ความคิดเห็นที่ 1 ก็พอเธออายุครบ 100 ปีนี่เอง ที่ทางบ้านถึงจะอนุญาตให้เธอมาอยู่ที่ไกลๆ อย่างดินแดนตะวันตกได้ จริงๆ แล้วปิ่นลดาก็มีญาติอยู่ที่นี่เพียงแต่มาอยู่หอพักสะดวกกว่า ยังไงก็เหอะ คุณแม่ก็ยังไว้ใจฝากให้คุณลุงคุณป้าของเธอมาดูแลเรื่อยๆ คุณป้าปิ่นคาถาแต่งงานกับคุณลุงอัศเจรีย์ที่เป็นทูตของดินแดนตะวันออกซึ่งมาประจำอยู่ที่ประเทศแห่งนี้ในฝั่งดินแดนตะวันตกนานแล้ว จริงๆแล้วคุณลุงเป็นคนเก่งมากรู้คาถาทั้งสองดินแดนเป็นอย่างดี แต่ถ้าพูดถึงความชำนาญก็ยังสู้พวกศึกษาเรื่องคาถาจริงๆ จังๆ จากทั้งฝ่ายตะวันออกและตะวันตกไม่ได้หรอก ก็งานของคุณลุงน่ะ คือการเชื่อมสัมพันธไมตรีของดินแดนสองฝั่งโดยเน้นที่ประเทศแห่งเสรีภาพแห่งนี้ ไม่ค่อยต้องยุ่งเกี่ยวกับเวทย์มนต์จริงๆจังๆ สักเท่าไร ก็เลยจะเก่งทางด้านตั้งคำถามตอบคำถามกับพูดจาฉลาดๆ หวานๆ ซะมากกว่า ที่เก่งจริงๆ ก็คือคุณป้าปิ่นคาถา คุณป้าเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของทางดินแดนตะวันออกมาเรียนทางดินแดนตะวันตก สมัยก่อนโน้น ที่ดินแดนตะวันออกจะคัดเอาเฉพาะพวกหัวกะทิพรายจริงๆ จึงจะมาเรียนได้ เดี๋ยวอธิบายกันนิด พวกหัวกะทิพรายหมายถึงพวกที่ฉลาดมากๆ แบบเดียวกับกะทิพรายส่วนที่ข้นๆเหนียวๆ คั้นจากลูกพรายแท้ๆ (สด คัดจากไร่) ไม่ใช่พวกกะทิพรายเหลวเป๋ว จางๆ เหมือนน้ำเปล่า ขายกระป๋องละสองสามบาทหรอก ตอนโน้นคาถาข้ามแดนยังใช้กันไม่ได้ เครื่องบินอะไรก็ยังไม่นิยม กว่าจะเดินทางมาถึงนี่คุณป้าก็ต้องออกจากบ้านมาที่ท่าเรือแล้วลงเรือล่องมาเรื่อยๆ ทางดินแดนฝั่งนี้ ใช้เวลาเป็นเดือนๆ แน่ะ ยังดีว่าคุณป้าเอานกแสกเผือกมาด้วยเป็นเพื่อนแก้เหงา ยังพอได้พูดได้คุยกับใครบ้าง อ้อ ลืมบอกไป พวกจอมคาถา พ่อมด แม่มด อย่างเด็กหญิงปิ่นลดาและครอบครัว ล้วนคุยกับสิงสาราสัตว์ทุกชนิดรู้เรื่อง เพราะฝึกฟังฝึกพูดกันมาตั้งแต่เกิดเชียว แบบที่เรียกว่าเรียนรู้โดยธรรมชาติ เหมือนที่พวกมนุษย์ปกติเค้าสอนวิธีเรียนภาษาต่างประเทศกัน ไม่ต้องไปเข้าชั้นเรียนที่ไหนเพราะดูหนังต่างประเทศ อ่านหนังสือต่างประเทศ ฝึกบ่อยๆ ก็ได้แล้ว แต่ภาษาสิงสาราสัตว์นี่พวกจอมคาถาอย่างเราๆ ได้ฝึกกันมาตั้งแต่เกิดเลย โดยเฉพาะหนูน้อยปิ่นลดานั้น คุยกับสิงสาราสัตว์รู้เรื่องเีร็วกว่าเด็กเวทย์มนต์อื่นๆ  เรียกว่าเป็นพวกมีพรสวรรค์ เอ....เป็นพวกมีพรสวรรค์นี่พวกมนุษย์เรียกกันว่าอะไรนะ....Born to be หรือเปล่าน้อ "ล้า...ลา....