ความคิดเห็นที่ 1 ข่าวจาก หนังสือพิมพ์ข่าวสด วันที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2550 ปีที่ 17 ฉบับที่ 6098 หน้า 10 สันติบาลแจ้งจับพ็อกเกตบุ๊กลามก เมื่อเวลา 16.30 น. วันที่ 9 ส.ค. พ.ต.อ.สุทัศน์ อินทานนท์ รองผบก.อก.บช.ส. พ.ต.ต.ภัทร เดชะศิริพงษ์ สว.ฝอ.4.อก.บช.ส. นำหนังสือพ็อกเกตบุ๊ก จำนวน 16 เล่มที่มีเนื้อหาลามกอนาจาร เข้าพบร.ต.ท.คนอง ประทุมวัน พงส.(สบ.1) สน.ปทุมวัน เพื่อแจ้งความดำเนินคดีกับผู้เขียนและผู้ผลิตหนังสือพ็อกเกตบุ๊ก ดังกล่าว พ.ต.อ.สุทัศน์กล่าวว่า สืบเนื่องจากพล.ต.อ.วงกต มณีรินทร์ รองผบ.ตร. ซึ่งดูแล งานด้านการปราบปรามสื่อลามกอนาจาร ได้รับการร้องเรียนจากบรรดาผู้ปกครอง และจาก รมว.วัฒนธรรม เกี่ยวกับหนังสือพ็อกเกตบุ๊กที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องเพศ โดยมีคำบรรยายที่มีเนื้อหาส่อไปในทางลามกอนาจาร วางจำหน่ายในร้านหนังสือ และร้านสะดวกซื้อ จึงเรียกประชุมหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อตรวจสอบ จากการตรวจสอบพบมีหนังสือพ็อกเกตบุ๊ก จำนวน 16 เล่ม มีวัยร้ายๆ วัยเดียงสา, เรื่องลับๆ ของสาวออฟฟิศ, เปิดท้ายกระหรี่, มัธยมสีดำ, บันทึกลับจากไต้หวัน, เสียดาย, กว่าจะรู้เดียงสา, นางเอกหลังกล้อง, เพราะหัวใจมีไว้เจ็บ, ไฮดี้ แม่สาว ซ่าส์, บันทึกของลิลลี่, กลิ่นรักในเมืองดิบ, ร้อน, แคมฟร็อกรัก 24 ชม., ลับสุด ยอด และพ่อของลูก เป็นของ 8 สำนักพิมพ์ คือสำนักพิมพ์ธนิต พับลิสชิ่ง สำนัก พิมพ์พลอยจันทร์ สำนักพิมพ์ ณ.ถนน สำนักพิมพ์อีแร้ง สำนักพิมพ์ดอกหญ้ากรุ๊ปส์ สำนักพิมพ์พาเพลิน บริษัทดวงกมล เชียงใหม่ กรุ๊ปส์ ห้างหุ้นส่วนอินรักษ์ จำกัด พ.ต.อ.สุทัศน์กล่าวว่า จากการตรวจสอบหนังสือพ็อกเกตบุ๊กดังกล่าว มีเนื้อหา บรรยายที่ส่อไปในทางลามกอนาจาร ซึ่งเป็นความผิดตามมาตรา 287 รวมทั้ง ผู้ผลิตที่เป็นสำนักพิมพ์ต่างๆ จะเข้าข่ายความผิดในข้อหาผลิตสิ่งพิมพ์ลามก อนาจารเพื่อการค้า ซึ่งมีอัตราโทษ จำคุกไม่เกิน 3 ปี ปรับไม่เกิน 6 พันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ เบื้องต้นได้แจ้งทางร้านหนังสือที่มีหนังสือพ็อกเกตบุ๊กดัง กล่าวให้เก็บหนังสือออกแล้ว ด้านร.ต.ท.คนอง กล่าวว่า หลังรับแจ้งก็จะออกหมายเรียกผู้เขียนและเจ้าของ สำนักพิมพ์มาพบเพื่อสอบปากคำ จากนั้นก็จะแจ้งข้อหาให้ทราบต่อไป http://www.matichon.co.th/khaosod/khaosod_detail.php?s_tag=03p0117100850&day=2007-08-10&sectionid=0301 จากคุณ : พิธันดร - [ 15 ส.ค. 50 13:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทความนำ จากสำนักพิมพ์ ณ ถนนฯ ถนนของคนเขียนฝัน จากเนื้อข่าวข้างต้น ๑. เนื่องจากรวมเรื่องสั้นเล่ม “ร้อน” ที่จัดพิมพ์โดย สนพ. ณ ถนนฯ (ซึ่งก็เป็นชาว ถนนนักเขียนพันทิปกลุ่มหนึ่งนี่เองได้รวมตัวกันตั้ง สนพ.นี้ขึ้นมา) ได้รับเกียรติจาก ตำรวจสันติบาล ตั้งข้อกล่าวหาเป็นหนังสือลามก (หนึ่งในทั้งหมดสิบหกเล่ม จาก แปดสำนักพิมพ์) [ดูเนื้อข่าวและเว็บต้นฉบับได้จาก คคห 1 ข้างบนครับ] สำหรับเราหนังสือเล่มนี้ เราทำออกมามุ่งเน้นคุณค่าทางวรรณกรรมเป็นสำคัญ ด้วยแนวคิดว่า งานประเภทอีโรติกอันเป็นแขนงหนึ่งในวรรณกรรม มีให้อ่านไม่มาก นัก โดยได้มอบให้ บก.ผู้ที่เราเชื่อในฝีมือมาเป็นผู้คัดเรื่อง ขณะที่เส้นแบ่งระหว่าง วรรณกรรมอีโรติกและอนาจาร ในบทบรรณาธิการของเล่ม "ร้อน" ก็ได้กล่าวไว้ อย่างชัดเจน [ดูได้ที่ คคห 3 ข้างล่างครับ] ๒. เพื่อเป็นข้อมูลประกอบการพิจารณาระหว่างวรรณกรรมอีโรติกกับเรื่องลามก อนาจาร  ขอนำบทความของ อาจารย์กอบกุล อิงคกุล นักวิจารณ์วรรณกรรมและ กรรมการคัดเลือกงานวรรณกรรมในหลายๆ สนาม และบทความของ เพียงคำ นักเขียน/บรรณาธิการสุดเฮี้ยว มานำเสนอไว้ ณ ที่นี้          ๑. “ว่าด้วย วรรณกรรมอีโรติก” โดย อ.กอบกุล อิงคกุล               [ดูได้ที่ คคห 4 ข้างล่างครับ]          ๒. “อัศจรรย์ บท ร.ศ.๒๒๓ : รากเหง้าทางวรรณกรรมสู่ความ               ตกต่ำของวิจิตรกามา พ.ศ. นี้” โดย เพียงคำ               [ดูได้ที่ คคห 5 ข้างล่างครับ] ๓. เนื่องจากเราเป็นคนทำหนังสือออกมา อาจมีส่วนพิจารณาเข้าข้างตัวเอง จึง ขอเชิญอ่านเรื่องสั้นในเล่ม “ร้อน”  สามเรื่องรวด          ๑. หนาวใจ     ของ    ซากดอกไม้              http://nathanon.com/adhoc/naojai.html          ๒. คนในฝัน    ของ    ชนินทร อุลิศ              http://nathanon.com/adhoc/khonnaifun.html          ๓. เหยื่อ !       ของ    นายทิวา              http://nathanon.com/adhoc/yuea.html ๔. เชิญเพื่อนพ้องน้องพี่ร่วมเสวนาในกระทู้นี้ ความเห็นอันมีค่าของทุกท่าน เรายินดีน้อมรับฟัง และจะเป็นข้อมูลสำคัญในการนำไปจัดเสวนาเกี่ยวกับ วรรณกรรมประเภทนี้ต่อไป ซึ่งเราจะจัดขึ้นในเร็วๆ นี้  (และขอความร่วมมือ ใช้ถ้อยคำและท่าทีที่เป็นมิตร ไม่ก้าวร้าว ไม่กระทบกระทั่งใคร เพราะเรา ต่างก็ปรารถนาดีต่อสังคมไทยด้วยกันทั้งนั้น ขอบคุณครับ)                   สำนักพิมพ์ ณ ถนนฯ - ถนนของคนเขียนฝัน . แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 13:42:43 จากคุณ : พิธันดร - [ 15 ส.ค. 50 13:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “จากใจบรรณาธิการ” จากรวมเรื่องสั้น “ร้อน” โดย บ.ก. รวี ตาวัน          แม้รวมเรื่องสั้นเล่มนี้จะไม่ได้โปรยเอาไว้ แต่เชื่อ ว่าผู้ที่เปิดผ่านตามากกว่าครึ่ง ย่อมทราบว่านี่คือเรื่องสั้น แนวอีโรติก    หรือเรียกในภาคภาษาไทยว่า วรรณกรรม วิจิตรกามา          ความน่าตื่นตาตื่นใจของวรรณกรรมประเภทนี้ อยู่ ที่การเขียนถึงแง่มุมของความรักและความใคร่ เขียนถึง กามรสด้วยชั้นเชิงวรรณศิลป์          แม้ศิลปะแห่งอีโรติกกับอนาจารมีข้อแตกต่างกันที่ “จุดมุ่งหมายและความสร้างสรรค์” ถึงอย่างนั้น การ เขียนเรื่องแนวอีโรติก ก็ไม่ใช่เรื่องที่ใครคิดอยากจะเขียน ก็เขียนได้ งานที่ดีต้องอาศัยฝีมือทางการประพันธ์ซึ่งสั่งสม มาพอสมควร ขั้นตอนการเขียนจึงมีความพิถีพิถัน ทั้งกลวิธี วิธีคิดและความวิจิตรทางภาษาอย่างยิ่ง          เหนือสิ่งอื่นใด “คุณค่าสาระ” อันหมายถึงปรัชญา อย่างใดอย่างหนึ่ง จะแยกไปจากงานประเภทนี้ไม่ได้อย่าง เด็ดขาด  มิเช่นนั้นงานชิ้นนั้น จะเป็นงานเกรดต่ำยิ่งกว่า วรรณกรรมขยะเสียอีก          เช่นที่ ม.ล.บุญเหลือ เทพสุวรรณ (ผู้ที่ได้รับยกย่อง ว่าเป็นครูแห่งการวิจารณ์วรรณกรรม) เคยให้ทัศนะวิจารณ์ ไว้ว่า “การเขียนเรื่องกามรส ต้องแสดงความรู้ให้ถึง ชั้นเชิง ถ้าขาดความรู้และขาดสุนทรียภาพ งานเขียน ก็จะกลายเป็นหนังสือลามกไป หรือมิฉะนั้นก็จะเป็น งานเขียนเก้อๆ ไม่มีความคมและความขำอย่างใดเลย”          รวมเรื่องสั้น “ร้อน” ที่กำลังท้าทายสาตาอัน แหลมคมของท่านอยู่ขณะนี้  ถือได้ว่าผ่านวิจารณญาณ อันสุจริตของผู้เขียนผู้มีวุฒิภาวะแล้วชั้นหนึ่ง ผ่านการ กลั่นกรองอย่างแข้มงวดจากกองบรรณาธิการมาแล้วมาก กว่าชั้นหนึ่ง จoมั่นใจว่าเป็นเรื่องที่อิ่มทั้งคุณค่า อิ่มทั้ง ความดีและความงาม (สารัตถะและสุนทรียะ) เป็นผลงาน ระดับสร้างสรรค์ที่สำนักพิมพ์ ณ ถนนฯ ยินดีนำเสนอที่สุด          ไม่มีคำนิยมนิยามยืดยาวอีกแล้วในวาระนี้ นอกจาก ให้ทั้งสิบสองเรื่องได้พิสูจน์คุณค่าของมันเอง... ได้รับใช้ ผู้อ่านอย่างเต็มที่                                        ด้วยความปรารถนาดี                                               รวี ตาวัน จากคุณ : พิธันดร - [ 15 ส.ค. 50 13:33:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ว่าด้วย วรรณกรรมอีโรติก” โดย อ.กอบกุล อิงคกุล                                               นักวิชาการด้านวรรณกรรม          ราวสามสิบปีลงไป ถ้ามองวรรณกรรมแนวนี้ในมุมกว้างก็คือ การเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับความรัก วรรณกรรมประเภทนี้มีพื้นฐานอยู่ ที่เนื้อหาความรัก ความใคร่ และกามารมณ์ มากกว่ารูปแบบที่ใช้ แต่ ในกลุ่มของคนที่เข้าใจผิด มักเพ่งเล็งไปที่รูปแบบมากกว่าเนื้อ          โดยปกติแล้ว วรรณกรรมอีโรติก จะใช้รูปแบบการเขียน ประเภทใดก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสั้น กวีนิพนธ์ นวนิยาย ละคร เรื่องเล่า หรือแม้กระทั่งร้อยกรองแสดงความโศกเศร้าเป็นต้น แต่กวีนิพนธ์ประเภทคำรำพึง หรือร้อยกรองแสดงความในใจ มักเป็นรูปแบบของกวีนิพนธ์หรือร้อยกรองที่ใช้กันมากที่สุด          เนื่องจากขอบเขตของวรรณกรรมอีโรติก ไม่ได้ใช้รูปแบบ การเขียนเป็นตัวกำหนด ทว่าใช้เนื้อหาเป็นหลักในการพิจารณา บ่อยครั้งจึงพบว่า เส้นแบ่งเขตระหว่างวรรณกรรมอีโรติกกับ วรรณกรรมประเภทอื่นที่มีพื้นฐานอยู่บนแกนของความรักนั้น ยากที่จะขีดเส้นได้  เพราะวรรณกรรมอีโรติกยังกว้างพอที่จะ เขียนเรื่องเกี่ยวกับความรัก นับตั้งแต่อารมณ์ไหวหรือภาวะไหว แห่งความรู้สึก ระดับเบาไปจนถึงระดับรุนแรง เปิดเผยถึงขีดสุด ซึ่งแสดงการสังวาสเสพสมพิสดาร แต่จุดสำคัญที่ทำให้ วรรณกรรมอีโรติกต่างจากวรรณกรรมลามก ก็คือ ภาษา ที่ไม่หยาบโลน          ท่วงทำนองการเขียนวรรณกรรมอีโรติก ท้าทาย ความสามารถและเชิงชั้นในการประพันธ์เป็นอย่างยิ่ง เพราะเป็นการเขียนที่คาบลูกคาบดอกกับศีลธรรมจรรยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งวรรณกรรมอีโรติกที่อยู่ในระดับการ บรรยายฉากเสพสมอย่างละเอียดลออ ถ้างานนั้นใช้ ภาษาที่มีสำนวนสละสลวยขัดเกลาอย่างงดงามประณีต การบรรยายฉากกามาต่างๆ ก็จะกลับกลายเป็นผลงาน ที่มีศิลปะ ได้สุนทรียรส แต่ถ้าเขียนอย่างหยาบคาย ก็จะกลายเป็นลามกอนาจารไปทันที          จุดสำคัญของการเขียนวรรณกรรมแนวอีโรติก จึงต้อง ใช้ภาษาที่มีเชิงชั้น รู้จักเลือกคำที่ให้ความรู้สึกงดงาม ยามที่ผู้เขียนถ่ายทอดภาพแห่งการเสพสมหรือความ รู้สึกปรารถนาในกามรสของตัวละคร ตลอดจนปีติสุข สุดยอดในเพศรส สิ่งที่เสนอจะต้องเฉียบคมกระชับ และมีเอกภาพในตัว เพื่อให้ได้ผลอย่างมีพลังและ ประสิทธิภาพ เรียกได้ว่างานเขียนอีโรติกจะต้องมี มาตรฐานของสุนทรียะในระดับสูงจริงๆ เป็นการเสนอ ภาพที่ใช้จินตนาการสร้างสรรค์ มากกว่าการเสนอภาพ การสมสู่อย่างซ้ำซาก และเปล่าเปลือยล่อนจ้อนอย่าง ไร้ศิลปะในด้านภาษาและการถ่ายทอด          อนึ่ง งานเขียนแนวอีโรติกจะต้องให้ความรู้สึกชวน คล้อยตามและก่อเกิดความประทับใจแก่ผู้อ่าน มิใช่ความรู้สึก ละอายเหมือนกำลังดูภาพต้องห้าม ลามกอนาจาร สิ่งสำคัญ อีกประการก็คือ ต้องเสนอภาพแห่งกามารสในฐานะที่เป็น ประสบการณ์ที่มีพลัง และให้ความปีติสุขอันงดงาม ด้วยเหตุนี้ ผู้ประพันธ์จึงต้องใช้ความสามารถในการใช้ภาษาอย่างเอกอุ บ้างก็ใช้สัญลักษณ์ในการเอ่ยถึงอวัยวะเพศ บ้างก็ใช้ความ ฟุ้งฝัน ความฝัน ความในใจสื่ออารมณ์ทางเพศของตัวละคร เพื่อปลุกเร้าจินตนาการของผู้อ่านให้เข้าใจและเข้าถึงอย่าง เช่น อนาอิส นิน นักเขียนหญิงแนวอิโรติก ได้ใช้ดอกดาเลียห์ เป็นสัญลักษณ์แทนเยื่อพรหมจรรย์เป็นต้น          นอกจากนี้ ปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งสำหรับวรรณกรรม อีโรติกก็คือ ไม่ว่าผู้เขียนจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย จะต้องเข้าใจ สิ่งที่เรียกว่า ความรักและกามารมณ์ ได้อย่างลึกล้ำ ไม่ว่าจะเป็น ความรัก อารมณ์พิสดาร ความฟุ้งฝันหรือฝันเฟื่อง และ พฤติกรรมที่ถูกผลักดันโดยพลังขับหรือกลไกทางเพศ ซึ่งมี ความสำคัญเป็นอันดับแรกเหนือสิ่งใด          นอกจากนี้ ถ้าเป็นไปได้งานเขียนแนวอีโรติก การเขียน แนวอีโรติกควรเป็นสื่อให้ผู้อ่านได้พบข้อคิดหรือสิ่งที่มีคุณค่า ผ่านงานเขียนนั้น ไม่ว่าจะเป็นด้านสังคม วัฒนธรรม อารมณ์ ความรู้สึก จิตวิทยาทางเพศ ปรัชญาทางเพศ ฯลฯ เพราะงาน อีโรติกนั้นจะเป็นแค่เรื่องอ่านเล่นเท่านั้น ถ้าเพียงแต่เน้นอารมณ์ หรือความรู้สึกหฤหรรษ์แห่งกามารส โดยมิได้ปรากฏสาระให้ เห็น ซ้ำรังแต่จะทำให้เรื่องมีราคาถูกหาค่าอะไรมิได้          ในขณะเดียวกัน เนื่องจากงานเขียนอีโรติก สามารถ เขียนได้หลายรูปแบบหรือหลายแนว ดังนั้นจึงมีนักเขียน จำนวนไม่น้อย จงใจจะแสดงฝีมือรังสรรค์วรรณกรรมอีโรติก ให้หลายหลากรูปแบบ เช่น บ้างก็เขียนในรูปอารมณ์ขัน เสียดสี ยั่วล้อ ตื่นเต้น สยองขวัญ ลึกลับ แฟนตาซี จินตนาการหรือแนววิทยาศาสตร์ โดยเน้นโครงเรื่อง (plot) ที่แข้มข้น ตื่นเต้นชวนให้ติดตาม หากแต่เนื้อเรื่องยังคง เป็นเรื่องอีโรติกอยู่ จากหนังสือรวมเรื่องสั้น “เมืองกามา” แปลโดย “ฉริบไร”   สนพ.บานชื่น  ไม่ปรากฏปีที่พิมพ์ . แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 13:44:10 จากคุณ : พิธันดร - [ 15 ส.ค. 50 13:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “อัศจรรย์ บท ร.ศ.๒๒๓ : รากเหง้าทางวรรณกรรมสู่ความตกต่ำ ของวิจิตรกามา พ.ศ. นี้” โดยเพียงคำ นิตยสาร Mad Men ฉบับที่ 15 เดือนกุมภาพันธ์ 2548 กระแสส่งรวมเรื่องสั้นเข้าประกวดรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยม แห่งอาเซียน(ซีไรต์)ปีนี้ หากจะพูดให้เป็นสำนวนตลาด ก็อาจจะเรียกได้ว่า เป็นกรณี “ขี้ใหม่หมาหอม” เนื่องจากปรากฏการณ์ “ช่างเป็นไปได้” ใน “ความน่าจะเป็น” ของ ปราบดา หยุ่น            ใครต่อใครจึงอนุมานไปว่า อะไรที่แปลก แหวก แหก อาจมีโอกาส รับรางวัลได้ง่ายๆ  ยิ่งกระแสหนังสือทำมือกำลังมาแรง อหังการแห่งนักเขียน จึงยิ่งโชนแสง ทำมือส่งประกวดกันให้ครึ่ก  หนำซ้ำบรรดาบรรณาธิการสำนัก พิมพ์บางแห่งก็พลอยบ้าจี้ตามไปด้วย โดยพากันละเลย “ราก” ทางภาษาและ ทางแห่งวรรณกรรมไปอย่างน่าเศร้า          คงบอกพวกหวังสร้างชื่อจากเวทีซีไรต์ได้แต่ว่า ให้ลองกลับไปอ่าน งานของกลุ่มหนุ่มเหน้าสาวสวย, กลุ่มพระจันทร์เสี้ยว, กลุ่มสยามรัฐหรือกลุ่ม สุภาพบุรุษในยุคก่อนดูเถิด  แล้วจะเห็นว่าบรรดาลูกเล่นที่ใครคิดว่าใหม่ๆ นั้น นักเขียนรุ่นก่อนเขาใช้กันมาจนพรุนไปแค่ไหนแล้ว          และกรรมการซีไรต์ก็ไม่มีวันลืมว่าเรื่องที่ “เหมาะสม” กับรางวัลนั้น ควรยึดโยงกับรากและขนบทางวรรณศิลป์อย่างไร          เช่นกันกับนักเขียนหัวก้าวหน้าใน พ.ศ. นี้บางคน ที่มุ่งมั่นจะสร้าง งานที่แหกและแหวก จนบางครั้งถึงกับยอมละเลยจารีต และฝ่าข้ามกรอบ ศีลธรรมจรรยาออกไปเพื่อเผยตนด้วยงานเขียน “เชิงสังวาส” ซึ่งใช้ข้ออ้าง “ความจริงแท้ของสังคม” เป็นเกราะในการผลิต  โดยละเลยเสียว่าประสบ การณ์ตรงหรืออ้อมที่นำเสนอออกมานั้น เป็นการนำเสนอสู่สังคมที่พ่อแม่ ปู่ย่าตายายและลูกหลานของตัวเองจะต้องช่วยกันดำรงรักษาไว้ต่อไป          หรืออย่างน้อย บางพวกบางคนที่อาจจะยกงานเขียนแนว “วิจิตร กามา” รุ่นเก่าๆ อย่าง “เรื่องของจันดารา” ของ อุษณา เพลิงธรรม, “สัญชาตญาณมืด” ของ อ.อุดากร, หรือ “สนิมสร้อย” ของ รงค์ วงษ์สวรรค์ เป็นฉนวน          นักเขียนหรือนักอยากเขียนเหล่านั้น ควรกลับไปอ่านงานที่ตนยก มากล่าวอ้างนั้นให้ดีให้ถี่ถ้วนเสียก่อน ว่ากลวิธีการคิดสรรถ้อยคำ และการ ประจงแต่งแต้มสีสันให้แก่อัศจรรย์บทนั้น เขาใช้ชั้นเชิงและความแยบคาย อย่างไรให้งานนั้นๆ ออกมาไม่หยาบโลนจนทำให้แลดูเป็นผลผลิตชั้นต่ำ ของบรรณพิภพ          บางคนถึงกับอ้างบทอัศจรรย์ในวรรณคดีเล่มเก่าๆ อย่างฉากการ ลงสรงเล่นธารเดียวกันของพระลอดิลกราช เพื่อนแก้ว-แพงทอง นายแก้ว นายขวัญ นางรื่น นางโรย ว่านั่นไงคือต้นบทแห่งความอนาจาร  คนเหล่า นี้ต้องถือว่า “เอาขี้ปากเขามาอ้าง” คงไม่เคยอ่าน หรือหากอ่านก็อ่านอย่าง “ไม่ได้ศัพท์ฯ”          แต่เพราะลิลิตพระลอนั้นหาอ่านง่ายด้วยเป็นเรื่องสั้นๆ หากได้อ่าน ผู้ที่หวังว่าจะเสพบทสังวาสพิสดารต่างๆ ย่อมจะได้ซึมซาบกับคุณค่าของ เพชรแห่งวรรณคดีไทยเรื่องนี้ไปพร้อมกันได้  ดังนั้นควรไปหาอ่านกันไว้          ในที่นี้จึงขอยกตัวอย่างถึงวิจิตรกามาในเพชรน้ำเอกแห่งวรรณคดี ไทยอีกเรื่อง ซึ่งคนส่วนมากได้อ่านกันอย่างฉาบฉวย เพราะเป็นเรื่องที่ ใหญ่และยาว          เราอาจคุ้นกับบางบทอัศจรรย์จากเสภาขุนช้างขุนแผน เช่น ตอน ยกสองของขุนแผน ที่ดอดมาเข้าห้องนางสายทองอีกรอบ หลังจากเพิ่ง เสร็จสมกับนางพิมพ์ไปหมาดๆ ที่ว่า:                    ค่อยขยับจับเขยื้อนแต่น้อยน้อย                    ฝนปรอยฟ้าลั่นสนั่นเปรี้ยง                    ลมพัดซัดคลื่นสำเภาเอียง                    ค่อยหลีกเลี่ยงแล่นเลียบตลิ่งมา                    พายุหนักชักใบได้ครึ่งรอก                    แต่เกลือกกลอกกลับกลิ้งอยู่หนักหนา                    ทอดสมอรอท้ายเป็นหลายครา                    เภตราหยุดแล่นเป็นคราวคราว                    สมพาสพิมพ์ดุจริมแม่น้ำตื้น                    ไม่มีคลื่นแต่ระลอกกระฉอกฉาว                    ปะสายทองดุจต้องพายุว่าว                    พอออกอ่าวก็จมล่มลงไปฯ                    ตอนที่ ๖ พลายแก้วเข้าห้องนางสายทอง หน้า ๑๔๑-๑๔๒          เป็นการบรรยายการล่มปากอ่าวไว้อย่างงดงาม และยังไม่มี ร้อยกรองบทใดแสดงการสังวาสเชิงนี้ให้ปรากฏอีกเลย  หรืออีกบท ที่คุ้นตาไม่แพ้กัน คือตอนขุนแผนจะเข้าไปลักนางวันทองจากขุนช้าง แต่หลงไปเข้าห้องของนางแก้วกิริยา  ตอนนี้ขุนแผนเป็นหนุ่มเต็มตัว มีเมียมาแล้วถึงสามคน คือวันทอง, (สายทอง), ลาวทอง และบัวคลี่ บทอัศจรรย์ตอนนี้ขุนแผนจึงกำกับการอย่างชำนิชำนาญคือ:                    ว่าพลางทางเปลื้องเครื่องคาด                    แขวนพาดฉากลงประจงจับ                    อุ้มนางวางตักสะพักรับ                    ก็ทอดทับระทวยลงดังท่อนทอง                    พระพายชายพัดบุปผชาติ                    เกสรสาดหอมกลบตลบห้อง                    ริ้วริ้วปลิวชายสไบกรอง                    พระจันทร์ผันผยองอยู่ยับยับ                    พระอาทิตย์ชิงดวงพระจันทร์เด่น                    ดาวกระเด็นใกล้เดือนดาราดับ                    หิ่งห้อยพร้อยไม้ไหวระยับ                    แมลงทับท่องเที่ยวสะเทือนดงฯ                    ตอนที่ ๑๗ ขุนแผนเข้าห้องนางแก้วกิริยา หน้า ๓๗๖          อ่านแล้วเห็นภาพนางแก้วกิริยาขยับขยี้อยู่บนตัวขุนแผนบ้าง หรือไม่?          แต่สำหรับชาวนิตยสารคนบ้าแล้ว มีบทอัศจรรย์อีกบทหนึ่ง อยากให้ลองอ่านและตีความ  ด้วยบางคนอาจไม่เห็นว่าเป็นเชิง สังวาส เพราะไม่มีคลื่นลมฝนฟ้าคะนอง สำเภา-ทะเล ผีเสื้อและ ดอกไม้อันใดตามขนบนิยม          อนึ่งบทเสภาตอนนี้ดูจะเป็นบทแทรก หลังจากที่ขุนแผน ครวญสงสารนางวันทอง เพราะเป็นตอนแต่งต่อจากกระบวนครวญ และมีประโยชน์เพียงแสดงธรรมดาของโลกของคู่รัก ซึ่งย่อมพึงจะ ผ่อนปรนอารมณ์ให้กันตามสมควรดังว่า:                    รอนรอนอ่อนแสงพระสุริยา                    ชักม้าเลียบลงตรงน้ำไหล                    ครั้นถึงธารท่าชลาลัย                    ชวนวันทองน้องให้ลงจากม้า                    ปลดอานม้าพลางทางเปลื้องเครื่อง                    แล้วชวนน้องย่างเยื้องลงสู่ท่า                    ต่างกินอาบซาบเย็นเส้นโลมา                    บุษบาบานช่ออรชร                    เด็ดฝักหักรากกระชากฉุด                    เผลาะผลุดรากเลื้อยอะล่อนจ้อน                    ขุนแผนปล้อนปอกง่าวดูขาวงอน                    ว่าวอนลงกินเถิดน้องรัก                    หม่อมเอ๋ยฉันไม่เคยจะกินราก                    กลัวคันปากแสบลิ้นจะกินฝัก                    เชื่อพี่ลองหน่อยอร่อยนัก                    กลัวแต่จักติดใจเมื่อได้รส                    ก็นั่นบัวหัวเดียวจะให้ข้า                    อนิจจาตัวหม่อมจะยอมอด                    หม่อมไม่มีฉันนี้ก็จะงด                    บัวไม่หมดดอกเจ้าเฝ้าเสียดาย                    เออกระนั้นหม่อมดำลงไปชัก                    ฉันจะเลือกหาฝักหักง่ายง่าย                    เก็บบัวยั่วยวนชวนสบาย                    ต่างค่อยคลายเหน็ดเหนื่อยที่เมื่อยล้า                    แล้วขึ้นจากท่าพากันจร                    หาที่หลับนอนที่ในป่า                    รุ่งเช้าเที่ยวไปในพนา                    ทนลำบากยากมาไม่มีภัยฯ                    ตอนที่ ๒๑ ขุนแผนครวญสงสารนางวันทอง หน้า ๔๖๖          ด้วยในตอนนี้นางวันทองกำลังตั้งครรภ์ การเล่นรักอย่าง ปรกติจำต้องงดไว้เหลือเพียงโอษฐกาม  การโอ้โลมให้ตัวนาง กระทำการอันไม่เคยทำมาก่อน จึงแสดงอัจฉริยภาพในการเลือก สรรค์ถ้อยคำได้ลงรอยกับวิธีการที่นำเสนอ            ที่ยกตัวอย่างมาจนยืดยาวนี้ก็เพื่อจะชี้ให้เห็นว่า การ “เล่นกับกาม” คือเล่นกับรูป รส กลิ่น เสียง และสัมผัสของมนุษย์ นั้นไม่ใช่ของใหม่  กวีไทยนักเขียนไทยท่านเล่นกันมานานนับ ร้อยๆ ปี  และท่านทั้งนั้นก็ไม่ได้สักแต่ว่านำเสนอเพียงถ่ายเดียว ท่านยังต้องกลั่นกรองการถักร้อยแต่ละท่วงทีลีลา  ด้วยความ วิจิตรบรรจงและระมัดระวังอีกด้วย  แล้วนักอยากเขียนรุ่นใหม่ๆ ผู้อยากจะทะยานเข้าสู่สวนอักษรเล่า  ได้ใช้อะไรในการตัดสิน ใจนำเสนอรูปแบบแห่งกลกามสู่สาธารณชน          การเดินไปบนหนทางที่เลือกแล้วว่าเหมาะกับอัธยาศัย มีอะไรหรือใครสะกิดเตือนมโนสำนึกของท่านได้บ้างไหม  ว่า อย่าได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินดุ่ยๆ ไปอย่างเดียว  ให้เงยหน้าขึ้น มองโลกภายนอกหรือสังคมองค์รวมบ้าง แล้วจะเห็นว่านอก เหนือจุดหมายแน่วแน่นั่นแล้ว  โลกกว้างยังมีหนทางอีกมากมาย ทั้งที่งดงามเรียบง่าย กระจ่างแจ้งชัดเจน และไม่เป็นที่ครหา หรือกระทั่งโดนดูถูกเหยียดหยามลับหลัง            ทั้งหมดทั้งสิ้นของการสะกิดเตือน เรื่องการผลิตงาน เชิงเสพให้สม หรือเรื่องการดิ้นรนดันงานเขียนของตนสู่เวที ประกวดระดับประเทศคงมีข้อสรุปอันเดียวกัน  นั่นคือ          หากนักเขียนยังละเลยที่จะเป็นนักอ่านซึ่งอ่านงานได้ ทุกรูปแบบ และสามารถพินิจสารเหล่านั้นได้อย่างปราศจาก อคตินักเขียนผู้นั้นก็จะยังติดอยู่กับมโนทัศน์มโนคติส่วนตน คล้ายคนที่ตาบอดหูหนวกไปแล้วอย่างละข้าง สมองตายไป แล้วครึ่งซีก            แล้วจะมีประโยชน์อะไรเมื่อทำได้แค่ถ่ายทอด ประสบการณ์เชิงด้อยแห่งตนให้สาธารณชนร่วมรับรู้  นอกจาก จะมีงานเขียนไว้เป็นตัวอย่างอันเลว เพื่อมิให้อนุชนรุ่นหลังริ เอาเป็นเยี่ยงอย่าง หมายเหตุ - เน้นตัวเข้มตามต้นฉบับในนิตยสาร จากคุณ : พิธันดร - [ 15 ส.ค. 50 13:34:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แฮก... แฮก... แฮก... เหนื่อยจัง นั่งจัดหน้าอยู่สี่ชั่วโมง แหะๆๆ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่แวะมาอ่าน และร่วมแสดงความคิดเห็นนะคร้าบ ^^ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ส.ค. 50 13:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นั่งขดขา กอดเข่าอ่านและเกบไว้อย่างตั้งใจ จะอ่านอีก อ่านไปและเขียนต่อ.. สู้ๆ. จากคุณ : ด้วง (podduang-pk) - [ 15 ส.ค. 50 14:30:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้าไปอ่าน เรื่องที่คุณพีท ลงให้อ่านแล้วนะคะ ขอบอกว่า ชอบมากกกกกกเลยค่ะ และไม่เห็นว่ามันจะลามกตรงไหนเลย (ขอบอกว่าชอบเรื่อง คนในฝันนะคะ แหม เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด นะเนี่ย) ส่วนตัวแล้ว เคยอ่านของ อินรักษ์กับอนิตกรุ๊ป ก็รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้ลามก ตรงไหนเลย ตรงข้าม กลับให้ข้อคิดสอนใจด้วยซ้ำ น่าแปลกที่ทำไมถึงไม่ไปจับหนังสือประเภทนิยาย ที่หน้าปกหวาน สวย แต่ข้างในมีแต่ยาพิษทั้งนั้น เจอหลายเรื่องไม่อยากบอก (เดี๋ยวหาว่าโฆษณา) บรรยายแต่ละฉาก เฮ้อ!! (เหนื่อย ยังกับตัวเองเป็นนางเอก) แบบนั้นมันลามกแฝง ตัวร้ายชัด ๆ  ลามกแบบที่ว่า สนุกกันอย่างเดียว อ่านจบแล้วไม่ให้อะไรกลับมาเลย   นอกจาก การบรรยายที่เห็นภาพ   กร๊ากกกกก!!! ปล. วันนี้จะไปซื้อ นิยาย เรื่อง ร้อน กับ รัก มาอ่านนะคะ จากคุณ : latics1 - [ 15 ส.ค. 50 14:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามความเห็นของพุทรา ที่ประสบการณ์น้อยมาก ความละมุมละไมในภาษาก็อ่อนด้อยสุดๆ พุทราก็ไม่ค่อยเข้าใจคำว่า วรรณกรรมอีโรติค ซักกะเท่าไหร่อีกด้วย รู้จักแต่นิยาย -_-" พุทราคิดว่า ... วรรณกรรมที่น่าจะ ok น่าจะมีแค่ฉากอย่างว่าเป็นองค์ประกอบย่อยเพื่อทำให้เรื่องสมบูรณ์ขึ้น โดยตอนฉากอย่างว่า ... ก็อย่าเขียนให้มันโจ่งแจ้งนัก แบบตรงๆ เกินไปแล้วบรรยายซะละเอียด ทุกขั้นทุกตอน อันนั้นก็ไม่ไหวถ้าจะเปิดกว้างให้คนทุกวัยอ่าน มันก็คล้ายๆ หนังที่บางทีถ้าไม่มีตรงส่วนนี้ซะเลย ก็อาจจะทำให้หนังมันด้วนๆ ห้วนๆ ไปหน่อย รึเปล่า -_-a (รู้สึกว่า .... การเซ็นเซอร์หนัง ที่เอาวาสลีนไปทาจอให้มันมัวๆ ลามมาถึงวงการหนังสือด้วยซะแล้ว) แต่พุทราว่า คนเสพหนังสือซักเรื่อง ก็มีหลายเพศ หลายวัย หลายกลุ่ม พุทราว่า ... จะให้จำกัดว่าต้องมีแค่นี้ แบบนี้ มันจะทำให้งานเขียนไม่หลากหลายรึเปล่าคะ -_-a พุทราว่า แทนที่จะจับ จะจำกัด ก็น่าจะไปหาทางควบคุมอย่างอื่นแทน เหมือนบุหรี่มั้ย ที่บอกว่า ... ห้ามขายให้เด็กอายุต่ำกว่า 18 (ถ้าใครบอกว่า ... แต่เด็กก็ยังสูบอยู่ดี .. อันนี้พุทราเองก็ไม่รู้จะว่ายังไงอ่ะค่ะ คงต้องให้ช่วยกันหลายๆฝ่าย) ก็อาจจะเขียนที่หน้าปกไปว่า ... ไม่เหมาะสำหรับเด็กอายุต่ำว่า 18 อ่าน อะไรอย่างนั้นแทน -_-a เวลาผู้ปกครองเห็นเด็กหยิบจะได้ตีมือลูกก่อน แล้วถ้าไปค้นเจอที่กองหนังสือลูก จะได้ดุลูกได้ ไม่ต้องมานั่งเปิดอ่านทุกหน้า เพราะพ่อแม่เองก็ไม่มีเวลาซักกะเท่าไหร่ล่ะมั้ง -_-a เพราะว่าคนอ่านหนังสือก็มีตั้งหลายอายุ ... ไม่ใช่มีแต่เด็กอ่านนี่นา ถ้าเลือกหนังสือให้เหมาะสมกับวัยของคนอ่านแค่นั้นก็น่าจะ ok แล้วมั้งคะ แล้วเท่าที่พุทราอ่าน 3 บท ที่เฮียพีทเอามาให้อ่าน ก็ไม่เห็นจะมีอะไรจั๊กกะหน่อย ... หรือว่า เราด้านไปแล้วเนี่ย -_-a ถ้าผิดพลาดประการใด พุทราขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ พุทรายินดีน้อมรับคำชี้แนะ จากคุณ : แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ - [ 15 ส.ค. 50 15:21:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาคุยแป๊บนึง ก่อนไปล้างจานครับ ^^ ขอบคุณคุณด้วงครับ แวะมาอ่านและให้กำลังใจคนแรกเลย อะเจ๊ย ขอบคุณคุณ latics มากครับ ที่เอาเรื่องมาลงให้อ่านเนี่ย ทาง สนพ เขาตั้งใจขอความเห็นคนอ่านช่วยกันพิจารณาน่ะครับ ไม่ได้ตั้งใจโฆษณาขายเลยจริงๆ ขอบอก (ซาบซึ้งมากๆ ครับ) อยากบอกว่า ตอนผมอ่าน "คนในฝัน" ของคุณชนินทร อุลิศ จบ นึกถึงคำเดียวกันเด๊ะเลยครับ "เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด" แท้ๆ เชียว  สงสารอ้อมมากๆ  แต่ก็นะ นิดบอกว่ารักแล้วนี่... เฮ้อ... อึ้งไปเลยครับ  (นึกโกรธคุณชนินทรนิดนึงนะเนี่ย กร๊าก) ของ สนพ. อื่น พอดีผมอยู่ไกล ก็เลยยังไม่มีโอกาสได้หยิบจับ มาดูเลยครับ แต่เท่าที่กวาดตามองรายชื่อ สนพ. หลายชื่อที่รู้จัก ก็น่าเชื่อมั่นในคุณภาพนี่นา นิยายปกหวานสวยแบบที่ว่า ผมยังไม่มีโอกาสได้เห็นแฮะ  แอบ อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นยังไง (อยากรู้หรืออยากอ่านกันแน่คุณพีท เอิ๊ก) พูดถึงเรื่องสนุกอย่างเดียวกับการ "ให้อะไร" กลับมา มีเรื่องฝรั่งๆ มาเล่าสู่กันฟังครับ พอดีว่าผมอยู่ไกล เลยอ่านนิยายภาษาอังกฤษ เยอะ เพราะมันพอหาได้  จากการอ่านและสังเกตของผมเนี่ย ในวัฒนธรรมวรรณกรรมภาษาอังกฤษ งานประเภท erotic กับงาน romance จะต่างกันค่อนข้างชัด และดูออกง่าย ขอคุยเรื่องงาน Romance ก่อนนะครับ  แค่เรื่องนี้มันก็ใหญ่โต พอสมควรแล้ว งานโรมานซ์นี่ ให้นึกถึงนิยายแปลเล่มหนา หน้าปกมีรูปคู่ของหนุ่ม ล่ำๆ กับสาวสวยๆ แบบนั้นเลยครับ  งานโรมานซ์นี่ เมื่อก่อนผมก็ นึกว่าฉากบนเตียงคงจะเยอะ (แบบว่าปกมันชวนคิด พอดีผมไม่ได้ อ่าน แหะๆ)  แต่พอได้มาอ่านตำราการเขียนนิยายโรม้านซ์ของ นักเขียนคนหนึ่งของค่ายดัง Harlequin, Mills and Boon (ยอด ขายเป็นล้านๆ เล่มนู่นเลยครับ ทั่วโลก) ถึงรู้ว่า แม้แต่นิยาย โรม้านซ์ปกล่ำนี่ จุดเน้นของงานระดับ "คุณภาพ" ของฝรั่ง ก็ไม่ได้ เน้นขายฉากเซ็กส์ งานโรม้านซ์ที่ดี จะเล่นกับความรู้สึกและความเปลี่ยนแปลงของ ตัวละคร โดยเฉพาะฝ่ายหญิง และจะต้องแสดงให้เห็นถึงการฟัน ฝ่าอุปสรรคต่างๆ นานา เพื่อความรักที่แท้ ฉาก "บนเตียง" นี่ จะต้องมีความสวยงามละเมียดละไม และสื่อ "ภาพ" ผ่าน "อารมณ์" ของตัวละครฝ่ายหญิง  และที่สำคัญคือ (1) พระเอกข่มขืนนางเอกรึ ตายๆๆๆ ตายไปเลยครับ สำนักพิมพ์ ดีๆ ดังๆ ไม่รับพิมพ์แน่นอน ตกยุคไปแล้ว และ (2) นางเอกที่จำ ยอม ถูกกระทำ ไร้ความคิด นี่ก็ตายๆๆๆ อีกเหมือนกัน  งานแนว โรม้านซ์ในปัจจุบัน เน้นการให้ความสำคัญกับความเข้มแข็งของ นางเอก และสะท้อนอุปสรรคทางสังคมต่างๆ เช่น หน้าที่การงาน การเลี้ยงลูกโดยลำพัง ฯลฯ   อีกอันที่ไม่นิยมกันก็คือ การมีเพศสัมพันธ์ก่อนแต่งงาน หรือโดย ปราศจากความรัก  ประเด็นนี้เป็นที่ถกเถียงกันพอควร เพราะมัน เกี่ยวเนื่องกับการวางพล็อต  แต่แนวคิดปัจจุบันของ สนพ. ดีๆ คือ ถ้าจะต้องมีเพศสัมพันธ์ใน "เวลาอันไม่สมควร" จะต้องเกิด ขึ้นด้วย "เหตุผลที่ดีมากๆ" และนางเอกต้องไม่ถูกขืนใจ เช่น รัก แล้ว แต่ไม่ยอมรับตัวเอง คิดว่าตัวเองแค่ "เผลอใจ" เป็นต้น แล้วยังต้องแสดงให้เห็นว่า นางเอกได้รับผลร้าย เช่น ทุกข์ทรมาน ใจจากการ "เผลอใจ" ของตัวเองอีกด้วย แน่นอนว่ามันมีงานโรม้านซ์ที่ "ไม่ได้รับการยอมรับว่าดี" ปะปนอยู่ ด้วยเหมือนกัน  ในวัฒนธรรมวรรณกรรมภาษาอังกฤษ งานพวกนี้ จะอยู่ไม่ยืดครับ เพราะตัวเลือกมันมากเหลือเกิน คนเขียนตำราคนนั้น (ลืมชื่อ แหะๆ นึกไม่ออก) บอกไว้ชัดเจนว่า ฉาก "บนเตียง" เนี่ย ทำให้นักเขียนผู้ชายเขียนงานประเภทนี้ให้ รุ่งได้ยาก เพราะผู้ชาย "รู้สึก" กับเรื่องเซ็กส์ต่างจากผู้หญิง และ คนอ่านแนวโรมานซ์ก็คือผู้หญิง ถึงขนาดที่ว่ากันว่า นักเขียนหญิงจะไม่ใช้คำว่า "sex" แต่จะพูด ถึง "make love" คือทัศนะต่างกันตั้งแต่พื้นฐานเลยเชียว จุดสังเกตจุดหนึ่งก็คือ "เป้าหมาย" หรือ "วิธีการ" (ends or means?) (ก) เป้าหมายคือความรัก ฉาก "ร่วมรัก" เป็นส่วนหนึ่งของขั้นตอน การพัฒนาทางอารมณ์และสถานการณ์ เพื่อนำไปสู่ความตระหนัก ในรักแท้ (ซึ่งในโลกแห่งความเป็นจริงย่อมครอบคลุมเรื่องเซ็กส์) หรือ (ข) เป้าหมายคือฉาก "บนเตียง" เนื้อเรื่องและเหตุการณ์ ล้วน แต่นำพาให้เกิดโอกาสในการ "ขึ้นเตียง" ทั้งสิ้น แบบ (ก) คืองาน romance ที่แท้ ส่วนแบบ (ข) ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะครับ (สำหรับฝรั่ง) แต่เขาเรียก ว่า pornographic ก็คือหนังสือโป๊ประเภทนิยายนั่นเอง เพียงแต่ บางประเภทไม่ถือว่าผิดกฎหมาย แต่มีการควบคุมอายุผู้เสพ (ส่วนใหญ่จะกำหนดไว้ว่าอายุ 18 ปีขึ้นไป) อะจึ๊ย โม้มานาน ต้องไปล้างจานทำกับข้าวแล้วครับ ไว้กลับมาคุย ต่อ  ขอติดคุยกับน้องก้อนหินไว้ก่อนนะ ดึกๆ กลับมาใหม่จ้า แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 08:15:53 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ส.ค. 50 16:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เท่าที่สังเกต ข่าวในกรณีนี้มักเกิดจากการที่ผู้ปกครองไปร้องเรียนทั้งนั้น ส่วนที่ว่า เป็นสื่อลามก หรือ วรรณกรรมอีโรติก มันคงขึ้นกับภาษาเขียนที่ใช้ ส่วนอีกคำที่ไม่อยากให้ละเลยในกรณีที่มีงานประชุมวิชาการ "เส้นแบ่งระหว่าง “งานวรรณกรรม” กับ “สื่อลามก” " ขึ้นมาจริง คือคำว่า "โรมานซ์"  เชื่อว่าหลายคนก็คงสับสนระหว่าง คำว่า โรมานซ์ และ อีโรติก และก็เห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณ แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ ที่ว่าน่าจะมีการจัดเรทของหนังสือ  หนึ่งก็เป็นการให้ข้อมูลกับผู้อ่านและผู้ปกครอง และก็เป็นการป้องกันตัวเองด้วยของสำนักพิมพ์ ในกรณีที่ถูกฟ้องร้อง จากคุณ : IAmJin - [ 15 ส.ค. 50 16:10:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมคิดว่า ฉากร่วมรักอีโรติกมันคงไม่ใช่จุดเน้น จุดขายสักเท่าไรหรอกมั้ง จากประสบการณ์ของตัวเองที่อ่อนด้อย ภาษาผมก็ดิบ เเละตรง...ซะด้วย ที่เคยลองเเต่งมานะงับ มันเหมือนเป็นจุดเติมเต็มมากกว่า จุดขายนะ เพื่อให้เรื่องมันไปได้อย่างลงตัว ผมว่ายังไงพลอตก็ยังสำคัญที่สุด ในความคิดผมอานะ... เเล้วก็รู้สึกสงสัย ประเทศนี้เป็นอะไรกันเน้อ ถึงจะต้องคอยมาเซนเซอร์นู้นนี่ กับประชาชน ปิดบังทางความคิดกันเข้าไป ใช้วิธีปลูกฝังเยาวชนเอาดีกว่านะผมว่า ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ส่วนตัวคิดว่างานเขียนก็เหมือนงานศิลปะอย่างหนึ่งนะ เหมือนการระเบิดโลกส่วนตัวออกมา มันไม่มีกฏเกณฑ์ตายตัวว่าจะต้องเป็นเเบบนี้ รึ เเบบไหน วรรณกรรมอีโรติกจะต้องมีฉากเเบบนี้ ภาษาต้องสวยงดงาม ต้องได้อารมณ์แบบนั้น เเบบนี้ ส่วนตัวผมอาจจะชอบอะไรที่เเตกต่าง เเละเเหวกออกไปบ้างครับ ผมก็เเอบงงบางที มีคนมาบอกนู้นนี้ วรรณกรรมอีโรติกตกต่ำลง เเย่ลง รึอะไร ทำไมเขามองกันอย่างงั้นนะ...ผมสงสัย เค้าใช้อะไรวัดนะ ว่ามันเเย่ มันต่ำลง ในเมื่อเขาก็บอกว่า มันคือ "ศิลปะ" อืม.... เเล้ว ศิลปะ มันมีดีมีเเย่ด้วยเหรอครับ หากมันจะมีก็คงมีดีเเละเเย่ ตามความคิดของคนจะมอง เเต่มันไม่ใช่คนทั้งโลกเเน่นอนครับ มันจะต้องมีใครบอกดี มั่ง เเละเเย่มั่ง เราไม่สามารถเขียนอะไร เเล้วทำให้คนทั้งโลก ชอบ เเละยกย่องมันทั้งหมดได้หรอก เเต่ที่เรามีได้เเน่ๆคือ ความชอบ ความเชื่อมั่น ความรักที่มีต่อผลงานของตัวเอง ผมคิดว่า งานเเต่ล่ะชิ้น มันก็มีคุณค่าในตัวของมันอยู่เเล้ว คุณค่าในคนล่ะรูปแบบ มันอยู่ที่คนจะมอง จะโดน รึ จะชอบมันด้วย มันอาจจะไม่ดี เเย่สำหรับคุณ ในทางตรงข้าม มันอาจะเริ่ด! เยี่ยม อะเมซิ่ง กับคนอีกคน ส่วนตัวให้กำลังใจสุดตัวเลย เอ้า! คุณพีทสู้ๆนะครับ ทำอะไร ทำเลยครับ ผมชอบเรื่องสั้นของคุณพีทนะ ไว้ว่างๆจะไปหาหนังสือ ร้อน มาอ่านนะครับ สู้ๆเน้อ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 17:42:28 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 17:20:04 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 17:03:05 จากคุณ : shikak - [ 15 ส.ค. 50 17:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ล้างจานเสร็จ ตั้งเตาตุ๋นเนื้อ (ซ้วบ) เรียบร้อย มาเม้าท์ต่อดีกว่า เดี๋ยวที่นึกๆ ไว้จะลืมหมด คุณพีทยิ่งความจำปลาทองอยู่ด้วย เอิ๊ก อะจึ๋ง คุณ IAmJin พูดถึงเรื่อง "โรมานซ์" ขึ้นมาพอดี ใจเดียวกัน เลยครับ อิๆๆ   อ้อ... วงเล็บนิดนึงดีกว่า กันพลาด ไอ้ที่ผมเขียนไว้ข้างบนใน คคห 10 นั่น ผมพูดถึงวัฒนธรรมวรรณกรรมภาษาอังกฤษล้วนๆ นะครับ ผมไม่รู้เรื่องแวดวงวรรณกรรมไทย และภาษาอื่นๆ เลย แล้วก็มาเม้าท์ต่อเรื่อง erotic ฝรั่ง  อันนี้สารภาพว่า ไม่ค่อยรู้เท่า ไหร่อะครับ แหะๆ  แบบว่าไม่ค่อยได้อ่าน (ปกติคุณพีทอ่านพวก วรรณกรรมวัยรุ่นครับ ...หงือ... ไม่เชื่อเหรอ... จริงๆ นะเอ้า อ้าง ชื่อก็ได้ ผมชอบ K.A.Applegate, Emily Rodda และก็ไม่ค่อย ชอบ Christopher Pike ครับ รายหลังนี่ เขียนน่ากลัวมากกกก... อ่านแล้วนอนไม่หลับเลย ^^") ผมไม่รู้จริงๆ นะเนี่ย ว่านิยาม คำจำกัดความ และความหมายของ วรรณกรรมอีโรติกนี่มันคืออะไร  ไม่ได้เรียนมาทางวรรณคดีซะ ด้วยสิครับ  แต่มีข้อสังเกตจากแถวๆ บ้านผมดังนี้ครับ (1) งานอีโรติกมีน้อยมากๆ เมื่อเทียบกับงานโรม้านซ์ ซึ่งมีเยอะ มากๆ  และงานประเภท pornography (หนังสือโป๊ ซึ่งแบบที่ เป็นนิยายนี่ ไม่เยอะเท่าโรม้านซ์ แต่ก็เยอะกว่างานอีโรติก) (2) งานอีโรติก วางในร้านหนังสือปกติ มีในห้องสมุดประชาชน (ไอ้จำนวนน้อยที่ผมมีโอกาสได้อ่าน ส่วนหนึ่งก็มาจากห้องสมุด นี่แหละครับ)  ไม่ขึ้นป้ายจำกัดอายุแฮะ  งานโรม้านซ์ก็เหมือนกัน แต่หนังสือโป๊ที่นี่พอดีว่าถูกกฎหมาย เลยขายในร้านเฉพาะที่มี ใบอนุญาตประกอบการเฉพาะ และจำกัดอายุคนเข้าและซื้อ (3) งานอีโรติกมีแนวเรื่องหลากหลายมากๆ อาจจะเป็นแนวสืบ สวนก็ได้ แนวประวัติศาสตร์ แนวลึกลับก็ได้  แต่ที่แน่ๆ ไม่มี แนวโรม้านซ์  ส่วนงานโรม้านซ์ก็มีหลายแนวเหมือนกัน แนว ประวัติศาสตร์ (ยุคกลาง หรือยุคอาณานิคม) ก็ได้รับความนิยมสูง (4) งานอีโรติกเรื่องยาวมีน้อย มักจะเห็นในรูปแบบ anthology คือรวมเรื่องสั้นหลายนักเขียนเป็นคราวๆ ไป และมักจะเป็นนัก เขียนมีฝีมือ (5) คนอ่านงานอีโรติก มีทั้งหญิงและชาย  ในขณะที่คนอ่านงาน โรม้านซ์นี่ แทบจะเป็นผู้หญิงล้วนๆ (เกย์ก็ไม่ค่อยอ่านครับ) อันนั้นเป็นข้อสังเกตเรื่อยเปื่อยจากแถวบ้านผมนะครับ (บ้านนอก นิดนึง อยู่หลังเขาด้วยแหละ) ไม่ได้เป็นค่าสถิตินะ แหะๆๆ ยังไม่ ได้ค้นข้อมูลอะไรเพิ่มเติมครับ เล่าเรื่องงานอีโรติกที่ผมรู้จักดีกว่า  นักเขียนคนนึงที่ดังมากๆ ก็ เขียนแนวนี้เหมือนกัน เป็นผู้หญิงซะด้วย นั่นคือ Anne Rice ผู้ เขียนเรื่อง Interview with the Vampire ซึ่งเป็นเรื่องแรกในชุด The Vampire Chronicle (เอ๊... เรียกแบบนี้รึเปล่าหว่า พอดีตอน นี้ห้องหนังสือรกมากๆ เลยหาตัวอย่างเล่มไม่เจอครับ... อุ๊บ เจอแล้ว เขาเรียก The Chronicles of the Vampires ครับ) ชุดนี้ผมได้อ่านเล่มแรกเล่มนี้เล่มเดียว แต่นานแล้ว แหะๆ ลืมไป หมดแล้วครับ ตอนนั้นยังไม่รู้ด้วย ว่ามันอีโรติก แต่ในวงการนัก อ่านฝรั่ง ฮือฮากันมากว่า ในเรื่องนี้ ไม่มีฉากอย่างว่าเลยซักฉาก (ไม่รู้จำผิดรึเปล่า คุ้นๆ ว่าแบบนี้นะครับ) แต่บรรยากาศและกลิ่น อายมันอบอวลอลังการมากๆ เรียกว่า เอิบอาบไปด้วยความเย้า ยวนแบบนั้นเลยเชียว (นอกเรื่องนิดนึง theme เรื่อง vampire นี่ ฝรั่งเขาใช้ในแนว อีโรติกกันมากครับ เพราะธรรมชาติอันแสน "ใกล้ชิด" ของการ งับคอ กับเลือด ซึ่งเป็นตัวแทนของ "ชีวิต" หรือ "แก่นสารแห่ง ชีวิต" ของคน เรียกว่า intimate มากๆ นึกภาษาไทยไม่ออก แหะๆ) เรื่องชุดแวมไพร์ของแอน ไรซ์นี่ ถือว่าอีโรติกแบบ "ลึกเร้น" ครับ คือเล่นเรื่องราวของ "เพศ" ในระดับใต้น้ำ คือระหว่างบรรทัด แต่คุณแอนเธอก็ยังเขียนแนวอีโรติกแบบ "เหนือน้ำ" คือว่ากัน เห็นๆ พูดถึงเรื่องเพศอย่างชัดแจ้งด้วยเหมือนกันครับ แต่ใช้นาม ปากกา Anne Rampling เข้าใจว่าแรกๆ คงไม่อยากให้คนอ่านติด ภาพของแวมไพร์ ถ้าใช้ชื่อเดียวกัน  แต่สมัยนี้นักอ่านที่ติดตาม เขาก็รู้กันหมดแล้ว ในนามปากกา Anne Rampling นี่ ผมได้อ่านเรื่องเดียว คือ Exit to Eden ตอนที่หยิบมาอ่าน นึกว่าเป็นเรื่องลึกลับ พอดีช่วง นั้นบ้า Dead Sea Scrolls ของยิวที่ทำนายเรื่องโลกาวินาศปี ค.ศ. 2000 น่ะครับ  พออ่านดู... จ๊ากกกก... นั่งตัวเกร็งตั้งแต่ บทแรกเลย เรื่องนี้มันอีโรติกมากๆ ชนิดที่เรียกว่า ไม่มีการบันยะบันยังฉาก พิเศษเลยแม้แต่น้อย  แต่ที่สำคัญคือ แม้เซ็กส์จะเป็นแกนเรื่อง หลัก แต่เนื้อหาในเรื่องนี้ เป็นปมทางจิตวิทยาที่ลึกซึ้งมากๆ เป็น ทั้ง suspense คือแนวใจหายใจคว่ำ ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป และยังสะท้อนแง่มุมทั้งภายนอก (คือสังคม) และภายใน (เบื้อง ลึกจิตใจมนุษย์) อย่างกระชากอารมณ์เป็นที่สุด เรียกว่า "ป๋า" มากๆ ครับ (ถึงคุณแอนเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ถ้า เรียกว่า "ม้า" สงสัยจะให้ภาพไปคนละเรื่อง แหะๆๆ) แหะๆ ปรากฏว่า เรื่องอีโรติกฝรั่ง ตอนนี้ผมนึกออกแค่นี้เองครับ ไว้นึกได้เพิ่มเติม แล้วค่อยมาเม้าท์ต่อนะ  ที่จริงมีอีกประเด็นนึง เหมือนกัน คือในอังกฤษ ก็เคยมีการแจ้งจับหนังสือนิยายแบบนี้ เด๊ะเลย แต่ของเขาเกิดขึ้นในราวทศวรรษ 1920 หรือ 1930 (ยังไม่ได้ค้นข้อมูลครับ ไม่มั่นใจ) ก็ราวๆ 80 ปีที่แล้วนี่เอง เล่นเอานักวิชาการด้านวรรณคดีตบเท้าขึ้นเป็นพยานในศาลกัน เพียบ  เอาไว้มีเวลาค้นข้อมูลแล้วจะมาเล่าสู่กันฟังครับ (ถ้าไม่ ขี้เกียจ กร๊าก...) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ส.ค. 50 17:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หม่ำบะหมี่เนื้อตุ๋นเสร็จแล้ว ก็มาเม้าท์ต่อ น้องพุทรา ขอบคุณมากที่มาร่วมแลกเปลี่ยนจ้า  เล่ม "ร้อน" นี่ ตอนแรกเฮียก็ยังไม่ได้อ่านเหมือนกัน กะเก็บไว้เป็นทุนสำรอง ฉุกเฉิน เวลายืมหนังสือห้องสมุดไม่ได้ แล้วค่อยหยิบหนังสือตัว เองมาอ่าน (หนังสือที่ซื้อมาก็เลยบานเต็มบ้าน ยังไม่ค่อยได้อ่าน เพราะมัวแต่อ่านหนังสือห้องสมุด กร๊าก) แต่พอเกิดกรณีชวนศึกษาขึ้น คราวนี้เฮียก็เลยต้องคว้ามานั่งอ่าน จริงๆ จังๆ  แต่ก็ยังไม่จบเล่มหรอกนะ เพิ่งอ่านได้ครึ่งเดียวเอง อีกสามเรื่องที่เฮียอ่านก็ประมาณๆ สามเรื่องที่เอามาลงเป็นตัว อย่างนี่แหละ  แต่ค้นพบอยู่อย่างว่า นักเขียนเราแต่ละท่าน นิยม หักหลังคนอ่าน เอ๊ย หักมุมจบกันเหลือเกิน  อ่านไปก็ลูบหลังตัว เองป้อยๆ เจ็บนะเนี่ย ขอบคุณที่ร่วมเสนอความเห็นจ้า การขึ้นข้อความเตือนหน้าปกก็ดี เหมือนกันนะเฮียว่า ถึงมันอาจจะควบคุมไม่ได้ทั้งหมด (เหมือน เวลาขายบุหรี่... เอ่อ...) แต่อย่างน้อย มันก็แสดงข้อมูลให้คน อ่านเลือกที่จะเสพได้ และเป็นการแสดงความรับผิดชอบในระดับ เบื้องต้นอย่างนึงของผู้ผลิต (น่าจะต้องมีระดับเบื้องอื่นๆ ด้วยนะ) คุณ IAmJin ข่าวนี้ก็จริงอย่างที่คุณจินตั้งข้อสังเกตไว้เป๊ะเลยครับ เริ่มต้นจากการร้องเรียนของผู้ปกครองจริงๆ  แต่จะว่าไปก็ดีอยู่ อย่างนึงนะครับ ที่ร้องเรียนไปแล้วมีการดำเนินการจากฝ่ายบ้าน เมือง แสดงให้เห็นว่าเขาเอาใจใส่ดูแลนะ อิๆๆ ถ้าร้องเรียนอะไร แล้วเงียบหายหมด ก็อาจจะน่าห่วงเหมือนกัน (ประมาณน้ำไม่ไหล ไฟดับ พวกเนี้ย อิๆ) ขอบคุณสำหรับข้อเสนอสำหรับการเสวนานะครับ เอ้า ทีมงาน จง มาจดข้อมูลปาย... (คุณพีทเม้าท์อย่างเดียว เอิ๊ก)  และขอบคุณ สำหรับความคิดเห็นเรื่องการจัดเรทหนังสือด้วยครับ  (ว่าแต่จะจัด เรตติ้งด้วยดีเปล่า อิๆๆ  ประมาณ หนังสือเล่มนี้ ขายดี ขายไม่ออก อะไรทำนองนี้... ล้อเล่นนะคร้าบ) คุณ shikak ขอบคุณสำหรับกำลังใจคร้าบ  ผมขอเรียกพี่น้องชาว ณ ถนนฯ และคนเขียนงานที่เกี่ยวของมารับกำลังใจพร้อมๆ กัน เลยนะครับ  ผมว่างานนี้มีผู้มีส่วนเกี่ยวข้องเยอะเชียวแหละ แล้ว ก็... แหะๆๆ เรื่องสั้น 3 เรื่องที่นำมาลงเป็นตัวอย่างนั่น... ไม่ใช่ ของผมคร้าบบบบ... ขอแก้ข้อมูลนิดนึง  ผมทำหน้าที่จัดหน้า เฉยๆ TT (จัดนานมาก)  ผู้เขียนได้แก่ ซากดอกไม้, นายทิวา, และชนินทร อุลิศครับ   ตัวคุณพีทเอง เขียนแนวอีโรติกไม่เป็นจริงๆ แหละ ไม่สามารถครับ งานของคุณพีทนี่ เป็นแนวบอยส์เลิฟ (shonen ai) ครับ เทียบได้ กับแนว romance นั่นแหละ จะเรียกว่าเป็นแขนงย่อยอันนึงของ โรม้านซ์ก็อาจจะได้มั้ง  อ้อ ข้างบนนั่นลืมบอกไป ว่าโรม้านซ์ฝรั่ง ก็มีหลายเลเวลครับ คือขั้นซอฟต์ๆ นุ่มนวล ละมุนละไม ไม่มีฉาก "ขึ้นเตียง" (หรือที่อื่นๆ) อย่างมากแค่หวิวๆ  กับขั้นเทพ คือมีฉาก ร่วมรักด้วย แต่ก็ยังใช้เป็นพื้นฐานนำไปสู่ความรักเป็นจุดหลักอยู่ บอยส์เลิฟที่ผมเขียน แค่ระดับหวิวๆ แค่นั้นเองครับ ยังมิหาญกล้า ไปไกลกว่านั้น (กลัวเลือดหมดตัว ^^") ผมเคยอ่านงานของคุณ shikak สองเรื่องเอง คือเรื่องโด่น้อย กับเรื่อง Kiss or Kill  ผมกลับไม่รู้สึกว่างานของคุณ shikak ดิบ แฮะ  แต่ถ้าพูดว่าภาษาตรงก็คงใช่อะครับ  แต่ผมจำได้ว่าไม่รู้สึก ว่าหยาบ เพราะถ้ารู้สึกอย่างนั้น ผมมักจะเขียนบอกไว้ หรือไม่ก็ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ทิ้งร่องรอย ทำเป็นไม่ได้เข้ากระทู้ กร๊ากกก... เรื่อง Kiss or Kill เนี่ย แนว suspense มากๆ  อารมณ์เดียวกับ เรื่องสั้นในเล่ม "ร้อน" ที่ผมได้อ่านเลยครับ อ่านจบแล้ว ลูบหลัง ป้อยๆ ประมาณว่าเจ็บ... แหะๆ ส่วนเรื่องโด่น้อยเนี่ย มันช่างน่าร้าก ไม่รู้สึกว่าอีโรติกเลยนะ ขอ บอก  อ่านแล้วนึกถึงวรรณกรรมเยาวชนประเภท Judy Bloom อะ ครับ (เจ๊แกเขียนเรื่องการเจริญเติบโตเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น มีทั้งเรื่อง ฝันเปียก, การมีประจำเดือนครั้งแรก ฯลฯ เน้นจิตวิทยาการปรับ ตัวของวัยรุ่นครับ) ถ้าจำไม่ผิด คุณ shikak อายุยังไม่มากเลย เก่งครับ นับถือ แต่ พูดมากไปเดี๋ยวเขาก็นึกว่าชมกันเอง พอแค่นี้ดีกว่านะ กร๊าก ขอบคุณสำหรับความคิดเห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเด็นศิลปะ และความแตกต่างของแต่ละบุคคล ในด้านความชอบและคุณค่า ของงานครับ  ถ้ามีโอกาสคงได้แลกเปลี่ยนกันเพิ่มเติมนะ สุดท้ายนี้ ขออภัยที่คุณพีทใช้เนื้อที่เยอะก๊าบ ^^" จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ส.ค. 50 18:54:40 ]

