เฮ้อ...ฉันถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ๆ  จนน้องพนักงานที่นั่งอยู่ข้างๆถามว่า

    " เป็นอะไรไปพี่  ถอนหายใจซะดังเชียว

    " ก็ดีใจน่ะสิ หมดเวลางานซะที คนไข้เยอะจริงๆวันนี้ เหนื่อย ปวดหลังจะตายอยู่แล้วอ่ะ " ฉันตอบ

    " แล้ววันนี้วันศุกร์ พี่กลับบ้านหรอ "  น้องถามฉัน

    " อืม กลับสิ เนี่ยจะห้าโมงเย็นอยู่แล้ว กว่าจะขับรถลงดอย ไปถึงก็มืดพอดี ฝนตกอีกตะหาก สงสัยต้องค่อยๆ คลานไป " ฉันตอบน้องไป

     วันนี้วันศุกร์ ฉันก็คงเหมือนใครอีกหลายๆคนที่ทำงานอยู่ต่างอำเภอ หรือต่างจังหวัด จะต้องขวนขวายหาทางรีบกลับบ้าน  ฉันก็เหมือนกัน  เมื่อไรที่ไม่ได้อยู่เวร ฉันจะกลับบ้านเสมอ  บ้านที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็ก  มีพ่อ แม่ และน้องชาย ( สุดที่ร้ากกก) รออยู่  และที่สำคัญ  อาหารเย็นสุดโปรดที่แม่มักจะทำรอฉันไว้เสมอ เวลาที่ฉันกลับบ้าน  เพราะรู้ว่าฉันคงไม่ได้กินอาหารดีเหล่านี้ (แน่ล่ะ  ก็ฉันทำกับข้าวไม่เป็นนี่  ก็ได้แต่พึ่งกับข้าวถุง  หรือไม่ก็ของที่คนไข้มักนำมาฝาก )

    ฉันค่อยๆขับรถลงดอยมา  จากที่ทำงานที่ฉันอยู่  ห่างจากบ้านฉันซึ่งอยู่อีกอำเภอหนึ่ง ไปประมาณ110 กิโลเมตร  จริงๆถ้าเป็นทางตรง  ก็คงใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวก็ถึง แต่นี่  เป็นดอยล้วนๆเลย  โค้งเป็นร้อย  ก็เลยต้องค่อยๆขับลงไป  แถมฝนตกอีก  ทำให้ใช้เวลาในการเดินทางนานพอสมควร

    " เฮ้อ...ถึงบ้านซะที  โห...จะ 2 ทุ่ม แล้วหรือนี่  มิน่าล่ะ ท้องมันถึงร้องนัก"  ฉันบ่น ขณะที่กำลังเก็บของเข้าบ้าน พอถึงบ้านปุ๊บ  ฉันก็ตะโกนเรียกแม่ทันที

    " แม่ๆ  มาถึงแล้ว วันนี้ทำไรกิน " (ไม่ค่อยเรียบร้อยเลยนะยะ)  ฉันร้องถามพลางเดินเข้าไปในบ้าน

    " อ้าว...มาถึงแล้วหรือลูก   มาพอดีเลยแม่ถามอะไรหน่อยสิ "
    หือ...จะต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆเลย  ไม่งั้นแม่คงไม่ถามเราตั้งแต่เห็นหน้าเราอย่างนี้หรอกน่า

    " เรื่องไร  แม่ "  ฉันถามแม่ออกไป

    " ก็แม่ได้ข่าวว่า อิม จะแต่งงาน "
   
    หา!!   อะไรนะ  ไอ้อิมจะแต่งงาน...ฉันอึ้งไปประมาณ 3 วินาทีแล้วย้อนถามแม่ว่า
    " แล้วแม่รู้ได้ไงอ่ะ "