ลา...One, little two, little three, little witches, Four, little five, little six, little witches, Seven, little eight, little nine, little witches, Ten little witches say Hi!" เด็กหญิงตัวน้อยๆ จัดหีบเดินทางไปพลาง ร้องเพลงไปพลาง แสนจะมีความสุข จริงๆ แล้วของฝากที่ปิ่นลดาจะเอาไปฝากคุณแม่นี่เตรียมไว้กองโตทีเดียว แต่ปิ่นลดากลัวแค่น้ำหนักคาถาจะเกิน ใส่อะไรที่มีพลังคาถามากเกินไป ทางสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์จะปรับ เดี๋ยวนี้ ตั้งแต่มีเรื่องจอมก่อกวนมนต์ดำ เดินทางไปไหนมาไหนก็ต้องตรวจเข้ม ถ้าหีบเดินทางมีพลังคาถามากเกินก็ต้องโดนปรับ แถมบางทีก็ต้องทิ้งบางอย่างไป ปิ่นลดาก็ไม่อยากเสี่ยงเหมือนกัน ถึงจะเป็นว่าที่แม่มดตัวเล็กแค่นี้ แต่ปิ่นลดาก็รู้จักค่าของเงินนะ "อันนี้ก็ดีน้า อันนั้นก็สวย อันโน้นก็โอ้ ทันสมัยดี เลือกยากจริงๆ" เด็กหญิงน้อยๆ หยิบไม้เสกคาถาอันกะทัดรัดที่ย่อส่วนให้เล็กเอาใส่หูได้ออกมาดู "พกพาก็ง่าย ว่าแต่แม่จะใช้เป็นป่าวหว่า" พูดจบก็หยิบหมวกแม่มดปักเป็นรูปดาวทั้งใบ แถมตรงยอดก็มีดาวอันเบ้อเร่อติดอยู่ ส่องแสงตอนกลางคืนได้ เอาไว้ใช้แทนไฟฉาย ตรงปีกหมวกก็มีตัวหนังสือเขียนทับไว้บนดาวดาวิดแปดแฉกบอกว่าเป็น souvenir from the land of western magic ของฝากจากดินแดนเวทย์มนต์ตะวันตก "ก็สวยดีนะ" ปิ่นลดาคิดในใจ "เอานิ้วแตะดาวพวกนี้ให้กลายเป็นพระจันทร์ก็ได้ สวยๆ คุณแม่คงชอบ" คิดแล้วมือทั้งสองก็พับเจ้าหมวกเวทย์มนต์ลงหีบเดินทาง แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 21:17:33 แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 20:28:01 จากคุณ : เยี่ยมจริงๆเลยค่ะคุณนายแอนดรู - [ 18 ส.ค. 50 19:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กินเวลาอยู่นานทีเดียวกว่าเด็กหญิงตัวน้อยจะจัดหีบเดินทางเสร็จ มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่หนึ่งใบ เดี๋ยวจะเอาใส่ไว้ในท้องเครื่องบิน วัดกับตาชั่งคาถาแล้วก็ขาดไปอีกแค่ไม่กี่ขีดพลังก็จะถึงน้ำหนักพลังคาถาที่ให้เยอะที่สุดแล้ว กับมีกระเป๋าใบเล็กขึ้นเครื่องอีกหนึ่งใบ ข้างในมีกล้องเวทย์มนต์ตัวใหญ่ เอาไว้ถ่ายพวกรูปเคลื่อนไหวได้ เอกสารข้ามดินแดนคาถา พวกบัตรประชาอาคมนานาชาติ บัตรนักเรียนเวทย์มนต์ของโรงเรียนธุรกิจสากลและเวทย์มนต์คาถา กับหนังสือการ์ตูนนิดๆหน่อยๆ ไว้อ่านบนเครื่อง ก็แหม....