ความคิดเห็นที่ 15 วานคุณพีท ให้ช่วยบอกคุณ บก ว่าช่วยถาม รตท.คนอง ให้ที ว่าจับเพราะสามเรื่องข้างบนนั่นจริงๆหรือ ถ้าใช่ คุณตำรวจคงต้องไปกวาดทุกร้านที่มีหนังสือ romance แล้วล่ะ จากคุณ : Deckard - [ 15 ส.ค. 50 19:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาอ่านแบบผ่านๆ แล้วก็เกิดอาการตกใจ พอดีไม่ค่อยถนัดแนวนี้อ่ะ มาเป็นกำลังใจให้เฮียกะชาวณ ถนนแล้วกันนะฮะ จากคุณ : หนูลิ (ละมุนใจ) - [ 15 ส.ค. 50 19:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ท่าจะขึ้นกระทู้แนะนำนะเนี่ย คุณพีท ไม่สามารถร่วมแสดงความคิดเห็นในเชิงวรรณกรรมได้ เพราะไม่ค่อยมีความรู้ ส่วนตัวอาจจะตลกนิดหนึ่งค่ะ คือ...ใช้ความรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนเป็นเกณฑ์ในการวัดว่าอันไหนลามกหรือไม่ลามกอ่ะค่ะ  16 เล่มตามข่าวที่คุณพีทว่า ไม่เคยอ่านเลยล่ะ (แหะ ๆ) แต่เล่มที่อ่านแล้วคลื่นไส้ทั้ง ๆ ปกสวยหวานแหววจนหลงซื้อมา แล้วก็ได้แต่โยนทิ้งไป เพราะไม่กล้าเอาไปบริจาคไม่เห็นมีในรายชื่อเลย....เป็นนักเขียนขายดีขนาดมีเว็บไซต์ด้วยนะคะ มีแฟนขับมากมาย แตะต้องไม่ได้เลย plot ก็อ่อน เขียนหนังสือก็ไม่ค่อยถูก คำผิดก็เพียบ ทำไมไม่โดนอ่ะ..... ไม่เข้าใจเลยค่ะ (ยังเสียดายตังค์ไม่หายเลยนะ กว่าจะหามาได้แต่ละบาท) จากคุณ : หมอ-ยา-ผู้-น่า-รัก - [ 15 ส.ค. 50 20:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 T-T อ่านกระทู้นี้ไม่จบก็เพราะบะหมี่เนื้อตุ๋นนี่ล่ะ หิววววววววววว แหะ ขออภัย นอกเรื่อง แหะๆ คือยังอ่านไม่คืบหน้าสะดุดคำว่าเนื้อตุ๋นอ่ะ จากคุณ : จริง - [ 15 ส.ค. 50 20:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ก่อนอื่น .. ส่วนตัวไม่คิดว่าคำว่าอีโรติกกับลามกจะแทนกันได้ ถามว่าเส้นแบ่งอยู่ที่ไหน ส่วนตัวอยู่ที่ว่าถ้าบรรยายฉากอย่างนั้น ก็ไม่โจ่งแจ้ง รู้รายละเอียด และเป็นการบรรยายเพื่อให้เห็นความเป็นไปของตัวละคร (ไม่ได้จะลอกคุณพีทนะ แต่รู้สึกจริงๆ) หรือไม่ก็เขียนโดยไม่มีฉากอย่างนั้นเลย แต่ให้ความรู้สึกหวามไหว ละมุนไปกับตัวละครได้ ขณะเดียวันก็มีนิยายหลายเรื่อง ที่เขียนหรือมีเหตุการณ์ที่ทำให้คิดถึงเหตุการณ์ที่ว่า แต่ไม่ให้ความรู้สึกว่าเป็นเรื่องละมุนละไมเลย แม้ถ้อยคำจะไม่หยาบคาย แต่ก็ไม่คิดว่าเป็นแนวอีโรติก ออกจะเข้าข่ายลามกได้ เห็นแย้งค่ะ รู้สึกว่าหนังสือเป็นสื่อที่ดี สอนคนได้ ดังนั้นหากจะมีฉาก make love ก็ควรจะเกิดเมื่อมีเหตุสมควร มองไม่เห็นเลยว่าทำไมต้องบรรยายแบบดิบเถื่อน โจ่งแจ้ง นอกจากเพื่อสนองคนกลุ่มหนึ่งที่เสาะแสวงหาเท่านั้น ซึ่งก็ควรจะระบุให้ทราบชัดเจนไป ส่วนประเด็นของเรื่องตัวอย่างที่ยกมา พูดแบบกลางๆ 3 เรื่องนี้ ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าเป็นอีโรติกด้วยซ้ำ ชัดหน่อยก็เรื่องที่ 2 แต่ไม่รู้สึกว่าหยาบโลน (ขออภัยถ้าจะบอกว่าไม่รู้สึกละเมียดละไม อย่างสนิมสร้อยที่ได้รับการพูดถึงเนืองๆ ไม่มีการบรรยายฉากเช่นนั้นเลย แต่เชื่อไหม ว่ารู้สึกร่วมไปกับตัวละครได้ รู้สึกถึงความอ่อนโยนและเห็นใจเธอๆ อย่างยิ่ง) แต่ว่าเรื่องสั้นในนั้นก็มีอีก 9 เรื่องไม่ได้หรือ ... หรือว่าตำรวจบอกว่าจับหนังสือเพราะเนื้อหาใน 3 เรื่องนี้? จากคุณ : scottie - [ 15 ส.ค. 50 22:41:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมได้หนังสือเรื่อง "ร้อน" ที่ทางสันติบาล แจ้งจับในฐานที่ในเล่มนี้มีเนื้อหาลามกอนาจาร ทันทีที่ได้อ่านข่าวที่คุณพีท นำมาลงในกระทู้นี้เกิดคำถามขึ้นในใจว่า คนที่แจ้งจับ หรือข่าวงที่ลงไปว่า ได้รับการร้องเรียนจากบรรดาผู้ปกครองและจาก รมว.วัฒนธรรม นั้นได้อ่านเนื้อหาในเล่มแบบจริง ๆ จัง ๆ หรือเปล่า... และเมื่ออ่านแล้ว แยกได้ไหมว่าสิ่งที่อ่าน เรียกว่า ลามกอนาจาร หรือเรียกว่า อีโรติก และทราบหรือไม่ว่าหนังสือที่เรียกว่า อีโรติก กับ ลามกอนาจาร แตกต่างกันที่ตรงไหน .... หรือว่า พอเปิดอ่านแล้ว ก็สรุปเหมารวมว่ามันคือสื่อลามกอนาจารเสียทั้งหมด ถ้าอย่างนั้น หนังสือโรมานซ์ที่หน้าปกเป็นรูปชายหน่มและหญิงสาวโพสท่าทางยั่วยวนชวนฝัน และ หนังสือที่รูปเล่มหน้าปกเป็นการ์ตูนลูกกวาดแต่เนื้อในยิ่งกว่าหนังสือที่โดนกวาดเสียอีก หรือบางครั้งอาจจะยิ่งกว่าหนังสือโรมานซ์ ทำไมถึงไม่โดนกวาดจับไปเสียด้วย เส้นแบ่งระหว่างคำว่า อิโรติก และ ลามกอนาจาร อาจจะดูคลุมเครือในความรู้สึกของคนหลายคน เพราะนั่นเป็นมุมมองของคนแต่ละคนที่มองต่างกันไปด้วยเช่นกัน เหมือนที่ทางสันติบาลมองว่าหนังสือที่โดนกวาดจับเป็นสือลามกอนาจาร ในขณะที่นักเขียนหรือนักอ่านที่อ่านหนังสือมานาน ก็คงจะพอแยกออกว่า ระหว่างคำว่า อิโรติก และ ลามกอนาจาร ต่างกันเช่นไร แต่สำหรับเล่มร้อนที่ผมมีอยู่ ผมจัดมันเข้าอยู่ในจำพวก อีโรติก ดังเช่นที่ บก. รวี ได้เขียนไว้ใน คคห.ที่ 3 หากจะถามว่าเพราะอะไร คนที่อ่านเท่านั้นจึงจะตอบได้ ***************** ขอโหวตเป็นกระทู้แนะนำครับผม แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 23:18:49 จากคุณ : จิตปาตลี - [ 15 ส.ค. 50 23:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แว่บมาอ่านคร่าวๆ ยังยุ่งกับงานอยู่ค่ะ..   ว่างแล้วจะมาอ่านแบบตั้งใจ แต่วันนี้อ่านคร่าวๆแล้ว  ชักเป็นห่วงงานชิ้นนี้จัง.. จัง..http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5708013/W5708013.html   แต่เข้าไปอ่านแล้วชอบภาษาที่ใช้นะคะ  สละสลวย  เนื้อเรื่องก็อ่านได้เพลินๆค่ะ.. เท่าที่อ่านดูก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะไปเข้าข่ายข้อหาดังกล่าวได้ยังงัย..ลามกตรงไหนเนี่ย !เฮ้อ ! เป็นงง. ! ค่ะ จากคุณ : ณ กมล - [ 15 ส.ค. 50 23:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หายหน้าหายตาไปนาน โผล่มาอีกที ยังมีใครจำหมูพีได้ไหมค้า ><~ ถึงงานจะยุ่งเป็นยุงตีกันแค่ไหน แต่พอได้ข่าวจากพรายสาวคนสวยที่มาช่วยกระซิบก็รีบแวะเข้ามาดูเลยค่ะ โชคดีจังที่ขึ้นหน้าแนะนำ เลยหาง่ายหน่อย ^^"" หนูยังอ่านไม่จบดีนะคะเฮีย แล้วก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง (เอาจริงๆ น่าจะใช้คำว่าไม่รู้เลย 555) ว่าเส้นแบ่งระหว่างคำว่า โรมานซ์ อีโรติก หรือว่า อนาจาร นั้นมันอยู่ที่ตรงไหนอ่ะค่ะ เพียงแค่สงสัยๆ ว่าถ้าอย่างนั้น หนังสืออีกล้านแสนแปดหมื่นเล่มที่วางทั่วทั้งตลาด หาง่ายยิ่งกว่าลูกกวาด 3 เม็ดบาท (เพราะเดี๋ยวนี้ขึ้นราคาหมดแล้ว กรี๊ดด บอกอายุ 55+) ทั้งที่หน้าปกเป็นชายหนุ่มกล้ามโต (ไม่กล้ามองนานอ่ะค่ะ เขิน 555+) หรือว่าเป็นหน้าปกหวานแหวว นั่นจะจัดอยู่ในกลุ่มไหนหนอ แล้วอย่างนี้บทอัศจรรย์อันโด่งดังกลางไร่ฝ้ายของท่านสุนทรภู่จะจัดอยู่ในกลุ่มไหนหรือคะ ไม่ได้มาลากให้เรื่องยุ่งจริงๆ นะคะ แต่หนังสือ การวาง position และการแบ่ง segment ของกลุ่มเป้าหมาย เป็นการสกรีนแล้วอย่างหนึ่งหรือเปล่าคะ หนูไม่รู้... หนูไม่รู้ (กร๊ากก มามั่วให้งงแล้วมาไม่รู้ๆ อีก 555+) เฮ้อ... ยิ่งพูดยิ่งงง... ทำเฮียงงไปด้วยหรือเปล่าคะนี่ ^^""" หนูไปเอ่เอ๊ก่อนนะคะ แล้วจะแวะมาดูใหม่ค้าบบบ @^___________________^@ ปล. ยืมพื้นที่จิ๊ดนึงนะคะ ( ( ( พี่ scottie ค้า ) ) ) คิดถึงๆๆๆ :) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 16 ส.ค. 50 00:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาขอต๊กกะใจกับข่าวนี้ก่อน *o* เอมิก็เพิ่งได้ยินมาจากพี่ณาราเหมือนกันค่ะ ถึงกับอึ้งกิมกี่ไปเรย ยังกะมาจับพวกขายแผ่นหนังวาบหวิวสยิวกิ้วซะงั้น จริงๆก็น่าจะมีการแบ่งผลงานเขียนเข้าหมวดหมู่ชัดเจนเหมือนกันนะคะ ปล.ยังอ่านบทความของคุณพีทไม่จบ มาแปะทักก่อน เอมิอ่านหนังสือช้าค่ะ (จริงๆทำอย่างอื่นก็ช้าหมดแหละ) เดี๋ยวจะค่อยๆกลับขึ้นไปอ่าน แล้วมาเม้นท์ใหม่ อิอิ จากคุณ : เอมิ_ยัยร้อยรัก (รวัลย์) - [ 16 ส.ค. 50 00:41:59 ]