    " ก็  ป้าโสภาน่ะสิลูก ( ป้าโสภาเค้าเป็นเพื่อนแม่ค่ะ แล้วก็เป็นเพื่อนแม่ไอ้อิมมันด้วย  เอ่อ..สุดท้ายเนี่ย ทั้ง 3 คนเป็นเพื่อนกันค่ะ )  ป้าโสภาโทรมาบอกว่า  อิมจะแต่งงานแล้ว แต่ว่าไม่รู้เมื่อไหร่  แล้วเราล่ะรู้รึเปล่า " แม่เล่าให้ฟัง พลางย้อนถามฉัน

    " ยังเลยแม่  มันไม่ได้แต่งมั้ง  ข่าวโคมลอยแหง ถ้าแต่มันก็ต้องโทรมาบอกแล้วดิ  เพราะเป็นเพื่อนสนิทกัน "

    ฉันนั่งนึกถึง ไอ้อิม หรือ นังอิมเพื่อนของฉัน  ซึ่งรู้จักกันมาประมาณ 22 ปีแล้ว เห็นหน้ากันมาตั้งแต่ 4 ขวบ เพราะเรียนที่เดียวกันตลอด  ตั้งแต่เตรียมอนุบาล  นุ่งเอี้ยมแดงจนถึง ม.6 เพิ่งมาแยกย้ายกันตอนจบ ม.ปลายนี่แหล่ะ  ฉันไปเรียนพยาบาลส่วนอิมเรียนหมอฟัน  ซึ่งก็ไม่แปลกหรอกเพราะอิมเป็นคนเรียนเก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  แถมยังนิสัยดี เรียบร้อย (ในสายตาแม่ฉัน) ซึ่งต่างกับฉันลิบลับ ที่ดูเป็นลิงแถมปากยังไม่ค่อยดีอีกตะหาก  ฉันยังจำได้เลยว่า ตอนที่อาจารย์ที่ปรึกษารู้ว่าฉันจะไปเรียนพยาบาล  อาจารย์แกอวยพรฉันว่า " อย่าไปเตะก้านคอคนไข้นะลูก "  เฮ่อๆๆ  แต่ถึงแม้เราจะต่างกัน  แต่เราก็สนิทกัน แล้ะเป็นเพื่อนกันได้  พอนึกขึ้นได้ ฉันรีบโทรหาอิมทันที  ยังไม่กินละข้าว  เนื่องจากแม่  เอ้ย...ฉันอยากรู้ว่าเรื่องจริงเป็นยังไง

    ตู๊ด  ตู๊ด.....เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดัง ...เอ  ทำไมมันไม่รับซักทีหว่า
    " ฮัลโหล " เสียงอิมรับสาย

    " ฮัลโหล  อิมหรอ  นี่ฉันเองนะ  ว่าไง แกทำไรอยู่ " ฉันถามออกไป  แหมตั้งประโยคเกริ่นนำซะหน่อย เดี๋ยวหาว่าเราอยากรู้

    " เออ  กลับบ้านหรอ เล่นเกมส์อยู่น่ะ มีอะไรเปล่า " อิมตอบ   ( หนอยยังไม่พูดอีกนะ )

     " เออ  เพิ่งกลับมาถึงแหล่ะ  แล้วนี่แกมีไรจะบอกฉันมั๊ย " เมื่อไม่บอก  ฉันก็ถามซะเลย

    อิมเงียบไปประมาณ 10 วินาที แล้วคงนึกขึ้นได้ว่าฉันคงรู้เรื่องแล้วแน่เลบ  ก็คนอย่างฉันน่ะ ไม่มีทางซะหรอกที่จะตกข่าว  เพราะสมัยเรียนน่ะ  ใครๆก็รู้ว่าฉันน่ะ  เป็นผู้สื่อข่าวหญิงประจำโรงเรียน ใคร  อะไร  ที่ไหน รู้ไปหมด!