จะให้อ่านอะไรเครียดๆ ปิ่นลดายังเด็กอยู่นะ กลับไปนอนได้สักพัก พอได้เวลาตีห้าเป๋ง นาฬิกาปลุกรูปไข่ก็กระเทาะ มีลูกไก่สีเหลืองแปร๋นๆ สวมแว่นตาดำ แจ็คเก็ตยีนส์กับกางเกงขาลีบฟิตเปรี๊ยะแบบนักร้องร็อคแอนด์โรล กระโดดออกมาเต้นเย้วๆ ถือกีตาร์ร้องเพลงเอ้กอี๊เอ้กเอ้ก สลับกับค็อคคาดูดเดิ้ลดู แบบไก่ลูกครึ่ง พอร้องไปได้สามนาที เห็นเด็กหญิงแก้มป่องยังนอนหลับปุ๋ย ลูกไก่ตัวน้อยก็เลยยกกีตาร์ขึ้นสูงปรี๊ดว่าคาถาแลบแปล๊บแล้วชี้ไปที่เด็กหญิง ทันใดนั้น บนหัวของหนูน้อยก็มีเมฆสีเทาก้อนหนึ่งส่งเสียงฟ้าร้องแปล๊บๆ ฟ้าผ่าเปรี้ยง แล้วฝนห่าใหญ่ก็ตกลงใส่หน้าเจ้าของแก้มป่องๆ ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยตกใจตื่นทันที "ตายแล้วๆๆ ตีห้าแล้วเหรอเนี่ย หลับจนเพลินเลย ขอบคุณคุณเจี๊ยบบิโกะ สวารอฟสกี้ มากนะ ที่ปลุกลดา" หนูน้อยหันหน้าไปขอบอกขอบใจเจ้าไก่ลูกครึ่ง อาบน้ำแต่งตัวได้สักพัก คุณลุงคุณป้าก็มารับ ตอนแรกปิ่นลดาก็เห็นเป็นกลุ่มควันจางๆ ที่ค่อยๆ หนาตัวขึ้นเรื่อยๆ แล้วทั้งสองก็รูดซิปเดินออกมาจากข้างในหมอก อันนี้เป็นเวทย์มนต์พิเศษ ต้องกำกับดีๆไม่ใช่ทุกคน เอ๊ย พ่อมดแม่มดทุกตนที่ทำได้หรอกนะ ถ้าท่องคาถาผิดแทนที่จะไปโผล่ที่จุดหมาย อาจไปโผล่บนหัวจระเข้แทนก็ได้ ซึ่งมนต์อันนี้ปิ่นลดายังไม่ได้เรียน ต้องเรียนชั้นสูงๆอีกหน่อย ยังไงตอนนี้ก็ยังไม่กล้าเสี่ยง เพราะเด็กหญิงกลัวไปโผล่ที่ป่าอเมซอน เดี๋ยวว่ายน้ำหนีจระเข้หรือปิรันย่าปลากินคนไม่ทัน ถึงไม่ใช่คนธรรมดาก็ขอกลัวหน่อยเฮอะ "ได้เวลาแล้ว จัดของเสร็จหรือยัง หลานลดา" คุณป้าปิ่นคาถาเข้ามาสวมกอดหลานรัก หอมแก้มซ้ายแก้มขวาแล้วก็ถามด้วยความเป็นห่วง เจ้าของแก้มป่องๆก็พยักหน้าหงึกหงัก "เสร็จแล้วค่ะ คุณป้า แต่หีบเดินทางหนักมาก ลดายกไม่ค่อยไหว" คุณป้าผู้แสนใจดีของปิ่นลดาจึงได้แต่หัวเราะเบาๆ "ไม่ต้องห่วงลดาหลานรัก ป้าเอาแมวดำมาด้วย" พูดจบ เธอก็ยกมือขึ้นดีดนิ้ว แมวดำตัวโตก็กระโดดผลุงออกมาจากหมอกสีขาวเมื่อครู่ ผ่านทางซิปที่เปิดอ้าไว้ "มิอาว ช่วยขนของของลดาไปด้วยนะ หลานเรายกไม่ไหว มีสองใบแค่นี้แหละ" พูดพลางมือที่สวมแหวนดาวดำจากทะเลใต้ก็ยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่หีบเดินทางใบโตและใบเล็ก "มิอาวๆๆๆ ได้ขอรับเจ้านาย" ว่าแล้วเจ้ามิอาวแมวดำยักษ์ก็อ้าปากสูดเอาอากาศเข้าไปจนตัวพองขึ้นอีกห้าหกเท่าแล้วยกหีบเดินทางสองใบของเด็กหญิงไปอย่างสบายๆ ท่าทางเบาหวิว ทั้งสามกับเจ้าแมวมิอาวเดินทะลุซิปยักษ์หายเข้าไปในหมอกขาวนั้น แล้วหมอกนั้นก็ค่อยๆ จางหายไป ....................................... (มีต่อค่ะ) จากคุณ : เยี่ยมจริงๆเลยค่ะคุณนายแอนดรู - [ 18 ส.