ความคิดเห็นที่ 24 . อีโรติก เชื่อว่า คำนี้อาจเป็นคำใหม่สำหรับบางคนที่เพิ่งคลิ๊กเข้ามาในกระทู้นี้ ส่วนตัวเคยเข้าใจว่าอีโรติก คือเรื่องแต่งที่เขียนเน้นหนักไปในเรื่องทางเพศ แล้วก็เข้าใจผิดมานานเต็มที อาจเพราะไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้ด้วย ต่อเมื่อได้มาร่วมกันกับพี่ ๆ น้อง ๆ กลุ่มหนึ่งในถนนนักเขียนทำหนังสือในนาม ณ ถนนฯ นี้ จึงได้เข้าใจว่า แท้จริงแล้ว อีโรติกกับอนาจารต่างกันอย่างไร (คงไม่ต้องอธิบายซ้ำ เพราะมีบทความข้างบนอธิบายไว้ได้ชัดเจนอย่างดีแล้ว) ในกรณีนี้ ที่เป็นข่าว แรกสุดรู้สึกตกใจ ต่อมาเมื่อมานั่งคุยกันหลาย ๆ คนในกลุ่มคนทำงาน เรากลับรู้สึกว่า ดีเหมือนกันนะที่มีข่าวนี้ขึ้นมา ไม่ใช่ดีใจที่เป็นข่าว ข่าวนี้ทำให้เราดังนะคะ แต่ข่าวนี้กลับกระตุ้นให้เรายิ่งตระหนักถึงสิ่งที่เราจะนำเสนอต่อสังคม รู้สึกถึงความรับผิดชอบยิ่งขึ้น การที่เรามาตั้งกระทู้นี้ ก็เพราะอยากให้ผู้อ่านเป็นผู้ตัดสินเอง ว่างานของเราคืออะไร? บรรทัดฐานที่จะแยกแยะว่างานใด เป็นอะไร อยู่ตรงไหน? วรรณกรรมอีโรติก แตกต่างกับ สื่อลามกอย่างไร? และต่อยอดอีกหนึ่งประเด็นที่สำคัญ เราจะมีแนวทางแก้ปัญหานี้อย่างไร? พรุ่งนี้จะเข้ามาคุยต่อค่ะ จากคุณ : syringe - [ 16 ส.ค. 50 04:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ยังไม่ได้อ่านทั้งสามชิ้นที่คุณพีท แปะไว้  แต่เข้าใจว่าทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้น  คงเป็นผลพวงมาจากสนพ.อื่นที่เขียนเรื่องทำนอง แฉๆ นั้นอยู่ แต่โดยส่วนตัว คิดว่าการทำงานเขียนที่มีการตักเตือนไว้ล่วงหน้าว่า เป็นงานเหมาะสมกับคนวัยไหนก็เป็นสิ่งที่น่าจะทำ ถ้าหากเราพอทำได้ เพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อคนอ่านของเราบางกลุ่มที่อาจจะยังมีวุฒิภาวะไม่มากพอ การทำงานหนังสือเหมือนการทำงานเพื่อสังคม  เมื่อวางบนร้านหนังสือ ก็จะมีคนเดินเข้ามาดูในร้านทุกเพศทุกวัย    คนอ่านมีหลากหลาย คนเขียนทำงานเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดกับคนอ่าน และเพื่อให้เขาได้รับสารที่เราคิด   เราสามารถคิดได้หลากหลายและเสรี       แต่วิธีการและกระบวนการถ่ายทอดของเราในตัวหนังสือ    อาจจะไม่ได้เหมาะสมกับคนอ่านทุกๆคน   คิดว่า  การจัดเรต หนังสือเป็นเรื่องที่เราควรให้ความสำคัญอย่างจริงจัง แล้วตามด้วยการให้ความรู้ที่ถูกต้องแก่เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องต่อไป จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ - [ 16 ส.ค. 50 06:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เคยมีพี่ บ.ก. โทรมาบอกว่า "เฮ้ย! เจ ขอเรื่องอิโรติกเรื่องนึง" แล้วก็วางสายไป ผมก็ตอบรับและรู้สึกตื่นเต้นและมีความอยากเขียนอยู่ล้นปรี่ ผ่านไป 1 เดือนกว่า ๆ ก็ต้องโทรไปบอกพี่ท่านว่า "พี่ครับ ผมไม่สามารถ อิโรติกของผม มันกลายเป็นอิโรคจิต ไปเสียแล้ว" ในฐานะที่เป็นมือสมัครเล่น ที่ไม่ได้เข้าใจในความละเมียดของอารมณ์และภาษาอย่างถ่องแท้ ถึงขั้นอ่อนหัดในเรื่องวรรณกรรมอย่างผม ยอมรับเลยครับว่ามันยากมาก ๆ  บอกตามตรงว่าเรื่องอื่น ๆ ที่เป็นแนวอื่น ๆ ที่ผมเขียนได้ไม่เสร็จเป็นเพราะขี้เกียจ  แต่สำหรับงานเขียนแนวนี้ ผมได้ลองใช้ความพยายามเป็นอย่างมากแล้ว แต่... เขียนไม่ได้จริง ๆ เพราะอะไรล่ะ ? เพราะอิโรติกมันเป็นงานชั้นครู ที่ต้องใช้ความสามารถและประสบการณ์ในการเขียนสะสม รวมทั้งการเล่นกับอารมณ์ที่ละเมียด ภาษาอันงดงาม สิ่งต่าง ๆ นั้นผมไม่มี แล้วอย่างนี้จะเรียกว่าสื่อลามกได้อย่างไรกัน  มันคนละชั้นกันเลยละ  อย่างสมมติว่าพี่ บ.ก. ท่านนั้นโทรมาบอกว่า "เฮ้ย! เจ ขอเรื่องประสบการณ์หวิว ๆ  ไปลงไทยเพลย์บอยหน่อย" อันนี้ผมคงจะเขียนได้เป็นเล่ม ๆ แน่ เพราะเคยเขียนเล่น ๆ ให้เพื่อนอ่าน  ซึ่งก็ว่ากันโจ้ง ๆ  ด้นสด ไม่ต้องปูพล็อตอะไรมาก เขียนง่ายดี อารมณ์ที่ละเมียดไม่ต้อง ใช้อารมณ์กระสันล้วน ๆ --- แฮ่ะ ๆ อ่านกระทู้นี้แล้วได้ความรู้ดีจัง จากคุณ : ใบตอง ({``-_-}{-``-}{-_-``}) - [ 16 ส.ค. 50 06:59:28 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แวะมาคุยยามเช้าตรู่ครับ  วันนี้งานเยอะนิดนึง ต้องรีบไปโม่ ขืนโม้มาก มีหวังกระปุกโบ๋ ไม่มีข้าวสารกรอกหม้อแน่ โฮ่ๆๆ เลยแค่มาเม้าท์ทักทายเพื่อนๆ ก่อนครับ คุณ Deckard ขอบคุณที่แวะมาร่วมแสดงความคิดเห็นครับ เดี๋ยว ผมจิก เอ๊ย สะกิด บ.ก. (และทีมงานที่จะไปชี้แจงกับทางเจ้าหน้า ที่) ให้มาดูนะครับ (อ้อ เจ๊หมูอยู่ข้างล่างแล้ว)  ยังไง รตท. ท่าน ก็ทำตามหน้าที่ตามขั้นตอนครับ ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องกฎหมายแฮะ แต่ท่านเป็นผู้รับแจ้งความ ก็ต้องดำเนินการการสอบสวนไปตาม ระเบียบวิธีของทางราชการ ถ้าผมเดานะครับ คาดว่าคงไม่ได้เจาะจงไปที่สามเรื่องข้างบนมั้ง แต่อ่านเนื้อความข่าวแล้วอาจจะเป็นเพราะ "มีเนื้อหาบรรยายที่ ส่อไปในทางลามกอนาจาร"  ซึ่งก็คงจะมีทุกเรื่องแหละครับ เล่ม นี้มันแนวอีโรติกนี่นา เจอไปเต็มๆ เลย งืด... อะจ๊าก... กวาดทุกร้านที่มีหนังสือโรม้านซ์คงไม่ดีมั้งคร้าบ แหะๆ ทราบว่าคุณ Deckard ล้อเล่น  แต่ถ้าทำแบบนั้นจริงๆ หนังสือแนว โรม้านซ์ดีๆ ก็พลายติดหลังแหไปด้วยแหงๆ TT  แค่นี้ก็แย่แล้ว เอิ๊ก หนูลิ โอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งตกใจมากจ้า เฮียตกใจไปรอบนึงแล้ว... เอ๊ะ หรือช่วยกันตกใจแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้แบ่งเบากันไป ฮ่าๆๆ เฮียก็ไม่ถนัดแนวนี้เหมือนกัน ทั้งเขียนและอ่านเลย  แนวนี้ชอบ หักหลังอะ เจ๊บเจ็บ ^^"   ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้า  เอ้า ชาว ณ ถนนฯ และผู้เขียนงานที่เกี่ยวข้อง มารับกำลังใจด่วน คุณหมอ-ยาฯ  ขอบคุณที่แวะมาคุยกันคร้าบ  ขึ้นกระทู้แนะนำไป แล้วจริงๆ ด้วยแหละ  ขอบคุณเพื่อนๆ ที่ช่วยกันให้คะแนนนะครับ (เอ๊ะ... มีให้คะแนนผ่าน sms แบบรายการเรียลิตี้โชว์ทางทีวีปะ ครับเนี่ย อิๆๆ) หนังสือสิบกว่าเล่มตามข่าวนี่ ผมก็ไม่เคยอ่านเหมือนกันครับ ยก เว้นเล่ม "ร้อน" เล่มเดียว ที่หอบหิ้วกลับบ้านนอกมาด้วย  เท่าที่ ดูชื่อ รู้สึกว่าเป็นหนังสือแนว non-fiction กึ่งสารคดี หลายเล่มรึ เปล่าหนอ (เดาๆ เอาครับ) ผมว่าความรู้สึกวิงเวียนเป็นลม เอ๊ย คลื่นไส้อาเจียนที่คุณหมอฯ ว่า ก็เป็นเกณฑ์ที่น่าสนใจนะครับ อืม... ที่จริงจะว่าไป... ก็น่าจะ เป็นเกณฑ์ที่ดีเลยแหละ อิๆๆ  เพราะบางอย่าง เราพยายามหา คำจำกัดความกันแทบตาย แต่สุดท้าย ความรู้สึกของคนเรานี่ แหละ เป็นปรอทชี้วัดที่บอกอะไรได้ไม่น้อยทีเดียว หนังสือที่ซื้อพลาดไปแล้ว ผมก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกันครับ (คุณ พีทเกาหัวแกรกๆ) ผมก็มีอยู่บ้างเหมือนกัน ส่วนใหญ่เป็นหนังสือ ฝรั่งแฮะ ก็เก็บไว้รกๆ บ้านอย่างนั้นแหละ (ด้วยความงก TT) เอ่อ... คิดไปคิดมาอีกที แล้วเริ่มกังวล... ว่าถ้าคุณหมอ-ยาฯ ได้ อ่านงานผมแล้ว... จะคลื่นไส้วิงเวียนเปล่าหว่า... เอิ๊ก คุณจริง  อะจ๊ากกกก... แบบนี้ต้องโทษบะหมี่เนื้อตุ๋น แหะๆๆ อิ่มแล้ว มีเวลา แวะมาคุยกันต่อนะคร้าบ  คุณจริงก็เป็นนักอ่าน ตัวจริงขาประจำอีกคนนึงแห่งถนนนักเขียนเลยเชียว คุณครูก๊อตตี้ ขอบคุณที่แวะมาร่วมแสดงความเห็นครับ  สำหรับ ประเด็นแจ้งจับเพราะเรื่องไหน พอดีผมอยู่ห่างไกลนิดนึง ^^" ข้อมูลในรายละเอียดยังไม่ค่อยทราบมาก  ยังไงทีมงานเมื่อได้ เข้าพบทางเจ้าหน้าที่แล้ว มาบอกเล่าเพิ่มเติมก็ดีนะครับ ส่วนตัว ผมดูจากเนื้อข่าวที่ลงว่า "มีเนื้อหาบรรยายที่ส่อไปในทางลามก อนาจาร" แล้วก็เดาว่า สงสัยจะมีเนื้อหาแบบที่ว่าทั้ง 12 เรื่องเลย ล่ะครับ งืด... ส่วนที่ทีม บ.ก. คัดมานำเสนอ 3 เรื่อง ผมเดาว่าคง เพื่อเป็นตัวอย่างมั้งครับ  ผมลองอ่านเรื่องที่เหลือไปบ้างแล้ว (เพิ่ง อ่านได้อีก 3) ก็รู้สึกว่าระดับความ "อีโรติก" ก็ประมาณนี้นะครับ ยังไงรบกวนทีม บ.ก. มาเล่าเพิ่มเติมหน่อยก็ดี ว่าทำไมเลือกสาม เรื่องนี้นะครับ (ถ้าไม่มาจะจุดธูปเรียกนะ ^^) ยังไม่ได้อ่าน "สนิมสร้อย" แต่พอเห็นที่คุณก๊อตตี้เอ่ยถึงแล้ว เลย ชักอยากลองอ่านขึ้นมาบ้างแล้วสิ  ส่วนตัวผมเห็นว่า การเขียน "ฉาก" อีโรติกเนี่ย (ไม่ว่าจะในงานแนวอีโรติก, แนวโรม้านซ์, หรือ แนวอื่นๆ) มันยากกกก มากกกกก เลยเชียว  เพราะมันเล่นกับ อารมณ์ความรู้สึกของคน และต่างคนก็มีกรอบและเส้นวัดที่ต่างกัน การสร้างงานที่ทำให้คนรู้สึกละมุนละไมได้เนี่ย ถึงไม่ใช่ฉากนั้น ก็ยากอยู่แล้ว พอมาถึงฉากแบบนั้น แล้วทำให้รู้สึกละมุนละไม ได้เนี่ย ยิ่งยากเข้าไปใหญ่  และสุดยอดแห่งความยากก็น่าจะเป็น แบบในเรื่อง "สนิมสร้อย" ที่คุณก๊อตตี้ว่า คือไม่มีการบรรยาย ฉากแบบนั้นเลย แต่ "พา" คนอ่านไปกับความรู้สึกของตัวละครได้ อะโห... เลยครับ  (นึกถึงงานชุดแวมไพร์ของ Anne Rice ขึ้นมา เชียว แต่เพิ่งเคยอ่านเล่มเดียว... กร๊าก) คุณจิตปาตลี ขอบคุณที่มาร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยครับ  เข้าใจ ว่าเส้นแบ่งระหว่างคำว่า "อีโรติก" กับ "ลามกอนาจาร" มันยังคลุม เครืออยู่มาก ทั้งในความรู้สึกของคนอย่างที่คุณจิตปาตลีว่า และ อาจจะรวมถึงในบรรทัดฐานของสังคมด้วยมั้งครับ  ผมไม่แน่ใจว่า ในมาตรา 287 ที่ข่าวกล่าวถึงนั้น ระบุข้อความตรงนี้ไว้ว่ายังไง (ไม่ทราบด้วยซ้ำ ว่ามันเป็นกฎหมายฉบับไหน ปี พ.ศ. ไหน เอิ๊ก) แต่ก็แอบสงสัยว่า ท่าทางจะมีความไม่ชัดเจนอยู่มาก ในขณะเดียวกัน ก็คงต้องยอมรับว่า วงการวรรณกรรมไทย เรามี งานแขนงนี้อยู่ก็จริง แต่ความเข้าใจของสาธารณชนวงกว้างต่อ เรื่องนี้ก็เลือนลาง คงไม่เท่ากับในหมู่นักวิชาการและนักศึกษาด้าน วรรณคดีแน่ๆ  บางทีก็ต้องเห็นใจผู้ปฏิบัติงานด้วยเหมือนกัน ว่า ท่านอาจจะไม่ได้อยู่ในแวดวงวรรณกรรม และมีภารกิจหลักที่ กว้างขวาง จะให้รู้หรือเข้าใจลึกซึ้งไปทุกเรื่องก็คงจะยาก ผมว่านะ การที่ประเด็นนี้ถูกเปิดมาจากกระทรวงวัฒนธรรม ก็น่าจะ เป็นนิมิตหมายอันดีอย่างหนึ่งนะครับ ว่าทางกระทรวงไม่ได้นิ่ง นอนใจต่อสวัสดิภาพของเยาวชน และสุขภาพของสังคมโดยรวม ทีนี้ "วรรณกรรม" และ "ศิลปะ" ก็เป็นองค์ประกอบที่สำคัญยิ่ง อย่างหนึ่งใน "วัฒนธรรม" ที่กระทรวงนี้ดูแลอยู่  ก็อาจจะเป็น โอกาสอันดี ที่ทำให้สังคมเราได้มาทบทวน และหาจุดยืนที่ชัด เจนกับประเด็นอัน "คลุมเครือ" เหล่านี้ซักที  และถ้าเราทำได้ ก็น่าจะส่งผลให้วงการวรรณกรรมของเราเข้มแข็งขึ้นจากภายใน ด้วย และมีแนวทางบรรทัดฐานของพวกเรากันเอง ที่ช่วยกันดูแล ไม่ให้เกิดกรณีลูกกวาดซ่อนยาพิษได้ โดยมีจุดร่วมความเข้าใจที่ ตรงกันครับ มุมมองที่ต่างกัน เป็นประเด็นนึงที่อาจจะทำให้การหาจุดร่วม ไม่ ใช่เรื่องง่ายๆ ใช้เวลาสั้นๆ (ประเด็นอื่นๆ ที่มุมมองหลากหลายและ หาจุดร่วมยากก็ยังมีอีกมาก ดูแค่ร่างรัฐธรรมนูญก็มึนตึ้บแล้ว อิๆ) แต่ก็เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งของสังคมมนุษย์ และน่าจะมีจุดแข็ง ให้เราใช้ประโยชน์ได้ จากความหลากหลายทางความคิดนี้ด้วย เช่นกันครับ (ฟังดูฝันเฟื่อง แต่ยังยินดีที่จะฝัน เอิ๊ก) ขอบคุณที่ช่วยกดโหวตกระทู้ครับ ขึ้นแย้ว ^^ คุณ ณ กมล  ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันก่อนครับ  กระทู้ยาวๆ เนื้อหาเยอะๆ นี่ มันใช้เวลาอ่านมากจริงๆ (ผมก็เหมือนกัน งืด) งานชิ้นที่คุณ ณ กมล ยกมาให้ดู ผมยังไม่ได้อ่านแฮะ  พอดีไม่ ค่อยได้เดินห้องกวี (เพราะคิดช้า และเขียนไม่ออก แง)  สงสัย ต้องหาโอกาสโฉบไปสังเกตการณ์มั่งแล้ว ว่าน่าเป็นห่วงแค่ไหน อิๆๆ   ยังไงมีเวลาแล้ว ขอเชิญเข้ามาเม้าท์ เอ๊ย พูดคุยกันต่อนะคร้าบ อะจ๊าก ยาวไป ส่งไม่ผ่าน ตัดครึ่ง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 ส.ค. 50 07:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แหมๆๆ นักอ่านนักเขียนรุ่นดึกสมัยนี้ก็ยังมีอยู่มากจ้าหมูพี จำไม่ ได้ก็เกินปาย (ถนนสายนางฟ้า ก็ไม่ได้นานนนนน มากนี่นะ ขนาด นมัสเต...ความรัก ยังจำได้เลย โฮ่ๆๆ)  ขอบคุณที่แวะมาส่งเสียง แม้จะโดนงานท่วมจ้ะ (ว่าแล้วก็ร้องเพลง "เพื่อนไม่เคย... ไม่ เคยทิ้งกัน..." ของคุณนรินทร ณ บางช้าง) ไอ้เส้นแบ่งที่หมู เอ๊ย หนูว่าไม่รู้อ้ะ เฮียก็ไม่รู้เหมือนกัน กร๊าก เลยได้แต่โม้ๆ เอาจากที่เห็นแถวๆ บ้านนอกไปเรื่อยเปื่อย เผื่อว่า ข้อมูลจากนอกบ้านจะมีประโยชน์มั่งแค่นั้นเอง  ถ้าเข้ามาถึงเรื่อง นิยาม, ขอบเขต ฯลฯ เมื่อไหร่ ก็แบ๊ะๆๆ ด้วยคนทันที ^^" ไอ้หนังสือกล้ามโตที่ว่า จัดอยู่ในหมวดโรม้านซ์อะจ้ะ  แล้วใน หมวดนี้ ของฝรั่งก็ยังมีหลายเกรดหลายเลเวลเหมือนกัน หนังสือ แปลในตลาดไทย ก็คงขึ้นอยู่กับว่าใครเลือกงานแนวไหนมาแปล มั้ง  ถ้าเป็น สนพ (ฝรั่ง) เกรดดี งานโรม้านซ์นี่ พล็อตซับซ้อนพอๆ กับนิยายไม่โรม้านซ์เลยนะ เขาว่ากัน และเล่นกับความรู้สึกตัว ละคร (นางเอกอะแหละ) ได้จับใจคนอ่าน ขายได้เป็นล้านๆ เล่ม เลยเชียว  ถ้าเป็นงานเกรดต่ำก็... นะ ^^" และงานโรม้านซ์ ก็มีหลายเลเวลเช่นกันจ้า ทั้งแบบซอฟต์ๆ หวิวๆ (แบบเฮีย เอิ๊ก) และแบบถึงลูกถึงคน  แต่แบบหลังนี่ ถ้าเป็นเกรด ดี ก็เขียนได้ไม่หยาบเหมือนกัน (เขาว่ามานะ เฮียยังไม่ได้อ่าน เอิ๊ก)  ถึงขนาดที่ว่า นักเขียนดีๆ แนวโรมานซ์นี่ หาผู้ชายยาก เพราะส่วนใหญ่เขียนออกมาแล้ว คนอ่านผู้หญิงไม่ค่อยคล้อยตาม (ข้อมูลฝรั่งนะ) บทอัศจรรย์อันโด่งดังกลางไร่ฝ้าย... เอ่อ... อยู่กลุ่มไหนดีล่ะ ถ้าเป็นพวกเราๆ คนอ่านคนเขียน คงไม่มีใครจัดว่าลามกอนาจาร แน่ๆ จ้า  แต่ถ้าดูข้อความในข่าวที่ว่า "มีเนื้อหาบรรยายที่ส่อไป ในทางลามกอนาจาร" แล้ว... กร๊ากกก... ขอไม่คิดดีกว่านะ วันสุนทรภู่เพิ่งผ่านไปไม่นานนี่เอง... กลัวหัวแหว่ง (โดนนรกงาบ) การวาง position กับการแบ่ง segment ในทางหลักการ น่าจะช่วย สกรีนได้ระดับหนึ่งจ้า  ในทางปฏิบัติ เฮียก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน ว่า ตลาดหนังสือเราได้ทำ (หรือทำได้) มากน้อยแค่ไหน  อาจจะเป็น อีกประเด็นนึง ที่มาช่วยกันนั่งขบคิดต่อได้เหมือนกันนะ  การขึ้น ข้อความเตือนบนปก อย่างที่พุทรากับคุณจินพูดถึงข้างบน ก็อาจ จะเป็นประเด็นที่เกี่ยวข้องอีกอันจ้า (ช่วยลาก ฮ่าๆๆ) ไม่ต้องกลัวเฮียงง เพราะกระทู้นี้ มีคนมาช่วยกันงงหลายคน กร๊าก (อบอุ่นมากครับ งืด) โอ๋ๆๆ คุณเอมิ หายตกใจยังครับ อย่าต๊กใจนานนะ เดี๋ยวเขียนงาน ไม่ออก อิๆๆ   เป็นเรื่องน่าอึ้งเหมือนกันครับ เพราะคนเขียนงานอย่างเราๆ ซึ่งมี เจตนาในการสร้างนิยาย ที่เสนอแนวคิดและเรื่องราว ซึ่งเล่นกับ อารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์ในมุมกว้าง ย่อมนึกไม่ถึงว่า มันจะ ล่อแหลมชักพา ให้กลายเป็นข่าวหน้าหนึ่ง เอ๊ย หน้าสิบ ว่าเป็น สื่อลามกไปได้ จ๊าาาาาาากกกก (ช่วยตกใจ แหะๆ) แต่จะว่าไป มันก็มีส่วนดีในแง่ที่ทำให้พวกเราต้องมานั่งทบทวน ตัวเองกันหลายอย่างนะครับ  ประเด็นเรื่องการแบ่งงานเขียน จัด หมวดหมู่ตามประเภทให้ชัดเจนอย่างที่คุณเอมิว่า ก็น่าจะเป็น ประโยชน์ต่อการเลือกเสพของผู้บริโภคโดยตรง  จะได้มีการดูแล กันจากภายในวงการเอง และไม่ต้องกังวลเรื่องว่ามันจะเข้าข่าย ลูกกวาดซ่อนยาพิษรึเปล่า ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันก่อนครับ มีเวลาอ่านเพิ่มเติม มีความ เห็นเพิ่มเติมเมื่อไหร่ ก็ขอเชิญเข้ามาคุยกันเรื่อยๆ นะครับ ประเด็น ของเราจะได้งอกงาม (เหมือนรดน้ำใส่ปุ๋ยพรวนดิน อิๆๆ) จ๊ากกกกก... เจ๊หมูไซริ้นจ์ เข้ามาเยี่ยมกระทู้ตีสี่ !!! คุณเอมิเข้ามา เกือบตีหนึ่งก็ดึกแล้ว เจ๊หมูมาซะเกือบตีห้าเลยเหรอจ๊ะ ขอป่าวประกาศไว้ ณ ที่นี้ ว่าตอนแรกคุณพีทก็สติแตกและท้อใจ ไปหลายตลบเหมือนกันครับ  ได้เจ๊หมูนี่แหละ ชี้แง่ดีของเหตุที่ เกิดให้คุณเฮียเห็นว่า มันก็เป็นสัญญาณอย่างหนึ่ง ให้เรากลับมา ขบคิดและลงมือทำอะไร ถึงเวลาที่จะหาจุดยืน จุดร่วมที่สร้าง สรรค์ให้กับวงการ ในฐานะคนอ่านคนเขียนฝันตัวเล็กๆ กลุ่มนึง ว่าไปก็คล้ายการพยายามพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส แม้วิกฤตมัน จะหนักนิดนึง เพราะมีเรื่องกฎหมายบ้านเมืองและบรรทัดฐานของ สังคมมาเกี่ยวข้อง (ไม่ใช่วิกฤตทางการเงินประเภทหมุนไม่ทัน ซึ่งเจอกันอยู่เป็นประจำในครัวเรือน กร๊าก)  แต่ก็เชื่อและหวังว่า ร่วมมือกันหลายๆ มือ หลายๆ แรง น่าจะนำไปสู่อะไรที่งอกเงย ขึ้นมาได้บ้าง ฝากเจ๊หมูประสานกับทีม บ.ก. ด้วยจ้า มีคำถามเกี่ยวกับการเลือก เรื่องสั้นตัวอย่าง 3 เรื่องนี้ และข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการแจ้งข้อ หา ว่าตกลงข้อหาที่เล่ม "ร้อน" เจอ มันคืออะหยังกันแน  คนคุย อยากทราบแล กำลังจะกดส่ง โชคดีรีเฟรชซะก่อน ถึงเห็นว่ามีพี่น้องมาคุยเพิ่ม ว้าว... พี่โตมิฯ มาแต่เช้าตรู่เลยครับ หกโมงครึ่ง... จ๊ากกกก... (เฉือนไอ้เจสามหน้าไปครึ่งชั่วโมงเหนาะๆ)  ขอบคุณที่แวะมาร่วม คุยกันครับ เรื่องทำนองแฉๆ นี่ ผมยังไม่มีโอกาสได้อ่านเหมือนกันแฮะ เลย ไม่รู้ว่าเขาแฉอะไรกันบ้าง แหะๆ (เชยเปล่าครับเนี่ย TT) เข้าใจ ว่างานจำพวกแฉนี่คงเป็นแนว non-fiction เอาเรื่องจริง (หรือที่ อ้างว่าจริง) มาเล่าทำนองนั้นปะครับ  งานพวกนี้ ถ้าเขียนให้ดี ก็เป็นกึ่งสารคดีได้ แต่ถ้าจะว่าไป มันก็คล้ายเอาคอลัมน์จาก นิตยสารดารามารวมเล่มเหมือนกันแฮะ  เสียดายที่ผมไม่เคยอ่าน เลยไม่รู้จริงๆ ว่าตลาดแนวนี้เป็นยังไงกันบ้าง ทราบแต่ว่า... ขายดีมั่กมากคร้าบ... โฮก... เห็นด้วยกับพี่โตมิฯ เรื่องการแสดงความรับผิดชอบของฝ่ายผู้ผลิต มากๆ ครับ  ถ้าเข้าใจไม่ผิด ดูเหมือนสังคมไทยเรายังไม่มีแนว ทางที่ชัดเจน สำนักพิมพ์ที่รู้สึกรับผิดชอบและอยากทำก็น่าจะมี ไม่น้อย แต่ก็อาจจะไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหน ทำยังไง (และอาจจะ ไม่แน่ใจว่า มันจะเกิดผลเสียแทนรึเปล่า เช่น ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ คนเห็นแล้วยิ่งซื้อเพราะนึกว่าคงมีอะไรหยิวๆ หรือคุณตำรวจเห็น แล้วยิ้มเลย ทั้งที่ข้างในไม่หยิว เอิ๊ก) น่าจะเป็นอีกประเด็นที่ได้คุยกันให้ชัดเจนมากขึ้น อย่างที่พุทรา (แค่ก้อนหินฯ) เสนอไว้ข้างบนนู้น และเพื่อนหลายคนก็เห็นด้วย ครับ (นอกเรื่องเรื่องการติดเรทนิดนึง หนังแถวบ้านผม ที่ติดเรทต่างๆ ตั้งแต่ G, PG13, M15, MA15+ ไปจนถึง R18+ เนี่ย ไม่ได้ดู เรื่องเซ็กส์อย่างเดียวนะครับ แต่ดูครอบคลุมหมดเลย ตั้งแต่ nudity ซึ่งไม่เกี่ยวกับเซ็กส์ มักได้ M15, คำหยาบคาย, ความ รุนแรง, ฉากสยองขวัญหรือน่าสะอิดสะเอียน, adult theme ซึ่ง หมายถึงประเด็นยอกย้อนที่ล่อแหลม เช่นเรื่องการทำแท้ง เป็นต้น ครอบคลุมมากๆ และไม่หวงห้าม เป็นการให้ข้อมูลและแนะนำผู้ บริโภค ว่าท่านกำลังหยิบอะไรขึ้นมา  แถมหัวข้อต่างๆ ข้างต้น ยังมีการบอกระดับความมากน้อยในด้านนั้นๆ ด้วยครับ) เรื่องการให้ความรู้แก่เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องผมก็เห็นด้วยเป็นอย่าง ยิ่งครับ  แอบสงสัยว่า กระทรวงวัฒนธรรม ผู้ดูแลด้านศิลปะและ วัฒนธรรมโดยตรง (ซึ่งย่อมรวมถึงวรรณศิลป์) จะมีบทบาทเป็น ผู้นำในเรื่องนี้ได้มั้ยน้อ... (รำพึงในใจครับ) เห็นด้วยกับท่านเจสามหน้า (ปกติเวลาคุยกันเองเรียก "ไอ้" ครับ แต่คุยออกหน้ากระทู้ ขอสุภาพนิดนึง ^^) เป็นอย่างแรงว่า งานอีโรติกเขียนยากมากๆๆๆๆๆๆ มากกกกก  เป็นงานชั้นครู ถ้าจะเขียนให้ได้ดีจริงๆ ต้องมีฝีมืออย่างฉกาจ  คุณพีทก็คงนึงล่ะ ครับ คงไม่สามารถและไม่กล้าเขียนแน่นอน (ขอวนเวียนอยู่กับ งานแนวโรม้านซ์นี่แหละดีแล้ว แถมยังไม่กล้าอัพเลเวลด้วย อิๆ) ว่าแต่... ประสบการณ์หวิวเนี่ย มันเขียนง่ายอย่างงั้นเลยจริงๆ ฟะ ทำไมเฮียเขียนไม่ออกง่ะ (หรือว่าคุณพีทตายด้าน... จ๊ากกก) ป.ล. เป็นใบตองไปตั้งกะเมื่อไหร่ตัวเอง ง่ะ นั่งเม้าท์มาสองชั่วโมงกว่าอีกแล้ว  หิว... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 ส.ค. 50 07:49:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29  มาเกาะติดสถาการณ์ด้วยคน ขอบคุณค่ะพี่พีท อ่านกระทู้นี้และความเห็นต่าง ๆ ได้ความรู้เพรียบ เห็นด้วยกับความเห็นพี่โตค่ะ "การจัดเรต หนังสือเป็นเรื่องที่เราควรให้ความสำคัญอย่างจริงจัง" จากคุณ : Donut_ty - [ 16 ส.ค. 50 07:50:00 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมาแอบเกาะขอบ และงงว่า เมื่อวานโพส ความคิดเห็นแล้วมันหายไปไหนหว่า .... กรั่กๆๆ มาพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณพีทในหลาย ๆ เรื่อง วรรณกรรมที่เรียกว่า "อีโรติก" กับ "วรรณกรรมขยะ หรือสือลามก" ตามหมายแจ้งจับนั้น มีความต่างบนจุดยืนที่ต่างกัน แต่นั่นอยู่ที่ว่าคนอ่านจะเป็นใคร และทำความเข้าใจกับ วรรณกรรม ได้ดีแค่ไหน ... หากถามว่า ไปถามตำรวจว่า รู้จักไหมว่า อีโรติกคืออะไร ให้ไว้ 99% คงตอบว่า ก็หนังสือโป๊นี้แหละ .... แต่ถ้าไปถามนักเขียน หรือนักอ่าน ท่านก็อาจจะได้คำตอบที่ แตกต่างออกไป นั่นถึงเป็นจุดที่บอกว่ามันคือความรู้ ความเข้าใจ และความคิดที่ได้รับมา ไม่เหมือนกัน แต่การมีข่าวเรื่องนี้ก็จัดว่าเป็นเรื่องดีในส่วนหนึ่ง ที่จะทำให้แวดวงวรรณกรรมไทยตื่นตัว ในเรื่องเส้นแบ่งเขตระหว่าง หนังสือ อีโรติก โรมานซ์ และสื่อลามกออกจากกันได้อย่างชัดเจนเสียที เพราะหลายคนอาจจะยังสับสนกับความหมายของสามคำนี้อยู่... จากคุณ : เปียร์รุส - [ 16 ส.ค. 50 09:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ในฐานะคนอ่าน วรรณกรรมอีโรติคในไทยที่ผมว่ายอดที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาคือบัณฑิตก่อนเที่ยงคืนนะ อันนั้นโดนตำรวจจับไม่แปลกใจเลย มันเข้าขั้นสื่อลามกได้เลย (แต่จริงๆมันก็เป็นหนังสือ ลามกจริงๆนะ) ส่วนของไทย ที่เจ๋งๆ ต้องเป็นพวกวรรณคดีโบราณ หรือไม่ก็ของพวกฝีมือชั้นครูอย่างพวกเพชรพระอุมา หรือผู้ชนะสิบทิศแต่พวกนี้คงไม่โดนจับ(สงสัยตำรวจอ่านไม่ออก) นิยายสมัยใหม่ที่อ่านคิดว่าเยี่ยมไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่่ อย่างจันทรดาราอ่านแล้วก็คิดว่าเฉยๆนะครับ พวกเจาะเวลาหาจิ๋นซีบทอัศจรรย์ยังแรงกว่าเลย พวกที่เห็นฉากพวกนี้บ่อยๆในไทยอีกก็พวกวรรณกรรมโรแมนซ์ แต่อย่างว่าผมก็ไม่ค่อยอ่านงานอิโรติคเท่าไหร่ อาจมีงานดีๆอีกมากที่ผมไม่เคยผ่านตา จากคุณ : Pongkm (Pongkm) - [ 16 ส.ค. 50 09:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ให้มันดังๆไปเลยก็ดีนะงวดนี้ ทางการจะได้"ตื่น" อาจจะมีการจัดเรทหนังสืออย่างที่เคยมีคนมาตั้งกระทู้เม้าส์กันที่นี่ก็ได้ น่าสนใจที่คุณพีทเล่าเรื่องร้านหนังสือเมืองนอกเขาจัดเรทร้าน(ประมาณนั้น) ถ้าจะขายหนังสือเสียวก็จะต้องมีใบอนุญาต เหมือนกับเปิดร้านขายสุรา แล้วจะจำกัดคนเดินเข้าไปซื้อได้ด้วย (ตรวจบัตรประชาชนกันเลยรึเปล่าเนี่ย) ส่วนบ้านเราก็แสลงใจกันไปยกหนึ่งแล้วไงที่งานหนังสือแห่งชาติ ที่ว่าหนังสือวายโดนกวาดเก็บเพราะแม่น้องคนหนึ่งไปเจอว่าน้องเขาซื้อมาอ่าน โวยซะเป็นข่าว ตามอ่านเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน เออนะ ช่วงนั้นคนอีกส่วนหนึ่งก็ได้เข้าใจว่า หนังสือวายเป็นอย่างไร ฉะนั้นกรณี"ร้อน"ก็อาจจะกระตุ้นความเข้าใจของสังคมได้ช่วงนี้ เมืองไทยถ้าไม่กระทุ้งก็ไม่กระเถิบ !! เราซึ่งเป็นคนที่ชอบอ่านเรื่องที่กำลังเป็นคดีกันเนี่ยก็ไปเดินหาหนังสือพวกนี้ มันจะชอบแอบอยู่บ้าง วางโจ่งแจ้งบ้าง ในร้านหนังสือแห่งหนึ่ง เพียงแค่ชื่อหนังสือที่มีคำว่า s e x เขาก็ห่อพลาสติกเอาไว้(ฉันเลยอดลองเปิดอ่าน สะงั้น) มันก็ดีต่อเด็กๆที่ไม่สามารถล่วงรู้เนื้อในของมันได้ ผู้ใหญ่อย่างฉันก็ได้แต่อ่านปกหลังว่าเขาแนะนำหนังสือไว้ว่าไง ( ไม่งั้นต้องตามอ่านวิจารณ์หนังสือก่อนไปเดินที่ร้านจริงๆ) การจัดหมวดหนังสือแต่ละร้านไม่เหมือนกัน หนังสือเนื้อหาเสียวๆก็อาจจะแป่ะไว้ในชั้นที่เด็กๆหยิบมาดูง่าย ใครมันจะมายืนจ้องหรือมาห้ามไม่ให้เขาหยิบมาเปิดแง้มดูล่ะ หรือร้านข้างถนนรนแคมทั่วไป แผงขายนิตยสารหนังสือพิมพ์ คนเดินผ่านไปมา มีหนังสือ"อย่างว่า"ซึ่งเนื้อหาแรง-ดิบ ไม่มีการปกปิดห่อเอาไว้ เกลื่อนเต็มเมืองทุกมุม อย่างนั้นไม่อันตรายล่อแหลมหรือไง..เราเข้าไปเปิดอ่านได้ก็เพราะเราโตแล้วแต่กับเด็กๆที่ยังไม่ถึงวัยอันควร ฉันไม่รู้ว่าพ่อค้าแม่ค้าเขามีข้อจำกัดอย่างไรในการขาย หรือว่าทุกคนเป็นลูกค้าเท่ากัน ใครซื้อก็ขายไปๆไปเหอะบางร้านก็ยังดีหน่อยหรอกนะ ถ้ามีรูปสาวนุ่งน้อยห่มน้อยโจ่งแจ้งก็จับเสียบเรียงแอบๆไว้ใต้หนังสืออย่างอื่น แต่บางร้าน โอ้โห..อล่างฉ่างสะไม่มี ( เปิดกระเด็นจรรยาบรรณคนขายครับ) ว่าด้วยปกหลอกตา.. ทีนี้มาเรื่องหนังสือเสียวไส้ อ่านดูแล้วเนื้อหานี่ ใต้สะดือจริงๆ แต่..หลงกลหยิบมาเปิดเพราะปกก็เป็นได้ สมัยนี้งานออกแบบปกทำได้ทุกอย่าง เอาเรียบๆ มีคำที่บอกว่าหนังสือ"เสียว"แค่คำเดียวที่ปกหน้า ไม่มีรูปหวิวๆบ่งบอกมันก็มี ..เฮ้อ..ถ้าท่านแค่กวาดตามองจากปกแล้วกะจะกวาดมันลงจากชั้นละก็ ไปไล่อ่านมันทุกเรื่องไม่ดีกว่ารึ จะได้โปร่งใสกันจริงๆ ปกมันหลอกตาได้น่ะคุณ!!. จากคุณ : ด้วง (podduang-pk) - [ 16 ส.ค. 50 09:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ระแคะระคายได้ข่าวมาก่อนเมื่อสักเดือนสองเดือนที่แล้วว่ามีนิยายที่แฝงฉากร่วมเพศของสนพ.หนึ่งจะโดนเล่นงาน  ผมก็ไม่คิดว่าจะโดนจริงๆ เพียงแต่ผิดคาด เพราะพออ่านเนื้อความจากข่าวที่คุณพีทแปะมาข้างต้นกลับไม่มีสนพ. ที่ผมได้ยินมาตามข่าวเลย (สนพ.เดียวกับที่คุณหมอยาฯ คิดนั่นแหละครับ) พูดกันถึงหนังสือพ็อคเก็ตบุ๊คที่วางขายอยู่บนแผงช่วงนี้ก่อนแล้วกันนะครับ ผมเดินตลาดหนังสืออยู่บ้างช่วงก่อนนี้ มันอาจจะเป็นเพราะผลพวงจากหนังสือแนวแฉๆ ความเหลวแหลกของสังคม จากสนพ. ที่คุณๆ ก็คงรู้ว่าสนพ.ไหน ผลพวงหลังจากนั้น เมื่อหนังสือแนวนี้เริ่มบูม ทำให้หลายสนพ. ทั้งเก่าและใหม่ ออกหนังสือแนวนี้ตาม แต่แน่นอนว่าเนื้อหาเรื่องโลดโผนขึ้น มีการบรรยายฉากร่วมเพศแจ่มแจ้ง (ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าจะใส่มาทำไม ในเมื่อมันไม่ใช่นิยาย) ตอนนั้นสุ่มเปิดขึ้นมาอ่าน สิบเล่ม มีกรณีแบบนี้เสียแปด  ได้แต่หนักใจว่า สักวันต้องเกิดเหตุขึ้นจนได้  มันท้าทายน้อยอยู่เมื่อไหร่ ไม่นับกรณีนิยายปกลูกกวาด ข้างในเคลือบยาพิษหรอกครับ จากกรณีล่าสุดที่ร้านการ์ตูนในสยามร้านหนึ่งเพิ่งโดนไป ทำให้รู้สึกว่า อีกไม่นานหรอก หนังสือนิยายจะเป็นสื่อชิ้นต่อมา ที่จะโดนจับมาเ่ล่น ไม่ว่าจะตกเป็นเหยื่อสังเวยของนักข่าว หรือว่าเพื่อผลงานของตำรวจก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้คือ หนังสือที่แอบแฝงคราบสื่อลามก มันก็มีอยู่จริงๆ แต่หนังสือเล่มอื่นๆ ที่ไม่ใช่เพื่อการนั้น แต่โดนหางเลขไปด้วยล่ะ? บ้านนี้เมืองนี้ มันเป็นเช่นนี้ การจะกะเกณฑ์ให้เจ้าหน้าที่ของรัฐมารับรู้มาตรฐาน หรือเส้นแบ่งว่า อะไรคือ โรมานซ์  อะไรคืออีโรติค  อะไรคือลามก คงเป็นไปได้ยาก ถ้าผมจะแนะนำสนพ. ได้ คงมีทางเดียว คือระมัดระวัง ลองนึกถึงตัวเองเป็นเจ้าหน้าที่ฯ ที่ไม่ได้มีความรู้ด้านนี้มากนัก จับตามแต่ใบสั่ง หรือคนมาร้องเรียนให้จับเท่านั้น ว่าท่านจะเหมารวมเรื่องแบบไหนบ้างน่าจะทำให้สนพ.ต่างๆ หาทางป้องกันหนังสือของตัวเองได้มากขึ้น อย่างไรก็เป็นแค่คำแนะนำนะครับ สำหรับคนเขียน ผมคิดว่าคุณๆ รู้อยู่แก่ใจดีว่าตัวเองกำัลังทำอะไรอยู่ คุณเขียนเรื่องที่มีฉากความสัมพันธ์เหล่านั้นเพื่ออะไร  คุณต้องตอบตัวเองได้แน่ๆ สำคัญเพียงแต่ คุณคิด แต่คุณแสดงออกในงานของคุณอย่างไร ละเมียดละไมพอไหม มีความลุ่มลึกพอไหม ที่จะแยกงานของคุณออกจากสื่อลามก หรือหนังสือโป๊? คีย์เวิร์คสำคัญของงานโรมานซ์ คือความรัก  ความสัมพันธ์ในนิยายโรมานซ์ คือเป็นไปเพราะรัก  จากนั้นจึงผูกเรื่องราวสวมทับลงไปให้เป็นสภาพแห่งรักนั้น อธิบายถึงการกระทำของแต่ละัตัวละครและผลที่เป็นไปจากการแสดงความรักด้วยความสัมพันธ์ด้านร่างกาย อีโรติค ต่างจากโรมานซ์ตรงที่ เหตุผลในการมีความสัมพันธ์ทางกายนั้น อาจจะไม่ใช่ความรักเลยก็ได้  เซ็กส์เป็นเรื่องลึกที่เกี่ยวพันกับความคิด รสนิยม สัญชาตญาณ จิตใต้สำนึกของมนุษย์  เรื่องราวความสัมพันธ์ทางกายในอีโรติคบางเรื่องอาจไม่สวยงาม แสดงถึงความริษยา  ความพลุ่งพล่าน ฯลฯ  สิ่งที่อีโรติคแสดงออกให้ผู้อ่านรับทราบ คือความลึก ความซับซ้อนของมนุษย์ที่อาศัยการกระทำทางเพศเป็นแรงขับดัน หนังสือโป๊ สื่อลามก มุ่งเน้นแต่เพียงแต่สร้างอารมณ์ปราถนาเพียงถ่ายเดียว  ซึ่งการจะแยกสื่อสามประเภทนี้ออกจากกันไม่สามารถอ่านเพียงผ่านๆ ได้ การใช้ถ้อยคำสื่อถึงอวัยวะ สื่อถึงการเคลื่อนไหว อารมณ์ความรู้สึก ก็จะเลือกใช้แตกต่างกันแล้ว มันละเอียดอ่อนเกินกว่า คนที่ไม่เข้าใจ จะแยกออกได้เดียวมองปราดเดียว หรืออ่านแค่หนึ่งรอบ สำหรับผมแล้ว คนที่จะแยกงานเหล่านี้ตั้งแต่ต้น ก็คือ ผู้เขียน  ขั้นตอนมา คือ บรรณาธิการ สนพ.  สองบุคคลนี้เท่านั้นที่เข้าใจอย่างแท้จริง ว่างานของคุณที่ออกมา คืออะไร ปล. หนังสือของสนพ. อีรอส ที่เคยโดนจับไปนานแล้ว ที่จั่วหัวว่าเป็นอีโรติค อันนั้น ผมไม่คิดว่าเป็นนะครับ อย่างไร มันก็คือ หนังสือนิยายโป๊ นั่นแหละ เขียนบนหน้าปกให้ดูดีไปอย่างนั้น เพียงแต่มันมีผลมากเหมือนกัน เพราะความเข้าใจของคนทั่วไป ถ้าบอกว่าอีโรติค มันก็คือหนังสือโป๊นั่นเอง นี่คือผลร้ายที่เกิดขึ้นจากการกระทำเพื่อหวังผลด้านการตลาดที่พลอยทำให้อีโรติคที่แท้บนแผงหนังสือ ต้องโดนติดป้ายว่าหนังสือโป๊ตามไปด้วย สิ่งหนึ่งที่ทำร้ายวงการหนังสือของเรา ก็คือ ความละโมภ ของผู้ผลิตในวงการเดียวกันนี่เอง จากคุณ : รพินทร์ - [ 16 ส.ค. 50 10:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มาเกาะขอบด้วยคนนะคะ เพิ่งจะทราบข่าวนี้ ก็อึ้งๆ ไปเหมือนกันนะคะพี่พีท ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : เม-ดา - [ 16 ส.ค. 50 10:49:42 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ความจริงผมไม่มีความรู้พอที่จะเข้ามา ร่วมแสดงความคิดเห็นกับเขาด้วยหรอกครับ แต่อาศัยว่าอยู่ในโลกนี้มานาน ได้อ่านหนังสือมามาก แม้จะไม่ได้จดจำ หรือสะสมไว้สักเท่าไร ก็อาจจะบอกได้ว่า หนังสือประเภทที่สมัยนี้เรียกว่า อีโรติค นั้น มันมีวิวัฒนาการมาเรื่อย ๆ จากน้อยไปหามาก เมื่อเสรีภาพขยายตัวมากขึ้น การกวดขันในเรื่องนี้ก็น้อยลง จนถึงขนาดที่ถ้าไม่ออกชื่ออุปกรณ์ที่เป็นตัวสำคัญในเรื่อง ก็จะไม่ถูกระงับ ครั้นมาถึงวันนี้เกิดจะมาเคร่งครัดขึ้น จึงเป็นเรื่องที่น่าตกใจกันใหญ่ อย่างที่บางท่านว่าอาจจะต้องเก็บหนังสือหมดทั้งแผงเลย จึงจะสมควร ผมคิดว่าหนังสือสิบหกเล่มแปดสำนักพิมพ์นี้ เป็นหนูทดลองยาซึ่งเก่าเก็บเท่านั้น เหมือนกับการจับซีดีเถื่อน จิ้มไปตรงไหนก็เจอ ขอให้กำลังใจ สนพ.ณ ถนน ขอให้แก้ไขเหตุการณ์นี้อย่างมีสติ และผ่านพ้นเรื่องร้ายแรงไปได้ โดยบอบช้ำน้อยที่สุด ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 16 ส.ค. 50 10:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ก่อนอื่นต้องบอกว่า หนูตาลายซะแล้ววววว อิอิ เข้าเรื่องค่ะ โดยส่วนตัวแล้ว ตอนที่ทราบข่าวครั้งแรก รู้สึกขำค่ะ เพราะไม่คิดว่าหนังสือของทาง สนพ. จะโดนข้อหาแบบนี้ เท่าที่จำได้ และจากที่เคยอ่านหนังสือแนวอิโรติกมา ไม่เห็นว่า "ร้อน" จะลามกอนาจารตรงไหน...จะว่าเข้าข้างก็ไม่ว่ากันนะคะ และหลังจากที่ได้มีการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับพี่ๆ หลายๆ ท่าน ก็เห็นด้วยว่าถ้าสังคมต้องการที่จะเข้ามาจัดระเบียนงานเขียนต่างๆ ก็ควรมีการจัดระดับอย่างชัดเจน และควรดำเนินการให้เป็นกลางมากขึ้น เพื่อป้องกันปัญหาที่จะเกิดตามมา.......เพราะอย่างไรเสีย ทาง สนพ ก็ต้องให้ความร่วมมือกับทางการอยู่แล้ว หึหึ เอาว่าจัดงานเสวนาทางวิชาการขึ้นเมื่อไหร่ คงได้เจอหน้ากันในงานอย่างแน่นอนค่ะ...(ตามไปเก็บข้อมูล เอามาเขียนแนวนี้บ้าง ก๊ากกก) ปล.ขอบคุณ เฮียพีท และทุกๆ ความคิดเห็นค่ะ ขอแสดงความนับถือ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 16 ส.ค. 50 11:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาอ่านกระทู้แล้วก้ต้องไปค้นลัง เก่าๆ หลังบ้าน ไปค้นเจอ เอ็มมานูเอล กะ บัณฑิตก่อนเที่ยงคืน เอ้มมานูเอลใช้ภาษา แบบตรงๆ ไม่จัดว่าเป็นโรมานซ์ หรือ อิโรติกเลย แต่มันเน้นความคิดแบบที่...ผมว่าหลายคน..รับไม่ได้ ..แต่ที่แน่ๆ...หนังสือ เขาดัง......มาก...... กับบัญฑิตก่อนเที่ยงคืน... ผมไม่แน่ใจ..ว่าสมควรจะเรียกหนังสือลามกหรือไม่ เท่าที่ทราบ นักเขียนหญิง...ท่านหนึ่ง...ได้นำต้นฉบับมาจากเมืองจีน.. และขอให้นักเขียนอีกท่านหนึ่ง น่าจะเป็นยาขอบ(ไม่แน่ใจ ผู้ใดทราบรบกวน ช่วยแก้ไขให้ด้วย) ช่วยแปลออกมา... โดยให้ความหมายว่าเป็นเรื่องโป๊ที่งดงาม..ที่สุดเรื่องหนึ่ง ซึ่ง...ผมเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง... แต่ก็นั่นละ... เรื่องโป๊ที่งดงามเพียงใด ก็คงต้องติดเรท ...เพราะตอนที่อ่านผมก็อดนึกไม่ได้ หาก เด็กๆมาอ่าน.. จะเป็นยังไงหว่า.... เพราะภาษาที่สวยงาม ...เปรียบเทียบ... มันทำให้.. เด็กๆ(อย่างผมเมื่อก่อน) เริ่มอยากรู้...อยากลอง...แต่นั่นมันสมัยผมเป็นเด็ก.. สมัยนี้...ผมว่าต้องมาแยก ...ระหว่าง ..เรื่อง อิโรติก กับ ปัญหาสังคม .. มันคนละเรื่องกัน... ผมขออนุญาติใช้ สำนวน..เรื่องโป๊ที่งดงามของนักเขียนหญิงท่านนั้น ด้วยความเคารพ.. นี่ไม่ใช่ปัญหาสังคม... แต่..เรื่องที่จงใจ..เขียนเพื่อยั่วยุ..หรือ ชี้นำให้ปฏิบัติ..ในทางที่ผิดศิลธรรมเช่น ขายบริการทางเพศของนักเรียน นักศึกษา.. โดยจงใจเขียนให้เห็นเป็นเรื่องธรรมดา นั่นสิ ควรจะเป็นสื่อลามก .... ร่วมบ่นตามประสาคนรู้น้อยครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 16 ส.ค. 50 12:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 38 (ขอยืมพื้นที่บ้างนะคะ) คิดถึงเช่นกันจ้า p_jung ^_^ (สมัยพี่ถึงขนาดลูกอม 4 เม็ดบาทเชียวนะ โฮ ...) จากคุณ : scottie - [ 16 ส.ค. 50 13:42:28 ]

