ความคิดเห็นที่ 1 สงครามศักดิ์สิทธิ์ == เจ็ดร้อยปีก่อน == แสงจันทร์เสี้ยวคู่บนฟากฟ้าแห่งรัตติกาลส่งแสงนวลตาสาดส่องลงสู่ผืนโลก เผยให้ผืนป่าสีเขียวที่ถูกเงามืดปกคลุมสว่างด้วยแสงเย็นตา แมลงยามค่ำคืนส่งเสียงร้องขับขานบทเพลงแห่งพงไพรดังไปทั่ววนาลี  สายลมอ่อน ๆ พัดหยอกเย้ายอดหญ้าให้ไหวพลิ้วราวกับมีชีวิต   ทุกสิ่งเหล่านี้ล้วนทำให้ป่าโบราณแห่งนี้แลดูงดงามด้วยความสุขสงบ หากทว่าความงดงามของสถานที่แห่งนี้ก็ยังหมองไปเมื่อเทียบกับชายหนุ่มผิวขาวคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ หลังพิงกับลำต้นของต้นไม้โบราณที่น่าจะอายุพอ ๆ กับเขา ดวงตาคมสวยสีม่วงอ่อนทอดมองทิวทัศน์ออกไปไกล หากใครได้มองนัยน์ตาสีสวยสะกดใจคู่นั้นก็จะเห็นว่ารูม่านตาของเขาหาได้เป็นทรงกลมเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่กลับเป็นทรงรีแหลมเหมือนดวงตาของสัตว์ป่า กระนั้นสิ่งที่บ่งบอกชัดเจนยิ่งกว่าถึงความเป็นอมนุษย์ของชายหนุ่มใบหน้างามผู้นี้คือผมสีม่วงเงินที่ยาวเหยียดตรงลงมาถึงกลางแผ่นหลัง เส้นผมนั้นพลิ้วเล่นไปตามสายลมที่พัดโบกพร้อมกับสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายตัดกับชุดสีดำสนิท ตัดขอบและมีลายประดับเป็นสีน้ำเงิน  ภาพของชายหนุ่ม ณ ใจกลางป่าผู้นี้เปรียบประดุจภาพฝันอันเพริศแพร้วเพียงผู้ใดได้เห็นก็จักมิลืมเลือนไปชั่วชีวิต ชายหนุ่มเจ้าของรูปหน้างดงามประหนึ่งเทพจุติ ถอนหายใจเพียงแผ่วเบาให้กับทัศนียภาพอันงดงามตรงหน้าเหมือนรู้สีกเสียดายช่วงเวลานี้  เมื่อรู้สึกได้ถึงการมาของใครบางคน “. . . เอสเชล ! ท่านเอสเชล !” คิ้วหนาขมวดน้อย ๆ ดวงตาคมกริบเหลือบตาลงมองผู้บังอาจมาขัดจังหวะการชื่นชมเวลาแห่งรัตติกาลที่เขาชอบเป็นหนักหนา   เอสเชลกระโดดลงมาจากกิ่งไม้สูงที่นั่งเอนกายอยู่จากความสูงมากกว่าตัวเขาหลายสิบเท่า แต่กลับแทบไม่มีเสียงปลายเท้ากระทบพื้นหญ้าเลยแม้แต่น้อย ซ้ำกิริยายังเต็มไปด้วยความสง่างามราวกับเพียงย่างก้าวลงบันไดขั้นเดียวเท่านั้น เมื่อเท้าอีกข้างก้าวลงกับพื้น ดวงตาคมสีม่วงตวัดไปมองผู้บุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเขาทันที “หวังว่าเจ้าจะมีเหตุผลดีพอ ที่กล้ามาขัดเวลาพักผ่อนของข้านะ โลลิค” น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยข่มขวัญ  ก้าวร้าว และเย็นชา   ดวงตาคมดุคู่งามมองปีศาจสองเขาแสดงความไม่พอใจเต็มที่อย่างไม่คิดจะปิดบัง ปีศาจผู้มาเยือนสะดุ้งอย่างตกใจ  ที่จู่ๆ ร่างของจอมปีศาจมาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของตน โดยที่เขาจับความรู้สึกไม่ได้แม้แต่น้อย     โลลิคซึ่งเป็นปีศาจวัยรุ่นที่มีเจ้าของดวงตาสีเหลืองสว่างในความมืด ลำตัวสีน้ำตาลเข้ม ผมสีอ่อน ปีศาจหนุ่มผู้นี้รับหน้าที่นำข่าวมาแจ้งให้เขาเป็นประจำ ทั้งที่เอสเชลไม่เคยเรียกร้องอยากจะได้ข่าวอะไรเลยแท้ ๆ เหมือนกับตำแหน่งจอมปีศาจที่เหล่าปีศาจพากันยัดเยียดให้เขานี่แหละ ทั้งที่เขาก็แค่ฆ่าปีศาจงี่เง่าทุกตัวที่บังอาจมาหาเรื่อง    