ค. 50 19:52:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่สนามบินคิตตี้ วิตชี่ แคต เป็นสนามบินที่ตั้งอยู่ซ้อนกับสนามบินลอสแองเจลิสแบบภพซ้อนภพโดยที่พวกมนุษย์ปกติจะมองไม่เห็น แต่พวกจอมคาถาอย่างปิ่นลดาและครอบครัวมองเห็น อ้อ ลืมบอกไป พวกบรรดาจอมคาถาทั้งหลายนี่จะเป็นพวกอยู่ได้ทั้งสองภพคือภพมนุษย์กับภพคาถาที่ซ้อนกัน ปรากฏตัวได้ทั้งสองที่ ดังนั้น เพื่อนของปิ่นลดาบางคนที่ไม่อยากเรียนพวกเวทย์มนต์คาถาก็ไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนปกติปนกับมนุษย์ธรรมดาได้ แล้วทางโลกคาถาก็มีกฏว่าหากจะเดินทางข้ามทวีป สายการบินของโลกคาถาต้องเชื่อมกับสายการบินของมนุษย์เท่านั้น ทั้งสามตนกับเจ้าแมวมิอาวนั้นมาปรากฏตัวที่ซอกระหว่างตึกของสนามบินลอสแองเจลิสซึ่งไม่มีคนเดินพลุกพล่าน เด็กหญิงตัวน้อยต้องไปเช็คอินที่เคาน์เตอร์ของสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์ซึ่งลอยอยู่เหนือเคาเตอร์ของสายการบินอัลฟาแอร์ไลน์ของพวกมนุษย์ ต้องเดินขึ้นบันไดอากาศไปที่เคาท์เตอร์ เฮ้อ...แต่ทั้งสายการบินอัลฟาแอร์ไลน์และสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์เป็นสายการบินใหญ่ เที่ยวบินเยอะ คนนิยมกันมากก็เลยยุ่งวุ่นวายเป็นปกติ วันนี้ก็เช่นกัน คนต่อแถวยาวเฟื้อยทั้งพวกตะวันออกและตะวันตกจากทวีปเอเชีย อเมริกา ยุโรป  แต่ปิ่นลดาไม่เครียดเพราะเธอเผื่อเวลาไว้หลายชั่วโมง "ลดา เดินทางดีๆนะหลานนะ" คุณป้าปิ่นคาถาดึงร่างเล็กๆ แก้มป่องๆของหลานสาวมากอด พร้อมกับเอาแก้มแนบแก้มของหลานสาวทั้งซ้ายทั้งขวาแบบพวกดินแดนตะวันตกชอบทำกัน "ขอบคุณค่ะคุณป้า" เด็กหญิงตัวน้อยๆกอดผู้เป็นป้าแน่นอย่างรักใคร่ "ลดาคงคิดถึงคุณป้าแย่" ได้ยินดังนั้นคนเป็นป้าแต่ยังสวยสดด้วยอิทธิฤทธิ์เวทย์มนต์และเห็ดหมื่นปีจากใต้บาดาลที่ชงดื่มทุกวันก็หัวเราะเสียงใส "ตายแล้ว หลานป้า ช่างอ้อนจริงนะเรา ฝากสวัสดีคุณแม่หนูด้วยนะ บอกว่าป้าคิดถึง" พูดจบคุณป้าก็หอมแก้มหนูน้อยฟอดใหญ่ "ลดา หนูต้องไปต่อเครื่องที่ไหนบ้างหรือเปล่าหลาน" คุณลุงอัศเจรีย์ถามด้วยความเป็นห่วง "อย่าลืมดูดีๆนะว่าต้องไปต่อเครื่องที่ทางออกไหน หมายเลขที่เท่าไร" เด็กหญิงตัวน้อยหันหน้ามาตอบผู้เป็นลุง "ต้องไปต่อที่สนามบินมาจิคูมิระที่ญี่ปุ่นค่ะ แต่ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ ลดาเผื่อเวลาต่อเครื่องไว้หลายชั่วโมง" "ดูเอาให้เหมาะแล้วกันนะหลานรัก เดินทางปลอดภัย ฝากความคิดถึงให้คุณพ่อคุณแม่หนูด้วย เดี๋ยวหนูเช็คอินเสร็จลุงกับป้าต้องรีบไปแล้ว มีประชุมสภาเวทย์มนต์แห่งอเมริกาจ้ะ" พูดจบคุณลุงก็เข้ามาโอบกอดร่างเล็กๆ ของปิ่นลดา พร้อมกับหอมแก้มป่องๆ ทั้งสองเสียสองฟอดใหญ่ๆ หลังจากเช็คอินกับสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์แล้ว เด็กหญิงตัวน้อยก็รีบเดินกึ่งวิ่งไปที่ทางออก Bat 666 