ความคิดเห็นที่ 39 (สมัยเดียวกับคุณก๊อตตี้ ทุกอย่าง 4 เม็ดบาท ยกเว้น คลอริฟันซี เม็ดเล็ก กว่าชาวบ้านเขา เลย 5 เม็ดบาท อิๆๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 ส.ค. 50 14:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เห็นด้วยอย่างแรงกับ รพินทร์ #33 จากคุณ : monkeygig - [ 16 ส.ค. 50 14:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 41 บัณฑิตก่อนเที่ยงคืน เป็นวรรณกรรมจีนโบราณเขียนในสมัยราชวงศ์หมิง ผู้แต่งชื่อ Liyu ชื่อภาษาอังกฤษคือ "The Carnal Prayer Mat" เคยเอามาทำ หนังเรื่อง sex and zen ในสมัยของมันอาจเป็นหนังสือลามกแต่ในปัจจุบันมันเป็นวรรณกรรมคลาสสิคขึ้นหิ้ง ซึ่งเป็นการยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าหนังสือเรื่องอย่างว่ามันมีมาตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ ของญี่ปุ่นก็ต้อง tale of genji ของอินเีดียก็ต้อง gamasutra จากคุณ : Pongkm (Pongkm) - [ 16 ส.ค. 50 14:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โหวตก่อนครับ  เดี๋ยวมาแสดงความเห็น  ไปเชียร์กีฬามหาลัยโลกต่อก่อน - -* จากคุณ : ปฤษณะ - [ 16 ส.ค. 50 15:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เป็นกระทู้ที่ยอดเยี่ยมกระเทียมดองเชียวเฮียพีท นอกจากจัดหน้าได้อย่างสวยงามและไล่อ่านง่ายแล้ว ยังได้เนื้อหาสาระอย่างที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ทั้งจากความรู้ของเฮียพีทเอง บทความดีๆ จากสองนักวิชาการด้านนี้ และรวมทั้งความคิดเห็นที่ให้แง่คิดได้อย่างดีจากผู้ตอบกระทู้ ผมเองก็เป็นหนึ่งในทีมงานของสนพ. ณ ถนน เมื่อได้ทราบข่าวจากนสพ.ข่าวสด รวมทั้งเดอะเนชั่น ผมถึงกับจิตตกเป็นวันๆ แต่ในตอนนี้ ผมคิดว่านี่เป็นโอกาสอันดี ที่ทั้งนักอ่าน นักเขียน และแวดวงสังคม รวมถึงสื่อต่างๆ จะได้ตระหนักถึงการวางขอบเขตงานประพันธ์อย่างเป็นรูปเป็นร่างเสียที อย่างไหนถึงเรียกว่าวรรณกรรม อย่างไหนถึงเรียกว่าสื่อลามกอนาจาร ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้กับสนพ. ณ ถนน ถนนของคนเขียนฝันนะครับ จากคุณ : ณัฐกร - [ 16 ส.ค. 50 15:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ทราบข่าวจากบางคนในนี้ว่า เกิดอะไรขึ้นในทำนองนี้ ก็เลยเข้ามาติดตามเรื่องราวค่ะ ให้กำลังใจค่ะ เจตนาเป็นเรื่องสำคัญ เชื่อว่า น่าจะชี้แจงทำความเข้าใจกันได้ค่ะ ปัญหาเรื่องเหล่านี้ มีหลายปัจจัยที่เป็นองค์ประกอบต้องพิจารณา นอกเหนือจากวุฒิภาวะของสังคม และผู้คนในสังคม คงต้องแลกเปลี่ยนกันอย่างกว้างขวางและรอบด้านมากขึ้น เคยเห็นเด็ก ๆ วัยรุ่น ยืนอ่านในร้านหนังสือ ที่วางหนังสือปะปนกัน โดยเฉพาะงานตระกูลแฉทั้งหลาย ที่บรรยายฉากอย่างน่าสงสัยเหมือนกันว่า จำเป็นต้องบรรยายขนาดนั้นหรือไม่ ก็น่าคิดเหมือนกันค่ะ ถ้าเป็นไปได้ การจัดหมวดหมู่ จัดกลุ่ม จัดแบ่งเรตของหนังสือ ก็น่าจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย เพื่อให้ร้านหนังสือ ที่บางทีก็รู้จักแค่การขาย โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่า หนังสือแต่ละเล่มแต่ละเรื่อง คือหนังสือแบบไหนและอย่างไร ถ้าแยกส่วนของหนังสือ ไม่ให้ปะปนกัน ก็คงจะดีค่ะ คงต้องมองครอบคลุมหลาย ๆ ด้าน ทั้งในส่วนของผู้พิมพ์ ผู้จำหน่าย และผู้ซื้อ รวมไปถึงฝ่ายกฎหมายบ้านเมือง เพื่อหาจุดที่เหมาะที่ควร เป็นเสมือนกับการร่วมกันรับผิดชอบต่องสังคมของเราเองค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เท่าที่อ่านงานตัวอย่างทั้งสามเรื่อง ที่ยกมาประกอบการพิจารณา ก็ไม่เห็นว่า จะเข้าข่ายลามกอนาจารตรงไหน ตรงกันข้าม กลับรู้สึกว่า เนื้อหาที่เขียนออกมานั้น กลับเต็มไปด้วยสารหลายอย่าง ที่ส่งถึงคนอ่านมากมายและน่าคิดทีเดียวค่ะ เอา ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 287 มาให้ดูด้วยค่ะ มาตรา 287 ผู้ใด (1) เพื่อความประสงค์แห่งการค้า หรือโดยการค้า เพื่อการแจกจ่ายหรือเพื่อการแสดงอวดแก่ประชาชน ทำ ผลิต มีไว้ นำเข้า หรือยังให้นำเข้าในราชอาณาจักร ส่งออกหรือยังให้ส่งออกไปนอกราชอาณาจักร พาไป หรือยังให้พาไปหรือทำให้แพร่หลายโดยประการใด ๆ ซึ่งเอกสาร ภาพเขียน ภาพพิมพ์ ภาพระบายสี สิ่งพิมพ์ รูปภาพ ภาพโฆษณา เครื่องหมาย รูปถ่าย ภาพยนตร์ แถบบันทึกเสียง แถบบันทึกภาพ หรือสิ่งอื่นใดอันลามก (2) ประกอบการค้า หรือมีส่วนหรือเข้าเกี่ยวข้องในการค้าเกี่ยวกับวัตถุหรือสิ่งของลามกดังกล่าวแล้วจ่ายแจก หรือแสดงอวดแก่ประชาชน หรือให้เช่าวัตถุหรือสิ่งของเช่นว่านั้น (3) เพื่อจะช่วยการทำให้แพร่หลาย หรือการค้าวัตถุหรือสิ่งของลามกดังกล่าวแล้ว โฆษณาหรือไขข่าว โดยประการใด ๆ ว่ามีบุคคลกระทำการอันเป็นความผิดตามมาตรานี้ หรือโฆษณาหรือไขข่าวว่า วัตถุ หรือสิ่งของ ลามกดังกล่าวแล้ว จะหาได้จากบุคคลใด หรือโดยวิธีใด ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน 3 ปี หรือปรับไม่เกินหกพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ จากคุณ : น.ส.ชาวนา - [ 16 ส.ค. 50 15:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 45 หนูแหม่ม Donut_ty  ขอบคุณที่มาเกาะ อิๆๆ แล้วก็มาร่วมให้ ความเห็นจ้า  มีเสียงสนับสนุนการจัดเรตหนังสือเพิ่มอีกหนึ่งเสียง ขอบคุณมากที่บอกกล่าว จะได้รู้ว่าพวกเราส่วนใหญ่เห็นว่าประเด็น ไหนบ้างที่สำคัญ จะได้ช่วยกันคิดในรายละเอียดต่อไปเนาะ เจ้านัท เปียรุส อ้าว... คคห หายเหรอตัวเอง แหะๆๆ เฮียเปล่าน้า ไม่ได้เล่นของเลยจริงๆ ขอยืนยัน ^^"  ท่าจะจริง ว่าถามหลาย คนก็คงได้หลายคำตอบ ว่าอะไรมันคืออะไรกันแน่ และความรู้ ความเข้าใจ รวมถึงความคิดที่ได้รับมามันไม่เหมือนกันจริงๆ เนอะ หวังแต่ว่าเมื่อสังคมได้ให้เวลาพิจารณาประเด็นเหล่านี้อย่างถ่อง แท้มากขึ้น  คงจะมีคำตอบที่ชัดเจนมากขึ้น และพอจะยึดถือเป็น จุดร่วมในการทำงานของแต่ละฝ่ายต่อไปได้นิ คุณ Pongkm ขอบคุณที่มาร่วมคิดร่วมคุยด้วยครับ  แหะๆๆ ผมนี่ เชยสะบัด ทุกเล่มที่คุณ Pongkm เอ่ยชื่อมา คุณพีทไม่เคยอ่าน เลยซักหน้า TT งืด... สารภาพว่า ความเข้าใจวรรณกรรมไทยของ ผมก็น้อยนิดจริงๆ เลยเชียว  แต่ก็นั่นแหละนะ จำนวนชิ้นงานใน บรรณพิภพมันเยอะจริงๆ คงมีอีกมากที่ยังไม่ได้ผ่านตาพวกเรา อย่างที่คุณ Pongkm ว่าจริงๆ ด้วยครับ ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องวรรณกรรมของชาติต่าๆ ด้วย ครับ  ของญี่ปุ่นนี่ไม่เคยรู้จักแฮะ ไว้ต้องไปค้น  ของอินเดียนี่... ดัง... สุดๆ อิๆๆ อะจ๊าก ให้ดังเลยเหรอครับคุณด้วง แหะๆๆ  โอเจ ดังเป็นดัง... เรื่องตรวจอายุนี่ ที่นี่ตรวจเป็นตรวจครับ เพราะถ้าร้านไม่ตรวจ ร้าน เองน่ะแหละ อาจจะโดนเจ้าหน้าที่สุ่มเช็ค แล้วโดนซะเองได้ อะโห ฮืม... ผมไม่ได้เดินร้านหนังสือเมืองไทยซะนาน  ได้ฟัง คุณด้วงเล่าแล้ว เปิดหูเปิดตาขึ้นจม ชักอยากไปลองเดินดูมั่ง แล้วสิ แหะๆ  เรื่องปกหลอกตานี่ ถ้ามีข้อมูลช่วยแนะนำผู้ซื้อบ้าง อาจจะช่วยได้มั่งเปล่าครับ อย่างน้อยคนซื้อก็จะได้รู้ว่า ของที่ตัว เองจะซื้อ มันใช่อย่างที่ต้องการหรือเปล่า (จะได้ไม่ช็อค ^^") ขอบคุณคุณรพินทร์มากครับ ที่เล่าข้อมูลสู่กันฟัง ผมไม่เคยได้รับ รู้ข่าวคราวแบบนี้เลยนะเนี่ย  ชื่อสำนักพิมพ์ก็ไม่ค่อยรู้จัก (นี่เราคง หลังเขาจริงๆ TT)  เรื่องหนังสือแนวแฉๆ นี่ ผมก็ได้ยินมาเหมือน กันครับ แต่ไม่ทราบจริงๆ ว่ามีการบรรยายฉากร่วมเพศแจ่มแจ้ง อย่างที่ว่า นึกว่าแฉความ "เหลวแหลก" ของคนดัง แบบคอลัมน์ ประเภทนินทาดาราเท่านั้นเอง  ตกใจนะเนี่ย ชอบการอธิบายแยกแยะคีย์เวิร์ดของแนวโรม้านซ์ กับแนวอีโรติก (และหนังสือโป๊) ที่คุณรพินทร์ชี้ให้ดูครับ คมเชียวแหละ สรุปรวบ ยอดได้ชัดเจนดีทีเดียว  และเห็นด้วยตรงที่ว่าด่านแรกสุดก็คือ คนเขียน กับ บ.ก. นั่นแหละ ที่จะต้องรู้ว่า งานที่ตัวเองผลิตออก มานั้น เจตนาจะให้เป็นอะไร (ไม่ว่าจะจั่วหัวเป็นอะไรก็ตาม) หนูเมร์  ขอบคุณที่มาช่วยกันเกาะจ้า อุ่นหนาฝาคั่ง อบอุ่นดีแท้ และขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วย  (ว่าแล้วก็เกณฑ์ผู้เกี่ยวข้อง ทั้ง ณ ถนนฯ และเพื่อนมุมอื่นๆ มาช่วยกันรับไป) คุณเจียวต้าย ขอบคุณที่มาร่วมเสนอแนะและให้กำลังใจครับ ได้ รับความเห็นและกำลังใจมากมายแบบนี้ พวกเราชาววงการงาน เขียนต้องมีเรี่ยวแรงช่วยกันทบทวน และคิดหาทางออกที่ดีที่ เหมาะสมกับสังคมเราได้มากขึ้นแน่ๆ (แม้จะใช้เวลาก็ตาม ^^) ฟังที่คุณเจียวต้ายเล่าแล้ว เห็นเลยจริงๆ ว่าเรื่องทำนองนี้ มันไม่ ใหม่เลย  มันวนเวียนอยู่แถวๆ นี้มานานแล้ว  ถ้าเราสามารถทำ อะไรกับมันได้ อีกหน่อยสถานการณ์ด้านนี้คงชัดเจนขึ้นนะครับ หนูผึ้ง รวยระรินกลิ่นชา  กร๊าก  อย่าว่าแต่หนูเลยที่ตาลาย เฮียคุย ไปอ่านไป เม้าท์ไป แล้วก็โม้ไป ก็ตาลายเหมือนกัน  สงสัยงานนี้ เฮียจะไม่มีโอกาสได้ไปร่วมเจอในสัมมนาด้วยง่ะ แง้... แบบว่า ค่าเรือกลไฟมันแพงงงงง... ฮั่นแน่ คุณกลิ่นกาแฟ ที่แท้ก็แอบไปหมกไว้ตรงลังเก่าๆ หลังบ้าน นี่เองครับ  ไหนๆๆ มีอะไรอีก ค้นมาแบ่งกันดูมั่งจิครับ เอิ๊ก ขอบคุณที่ให้ข้อมูลและความเห็นเพิ่มเติมครับ  อืม อ่านแล้วชวน สงสัย ว่ามันเป็นอย่างไรไฉนกัน  เห็นทีถ้ามีโอกาส จะต้องไปลอง ขวนขวายหาเล่มที่ว่ามาพินิจดูบ้างแล้ว เห็นด้วยกับประเด็นเรื่องการแยกแยะระหว่าง วรรณกรรมอีโรติก กับปัญหาสังคมครับ  มันยังมีรายละเอียดอีกเยอะเลย ที่เกี่ยวข้อง และถ้ามีการคุยกันให้ลึกซึ้งชัดเจนยิ่งขึ้น ก็น่าจะเป็นประโยชน์มาก ทีเดียว  ตัวอย่างประเด็นที่คุณกลิ่นกาแฟยกมาก็น่าสนใจมากครับ บางทีเรื่องที่เขียนในลักษณะที่ว่า อาจจะไม่มีฉากบนเตียงเลยก็ ได้ ในขณะที่มันสนับสนุนบางสิ่งบางอย่าง ที่น่าตกใจเอามากๆ ว่างๆ ก็มาร่วมบ่นกันต่อนะครับ ^^ คุณ monkeygig ขอบคุณมากๆ ครับ ที่มาร่วมคุยและร่วมออก ความเห็น  ถ้าพอมีเวลาก็ขอเชิญแวะเวียนมาอีกนะครับ ^^ ท่านต๋อง ปฤษณะ ขอบคุณที่แวะมาโหวตจ้า ฝากเชียร์ด้วยนะ (เชียร์ใครในกีฬาแบบไหน คงเดาได้ ฮี่ๆๆ) ท่านณัฐกร ขอบคุณมากๆ น้อมรับคำชมเรื่องการจัดหน้า แบบว่า ทำเป็นอยู่อย่างเดียว  ส่วนเรื่องบทความ ขอยกให้ผู้เขียนบท ความ กับผู้เลือกบทความคือทีม บ.ก. จ้า  ดีมากที่มาช่วยกันรับ กำลังใจและขอบคุณเพื่อนๆ เพราะเฮียนั่งอิ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จน แก้มจะปริอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้คนมาช่วยกันรับ คงระเบิดแน่ โฮ่ๆๆ คุณ น.ส.ชาวนา ขอบคุณมากๆ ครับ ได้เห็น มาตรา 287 แล้ว เย้ มันอยู่ในประมวลกฎหมายอาญานี่เอง งืมๆๆ ขอบคุณที่มาร่วมคุยและขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ชอบความ เห็นของคุณ น.ส.ชาวนามากๆ เลยครับ แม้จะไม่ยาว แต่ครอบ คลุมและเป็นกลาง รวมถึงใช้ถ้อยคำได้น่ารักมาก  ปัจจัยต่างๆ ที่ เป็นองค์ประกอบในเรื่องนี้ ที่คุณ น.ส.ชาวนา ยกตัวอย่างให้ดู น่า จะได้มีการพูดคุยกันให้ละเอียดลออมากขึ้นจริงๆ แหละครับ มัน ไม่ใช่แค่เขียนจั่วไว้บนปกอย่างเดียวนะเนี่ย ร้านค้าเองก็มีบทบาท มากเชียว ในการช่วยกันดูแลผู้บริโภคในสังคม  ถ้าหลายๆ ฝ่าย ร่วมมือกันมีบทบาทคนละไม้ละมือ  คงทำให้สุขภาพสังคมเราดี ขึ้นได้แน่ๆ ครับ (แอบฝันต่อ อิๆๆ) ดีใจที่คุณ น.ส.ชาวนาได้อ่านเรื่องตัวอย่าง และให้งานสามชิ้นนี้ ผ่านเกณฑ์ครับ ยิ้มแล้วนะเนี่ย  เดี๋ยวเจ้าของงานผ่านมาถึงกระทู้ นี้เมื่อไหร่ ได้เห็น คคห นี้ ต้องปลื้มกันไปเป็นแถบๆ แน่เลย ^^ ได้เวลาล้างจานอีกแล้ว TT จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 ส.ค. 50 15:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 46 คุณ พีทคุงและทุกท่าน ผมว่าเหนื่ออื่นใดน่าจะขึ้นอยู่กับคนเขียนหรือคนประพันธ์เองเป็นสำคัญว่าต้องการสื่อออกมาในลักษณะไหน เจตนาของคนเขียนมันคือประเด็นหลักที่สุด และต่อจากนั้นก็คงเป็นเจตนาของคนอ่านเอง ที่จะเลือกใช้ประโยชน์จาก บทประพันธ์นั้นอย่างไรด้วย... มันก็คงเป็นเรื่องยากไม่น้อยในการที่จะแบ่งแยก แต่ผมว่าหากคนอ่านมีวิจารณญาณที่เพียงพอ ก็คงจะตัดสินใจได้ว่าควรจะเลือกหยิบหาสิ่งใดมาอ่าน...ผมคิดอย่างนั้นนะครับทุกคน จากคุณ : ก้อนดินเดียวดาย - [ 16 ส.ค. 50 15:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 47 tale of genji น่าจะเป็นโรแมนซ์มากกว่านะครับอันนี้เขียนสมัยเฮฮัน ชื่อภาษาไทยก็ด้วยเมฆหมอกแห่งรักของบงกช14เล่มเป็นฉบับการ์ตูน ตัวผมอยากอ่านฉบับนิยายอยู่เหมือนกัน ถ้ามองในแง่ร้ายสุดๆ เรื่องนี้ก็มีอะไรบ้่างละ เป็นชู้กับแม่เลี้ยง ข่มขืนภรรยา เลี้ยงต้อยเด็กเสร็จแล้วก็บังคับมีสัมพันธ์ตอนอายุ12 ตีท้ายครัวพี่ชาย แต่ตอนอ่านแทบไม่รู้สึกอะไรเลย โอสวยงามจริงความรักอันบริสุทธิ์และร้อนแรง พออ่านจบ มาพิจารณาดีๆ โหเนื้อหามันแรงมากๆขนาดนี้ได้ไงหว่า แต่ถ้าอ่านจริงๆก็จะรู้ว่ามันก็มีเหตุผลประกอบนะครับ คนแปลเป็นภาษาอังกฤษ เขายังบอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นวรรณกรรมเชิงจิตวิทยาที่ยอดเยี่ยมมากๆ ส่วนกามสูตราเป็นแนวคู่มือมากกว่าแต่เรื่องคู่มือนี่มีทุกชาติทุกภาษาข้อมูลจาก wiki    * Art of Love by Philaenis of Samos    * Kama Sutra by Vatsayana    * Jayamangala by Yasodhara    * Ratirahasya by Kokkoka    * Ananga Ranga by Kalyanamalla    * Ratiratna Pradipika by Praudhadevaraja    * Ars Amatoria (satirical) by Roman author Ovid    * The Yin Passage of Rongchen by Rong chen of the Han dynasty    * Pao-Pu Zhi by Ge Hong of the Jin dynasty    * Book of Dongxuan by Li Dongxuan of the Tang dynasty    * The Manual of The Simple Lady    * The Secret Manual of the The Jade House by Chong Hezi    * Recipe of The Simple Lady by Wang Shou    * Guide for the Jade House by Peng Zhu    * On Venereal disease by Hua Tuo    * On the Loss and Gain of Intercourse with Woman by Tao Hongjing    * On the Loss and Gain of The Chamber Art by Sun Simiao    * Good Recipes for Woman by Chen Zhiming    * The Wonder Book of The Chamber by Hong Ji    * On Abstinence in Sex by Gao Lian    * The Mystery of Chamber Art by Chen Xilei    * Lazzat Un Nisa by Muhammad Abdul Latif    * The Joy of Sex by Alex Comfort    * The Guide to Getting it On -------------------------------------------------------------- ในฐานะนักอ่านอะไรในบรรณภพนี้ที่อ่านได้แล้วสนุกผมก็อยากอ่านหมดแหละครับ ไม่ว่าจะสื่อลามกอนาจาร หรือ งานวรรณกรรมอีโรติคชั้นเซียน แต่ถ้าหากออกมาจากฐานะนักอ่าน ลองมาเป็นคนในสังคมดูนะครับ จะพบว่าในฐานะคนคนหนึ่งในสังคมปัจจุบัน ผมก็ไม่อยากให้สังคมมันมีสื่อลามกมาก เกินไปแต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าปัจจุบันเราสามารถหาสื่อลามกได้ง่ายมาก แค่เข้า google ก็ได้ทุกอย่างที่เลือกสรร ซึ่งการปิดกั้นมันเป็นเรื่องที่พิสูจน์กันมาแล้วว่าทำไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นเราจะทำอย่างไรที่ จะเสริมภูมิคุ้มกันให้คนในสังคมได้อย่างไร ให้คนในสังคมรับรู้แบบมีวุฒิภาวะ คือนิยายอ่านจบแล้วก็วาง ไม่ไปก่อปัญหาอย่างอื่นๆ แต่ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองเราก็มีทัศนะคติแบบแปลกๆชอบกล แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 16:54:58 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 16:52:06 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 16:37:11 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 16:34:32 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 16:31:05 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 16:28:34 จากคุณ : Pongkm (Pongkm) - [ 16 ส.ค. 50 16:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ตามมานั่งฟังต่อค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 16 ส.ค. 50 16:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ไม่คิดว่าเส้นที่ใช้คั่นระหว่างวรรณกรรมอีโรติก กับสื่อลามกจะมีเพียงแค่เส้นเดียวค่ะ ความเห็นส่วนตัวคือ นิยายเรื่องหนึ่ง(หรือการ์ตูนสักเล่ม) จะเป็นสื่อลามกหรือไม่ มันอยู่ที่คนอ่าน คนอ่านแต่ละคนมีเส้นที่ใช้คั่นงานสองประเภทนี้ต่างกัน ต่างกันเพราะ วัยวุฒิ สภาพแวดล้อม สภาวะอารมณ์ และอะไรอีกหลายอย่าง ดังนั้นจึงเป็นการยากถ้าจะให้ชี้ไปชัดๆว่าแค่ไหนถึงลามกค่ะ จริงๆแล้วการมีฉากเลิฟซีนในนิยายหรืองานประพันธ์มันไม่ได้เสียหายอะไรถ้ามันมีที่มาที่ไปที่สมเหตุสมผล แต่คงต้องยอมรับค่ะว่ามีนิยายแนวอีโรติค หรือใกล้เคียงอยู่เยอะในท้องตลาด ไม่นับรวมแบบยังไม่เป็นเล่มตามเว็บต่างๆ ทีนี้มันคงไม่มีปัญหาอะไรถ้าคนอ่านจะแยกแยะเองได้ และรับมาเฉพาะความสวยงามของภาษาวรรณกรรม(ถ้ามี) แต่ไม่ใช่คนทุกคนที่แยกแยะเป็น เด็กๆเยาวชนเป็นหนึ่งในนั้น (ไม่ได้เหมารวมนะคะ แต่เปอร์เซนต์แยกไม่ได้มันเยอะอยู่) ในจำนวนนั้นที่น่าห่วงสุดน่าจะเป็นนิยายปกใสซื่อแต่ข้างในไม่ใส ซึ่งพวกนี้หลายครั้งใส่ฉากอย่างว่าไปแบบเหมือนเป็นจุดขายคือเอะอะก็เลิฟซีน (แถมไม่ตัดออกโคมไฟหัวเตียงด้วย) แต่จะว่ามันเป็นสื่อลามกไหม ก็ยังคงบอกยากอยู่ดี ยังคงไม่แน่ใจว่าสื่อลามกคืออะไร แต่คิดว่าถ้าอ่านแล้วมันก่อให้เกิดปัญหาก็คงเป็นสื่อลามกล่ะนะ หนังสือพวกนี้ก็อยู่ในจุดที่เด็กๆเยาวชนหาซื้อได้ง่ายๆ เหมือนเป็นหนังสือปกติธรรมดา และเหมือนจะเพิ่มขึ้นเป็นดอกเห็ดยังไงก็ไม่รู้สิ และมันก่อให้เกิดปัญหา เพราะบางครั้งเด็กอ่านและจับใจความได้แค่ฉากอย่างว่า ค่อนข้างเห็นด้วยค่ะถ้าฝ่ายผู้ผลิตหนังสือ จะช่วยด้วยการจัดประเภทหนังสือตัวเองว่าเสี่ยงต่อการล่อแหลมไหม เขียนตัวโตๆตรงหน้าปกหน่อยว่าแนวอีโรติคนะ และแน่นอนไม่มีใครแปะว่าเล่มนี้สื่อลามกแหงๆ อันนี้ก็คงต้องหาทางแก้กันต่อไป แต่อย่างน้อยคนที่สร้างงานแนววรรณกรรมอีโรติคที่ประสงค์ดีกับสังคม ก็จะยังนำเสนอผลงานได้ต่อไป แบบไม่โดนเหมารวมว่าเป็นผู้ร้าย จริงอยู่ว่าถึงแบ่งเรทไปก็แค่นั้น ยังไงเด็กก็เข้าถึงหนังสือทุกประเภทซื้ออ่านได้อยู่แล้ว แต่อย่างน้อยให้ผู้ปกครองสังเกตเห็นง่ายๆก็คงพอช่วยได้บ้าง (ถ้าผู้ปกครองดูว่าลูกหลานตัวเองอ่านอะไรอยู่อ่ะนะ) ปล. ถึงคุณพีท T-T ยังหาบะหมี่เนื้อตุ๋นกินไม่ได้เลยค่ะ อยากกินอ่ะ จากคุณ : จริง - [ 16 ส.ค. 50 19:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เอ่อ....ไม่รู้ว่าจะตกอยู่ในฐานะผู้เสียหาย เพราะถูกกล่าวหา หรือว่า....ต้องตกเป็นจำเลยในฐานะผู้ผลิตสื่อลามกอนาจาร เลยไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นไปในทางใด.....5555 รู้แค่ว่า....งานของ song982 ใน "ร้อน"  มัน ร้อนนนนนนน....ร้อน มาตั้งแต่หลายปีที่แล้ว....เฮ้อ นั่นคือ  รื่นรสสุคนธา   อิโรติกเรื่องแรกในซีวิด ที่ถูกกระทบเสียมากมาย ในฐานะคนเขียน  (ซึ่งเขียนงานนี้ไว้นานมากแล้ว)  ก็คงได้แต่แสดงเจตจำนงให้ผู้อ่านได้ทราบ แล้วส่งต่อให้ผู้อ่านเป็นผู้ที่ตัดสินใจละนะครับ ว่า รื่นรสสุคนธา (เวอร์ชั่น ปฐมบรรพ์)  เลวร้าย....ประการไร ต่อไปนี้เป็นการ  "เปลือย"   งานเขียนชิ้นนี้ของตัวเอง เพื่ออธิบายความเข้าใจผิดต่างๆ นานา ของมิตรสหายหลายท่านครับ ความคิดเห็นที่ 38   อะนะครับ ..และแล้วสิ่งที่นึกอยู่แล้วว่าจะต้องเกิด .ก็เกิดขึ้นจนได้ เพราะเธอคนนั้นแท้ๆ เชียวที่บ่นให้ฟังว่า พักนี้  “ถนนนักเขียน” เงียบเหงานัก  เลยยุส่งให้ ข้าพเจ้า  มาลอบวางระเบิด .เปิดตัว และทวงบัลลังก์คืน(ว่าเข้านั่น) ปกติ song982  ไม่นิยมเข้ามาตอบกระทู้ในเรื่องของตัวเองให้มากครั้งจนเกินไป  เพราะไม่มักในการสร้างยอดผู้เข้าชมให้ปรากฏในหน้าหลัก  แค่เนื้อหาในแต่ละเรื่อง  ก็แทบจะหลบกระสุนไม่ทันอยู่แล้วอะครับ แต่ด้วยวิธีการสร้างงานของผม  ผมจึงจำต้องก้าวข้ามบรรทัดฐานของตัวเองเพื่อเข้ามาทำความเข้าใจกับกัลยาณมิตร  ว่าแท้ที่จริงลักษณาการในการเขียนของ song982 เป็นเช่นไร งานเขียน โดยเฉพาะเรื่องสั้น ที่ผู้อ่านใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที ในการอ่านนั้น  คนเขียนคนนี้ต้องใช้เวลามากกว่าสักพันเท่าเพื่อกรองมันออกมาให้ได้อย่างที่ใจต้องการ  และจะเป็นการยากยิ่งขึ้น หากงานเขียนชิ้นนั้นๆ ต้องทำการตีโจทย์ที่ตรงข้ามกับแนวนิยมและทัศนคติอย่างผู้เขียนเอง หากจะว่าด้วยแนวนิยมและทัศนคติ  ถึงวันนี้ผมบอกได้ครับว่า แนวนิยมของผมคืองานประเภท  เซอร์เรียลลิสส์   หรืองานประเภทต่อยอดขึ้นไปจากความเป็นจริง  สำนวนภาษาและลักษณะการเขียนจึงออกมาในรูปแบบนั้น  ส่วนทัศนคติต่อโลกซึ่งมีผลต่องานเขียนโดยตรงก็คือ  ไม่มีใครในโลกที่มีชีวิตอยู่หน้าเดียว  ทุกคนต้องตีสองหน้ากันทั้งนั้นไม่ว่าจะด้วยภาวะจำยอมหรือโดยสันดาน งานเขียนในนามปากกา song982 จึงเป็นไปในการที่จะแสดงความจงรักต่อการคิดนอกกรอบภายใต้พื้นฐานแห่งความเป็นจริงและความเป็นไปได้  โดยไม่ละเลยที่จะมองโลกในแง่มุมที่เป็นธรรมทั้งขาว ดำ และเทา สำหรับผู้ที่ติดตามงานเขียนของผมมาอย่างสม่ำเสมอนั้นจะทราบดีว่า song982 ผลิตงานเขียนขึ้นมาค่อนข้างหลากหลาย  ทั้งกลุ่มสังคมของตัวละคร  ลักษณะการดำรงชีวิตวิธีคิดและผลกระทบที่มีต่อตัวละครที่มีวิธีการใช้ชีวิตและทัศนคติต่อการมีชีวิตของตัวละครแต่ละเรื่อง และความมุ่งหวังสม่ำเสมอในการนำเสนอชิ้นงานก็คือการหวังจะให้ผู้อ่านต่อยอดความคิดของเขาด้วยพื้นฐานทางความรู้และจิตใจของเขาเอง ตรงนี้เองที่ทำให้บางคนบอกว่า งานของ song982 โตตามผู้อ่านไปได้อย่างน่าประหลาดใจ ใน “รื่นรสสุคนธา” ก็เกิดขึ้นภายใต้เงื่อนไขทั้งหมดทั้งสิ้นดังที่กล่าวมา  ไม่ปฏิเสธหรอกครับว่า  บิ๊กไอเดีย ของเรื่องเกิดขึ้นจากการขึ้นไปบนหิ้งบูชาพระแล้วเห็นดอกบัวงามยังคงรูปอยู่ได้แม้จะแห้งกรอบไปแล้วก็ตาม  เมื่อได้ดอกบัวมาแล้ว ก็จำต้องมาคิดว่า มันจะเอามาทำอะไรได้บ้าง ทั้งโดยสภาพความเป็นจริง ทั้งในเชิงสัญลักษณ์นิยม  ทั้งนี้เพื่อนำไปตอบโจทย์ที่ท่านตั้งไว้คือ  งาน “อิโรติกที่วาบหวามสั่นประสาท”  (ซึ่งผมคิดว่าทำได้ดีในระดับหนึ่ง หลังจากที่อ่านความคิดเห็นของเพื่อนในถนนฯ) แต่ว่าทั้งหมดที่เพื่อนได้อ่านนั้นคือเพียงเนื้อหา เนื้อเรื่อง หรือเราจะเรียกได้ว่า นั่นคือรูปร่างหน้าตาของใครสักคนที่เดินผ่านเข้ามาให้เราได้หันมอง  ส่วนเนื้อสาร โครงเรื่องหลัก หรือสารัตถะสาระของเรื่องที่แท้จริงนั้น ก็ขึ้นอยู่กับว่า เพื่อนนักอ่านจะเข้าไปทักทายกับคนที่ผ่านมานี้ด้วยวิธีการเช่นไร   บางคนมองเฉยๆ ยิ้มให้  หรือทำท่าประหลาดใจเล็กน้อย  บางคนนึกเปรียบเทียบกับตนเองกับวิถีชีวิตของตัวเอง  บางคนรีบตราหน้าเค้าตั้งแต่เห็นการแต่งตัว ว่าเป็นพวกบ่อนทำลาย  เหล่านี้คือวิธีการที่ผู้อ่านจะเข้าไปรับสารในเรื่อง  สารอันเป็นแก่นและเป็นจริงที่ผู้เขียนพยายามนำเสนอผ่านรูปแบบของวรรณกรรมอิโรติกเรื่องแรกในชีวิต ที่ไม่ยอมทิ้งแนวนิยมและทัศนคติของผู้เขียนไปได้เลยแม้แต่น้อย ที่จริง ลักษณะการนำเสนอในเนื้อเรื่องนั้น ก็ไม่น่าจะยากในการทำความเข้าในถึงแก่นเรื่อง  เพียงแต่ผู้เขียนเขียนแบบเปิดโอกาสให้ผู้อ่านเต็มที่ ผู้อ่านบางท่านจึงอาจรู้สึกกว่ามันมากเกินไป เมื่อเอาบรรทัดฐานของสังคมเปลือกนอกที่ฉากความผุกร่อนเอาไว้ได้อย่างสวยงาม ผู้เขียนแบ่งแยก ดอกบัวสำหรับรับใช้พระศาสนา กับดอกบัวสำหรับรับใช้วิธีการดำรงชีวิตส่วนตัวไว้คนละกลุ่ม แสดงไว้ให้เห็นว่า “ฉัน”  เลือกดอกที่ดีที่สุดจากที่เธอเลือกไว้แล้วเพื่อบูชาพระ  และ นำดอกที่เหลือวิ่งผ่านเข้าไปยัง “ห้องด้านใน”  เพื่อให้พ้นหูพ้นตา “องค์ผู้ประทานพร”  แต่แท้ที่จริงแล้วเธอหลบพ้นมโนสำนึกของเธอเองได้หรือไม่  ผู้เขียนก็ได้แสดงไว้ในบรรทัดสุดท้ายของเรื่อง เพื่อเห็นการปิดเรื่องไว้แล้ว กว่าที่จะสามารถนำพา ตัวละคร มาให้ถึงจุดจบของเรื่องในลักษณะนี้ได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย  เพราะเป็นเรื่องที่หมิ่นเหม่ต่อความนิยามเชื่อถือของผู้คน  ผู้เขียนจึงเลือกใช้ มุมมองของตัวละครเอกเป็นผู้ถ่ายทอดเรื่องราว เพื่อแสดงความเป็นปัจเจกชนของเธอ  ว่าความนิ่งลึกที่เธอแสดงออกกับสังคมนั้น มีอะไรอีกอย่างซึ่งเธอเก็บไว้รู้ไว้เห็นไว้กระทำคนเดียวอย่างไรบ้าง  และอะไรคือต้นสายปลายเหตุให้เธอประพฤติปฏิบัติเช่นนั้น เธอบังเกิดความรู้แจ้งต่อความหมายในภาพข่าวหน้าหนึ่งที่เห็นก็ต่อเมื่อผ่านเวลามานานพอควร  และผู้เขียนก็ไม่ได้บอกว่าเธอกระตือรือล้นที่จะคลิกมันออกมาโดยตั้งใจ  วันนั้นเธอยังนำดอกบัวมาบูชาพระ ซึ่งผู้เขียนเห็นว่าไม่จำเป็นที่จะต้องบอกหรอกว่า  ทำไมเธอถึงใช้ดอกบัวมาบูชาพระ  เพราะแฟนเธอนั่นเองที่ตายโดยมีดอกบัวกลบร่างใช่ไหม  ความเหนื่อยอ่อนของการงานที่ต้องใช้สมองและความละเอียดถี่ถ้วนที่พวกพนักงานบัญชีต้องรู้กันดีว่า การปิดงดไตรมาสนั้นมันต้องทำกันเป็นเรื่องเป็นเราต้องใช้สมาธิและความรอบคอบอย่างไรเพื่อให้ตัวเลขทุกตัวมันสอดรับกันได้ทั้งหมด ความตึงเครียดบวกกับความระลึกหา และความเจ็บแปลบนำมาซึ่งความคิดอุตริวิตถารได้ง่ายกว่า  “วันนั้นฉันกลับบ้านมาด้วยความรู้สึกสบายอารมณ์  แวะซื้อดอกบัวหลวงมาบูชาพระเพื่ออุทิศส่วนกุศลและไว้อาลัยให้แก่การจากไปของผู้เป็นที่รัก  อาบน้ำพร้อมกับการจุดเทียนหอมเพื่อผ่อนคลาย  และคืนนั้นเองที่ฉันตื่นขึ้นท่ามกลางดอกบัวใหญ่น้อย”   หากเขียนต้นเหตุแห่งความคิดไปอย่างนี้  ผู้อ่านจะมองตัวละครว่าอย่างไร  จะไม่มองว่าเธอเป็นพวกถวิลหาความวิตรถารด้วยสันดานละหรือ ตลอดเรื่องรวมถึงฉากอัศจรรย์บนเตียง ผู้เขียนจึงไม่ได้ให้ “รส” ปฏิบัติการด้วยสติของตัวเธอเอง  ผู้เขียนพา “ดนัย” เข้ามามโนสำนึกของตัวละคร  เพื่อแสดงให้เห็นว่า เมื่อคนเราอยู่คนเดียวแล้วคนเราจะสามารถฟุ้งซ่านไปได้อย่างไร โดยเฉพาะกับคนที่ต้องมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวและจมอยู่กับความถวิลหาเช่นเธอ   “ดนัย” จึงพาเธอลัดเลี้ยวไปตามอารมณ์ประคับประคองกับไปสู่จุดจบได้ด้วยเพียงระยะไม่ถึง สิบบรรทัด จากเนื้อเรื่องทั้งหมด  เพราะผู้เขียนไม่ต้องการเน้นฉากกามารมณ์ไม่ใช่หรือ และเมื่อเธอเสร็จสมแล้ว  เมื่อตัวตนที่แท้จริงของเธอกลับคืนมา อะไรล่ะคือสิ่งที่เธอนึกถึงเป็นอย่างแรก  ไม่ใช่บรรทัดฐานของสังคม จารีตประเพณีที่ถูกที่ควรหรอกหรือ  ทั้งนี้ด้วยลักษณะของความเป็นเรื่องสั้น ที่จำเป็นต้องใช้คำทุกคำ ประโยคทุกประโยค   ตามจุดมุ่งหมายของผู้แต่งนั้น จะมีถ้อยคำใดที่กล่าวออกมาจากปากของเธอหลังจากรู้สึกตัว เพื่อเป็นการแสดงลักษณะทางความคิดของเธอได้พอเหมาะเท่ากับ  “ตายแล้ว นี่ฉันยังไม่ได้จูดธูปบูชาพระขอขมาลาโทษท่านเลยนี่นา”  ตรงนี้เธอได้แสดงความละอายและเกรงกลัวต่อบาปออกมาอย่างที่คนอ่านคิดว่ามันน่าตลก  ตรงนี้ผู้เขียนต้องการดึงอารมณ์ของคนอ่านให้กลับมาสู่โลกของความเป็นจริง ในโลกของความเป็นจริง  คนเราเป็นเจ้าของชีวิตของตัวเองเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น  ครึ่งที่เหลือตกไปเป็นของกระแสสังคม ความเชื่อถือและการหาเลี้ยงปากท้อง  การที่ใครสักคนพยายามเติมเต็มให้กับความขาดหายของตัวเองโดยไม่เดือดร้อนใครและโดยพยายามไม่ให้กระทบกับมโนสำนึกที่ดีของตัวเอง  การที่เธอบอกว่าลืมจุดธูป ไม่ได้บอกเป็นนัยหรือว่า เธอต้องจุดธูปบูชา ขอขมาลาโทษมาก่อน   คือการละลายความรู้สึกผิดของตัวเองให้ลดลง  ซึ่งความรู้สึกผิดอันนี้มันไม่เคยจางจากไปจากใจของเธอเลยไม่ใช่หรือ ในเมื่อเธอได้สติขึ้นมาแล้ว..สิ่งที่เธอคิดมีความรู้สึกแฝงในการผิดพลาดระคนตกใจจากคำอุทานที่ว่า “ตายแล้ว!!! ”  ซึ่งอันนี้ ถ้าอุทานว่า “คุณพระช่วย!! “  หรือ  “อุ๊ยลืม!!!..”  อารมณ์ของตัวละครจะเปลี่ยนไปไหมในความรู้สึกของผู้อ่าน ดังนั้น ดังที่กล่าวมานี้น่าจะเพียงพอที่จะชักจูงให้ผู้อ่านบางคน กลับเข้าไปรับสารจากเรื่องราวที่มีฉากอิโรติกเล็กๆ เรื่องนี้  ว่าที่จริงมันต้องการสื่อถึงอะไรกันแน่ ด้วยมิตรไมตรีครับผม ปล.  นี่เป็นครั้งแรกที่คนเขียนปอกเปลือกเนื้องานให้ผู้อ่านได้รับทราบ  ซึ่งก็คงเป็นเพราะความจำเป็นจริงๆ บวกกับความรู้สึกสำนึกในน้ำใจไมตรีของกัลยาณมิตรทุกท่านนั้นเอง จากคุณ : SONG982  - [ 4 ต.ค. 47 18:04:57 ] จากคุณ : SONG982 - [ 16 ส.ค. 50 19:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เฮ้อ...อีกรอบ  ชั่งใจดูแล้ว  เกี่ยวกับ  รื่นรสสุคนธา ปฐมบรรพ์ หากจะลิงก์ไปให้ลองอ่านในคลังกระทู้เก่าของถนนนักเขียนเอง ก็ไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องราวบาดหมางให้มันเกิดขึ้นมาอีก ขออนุญาตนะครับ ที่ต้องแปะลิงก์นี้ สำหรับ  รื่นรสสุคนธา  เรื่องอิโรติกที่อื้อฉาวที่สุดของปี 47 ในถนนนักเขียน http://nathanon.com/topic.php?topic=1000202 จากคุณ : SONG982 - [ 16 ส.ค. 50 19:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ตามลิ้งค์นายทิวาเข้ามาอ่านก่อนค่ะ ได้ความรู้ไปแยะ ขออ่านละเอียด ๆก่อน ค่อยกลับมาใหม่ เพราะหลังจากวันที่ได้รับข่าวนี้ก็วิตกอยู่หลายประการกับ "เกณฑ์" ที่จะใช้วัดว่าสื่อใดเข้าข่ายผิดกฏหมาย และคาดไม่ถึงว่าจะใช้มาตรา 287 คนเขียน คนทำหนังสือ เหมือนจะเสี่ยงกับการเป็นอาชญากรอยู่มากทีเดียว เฮ้อ! จากคุณ : คุณหนูนา - [ 16 ส.ค. 50 19:29:31 ]

