หลบไปนาน.. ข้าน้อยขอบังอาจส่งบทกวีที่ไม่รู้เรื่อง มาให้ทุกท่านชี้แนะอีกครั้ง
แรงบันดาลใจ: ภาพยนตร์ Windstruck

งามแสงดาวพราวพริ้มริมขอบฟ้า
แสงสีทองส่องมาตรงหน้าฉัน
เหมือนคำถามว่า"ท่านเป็นใครกัน"
ทุกคืนวันเหม่อมองบนฟ้าไกล

เพียงสายลมพัดผ่านใบหน้าท่าน
ท่านก็พลันก้มหน้าน้ำตาไหล
ราวกับว่ามีความอยู่เต็มหัวใจ
คิดถึงใครที่ไหนอยู่หรือท่าน

ฉันไม่ตอบคำถามของดวงดาว
รู้สึกราวเหมือนจมอยู่ในความฝัน
ความเจ็บช้ำรันทดของฉันนั้น
ไม่มีวันที่ดวงดาวจะเข้าใจ

ความอ้างว้างเดียวดายและขื่นขม
เหมือนมีดคมเชือดเฉือนให้เลือดไหล
บนร่างกายอาจมีแผลไม่รู้เท่าใด
แต่รอยแผลในหัวใจมีรอยเดียว

สายลมในคืนนี้ช่างหนาวนัก
เหมือนพัดผ่านมาทายทักลมเฉื่อยเฉี่ยว
เดินอยู่ข้างดงดอกไม้ดายเดียว
บนทางเปลี่ยวเส้นนี้จะมีใคร

ในอดีตกาลเมื่อนานแล้ว
สายลมแผ่วอย่างวันนี้มีความหมาย
สามารถบันดาลให้นางฟ้าปรากฏกาย
พร้อมกับยิ้มทักทายพริ้งพรายแพรว

จนนางฟ้าเอ่ยคำจำต้องจาก
เราพลัดพราก..เธอจากไปกับลมแผ่ว
ดวงตาฉันที่สดใสพลันไร้แวว
รอคอยแล้วรอคอยเล่า...เธอไม่มา

ผ่านกี่ร้อนกี่ฝนวนกี่หนาว
ไม่มีข่าวความรักจักมาหา
จึงได้แต่แหงนมองบนท้องฟ้า
เผื่อว่าเทพธิดากลับมาเยือน

ถามดวงดาวว่าดาวเจ้ารู้ไหม
ทำอย่างไรข้าจึงจะได้เป็นเหมือน
ความทรงจำที่ผ่านมาอันพร่าเลือน
มีนางฟ้าเป็นเพื่อนเตือนความคิด

ดวงดาวมองตาฉันแล้วพลันเอ่ย
อันใครเลยอาจหลุดพ้นจากลิขิต
สายน้ำ..ไม่เคย..ไหลทวนทิศ
ชีวิตไร้ซึ่งความแน่นอน

แต่ดูเจ้านั้นหนักแน่นมั่นคงนัก
อันความรักในใจคงไม่อาจถอน
เพื่อเห็นแก่รักแท้อันแน่นอน
ข้าจะ..ให้พร...เจ้าจงฟัง

เมื่อวันใดที่มีคลื่นสายลม
ให้เจ้าล้มลงนอนหลับกับความหลัง
ปล่อยความคิดให้ตกอยู่ในภวังค์
แล้วให้ตั้งใจฟังเสียงของสายลม

"...ข้า..อยู่..นี่..."
"แล้วฉันก็เห็นเธอ"

เป็นดินแดนที่ไม่มีใครไปถึง
เป็นที่ซึ่งความฝันมีความหมาย
ณ ที่นี้เธออยู่อย่างเดียวดาย
....ร่างของเธอกลับกลายเป็นสายลม...

เธอติดตามตัวฉันไปทุกที่
คอยพัดวีในวันฉันขื่นขม
สายน้ำใจไหลเชี่ยวเป็นเกลียวกลม
ฉันเรียกเธอว่าสายลมที่หวังดี


.........................................................................