ซึ่งเป็นทางออกสู่สายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์ นั่งๆ นอนๆ กินขนมรอ ดูหน้าผู้คนแถวนั้น (รวมถึงพวกจอมคาถาตนอื่นๆ ด้วย) อยู่ที่นั่นได้สักพักใหญ่ๆ เห็นคนเดินไปเดินมาขวักไขว่ พวกจอมคาถาหน้าตาแปลกๆ ถือหีบเดินทางใบเล็ก แต่งตัวสีดำรุ่มร่ามสวมหมวกแหลมๆก็หลายตน บางตนก็สวมชุดสีน้ำเงินใส่หมวกยอดแหลมประดับดาวระยิบระยับ บางตนที่เป็นพวกตะวันออกก็ห่มหนังเสือปล่อยชายยาวระย้าไปข้างหลัง บนศีรษะสวมหนังเสือพันเป็นชฏาครอบไว้ ส่วนเด็กหญิงปิ่นลดาเองนุ่งโจงกระเบน สวมเสื้อคอกระเช้า เกล้าผมปักปิ่นเรียบร้อย ดูเป็นเด็กหญิงจากดินแดนตะวันออกน่ารักน่าเอ็นดู  รออยู่ได้สักพักก็ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วล่ะ "ประกาศ ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางกับสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์ เที่ยวบิน MG 6613 โปรดเตรียมหนังสือเดินทางและสัมภาระของท่านให้พร้อมค่ะ ท่านผู้โดยสารที่มีเลขที่นั่ง 1-30 ให้มาต่อแถวก่อนค่ะ....ประกาศ ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางกับสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์ เที่ยวบิน MG 6613 โปรดเตรียมหนังสือเดินทางและสัมภาระของท่านให้พร้อมด้วยค่ะ ท่านผู้โดยสารที่มีเลขที่นั่ง 1-30 ให้มาต่อแถวก่อนค่ะ" หลังจากได้ยินเสียงหวานๆ ของพนักงานสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์ประกาศ เด็กหญิงปิ่นลดาซึ่งมีเลขที่นั่ง A29 รีบโดดผลุงไปต่อแถวพร้อมๆ กับคนอื่น เสียงหวานๆ นั้นยังคงประกาศซ้ำแล้วซ้ำอีกถึงสามเที่ยว หนูน้อยเดินตามงวงช้างไปเรื่อยๆ จนไปถึงเครื่องบินของสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์ ซึ่งซ้อนอยู่กับเครื่องบินของอัลฟาแอร์ไลน์แล้วแอร์โฮสเตสสาวก็พาเธอไปที่นั่ง ที่นั่งของเด็กหญิงปิ่นลดาเป็นเก้าอี้บุนวมสีรุ้ง ลอยอยู่เหนือที่นั่งหมายเลข A 29 ของพวกมนุษย์ พวกจอมคาถาทั้งหลายที่ร่วมเที่ยวบินเดียวกับเธอส่วนใหญ่จะเป็นพวกตะวันออก ตาจิ๋วๆ หน้าขาวๆ ตัวผอมๆ บางๆ สวมชุดแปลกๆ เป็นชุดยาวแบบกี่เพ้าก็มี ชุดแบบกิโมโนมีโอบิคาดเอวก็มี พวกผู้ชายบางตนก็สวมชุดเป็นเสื้อกางเกงผ้าแพรปักรูปหงส์กับมังกรเข้าชุดกันพร้อมทั้งสวมหมวกแข็งๆสีดำหน้าตาเหมือนฝาชีมีปีกที่ยกขึ้นสูงๆ บางตนถือคัมภีร์เป็นกระดาษหนาๆ ใช้เชือกเส้นใหญ่ๆมัดรวมกันมาด้วย บางตนก็ทาหน้าขาวว่อก ป้ายแก้มกับปากเป็นจุดสีแดง สวมชุดแพรสีดำยาว สวมหมวกสีดำยกปีกขึ้นสูงๆ แถมกระโดดหยองๆ ยื่นมือไปข้างหน้าเหมือนที่ปิ่นลดาเคยเห็นในทีวีของพวกมนุษย์อีกต่างหาก    