ความคิดเห็นที่ 53 tale of genji น่าจะเป็นโรแมนซ์มากกว่านะครับอันนี้เขียนสมัยเฮฮัน ชื่อภาษาไทยก็ด้วยเมฆหมอกแห่งรักของบงกช14เล่มเป็นฉบับการ์ตูน ตัวผมอยากอ่านฉบับนิยายอยู่เหมือนกัน>>>เรื่องนี้มันของเนชั่นนะ สมัยเราเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นอาจารย์เราเคยเอามาเป็นสื่อการสอนด้วย (ก็แค่หยิบมาโชว์นิดหน่อย) http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=rainorshine&month=12-2005&date=23&group=4&gblog=26 เวปนี้ก็มีภาพ ตรงหน้าปกมีตราของเนชั่นติดอยู่ทางขวาบน จากคุณ : neo - [ 16 ส.ค. 50 21:37:42 A:58.9.39.217 X: ]

ความคิดเห็นที่ 54 เอ่อ อ่านความคิดเห็นมากๆแล้วตาลายแฮะ แต่ต้องขอบคุณมากๆนะคะที่เอาประเด็นนี้มาตั้ง ทำให้ได้ความรู้เยอะเลย  (อ่านแล้วเริ่มอยากเขียนอีโรติกบ้างจัง ^^) ขอถามนิดนึงนะคะ  เผอิญไม่เคยเห็นหน้าปกของหนังสือเล่มนี้ด้วย  คืออยากถามว่า ได้มีการจั่วหัวหนังสือไว้รึเปล่าคะว่าเป็นหนังสือประเภทอีโรติก   สาเหตุที่ถามอย่างนี้เพราะว่า เคยมีเหมือนกันที่ไปหลงยืนอ่านเพราะชอบหน้าปก แต่สุดท้าย ข้างในนี่ทำเอาวางในนาทีนั้น  คือหน้าปกไม่ได้มีอะไรแสดงว่าเป็นเรื่องแบบถึงพริกถึงขิงขนาดเนื้อหาข้างในเลยน่ะค่ะ ไกลนั้นลองไปเล่าให้น้องในทีมที่บริษัทฟังคร่าวๆ เขาถามกลับมาว่า "เอ...พี่คะ แล้วในร้านสะดวกซื้อนี่ มันมีขายนิยายอีโรติกด้วยเหรอคะ" บังเอิญว่า คนทำงานมันมักจะมองแต่พวกของกินโดยเฉพาะมาม่า น้ำแข็งน่ะค่ะ 555 มุมหนังสือไม่ค่อยแลเท่าไหร่ หากจะซื้อหนังสือมักจะไปเข้าร้านหนังสือมากกว่า เลยทำให้คิดได้อีกอย่างว่า อึม หากเราไปร้านสะดวกซื้อ เราก็คงไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีนิยายอีโรติกอยู่บนนั้น อันนี้พูดในเชิงร้านค้าเล็กๆ ที่มีหนังสืออยู่ไม่กี่เล่มนะคะ  แต่ก็มันเป็นในแง่การขายอ่ะ และเรื่อง ร้อน นี้ วางขายในร้านสะดวกซื้อด้วยหรือเปล่าคะ  อันนี้ไม่ทราบจริงๆค่ะ  มันติดๆอยู่ในใจอ่ะ แล้วอีกอย่างนึง  หากวางในร้านสะดวกซื้อ มันก็คงไม่มีการระบุมุมเหมือนร้านหนังสือใหญ่ๆ ที่จะมีบอกแต่ละจุดชัดเจนว่ากำลังอยู่ในโซนหนังสือประเภทไหน  นี่ไกลนั้นเข้าใจถูกไหมคะ (ตอนนี้ยึดเอาพวกร้านเซเว่นที่มักจะมีหนังสืออยู่มุมเล็กๆนะคะ) สำหรับประเด็นที่โดนตั้งข้อหาสื่อไปทางอนาจาร  เอ่อ ไกลนั้นลองอ่านเรื่องแรก(หนาวใจ) ไปแล้วนะคะ ก็ไม่รู้สึกว่าอนาจารนะ  ไม่รู้สึกอะไรเลยด้วย(ทำไมเราถึงด้านขนาดนี้เนี่ย 555)  แต่มันก็พูดลำบากจริงๆ  เพราะในวัยของเรา  เราก็รู้สึกอย่างนี้ แต่หากให้เด็กอ่านล่ะ เขาจะมีความคิดยังไง อันนี้ตอบไม่ได้ค่ะ ซึ่งจริงๆหนังสือแนวนี้ เด็กๆก็คงไม่มีความอยากอ่านหรอกค่ะ  คงอ่านแล้วงง และไม่สนุก  มันต้องโตหน่อยนึง ยังไงช่วยตอบคำถามเรื่องหนังสือเล่มนี้มีการจั่วหัวไว้ด้วยรึเปล่านะคะ  หรือหากว่าคุณพีทตอบไปแล้วในกระทู้อื่นๆ  ก็ขอโทษจริงๆค่ะเพราะไกลนั้นไล่ดูคร่าวๆ ไว้กะว่าสักวันหยุดจะมาอ่านเต็มๆน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 22:56:30 จากคุณ : ไกลนั้น - [ 16 ส.ค. 50 22:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตอนแรกที่อ่านกระทู้นี้ รู้สึกโกรธค่ะ  ทำไมผู้ใหญ่เมืองไทยวิสัยทัศน์แคบจังเลย คนผลิตงานด้านวรรณกรรมจะต้องตกเป็นเหยื่ออีกแล้วหรือนี่ ต่อมาก็คิดในแง่ดีว่าพอมีเรื่องแบบนี้  ก็อาจจะดีที่เราจะได้ร่วมกัน พูดคุย และสร้างมาตรฐานที่พอเหมาะพอดีกับสังคมของเรา รวมทั้งทำให้คนในวงกว้างได้เข้าใจถึงลักษณะของวรรณกรรมแต่ละประเภทด้วย ในฐานะคนที่ยังเรียกได้ว่าเป็นวัยรุ่นอยู่ นวนิยายหลายเล่มที่เคยอ่านตั้งแต่สมัยประถม (เป็นของนักเขียนที่ได้รับการยอมรับหลายท่านเสียด้วย) มีฉากเพศสัมพันธ์ ฉากที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกทางเพศมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเรื่องที่สะท้อนสังคม  ดราม่า  หรือแม้แต่เพื่อความบังเทิงธรรมดา เราเห็นด้วยกับความคิดข้างต้นค่ะ ว่าฉากเหล่านี้ ขึ้นอยู่กับบริบทที่มากับวรรณกรรมชิ้นนั้นๆ ฉากเซ็กส์ก็เหมือนกับฉากบอกรัก ฉากทะเลาะกัน ที่บ่งบอกความสัมพันธ์ของตัวละคร และเป็นส่วนหนึ่งของการดำเนินเรื่องราว แม้ว่าจะอ่านแล้วรู้สึกร่วมไปกับสิ่งที่ตัวละครรู้สึก (อันนี้ก็ต้องชมฝีมือนักเขียนอีกนั่นแหละ) ก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องผิดนะคะ การเรียนรู้จากวรรณกรรมน่าจะให้อะไร ที่เป็นจริง และสร้างความเข้าใจบนพื้นฐานของอารมณ์มนุษย์ ได้มากกว่าบทเรียนของกระทรวงศึกษาเสียอีก ต่อให้คุณเปียร์รุสจะบอกว่า ตำรวจที่จับคงไม่รู้หรอกว่าวรรณกรรมอีโรติกเป็นยังไง แต่ผลวิจัยก็เคยบอกว่าผู้ชายไทยร้อยละร้อย เคยดูหนังโป๊ อ่านหนังสือลามก กันมาแล้วทั้งนั้นไม่ใช่หรือ หากได้พิจารณากันจริงๆ แล้ว ผู้มีปัญญาไม่ได้น่าจะโง่งมจนแยกไม่ออกปานนั้น (หากเอาทั้งสามเรื่องที่ให้มาเป็นตัวแทนภาพรวม ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคำว่าอนาจารสักนิด) ขอเสริมเรื่อง tale of genji สักนิด เรากำลังเรียนอยู่โรงเรียนมอปลายตามหลักสูตรกระทรวงศึกษาของญี่ปุ่นค่ะ เราได้เรียนเรื่องนี้ ในตัวนวนิยายจริงๆ ที่เขียนด้วยภาษาญี่ปุ่นโบราณ เป็นวิชาบังคับในฐานะที่เป็นวรรณคดีอันทรงคุณค่า เนื้อเรื่องก็อย่างที่ความเห็นข้างบนบอกแหละค่ะ  แรงมาก เนื้อเรื่องส่วนใหญ่มีแต่รักๆ ใคร่ๆ วนเวียนอยู่กับสังคมราชนิกุลโบราณ ที่เป็นสังคมปิด ที่มีเรื่องราวความรักพิสดารไปจากสมัยนี้มากมาย อาจารย์ก็สอนเราว่า  ถ้าจะเทียบเคียงกันด้วยค่านิยมของปัจจุบันแล้ว เนื้อหามันอาจจะรับไม่ได้  แต่ขอให้เราดูบริบทของสังคมที่แตกต่าง เรื่องของความรัก ความใคร่ ความสัมพันธ์ของคน คือสิ่งที่บ่งบอกภาพของสังคมนั้นๆ ได้เด่นชัดที่สุด และแม้ในความแตกต่างของยุคสมัยนั้น  ความรัก อารมณ์และความรู้สึกของมนุษย์เรา มิได้แตกต่างกันเลย ค่านิยม มุมมองของแต่ละประเทศคงจะไม่เหมือนกันแน่ๆ แต่คงจะดีถ้าสังคมไทย จะลองเปิดใจให้กว้าง สร้างทัศนคติที่เหมาะสม ไม่ต้องเอาอะไรใหม่ๆ หรอก  แค่ยอมรับว่าบางสิ่งบางอย่างที่เรายึดมั่นถือมั่นอยู่นั้น   มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเสมอไป  ก็อาจเป็นจุดเริ่มต้นของการสร้างสรรค์อนาคตทางวรรณกรรมแล้ว ขอบคุณค่ะ ที่ตั้งกระทู้แบบนี้ขึ้นมา ทำให้เราได้ตื่นตัวกันบ้าง   หวังว่าพลังของปัญญาจะต่อสู้กับอคติได้นะคะ จากคุณ : The SoVo - [ 16 ส.ค. 50 22:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 56 และ เด็ก (อายุเท่าไร) *ห้าม* อ่านอะไรบ้างในโลกนี้ ถามจริง??? จากคุณ : ด้วง (podduang-pk) - [ 16 ส.ค. 50 23:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 57 หลังจากอ่าน คหห1 รู้สึก  "เซ็งอย่างแรง"  กับผู้หลักผู้ใหญ่บางคนจริง ๆ ทำอย่างกะว่า วรรณกรรมอีโรติกเป็นอาชกรรมซะงั้น อย่างว่าละครับ นี่แหละ เมืองไทย บทจะเข้มงวดแบบไร้สติขึ้นมาที ก็จับสุ่ม ๆ มั่ว ๆ ที (อย่างกับพยายามสร้างผลงานซักที) และก็หายยาวเข้ากลีบเมฆไป จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 17 ส.ค. 50 00:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 58 มาเกาะขอบจอค่ะ อ่านจนตาลายเลย (^^") วรรณกรรมอีโรติก กับ สื่อลามก นั้น แม้จะเขียนถึงเรื่องเดียวกัน แต่ก็ต่างกันที่ชั้นเชิง ความละเมียดละไมและภาษาที่ใช้ แต่เดี๋ยวนี้ บางครั้งวิธีการนำเสนอของคนเขียนประกอบกับการนำเสนอเชิงการค้าก็ทำให้ความหมายที่แท้จริงของวรรณกรรมอีโรติกบิดเบือนไป ยิ่งมีการนำวรรณกรรมอีโรติกมานำเสนอบนแผ่นฟิล์มที่คนดูหลายคนไม่เคยอ่านวรรณกรรมชิ้นนั้นๆก็อาจทำให้เข้าใจไปว่า วรรณกรรมอีโรติกมุ่งสื่อแต่ในเรื่องเพศ แล้วยังจะมีเรื่องความเข้าใจและทัศนคติของคนอ่านซึ่งเรียกได้ว่าเป็น multi-standard อีก แค่ไหนเรียกว่าอีโรติก? แค่ไหนเรียกว่าลามก? ถึงตอนนี้คิดว่าต่อให้จัดเรทก็ควบคุมไม่ได้อยู่ดีค่ะ (ขนาดเราเอง ตอนเด็กๆยังได้อ่านนิยายเล่มละสิบบาทของน้าเลย แล้วก็มีฉากบนเตียงทุกเล่มด้วย) แต่ถ้าสามารถทำให้คนทั่วไปเข้าใจลักษณะของวรรณกรรมแต่ละประเภทได้ก็คงจะดีนะคะ จากคุณ : Princess of Laugh - [ 17 ส.ค. 50 00:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ฝากเจ๊หมูประสานกับทีม บ.ก. ด้วยจ้า มีคำถามเกี่ยวกับการเลือก เรื่องสั้นตัวอย่าง 3 เรื่องนี้ และข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการแจ้งข้อ หา ว่าตกลงข้อหาที่เล่ม "ร้อน" เจอ มันคืออะหยังกันแน  คนคุย อยากทราบแล มารับไม้ต่อจากเฮียพีทนะคะ สาเหตุการเลือกเรื่องสั้น 3 เรื่องนี้ ก็เป็นการสุ่มเลือกขึ้นมาค่ะ ไม่ใช่ว่าหนังสือมีเนื้อหาที่ส่อไปทางลามกอนาจารเพราะ 3 เรื่องนี้ อย่างเรื่อง คนในฝัน เป็นเรื่องแรกของเล่ม "ร้อน" ก็เลยนำมาให้อ่านกัน เพราะคาดว่า การพิจารณาว่าหนังสือว่ามีความผิดตามข้อหาในเนื้อข่าวนั้น ผู้ที่พิจารณาน่าจะเริ่มอ่านตั้งแต่เรื่องแรกของหนังสือเล่มนี้ อย่างแน่นอน แต่ไม่ทราบจะได้อ่านจนจบทั้งเล่ม ก่อนจะพิจารณาว่าผิดจริงหรือเปล่า จะลงตัวอย่างเพียงเรื่องเดียวก็ดูจะน้อยไป เราเลยสุ่มเลือกมาอีก 2 เรื่องค่ะ ส่วนความคืบหน้าทางคดี ยังไม่มีการติดต่อมาค่ะ อาจจะยังอยู่ในขั้นดำเนินการล่ะมัง หากมีรายละเอียดเพิ่มเติม จะมาแจ้งให้ทราบกันอีกทีค่ะ จากคุณ : syringe - [ 17 ส.ค. 50 01:03:34 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อยากเสริมตรงข้อสงสัยของคุณไกลนั้น ในฐานะที่เป็นหนึ่งในทีมงานทำหนังสือ "ร้อน" ของสนพ. ณ ถนน ข้อสงสัยอีกข้อ "ร้อน" ไม่ได้จั่วหัวไว้ว่าเป็นอิโรติก แต่!! หากดูจากหน้าปกของ "ร้อน" กับคำเปรยที่ปกหลังแล้ว แทบไม่ต้องจั่วหัวเลย ว่า "ร้อน" คือเรื่องสั้นอิโรติก (หน้าปกเข้าไปชมได้ที่เวป ณ ถนนฯ http://nathanon.com ) เพราะสื่อถึงเนื้อหาข้างในอย่างชัดเจน! คำเปรยปกหลังมีว่า วิจิตรกามา คือศิลปะของการชักพาอารมณ์รัก ให้ขึ้นสู่ห้วงแห่งอันติมะ ด้วยนัยของลีลาอันงดงาม ความสละสลวย แห่งท่วงทำนองเพลงรัก ที่ถูกบรรจงแต้มแตะไว้บนผิวแก้ม... รัดรึง ด้วยหยดหยาด อันกลั่นออกมาจากสองหัวใจรัก ย่อมหอมหวาน.. ชวนลิ้มลอง..มิรู้หน่าย ภาพปกของ"ร้อน" เป็นภาพศิลปะโครงร่างชายหนุ่มและหญิงสาวที่งดงาม ไม่อนาจาร แต่สื่อถึงความเป็นอิโรติกได้เป็นอย่างดี ส่วน"ร้อน" มีวางขายตามร้านสะดวกซื้อไหม? เท่าที่ทราบ ไม่มีครับ ผู้จัดจำหน่ายของ"ร้อน" คือ อมรินทร์ ซึ่งกระจายหนังสือตามร้านหนังสือทั่วไป และอยากบอกว่า อมรินทร์มีเกณฑ์ค่อนข้างเข้มงวด กับการจัดจำหน่ายหนังสือประเภทต่างๆ "ร้อน"นั้น เมื่อวางแผงตามร้านหนังสือแล้ว จะตั้งอยู่รวมกับ "รัก" และ "เร้น" อย่างเป็นเซ็ต จากคุณ : ณัฐกร - [ 17 ส.ค. 50 01:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณเจ๊หมู ไซริ้นจ์ กับณัฐกรมากๆ ครับ ที่ช่วยมาเติมข้อมูลให้อย่างรวด เร็ว  นี่ผมกำลังหยิบปกเล่มร้อนขึ้นมา จะพิมพ์ข้อความปกหลังให้อ่านกันดู ส่วนปกหน้าก็กดลิ้งก์ได้ตามที่ณัฐกรให้ไว้ครับ  มีข้อความโปรยเพิ่มเติมบน ปกหน้า (ในรูปอาจจะเล็ก ดูไม่เห็น) ว่า LUST "11 คนเขียน 11 เรื่องร้อน" (จริงๆ นับผิดแหละ เพิ่งสังเกต มันต้อง 11 คน แต่ 12 เรื่อง กร๊าก) และ "รวมเรื่องร้อนๆ จากถนนนักเขียน pantip.com โดย ณ ถนนฯ ถนนของคน เขียนฝัน" ถ้าจะว่ากันตามจริง สำนักพิมพ์เราก็ไม่ได้ขึ้นข้อความ "เตือน" อย่างจริงจัง ไว้บนปกแหละครับ  อาศัยว่าความ "แรง" ของปก น่าจะสื่อความถึงคนหยิบ ได้ระดับหนึ่งแล้ว แต่ในภาวะที่สังคมยังคลุมเครือแบบนี้ มันก็อาจจะยังไม่ พอจริงๆ ดูอย่างหนังสือเล่มใหม่ ผมเขียนเอง (เย้... ขอบคุณ ณ ถนนฯ ที่พิจารณา จัดพิมพ์ ป.ล. ตอนนี้ยังไม่วางแผงนะครับ เราคุยกันว่า ขอให้ประเด็นที่ยัง คลุมเครือไม่ชัดเจนนี้ มันชัดเจนขึ้นกว่านี้ก่อน แล้วค่อยดำเนินการผลิตต่อ) หน้าปก Soda Ice Diary ก็ไม่ได้มีข้อความเตือนว่า หนังสือเล่มนี้ พูดถึง ความรักระหว่างชายกับชาย ไม่ได้บอกว่าเป็นแนว Boys' Love แต่ดูปกหน้า ปุ๊บ ผมมั่นใจว่าคนส่วนมาก เห็นแล้วต้องสะดุ้ง เฮ้ย หนังสือเกย์นี่หว่า ฮ่าๆๆ และไม่อยากจะบอกเลยว่า ถ้าดูข้อความโปรยปกหลัง ที่ตัดมาจากในหนังสือ แล้ว ก็รู้ได้เลยว่า นอกจากจะเป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชายแล้ว เรื่องนี้ยังพาดพิงถึงประเด็นอื่นที่เกี่ยวข้องกับศีลธรรม ค่านิยมของสังคมอีก ด้วย  (เสี่ยงตายอีกแล้ว) แต่แม้กระนั้น หนังสือเล่มนี้ก็ไม่ได้ขึ้นคำเตือนหน้าปกไว้อยู่ดี ว่าคนอ่านควร จะมีอายุเท่าไหร่ ...ซึ่งเท่าไหร่ถึงจะเหมาะ ผมก็ไม่รู้ว่ามาตรฐานอยู่ตรงไหน เหมือนกัน แง้...  อย่างผมเองเวลาลงนิยาย เดี๋ยวนี้ผมจะตั้งคำเตือนจั่วหัว ไว้ทุกกระทู้ว่า ควรจะมีอายุ 12 ปีขึ้นไป ก็คิดเทียบจากตัวเองว่า ตอนขึ้น มัธยม เราก็ "โต" พอ ที่จะรู้คิด เข้าใจอะไรๆ ได้ระดับหนึ่ง  และผมก็มั่นใจ ตัวเองอยู่อย่างหนึ่งว่า ถึงงานเขียนผมจะ "หวิว" แต่แก่นหลักของงานคือ ความรักที่อบอุ่น และเนื้อหาของงาน อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรัก (งานโรม้านซ์แบบซอฟต์ชัดๆ)  และผมมั่นใจว่าความ "หวิว" ของผมมันไม่ ได้ยั่วยุ ให้คนทำอะไรที่ไม่ดี แต่ก็อีกแหละครับ มาตรฐานของคนเราไม่เท่ากัน  การนำเสนองานแนวนี้ ของผม นอกจากจะเสี่ยงกับ "สายตา" ที่มองเรื่องความรักระหว่างเพศเดียว กันเป็นเรื่อง "ผิดปกติ" และ "เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้เยาวชนหลงผิดทำตาม" แล้ว  ความ "หวิว" ในเรื่องของผม อาจจะถูกพิจารณาว่าเป็นการ "มอมเมา" ก็เป็นได้  ซึ่งตรงนี้ผมก็เข้าใจ  แม้ตัวผมเองจะมองเห็นว่า "เซ็กส์" ของคน เรา สามารถเป็นเรื่อง "สวยงาม" ได้ (เอ่อ... ไม่อยากจะพูดเลย อ๊ายอาย คือว่า ที่ผมเกิดมาได้เนี่ย ก็เพราะคุณพ่อคุณแม่ผม... เอ่อ... นั่นแหละครับ) แต่คนในจำนวนมากในสังคม และค่านิยมของสังคมยุคใหม่ (ไม่ใช่แค่ไทย ครับ ยังมีสังคมอื่นด้วย) ยังมองเห็นว่า "เซ็กส์" เป็นเรื่องน่าละอาย หรือถึง ขั้นน่ารังเกียจ  (ฝรั่งเขาคุยกันเรื่องวัฒนธรรมไทย และมีอะไรที่เขาบอกว่า เขาไม่สามารถเข้าใจได้หลายเรื่อง หนึ่งในนั้นคือ เซ็กส์ในสังคมไทยเนี่ย ผาดโผนพิสดารไม่แพ้ชาติใดในโลก และเสรีภาพหลังประตูห้องนอนนั้น มากจนน่าตื่นตะลึง  แต่ อ๊ะอ๊ะ อย่าพูด  เมื่อใดก็ตามที่คุณเอ่ยอะไรเกี่ยว ข้อง แม้ในเชิงวิชาการ คุณอาจถูกมองเป็นตัวประหลาดได้ทันที โฮ่ๆๆ) แปะรูปปกโซดาไอซ์นิดนึงครับ เพื่อยืนยันว่ามัน "แรง" เอิ๊ก (เหงื่อตก เสี่ยงตายอีกแล้วคุณพีท) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 17 ส.ค. 50 07:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 62 เมื่อหลายเดือนก่อน ผมกำลังสนใจเรื่องนี้ (ไม่ใช่เรื่องเซ็กส์คร้าบ อันนั้นสน ใจสม่ำเสมอ... ยังไม่ตายด้านน่อ)  คือเรื่อง "ภาพ" ของเซ็กส์ในสังคม พอดีว่าช่วงนั้นรับงานแปลบทความเกี่ยวกับการพุ่งขึ้นสูงของตัวเลขผู้ติดเชื้อ เอดส์ของกลุ่มชายรักชายบางกลุ่มในกรุงเทพฯ เมื่อประมาณ 2-3 ปีที่แล้ว   ซึ่งเป็นเรื่องที่ต่างชาติเขาตกใจกันมาก (คนไทยไม่ค่อยตกใจ มีตกใจ เหมือนกันแต่น้อยครับ)  ที่เขาตกใจกันมาก เพราะเมื่อราว 10 ปีก่อน ไทย เราเป็นประเทศแรกๆ ที่สามารถควบคุมการติดเชื้อได้อย่าง "ดีเยี่ยม" ขีดเส้น ใต้คำว่า "ดีเยี่ยม" ซักสามเส้น  แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ปัจจัยมีหลายอย่าง ทั้งด้านสังคม การเมือง วัฒนธรรม  แต่น่าสังเกตอยู่ว่า ลักษณะที่ชอบ "กวาดขยะไปหมกไว้ใต้ตู้" ของสังคมไทย เป็นตัวเร่งให้เรื่อง ที่ไม่น่าจะเกิด มันเกิดขึ้นได้ง่ายๆ แล้วลักษณะนี้ มันก็เกิดขึ้นกับทุกเรื่อง ทุกแง่มุมของสังคมไทยซะด้วย ตัว อย่างของกรณีการเพิ่มขึ้นของการติดเชื้อรายใหม่นี้ก็คือ การที่นโยบาย "จัดระเบียบสังคม" ทำให้แทบทุกสิ่งทุกอย่างผิดกฎหมายหมด และต้อง กวาดล้างให้หมดไป เช่น สถานบริการต้องปิดเร็ว ห้ามมีเซ็กส์ในสถานบริการ บางประเภท ฯลฯ  ซึ่งมองในแง่ "ศีลธรรมอันดี" แล้ว มันก็น่าจะดี บริสุทธิ์ สะอาด  แต่ในแง่ของความเป็นจริงของสังคมแล้ว มันไม่ได้แก้ปัญหา นั่นคือ แทนที่ผู้คนจะรวมตัวอยู่ในที่ที่เจ้าหน้าที่สาธารณสุขเข้าถึงได้ และให้ ความรู้ได้ และปลอดภัย (เช่นมีถุงยาง ถังขยะ ที่ชำระล้าง) กลายเป็นว่าผู้คน เหล่านั้น (จะว่าเขาเลวก็ตามแต่) ต้องไปหาที่ "มั่วสุม" กัน "ข้างนอก" เช่น ตามคอนโดเพื่อนฝูง ตามสวนสาธารณะ (ให้ตำรวจต้องมาวิ่งตามไล่จับ) และเจ้าหน้าที่สาธารณสุขก็ไม่สามารถเข้าถึงคนเหล่านี้ได้อีก ไม่สามารถให้ ความรู้ได้ ไม่มีใครจัดหาถุงยาง ฯลฯ ให้  และถึงจะมี (เช่นหน่วยงานเอกชน บางแห่ง จัดกิจกรรมเผยแพร่ความรู้ และแจกถุงยางตามสถานที่สาธารณะ แบบนี้ เพราะในเมื่อห้ามไม่ได้ อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้ติดเชื้อก็ยังดี) เจ้าหน้าที่อาสาสมัครเหล่านี้ก็โดนตำรวจจับ เพราะมีถุงยาง และตั้งข้อหาว่า ค้าประเวณี (คุณพระช่วย) เรื่องข้างบนยังมีอีกยาวครับ ผมแค่เล่าเพื่อเป็นตัวอย่างว่าด้วยการ "กวาด ขยะไปหมกไว้ใต้ตู้" เท่านั้นเอง ปกติผมใช้บริการห้องสมุดประชาชนแถวบ้านเป็นประจำ ช่วงเดียวกันนั้น ผม เดินห้องสมุด ก็เจอเอาหนังสือประเภทหนึ่ง ซึ่งเห็นแล้วอึ้ง ปนน้ำตาซึม มันคือหนังสือเล่มบางๆ มีทั้งปกอ่อนและปกแข็ง ว่าด้วยเรื่อง "เพศ" ที่วัยรุ่น (และพ่อแม่) ควรรู้ครับ ไม่ใช่เล่มเดียว ขนาดเดียว  แต่เฉพาะห้องสมุดใกล้บ้านผม ซึ่งเล็กๆ ไม่ได้ ใหญ่โต ก็มีเรียงกันเป็นตั้งหนาเป็นคืบ บางเล่มก็ขนาดประมาณเอสี่ เล่มบางๆ แต่กระดาษอาร์ตสี่สี มีภาพประกอบ ทั้งที่เป็นภาพคน และการ์ตูน  บางเล่มก็หนากว่า เป็นพ็อกเก็ตบุคกระดาษ บางธรรมดา แต่เนื้อหาเจาะลึก เนื้อหาครอบคลุมไม่เพียงแค่รูปอวัยวะ (ทั้งภายนอกภายใน อันนี้เป็นภาพ วาดนะ) และวิธีการดูแลสุขอนามัย แต่ยังรวมไปถึงเรื่องที่คนไทยเห็นแล้ว อาจจะสะดุ้ง เช่น ความเชื่อที่ผิดและข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการช่วยตัวเอง (คู่มือวัยใสที่พิมพ์ออกมาเมื่อซัก 5 ปีที่แล้ว เล่นเอาเต้นกันไปทั้งบ้านทั้ง เมือง)  การมีเพศสัมพันธ์และช่วยวัยที่เหมาะสมกับการมีเพศสัมพันธ์ ที่สำคัญคือ เขายังพูดถึงเรื่องความรัก การต้องตาต้องใจในเพศตรงข้าม และ การวางตัวที่เหมาะสม แสดงให้เห็นว่า เขามองเรื่องเพศเป็นเรื่องสุขภาพของมนุษย์ ทั้งกายและจิต ไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจ ต้องหลบซ่อน ปกปิด จนเด็กๆ ต้องวิ่งไปหา "ความรู้" กันเอาเองตามแหล่งที่พอจะหาได้ (แต่อาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับตัวเด็ก เอง) ไม่ใช่ว่าเด็กฝรั่งไม่มีปัญหานะครับ ปัญหาก็มี แต่ถ้าพูดถึงเรื่องเพศ เทียบกับ สังคมไทยแล้ว หลายมุมของสังคมไทยเนี่ย ถ้าฝรั่งโดยเฉลี่ยมาได้ยิน มา เห็นเข้า รับรอง ตะลึงตึ่งตึ๊งแน่ โฮ่ๆๆ หนังสือระดับพ็อกเก็คบุคนี่จะลงลึกว่าหนังสือภาพเล่มบาง ละเอียดลออถึง ขั้น "วิธีปฏิบัติ" เลยผมก็เคยเห็น  แต่สำหรับวัยรุ่นนะครับ ดูปกก็รู้ ดูบทนำ ก็รู้  และหนังสือพวกนี้เขียนโดยนักจิตวิทยา หรือหมอ เป็นส่วนใหญ่ ไม่ใช่ เรื่องการค้าแต่อย่างใด ตอนนั้นผมเห็นแล้ว กว้านยืมมาหมดทั้งกองเลย เอามาเปิดดูทุกเล่ม ว่าเขา สอน เขาบอกอะไรกันบ้าง  เห็นแล้วก็อืม... เด็กของเขาได้รับการดูแลดีจัง ไม่ได้สักแต่ว่า หวง ห้าม แต่ปราศจากการ สอน ชี้แนะ สนับสนุน ให้รู้จัก ทางที่ถูกที่ควร นึกถึงการ "กวาดขยะไปหมกไว้ใต้ตู้"  ขยะมันไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ ซักพัก มันก็กลิ้ง ก็ปลิวออกมาตามเดิม  คนทำความสะอาดบ้านที่ทำแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะขี้เกียจ หรืออาจจะเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์จริงๆ ว่าการหมก ขยะไว้ใต้ตู้ ไม่ได้ทำให้บ้านสะอาดขึ้น คนเราที่โตเป็นผู้ใหญ่ ไม่มีใครเชื่อว่าหมกขยะไว้ใต้ตู้แล้วบ้านจะสะอาด จริง มั้ยครับ แต่เด็กๆ เล็กๆ เวลาถูกใช้กวาดบ้าน อาจจะคิดอย่างนั้นจริงๆ ก็ได้นะ ใครจะรู้ (อาจจะไม่ได้ขี้เกียจเสมอไป) เสียดายแต่เรื่อง "สังคม" อันซับซ้อนของเรา มันมองเห็นยากมากกว่าขยะ รูปธรรมที่เห็นในบ้านนัก  "ผู้ใหญ่" จำนวนมากในสังคม ไม่ได้เข้าใจด้วยซ้ำ ว่า "ขยะ" ที่ควรจะกวาดจริงๆ น่ะคืออะไร อยู่ตรงไหน เกิดจากอะไร และ จะกำจัดไปจากบ้านได้อย่างไร เหมือนคนที่ไอ แล้วตะบี้ตะบันกินยาแก้ไอ โดยไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคอื่น เช่น ปอดติดเชื้อ วัณโรค หรือมะเร็ง  รักษาแต่อาการ พอยาออกฤทธิ์กดประสาท มันก็ไม่ไอ ไม่เห็นอาการ นึกว่าตัวเองหายแล้ว พอยาหมดฤทธิ์ ก็ไออีก ก็กินยาอีก พอหยุดไอก็ดีใจ ซักวันก็คงตายเพราะโรคที่เป็น ไม่ได้ตายเพราะไอหรอกครับ เช้านี้ทำไมตื่นมาอารมณ์มันหม่นๆ ก็ไม่รู้  พอดีเมื่อวานได้รับอีเมล มีงานที่ สภาเอดส์แห่งรัฐเพื่อนบ้าน เขาขอให้ไปช่วยทำงานเป็นล่ามในการประชุม ให้หน่อย แต่คราวนี้เขาไม่มีงบจ่ายค่าจ้าง แต่จะดูแลพวกค่าเดินทาง ที่พัก และมีเบี้ยเลี้ยงประจำวันให้ (สงสัยจะหม่นเพราะไม่มีค่าจ้าง กร๊าก) ตื่นขึ้นมาเลยนึกถึงเรื่องพวกนี้ นึกถึงว่า ในขณะที่คนบางกลุ่มบางองค์กร เขาตั้งใจจริง ในการศึกษา ทำความเข้าใจปัญหา หาให้เจอว่า "ขยะ" ตัวจริง มันอยู่ตรงไหน และแก้ปัญหาด้วยแนวคิดเชิงบวก แนวคิดที่เน้นการ "สร้าง" ไม่ใช่การ "ทำลาย" (โดยไม่รู้ว่าตัวเองทำลายอะไร) นึกถึงเรื่องพวกนี้แล้ว เลยหม่นครับ  เฮือก... วันนี้ต้องออกไปธุระข้างนอกซะด้วย  ขอโทษเพื่อนๆ ที่ยังไม่ได้เม้าท์ด้วย ในรายละเอียดนะครับ   ขอแปะไว้ก่อน แล้วจะพยายามมาเม้าท์ต่อทีหลัง นะ  แต่ถึงยังไม่มีโอกาสเม้าท์ ขอบอกว่า อ่านแล้วทุก คคห ครับ ขอบคุณ มากๆๆๆๆๆ จากใจ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 17 ส.ค. 50 07:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ขอบคุณคุณณัฐกร  มากๆเลยนะคะ  งั้นอยากเสนอไว้นิดนึงได้ไหมคะว่า ถ้าหากเป็นไปได้  อยากให้มีการจั่วไว้ที่หัวหน้าสือน่ะค่ะ  จริงๆอ่านหลังปกก็พอจะนึกออกนะคะ  แต่จากประสบการณ์ที่ไปยืนอ่านหนังสือตามร้านมาเยอะ  บางเรื่อง  เคยคิดว่าหลังปกมันบรรยายซะขนาดนี้  ข้างในนี่ต้องแรงกว่าแน่ๆ  แต่ผิดคาดแฮะ  มันเบากว่าที่คิด  ไอ้หลังปกนั่นเอามาเป็นจุดขายให้คนคิดว่าต้องแรงค่ะ ดังนั้น ในความคิดของไกลนั้นเอง  หลังปกไม่ได้ช่วยให้คนอ่านเข้าใจอะไรได้ถ่องแท้  มันต้องลองอ่านไปสักพัก ถึงจะรู้ว่าหนังสือเล่มนี้จริงๆแล้วแก่นของมันคืออะไร อ่า คุณพีทก็สู้ๆนะคะ  อย่าเพิ่งอารมณ์หม่นเพราะไม่ได้ตังค์น้อ  แล้วจะมาอ่านใหม่ในวันเสาร์นะคะ  เป็นกระทู้ที่อ่านแล้วได้ความคิดเห็นดีๆ เยอะเลยค่ะ จากคุณ : ไกลนั้น - [ 17 ส.ค. 50 08:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 64 พีทไปไหน..อยากกอดพีท จากคุณ : ด้วงเองล่ะ (podduang-pk) - [ 17 ส.ค. 50 09:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ให้กำลังใจทีมงาน ณ.ถนน ทุกคนค่ะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 17 ส.ค. 50 09:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เข้ามาอ่านได้ความรู้เยอะแยะเลยค่ะ สังเกต นิดนึง มีแต่คนพูดถึงเรื่อง ร้อน ไม่เห็นพูดถึงเรื่องอื่น ๆ เลย  อยากรุ้ว่าเรื่องอื่น ๆ ที่โดนจับ เข้าข่ายลามกหรือเปล่าคะ แต่มัธยมสีดำ เนี่ย เคยอ่านผ่าน ๆ รู้สึกว่าจะน่าสงสารมากกว่านะคะ จากคุณ : latics1 - [ 17 ส.ค. 50 10:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 67 อ่านข้อความของคุณพีทแล้ว นึกสงสารเด็กจำนวนอีกมากในประเทศเรา น่าสงสารตรงที่เด็กจำนวนมากเหล่านั้น ยังไม่ได้รับความรู้ในด้านเพศที่ถูก หลายคนเข้าใจผิด ที่ซ้ำร้าย  หลายคนรู้สึกผิดกับอารมณ์ความรู้สึกทางเพศจนกลายเป็นเก็บกด  บางคนกลายเป็นความรู้สึกผิดบาปในใจ ต้องจมอยู่กับบาปอันไม่มีจริง ทนทุกข์ทรมานกับความเข้าใจผิดเหล่านั้น โดยไร้ทางออก ผมไม่ได้พูดเกินไป แต่เห็นตัวอย่างมาหลายคนแล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นก็มาจากการปิดกั้นด้านเพศในสังคมไทย (ไปๆ มาๆ จากเรื่องเส้นแบ่งระหว่างอีโรติคกับหนังสือโป๊ กลายเป็นเรื่องทัศนคติด้านเพศในสังคมไทยไปเสียแล้ว -*- ขอโทษด้วยนะครับ ชักนอกประเด็น) โดยส่วนตัวนะครับ ผมคิดเสมอว่า รสนิยมทางเพศ ไม่ได้เป็นตัวกำหนดว่าคนคนนั้นเป็นคนดีหรือเลว สำคัญแต่คุณอย่าเอารสนิยมทางเพศมาทำร้ายใคร หรือทำให้ใครเดือดร้อน แต่วิถีสังคมไทยแบบบิดๆ เบี้ยวๆ แห่งนี้ มันถูกครอบด้วยจริยธรรม วัฒนธรรม ศีลธรรม  เมื่อถูกบีบมากเกินไป ความบิดเบี้ยวนั้นมันก็พาลไปจนถึงคน พฤติกรรมทางเพศแบบชั่วร้าย พิศดารเพิ่มมากขึ้น เหยื่อก็ไม่พ้นเด็ก ผู้หญิง (ผู้ชายในบางเคส) นั่นเอง ผมมองว่าวรรณกรรมที่แสดงถึงความจริงของสังคมทางด้านเพศนั้นจำเป็น มันเป็นสื่อที่เข้าถึงคนเพื่อชี้ให้เห็นความจริงและละมุนละไมกว่าสื่อชนิดอื่นๆ ไม่ว่าจะสื่อถึงแง่ความสวยงาม หรือความโหดร้าย  แต่สภาพในปัจจุบันนี้กำลังบีบวรรณกรรมอีโรติคเพิ่มมากขึ้น หากยังเป็นอย่างนี้ต่อไป เราอาจไม่มีทางออก ไม่มีทางไป จุดเล็กๆ เพียงจุดเดียวที่กำลังจะสิ้นสูญนี้ ใครจะรู้ มันอาจกระทบไปถึงองค์รวมใหญ่ในภายหลังก็ได้ แอบเศร้าอยู่ลึกๆ ในใจครับ ทั้งๆ ที่ความคิดทั้งหมดของผมข้างต้นนี้อาจจะเป็นเพียงการคิดมากไปเองก็เป็นได้ แต่ทั้งอย่างนั้น มันก็ยังมีส่วนที่เป็นจริงมากพอจะทำให้รู้สึกเสียใจอยู่นั่นเอง จากคุณ : รพินทร์ - [ 17 ส.ค. 50 11:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 68 เพิ่งจะมีโอกาสแวะมากระทู้นี้ ทั้งที่ตัวเองเขียนแนวนี้เป็นประจำ ความจริงสีน้ำน้อยว่า เส้นกั้นมันอยู่ที่คนอ่านนะค่ะ บางครั้งคนเขียน ก็เขียนไปด้วยอารมณ์สุนทรียภาพ แต่คนอ่าน พออ่านไปแล้ว เกิดจินตนาการต่างออกไป ก็เกิดให้เกิดคำถามว่า อนาจาร หรือ อีโรติก ส่วนมากหนังสือที่วางขาย ไม่มีหรอกค่ะ ที่จะใช้คำหยาบโลนในการเขียนบรรยายฉากผาดโผนโจนทะยานของคู่รัก แต่ว่า คนเขียนเขาจะสื่อถึงอารมณ์ดิบมากแค่ไหน บางทีการเขียนให้กระตุกหยุดจินตนการของคนอ่านเสียบ้าง อาจจะช่วยให้พ้นจากข้อหาลามกได้ค่ะ เพราะแม้ว่าเราจะใช้ถ้อยคำอันนุ่มนวลและสวยงาม แต่ถ้าอารมณ์ในเนื้อความมันสื่อให้คนอ่านคิดไปเรื่อยๆ คนบางคนเขาก็ว่าลามก แต่ในฐานะนักเขียนแล้ว คนเขียนเขาอาจจะไม่ได้คิดตรงนั้น เพราะเขาก็เลี่ยงการใช้คำแล้ว ยืนยันอีกครั้งว่า เรื่องอีโรติค จะลามกหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับองค์ประกอบของคนอ่านมากกว่าค่ะ ถ้าเขาให้ลงมติ สีน้ำน้อยจะยกสองแขนว่าไม่ได้ลามก ใครจะว่าลำเอียงก็ช่าง สีน้ำน้อยว่าคนอ่าน นั่นแหละสำคัญ ส่วนคนเขียนที่อยากหนีให้พ้นกรอบนี้ ขอแนะนำให้ท่านหยุดจินตนาการคนอ่านเสียบ้าง เสียอรรถรสของงานบ้านก็ช่างมันเหอะ สังคมเขายังยอมรับไม่ได้หรอก ขอจบความเห็นแบบดื้อๆ เท่านี้ก่อนนะค่ะ เพราะถ้าพูดต่อ มันจะยาว แล้วกลายเรื่องเป็นมาตรฐานศีลธรรมจริยธรรมแทน จากคุณ : sugarhut - [ 17 ส.ค. 50 13:54:34 ]