โดยหวังใช้เขาเป็นบันไดพิสูจน์ความยิ่งใหญ่ของพวกมันเองเพื่อก้าวสู่ตำแหน่งจอมมาร ซึ่งการกระทำเช่นนั้นในสายตาของเขามันช่างเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี     ส่วนเหตุผลที่เขาได้รับไอ้ตำแหน่งจอมปีศาจบ้าบอมานี่ ก็เพราะเขาดันไปฆ่าหนึ่งในปีศาจงี่เง่าที่ดันเป็นจอมปีศาจคนปัจจุบันเสียได้ มันเลยเหมือนเป็นกฎอย่างหนึ่งคือ  ผู้ที่ฆ่าราชาได้จะได้เป็นราชาคนต่อไป ซึ่งนั่นนับเป็นเรื่องน่ารำคาญใจมาก เพราะนอกจากจะทำให้เขามีศัตรูมากมายแล้ว ยังหมายความว่าเขากลายเป็นเป้าหมายของพวกงี่เง่าทั้งหลายที่นึกว่าตัวเองเก่งพอจะสู้เขาได้ แล้วพวกที่ว่าก็มีเยอะเสียด้วย “ปีศาจเผ่าแพนเธียนจะไปบุกหมู่บ้านของนักล่าปีศาจในอาณาจักรไลทิสครับ จึงมีคำสั่งให้เชิญท่านเอสเชลไปร่วมด้วย” เสียงของปีศาจหนุ่มน้อยเริ่มหวาด ๆ เมื่อนึกได้ว่าจอมปีศาจผู้นี้ฆ่าผู้ส่งข่าวไปแล้วหลายตน แต่ก็พยายามทำใจแข็งไม่รีบเผ่นหนีไปเสียเดี๋ยวนี้ จอมปีศาจหนุ่มทำเสียงคำรามในลำคอ “คำสั่งงั้นรึ  ปีศาจเช่นข้าไม่เคยรับคำสั่งใคร ข้าชักสงสัยเสียแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นจอมปีศาจ?”  เอสเชลเหยียดยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวแหลม แววตาเย็นชาดูอันตราย “ฝากไปบอกพวกมันด้วยว่าถ้าไม่มีปัญญาจะจัดการกะอีแค่มนุษย์กระจอกๆ อย่างพวกนักล่าปีศาจอ่อนหัดพวกนั้น  ก็จงรีบๆ ตายไปซะ  มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรที่สุดยอดจอมปีศาจเช่นข้าต้องลดตัวไปรับรู้” “แต่ ท่านผู้อาวุโสกำชับมาว่าต้องให้ท่านเอสเชลไปนำการจู่โจมสักครั้งเพื่อสร้างความยำเกรง เพราะตั้งแต่ท่านเอสเชลเป็นหัวหน้าก็ปฏิเสธมาตลอด”    โลลิครีบเสริมความเห็นของตนด้วยความมั่นใจลงไปทันที “ข้าว่าไปซักครั้งเดียวก็น่าจะทำให้เผ่าปีศาจพอใจแล้ว ”   “ทำไมข้าต้องไปสนใจด้วยว่าพวกตาแก่พวกนั้นจะพอใจหรือไม่”  เอสเชลสวนขึ้นด้วยน้ำเสียงกร้าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ถึงข้าไม่ไป   แต่เวลาใครไปอาละวาดที่ไหนก็เอาชื่อข้าไปอ้างตลอดอยู่แล้วนี่ ก่อนจะบุกที่ไหนก็เห็นประกาศชื่อข้าไปดัง ๆ    สร้างความหวาดกลัวให้พวกมนุษย์กันไม่หยุดหย่อนเลย   หึ...ข้าก็เพิ่งรู้ว่าชื่อข้านี่ก็ขายได้เหมือนกัน”    จอมมารหนุ่มประชด ยิ้มเยาะอย่างดูถูก   “แต่...”   โลลิคทำท่าจะพูดขึ้น แต่ก็สะดุ้งเฮือก เมื่อจอมปีศาจหนุ่มส่งสายตาคมกริบ พร้อมแผ่รังสีแห่งการฆ่าออกมา “เจ้ากำลังจะทำให้ข้าหงุดหงิดนะ   ถ้ามันวุ่นวายนักข้าขอแต่งตั้งให้เจ้าไปแทนข้าแล้วกัน    ฝากบอกตาแก่พวกนั้นด้วยว่าขืนมายุ่งกับข้ามากกว่านี้  ข้าคงหาโอกาสไปเยี่ยมเร็ววันนี้เป็นแน่  บอกตามตรงนะ  การฆ่าปีศาจแก่ๆ เรี่ยวแรงไม่ค่อยจะมีน่ะมันน่าเบื่อจะตาย   แต่เอาเถอะข้าจะสงเคราะห์ให้สักครั้งถือว่าช่วยกำจัดสิ่งไร้ประโยชน์”     โลลิคทำท่าอึกอักเหมือนอยากจะแย้ง แต่พอเห็นสายตาคมกริบเอาจริงของผู้ที่ได้ฉายาว่าจอมมารแห่งรัตติกาล ปีศาจหนุ่มน้อยก็รีบรับคำและถอยกลับไปทันที เมื่อเอสเชลรับรู้ได้ว่าไม่มีปีศาจตนใดอยู่ในรัศมีใกล้ ๆ นี่เองก็ถอนหายใจด้วยความเบื่อก่อนบ่นออกมาว่า  “ยุ่งยากวุ่นวาย น่าเบื่อจริง ๆ”   * * * * เอสเชลกุมสีข้างของตนไว้แน่นเพื่อห้ามไม่ให้เลือดไหลออกมามากไปกว่านี้ เขากัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจที่พลาดท่าโดนลูกดอกอาบยาพิษของตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เข้าไป ปกติถ้าเป็นอาวุธธรรมดาล่ะก็ เวทรักษาในตัวเขาสามารถรักษาให้บาดแผลให้หายไปได้อย่างง่ายดายอยู่แล้ว แต่เจ้าปีศาจอาวุโสนั่นดันใช้อาวุธเวทของนักล่าปีศาจซะได้ แสบจริง ๆ แฮะ แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็กำจัดเจ้าพวกเรื่องมากจอมหาเรื่องวุ่นให้เขาหมดแล้ว ต่อไปจะได้พักสบาย ๆ เสียที ถ้าเขายังมีชีวิตรอดจากพิษของอาวุธเวทนี่ได้ล่ะก็นะ การที่เขาต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ก็เพราะเจ้าพวกตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ส่งปีศาจฝีมือดีหลายตนมาฆ่าเขา เพื่อตอบสนองคำตอบที่ฝากโลลิคไป พวกมันมีฝีมือเก่งกาจไม่เบาเหมือนกันแต่ก็หาได้เกินความสามารถที่เขาจะกำจัดไปได้  และนั่นก็เปรียบประดุจฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เขาตัดสินใจไป ‘เยี่ยม’ พวกผู้อาวุโสจอมหาเรื่องพวกนั้นให้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปเสียที ชายหนุ่มทรุดกายลงข้างต้นไม้ใหญ่อันเป็นที่พำนักสุดโปรดของเขา ผมสีม่วงอ่อนปรกใบหน้างดงามที่บัดนี้มีแต่ความเจ็บปวด สิ่งสุดท้ายที่นึกถึงก่อนจะหมดสติไปคือ ‘ไม่น่าไปฆ่าไอ้จอมปีศาจเส็งเคร็งอะไรนั่นตั้งแต่แรกจริง ๆ นั่นแหละ ถ้ารู้ว่ามันเป็นจอมปีศาจแต่แรกก็ดี จะได้เอาให้ปางตาย แต่ยังไม่ตายสนิท’ * * * * (มีต่อ) จากคุณ : Magic of Azure - [ 21 ส.ค. 50 14:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “รีเนลกลับกันเถอะ ป่านี้พวกคุณลุงก็บอกไม่ใช่หรือว่ามีปีศาจชอบมากันน่ะ”  น้ำเสียงหวั่นดังมาจากเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลซึ่งเดินตามหลังหญิงสาวผมสีดำยาวประบ่าที่เดินนำหน้า ทว่าสาวน้อยนามว่ารีเนลกลับหันมาดุ “ถ้าเจ้ากลัวก็กลับไปก่อนสิซาฟิก ไม่ว่ายังไงข้าก็ต้องหาสมุนไพรไปรักษาท่านพ่อให้ได้”  รีเนลพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงมุ่งมั่นที่บ่งชัดว่าต่อให้เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเธอจะพูดยังไงเธอก็ไม่เปลี่ยนใจ  “ใบอาเลฮานมันมีแต่ในป่านี้นี่นา ข้าจะไม่ยอมให้ท่านพ่อทรมานเพราะพิษปีศาจต่อไปอีกแม้แต่วันเดียว เพราะงั้นตราบใดที่ข้ายังหาไม่เจอข้าไม่มีทางกลับเป็นอันขาด !” สาวน้อยผมดำดวงตาสีเขียวสดใสพยายามเดินนำหน้าต่อไปอย่างรวดเร็วแม้จะเลยจุดที่มีคนเคยบอกว่ามีใบอาเลฮานแล้วก็ตาม แต่เธอก็มุ่งมั่นจะหามันให้เจอให้ได้ พ่อของเธอป่วยหนักแล้วก็มีแต่สมุนไพรตัวนี้ที่จะรักษาได้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมให้พ่อของเธอเป็นอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว “อย่าเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงด้วยเลยน่า หัดเชื่อฟังคู่หมั้นของตัวเองบ้างสิ”  ชาฟิกบ่นและก้าวตามหลังห่างไปสามก้าว   รีเนลหน้าตึงขึ้นมาทันทีแล้วหันมาแว้ดใส่  “นั่นน่ะ มันเพราะพ่อข้ากับพ่อเจ้าตกลงกันเองตั้งแต่เรายังเด็ก ขอบอกไว้เลยนะว่าข้าไม่ !” พูดยังไม่ทันจบ สาวผู้เรียบร้อยน้อยไปหน่อยก็สะดุดพื้นจนเกือบล้มคะมำ รีเนลก้มลงดูว่าตนสะดุดอะไรเข้า แต่ก็พลันเห็นว่าไม่ใช่รากไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมา หรือว่าก้อนหินใหญ่ที่เกิดจากการทับถมนับพันปี แต่เป็นชายหนุ่มผมสีม่วงคนหนึ่งที่นอนสลบอยู่ เขาครางด้วยความเจ็บออกมาเบา ๆ รีเนลก้มลงไปดูอาการของชายหนุ่มทันทีและรีบถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่า ขอโทษนะ นี่ ได้ยินไหม”  แม้จะสงสัยว่าคน ๆ นี้มานอนทำอะไรกลางป่าโบราณแห่งนี้ แต่เมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่แทบไม่ยอมกระดิกจึงมองมือขาวที่กดบาดแผลใหญ่อยู่แต่ยังคงมีเลือดแดงซึมออกมา  “บาดเจ็บนี่นา” แต่พอหญิงสาวขยับมือใหญ่ของชายที่นอนอยู่เพื่อจะดูบาดแผลได้ชัดขึ้น ก็รู้สึกได้ถึงความร้อนผิดปกติ และถอยหลังไปทันก่อนที่เปลวไฟสีดำประหลาดจะสัมผัสถูกตัวเธอ ชายหนุ่มผมสีม่วงใช้ศอกยันตัวขึ้นอย่างยากลำบาก พลางเขม้นมองเธอด้วยสายตาไม่ไว้วางใจเต็มที่ แต่รีเนลกลับไม่รู้สึกกลัวมากเท่าที่ควรจะเป็น เธอกลับเห็นเขาเป็นเหมือนสัตว์ป่าที่บาดเจ็บและไม่ไว้ใจมือที่ยื่นมาให้ความช่วยเหลือมากกว่า ทว่าชาฟิกกลับตัวสั่นด้วยความหนาวเยือกเพียงเห็นสายตาทิ่มแทงของปีศาจหนุ่ม “รีเนล รีบหนีกันเถอะ ข้าบอกแล้วว่าป่านี้มีปีศาจสิงอยู่  อย่าไปยุ่งกับไอ้ปีศาจนั่นเลย ปล่อยๆ ให้มันตาย ไปซะเถอะ ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงขลาดกลัว   ซึ่งปีศาจผมสีม่วงที่บาดเจ็บอยู่ก็ตอบแทนความหวังดีนั้นกลับไปด้วยสายตาเย็นชาชวนขนลุก จิตสังหารร้ายกาจราวกับจะสังหารคนได้เพียงแค่จ้องมองเท่านั้น ชาฟิกตกใจกลัวสุดขีด เขาพยายามรั้งแขนของหญิงสาวผมดำกลับ แต่เธอไม่สนใจซ้ำยังสลัดมือเพื่อนสนิทออกอย่างไม่ใยดี   ด้วยความกลัวตาย ชายหนุ่มชาวมนุษย์จึงรีบเผ่นหนีไปโดยไม่สนใจเพื่อนสาวที่ถูกทิ้งไว้ตามลำพัง       รีเนลหันมองชาฟิกที่วิ่งหนีไปด้วยสายตาสมเพช ก่อนหันกลับมาสนใจกับผู้บาดเจ็บอีกครั้ง  เธอคุกเข่าลงกับเพื่อให้ระดับสายตาลงไปใกล้กับชายแปลกหน้าที่กำลังเจ็บหนัก  แล้วมองสำรวจบาดแผลตามตัว ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนที่แนบไว้ที่เอวขึ้นมาหมายจะกดซับเลือดตรงขมับของชายผู้นั้น มือใหญ่เอื้อมคว้าข้อมือบางไว้แน่น สายตาคมเย็นชาจ้องมองอย่างไม่ไว้ใจ และคุกคาม “เป็นคนเจ็บก็หัดอยู่นิ่งๆ เป็นไหม”   เสียงหญิงสาวดุขึ้นอย่างไม่มีทีท่าหวาดกลัวแต่อย่างใด  ดวงตาสีเขียวของเธอมีประกายมุ่งมั่น เอสเชลเลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจกับมนุษย์สาวตรงหน้านี้   ทำไมนางถึงกล้าดุเขาซึ่งเป็นจอมมารที่แม้แต่ปีศาจที่ชั่วร้ายทั้งหลายยังยำเกรง  แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย แล้วเอสเชลก็สัมผัสได้ถึงจิตใจอันดีที่ปรารถนาจะช่วยเหลือเขาอย่างจริงใจ  ความรู้สึกนั้นทำให้เขายอมอ่อนลง และปล่อยมือ เพื่อให้เธอทำตามที่อยากทำ   “ขอข้าดูแผลหน่อยเถอะนะ” น้ำเสียงที่เอ่ยถ้อยคำนั้นอ่อนโยนอย่างที่ปีศาจหนุ่มไม่ได้ยินมานานหลายปี  ซึ่งจอมปีศาจก็อยู่นิ่ง ๆ ยอมให้ดูโดยไม่ว่าอะไร รีเนลส่งเสียงดังเฮือกในลำคอด้วยความตกใจกับบาดแผลฉกรรจ์ที่เห็น ก่อนจะวางมือลงบนแผลที่เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงไปหมด  แล้วจอมปีศาจหนุ่มก็ต้องประหลาดใจเมื่อรู้สึกได้ถึงความอุ่นของเวทรักษาจากมือเล็ก ๆ คู่นั้น พร้อมกับที่แผลของเขาทุเลาลงแม้จะยังไม่หายขาด “ข้าทำได้แค่นี้แหละ แผลของท่านมีพิษด้วย เวทรักษาเลยไม่สามารถรักษาได้ทั้งหมด” หางเสียงเจือด้วยความรู้สึกผิดน้อย ๆ แต่ไม่รอดพ้นหูไว ๆ ของจอมปีศาจนัยน์ตาสีม่วงไปได้ “ทำไมเจ้าถึง ช่วยปีศาจอย่างข้า”  ปีศาจหนุ่มถามหลังจากที่ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหลังกับต้นไม้ใหญ่ รีเนลทำหน้านิ่งไปสักพัก ก่อนตอบว่า “เห็นคนบาดเจ็บ แล้วจะให้ทนปล่อยนิ่งดูดาย ทำไม่สนใจคงไม่หรอก  เอาเป็นว่าอย่าสงสัยนักเลย ข้าน่ะชอบเข้าไปยุ่งเรื่องชาวบ้านเขาอยู่เรื่อยล่ะ จนบางทีก็เลยเจอเรื่องวุ่นวายออกบ่อยไป”  หญิงสาวบอกอย่างเห็นเป็นเรื่องปกติธรรมดา “ดวงตากับผมสีม่วงของท่านนี่สวยจังนะ”  เธอกล่าวอย่างชื่นชม ชายหนุ่มใบหน้างามนิ่งมองคนตัวเล็กกว่าตรงหน้าด้วยอารมณ์หลากหลายปนกัน จนบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกันแน่  แต่ที่แน่ ๆ คือเขาชักสงสัยแล้วว่าต่อมความกลัวของมนุษย์คนนี้คงจะชำรุดไปแล้วแน่ ๆ “อ๊ะ ข้าต้องไปหาสมุนไพรต่อแล้วล่ะ คงอยู่ดูแลท่านไม่ได้หรอกนะ” สาวน้อยผมดำบอกปีศาจหนุ่มราวกับทั้งสองเป็นเพื่อนกันมานาน ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วพูดเหมือนบอกลา “ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าไปทำให้ตัวเองบาดเจ็บอีกล่ะ” นัยน์ตาสีม่วงงดงามฉายแววฉงนปนทึ่ง นี่นางกล้าสั่งเขาเขาหรือ? จอมมารหนุ่มอดนึกขำอยู่ในใจไม่ได้   เขามองมนุษย์ผู้แสนจะเยาว์วัยตรงหน้า แล้วถามด้วยน้ำเสียงเรียบว่า “เจ้าหาสมุนไพรอะไรอยู่รึ” “ใบอาเลฮานน่ะ ท่านรู้จักไหม” รีเนลถามอย่างไม่ตั้งความหวังเท่าใดนัก เพราะตลอดทางที่มานั้น เธอก็พยายามสอดส่ายสายตาหาเป็นอย่างดีแล้ว แต่ก็ไม่พบแม้แต่วี่แววเลยแม้แต่น้อย เอสเชลพยายามไม่แค่นเสียงหัวเราะออกมา ‘นี่นางคิดว่าปีศาจอย่างเขา อยู่มานานแค่ไหนกันถึงจะไม่รู้เรื่องเกือบทุกอย่างบนโลกนี้น่ะ’ เขายกมือขึ้นชี้ไปทางภูเขาที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลลูกหนึ่ง “บนยอดเขาลูกนั้นมีทุ่งต้นอาเลฮานอยู่” “จริงหรือ !” หญิงชาวมนุษย์ทำสีหน้าดีใจเป็นล้นพ้น ดวงตาสีเขียวเป็นประกายจนเอสเชลคิดว่าผู้หญิงคนนี้ก็สวยไม่เบาอยู่เหมือนกัน รีเนลผู้ทำท่าเหมือนจะเดินจากไปนั้นหยุดฝีเท้า ก่อนจะหันกลับมามองปีศาจหนุ่มผู้มีใบหน้างดงามซึ่งนั่งพิงต้นไม้อยู่ แล้วเธอก็โพล่งถามออกมาว่า “ท่านปีศาจชื่ออะไรน่ะ” “ข้าชื่อเอสเชล” หญิงสาวยิ้มก่อนตอบว่า “ข้าชื่อรีเนล เท่านี้เราก็เป็นคนรู้จักกันแล้วนะ” “ส่วนเพื่อนที่มาด้วยและหนีกลับไปก่อนนั่นชื่อชาฟิก อย่าไปใส่ใจเขาเลยนะ เขาเป็นห่วงข้าน่ะ” เอสเชลทำเป็นไม่สนใจ หากแต่ก็มองตามร่างเล็กของหญิงสาวผู้แสนร่าเริงที่เดินมุ่งหน้าไปยังภูเขาที่เขาชี้บอกอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย * * * * (มีต่อ) จากคุณ : Magic of Azure - [ 21 ส.ค. 50 14:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแสดงถึงยามรัตติกาลเข้ามาเยือน ทว่ารีเนลที่มุ่งหน้าไปยังภูเขาที่เอสเชลบอกก็ยังไม่กลับมา ซึ่งหญิงสาวผมดำก็ไม่น่าจะกลับไปทางอื่นได้ เพราะทางลงเขามีอยู่ทางเดียว แล้วถ้าไม่ใช่คนที่คุ้นเคยกับป่าแห่งนี้เอย่างดีละก็ คงไม่กล้าไปทางอื่นเพราะคงหลงทางเป็นแน่ เอสเชลลองขยับตัว และรู้สึกว่ายังเจ็บแผลอยู่บ้าง แต่ก็พอขยับได้มากขึ้นแล้ว เขาลุกขึ้นยืน แต่พอลองเคลื่อนไหว ก็เจ็บแปลบขึ้นมา และรู้ตัวดีว่าคงใช้ความเร็วเกินสายตามนุษย์จะมองทันไม่ได้แน่ ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งหนึ่งที่จอมปีศาจผมสีม่วงรำคาญในตัวมนุษย์ ทั้งความเชื่องช้าแถมยังเปราะบาง  จะว่าไปที่มนุษย์ผู้หญิงคนนั้นยังไม่กลับมาเสียที ก็คงเพราะความเป็นมนุษย์อ่อนแอนั่นแน่ ๆ  ชายหนุ่มนัยน์ตาสีม่วงก้าวเดินอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของตัวเองมุ่งหน้าไปทางภูเขาที่มนุษย์บอบบางตัวกระจ้อยร่อยคนนั้นเดินไปตามทางที่เขาบอก โดยเริ่มคิดในใจว่า ‘หรือบางทียัยนั่นอาจจะไม่ได้ไปจริง ๆ อย่างที่พูด แต่แอบเผ่นหนีไปแล้วก็ได้’ ปีศาจหนุ่มหัวเราะในลำคอออกมาหึหนึ่ง ก่อนจะต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนใสแจ๋วดังมาว่า “เอสเชล ! ดูสิ ข้าเจอจริง ๆ ด้วย” หญิงสาวชาวมนุษย์นามว่ารีเนลวิ่งหอบใบไม้สีทองมาด้วยเต็มสองแขนทำให้แสงเรื่อเรืองของสมุนไพรวิเศษเล่นแสงกับผมสีดำเงาของเธอที่สะบัดพลิ้วในความมืด ใบหน้าใสนั้นมอมแมมไปด้วยเศษดิน แต่ก็เปื้อนด้วยรอยยิ้มจนน่ามอง จอมปีศาจหนุ่มรู้สึกได้เลยว่านี่เป็นอีกครั้งที่เขาพูดอะไรไม่ออกโดยไม่รู้สาเหตุ สีหน้าเขาต้องแปลกไปแน่ ๆ เพราะสาวน้อยคนนี้พอเข้ามาใกล้เขาแล้วก็ทำหน้าเหมือนสงสัยใคร่รู้ จนเขาต้องรีบหาอะไรพูดออกไป บ้าง  “จะหอบสมุนไพรกลับไปแบบนี้น่ะหรือ” ทำให้รีเนลทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้และหยิบเอาถุงผ้ากำมะหยี่ใบใหญ่มาใส่สมุนไพรที่หอบมาในอ้อมแขน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มสดใสให้จอมปีศาจหนุ่ม “มีเยอะขนาดนี้ต้องรักษาท่านพ่อข้าได้แน่  ขอบคุณมาก ๆ เลยนะ ปีศาจที่ใจดีมีอยู่จริงๆ ด้วย”  เอสเชลยกคิ้วสูงให้กับคำพูดนั้นแต่ยังไม่ทันคิดว่าจะตอบโต้ยังไงก็มีเสียงไม่คุ้นหูหัวเราะเสียงแหลมดังมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มผมสีม่วงหันขวับกลับไปตามที่มาของเสียงนั้นทันที