    " อืม   ฉันกำลังจะแต่งงาน " เหอๆ ในที่สุดก็เปิดเผยความจริงออกมาจนได้นะ แต่  

    " เฮ้ย...หา  ว่าไงนะ  แกกำลังจะแต่งงานจริงๆหรอ แล้วแกแต่งกับใคร ที่ไหน  เมื่อไหร่????  ฉันร้องถามออกไป (ด้วยความตกใจ)

    "เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ " อิมส่งเสียงเรียกฉัน  ก่อนที่ฉันจะสติแตกไปมากกว่านี้   " ฉันก็จะแต่งงานกับ ท็อปน่ะ " อิมบอก

    อิม จะแต่งงานกับท็อปนี่เอง ...หา....แต่งกะท็อปน่ะหรอ   ฉันนึกย้อนไปประมาณ 15 ปีที่แล้ว สมัยนั้นพวกเราเรียนชั้นประถมอยู้เลย ฉันนึกถึงหน้าของ ท็อป ออก เนื่องจาก ท็อปอยู่ห้อง 2 พวกเราอยู่ห้อง 3 ฉันนึกถึงเด็กชายหัวเกรียน หน้ายาว ปากย้อย ที่มักจะยื่นหน้าเข้ามาห้องฉันเสมอ ( จริงๆแล้วเค้าก็หน้าตาดีแหล่ะนะ  โตมาหล่อเชียว)

    " นี่พวกแกจะเล่นหนังแฟนฉันกันหรือไง  แหมๆแต่งงานกะเพื่อนตอนเด็ฏๆ  แล้วนี่ทำไมแกไม่บอกฉันล่ะ "
( รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย เพราะเป็นเพื่อนกัน  แต่แม่ฉันดันรู้ก่อน )

    " ก็กะจะบอกอยู่  แต่ว่ามันแต่งตั้งเดือน มกรา ปีหน้าแหน่ะ ฉันกะว่าไว้ใกล้ๆ ก่อนแล้วฉันจะโทรไปบอกอีกที มันอีกตั้งนานเดี๋ยวจะหาว่าฉันเห่อ น่ะ "  อิมบอก

    " เออๆ เข้าใจ แล้วนี่แกนึกยังไงจะแต่งงานน่ะ เพราะเพื่อนๆในกลุ่มเรายังไม่มีใครแต่งงานนะโว๊ย " ฉันถามอิม

    " ก็มันยังไม่มีใครแต่งไง  ฉันก็เลยแต่งเบิกโรงให้แกก่อนเผื่อพวกแกจะได้แต่งกันไง " ดู๊  ดู มันตอบสิ

    " อ่ะนะ  พวกฉันน่ะยังไม่อยากแต่งหรอก จะรีบแต่งไปทำไม  อายุยังน้อยอยู่เลย ( อีกไม่กี่ปี จะ 30 แล้วเนี่ยะนะ)  แล้วแกกับท็อปก็อยู่คนละจังหวัดไม่ใช่หรอ  ต้องอยู่ไกลกันนะโว๊ย  แล้วแกจะทนได้หรอ "  ฉันไซโค มันสุดฤทธิ์  จะยอมได้ไง  ฉันยังไม่ได้แต่งน๊า.....

    " เอ่อน่า  เรื่องนี้ฉันคุยกับท็อปแล้ว ไม่มีปัญหาเราตกลงกันได้ แล้วอีกอย่างอยู่ห่างกันแค่ร้อยกว่าโลเอง ขับรถแป๊บเดียวก็ถึง  แล้วที่สำคัญท็อปเป็นคนดีด้วย  ไม่นอกใจฉันเด็ดขาด "อิมบอก

    อืม...ก็จริงของไอ้อิมมันนะ  ท็อปน่ะจัดว่าเป็นแฟนที่ดี  ดูแลเทคแคร์ดีตลอด  เสมอต้นเสมอปลาย  ไม่งั้นจะตามไอ้อิมได้นานตั้ง 15 ปีรึ  แต่อย่างว่านะ วิญญาณนางมารร้ายเข้าสิงแล้วนี่