ความคิดเห็นที่ 69 สวัสดี ขอรับ ทุกท่าน แหะ แหะ ขอรับ หนังสือ “ร้อน” ประเด็น “ร้อน” ผมได้เขียนความเห็นบางส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในคอลัมน์ “ศุกร์กับเซ็กส์” หนังสือพิมพ์คมชัดลึก ฉบับวันศุกร์ที่ ๑๗ สิงหาคม ๒๕๕๐ ครับ ขออนุญาตนำมาฝากด้วยครับ ที่นี่ครับ http://www.oknation.net/blog/naitiwa/2007/08/17/entry-1 หรือ http://www.komchadluek.net/2007/08/17/s001_131440.php?news_id=131440 สังคมไทยมี “มาตรฐาน” และ “บรรทัดฐาน” ที่อาจดูน่าทึ่งและเข้าใจยาก ในเรื่องลักษณะใกล้ ๆ บนระนาบปกติทั่วไป เช่นว่า เราตื่นกับกระแสว่าด้วยการขายบริการทางเพศ แล้วเราก็กวาดจับ ปิดกั้น เหมารวมไปเสียทั้งหมด กระทั่งว่า หากผู้หญิงคนใด พก “ถุงยาง” ก็อาจถูกแปลเอาง่าย ๆ ว่า เธอขายบริการทางเพศ ขณะเดียวกัน... เราก็มี “โฆษณาชวนเชื่อ” จากกระแสความตื่นตระหนก ต่อภาวะของความเสี่ยงต่อโรคภัย จากการมีเพศสัมพันธ์ และผลกระทบอันไม่พึงปรารถนาจากเรื่องนี้ เรา “โฆษณาชวนเชื่อ” กันโครม ๆ โดยสโลแกน “ยืดอก-พกถุง” และสำทับด้วยการใช้เสียงผู้หญิงในการอธิบายว่า “ถุง-ไม่ถุง” เท่ากับ “รัก-ไม่รัก” และสรุปสุดท้ายว่า บอกคนที่ “รัก” ให้ใช้ “ถุง” "รัก" = "ถุง" ? น่าสงสัยมิน้อยกับความหมิ่นเหม่ต่อเนื้อหา ในการนำเสนออย่างยิ่งว่า เจตนาที่แท้ เพื่อประสงค์อะไรกันแน่ ระหว่างป้องกัน หรือยั่วยุให้กระทำสิ่งนั้น โดยมีสิ่งป้องกัน และน่าคิดไม่น้อย ต่อความ “ลักลั่น” ขัดกัน กับ “วิถีคิด-วิธีปฏิบัติ-วิธีการแก้ปัญหา” ที่เป็นไปแบบปฏิเสธความจริงที่มีอยู่-เป็นอยู่ พร้อม ๆ กับการปิดกั้น และเปิดบางส่วน แบบแยกส่วน เฉพาะส่วน โดยมิได้พิจารณาองค์รวมของปัญหา เพื่อแก้ที่ต้นเหตุของปัญหา อย่างเข้าใจต่อสภาวะที่เกิดขึ้นและเป็นอยู่อย่างแท้จริง แล้วสังคมไทย ก็ยังมีลักษณะของสังคมแบบ “มือถือสาก ปากถือศีล” อีกด้วย ว่าไปแล้ว นี่อาจเป็นลักษณะเฉพาะหลาย ๆ ประการของสังคมไทย ที่อาจจำเป็นต้องแลกเปลี่ยนความเห็นกันอย่างรอบด้านและหลากหลาย โดยนัยหนึ่ง เพื่อสร้างองค์ความรู้-ความเข้าใจ ต่อสภาวะที่เกิดขึ้นและเป็นอยู่อย่างยิ่ง (แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากเพราะความแข็งแรงของวัฒนธรรมความเชื่อ แบบเชื่อว่า และเขาเล่าว่า โดยมาตรฐานของเส้นแบ่งแห่งศีลธรรม จริยธรรมอันควรเชื่อว่าดี ในด้านเปิด ขณะที่ด้านปิดอย่างไรก็ได้ ตราบเท่าที่ไม่มีใครรู้เห็น) แหะ แหะ ขอรับ นี่อาจเป็น “ประเด็นสาธารณะ” โดยมีโจทย์ที่ใหญ่กว่า หนังสือ ๑ เล่ม หรืออีกไม่รู้กี่เล่ม (แม้ว่า ความจริง คนอ่านจะมีอยู่น้อยนิดก็ตาม) เพราะนี้อยู่ในความหมายรวม ระหว่างคำว่า “ศิลปะ” กับ “อนาจาร” ซึ่งหมายรวมถึงงานลักษณะเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็น งานเขียน งานศิลปะ หรืองานอื่น ๆ อีกมากมายในนิยามซึ่งเกี่ยวข้องกับประเด็นละเอียดอ่อนว่าด้วยเรื่องทางเพศ และ “ทัศนคติทางเพศ” นี่อาจไม่ใช่เฉพาะเพียงแค่ปัญหา ว่าด้วยหนังสือ ๑ เล่ม หรืออีกหลายเล่ม (เพราะความจริงที่เรามิอาจลืมได้ ในสังคมเทคโนโลยี คือ เฉพาะแค่ “GOOGLE” ก็สามารถตอบสนองทุกขีดจำกัด และทุกรสนิยม ไม่ว่าจะเรื่องเพศชนิดไหน โดยเป็นไปชนิดส่งถึงที่-ถึงตัวให้เอมอิ่ม ไม่ว่าจะด้วยรสของงานเขียน ภาพวาด ภาพถ่าย ภาพเคลื่อนไหว หรือ ฯลฯ) แหะ แหะ ขอรับ นี่อาจไม่ใช่ปัญหาของใครคนใดคนหนึ่ง หรือกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง โดยลำพัง เพราะเรื่องเหล่านี้ ล้วนเกี่ยวข้องกับเรา ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม และเราก็อยู่ร่วมในสังคมแห่งนี้ นี่อาจเป็นอีกภาระหนึ่ง ของเรา ๆ ท่าน ๆ ในสังคมแห่งนี้ ครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในสังคมแห่ง “สวนอักษร” ร่วมกันแลกเปลี่ยนใน “ประเด็นสาธารณะ” เพื่อสร้างดุลยภาพที่เหมาะสม สำหรับสังคมของเรา ครับ แหะ แหะ ขอรับ สวัสดี ขอรับ จากคุณ : นายทิวา - [ 17 ส.ค. 50 14:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ความจริงอยากแสดงความเห็นบ้างนะครับ แต่อ่าน 62 กะ 67 แล้ว  ...หมดแรง แต่ถึงจะหมดแรงและหดหู่แค่ไหน   ก็ยังจะเป็นกำลังใจให้ผู้ที่พยายามอยู่นะครับ ปล. ที่มหาลัยผมมีแข่งโปโลน้ำอ่ะเฮีย  เมื่อวานซืนมีจีนแข่งกับไทย  แล้วก็รัสเซียกะยูเครน (นักกีฬารัสเซียน่ารักโคตร)  ส่วนวันนี้ญี่ปุ่นกะฮังการี (มั้ง) จากคุณ : ปฤษณะ - [ 17 ส.ค. 50 15:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เจ้าต๋อง ไปดูเค้าแข่งกีฬามหาวิทยาลัยโลกด้วยเหรอ คุณพีท เรามีจันดาราอยู่ในการครอบครอง ไม่เห็นมันจะอนาจารตรงไหนเลย ส่วนเรื่องสั้นที่คุณพีทเอามาให้อ่าน มันลามกตรงไหนเนี่ย ผู้ใหญ่หัวโบราณในเมืองไทยเนี่ย อะไรที่ผิดธรรมเนียม ประเพณี โวยกันใหญ่เลย จากคุณ : beemanufan - [ 17 ส.ค. 50 16:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 72  มาเกาะติดการอ่านอีกรอบคะ แบบว่าอ่านไปตาเริ่มลายไปเหมือนกัน... พักไปกินก่อนค่ะ ..... ........ อย่าพึ่งท้อกันน่ะค่ะ... ส่งกำลัง ให้เต็ม100ค่ะ จากคุณ : Donut_ty - [ 17 ส.ค. 50 18:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ฮือ ช่วยด้วย ตาลายหาทางออกไม่เจอ ไปไม่ถูกเลย +++ เห็นด้วยกับคุณsugarhut นะคะ ที่ว่า "ยืนยันอีกครั้งว่า เรื่องอีโรติค จะลามกหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับองค์ประกอบของคนอ่านมากกว่าค่ะ" แล้วก็ยกมือเชียร์เฮียพีท เห็นด้วยอย่างแรง ==> "เสียดายแต่เรื่อง "สังคม" อันซับซ้อนของเรา มันมองเห็นยากมากกว่าขยะรูปธรรมที่เห็นในบ้านนัก  "ผู้ใหญ่" จำนวนมากในสังคม ไม่ได้เข้าใจด้วยซ้ำว่า "ขยะ" ที่ควรจะกวาดจริงๆ น่ะคืออะไร อยู่ตรงไหน เกิดจากอะไร และจะกำจัดไปจากบ้านได้อย่างไร" +++ มัวแต่มึนกับการหาทางออกเลยลืม คนอ่านหลายคน หลายสาขาอาชีพ พื้นฐานในชีวิตต่างกันก็มองคนละมุม แต่ถ้าทุกคนทุกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นนักเขียน ผู้ผลิตสื่อ เจ้าหน้าที่รัฐ เข้าใจตรงกันโดยไม่ได้ตีความตามความรู้สึกของแต่ละคนไปเองว่า อย่างไหน "วรรณกรรมอีโรติก" อย่างไหน "ลามก"  มันก็คงเป็นอีกทางออกหนึ่ง(มั้ง) คิดแล้วก็นึกถึงตอนที่มีข่าวเรื่องร่างรธน. หรือ กม.(ไม่แน่ใจ น่าจะรธน.นะ) ที่อ้างถึงการล่วงละเมิดทางเพศ แล้วก็มีการตีความเรื่อง "ขนาดไหนเรียกว่าล่วงละเมิดทางเพศ" กัน ปล.หลงๆลืมๆ ปกติไร้สาระไปวันๆ ตอนนี้ก็ยังตามหาสาระไม่เจอ 555 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 50 21:22:15 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 50 21:20:08 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 17 ส.ค. 50 21:03:25 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ประทานโทษนะคะ ทั่น ทั่น และทั่น ทั้งหลาย ก่อนจะทำเรื่องนี้เนี่ย คิดกันดีแล้วใช่ไหมคะ ว่า"ไอ้ของ" ที่ทั่นทั่น เห็นว่ามันเป็นพิษเป็นภัยต่อลูกๆหลานๆทั่น เป็นของที่ไม่เหมาะสม ไม่สมควรจะเข้าไปยุ่งด้วย งั้นดิฉันก็ขอเสนอให้ถอด นิยายเรื่อง "ลิลิตพระลอ" ออกจากหลักสูตร ของวิชาภาษาไทย กระทรวงศึกษาฯ ด้วยสิคะ เอางานเขียนของท่านกวีเอก สุนทรภู่ ออกด้วยนะคะ อ้อ เรื่อง เสภาขุนช้าง ขุนแผน อีกค่ะ อย่าแม้แต่จะให้ลูกหลานทั่น ผู้พึงจะได้รับการศึกษาอันสูงส่ง ได้แตะต้อง หรือแม้จะได้อ่านเลยค่ะ มันไม่ดี "มีคำบรรยายที่มีเนื้อหาส่อไปในทางลามกอนาจาร" เยอะเชียว แล้วไหนๆก็จะแจ้งจับแล้ว ไม่ลองไปจับแบบหนังสือปกมันวาว ที่ไม่ได้มีคำบรรยายที่มีเนื้อหาส่อไปในทางลามกอนาจาร แต่มีภาพชัดเจน ภาพเต้าโตๆ กล้ามท้องเป็นมัด ใส่แต่ลิงตัวเดียว นอนบนหาดทรายด้วยสิคะ อ่าว...... ดิฉันเข้าใจผิดหรือคะ โอ... หนังสือปกมันวาว ที่แสดงภาพอย่างโจ๋งครึ่มนั้น เป็นศิลปะ อ่อ... ไม่ใช่อนาจาร .... ว้า โง่จังเรา .... แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 10:33:08 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 50 22:28:26 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 ส.ค. 50 21:43:09 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ลืมไปอีกนิด ไหนๆก็จะแจ้งจับ สนพ.พาเพลินแล้ว ไม่เอา สนพ.แก้วกานต์   ฟองน้ำ ภัทรา ด้วยล่ะ แนะนำให้ลองไปหามาอ่านสักเล่ม แล้วจะไม่ผิดหวัง .^ _ _ _ _ ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 ส.ค. 50 21:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 76 --[อะโห ยาวเหยียดเลยแหะ T_T]-- ไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นยังไงเหมือนกัน เพราะแต่ละท่านก็พูดไปหมดแล้ว เอาเป็นว่า ขอส่งข้อความถึงผู้มีอำนาจก็แล้วกัน ผมไม่ว่าหรอกครับถ้าจะคิดว่าหนังสือเล่มนี้เป็นสื่อลามกอนาจาร เพราะท่านอาจจะแยกมันไม่ออกจริง ๆ ระหว่างคำว่า อิโรติก กับ หนังสือลามก ถ้าหากท่านแยกไม่ออก ผมขอยกตัวอย่างให้ท่านคิดง่าย ๆ ก็แล้วกัน ถ้าท่านอยากรู้ว่า อิโรติก เนี่ย มันคือแนวไหน ก็หนังเรื่องจันทร์ดารานั่นแหล่ะ ท่านเข้าไปดูได้โดยไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ รู้ว่ามันมีฉากหวิว ๆ เสียว ๆ แต่ไม่โจ๋งครึ่ม ส่วนลามกอนาจาร นี่ก็ไม่ต้องอธิบายกันยุ่งยาก  ท่านรู้จัก หนังโป๊ไหมครับ หนังโป๊น่ะ ที่ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง เปิดมาก็ถอดผ้าฟันกันเลยเห็นกันหมด หัว ไหล่ ตรูด ยันใส้ติ่ง เซี่ยงจี๊  นั่นแหล่ะ ลามก อนาจาร อย่าบอกว่าไม่เคยดู ผมไม่เชื่อหรอก เอาล่ะ ถ้าหากว่าท่านยังอ่านที่ผมเขียนไปแล้วไม่รู้เรื่อง ยันจะเอาเรื่องมันให้ได้ ก็ไม่ว่ากันครับ หากแต่ว่า เมื่อท่านจัดการกับหนังสือ 16 เล่ม 8 สำนักพิมพ์นี่แล้ว กรุณาติดตามผลงานอื่น ๆ ด้วย ไม่ใช่ว่าจับมันทีเดียว เล่นงานมันทีเดียว แล้วเลิกกัน ไปหาผลงานอย่างอื่นต่อ!!! เล่นมันให้หมด หนังสือแฉโน่นแฉนี่ ก๊อซซิปดาราในเซเว่นวางกันให้ฮึ่ม เดินไปซื้อกันทุกวันไม่เห็นกันมั่งหรือไร เห็นหวอดารา เห็นนมดารา มันไม่ลามกเลยมั้งนั่นน่ะ หาง่ายกว่าหนังสือ 16 เล่มนี่ด้วยซ้ำ!!! ไหนจะซีดีโป๊อีกล่ะ โอ้ย ท่านครับ หาซื้อง่ายกว่า 16 เล่มที่ท่านไปจับมาเยอะครับ การกระทำในครั้งนี้ มันเข้าข่ายคำที่เรียกว่า Double standard มากเกินไปหน่อยครับทั่น!!! จากคุณ : สมันน้อย เบอร์ 14 - [ 17 ส.ค. 50 21:53:06 ]

ความคิดเห็นที่ 77 .. ขอเป็นกำลังใจให้ สนพ ณ ถนนฯ   โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณพิธันดร และนักเขียนทุกท่านที่เกี่ยวข้อง ขอให้สู้ต่อไปเพื่อวงการวรรณกรรม อย่าได้ย่อท้อครับ แล งงๆกับนโยบายสาธารณะครับ ทางหนึ่งประชาสัมพันธ์ให้ "ยืดอก พกถุง"  ยอมรับการให้ความรู้ทางเพศ แต่อีกทางหนึ่งดันมีนโยบาย "รีบหด ปลดถุง"  จัดการวรรณกรรมอีโรติก เดี๋ยวจะเหลือแต่หนังสือพวก "ไม่หด ปลดถุง" แนวปกขาวออกอาละวาดใต้ดิน   ซึ่งมักสอนวัยรุ่นวัยวุ่นกันอย่างผิดๆในเรื่องเซ็กส์     ถึงตอนนั้น มันคงจะยุ่งพิลึกนะครับ .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 17 ส.ค. 50 22:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 78 โห... ลูกอมสี่เม็ดบาท... จากคุณ : poison ivy (p.ivy) - [ 17 ส.ค. 50 22:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ถ้าเป็นไปได้ การจัดหมวดหมู่ จัดกลุ่ม จัดแบ่งเรตของหนังสือ ก็น่าจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย เพื่อให้ร้านหนังสือ ที่บางทีก็รู้จักแค่การขาย โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่า หนังสือแต่ละเล่มแต่ละเรื่อง คือหนังสือแบบไหนและอย่างไร ถ้าแยกส่วนของหนังสือ ไม่ให้ปะปนกัน ก็คงจะดีค่ะ ^ ^ ^ เห็นด้วยและคิดว่าควรมีมานานแล้วค่ะ  แต่ไม่มีสักทีไม่รู้มันยุ่งยากเกินไปตรงไหน     สงสัยเหลือเกินว่า  คงจะยุ่งยากมากกว่าการลุกขึ้นมาจับ ๆ ๆ ๆ แล้วเสนอข่าวแน่ ๆ ******************************************* จะพบว่าในฐานะคนคนหนึ่งในสังคมปัจจุบัน ผมก็ไม่อยากให้สังคมมันมีสื่อลามกมาก เกินไปแต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าปัจจุบันเราสามารถหาสื่อลามกได้ง่ายมาก แค่เข้า google ก็ได้ทุกอย่างที่เลือกสรร ซึ่งการปิดกั้นมันเป็นเรื่องที่พิสูจน์กันมาแล้วว่าทำไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นเราจะทำอย่างไรที่ จะเสริมภูมิคุ้มกันให้คนในสังคมได้อย่างไร ให้คนในสังคมรับรู้แบบมีวุฒิภาวะ คือนิยายอ่านจบแล้วก็วาง ไม่ไปก่อปัญหาอย่างอื่นๆ ^ ^ ^ และเห็นด้วยที่สุด  การจัดการ "คัดทิ้ง"  ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด แต่สิ่งที่ควรทำคือการก่อสำนึก  การสร้างภูมิคุ้มกันอย่างที่ว่า เพราะในงานเขียน  สิ่งที่สอดแทรกจะแฝงด้วยแง่คิด  และเป็นกระจกสะท้อนบางสิ่งบางอย่างเสมอ   ตัวเองขณะนี้ก็เป็นผู้ใหญ่  มีเยาวชนต้องพร่ำสอนและให้คำชี้แนะแนวทางต่าง ๆ อยู่เสมอ การอ่านวรรณกรรมเหล่านี้  ก็ไม่เห็นว่าดิฉันจะกลายเป็นคนจิตผิดพ้องผันผวนไปตรงไหน ซึ่งบ่อยครั้งก็ได้ความคิดดีๆ  และมุมมองที่แตกต่างไป กับบางแง่มุมของสังคมที่ไม่เคยได้สัมผัสด้วยตัวเอง ก็ยังประโยชน์เป็นเนื้อหาเตือนใจทั้งตัวเอง และบุตรหลานได้ ก็เข้าใจค่ะว่า  บางครั้งกฏที่ตราไว้  เพื่อปกป้องศีลธรรมอันดีงาม และความสงบเรียบร้อยของสังคม แต่อยากให้แยกแยะอย่างละเอียดอ่อน  รวมทั้งเปิดใจยอมรับถึงความเปลี่ยนไปทุกวันของโลก ถ้าจะให้พูดอย่างเห็นแก่ตัวสักเล็กน้อย  ก็อยากจะขอบอกว่า จะให้ดิฉัน  กลับไปอ่านนิยายหวานแหวว  ประเภทหน้าซื่อตาใส โลกสีชมพูของประโปรงบาน ขาสั้น  นิยายเกาหลีจี๋จ๋า หวานเจี๊ยบ ไม่ไหวค่ะ..............ดิฉันแก่แล้ว และดิชั้นเชื่อว่า.....   ผู้ที่เป็น  "นักอ่าน"  จะมีวุฒิภาวะในระดับนึงมีความสามารถในการทำความเข้าใจ และวิเคราะห์เนื้อหาได้ในระดับดี แล้วก็ที่อยากจะบอก .... ... .. . เบื่อแล้วอ่ะ  เมื่อไรจะเลิกจุ้นจ้านวุ่นวายตีโพยตีพายเรื่องแบบนี้เสียที ยุคนี้เป็นโลกที่นางแบบ ใสบิกินี่แค่ 2 ชิ้นขึ้นปกหนังสือกันแล้วนะ ไม่ใช่จะสนับสนุนสื่อลามกให้มันบูม   แต่อยากบอกว่า  พวกเรามีสมอง....สมองในการคิดแยกแยะ มีวิจารณญาน ว่าสิ่งใดที่ฝัน  สิ่งใดคือจริง  สิ่งใดสามารถทำได้  และสิ่งใดไม่ควรทำ ไม่ต้องสนตะพาย  ถากไถทางกันขนาดนี้ก็ได้   ยังไม่ได้ปัญญาอ่อนโว้ยยยยยยย จากคุณ : เซ็ง.... (ป้า Raya) - [ 18 ส.ค. 50 00:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 80 อืม .. เริ่มจะมีอารมณ์มาเกี่ยวแล้วนะ ความคิดเห็นหลังๆ นี่ อ่านแล้วเริ่มไม่สบายใจ มีพาลนิดๆ ส่วนตัวไม่ได้ให้กำลังใจสำนักพิมพ์ไหนเป็นพิเศษ อันที่จริง ในทางหนึ่งก็ไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่กับหนังสือทุกเล่ม เพราะในหนังสือที่ว่าโดนจับนั้น ถ้ารวมจำนวนเรื่องทั้งหมดคงมีไม่น้อย ในโอกาสที่อยู่ในสังคมตรงนี้ เลยมีโอกาสได้อ่าน 3 เรื่องจากสำนักพิมพ์ที่พื้นที่ตรงนี้รู้จัก (ซึ่งที่จริงสนพ.ก็ระบุไว้ชัดว่าเกิดขึ้นได้จากพื้นที่ตรงนี้แหละ) ส่วนตัวก็ไม่ได้บอกอีกเหมือนกันว่าการจับครั้งนี้ถูกต้อง ก็ยังไม่ได้อ่านครบทุกเรื่องเลย ว่ากันตรงๆ แม้กระทั่งเล่มของสนพ. ณ ถนน เอง ก็ยังลงความเห็นให้ไม่ได้ แต่ไม่แปลกใจหรอกถ้าได้อ่านครบแล้ว จะมีหลายเล่มที่คิดว่าไม่เห็นจะต้องถูกจับ แต่ถ้า ถ้านะ จะมีบางเล่มในนั้น ที่สมควรจะถูกนำไปพิจารณาจริง มันก็เกิดผลดีบ้างใช่ไหม แล้วถ้ามันมีผลทำให้สนพ.ต้องใส่ใจกับหนังสือที่จะออกมาต่อไป (อย่างน้อยก็เกิดผลกับหนึ่งสนพ.ล่ะ) ตัวเองก็เห็นว่าดี แต่แน่นอน เล่มที่พลอยโดนหางเลข ก็ไปชี้แจง ไปทำให้มันชัดเจนเข้าใจตรงกันต่อไป แล้วก็หวังเหมือนที่(ทุกคน)หวัง หนังสือที่สมควรจะถูกจับก็ไปจับเสีย ร่ายมาตั้งยาวเนี่ย แค่อยากบอกว่าอยากให้ออกความเห็นที่สัมพันธ์กับหัวข้อกระทู้เท่านั้นแหละ ชื่นชมสำนักพิมพ์ ณ ถนน ที่รอความชัดเจน และพยายามหาเส้นแบ่งตรงนี้ และแสดงเจตนารมย์ที่จะยังไม่ดำเนินการใดๆ กับผลงานที่รอตีพิมพ์อยู่ค่ะ (สำหรับสำนักพิมพ์อื่นๆ ไม่สามารถบอกได้ เพราะไม่ทราบข่าว) ชอบความเห็นคุณรพินทร์มากค่ะ ตอบโจทย์ชัด :) ปล.คุณพีท สนิมสร้อยไม่มีการเขียนฉากแบบนั้นเลย แล้วก็ไม่ได้ทำให้คนอ่านหวามไหวด้วยอารมณ์แบบนั้นนะคะ อย่างดีก็หยุดแค่ว่าคนอ่านรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่มันรู้สึกร่วมไปได้ในเชิงที่ว่ารู้ความรู้สึกของตัวละครค่ะ ไม่ว่าจะรักหรือเหตุผลอื่น ตัวเองไม่จัดเรื่องนี้เป็นอีโรติกด้วยซ้ำ (แต่ว่าเราอาจจะโง่และไม่เข้าใจสัญลักษณ์เองก็ได้ แหะๆ) ส่วนตัวมองว่าเป็นวรรณกรรมสะท้อนสังคมค่ะ จันดารานี่ อีโรติกชัดกว่า ส่วนตัวมองว่าสะท้อนมนุษย์มากกว่าสะท้อนสังคม แม้ว่าอาจจะสะท้อนครอบครัวในปริบทนึงได้บ้าง 2 เรื่องนี้ที่มักได้รับการหยิบยกมาพูดถึงเนืองๆ มีสิ่งที่เอาเป็นหลักให้เรื่องเกาะและดำเนินไปต่างกัน (จะเข้าใจไหมหว่า) สนิมสร้อยเหตุเกิดที่สถานที่ขายบริการ จันดาราเกิดที่บ้านหลังหนึ่ง แต่เรื่องหลังใช้อีโรติกมาดำเนินเรื่องค่ะ (ตัวเองมองว่าเป็น sex running plot .. สำหรับให้เรื่องดำเนินไปนะ) ในขณะที่เรื่องแรกพูดถึงชีวิตของตัวละครที่เข้ามาเกี่ยวพันในสถานที่นั้น จากคุณ : scottie - [ 18 ส.ค. 50 00:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ขอบคุณมากๆ เลยครับ  ดีใจที่มีเพื่อนๆ มาช่วยกันพูดคุยแลกเปลี่ยน ออก ความเห็น แสดงความรู้สึก และให้กำลังใจผู้เกี่ยวข้อง  อยากจะบอกอีกที ว่าผู้ที่ได้รับกำลังใจจากพวกเราชาวกระทู้ตอนนี้ ไม่ใช่แค่ผม กับสำนักพิมพ์ ณ ถนนฯ (ซึ่งจริงๆ แล้ว ส่วนใหญ่ไม่ได้เขียนงานแนวนี้ กร๊าก)  แต่รวมถึง ผู้เขียนงานอีกจำนวนมาก ที่ร่วมเกี่ยวข้องในความไม่ชัดเจนครั้งนี้ และไม่รู้ ว่าเส้นแบ่ง (ที่ยังไม่มี) นี้ จะพาเอาตัวเองไปหล่นปุ๊ลงข้างไหน เมื่อไหร่ (น่ากลัวจริงๆ ^^") คุณพีทต้องขอโทษด้วยอย่างแรงนะครับ ถ้าความ "หม่น" ของคุณพีทเช้า เมื่อวาน พลอยทำให้เพื่อนหลายคนพลอย "หม่น" ไปด้วย และแสดงความ รู้สึกออกมาพร้อมกับความคิดเห็น  โดยส่วนตัวคุณพีทเคารพในความรู้สึก ของทุกคน  (อาจจะรู้สึกเหมือนหรือต่าง เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยก็ว่ากันไป แต่ก็เคารพในสิทธิ์และวิจารณญาณส่วนบุคคล ที่จะรู้สึกได้)  และในการ แลกเปลี่ยนประเด็นเชิงสังคมแบบนี้ "ความรู้สึก" เป็นสิ่งที่ห้ามยาก ถ้าเรายัง มีความห่วงใย ใส่ใจ ในความเป็นไปของสังคมเราอยู่ ดังนั้นผมจึงยินดีที่จะ ร่วมรับรู้ความรู้สึกที่เพื่อนจะแบ่งปันให้กันฟังในที่นี้ แต่เพื่อไม่ให้เกิดการกระทบกระทั่ง และนำไปสู่การใช้อารมณ์โดยไม่คำนึง ถึงเหตุผล ก็เลยอยากจะขอรบกวนเพื่อนๆ นี้ดเดียว คือ เรามาลองแสดง ความรู้สึกกันแบบนุ่มนวล และเอาใจเขามาใส่ใจเรา เน้น "ฉันรู้สึก" แทนที่ จะเน้นว่า "คุณผิด/เขาผิด" อะไรแบบนี้ ดีมั้ยครับ  ผมว่ามันคงยากเหมือนกัน เพราะมันขัดกับสัญชาตญาณการอยู่รอดของมนุษย์ ซึ่งสมองส่วนนี้มันวิวัฒน์ ขึ้นมาก่อนสมองส่วนเหตุผลเป็นล้านปี  ผมเองก็ทำไม่ค่อยได้หรอก กร๊าก แต่ลองมาพยายามด้วยกันดูนะครับ ^^ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 50 08:43:58 ]

