“จะไปจริงหรือ” มันดังก้องอยู่ในความฝันตั้งแต่ยังไม่ตื่นนอน ด้วยความคิดที่จะโบกรถไปเที่ยว พึ่งมีขึ้น1 วันก่อน แต่การเกิดความคิดเช่นนี้ไม่ใช่เป็นการเกิดขึ้นครั้งแรก แต่มันเฝ้าวนเวียนอยู่ในหัวอยู่นานแล้ว ถ้าความคิดมีตัวตน สามารถพูดออกมาได้ มันคงจะอึดอัดและคงจะตะโกนถามฉันว่าเมื่อไรจะไปเสียที ความคิดเช่นนี้กระมังที่เขาเรียกกันว่า “ความฝัน” มันยังคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป ตราบใดที่เราไม่เริมต้นเดินทางไปหามัน


“ผ่านท่ายางรึป่าว” “ผมขอติดรถไปลงด้วยครับ” แม้ว่าปลายทางยังมองไม่เห็น แต่ที่สำคัญของการเดินทางมันคือก้าวแรกไม่ใช่หรือ โชคเป็นของเราในวันนี้ เราโบกรถคันแรกก็ไปถึงท่ายางเลย แต่เส้นทางไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ คำพูดคุ้นหูที่ฟังดูน้ำเน่า แต่ในชีวิตเล่า คำที่ฟังดูน้ำเน่ากลับเป็นจริง ฝนหนอฝนวันอื่นกลับไม่ตกทำไมต้องเป็นวันนี้ หรือมันเป็นแค่บททดสอบกำลังใจ ฝนพรำตลอดทางจนมาถึงท่ายาง แล้วจะเอายังไงต่อไป แค่ก้าวแรกเราต้องถอยแล้วหรือ


แก่งกระจาน 38 กิโลเมตร ป้ายบอกทางเขียนไว้ว่าอย่างนั้น เมื่อเรามาถึงท่ายาง จากข้อมูลที่รู้มาคร่าวๆเราต้องลงรถที่นี่ เพื่อต่อรถเข้าไปในแก่งกระจานอีกที ปัญหาแรกเรื่องฝนหมดไป แล้วปัญหาใหม่ของวันนี้ก็ตามมา เราจะไปยังไงต่อ ถามหาคำตอบจากคนแถวนี้ ได้มาหลากหลายเหลือเกิน แล้วควรจะทำยังไง จะไปโบกตรงไหนดี หรือเราจะขึ้นรถโดยสารสองแถวเข้าไป

หลังจากเวลาตัดสินใจโบกอยู่ครึ่งชั่วโมง รถผ่านไป 5 คัน แต่ไม่มีคันไหนไปเลย เราคงต้องขึ้นรถโดยสารไป แต่เมื่อสอบถามที่คิวรถ ปรากฏว่ารถเที่ยวเดียวของวันนี้ออกไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เราจะทำยังไง

“เราจะไปไหม” มันคงมีเพียงคำถามเดียวเท่านั้น เหมาะที่
จะหาคำตอบในเวลานี้

ด้วยคำถามนี้ ทำให้เราสอบถามเส้นทางที่จะไปกลับลุงคนขับรถโดยสาร เรามาตั้งต้นที่สี่แยกแห่งหนึ่งที่ประเมินจากเส้นทาง รถที่ผ่านไปทางนี้ต้องไปแก่งกระจานแน่นอน คงต้องใช้คำว่าอธิฐานสำหรับการรอคอย แล้วคำอธิฐานก็เกิดผล “จะไปไหนกันหรอ” คำถามที่ส่งมา เมื่อบรรจบกับคำตอบของเรา มันก็ส่งให้พวกเราขึ้นไปอยู่บนกระบะหลังรถ

รถส่งเราที่สันเขื่อน พร้อมบอกให้เราเดินต่อไปอีกสักหน่อยก็จะถึงที่ทำการอุทยานฯ เรามาถึงแก่งกระจานแล้ว แต่ที่สำคัญเราไม่ได้ต้องการมาถึงแค่ตัวเขื่อนแก่งกระจาน เราต้องการเดินทางไปพะเนินทุ่ง ที่ชมทะเลหมอกที่ขึ้นชื่อแห่งนึ่งของเมืองไทย เราจึงต้องมารอโบกรถอีกทอดนึ่ง เพื่อขึ้นพะเนินทุ่งหน้าที่ทำการอุทยานฯ


15.00 น. เวลาแห่งการรอคอยหมดสิ้น เราไม่สามารถหารถขึ้นไปได้แล้ว เพราะพะเนินทุ่งเปิดให้ขึ้นลงเป็นเวลา แต่ใช่ว่าโอกาสของเราจะหมดไปเสียที่เดียว หลังจากการสอบถามจากเจ้าหน้าที่ รถสามารถขึ้นได้อีกครั้งในตอนเช้ามืด เราตั้งใจว่าลองใหม่ในเช้าพรุ่งนี้


เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือดังลั่น บอกเวลาแห่งการรอคอยที่สิ้นสุด ประสาทการรับรู้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น แต่ทันทีที่หูเริ่มได้ยินเสียง จมูกเริ่มได้กลิ่น ตาเริ่มมองเห็น เสียงฝน กลิ่นฝน สายฝน รูปร่างของความผิดหวังปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว ฝนที่ตกมามันทำให้เราไม่สามารถขึ้นไปพะเนินทุ่งได้ ปลายทางที่ต้องการอยู่แค่เอื้อม แต่ไม่สามารถไปได้ แล้วจะทำอย่างไรได้เล่า มันเป็นไปตามธรรมชาติที่เราไม่อาจฝืน


เดินไม่ถึงปลายทางจะเป็นอย่างไรเล่า เมื่อเราตั้งใจเดินทางแล้ว จุดหมายที่ปลายทางสำคัญไฉน เรื่องราวบนรอยทางนั้นเล่าที่เราได้มันเป็นคำตอบ

น้ำใจที่ฉันได้เต็มเป้ตลอดทาง คงไม่ไร้ค่าเสียทีเดียว