    " แล้วนี่แกแต่งงานก็ต้องมีลูกน่ะสิ  งั้นก็ลำบากแย่  พ่ออยู่ทาง  แม่อยู่ทาง  แล้วแกจะเลี้ยงลูกคนเดียวได้หรอ  "  น่านๆ  ยังไม่หยุดอีกนางมารร้าย
    " เออ  เรื่องนี้แกไม่ต้องห่วงฉันเลยนะ  เพราะว่าฉันจะรอให้ท็อปย้ายมาก่อน  ค่อยคิดเรื่องนี้ แล้วอีกอย่างตอนนี้ฉันอยู่กับแม่ 2 คนต้องดูแลแม่ด้วย " อิมบอกฉัน

    "  แล้วแกไม่เสียดายชีวิตสาวโสดหรอ " เหอๆ  เผื่อยุขึ้น

    " ไม่!  เพราะฉันพร้อมแล้ว "  อ๊ากๆๆๆ  จบค่ะ จบคำถามเลย

    " นี่ตกลงว่าฉันยุแกไม่ขึ้นจริงๆเลยใช่ป่ะ " ฉันถามออกไป
 
    " ใช่  ยังไงฉันก็จะแต่ง  แล้ววันงานแกมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวฉันด้วย " อิมตอบพร้อมกับสั่งฉัน

    " เออ  ก็ได้ "  ฉันรับคำด้วยเสียงอ่อยๆ นี่เราจะต้องเสียสมาชิก " คานยังคอย " ไปแล้วหรือนี่  แต่ไม่เป็นไร เพื่อความสุขของเพื่อน ฉัน " ยังคอยคาน " คนเดียวก็ได้ ฮือๆ

    "  เออ   ถ้าหากแกไม่เปลี่ยนใจก็คงไม่ว่าแกละ  ยังไงก็ขอให้แกมีความสุขมากๆละกัน  ดีใจด้วยนะ "  ฉันบอกอิม เมื่อยุไม่ขึ้นก็อวยพรส่งซะเลย

    "  อืม   ขอบใจนะ แล้ววันงานแกอย่าลืมมาละกัน ฉันจะเตรียมเพื่อนเจ้าบ่าวไว้รอแก เอ้ย...ไว้ให้ " อิมบอก

    "  เออๆ ขอบใจนะ  ยังงี้ค่อยยังชั่วหน่อย ค่อยมีกำลังใจไปเป็นเพื่อนเจ้าสาว "  อิอิ  " อืม  ไม่มีไรแล้วล่ะอิม  ฉันโทรมาถามเฉยๆ  เดี๋ยวฉันไปกินข้าวก่อน  ไว้แล้วค่อยเจอกันนะจ๊ะ "  ฉันบอกอิม

    " อืมๆๆจ้าๆๆๆ หวัดดีจ้า "

ฉันวางสายจากอิม....เฮ้อ  ตกลงแต่งงานจริงๆ  เดี๋ยวฉันต้องไปบอกแม่ซะหน่อย ท่าทางคุณนายจะอยากรู้มาก อิอิ

    " แม่ๆ  ตกลงอิมมันแต่งงานจริงๆอ่ะ " ฉันร้องตะโกนบอกแม่

    " นั่น...แม่ว่าแล้ว ข่าวแม่ไม่มีผิด "  แม่ร้องบอกฉัน ท่าทางภูมิใจมาก  พร้อมๆกับหันมามองทางฉัน  ด้วยสายตา ประมาณว่า....แล้วเมื่อไหร่จะถึงคราวลูก ตรู ซะที.....
    เอิ๊ก.....ไปกินข้าวดีกว่า  เห็นสายตา  แล้วเสียว......

**************************************************************************

ก็มาจากเค้าโครงเรื่องจริงน่ะคะ เป็นคนที่คิดเรื่องไม่ค่อยออก ต้องอาศัยเหตุการณ์จริงตลอด  ลองอ่านดูนะคะ