หลังจากผู้โดยสารจอมคาถาทั้งหลายเอาหีบเดินทางใบเล็กเก็บในช่องเก็บของเหนือศีรษะซ้อนรวมกับของพวกมนุษย์และนั่งเรียบร้อยได้สักพักเดียว เสียงกัปตันเครื่องบินของสายการบินอัลฟาแอร์ไลน์ก็ดังขึ้น "ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ทางสายการบินอัลฟาแอร์ไลน์ของเรากำลังจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้ โปรดรัดเข็มขัดและนั่งตัวตรง จนกว่าไฟเหนือศีรษะของท่านจะดับ" เสียงประกาศซ้ำไปซ้ำมาสามรอบ มีแอร์โฮสเตสหลายคนออกมาสาธิตวิธีการใช้อุปกรณ์ช่วยชีวิตให้ผู้โดยสารชาวมนุษย์หากเกิดอุบัติเหตุขึ้น แต่สำหรับพวกผู้โดยสารพิเศษอย่างเด็กหญิงปิ่นลดากับจอมคาถาอื่นๆ ทางสายการบินเวทย์มนต์แอร์ไลน์มีแอร์โฮสเตสพิเศษ เป็นปีศาจสาวหน้าตาสวย ผมสีบลอนด์เรืองๆ ปล่อยยาวสยาย แต่งชุดยาวสีเงิน พวกแอร์โฮสเตสพวกนี้ทางสายการบินคัดอย่างดี เป็นพวกมีแสงเรืองๆในตัวทุกตน พวกผู้โดยสารจะได้เห็นง่ายๆ เวลาต้องการขอความช่วยเหลือหรือขอน้ำดื่ม ขออาหาร พวกนี้จะสาธิตวิธีเสกคาถาบินในอากาศหากเครื่องบินเกิดอุบัติเหตุและคาถาป้องกันหลุมดำในอากาศดูดจะได้ไม่หายไปในระบบสุญญากาศ นั่งได้สักพักเครื่องบินก็เริ่มเคลื่อนไปตามรันเวย์ ก่อนจะร่อนสู่อากาศ ปิ่นลดาสวมแว่นเวทย์มนต์ทำให้เห็นผนังเครื่องบินเป็นกระจกใส มองออกไปเห็นท้องฟ้าสีฟ้าสวย นกตัวใหญ่น้อยบินว่อน ในใจก็คิดถึงคุณพ่อคุณแม่เต็มที "ตื่นเต้นจังจะเจอคุณพ่อคุณแม่แล้ว ไว้เจอกันประเทศไทย" จากคุณ : เยี่ยมจริงๆเลยค่ะคุณนายแอนดรู - [ 18 ส.ค. 50 19:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งแต่งเสร็จสดๆ เลยค่ะ ชอบแนวแฟนตาซีกุ๊กๆกิ๊กๆแบบเด็กๆ ไม่รู้เป็นไงบ้าง ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ^^" จากคุณ : เยี่ยมจริงๆเลยค่ะคุณนายแอนดรู - [ 18 ส.ค. 50 20:01:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มันแทบจะทับซ้อนกับโรงเรียนพ่อมด 7 เล่มนั่นเลยอะค่ะ แต่อ่านไปก่อนเนอะ :) จากคุณ : scottie - [ 18 ส.ค. 50 21:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ ขอบคุณคุณ scottie มากค่ะ มาเร็วมากเลย ตอนแต่งไม่ได้คิดถึงแฮรีเลยค่ะ อยากให้เป็นเรื่องเล่าไปเรื่อยๆ เหมือนม่าเหมี่ยว ราโมนา หรือมานีมานะมากกว่า แต่กะจะให้เป็นแนวแฟนตาซีเหมือนดินแดนหลับสบายของ Michael Ende น่ะค่ะ ดูคล้ายๆแฮรีเพราะมีแบ็คกราวนด์เวทย์มนต์คล้ายๆกันมั้งคะ แล้วชีวิตเด็กๆก็จะวนๆ กับบ้าน โรงเรียน แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 22:03:56 จากคุณ : เยี่ยมจริงๆเลยค่ะคุณนายแอนดรู - [ 18 ส.ค. 50 22:02:35 ]