยู่ ฉันเลยจำเป็นต้องไปอยู่เป็นเพื่อน เดี๋ยวขโมยเข้าร้านจะไม่มีใครช่วย อิอิ

          เนี่ยๆ ฉันนะไปช่วยเพื่อนมันโปรโมทร้านแหล่ะ โดยการเอาขนมในร้าน มาแบ่งใส่ถ้วยกระดาษเล็กๆ แล้วเอาไปยืนแจกให้ลูกค้าลองชิมฟรี พร้อมกับแจกใบปลิวไปด้วย ฉันไปกับเพื่อนอีกคน ปล่อยให้เจ้าของร้านมันลุ้นไปว่า งานนี้จะไปรอดมั๊ยเนี่ย

         และแล้วสองสาวแห่งร้านบัดเตอร์ก็ออกล่า ฮ่าๆ ฉันกะเพื่อนทำตังเริงร่ากันเต็มที่ไม่เหมือนกับไปทำงานเลยอ่ะ  ก็เข้าร้านนู้น  ออกร้านนี้ ิฉันก็เพิ่งได้รู้นะ ว่าการอ้อนวอนคนให้มาสนใจเราเนี่ย ยากเย็นแค่ไหนบางครั้งนะ ฉันเข้าไปแนะนำขนมดีๆก็เจอพวกหัวงูเข้าให้ บอกว่าไม่กินขนม ฉันก็บอกว่าที่ร้านมีอย่างอื่นด้วยนะคะ มีทั้งนมสด ชานมเขียว โกโก้ พั้นซ์ แล้วก็ถ้าชอบมีแอลกอฮอล์เราก็มีเบียร์ด้วยค่ะ นั่น! เหมือนจุดประกายเชียว เฮียเอาใหญ่
เล่นบอกว่ามีเบียร์แค่นี้ ถามใหญ่เลยว่า มีสาวๆสวยๆ ด้วยมั๊ยจ๊ะ  พูดไม่พูดเปล่านะแก ทำหน้าเจ้าชู้มาพร้อม มันน่าจะเอาถาดฟาดหัวซักทีไอพวกนี้ ...

          ก่อนที่ฉันจะทำอะไรลงไป เพื่อนฉันก็รีบขอตัวออกมาซะก่อน หนอยไม่งั้นเจอแน่เฮ้อ...
แต่บางคนเค้าก็ดีนะ ถามว่าร้านอยู่ที่ไหน มีอะไรบ้าง เดี๋ยวจะตามไปที่ร้านนะคะ  น่ารักมากๆเลย  บางครั้งฉันไปตามร้านอาหาร ไปโต๊ะที่มีครอบครัว มาทานข้าวด้วยกัน แหม น่ารักดี ฉันก็เลยเอาขนมแจกให้ลูกๆเค้าทาน เด็กๆน่ารักมาก แย่งกันใหญ่ เจอแบบนี้ค่อยยังชั่วขึ้นหน่อย  บางโต๊ะนะ เป็นนักการตลาด พอเอาขนมไปให้ชิมปุ๊บ สอนฉันใหญ่ เรื่องการโปรโมต ว่าควรทำยังไง เอาแผ่นพับมาแจกไม่พอหรอก หนูต้องทำอย่างนู้นอย่างนี้ด้วย...น่ารักมาก คำที่เค้าบอกนะ บางครั้งเราสามารถทำได้จริงด้วยนะ เยี่ยมจริงๆเลย

          ออกจากร้านอาหารฉันก็ไปแจกตามตลาดที่มีคนเยอะๆ ก็เจอแม่ค้าคนอื่นแซวกันแหลกเลย เพราะว่าฉันกะเพื่อนน่ะ ลูกค้าประจำเค้า  เหอๆ ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบ แต่เดี๋ยว! มีเด็ดสุดอีก ฉันไปแจกขนมให้คุณหมอภาคภูมิ คนที่ฉันเล่าให้แกฟังไงว่า เป็นคนไร้ซึ่งมนุษยสัมพันธ์ หน้างอตลอด(แต่เก่งทางศัลยกรรมไง) ฉันกะว่าหมอต้องจำฉันไม่ได้แน่ๆ เพราะว่าฉันไม่ได้ขึ้นไปฝึกตึกเดียวกะแกแล้ว อีกอย่างฉันก็แต่งชุดธรรมดาไป ไม่ได้ใส่หมวกพยาบาลคงจำฉันไม่ได้หรอก  ฉันก็เข้าไปทักว่า ลองทานขนมดูมั๊ยคะ ร้านเปิดใหม่ค่ะ แล้วฉันก็บรรยายสรรพคุณของร้านไปเรื่อย ..อ่ะๆ  หมอยิ้ม! กรี๊ด ไม่จริงหมอภาคภูมิยิ้มเป็นด้วยฉันตะลึงตาค้างไป 3 วินาที ตายละ!     ยิ้มแล้วหล่อจังเลย  ตั้งแต่ฝึกงานกะแกมาเนี่ยไม่เคยเห็นยิ้มเลย เคยแต่โดนดุ...ยิ้มไม่ยิ้มเปล่านะ หมอบอกว่าครับเดี๋ยวผมจะไปที่ร้านด้วย ฉันก็ขอบคุณแกใหญ่เลย พอฉันขอตัวหันหลังกลับเท่านั้นแหล่ะ  หมอแกก็ร้องตามหลัง   ว่า อ้อ..เดี๋ยวนี้ เปลี่ยนอาชีพแล้วหรอ เหอะๆเหมาะดีนะ   ฉันก็ได้แต่หันหน้ากลับไป ยิ้มแหยๆให้แก แล้วก็รีบจ้ำอ้าวออกไปเลย... จำฉันได้นี่หว่า  มิน่าล่ะ ยิ้มมม..ใหญ่เชียว
         พอแจกเสร็จฉันก็ไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้าน สงสัยการประชาสัมพันธ์ของฉันได้ผล อิอิ คนมากันเพียบทำกันแทบไม่ทัน วันนั้นปิดร้านกันเกือบตี1 ทั้งๆที่ปกติปิดตอน 3ทุ่ม เฮ้อ....เหนื่อยเลย

          นี่แหล่ะน๊าการทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ  มันทำให้ฉันได้รู้ว่าเราสามารถทำอะไรได้อีกตั้งเยอะ นอกเหนือจากที่เราเรียน ฉันได้เรียนรู้การทำงาน  ต้องละเอียด รอบคอบ ลูกค้าสั่งต้องจำให้แม่น คิดเงินให้ถูก จากที่ทำเล่นๆ ต้องจริงจัง เรียนรู้การอดทน เจอใครพูดไม่ถูกใจก็หลีกซะ เงียบไว้ดีที่สุด เวลาแค่คืนเดียว ทำให้ฉันได้รู้อะไรอีกหลายอย่าง รวมทั้ง ได้เห็นรอยยิ้มของหมอภาคภูมิอีกด้วย อิอิ....

*************************************
เป็นเรื่องราวสมัยที่ยังเรียนอยู่น่ะคะ ก็ประมาณ 4 ปีที่แล้ว
พอดีไปหากระทู้เก่าๆ อ่าน  แล้วเจอกระทู้ของตัวเอง น่ะคะ ตอนนั้นใช้ชื่อ " หลานสาวคุณยาย " ก็เลยลองเอามาลงดูค่ะ แบบว่าคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