ความคิดเห็นที่ 82 คุณก้อนดินเดียวดาย (คคห 46) ขอบคุณที่มาร่วมแบ่งปันความคิดเห็นครับ มันเป็นเรื่องยากที่จะแบ่งแยกจริงๆ ด้วยสิครับ  ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งเลยครับ ว่าถ้าคนเขียน (และผู้ผลิต รวมถึง บ.ก. สนพ.) ชัดเจน และคนอ่านใช้ วิจารณญานของตัวเองในการเลือกเสพ มันก็ไม่น่าจะมีปัญหา  แต่ผมเข้าใจ ว่าในสังคมทั่วไป มันคงมี "กลุ่ม" ที่ไม่เข้าข่ายนี้อยู่บ้างมังครับ กลไกของ สังคม (ได้แก่ กฎหมาย และเจ้าหน้าที่บ้านเมือง) เลยต้องเข้ามามีบทบาท แต่ละประเทศแต่ละสังคม ก็คงใช้วิธีและมีเกณฑ์แตกต่างกันไป  ของสังคม ไทยเรามันจะออกมารูปแบบหน้าตายังไงต่อไปก็ไม่รู้เหมือนกัน เอิ๊ก หวังว่า คงจะชัดเจนพอสมควร และเหมาะสมกับบริบทของสังคมเราก็คงดีครับ คุณ Pongkm (คคห 47)  ขอบคุณมากๆ เลยครับ ได้ความรู้และมุมมองเพิ่ม อีกเยอะเลย  วรรณกรรมโบราณนี่ จะว่าไป มีความรุนแรง และสะท้อนคติ ความคิดค่านิยม ที่ต่างจากยุคเราเยอะจริงๆ เลยนะครับ  อย่างนิทานฝรั่ง โบราณ ที่พี่น้องตระกูลกริมม์ กับแอนเดอร์สัน รวบรวมจากการสัมภาษณ์ คติชาวบ้าน (folklore) ของชาวนายุโรป (โดยเฉพาะแถบเยอรมนี) เนี่ย เวอร์ชั่นก่อน "รวมเล่ม" มันดิบ มืด โหดร้ายกว่านิทานเวอร์ชั่นเด็กอ่านที่เรา รู้จักกันทุกวันนี้มากนัก  ตำนานเทพปกรณัมของพวกสแกนดิเนเวียน (เผ่า ไวกิ้ง, พวก Norse) ยิ่งแล้วใหญ่ นองเลือดมากๆ  ผมอยากอ่านอยากรู้มา นาน แต่พอเริ่มอ่านทีไร ทำใจให้อ่านจนจบเล่มยากเหลือเกิน ไอ้ประเภท หลอกลวง ฆ่าผู้ชาย เอาผู้หญิงมาเป็นของตัว ฯลฯ มีให้เห็นมากมายไม่อาจ นับ (และได้รับการยกย่องหรืออย่างน้อยก็ยอมรับซะด้วย - -") แต่ก็จริงอย่างคุณ TheSovo เล่าไว้ใน คคห 55 ว่า การดูเรื่องพวกนี้ มัน ต้องคำนึงถึงบริบททางสังคม ของยุคสมัยและกลุ่มชน วัฒนธรรมนั้นๆ จริงๆ อย่างสังคมพวก Norse ที่อยู่ในความหนาวเย็น ภูมิอากาศโหดร้ายรุนแรง จะให้มานั่งเป็นผู้ดี เกรงอกเกรงใจกัน เอาใจเขามาใส่ใจเรา สงสัยจะสูญ พันธุ์... กร๊าก แหะๆ ถูกใจประโยคนี้ของคุณ Pongkm มากๆ "ในฐานะนักอ่านอะไรใน บรรณภพนี้ที่อ่านได้แล้วสนุกผมก็อยากอ่านหมดแหละครับ ไม่ว่าจะสื่อ ลามกอนาจาร หรือ งานวรรณกรรมอีโรติคชั้นเซียน"  อยากจะพูดหลายที แต่ไม่รู้จะพูดตรงไหน (แล้วก็อ๊ายอาย) ว่าคุณพีทก็ชอบสื่อลามกเหมือนกัน กร๊าก (แถมที่นี่ยังถูกกฎหมายซะด้วย อายุขนาดคุณพีทนี่ จะเหมาทั้งร้าน เขาก็ไม่ว่าครับ ถ้าเงินถึง โฮก)  เพราะส่วนตัวยังตัดไม่ขาด ยังเป็นมนุษย์ ที่กิเลสหนามากๆ  ขอแก้ตัวและเข้าข้างตัวเองนิดนึง ว่าถึงยังไง ก็ไม่ได้ ใช้ความ "หนา" (ปุถุ?) ของตัวเองสร้างความเดือดร้อนให้ใครแน่ๆ ครับ เห็นด้วยมากๆ ที่ว่า การปิดกั้นมัน "พิสูจน์แล้ว" ว่าทำไม่ได้จริงๆ (พ้องกับ ที่คุณวรุณนฤมลกล่าวถึงข้างล่าง)  เห็นด้วยมากๆ (อีกแหละ) กับคำถามที่ ว่าเรา "จะเสริมภูมิคุ้มกันให้คนในสังคมได้อย่างไร" ถ้าคิดแบบเศรษฐศาสตร์ การจัดการ "ตลาด" (ซึ่งสามารถประยุกต์ใช้กับ อะไรก็ได้ ที่มี "การผลิต" และ "การบริโภค") มันต้องดูสองด้านควบคู่กัน ถึงจะสัมฤทธิ์ผล คือด้าน "อุปทาน" (คือด้านผู้ผลิต) และด้าน "อุปสงค์" (คือด้านผู้บริโภค)  และกฎพื้นๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นจริงมาทุกยุคก็คือ เมื่อ ใดที่มี "อุปสงค์" คือความต้องการ เมื่อนั้น "อุปทาน" คือการสนองความ ต้องการก็ตามมา ความต้องการทางเพศ อยู่คู่กับสังคมมนุษย์ (และสังคมสัตว์ที่แบ่งเป็นสอง เพศ) มาเป็นล้านปี  และความต้องการทางเพศของมนุษย์นั้น ซับซ้อนกว่า สัตว์มากนัก  สมองของเราวิวัฒน์มาถึงขึ้นที่ว่า เราสามารถเกิดอารมณ์เพศ และบรรลุความเสร็จสมอารมณ์หมายทางเพศได้ โดยไม่ต้องไปจับคู่ทำ กิจกรรมจริงๆ  ในแง่หนึ่ง สื่อที่รองรับอารมณ์ทางเพศ ไม่ใช่สิ่งผิดปกติ แต่ เป็นสิ่งที่พัฒนาคู่กันมากับอารยธรรมมนุษย์ ตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ จนถึงยุคอวกาศ (เมื่อสามสิบปีที่แล้ว) และยุคไซเบอร์ในปัจจุบัน คิดแบบชีววิทยาว่า ถ้าสมองมนุษย์ไม่สามารถรองรับการระบายความตึง เครียดทางเพศได้โดยสื่อจำพวกนี้  สังคมมนุษย์เราจะปั่นป่วนกว่านี้มากนัก ลูกหลานจะเต็มบ้านเต็มเมือง (แต่ประเด็นนี้อาจจะแก้ได้ด้วยเทคโนโลยี การคุมกำเนิด)  และที่แน่ๆ ระบบศีลธรรมของเราจะต่างจากนี้มากมาย การวิจัยในลิงชิมแปนซี ซึ่งมีดีเอ็นเอเหมือนมนุษย์ถึงมากกว่า 95% (จำตัว เลขไม่ได้แน่ว่าเท่าไหร่ครับ แก่แล้วเลยลืม แหะๆ) และมีระบบสังคมแบบ fission & fusion (คือมีกลุ่มย่อยๆ ที่แยกย้ายกันออกไปหากินในแต่ละวัน กับ "เผ่า" หรือ band ที่เป็นกลุ่มสังคมหน่วยหนึ่ง เทียบเท่ากับหมู่บ้านของ คน) ซึ่งมีนักชีววิทยาเชื่อว่าเป็นพื้นฐานการพัฒนาทางพันธุกรรมของสมอง มนุษย์ อุ๊บ ประโยคยาวไป ขอขึ้นย่อหน้าใหม่ครับ แหะๆๆ การวิจัยในลิงชิมแปนซีพบว่า ลิงชิมแปนซี (ย้ำว่าเหมือนมนุษย์มากในหลาย ด้าน) ใช้กิจกรรมทางเพศเป็นเครื่องมือหลักในการอยู่ร่วมกันเป็นสังคม อันว่า กิจกรรมทางเพศในที่นี้ ไม่ได้หมายถึงการเสพสังวาสเพื่อสืบพันธุ์เท่านั้น แต่ ส่วนใหญ่เป็นการ "เล่น" กัน เช่นการเอาอวัยวะ "เสียดสี" กัน (โดยไม่ได้มี เจตนาจะสอดใส่) ทั้งระหว่างเพศผู้เพศเมีย และระหว่างเพศเดียวกัน โดย "เล่น" กันได้ทุกช่วงเวลาของวัน (มีคนกระซิบบอกมาว่า น่าอิจฉาชะมัด) กิจกรรมทางเพศของลิงชิมแปนซีนี้ ส่วนหนึ่งไม่ได้เกิดมาจากแรงขับทาง เพศ แต่เป็นเครื่องมือในการลดความตึงเครียดจากหลายๆ อย่าง เช่นจาก การเผชิญหน้า ลดความก้าวร้าว เป็นการยอมศิโรราบให้จ่าฝูง เป็นการติดสิน บนหรือยื่นหมูยื่นแมว เวลาต้องการให้ช่วยเหลือ เป็นต้น ผมไม่ได้จะบอกว่า คนเราเหมือนลิงชิมแปนซีทุกอย่างนะคร้าบ  เพียงแต่ เสนอสมมุติฐานว่า ถ้าสมองของคนเรา ไม่ได้พัฒนาขึ้นมาจนมีความสามารถ ในการ "เสพ" สื่อเร้าทางเพศได้อย่างที่เป็นอยู่นี้ ในขณะที่มี "ระดับ" ของ ความต้องการทางเพศ (โดยเฉลี่ย) ขนาดนี้  ระบบศีลธรรมของเราน่าจะต่าง จากนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว เอ่อ... ขึ้นต้นด้วยการเม้าท์กับเพื่อนๆ อยู่ดีๆ หลุดไปนู่นเลย แหะๆๆ ขอโต้ดงับ  กลับมาคุยกันต่อดีกว่า จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 50 09:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 83 อ้อ ข้างบนนั่น ลืมบอกนิดนึงครับ ว่าข้อมูลเกี่ยวกับลิงชิมแปนซี ส่วนใหญ่มา จากหนังสือเรื่อง Up from Dragon เขียนโดยนักวิทยาศาสตร์ตะวันตกสอง คน (ลืมชื่อ แหะๆ) ว่าด้วยวิวัฒนาการของสมองมนุษย์ โดยเริ่มจากสมอง ส่วนของสัตว์เลื้อยคลานและไดโนเสาร์เลยเชียว (คือ Dragon ที่ตั้งชื่อปก ไว้) กลับมานั่งเม้าท์ต่อ หนูผึ้งมานั่งเป็นเพื่อนด้วย ^^ คุณจริง (คคห 49) ยังหาบะหมี่เนื้อตุ๋นไม่ได้เลยเหรอครับ โถๆๆ ผมซัดไป สามชามแล้วนะเนี่ย แหะๆ (แบบว่าตุ๋นทีต้องทำหม้อใหญ่ๆ ให้คุ้มๆ ค่าแก๊ส ครับ เอิ๊ก) จริงอย่างที่คุณจริงว่าซะด้วยสิ (จริงสมชื่อ อิๆ)  คนอ่านแต่ละคน น่าจะมี "เส้น" ที่ใช้คั่นต่างกัน ด้วยปัจจัยนานาประการจริงด้วยครับ  เห็นด้วยกับคุณ จริงครับ ว่าไม่ได้ว่าเด็กๆ ทุกคนจะแยกแยะไม่ได้ แต่เปอร์เซนต์ที่แยกไม่ได้ ก็คงจะมีมากจริงๆ และอาจจะขึ้นอยู่กับวัยด้วย  และแม้ผู้ใหญ่เอง คนที่ยัง แยกแยะไม่ออก ว่างานชิ้นไหนมันคืออะไร ก็คงไม่น้อย  (ไม่อยากคิดเลย ว่า ในความเป็นจริง คนที่แยกแยะระหว่าง เรื่องแต่งเพื่อความบันเทิง กับ โลกแห่งความเป็นจริงไม่ออก มันจะมีด้วยหรือเปล่า ฮ่าๆๆ  ขอนอกเรื่อง แป๊บนึงนะครับ เมื่อช่วงประมาณ 3-5 ปีที่ผ่านมา มีองค์กรศาสนากลุ่มหนึ่ง รณรงค์ต่อต้านหนังสือ แฮรี่ พ๊อตเตอร์ ด้วยข้อกล่าวหาว่ามอมเมาเยาวชน ทำให้เยาวชนเห็นผิดเป็นชอบ หันไปมัวเมากับเวทมนตร์คาถา และยังชี้ว่า หลายจุดในเรื่องเป็นการเอาคำสอนของลัทธิซาตาน มาห่อด้วยนิยาย เพื่อ พยายามให้คนรุ่นใหม่หลงผิด "เข้ารีต" เป็นสาวกซาตาน แถมมีการนำ เอาข้อเขียนจากเว็บไซต์มาอ้าง แต่ปรากฏว่า เว็บไซต์ทั้งหลายที่นำมาอ้าง เป็นหลักฐานประกอบการ "เห็นผิดเป็นชอบ" เหล่านี้ เป็นเว็บไซต์ประเภท โจ๊กขำขันล้อเลียน ไม่ใช่ "ความเห็นจริงๆ" ของเยาวชนที่อ่าน... แว้ก...) (กลับเข้าเรื่อง) เอ... "โคมไฟหัวเตียง" ที่คุณจริงพูดถึง หมายถึงอะไรอะ ครับ แหะๆ ไม่เข้าใจ... เรื่องเด็ก "อ่าน" สื่อพวกนี้ แล้ว "เกิดปัญหา" อะไรแค่ไหนเนี่ย ผมลองมา นึกเล่นๆ นะครับ ว่าสังคมไทยเรา ยังไม่มีการศึกษาวิจัยด้านนี้อย่างจริงจัง เลย  พวกเราที่เป็นผู้ใหญ่ บางทีถ้าไม่ได้คลุกคลี ก็อาจจะนึกไม่ออกว่า เด็กวัยต่างๆ เขาคิด เขารู้สึกกันยังไงมั่งแฮะ (ผมคนนึงล่ะ ไม่รู้จริงๆ ครับ) และ "ปัญหาสังคม" ต่างๆ ในด้านนี้ มันเกิดจาก "สื่อ" จริงหรือเปล่า หรือว่า มันมีปัจจัยกว้างขวางกว่านั้น  หรือแม้กระทั่ง "สื่อ" ที่มีส่วน "ขัดเกลา" ความคิดและทัศนคติเรื่องเพศของเยาวชนเนี่ย มันแค่ "หนังสือโป๊" จริงหรือ หรือว่ามันหมายรวมถึงทัศนคติต่างๆ ที่แวดล้อมเยาวชนอยู่ในปัจจุบัน เช่น ละครหลังข่าว โฆษณาทางทีวี (ผมไม่ได้หมายถึงแค่โฆษณาวับๆ แวมๆ นะ ครับ แต่นึกถึงโฆษณาประเภท เงินด่วนทันใจ กู้ได้เพื่อไปเที่ยวเมืองนอก คุณพระช่วย เที่ยวเสร็จแล้ว จะเอาเงินที่ไหนมาใช้คืน... อะไรทำนองเนี้ย) ไม่ได้เห็นแย้งอะไรกับคุณจริงนะครับ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด เพียงแต่ยิ่งคิด ก็ ยิ่งเห็นว่าประเด็นมันครอบคลุมกว้างขวางกว่าการแบ่งเรตซะแล้วสิ แต่ก็อาจ จะเห็นพ้องกับประเด็นที่ว่า อย่างน้อยมันก็เป็นจุดเริ่มให้ผู้ปกครองสังเกต เห็นได้ง่าย และหวังว่าจะทำให้ผู้ปกครองตื่นตัวมากขึ้น โดยมีวิธีการบอก เล่าเข้าหาลูกหลานที่ละมุนละม่อมมากขึ้น  ไม่ปิดกั้นกดดัน จนเด็กต้องหนี ไปหาทางออกอื่นไกลหูไกลตาผู้ใหญ่ หรือ "ลอง" ด้วยตัวเองเป็นการขบถ ซะเลย จะยิ่งแย่ไปใหญ่ งืด... ขอบคุณนายเพลงเกือบพัน Song982 ที่มาเจาะลึกกรณีศึกษาเป็นตัวอย่าง อีกเรื่องนึง  อ่านแล้วได้เข้าใจอะไรมากขึ้นเยอะเลย และแจ่มช้ดขึ้จริงๆ ว่า กว่าจะมาเป็นเรื่องสั้นไม่กี่หน้านี่ คนเขียนต้อง "ทำการบ้าน" เยอะขนาดไหน เราคุยกันส่วนตัวเยอะแล้ว ขอเฮียนั่งเม้าท์กับเพื่อนคนอื่นต่อนะเฟ้ย คุณหนูนา (คคห 52)  ขอบคุณพี่หนูนามากๆ ครับ ที่ให้เกียรติและสละเวลา ตามลิ้งก์พี่ทิวาเข้ามาอ่านและมาคุย  คนเขียนฝันตัวเล็กๆ อย่างพวกเรา ไม่ น่าเชื่อว่าจะเสี่ยงกับการเป็นอาชญากรไปได้ เอิ๊ก (หัวเราะแบบแห้งๆ นิดนึง) ดีใจที่พี่หนูนาเข้ามาร่วมอ่านร่วมคุยครับ  คนเขียนคนอ่านหลายคนแถวนี้ใจ ชื้นขึ้นมาหลายขีดเลยนะเนี่ย ^^ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 50 09:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 84 คุณ neo คคห 53  ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมครับ  มีเวลาเมื่อไหร่ ผม ต้องไปกดลิ้งก์ที่ให้ดูบ้างซะแล้ว เดี๋ยวผมทำลิ้งก์ให้นะครับ (ขอบคุณเจ้า ของบล็อกด้วยครับ ที่เขียนเล่าและอวดรูปเผื่อแผ่กัน) http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=rainorshine&month=12-2005&date=23&group=4&gblog=26 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 50 09:46:37 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ขอโทษที่ใช้ตัวเลข คคห เปลืองนะครับ แบบว่าเม้าท์เยอะมาก เลยค่อยๆ ทยอยส่ง ไม่งั้นเดี๋ยวเครื่องแฮงขึ้นมา จะหายหมด ร้องไห้แน่เลย แหะๆ คุณไกลนั้น (คคห 54) อยากเริ่มเขียนอีโรติกบ้างแล้วเหรอครับ จริงๆ อยาก เชียร์นะ เพราะงานด้านนี้มันน้อยนะผมว่า (ทั้งในไทยและต่างประเทศ) และ เขียนให้ดี มันคงต้องใช้ความพยายามเยอะเชียว  แต่ในสถานการณ์ที่ล่อ แหลมคลุมเครือแบบนี้ ก็ยังไม่กล้าเชียร์อะครับ กลัวเกิดอะไรขึ้นมาแล้ว งาน เขียนดีๆ จะพลอยติดหลังแหไปด้วย จ๊าก... เลยนะ แหะๆ เรื่องจั่วหัวหนังสือ แลกเปลี่ยนเพิ่มเติมกันไปแล้วนะครับ  เห็นด้วยกับ คคห 63 ของคุณไกลนั้นว่า บางทีหลังปกมันแรงกว่าในเล่มจริงๆ อิๆ (ตัวอย่าง ใกล้ๆ ก็มีให้เห็น) คนอ่านบางท่านอาจจะชิน แล้วเลยนึกว่าข้างในคงไม่แรง เท่าไหร่  ของเล่ม "ร้อน" นี่ ย่อหน้าแรกของคำนำบอกไว้ว่าเป็นวรรณกรรม อีโรติก แต่ถ้าได้ขึ้นหน้าปกด้วย ก็จะยิ่งชัดเจนกว่านี้  ขอบคุณสำหรับข้อ เสนอแนะด้วยครับ  เล่มต่อๆ ไปของสำนักพิมพ์ ถ้าเล่มไหนมีส่วนพาดพิง กับความอีโรติก ก็ขอเสนอให้ทีมงานฝ่ายผลิตพิจารณาเรื่องการจั่วหัวขึ้น ปกด้วยนะครับ แม้สังคมโดยรวมอาจจะยังไม่ยึดถือเป็นบรรทัดฐานกลาง แต่เราทำส่วนของเราให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ก็คงไม่เสียหายเนอะ (ที่ต้อง ฝากไปทางฝ่ายผลิต เพราะคุณพีทก็ไม่ได้รับผิดชอบด้านนั้นน่ะครับ ดูแล ด้านเว็บไซต์และระบบคอมพิวเตอร์มากกว่า แหะๆ) เห็นด้วยกับข้อสันนิษฐานของคุณไกลนั้นเรื่องที่ว่า ถ้าเด็กมาอ่านงานเขียน "อีโรติก" จริงๆ เข้า คงไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่หรอกครับ มันต้องคงงงซะมาก กว่า ขนาดผมอ่านแล้วยังไม่ค่อย "สนุก" เลยคร้าบ แหะๆ อายจัง คือมัน ไม่ได้สนุกเบาสมอง แบบเรื่องแนวโรแมนติกที่ผมชอบอ่าน (และชอบเขียน) อะจิ  รู้สึกมันทำให้ได้คิด คือ "บันเทิง" ในอีกระดับ อีกแง่มุมนึง  แต่งาน สนุกเบาสมองผมชอบนะ อิๆ  ถึงจะมีแง่มุมทางเพศเกี่ยวข้อง (อย่างที่บอก ไว้ว่าผมคงจะหื่น เอิ๊ก และดันเห็นเรื่องเพศเป็นเรื่องที่สวยงามได้) สงสัย ผมจะยังไม่พ้นวัยไร้เดียงสา... (เอ่อ... คุณพีท พูดออกมาได้ไง ไม่อาย ฟ้าดิน...) คุณ TheSoVo คคห 55  ดีจังครับ ที่ตอนนี้หายโกรธแล้ว มีเพื่อนช่วยกัน หันมามองในแง่บวกหลายๆ คน จะได้ช่วยกันคิด ช่วยกันแลกเปลี่ยนเนอะ ครับ ไม่งั้นคิดอยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าคนอื่นก็คิดเรื่องนี้เหมือนกับเรา คงเหงา และอัดอั้นแย่เลย ^^ ชื่นชมความคิดเห็นของคุณ The Sovo มากครับ แสดงความคิดเห็นได้เป็น กลางและเข้าอกเข้าใจ ไม่ตัดขาดจากบริบททางสังคมวัฒนธรรม น่าฟังมาก เลยเชียว  ทำให้รู้สึกว่าเป็นนักอ่านที่ใจกว้างและมีวิจารณญาณชัดเจนคนนึง ทีเดียว  เป็นวัยรุ่นจริงๆ เหรอครับ น่าชื่นชมนะเนี่ย ผมไม่เห็นผลการวิจัยที่ว่าแฮะ  แต่โดยส่วนตัวก็เชื่อซะยิ่งกว่าเชื่อครับ ว่า ผู้ชายไทยวัยฉกรรจ์ กว่าจะโตขึ้นมาได้ มันต้องเคยเห็น เคยอ่าน เคยดูมา ด้วยกันทั้งนั้น อย่าว่าแต่วัยรุ่นสมัยนี้เลย ไม่ใช่แค่เด็ก "รุ่นใหม่" หรอกครับ มันมีมาด้วยกันทุกรุ่นแหละ  กลุ่มเพื่อนวัยรุ่นสมัยดึกดำบรรพ์ ก็ใช่ว่าจะนั่ง พับเพียบเป็น "คุณเปรม" พูดช้าๆ ชัดๆ เนิบๆ นุ่มๆ ซะเมื่อไหร่  ก็เห็นผู้ใหญ่ ที่เคยเป็นวัยรุ่นเหล่านั้น ส่วนใหญ่ก็โตขึ้นมาได้แบบปกติดี ไม่ได้ก่อปัญหา สังคม  ส่วนที่ก่อปัญหาสังคมก็มีเป็นส่วนน้อย และน่าจะมีปัจจัยอย่างอื่น ไม่ใช่การแอบดูหนังสือโป๊ในวัยเรียนแน่ๆ (ไม่งั้นคงเป็นกันหมดทุกคนแล้ว มั้งครับ กร๊าก) เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ ว่าค่านิยมมุมมองของแต่ละประเทศ ไม่เหมือนกันแน่ๆ ถ้าสังคมไทยเรา จะเริ่มเปิดใจ คิดทบทวน และหาจุดที่เหมาะสมกับสังคม เราได้ มันคงดีต่อสุขภาพของสังคมโดยรวม และสุขภาพจิตของคนใน สังคมทุกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นเด็ก เยาวชน วัยรุ่น ผู้ปกครอง ผู้อ่าน ผู้เขียน ผู้ผลิต ผู้ขาย ให้รู้ว่าอะไรคืออะไรอยู่ตรงไหน ที่มันเหมาะมันดีกับสังคมจริงๆ คุณด้วง คคห 56 เอ... ผมก็ไม่รู้จริงๆ ครับ  และอยู่แถวนี้ก็ไม่ค่อยได้คลุก คลีกับเด็กฝรั่งซะด้วย (รู้สึกอยู่แค่ 2 คน อายุ 11 กับ 14 แต่จำนวนน้อย ขนาดนี้ คงเป็นตัวแทนภาพรวมไม่ได้แฮะ)  เลยไม่รู้ว่าเด็กแถวนี้เขา "แอบ" อ่านไอ้ที่ "ห้าม" กันมั่งรึเปล่า (แบบเด็กผู้ชายไทย กร๊าก) แต่ถ้าเป็นที่ออสเตรเลียนี่ ที่ "ห้าม" จริงๆ ก็มีแต่หนังโป๊ หนังสือโป๊ครับ ที่ติดป้ายเลยว่า R18+ หรือ X18+ ตัว R คือ restricted  ส่วนใหญ่ ถึงจะ มีฉากร่วมรัก หรือภาพเปลือย อย่างมากก็ติด MA15+ คือ recommended "แนะนำ" ว่า ผู้ชมควรจะมีวุฒิภาวะ อายุ 15 ปีขึ้นไป  ถ้าอายุน้อยกว่านี้ก็ สุดแต่วิจารณญาณของผู้ปกครอง ไม่ได้ห้าม ถ้าผู้ปกครองพิจารณาแล้ว เห็นว่าดูได้ ก็เชิญดูไป มีหนังอาร์ตบางเรื่องเหมือนกันครับ ที่ติด R18+ มักจะเป็นหนังที่เจาะลึก ประเด็นด้านเพศจริงๆ และมีฉากร่วมรักเป็นแกนหลักในการดำเนินเรื่อง คือ มีเยอะมากๆ และชัดเจนมาก หนังใหม่ก็เช่น Short Bus ส่วนหนังที่เป็น สิบปีมาแล้วก็เช่น Romance ครับ เดี๋ยวต้องออกไปข้างนอกอีกแล้วครับ แหะๆๆ ค่อยกลับมาคุยต่อนะ ^^ แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 10:22:42 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 50 10:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 86 .^ ) _ __ _ _ _ _ __ _ _ _ ( ^ แวะเอาของมาเซ่นเฮียพีท ให้กำลังคนตอบกระทู้ค่ะ เฮียสู้!!!!!! จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 18 ส.ค. 50 10:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 87 อ่านไปอ่านมาตาลายอ่ะค่ะ เยอะมั่กๆ หลังจากนั่งคิด นอนคิด สองวัน หนูขอยกสองมือเสนอเรื่อง "ปฏิรูปการศึกษา" แหม.. หนูเปล่าออกนอกเรื่องนะคะเฮีย จริงๆๆๆ หนูว่าสังคมทุกวันนี้ที่วุ่นวายเพราะคนในสังคมเกิดอาการ "คิดไม่เป็น" หรือไม่ก็เหมารวมว่าคนอื่นคิดไม่เป็น... เลยต้องล้อมกรอบกันชนิด กระดิกไปไหนไม่ได้ มาตรฐานการศึกษา และ จริยะธรรมที่ตกต่ำ ทำให้สังคมปั่นป่วน... ความเจ็บป่วยเช่นนี้ เลยทำให้เกิดมาตรการทำคนให้เป็นหุ่นยนต์ด้วยการ... อย่าคิด อย่าดพูด อย่าถาม ล้อมกรอบเข้า (อ่า... มันเป็นมานานเหลือใจ จนใครๆ ถ้าอ่านแล้วคิดว่าหนูโยงเรื่องการเมือง... ก็ขอบอกว่า ต้องดูย้อนไปตั้งแต่ 381 รัฐบาลที่ผ่านมา ไม่ใช่เฉพาะชุดนี้ 555+) การศึกษาทำให้คนคิดได้... สังคมที่มี "มนุษย์" ผู้พัฒนาทางความคิดแล้ว ย่อมดีกว่าสังคมที่เต็มไปด้วย "คน" อันสับสนวุ่นวาย กรอบที่จะล้อม ที่จะชี้วัดให้ "มนุษย์" กลายเป็นหุ่นยนต์ ก็จะค่อยๆ หมดไป น่าเสียดาย... ที่การปฏิรูปการศึกษาเป็นนโยบายระยะยาว (แปลว่าอาจจะต้องเริ่มตั้งเป้าที่เด็กซึ่งเพิ่งคลอด 555+) การพัฒนาอย่างยั่งยืน (ในความคิดหนู) ซึ่งอาจต้องอาศัยเวลานับ 10-20 ปี กว่าที่ generation ถัดมาจะเป็นน้ำดี ล้างค่านิยมน้ำเน่าในสังคม มันยาวนานเกินกว่าที่หลายๆ คนจะอดทนรอได้... และยิ่งยาวนานจนทำให้คนที่ริเริ่มทำไม่ได้ผลประโยชน์ตอบแทนทันใจ ประเทศชาติเราจึงเป็นเช่นนี้แล T^T ปล. หนูว่าหนูไม่นอกเรื่องนะคะ หรือว่านอกเรื่องหว่า เอิ๊กๆๆ ปล2. โชคดีที่ไม่ทันลูกอม 4 เม็ดบาทอ่ะค่ะ 555+ ปล3. กลายเป็นกระทู้โชว์หนุ่มกล้ามโตไปแว้วว... ระวังถูกแบนนะเคอะ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 18 ส.ค. 50 11:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 88 หลังจากถูพื้น (นั่งถูกับพื้นจริงๆ ครับ) กับล้างห้องน้ำเสร็จ ก็แวะมานั่งพัก เหนื่อยโดยการเม้าท์แป๊บนึง ก่อนจะไปอาบน้ำ ล้างจาน ทำกับข้าวต่อ คุณโก้ คคห 57 โอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งเซ็งเลยนะครับ เจ้าหน้าที่ที่เจตนาดี ตั้งใจทำ งานก็ยังมีอยู่มากครับ  ผมเคยมีโอกาสได้เจอและพูดคุยมาแล้วหลายวงการ บางทีในระบบการทำงานที่ยังไม่ค่อยชัดเจนและลักลั่นอยู่แบบนี้ คนที่เขาตั้ง ใจจริง และพยายามทำงานจริงๆ เขาก็ท้อๆ เหมือนกันครับ ส่วนหนึ่ง น่าจะเป็นแบบที่เพื่อนหลายๆ คนเสนอ ว่าความเข้าใจตรงนี้มันยัง ไม่ชัดเจน และคนที่ไม่ได้อยู่ในวงการไหนก็อาจจะไม่รู้ไม่เข้าใจเรื่องในวง การนั้นก็เป็นได้ (เช่นใครมาคุยเรื่องก่อสร้างกับผมเนี่ย ตาโต งงเต็กแน่ครับ) หวังว่าสังคมเราคงจะช่วยกันหาความเข้าใจร่วมกันได้ระดับหนึ่ง ก็ดีใจแล้ว ครับ คุณเจ้าหญิงหรรษา Princess of Laugh คคห 58  แหะๆๆ ขอโทษด้วยครับ คุณพีทเม้าท์อย่างเพลิดเพลิน ทำเอาเพื่อนตาลายกันไปหลายคนเต็มที (ท่าทางจะสลบกันไปเป็นแถบๆ กร๊าก) ขอบคุณที่มาร่วมแลกเปลี่ยนมุมมองกันครับ จะว่าไปแล้ว ตอนผมเด็กๆ ก็เคย อ่านนิยายพ็อกเกตบุ๊คของหม่าม้าเหมือนกัน คนเขียนเป็นตำรวจ ชื่ออะไร ผมก็ลืมซะแล้ว จำได้แต่ชื่อเล่ม มีเล่มหนึ่งชื่อ "อุ๊ยตาย อกอีแป้นจะแตก" ฉากบนเตียงไม่ได้โจ๋งครึ่มมาก แต่ก็มีความ "อีโรติก" อยู่มิใช่น้อย ประมาณ ว่าหน้าอกหน้าใจไถลทะลัก อะไรทำนองนั้น เอิ๊ก ถ้ามีการจัดเรทแล้ว การควบคุมให้ได้จริงตามนั้นคงจะทำได้ยากจริงๆ แหละ ครับ  การทำความเข้าใจลักษณะของวรรณกรรมแต่ละประเภทน่าจะช่วยตรง นี้ได้มาก คือคำเตือนบนปก ไม่ใช่แค่ข้อความที่อ่านผ่านไป ไม่มีผลต่อการ ตัดสินใจ (ทั้งฝ่ายคนซื้อ และฝ่ายคนขาย เช่นตำแหน่งที่วาง)  แบบนั้นก็คง ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา  ถ้าคนเข้าใจคำเตือนพวกนี้กันมากขึ้น มันก็คงจะช่วย ดูแลเยาวชนของเราได้บ้างมั้งครับ (หวังว่า นิ... อิๆๆ) คุณด้วง คคห 64 กร๊าก... นึกว่าถามว่าไปไหน จะไปด้วยซะอีกครับ กลาย เป็นอยากกอดซะได้ ระวังนะ อาจจะติดเรต อิๆๆ  (เขินม้วนไปเลยคุณพีท อิ๊วววว) ป้าเอม คคห 65 ขอบคุณมากๆ คร้าบ  ขนาดอยู่ไกล ยังอุตส่าห์แวะมาเยี่ยม เยียนให้กำลังใจ ^^ คุณ latics คคห 66  เรื่องอื่นๆ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ แหะๆ  เพื่อนคน ไหนพอทราบ แวะผ่านมาก็เล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ คุณรพินทร์ คคห 67  ขอบคุณมากครับ ที่แวะกลับมาคุยกันอีก  สภาพที่คุณ รพินทร์ยกตัวอย่างให้ฟัง น่าจะมีเยอะจริงๆ ครับ ในสังคมไทยที่ "อ๊ะๆ ห้าม พูด" แบบนี้  นอกจากความรู้สึกผิดบาปในใจ (ที่ไม่จำเป็นเอาเลยจริงๆ) แล้ว บางครั้งความ "เข้าใจผิด" และ "ไม่กล้าถาม ไม่กล้าปรึกษาผู้ใหญ่" นี้ ก็ยัง สามารถนำไปสู่ความเดือดร้อนจริงๆ ได้อีกหลายอย่างด้วย น่าสงสารจริงๆ ครับ  และใครที่คิดว่าคนที่เรียนจบสูงๆ ไม่น่าจะมีปัญหานี้  ในหลายกรณี การเรียนในระดับวิทยาลัย, มหาวิทยาลัย ก็ไม่ได้ช่วยแก้ไขความเข้าใจผิด หรือความรู้สึกกดดัน ผิดบาปแบบนี้ได้เลย  พอมีครอบครัวของตัวเอง ก็แบก มาสืบทอดส่งต่อกันต่อไป เหมือนคุณยายวรนาฏ... จ๊ากกก... (มีใครเกิด ทันมั่งเปล่าครับ แหะๆ) อืม ประเด็นมันขยายกว้างไปจนถึงตรงนั้นจริงๆ ด้วยแหละครับ แต่ผมว่าไม่ น่าเป็นไรนะ ถ้ามันเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันอยู่ จะได้เป็นการเปิดแง่มุมการมอง ปัญหาให้หลากหลายขึ้น  บางทีโจทย์ที่สำนักพิมพ์ตั้งเริ่มแรกขึ้นมา อาจจะ ยังไม่เหมาะสมก็ได้ครับ  พอคุยๆ กันไป ประเด็นน่าจะค่อยๆ ชัดเจนขึ้นนะ โอ๋ๆๆ อย่าเศร้ามากหรือนานนะครับ  คิดเรื่องพวกนี้แล้ว มักจะเกิดอาการจิต ตกเป็นค้างคาว เอ๊ย เป็นครั้งคราว บางทีรู้สึกเหมือนหาทางออกไม่เจอ บาง ทีก็รู้สึกว่าเราช่างตัวเล็กเหลือเกิน หรือบางทีก็อาจจะรู้สึกว่า ทำไมเราคิดเรา รู้สึกอยู่คนเดียว  มีโอกาสได้คุยกันแบบนี้ น่าจะทำให้เราได้เห็นเพื่อนที่สน ใจและรู้สึกคล้ายๆ เราอยู่ไม่น้อยเลย  มันไม่ใช่เรื่องที่คุณรพินทร์ "คิดมาก ไปเอง" หรอกครับ มันเป็น "แง่มุมหนึ่งของความจริงในสังคมไทย" เรานี่ แหละ  เสียใจนิดๆ พอให้มีแรงจูงใจจะคิดกับมัน แล้วมาช่วยกันคิดช่วยกัน คุยแบบนี้ มันต้องมีอะไรที่ดีขึ้นแน่ๆ ครับ แล้วก็ได้เวลาอาบน้ำ ล้างจาน ทำกับข้าว แหะๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 50 17:59:13 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ในฐานะที่เป็นคนเขียนเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งในเล่ม "ร้อน" ที่ใครๆ ต่างพูดกันว่า เรื่องนี้แรงที่สุดในเล่ม และยาวที่สุดด้วย ไม่อยากพร่ำพูด พรรณนาให้คนอื่นเห็นใจว่า ก่อนเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้ได้หาข้อมูลมากมายขนาดไหน (เอ่อ...หาจากหนังสือนะ ไม่ได้ไปหาตามสีลมซอย 4 ^___^) คัดสรรถ้อยคำที่จะนำมาใช้ขนาดไหน และใช้เวลาเขียนนานขนาดไหน เพื่อให้มันเป็นงานอีโรติก(+ดรามา)ที่สมบูรณ์ นี่เลยทำให้รู้สึกอึ้ง! เมื่อดูข่าวจากช่องไอทีวีรอบเที่ยงคืนในวันหนึ่ง อุแม่เจ้า!!! "ร้อน" กลายเป็นสื่อลามกไปเสียแล้ว ด้วยเหตุว่าในครั้งก่อน ดิฉันเคยเข้าใจว่า "สื่อลามก" (หรือสมัยโบราณเรียกว่า "หนังสือปกขาว---เคยได้ยินมาอย่างนั้น แต่ไม่เคยเห็นเหมือนกันว่าปกขาวจริงหรือไม่") ในหนังสือนั้นต้องมีภาพเปลือย-ภาพการเสพสังวาส ที่ทำให้ผู้อ่านเกิดแรงกระตุ้นในเรื่องของการอยากมีเพศสัมพันธ์...เท่านั้น! ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า "วรรณกรรมอีโรติก" จะกลายมาเป็นสื่อลามกได้ในยุคของการสื่อสารไร้พรมแดน ในยุคโลกดิจิตอล ในยุคที่เด็กอายุไม่ถึง 15 รู้จักการมีเพศสัมพันธ์/การทำแต้ม (ดิฉันคงไม่ต้องแปลว่าหมายถึงอะไร)/การนิยมเล่นแคมฟร็อกซ์-เปลือยกายแลกบัตรเติมเงินโทรศัพท์/การถ่ายคลิปโป๊เพื่อเอาไว้แบล๊กเมล์คนรักยามถูกหักหลัง!!!  และอื่นๆอีกมากมายที่ไม่อาจกล่าวถึงได้หมด ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จินตนาการของนักเขียนในเล่ม "ร้อน" จะกลายเป็นเรื่องที่ถูกคนในสังคม (บางกลุ่ม---กี่คนไม่อาจรู้ได้) ตำหนิ! ทั้งที่งานประเภทนี้เป็นงานที่เขียนยากมาก และนับวันจะสูญหายไปจากแวดวง วรรณกรรม ดิฉันเคยอ่านของแปลของฉลิบไรมาก็มาก (อ่านเพื่อศึกษา) แต่ไม่ยักรู้สึกว่าเกิดอารมณ์ทางเพศตรงไหน สิ่งที่ดิฉันรู้ก็คือ....ทำไมเขาใช้ภาษาได้ดีจัง / เรื่องราวที่เอามานำเสนอก็น่าสนใจ ...... บทบรรณาธิการในเล่ม "ร้อน" บก.ได้ชี้แจงแถลงไขเกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้ไว้ชัดเจน....สุดแล้วแต่วิจารณาญาณ น่าแปลก!!! สิ่งที่ดิฉันได้รับรู้มาจากคนในแวดวงวรรณกรรมด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นนักข่าวก็ดี หรือนักเขียนก็ดี (ไม่ได้หมายถึงทุกคน : เฉพาะบางคนที่ดิฉันได้มีโอกาสเสวนาด้วยเท่านั้น) กลับบอกว่าเรื่องราวในเล่ม "ร้อน" นั้น...เศร้าจัง, สงสารชะตากรรมของตัวละครในแต่ละเรื่องซะจริง ฯลฯ...และบางเรื่องทำให้พวกเขาอินจนน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว และด้วยจรรณยาบรรณ ดิฉันขออนุญาตไม่พาดพิง หรือเอ่ยชื่อบุคคลที่ 3 ณ ที่นี้  อีกทั้งคงไม่จำเป็นต้องนำมากล่าวอ้างเพื่อโปรโมท เพราะหนังสือขายดีอยู่แล้ว...ขอแสดงความยินดีกับทางสำนักพิมพ์ ณ ถนนฯ อย่างเป็นทางการค่ะ นี่คือความคิดเห็นส่วนตัวของดิฉันเท่านั้น....กฤติศิลป์ ศักดิ์ศิริ แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 18:49:36 แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 18:17:28 จากคุณ : กฤติศิลป์ (tidds) - [ 18 ส.ค. 50 18:10:17 ]

ความคิดเห็นที่ 90 พอดีได้อ่าน บทสัมภาษณ์ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ เกี่ยวกับเรื่องวรรณกรรมวิจิตรกามา เลยคัด มาให้ลองอ่านดูค่ะ  มุมมองของท่านน่ารักและน่าคิดดีไม่น้อยเลยเชียว   “....เที่ยวว่า  ว่าเรื่องพระลอนี่ส่งเสริมกามารมณ์  พูดอย่างนี้ไม่ถูก  กามารมณ์ในตัว.....เองก็มี   กามารมณ์นี้มีอยู่ในส่ำสัตว์ทั้งหมดทั้งโลก กบเขียดไม่ได้อ่านพระลอแต่ก็ไข่ออกมาเป็นพวงๆ ปลากระบอก ปลาทะเล ปลาคาเวียร์อ่านพระลอที่ไหน   มันก็รู้จักผสมพันธุ์  อันนี้มันเป็นธรรมดา ของสัตว์โลก  มนุษย์เราก็ดี  สัตว์ก็ดี  อันนี้คือเจตนาของโลก  ยกตัวอย่างง่ายๆ  สรุปว่า สัตว์ต่างๆ พวกนี้ก็ไม่เคยอ่านพระลอ  แต่มันก็มีเซ็กส์ มีราคะดำฤษณาได้  หรือว่ามันจะแอบอ่านก็ไม่รู้ นี่คือเจตนาของโลกของจักรวาล  เหมือนตั๊กแตนตำข้าว  เวลาผสมพันธุ์กัน  ตัวเมียอยู่ข้างล่าง ตัวเมียแว้งมากัดคอตัวผู้ขาดเลย ทีนี้ตัวผู้ก็หมดแรง ราคะดำฤษณาเทไปหมด  นี่คือเจตนาของ จักรวาล  เจตนาของโลกมนุษย์ซึ่งใหญ่กว่าส่ำสัตว์ทั้งหมด  เช่น หมานี่ต้องเดือนสิบสอง นี่คือ เจตนาที่สูงกว่า คือ โลกต้องการให้พืชพันธุ์อยู่  ต้องการให้ตั๊กแตนอยู่  ไม่ต้องไปอ่านพระลอ ทำตามข้าว่า  นี่พูดถึงว่าไม่ยุติธรรม แม้แต่สตาลินก็มีเซ็กส์ เลนินก็มีเซ็กส์ ถ้าไม่มีเซ็กส์ก็ไปตัด องคชาติทิ้งซะ  พูดอย่างนี้สรุปว่า กามารมณ์นี่เป็นเรื่องธรรมชาติอยู่ในมนุษย์ ในสัตว์” (ดวงมน จิตร์จำนงค์, ส่องลิลิตพระลอพินิจขุนช้างขุนแผน;  โครงการสรรพสาส์น สำนักพิมพ์มูลนิธิเด็ก , 2546  หน้า 137-138****สะกด-การันต์ตามต้นฉบับ) ในฐานะหนึ่งในคณะทำงานคัดสรรเรื่องราวใน “ร้อน”  มิมีความเห็นสิ่งไรจะแสดงอีกแล้ว เพราะในวันที่คัดเลือกต้นฉบับ แสดงความคิดเห็นกับเรื่องที่ “ไม่ผ่าน” ไปมากพอแล้ว เสียใจกับมุมมองแปลกๆ ของฝ่ายรัฐ ที่ถึงวันนี้ยังไม่มีโอกาสได้เห็นเลยว่า “บรรทัดฐาน”  และ  “ความยุติธรรม”  เป็นเช่นไร ด้วยมิตรภาพค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 19:44:21 จากคุณ : เพียงคำ - [ 18 ส.ค. 50 19:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 91 มาอ่านผ่านๆ จากคุณ : กวินทรากร - [ 18 ส.ค. 50 21:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 92 กลับมาเพิ่มเติมความเห็นนะครับ สำหรับการจัดระเบียบ การจัดวางโซนหนังสือในร้านหนังสือเพื่อบ่งบอกว่าเรื่องไหนเป็นแนวไหนนั้น โดยทางนโยบายของร้านหนังสือมักจะทำอยู่แล้วครับ เพียงแต่ ! ในทางปฏิบัติ ผมแทบไม่เคยเห็นร้านหนังสือร้านไหนทำได้ เนื่องมาจากพนักงานที่ทำงานในร้านหนังสือนั้น โดยส่วนใหญ่แล้วไม่มีความรู้เกี่ยวกับหนังสือที่ตนเองขาย หรือจัดขึ้นชั้นอยู่ทุกวันเลย ปกติแล้วพนักงานจะใช้วิธี ดูหน้าปก แล้วคาดเดาเอาเองว่าเป็นแนวไหน ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนผมไหม แต่เวลาไปเดินร้านหนังสือ เจอหนังสือบางผิดประเภท ผมจะหงุดหงิด เคยเดินหยิบสับไปวางไว้บนชั้นที่ถูก แล้วค่อยมารู้สึกผิดทีหลังว่า ไม่ใช่เรื่องของเราเลย เพราะเวลาพนักงานหา ก็หาไม่เจออีก (แต่คนซื้อ เวลามองหา ก็ไม่เจอเหมือนกันล่ะน่า) เคยเห็นนิยายโรมานซ์ไปวางบนชั้นวรรณกรรมเยาวชนเสียด้วยซ้ำ ปกบางเล่มมันไม่มีอะไรพะยี่ห้อ หรืออะไรสื่อให้พนักงานสังหรณ์ใจเอาเสียเลย ส่วนหนึ่งคนต้องโทษว่า หน้าร้านต่างๆ ไม่อบรมพนักงานมากเท่าที่ควร ฉะนั้นเท่าที่ผมมองจะให้มีการจัดหนังสือแบ่งแยกชัดเจน คงจะยากพอสมควร สำหรับเล่มที่เห็นชัดๆ คงไม่พลาด แต่บางเล่มพนักงานก็หลงจริงๆ เว้นแต่เราจะจัดระเบียบกันโดยทุกสนพ. ร่วมใจกันพิมพ์หมวดหมู่หนังสือของหนังสือเล่มนั้นบนหน้าปกตั้งแต่แรก ซึ่งจะต้องอาศัยการประชุมตกลงเพื่อกำหนดขอบเขต ประเภทของหนังสือ (คงต้องระดับสมาคมผู้จัดจำหน่ายหนังสือฯ กระมัง?) แต่...พอคิดไปถึงตรงนั้น จะเป็นไปได้ไหม อย่างไร สมาคมทำจริง ก็แค่ขอความร่วมมือเท่านั้น ไม่สามารถบังคับได้ ถึงตอนนี้ สมาคมต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ (สมาคมผู้จัดจำหน่ายหนังสือ สมาคมนักเขียน ฯลฯ) ได้ตระหนักถึงปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่หรือยัง ถ้าไม่ ไม่มีองค์กรใดลุกขึ้นมาจัดการ ก็คงต้องปล่อยกันตามเวรตามกรรมครับ ไม่อย่างนั้นก็รอภาครัฐเข้ามาจัดการ ไม่ได้จะมาแย้งให้ใจแป้วนะครับ ว่าทำอะไรก็ไม่ได้ แต่หลายความคิดที่เสนอมา ไม่สามารถทำได้ในทางปฏิบัติครับ จากคุณ : รพินทร์ - [ 18 ส.ค. 50 22:21:04 ]

ความคิดเห็นที่ 93 . ไป ๆ มา ๆ จากประเด็นเล็ก ๆ เราเริ่มขยับไปคุยกันในปัญหาระดับชาติแล้วนะคะ กระทู้นี้คล้ายจะเป็น การจำลองการประชุมสภาผู้แทนราษฎร ได้เลย เพียงแต่ต้องเปลี่ยนชื่อ เป็น "สภาผู้ทนแห่งถนนนักเขียน" แทน ฮิ.. ฮิ.. อ่านแต่ละความเห็นแล้ว ได้ความรู้และแนวคิดดี ๆ มาอีกมากเลยค่ะ บางความเห็น อ่านแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ และพลอย "หม่น" จนเศร้าไปด้วย เห็นด้วยกับคุณรพินทร์ที่ว่า หลายความคิดที่เสนอมา ไม่สามารถทำได้ในทางปฏิบัติ เดี๋ยวขอเก็บไปคิดเป็นการบ้านก่อนนะคะ แล้วจะมาช่วยต่อยอดในประเด็นต่าง ๆ ป.ล. วันนี้อย่าลืมไปลงประชามติ รับ/ไม่รับ ร่างรัฐธรรมนูญกันนะคะ จากคุณ : syringe - [ 19 ส.ค. 50 01:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ตามไปเรื่อย ๆ จากคุณ : เจ้าชายไร้เงา - [ 19 ส.ค. 50 15:29:20 ]

ความคิดเห็นที่ 95 อ่านจากคห.ของคุณรพินทร์แล้ว ทำให้ผมได้ไอเดียอย่างหนึ่ง ถ้าหากการแบ่งประเภทหนังสือให้ชัดเจนนั้น ต้องเริ่มจากสนพ.ต่างๆ ผมว่าจัดทำเป็นสัญลักษณ์ร่วมกันแบบการจัดเรตของทีวีในตอนนี้ เช่น หนังสือ ท. วรรณกรรมเยาวชน  หนังสือ ฉ. วรรณกรรมอิโรติก เป็นต้น โดยพิมพ์ไว้ตรงมุมปก หรือตรงสันปก ให้ทุกสนพ.ทำเหมือนๆ กันหมด อย่างน้อยก็จะเป็นการง่ายต่อการแบ่งแยกประเภทของพนักงานร้าน แม้ว่าพนักงานจะไม่มีความรู้ด้านนี้ก็ตาม จากคุณ : ณัฐกร - [ 19 ส.ค. 50 17:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 96 อ่านไม่ครบทั้งหมดค่ะ (สารภาพ) ตาลาย..เดี๋ยวค่อยมาอ่านใหม่ .. แต่ก็ยังอุตส่าห์อยากออกความเห็นสักนิด เอาน่า..คุณพีท..และชาว ณ ถนน ถือซะว่าเขาโปรโมทให้ โดยเราไม่เสียตังค์จ้าง อิอิ .. อย่าโกรธ หาว่าทะเล้นเลย แวะมา..ชวนยิ้มเท่านั้นค่ะ.. รวมไปถึงให้กำลังใจ คุณพีท และชาว ณ ถนนนะคะ สู้ ๆ   เพชรแท้กับหินสี.. มีความแตกต่างค่ะ ^__^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 20 ส.ค. 50 12:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 97 แก้ไขปัญหากันแบบนี้ ใจคับแคบจริง ถ้างั้นรูปปั้นเดวิดที่ท่าน Michelangelo สร้างถือว่าอนาจารด้วยสิ เส้นแบ่งระหว่างศิลปะกับอนาจารคืออะไร... ........... ขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆ คนเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 50 13:41:45 จากคุณ : หนูแฮม (HamMostFear) - [ 20 ส.ค. 50 13:37:26 ]

ความคิดเห็นที่ 98 แวะมาดูอีกรอบครับ ว่าความคืบหน้าไปถึงไหน พร้อมกับกดโหวตไว้ให้อีกครับผม จากคุณ : จิตปาตลี - [ 20 ส.ค. 50 16:56:55 ]

ความคิดเห็นที่ 99 น้าพีท เรื่องคดีมันเงียบไปเลยหรอ..เปนไงบ้างเนี่ย? จากคุณ : ด้วง (podduang-pk) - [ 20 ส.ค. 50 17:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 100 กว่าจะอ่านหมด เล่นเอาตาลาย หายหน้าจากถนนฯ ไป 7 วัน ปรากฏว่าตกข่าวประเด็น ‘ร้อน’ ไปซะอย่างงั้น มาทราบตอนเพื่อนเล่าให้ฟัง ฟังแล้วก็งง ๆ ... โดยเฉพาะกับคำว่า “สื่อลามกอนาจาร” นี่แหละค่ะ เพราะเท่าที่เคยอ่านผ่าน ๆ เป็นบางเรื่องในร้านหนังสือ ก็ทราบอยู่ว่า ไม่เข้าข่าย สารภาพตามตรงว่า ตอนเห็นปกหนังสือก็ไม่ได้คิดอะไร เฉยมาก ๆ ... รู้สึกว่าสวยดี (แต่แดงน่ากลัวไปนี้ด ^ ^”) คงเพราะเคยเรียนศิลปะสำหรับเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย (แต่ติดโควตาอื่น) แยกออกว่าอะไร คือ อะไร และคำว่า อีโรติก กับ ลามกอนาจาร สำหรับตัวเองก็เป็นคนละเรื่องกัน เนื่องจาก ‘สารที่สื่อ’ ต่างกันโดยสิ้นเชิง ส่วนตัวแล้วอ่านเรื่องอีโรติกมาเยอะกว่าโรมานซ์ค่ะ เรื่องอีโรติกเรื่องแรกที่ได้อ่าน คือ “สัญชาตญาณมืด” ของ อ. อุดากร ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่รวมอยู่ในหนังสือรวมเรื่องสั้นที่ใช้เป็นหนังสือนอกเวลาระดับมัธยมปลาย คือ “ตึกกรอสส์” ส่วนพวกบทอัศจรรย์ต่าง ๆ ที่กว่าจะทราบว่าที่ว่ามาหมายถึงอะไร เรียกว่าผ่านตามาตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว ถ้าให้ไล่ ๆ เรื่องอีโรติกที่เพื่อน ๆ หลาย ๆ คนว่ามา ส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่รู้จัก คุ้นชื่อเกือบทั้งนั้น บัณฑิตก่อนเที่ยงคืน, เรื่องของจัน ดารา, The Interview With The Vampire หรือเรื่องของสุจินดา ขันตยาลงกต และเรื่องอีโรติกบางเรื่องที่ได้อ่าน ก็เป็นเรื่องที่ลงในหนังสือรายสัปดาห์อย่างมติชนรายสัปดาห์ด้วยซ้ำ จำได้ว่าเป็นเรื่องของการะเกต์ ศรีปริญญาศิลป์ แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว เวลาอ่านหนังสือพวกนี้ก็นั่ง ๆ นอน ๆ อ่านอยู่กลางบ้านนั่นแหละค่ะ ไม่ได้อ่านแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อาจจะเป็นโชคดีของตัวเองที่ พ่อแม่เป็นนักอ่าน และอ่านหนังสือหลายประเภท มีหนังสือหลายประเภทให้อ่าน แต่ถึงจะอ่านเรื่องอีโรติกก็ไม่ได้หมายความว่า ตัวเองจะสนใจเรื่องทำนองนี้เป็นพิเศษ เพราะตัวเองจะไม่ชอบเรื่องประเภทกระโดดขึ้นเตียงเพื่อความรักแบบไม่มีเหตุผลที่สมควรรองรับ และไม่ชอบเรื่องประเภทนางเอกยอมพระเอกไปทุกเรื่อง หรือพระเอกเอาเปรียบนางเอกโดยเฉพาะทางเพศ หรือมีฉากรักเป็น ‘บริการพิเศษ’ สำหรับคนอ่าน... เรื่องพวกนี้ อ่านแค่ผ่าน ๆ หรือไม่อ่านเลย (และนี่คือเหตุผลที่ตัวเองไม่ชอบเรื่องที่ใครหลายคนชอบกันอย่างเพชรพระอุมาด้วยเหตุผลหนึ่ง) ผลที่ตามมาจากการอ่านเรื่องอีโรติก (ซึ่งต้องยอมรับเลยว่า คนที่จะเขียนได้ต้อง ‘มือถึง’ จริง ๆ) คือ อาการเครียด อึ้ง และใช้ความคิดอย่างหนักกับความนัยระหว่างบรรทัด ไม่ว่าเป็นเรื่องของคน หรือสังคม ไม่มีอารมณ์อื่นนอกจากนั้นจริง ๆ ค่ะ จะว่าไป เรื่องนี้ก็น่าเห็นใจทั้งสองฝ่ายค่ะ ทั้งฝ่ายคนทำหนังสือ กับ ผู้ปฏิบัติงาน ในด้านผู้ปฏิบัติงานต้องดำเนินการไปตามที่มีคนร้องเรียน ไม่ทำก็ไม่ได้ เพราะอาจเป็นการละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ ตำรวจก็ผู้ชายกันเกือบทั้งนั้นจะว่าไม่ทราบว่าอะไรคือ สื่อลามก ก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่พวกผู้ชายเขา “รู้ ๆ กันอยู่” และแยกออกว่า “วรรณกรรมอีโรติก” ต่างออกไป แต่ปัญหาของผู้ปฏิบัติก็คือ ต้องทำตามกฎหมาย ซึ่งส่วนใหญ่แล้วจะว่ากันตามหลักเกณฑ์ที่บัญญัติไว้ ว่ากันตามตัวอักษรมากกว่าจะพิจารณากันตามเจตนารมณ์ หรือ พิจารณารายละเอียดกันเป็นรายคดี และถ้าดูตามเจตนาของกระทรวงวัฒนธรรม... ก็ต้องบอกว่าเป็นเจตนาที่ดี ซึ่งต้องการปกป้องเยาวชน เพราะต้องเข้าใจว่า พ่อแม่น้อยรายนักที่จะมีเวลา หรือให้การดูแลลูกหลานของตัวเองแบบที่ควรจะเป็น พ่อแม่หรือผู้ปกครองหลายคนก็อาจไม่มีความรู้พอที่จะตอบคำถาม หรืออธิบายสิ่งที่ลูกอยากรู้ และในหลายกรณี ตัวของพ่อแม่ ผู้ปกครองเอง ก็อ่านมาไม่มากพอด้วยเช่นกัน การเสพสื่อของเยาวชนสมัยนี้ ซึ่งทักษะในการใช้ชีวิตของหลายคนยังไม่แข็งแรงพอ ก็น่าเป็นห่วงเอาเรื่อง ก็อย่างที่เราทราบกันดีแหละค่ะว่า ทุกอย่างเริ่มต้นที่ครอบครัว และการให้การศึกษา แต่ในกรณีที่ครอบครัวกับการศึกษาไม่สามารถตอบโจทย์นี้ได้ การแก้ปัญหา หรือการจัดการกับสิ่งที่คนส่วนใหญ่มองว่าเป็นปัญหา ก็ตกเป็นหน้าที่ของสังคม แล้วคนส่วนใหญ่ก็มักจะโยนให้รัฐ เป็นคนจัดการ แล้วตัวเองคอยมอง ๆ บ่น ๆ แต่ไม่ทำอะไรก็มี แล้วคนไทยไม่น้อยก็ชอบอะไรที่สำเร็จรูปหรือกึ่งสำเร็จรูป อะไรก็ได้ขอให้เห็นผลไว ๆ การแก้ปัญหาที่ง่ายที่สุด ก็คือ การจัดการกับปัจจัยภายนอก ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุมากกว่า ด้วยเหตุนั้น บางครั้ง มาตรการที่ออกมาจึงไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ตรงจุดนัก ส่วนตัวแล้ว ก็เห็นด้วยกับหลาย ๆ ท่านค่ะว่า การแก้ปัญหาในหลาย ๆ เรื่องโดยเฉพาะกับเรื่องอ่อนไหว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องวัฒนธรรม เรื่องเพศ หรืออื่น ๆ ที่เป็นอยู่ในขณะนี้ ไม่ตรงจุด และไม่ดีเลย แต่ก็พอจะเข้าใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง อย่างไรก็ตาม ทางรัฐเอง โดยเฉพาะกระทรวงวัฒนธรรมเจ้าของเรื่อง คงต้องทบทวนวิธีแก้ปัญหาด้วย เรื่องแบบนี้มองด้านเดียวไม่ได้ ต้องมองหลายด้าน และอาศัยหลายมุม จากหลายสาขาความรู้ช่วย ๆ กัน อย่างน้อย ๆ ก็ต้องมีคนจากแวดวงวรรณกรรม หรือสังคมวิทยาช่วยมองด้วยแหละ ยังไงก็ตาม เรื่องนี้มองได้หลายมุม และหลายมิติค่ะ จากเรื่องเดียว โยงไปยังเรื่องอื่น ๆ ได้สารพัด เรื่องที่ลองคุยเป็นอีกมุมหนึ่ง แต่ก็เป็นด้านเดียวเท่านั้นเอง ขืนโม้ต่อ สามวันรับรองไม่จบ เพราะนี่เป็นปัญหาโลกแตกน้อง ๆ ปัญหาโลกร้อนเลย เหอ ๆ มีเรื่องนี้เกิดขึ้น ก็มีข้อดีอยู่นะคะ เพราะเราจะได้มีโอกาสคุยเรื่องนี้กันจริง ๆ จัง ๆ กันซะที :) แวบมาแก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 50 13:40:57 จากคุณ : ปิยะรักษ์ (ปิยะรักษ์) - [ 20 ส.ค. 50 22:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 101 คุณปิยะรักษ์คะ เรื่องของการะเกต์ ศรีปริญญาศิลป์ ใช่เรื่อง "ปริมณฑลแห่งรัก" หรือเปล่าคะ จำชื่อคนแต่งไม่ได้ จำได้แต่ชื่อเรื่อง จากคุณ : อุณากรรณ - [ 21 ส.ค. 50 00:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ยาวมากค่ะ อ่านไม่หมด แต่ชอบเรื่องคนขายฝันนะคะ เราว่ามันไม่ได้เน้นไปทางนั้นอย่างเดียวซะหน่อย แต่เรื่องเค้าสื่อถึง ตัวนางเอกกับเพื่อนนางเอกต่างหากค่ะ แต่แค่มีฝันเข้ามาเกี่ยวเอง ยังไงเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Imaginary diva - [ 21 ส.ค. 50 10:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ดีใจค่ะ  ที่มีการกลั่นกรองตรวจสอบวรรณกรรมด้านที่จะส่อไปในทางสื่อลามกอนาจาร มิเช่นนั้น ตัวเลขรายได้ คงมีประเด็นสำคัญให้สำนักพิมพ์ต่าง ๆ หันมาเน้นการตีพิมพ์งานด้านนี้ จากคุณ : วังวน - [ 21 ส.ค. 50 10:34:53 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ขออนุญาตนอกเรื่องนิดนึงนะคะ ใช่แล้วค่ะ คุณอุณากรรณ ขอบคุณมาก ๆ เลย เรื่องปริมณฑลแห่งรัก... จำได้แต่ชื่อคนเขียน แต่นึกชื่อเรื่องไม่ออกค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 ส.ค. 50 13:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 105 แหะๆ ติดภารกิจและลาป่วยเล็กน้อย วันนี้แวะมาเม้าท์ต่อแล้วครับ ถึงจะผ่านไปหลายวัน ก็ยังมีเพื่อนๆ ทยอยเข้ามาคุยเพิ่มเติมเสมอ ดีใจจังครับ คุณสีน้ำน้อย คคห 68 คนอ่านมีส่วนตัดสินใจมากจริงๆ ด้วยครับ งานเขียน มันก็เป็นการสื่อสารสองทางนี่เอง  ส่วนคนเขียนอย่างผม ก็ยังอดไม่ไหวที่ จะชิงจินตนาการไปก่อนอะดิครับ อย่าว่าแต่คนอ่านเล้ย โฮ่ๆๆ พี่ทิวา คคห 69 ขอบคุณมากๆ ครับ เป็นประเด็นสาธารณะที่โจทย์มันใหญ่ จริงๆ ด้วย เอิ๊ก  หนังสือหนึ่งเล่ม (หรือ 16 เล่ม) ก็เป็นเพียงส่วนน้อยนิดที่ สะท้อนบริบทของสังคมที่แวดล้อมอยู่เท่านั้นเอง  ไว้ผมต้องแวะไปดูบท ความพี่ทิวาในสองลิ้งก์นั่นซะหน่อยแล้ว นายต๋องปฤษณะ คคห 70  โอ๋ๆๆ อย่าหมดแรงนานนะตัวเอง โลกเรามันก็ เป็นเช่นนี้แล ธรรมดาโลก ท่องไว้  บางทีความเป็นจริงไม่สวยงาม แต่ก็ทำ ให้เรานึกอยากจะคิดจะทำอะไรต่อนะ  ป.ล. อยากดูโปโลโปโลเย เอ๊ย โปโลน้ำมั่งวุ้ย คุณบีแฟนแมนยู คคห 71 ขอบคุณมากๆ ครับ  ที่มาช่วยออกความคิดเห็น ผู้ใหญ่หัวโบราณก็มี หัวสมัยใหม่ก็คงมีเหมือนกันครับ อิๆๆ  ถือซะว่าเราต่าง ก็หวังดีต่อสังคมนะ คิดเห็นต่างกันแค่นั้นเอง ถ้าได้คุยกันให้เข้าในกันมากขึ้น หาจุดร่วมที่เหมาะสมได้ ก็คงช่วยให้อะไรๆ ชัดเจนขึ้นล่ะครับ หนูแหม่ม Donut_ty คคห 72 ขอบคุณสำหรับกำลังใจอีกยกจ้า หนูนก อุณากรรณ คคห 73  กร๊าก ไม่รู้ป่านนี้หาทางออกเจอรึยัง ไม่งั้นอาจ หลงทางอยู่ในกระทู้ ไม่ได้กินไม่ได้นอน เดี๋ยวผอมนะตัวเอง การตีความตามความรู้สึกของแต่ละคนคงเป็นเรื่องธรรมชาติน่ะแหละตัวเอง ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับใครก็แล้วไป แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน สัมพันธ์กัน มันก็เลยงงๆ แบบนี้ กร๊าก  มาช่วยกันสนับสนุนการสร้างความ เข้าใจร่วมกันกันเถอะ (เอ๊ะ ยังกะรณรงค์อะไร แหะๆๆ) หนูกานต์ เอ่อ่อ่ะนะคะ คคห 74  โอ๋ๆๆ ใจเย็นๆ อย่าน้อยอกน้อยใจไปเลย หยิบลิลิตพระลอกับขุนช้างขุนแผนมาเป็นตัวอย่างให้เห็นว่า วรรณกรรมไทย ไม่ได้ปิดกั้นเรื่องเพศก็สมเหตุสมผลดีจ้ะ แต่ถ้าใช้ถ้อยคำเหน็บๆ เจ็บๆ คันๆ อาจทำให้คนอ่านรู้สึกสะดุ้งได้นะ เราคุยกันแบบนุ่มๆ ดีกว่า ว่าแต่... ไอ้รูปนอนบนหาดทรายที่ว่านั่น จะให้จับจริงๆ เหยอ เฮียก็ชอบง่ะ เอิ๊ก คุณสมันน้อยเบอร์ 14 คคห 76  ขอบคุณมากคร้าบ ไม่ได้เจอกันเสียนาน ดีใจจังที่แวะมา  ตัวอย่างเปรียบเทียบของคุณหมัน ชัดเจนดีจังเลยครับ เห็น ถึงเซ่งจี๊เลย หยึย...  จะว่าไปที่ดูว่าเป็น double standard อาจจะมีที่มาจาก หลายทางนะครับ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะตามจับกันไม่ทันก็ได้ เอิ๊ก  คนที่ ถูกจับก็บอกว่าให้ไปจับคนโน้นมั่งสิ คนนั้นมั่งสิ ทำไมจับแต่ผม ฮ่าๆๆ  จริงๆ ก็คงโดนหมดแหละครับ ถ้าทำผิดจริง เพียงแต่ก็ต้องเห็นใจกำลังผู้ปฏิบัติงาน เหมือนกัน ทรัพยากรมีจำกัดอะครับ แหะๆ ผมว่าถ้าประเด็นแรกที่คุณหมันเสนอมันถูกทำให้ชัดเจน ว่าอะไรน่าจับ ไม่น่า จับนะ ภาพที่ดูเหมือนกับเป็น double standard ก็คงจะน้อยลงมากเลยครับ คุณวรุณนฤมล คคห 77 ขอบคุณมากๆ คร้าบ เอ้าเพื่อนฝูงมารับไป เฮ... นโยบายสาธารณะบ้านเรายังไม่ค่อยชัดเจนและเป็นเอกภาพเท่าไหร่ แต่ก็ หวังว่าถ้าช่วยกันคนละไม้ละมือ ในเรื่องที่พวกเราเกี่ยวข้องไปเรื่อยๆ แบบนี้ ก็คงมีอนาคตที่ใสกิ๊งขึ้นนะครับ อิๆ คุณ poison ivy คคห 78  มีจริงๆ นะคร้าบ สมัยนั้นน่ะ เอิ๊ก คุณป้า Raya คคห 79 ขอบคุณมากๆ ครับ ที่แวะมาร่วมออกความคิดเห็น มุมมองในฐานะผู้ใหญ่อีกคนที่มีเยาวชนให้ดูแลเป็นประโยชน์มากเลยครับ เห็นด้วยอย่างยิ่งเรื่องความจำเป็นที่ต้องมีการแยกแยะอย่างละเอียดอ่อน และเปิดใจยอมรับความเปลี่ยนแปลงเป็นไปของโลกครับ ขอให้เราช่วยกัน หาจุดร่วมที่เหมาะสมชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเจอด้วยเถอะเพี้ยง... (อ้าว คุณ พีทเล่นคุณไสยเปล่าครับ แหะๆ) โอ๋ๆๆ ใจเย็นๆ นะครับ ผมเข้าใจเลยนะ ว่าเวลาเราในฐานะประชาชนคนนึง ในสังคม ต้องเจอกับภาวะที่ "ข้อกำหนด" มันไม่ค่อยเหมาะสมสอดคล้อง กับความเป็นจริงเท่าไหร่ แล้วมากระทบเราแบบนี้ มันอึดอัด คับข้องใจ และ รำคาญใจมากๆ  และคุณป้า Raya (อ่านว่าระย้ารึเปล่าครับ) ก็บอกไว้ข้าง ต้นแล้วว่า เข้าใจเจตนาอันดีของการปกป้องศีลธรรมของสังคม ผมก็เลยไม่ มีอะไรจะเพิ่มเติมอีก แค่อยากบอกว่า เข้าใจความรู้สึกครับ อะฮึกๆ คุณสก๊อตตี้ คคห 80 ขอบคุณที่เข้ามาแสดงความเห็นเพิ่มเติมครับ และ ขอบคุณเป็นพิเศษ ที่ช่วยสะกิดเตือน (ดึงแขนเสื้อ อิๆ) เรื่องการแสดง อารมณ์  จริงอย่างที่สุด ว่าถ้าเราระงับความน้อยใจหรือไม่พอใจไว้ได้ จะทำให้การแลกเปลี่ยนของเราอยู่บนพื้นฐานของเหตุผล และทำให้ช่วย กันคิดหาทางออกได้โดยไม่บังเอิญกระทบกระทั่งกัน หรือทำให้ใครโกรธ โดยไม่ได้ตั้งใจครับ อ่าน ป.ล. เรื่องสนิมสร้อยแล้ว รู้สึกเหมือนไม่ใช่งานอีโรติกแฮะ เหมือนเป็น งานแนวสะท้อนสังคมมากกว่าเลยครับ  จันดาราผมไม่ได้อ่าน ไม่ได้ดูหนัง แต่เห็นรีวิวผ่านตาแวบๆ ดูเหมือนท่าทางจะเป็นอีโรติก ที่ดำเนินเรื่องราวด้วย ประเด็นจิตวิทยาทางเพศอย่างที่ว่าเหมือนกันครับ หมูพี P_JUNG_PIGLET คคห 87 เฮียเห็นด้วยว่าเรื่องการศึกษาไม่ได้นอก เรื่องหรอกตัวเอง มันเกี่ยวโยงกันหมดจริงๆ แหละ  ถึงมันจะระยะยาว แต่ เสียงเล็กๆ ของพวกเราก็เป็นส่วนหนึ่งของเจตนารมณ์ของคนในสังคมนะ ว่าสังคมเราอาจจะจำเป็นต้องคิดเรื่องนี้มากขึ้นด้วยเหมือนกัน โย่ว คุณกฤติศิลป์ คคห 89 ขอบคุณมากครับ ที่มาร่วมออกความเห็นและให้ข้อ มูล  เรื่อง (ที่ยาวที่สุดในเล่ม) ของคุณกฤติศิลป์ ผมอ่านแล้วเซ้าเศร้าแหละ ครับ ข้อมูลก่ายกองจริงๆ และมันช่างสะท้อนความ absurd ของชีวิตคนได้ อย่าง... เฮือก... เศร้าง่ะ งือ...  (เห็นด้วยกับความเห็นคนอ่านที่คุณกฤติ- ศิลป์เล่าให้ฟังครับ) บริบททางสังคม (เหตุเกิด ณ พ.ศ.นี้) ที่คุณกฤติศิลป์ยกตัวอย่างให้ฟัง หลายอย่าง ก็ยังชวนสะดุ้งเล็กๆ  บางทีผมก็อดคิดไม่ได้นะครับ ว่าผู้ใหญ่ อย่างพวกเรา "ฟัง" เด็กๆ กันมั่งรึเปล่า  หรือว่าเอะอะอะไร เราก็มีคำตอบ ของเราๆ อยู่แล้ว จนเด็กๆ ต้องหันไปหา "ทาง" อื่น ที่เขารู้สึกว่าเขาได้รับ การยอมรับ  เคยคุยกับเพื่อนไว้หลายปีแล้วว่า ปัญหาของเด็กๆ ยุคนี้ ส่วน หนึ่งก็มาจากผู้ใหญ่เราๆ นี่เอง แต่พวกเรามักไม่ค่อยเห็นกัน... คุณเพียงคำ คคห 90  ขอบคุณที่คัดบทสัมภาษณ์มาเผื่อแผ่กันครับ เสียใจ นิดๆ ในวันนี้ เพื่อร่วมกันหาหนทางดีๆ สำหรับสังคมของเรา เพื่อวันต่อๆ ไป นะครับ  ด้วยมิตรภาพเช่นกัน คุณกวินทรากร คคห 91 ขอบคุณที่แวะมาร่วมอ่าน และฝากข้อความทักทาย ไว้ครับ คุณรพินทร์ คคห 92  ผมอ่านแล้วไม่ยักใจแป้วครับ กลับเห็นมุมมองและ แนวทางดีๆ หลายๆ อย่าง แบบเดียวกับที่คุณณัฐกรบอกไว้  ฟังดูเหมือน ว่าการร่วมมือกันในภาคส่วนของสังคม ที่มีผู้เกี่ยวข้องจำนวนมาก น่าจะทำ ได้ยาก  แต่ประสบการณ์ขององค์กรประชาชนในหลายๆ ประเทศก็ยืนยัน แน่ชัดแล้วว่า ความเข้มแข็งของภาคประชาชนหลายด้าน ก็มาจากจุดเริ่ม ต้นอันไม่ใหญ่โตอะไร  ความร่วมมือกันและความใจเย็น ค่อยเป็นค่อยไป ทำให้จุดเริ่มเล็กๆ เกิดเป็นบรรทัดฐานใหม่ของสังคมมาได้แล้ว หลายๆ ตัวอย่างที่คุณรพินทร์ยกมา เป็นประเด็นตั้งต้นที่ดี และน่านำไปขบ คิดต่อเชียวครับ  บางทีเราอาจจะมีข้อเสนอรูปธรรมได้เร็วกว่าที่คาดก็ได้นะ เนี่ย เจ๊หมู syringe คคห 93  กลายเป็นประเด็นระดับชาติจริงๆ ด้วย ฮ่าๆๆ คราว นี้ทีมงานคงต้องช่วยกันกรองและแยะแยะประเด็นแล้วล่ะ ว่ามีเรื่องอะไรที่ พัวพันนุงนังกันอยู่บ้าง อะไรเป็นแนวคิดระยะสั้นระยะยาวแค่ไหน และงาน เสวนาของเราจะครอบคลุมไปถึงไหน คุณเจ้าชายไร้เงา คคห 94  ขอบคุณที่แวะมาติดตามเรื่อยๆ คร้าบ นายณัฐกร คคห 95 อ่านความเห็นคุณรพินทร์แล้วได้แง่คิดเหมือนกันเลยนิ แนวทางที่เสนอ เป็นรูปธรรมและทำได้ง่ายดี (ถ้าร่วมมือกัน อย่างที่คุณ รพินทร์ว่า)  เป็นอีกประเด็นที่เอามาคิดกันต่อได้นะเนี่ย คุณสีน้ำฟ้า คคห 96  กระทู้นี้มันยาวจริงๆ ครับ สารภาพแล้วก็ไม่โกรธหรอก นะ อิๆๆ  จะว่าเขาโปรโมตให้ก็ใช่อยู่ครับ แต่ไม่รู้ว่าแบบนี้ โปรโมตแล้วคนจะ อยากซื้อหามาอ่าน หรืออยากวิ่งหนีไปไกลๆ อะจิ อิๆๆ  ขอบคุณสำหรับ กำลังใจคร้าบ คุณหนูแฮม HamMostFear คคห 97  เส้นแบ่งระหว่าง "ศิลปะ" กับ "อนาจาร" มันมีความเลือนลางและถกเถียงกันมาเนิ่นนานแล้วล่ะครับ โอ้โฮ ตัวอย่างนี้ มาจากอิตาลี่ซะด้วย (ใช่เปล่าหว่า แหะๆ)  ถ้าจำไม่ผิด ยุคนึง ในอดีต ทางศาสนจักรสมัยนั้นก็มองเห็นว่ารูปปั้นบันลือโลกรูปนี้ "อนาจาร" เหมือนกันครับ และขวนขวายหา "ใบองุ่น" มาปิด "ตรงนั้น" ซะ เอิ๊ก คุณจิตปาตลี คคห 98 ขอบคุณที่แวะมาติดตามและกดโหวตอีกรอบคร้าบ คุณด้วง คคห 99  แว้ก... ผมเป็นน้าไปแแล้วเหรอครับ ฮ่าๆๆ  ตอนนี้ยังไม่มี ข่าวคราวเพิ่มเติมจากทางเจ้าหน้าที่เลยครับ  เราก็รออยู่ ว่าเมื่อไหร่จะให้ไป ชี้แจงซักที จะได้ชัดเจนว่ามันอาไร ยังงาย... คุณปิยะรักษ์ คคห 100  ไม่ใช่แค่คุณปิยะรักษ์หรอกครับที่ตาลาย ผมก็มึน ไปเลย แถมอ่านไปเม้าท์ไปอีก รายละเอียดและความเห็นเยอะมากๆ จน คณะทำงานที่จะมาเก็บประเด็นคงหน้ามืดแน่ๆ ฮ่าๆๆ เห็นด้วยอย่างแรงว่า งานอีโรติกนี่ จะเขียนให้ดีได้ คนเขียนต้อง "มือถึง" มากๆ และงานอีโรติกเนี่ย ผมอ่านแล้วเครียดง่ะครับ ^^" งืด... อย่างที่ คุณปิยะรักษ์ว่าเลย คือมันอึ้ง มันใช้ความคิดมาก และความรู้สึกที่ได้ ไม่ใช่ ความสยิวกิ้วเลย มันเป็นความรู้สึกหน่วงๆ ในอารมณ์มากกว่า  (ผมไม่ค่อย ได้อ่านงานไทย แต่เท่าที่อ่านจากในเล่ม "ร้อน" รู้สึกนักเขียนแนวนี้ชอบ "ทำร้ายจิตใจ" คนอ่านกันจัง หา "แฮปปี้เอ็นดิ้ง" ได้ยากเต็มที จากไม่กี่ เรื่องที่ผมอ่านไป เฮ้อ...) ส่วนตัวผมเลยชอบแนวโรม้านซ์มากกว่าครับ จึ๋ย... ^^ ความเห็นของคุณปิยะรักษ์เป็นกลางอย่างน่าชื่นชมอีกแล้ว ผู้ปฏิบัติงานเอง ก็อยู่ภายใต้ความกดดันหลายอย่างจริงดังว่าเลยครับ ยิ่งในภาวะที่ "กรอบ" ไม่ชัดเจน มันก็มีโอกาสมากที่ ถ้าทำดีก็แค่เสมอตัว แต่ถ้าทำพลาดก็ดับ ถึงจะสามวันไม่จบ คุณปิยะรักษ์มีเวลาแวะเข้ามาโม้ต่อเมื่อไหร่ก็ยินดีนะครับ ถึงแม้ว่าสิ่งที่เราคุยกันในกระทู้นี้ ไม่ใช่ทุกอย่างที่นำไปสู่การปฏิบัติในระยะ สั้นได้ แต่ผมว่าการแตกมุมมองให้กว้างขวางขึ้น มีประโยชน์ต่อการพิจารณา ทางปฏิบัติที่รัดกุมอย่างยิ่งครับ ตัวอย่างง่ายๆ เกิดถ้าข้อเสนอของเรากระเด็นสุดโต่งไปอีกขั้วว่า "วรรณกรรม ควรมีเสรีไร้ขอบเขต"  ย่อมมี "หมาป่า" แฝงมาในคราบ "ลูกแกะ" และอาศัย คำว่า "วรรณกรรม" มาป้อนยาพิษให้กับคนในสังคมโดยปราศจากการตรวจ ตราของสังคมแน่ๆ  ดังนั้นการมองทุกอย่างแบบรอบด้าน และคำนึงถึงปัจจัย เชิงกว้าง ผมเห็นว่ามีประโยชน์จริงๆ ครับ คุณ Imaginary diva คคห 102  ขอบคุณมากๆ ครับ ที่แวะเข้ามาร่วมคุย และร่วมออกความเห็น  อ่านไม่หมดก็ไม่เป็นไรครับ เราก็ระดมความคิดกัน ไปเรื่อยๆ ก่อนครับตอนนี้  เรื่องคนในฝัน ผมอ่านแล้วเศร้าจังง่ะครับ สงสาร นางเอกอะ คุณ Imaginary diva สงสารเหมือนผมเปล่าครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยคร้าบ คุณวี วังวน คคห 103  ไม่ได้เจอกันเสียนานเลยครับ ขอบคุณมากๆ ที่แวะ เข้ามาร่วมคุยกันครับ  ประเด็นที่คุณวีเสนอก็เป็นเรื่องที่จริง และน่าคำนึงถึง มากๆ ด้วยเหมือนกัน  เพราะถ้ามัน "ขายได้" ก็ย่อมมีคนพร้อมที่จะ "ผลิต ออกมาขาย" เพิ่มยอดรายได้กันแน่ๆ  หวังก็แต่ว่าการกลั่นกรองตรวจสอบ ที่ว่า จะมีความชัดเจนและอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจในงานวรรณกรรม นะครับ ไม่งั้นคนสร้างงานคงจะแย่  อย่างถ้ามีงานสะท้อนสังคมที่ในเรื่อง มีผู้หญิงถูกคนร้ายทำร้ายและข่มขืนเป็นส่วนสำคัญ ก็อาจจะโดนหางเลข ไปด้วยอย่างจัง เพราะมีการข่มขืน เลยแย่เลย อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ส.ค. 50 16:43:14 ]

ความคิดเห็นที่ 106 แอมตั้งกระทู้ต่อยอด จากของพีทคุงนะค่ะ ทีแรกกะว่าจะแตกประเด็น แต่เกรงว่ามันจะไม่ใช่มุมมองเดียวกัน เลยเลือกที่จะตั้งกระทู้ขึ้นมา อีกกระทู้หนึ่ง ยังไงก็ไปร่วมแสดงความคิดเห็นได้นะค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 21 ส.ค. 50 17:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 107 มาอ่าน แต่ยังอ่านไม่หมด จึงยังไม่ออกความเห็นนะค๊า.... แต่... อีโรติค กะ ลามก ใครๆก็รู้ยอู่แล้วนี่หว่า ว่ามันคนละเรื่อง... เอ๋... อื๋อ.... อ๋า..... จากคุณ : โสมรัศมี - [ 21 ส.ค. 50 19:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 108 --[ครับคุณพีท สวัสดีอีกครั้งนึง ^_^]-- จริง ๆ ก็ไม่อยากเป็นพวกตีโพยตีพาย ทำไมทีไอ้โน่นทำได้ ทำไมไอ้นี่ทำไม่ได้หรอกครับ ปกติผมก็ไม่ค่อยชอบการโบ้ยความผิดให้คนอื่นเหมือนกัน เพียงแต่ว่า ผมพอจะรู้วิธีการทำงานของพี่หนวด และ ของกระทรวงไดโนฯอะไรนี่อยู่พอสมควร ว่า เค้าทำงานกันยังไง แถมยังได้เห็นวิธีการแก้ปัญหาของเค้าอีกต่างหาก กับปัญหาดังกล่าวนี้ ได้ยิน ได้เห็น ได้รับทราบ แล้วหมดศรัทธาครับ ที่ผมโบ้ย ๆ ไปนั่น ก็โบ้ยไปอย่างนั้นแหล่ะ เพราะยังไงก็ไม่มีทางไปจับแน่ ๆ ของหาง่าย กับของหายาก จับของหายากได้ก่อน คิดดูก็แล้วกันครับว่ามันมีสาเหตุมาจากอะไร ผมไม่รู้ว่าเค้าจะตีความคำว่า อิโรติก กับ สื่อลามกอนาจาร ออกมาในรูปแบบไหน รู้อย่างเดียว คือ หลังจากได้รับข่าวนี้ ผมย้อนไปหยิบหนังสือเล่มดังกล่าวมาอ่าน ทั้งที่ทิ้งไว้ที่บ้านตั้งแต่ได้มา เนื่องจากไม่ค่อยถูกกับเรื่องแนวนี้นัก ปรากฎว่า แทนที่อ่านแล้วจะมีอารมณ์ร่วม กลับเครียดหนักกว่าเดิมอีก!!! ใครอ่านหนังสือเรื่องนี้แล้วเกิดมีอารมณ์ได้ ผมว่าคนผู้นั้นก็เข้าขั้นแล้วแหล่ะ ขนาดคนบ้ากามอย่างผมอ่านแล้วยังเครียดเลยอ่ะ (เอ่อ ผมสร้างภาพให้ตัวเองดูบ้ากามนะครับ ส่วนคนที่รู้ความจริงว่าผมเป็นคนเช่นไร อย่ามาทำลายภาพบ้ากามของผมล่ะ T_T) ก็นั่นแหล่ะครับคุณพีท ผมถึงได้บอกว่าเค้า Double Standard หนังสือร้อน ปัจจุบัน ไม่ได้วางอยู่หน้าแผงแล้วนะครับ (ที่ฟิวเจอร์ และ เมเจอร์) แต่อยู่บนชั้น โชว์สันปก!!!!  ยังไปขุดมันออกมาได้ ในขณะเดียวกัน กับหนังสือที่ผมยกตัวอย่างมานั่น วางอยู่หน้าร้าน เดินเข้าไปก็เห็น แต่เฉือกตาบอดมองไม่เห็นซะงั้น เลยวีนแตก T_T ขออำภัยด้วยข่ะรับกระผม T_T จากคุณ : สมันน้อย เบอร์ 14 - [ 21 ส.ค. 50 21:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 109 เข้ามาโหวตก่อนค่ะ ถึงเวลาต้องหาความพอดี และเข้าใจตรงกันซะที สนับสนุนการจัดเรทนะคะ จากคุณ : Zither - [ 22 ส.ค. 50 09:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 110 เรื่องเมฆหมอแห่งรักเป็นของเนชั่นจริงๆด้วย เรื่องการศึกษาผมมองว่าสมัยนี้ไม่ได้สอนให้คิดเป็นนะแต่สอนให้คิดฟุ้งซ่านมากกว่า เพราะคิดเป็นมันควรจะคิดแบบมีเหตุมีผล มีตรรกะ มีที่มาที่ไปไม่ใช่คิดตามอารมณ์ คือฉันอยากได้อย่างนี้ฉันก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าต้องเป็นแบบนี้ ------------------------------------------------------------ ส่วนเรื่องการจัดเรตผมว่าควรจัดตามสารที่อยู่ในเรื่องไม่ใช่จัดตามภาพหรือบทบรรยาย และควรมีข้อกำหนดกว้างเป็นหลักเกณฑ์ไว้หน่อยว่าอย่างไหนควรได้ระดับไหน ไม่ใช่ไม่มีหลักเกณฑ์ใช้แต่ดุลยพินิจอย่างเดียวเช่น ทุกวัยก็ควรพูดถึงเรื่องความรักแบบนามธรรมประมาณบรรยายความรู้สึกในใจ วัยรุ่นความรักก็อาจเป็นกอดจูบได้แต่ห้ามมีเนื้อหาที่กล่าวถึงการร่วมประเวณี ผู้ใหญ่ถึงค่อย กล่าวถึงการร่วมประเวณีได้ ส่วนพวกเนื้อหาความรักแบบเบี่ยง เบนศีลธรรมถึงไม่มีฉากร่วประเวณีเลย ก็คงต้องมีในงานผู้ใหญ่เท่านั้น นี้พูดในกรณีความรักนอกจากนี้ เนื้อหาเกี่ยวกับฆาตรกรรม ความรุนแรงกอะไรพวกนี้ ก็ควรจัดให้เหมาะสมเป็นต้น จากคุณ : Pongkm (Pongkm) - [ 22 ส.ค. 50 11:42:42 ]

ความคิดเห็นที่ 111 มีอีกรูปธรรมหนึ่ง นำมาให้ประกอบการพิจารณาค่ะ จากเวบไซต์ผู้จัดการ "แมกกาซีน + วีซีดี หวือ หวิว สยิว เซ็กซ์ ( ? )" โดย ผู้จัดการรายวัน 22 สิงหาคม 2550 19:19 น. http://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?NewsID=9500000098963 นี่ก็อาจเป็นกรณีตัวอย่าง ที่เป็นกรณีศึกษา และควรต้องแลกเปลี่ยนกันอย่างรอบด้านเช่นกัน อาจจะคล้าย ๆ กับวิธีการง่าย ๆ ที่บรรดาหนังสือผู้ชายชอบใช้อ้างกัน คือ เปลือยหมดอย่างไรก็ได้ จะโพสต์ท่ายั่วยุ ส่อไปในทางใดหรืออย่างไรก็ได้ ทำได้ทั้งนั้น จะเว้นก็แต่ต้องไม่ให้เห็นปลายถันหรือส่วนนั้นของอวัยวะจะแจ้ง นี่ก็คล้าย ๆ จะเป็นเรื่องว่าด้วยมาตรฐาน บรรทัดฐาน ที่ต้องแลกเปลี่ยนกันอย่างรอบด้านเหมือนกันค่ะ จากคุณ : น.ส.ชาวนา - [ 22 ส.ค. 50 21:10:25 ]

ความคิดเห็นที่ 112 คุณ เอ่อ่อ่ะนะคะ #75 คะ โรมานซ์แปลเดี๋ยวนี้ไม่ได้มีแค่ 4 สนพ.ที่คุณว่ามานะคะ สนพ.ใหญ่ๆอย่างอัมรินทร์และบลิสก็หันมาจับโรมานซ์แล้วค่ะ แจ่มใสก็เคยทำโรมานซ์แปล แต่ตอนนี้หยุดไปแล้ว ไหนจะสนพ.เล็กๆน้อยๆอีกมากมาย นี่พูดถึงที่แปลมาจากภาษาต่างประเทศนะคะ เดี๋ยวนี้คนไทยก็หันมาแต่งโรมานซ์เองแล้ว ไม่รู้ว่ากี่สนพ.ต่อกี่สนพ.ที่ออกโรมานซ์ไทยมา บางเรื่องก็เอานิยายโรมานซ์ฝรั่งมาดัดแปลงอีกที เยอะแยะไปหมดค่ะ ถ้าโดนจับเพราะว่ามันเป็นโรมานซ์สงสัยโดนกันค่อนประเทศค่ะ อันที่จริงโรมานซ์นี่เน้นเรื่องความรัก อารมณ์ความรู้สึกเป็นหลัก ฉากเข้าพระเข้านางเป็นแค่ส่วนประกอบ แต่มันก็มีหลายดีกรี บางเล่มร้อนแรงมาก แต่โรมานซ์บางเล่มแทบไม่มีความหวือหวาเลย และสนพ.พาเพลินนั้นก็ขึ้นอยู่อะนะคะว่าหลายๆเล่มแรงและหวือหวามากๆ และเล่มที่โดนจับก็อยู่ในข่ายนั้นค่ะ จากคุณ : แฟนโรมานซ์ - [ 24 ส.ค. 50 01:50:44 A:58.9.200.199 X: TicketID:100674 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ในฐานะัคนอ่าน ที่อ่านมายาวนาน อ่านทุกเรื่อง  ขอแสดงคห.เกี่ยวกับเรื่องวรรณกรรมอีโรติก ในแง่คนอ่านว่า  สมัยนี้ .. ไม่มีหรอก วรรณกรรมอีโรติก  มีแต่หนังสือนิยายขายเซ็กส์ (จะทำกับตัวเอง หรือทำกับคนอื่น หรือถูกคนอื่นทำ) ..ก็เท่านั้นเอง  เพียงแต่เปลี่ยนแปลงวิธีการเขียน ให้มันดูหรูหราอลังการ อ่านแล้วดูเหมือนของดีเลิศขึ้น  ก็เท่านั้นเอง  ตอนอ่านแรกๆ ก็มีความรู้สึกว่า คนเขียน"พยายาม"ยัดเยียดจินตนาการอีโรติคของตัวเอง ให้คนอ่านอ่าน โดยมีสำนวนหรูหราอลังกาเกลื่อนหน้าไว้ ไม่ให้ดูเหมือนของถูกๆ (ปกขาว)  พยายามอ่านอยู่หลายเรื่อง (หลายสิบเรื่อง) ...  อ่านเสร็จก็คือเสร็จ จบ ปิดเล่ม วางทิ้ง ไม่คิดจะหยิบมาอ่านอีก  นานๆเข้า จัดบ้านที ก็เก็บรวมๆลงลัง ขายทิ้งไปในราคากระดาษขยะ  ไม่มีความเสียดายกระดาษเหล่านั้น (นึกถึงแต่เงินที่จ่ายไปตอนซื้อ เท่านั้นเอง)  แต่ถ้าถามว่า ... วรรณกรรม ที่มีบทอีโรติกแฝงไว้  อย่างเช่นขุนช้างขุนแผน ที่ จขกท.นำมา(จากอีกบทความ) เป็นตัวอย่างหละ?  คนอ่าน ที่ "วุฒิภาวะ" ไม่ถึง ... อ่านก็อ่านผ่าน  บทแรก ก็อาจเพียรอ่าน  แต่บทหลังๆ ก็จะกระโดดอ่าน  เพราะอ่านแล้ว ... ไม่มีอารมณ์อะไรเกิดขึ้นเลย  ในขณะที่คนอ่าน ที่ "วุฒิภาวะ" ถึง  เคยสมพาสพิมพ์  เคย"ปะ" สายทอง  อ่านสิบเที่ยว ก็ถูก"คำบรรยาย" ที่อ่านผ่านสายตา กระตุ้นให้นึกถึงประสบการณ์ตรง ตรงของตัวเอง ในแง่มุมต่างๆ ที่ไม่เคยได้สังเกตุสนใจ"ในตอนนั้น"  ไม่ได้นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน "คำบรรยาย" ซักเท่าไหร่  ยิ่งตอน  "เชื่อพี่ลองหน่อยอร่อยนัก  กลัวแต่จักติดใจเมื่อได้รส"  ยิ่งแล้วใหญ่  คนบางคน อาจต้องการให้คนอื่น"ยัดเยียด"เรื่องราว ที่เขา(เธอ)เห็นชัดชัด ผ่านตัวอักษร  เพราะการใช้จินตนาการสร้างเรื่อง"ขนาดนี้" มันต้องมีประสบการณ์ ถึงจะสื่อจากใจ(คนเขียน)ถึงใจ(คนอ่าน)ได้  สมัยนี้ ... อาหารอร่อยๆ ขึ้นป้ายหมึกดำ ขึ้นป้ายหอยชวนอ้วก ฯลฯ  ได้รับการยกย่องว่า เป็นอาหารอร่อย  ทั้งทั้งที่ ผงชูรสเพียบ  ก็ไม่ว่ากัน รสนิยมใคร รสนิยมคนนั้น  คนที่เคยกินอาหารอร่อย โดยไม่ใส่ผงชูรส  เพียงคำนิดเดียว ติดปาก ติดคอ ติดลิ้น ติดใจ ไปได้สามวันเจ็ดวัน  มัสมั่นแกงแก้วตา หอมยี่หร่ารสร้อนแรง  เขากินอาหารพวกแรก ... ได้ ก็เฉพาะเวลาหิวๆเท่านั้น  ------------------  ว่ามาตั้งเยอะ เกี่ยวอะไรกับประเด็นกระทู้?  อีโรติกวันละกำ วันละปึ้ก ... ก็เหมือนกับร้านอาหาร"ผงชูรสอร่อย"ที่ขึ้นป้าย "อาหารอร่อย" นั่นแหละ  มหาชนส่วนใหญ่ชอบ กินได้กินดี  ขายร่ำขายรวย  วันดีคืนร้าย ... คนออกป้ายให้ เขาบอกว่า  อำนาจการให้ป้าย มันเป็นของกรู  กรูขอปลดป้าย"อาหารอร่อย" ออกเฟ้ย!  ร้านอาหารก็ดิ้นละสิ ...  อะไรคืออาหารอร่อย อะไรคืออาหารไม่อร่อย  ท่านจงให้คำนิยามมาชัดชัด จะมาอาศัยอำนาจอะไรยึดป้าย"อาหารอร่อย"ออกไปจากร้านข้า?  มหาชนก็งง  ไอ้พวกบ้า ลุแก่อำนาจ .. พวกมรึงไม่เคยกิน"อาหารอร่อยๆ"พวกนี้  อาหารใส่ผงชูรส มันไม่อร่อยตรงไหน  เขากินกันทั้งบ้านทั้งเมือง ขายกันทั้งโลก  มรึงว่า ไม่อร่อยก็เรื่องของมรึง  ทำไมต้องมาบังคับให้พวกกรู กินอาหารแบบมรึงด้วยว่ะ  นี่มันยุคไหนสมัยไหนกันแล้ว  อาหารอร่อย จะให้จำกัดแต่อาหารชาววังบางกะตุ๋ยหรืองัย  [ร้านอาหาร และมหาชน ร่วมคลอรัส ]  เอาป้ายอาหารอร่อยกรูคืนมา  แมวเหมียวพุงป่อง เดินส่ายพุงย้วยไปย้วยมา  เข้าครัว ทำไข่เจียวฟูๆ ไม่ใส่ผงชูรส ข้างนอกกรอบ ข้างในนุ่ม กินต่อไป  ก่อนจะทำตาลอยๆ โหยหา ถึงบทอีโรติกระดับมหาเทพของปรมาจารย์นักเขียน ... ศิวาราตรี ... มันไม่มีอีกแล้ว  พลางกล้ำกลืน หยิบหนังสือกำลังภายใน มาอ่านบทตอน หานป่ายกับแม่นางฉินเมิงหย่าว ช่วยกันเชื่อมชีพจรหัวใจที่ขาดสะบั้น ในหอน้อยกลางพิรุณโปรยปราย  อ่านพลางนึกถึงชีพจรหัวใจน้อยๆ ที่ขาดสะบั้นของแม่นางฉิน ว่าจะทนการดูภาพเทพสัปประยุทธ์ ได้มากน้อยแค่ไหน ... จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 24 ส.ค. 50 09:28:22 ]