ในขณะที่หญิงสาวทำหน้างงเหมือนไม่ได้ยินและยังไม่รู้ถึงสถานการณ์ของตัวเอง “ไง ท่านจอมราชา” ผู้มาใหม่ส่งเสียงเยาะอย่างไม่เกรงกลัว “ไม่ได้พบกันแค่พักเดียว ท่านถึงกับเปลี่ยวเหงาจนต้องลดตัวไปคบหามนุษย์ไว้เป็นเพื่อนแก้เหงาเลยรึ”  ปีศาจตนใหม่ก้าวออกจากเงามืดเผยให้เห็นร่างสีเขียวดุจพืชทะเล ผมสีน้ำตาลยาวประบ่าแลดูเปียกเหมือนเมือก มันแสยะยิ้มก่อนเอ่ยต่อไปว่า  “หรือว่าท่านเล่นก่อนแล้วค่อยกินเป็นอาหารทีหลังล่ะ” จอมปีศาจผมสีม่วงเบี่ยงตัวมาบังรีเนลไว้จากสายตาของปีศาจผู้มาใหม่ “ข้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของข้า ว่าแต่เจ้ามาที่นี่ทำไม ไซกัธ” ไซกัธ ปีศาจตัวสีเขียว หรี่ตาลงอย่างพึงใจ แล้วยื่นมือขวาซึ่งเต็มไปด้วยเล็บเรียวแหลมเข้าใส่จอมมารแห่งรัตติกาลพร้อมกับพลังโจมตีในรูปลักษณ์ของโคลนสีเขียวทันที เอสเชลคว้าร่างของหญิงสาวข้างกายกระโดดหลบไปทางอื่นทันที การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วทำให้บาดแผลที่ยังไม่หายดีเจ็บแปลบจนชายหนุ่มแทบจะสิ้นเรี่ยวแรง “เอสเชล !” รีเนลร้องด้วยสีหน้าเป็นห่วง เมื่อเห็นปีศาจหนุ่มเอามือกุมบาดแผลไว้แน่น เลือดที่หยุดไหลไปแล้วเริ่มซึมออกมาอีกครั้ง  นักเวทย์หญิงฝึกหัดจึงรีบใช้พลังช่วยรักษาให้ทันที ทว่าไซกัธไม่รอช้าปรี่เข้าจู่โจมต่อ เอสเชลจึงรีบโอบร่างของรีเนลไว้แล้วหลบออกไปให้ห่างจากระยะโจมตี “รีบไปจากที่นี่ซะ ถ้าไม่อยากถูกลูกหลงไปด้วย”  เขาไม่ได้ห่วงมนุษย์ผู้หญิงคนนี้นักหรอก แต่ถ้าเธอตายตอนนี้ มันทำให้เขารู้สึกเหมือนพ่ายแพ้ แล้วเขาก็ไม่ชอบความรู้สึกเช่นนั้นเสียด้วย “ไม่ ! ข้าไม่ทิ้งท่านเอาตัวรอดไปคนเดียวหรอก” คำตอบกลับนั้นช่างดื้อดึงผิดประสามนุษย์ทั่วไปที่มักจะเผ่นแน่บเพียงแค่เห็นปีศาจตนเดียวเหมือนที่เพื่อนสนิทของนางทำ ไม่ต้องพูดถึงปีศาจสองตนพร้อมกันเช่นตอนนี้เลย  ไม่สิ ที่แย่ที่สุดก็คือนางคิดจะช่วยปีศาจอย่างเขาสู้ปีศาจตนอื่นนี่สิ  ทั้ง ๆ ที่เขาก็ไม่ได้ใช้พลังเนตรสะกดใจกับนางเลยแม้สักนิดเดียว เอสเชลเริ่มคิดคำนวณสถานการณ์และนึกขึ้นมาวูบหนึ่งว่า ‘หรือจะใช้มันตอนนี้เลยดีนะ’ “ไม่น่าเชื่อว่าท่านจะหว่านเสน่ห์ใส่พวกมนุษย์ชั้นต่ำแบบนั้นแล้ว รสนิยมท่านนี่เบี่ยงเบนจริง ๆ นั่นแหละ” ปีศาจไซกัธแสยะยิ้มด้วยสีหน้าสมเพช “ถ้าท่านยอมทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ ข้าอาจจะยอมปล่อยมนุษย์นั่นไปก็ได้ !”  ปีศาจตัวสีเขียวพูดยังไม่ทันจบก็ซัดพลังเข้าใส่ทั้งสอง ทำให้เอสเชลต้องรวบตัวรีเนลไว้แล้วกระโดดหลบไปอีกหน พร้อมกับที่มือข้างหนึ่งปรากฏเปลวไฟสีดำมืดดุจรัตติกาลแล้วปล่อยพลังเวทรุนแรงเข้าโจมตีปีศาจผู้บุกรุกทันที ไซกัธไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีจึงโดนเพลิงนิลกาฬเผาผลาญเข้าไปเต็ม ๆ มันร้องโหยหวนด้วยความทรมาน และเมื่อแน่ใจแล้วว่าตนไม่รอดแน่ จึงตะโกนบอกเอสเชลว่า   “ข้าจะไปรอท่านในนรก จอมปีศาจ เราได้เจอกันเร็ว ๆ นี้แน่ ฮ่า ๆ ๆ!!” จอมปีศาจหนุ่มยืนนิ่งมองปีศาจที่บุกมาจู่โจมสลายกลายเป็นเถ้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และครุ่นคิดถึงสาเหตุที่ไซกัธพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจเช่นนั้น ‘เผ่าปีศาจคงตั้งใจจะร่วมมือกันฆ่าข้าให้ตายสนิทแล้วสินะ’ รีเนลกระตุกเสื้อสีดำของหนุ่มผมสีม่วงเงิน จนเขาต้องก้มลงมองว่าเธอต้องการอะไร ถึงได้เพิ่งรู้ตัวว่ามือข้างหนึ่งของเขายังโอบตัวเธอไว้แนบกายอยู่เลย จึงปล่อยมือแม้ใจจริงจะรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องรีบทำก็ตาม จอมมารแห่งรัตติกาลผู้ได้สมญานี้ตามเวทอัคคีของตนเหลือบมองเสื้อของรีเนลที่เปื้อนเลือดสีแดงของเขาเหมือนตรึกตรองบางสิ่งเงียบๆ รีเนลจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้น “ข้าต้องรีบไปแล้วล่ะ นี่ก็ใกล้มืดแล้วเดี๋ยวท่านพ่อจะเป็นห่วง” เอสเชลพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ เมื่อเห็นปีศาจหนุ่มตรงหน้าขรึมไป เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะใจจริงก็อยากจะอยู่คุยและเจอกับเขาอีกครั้ง “งั้นฉัน ” น้ำเสียงลังเลพร้อมจ้องหน้าจอมมารอย่างรอคอยโดยหวังว่าเขาจะพูดอะไรบ้าง ทว่าเธอก็ต้องผิดหวัง รีเนลจึงตัดสินใจเอ่ยลาในที่สุด “ฉันคงต้องไปแล้วนะ ขอบคุณอีกครั้งเรื่องสมุนไพรนะ” “ข้ามีธุระต้องผ่านไปทางหมู่บ้านเจ้าพอดี เข้าจะเดินไปส่งก็แล้วกัน” หลังจากนิ่งเงียบอยู่นานเอสเชลก็เอ่ยขึ้น ระหว่างทางเดินกลับนั้นรีเนลก็เล่าเรื่องของตัวเองไปเรื่อย ๆ ตามประสาคนไม่ชอบความเงียบเวลาอยู่กับใคร ว่าเธอเป็นจอมเวทฝึกหัดที่ไม่เชื่อว่าปีศาจทุกตัวร้ายกาจไปหมด อาศัยอยู่กับพ่อที่เป็นจอมเวทมีฝีมือ แต่เจ็บหนักเพราะปะทะกับปีศาจที่มาขโมยอาวุธไป จนเธอต้องถ่อมาหาสมุนไพรในป่าไปรักษา แล้วก็สมัยเด็กเธอเคยอุ้มเอาปีศาจอะไรสักอย่างมาเลี้ยงจนพ่อเธอมาเจอเข้าแล้วโมโหมาก  ขณะที่เอสเชลก็ฟังไปพร้อมกับส่งรังสีสังหารให้บรรดาปีศาจตัวเล็กตัวน้อยที่แอบซุ่มอยู่ในดงไม้ให้ไปไกล ๆ เขารู้ว่าตนคิดถูกจริง ๆ นั่นแหละที่มาส่ง เมื่อมาถึงชายป่าเอสเชลก็หยุดเดินแล้วกล่าวว่า “นั่นคือหมู่บ้านของเจ้าสินะ ต่อจากตรงนี้ เจ้าคงไปถูกนะ”  รีเนลถามกลับไปอย่างไม่แน่ใจว่า “แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม” ชายหนุ่มผมสีม่วงรู้ดีว่าเขาควรจะตอบว่ายังไง รู้ว่าทั้งสองไม่ควรเจอกันอีกเลยดีกว่า มนุษย์กับปีศาจไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกัน ต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า แต่เขาไม่อาจเปล่งเสียงออกไปได้ คำพูดนั้นจุกอยู่ตรงคอหอยราวไม่ปรารถนาจะตอบไป รีเนลมองสีหน้าของเอสเชลแล้วก็ยิ้มและรีบพูด  “ไว้ท่านพ่อหายดีแล้ว ข้าจะหาท่านที่เดิม...ตกลงนะแล้วข้าจะคอย!” หญิงสาวพูดจบก็โบกมือลาแล้วรีบวิ่งตรงกลับเข้าหมู่บ้านไปทันที ไม่รอให้เอสเชลตอบอะไรทั้งนั้นราวกับกลัวว่าปีศาจหนุ่มจะปฏิเสธเธอ คนร่างสูงได้แต่มองตามเส้นผมสีดำที่สะบัดพลิ้วในความมืดนั้น ก่อนรำพึงกับตัวเองเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มมุมปากว่า “แล้วเจอกันอีก รีเนล” * * * * สามวันต่อมา พ่อของรีเนลที่ได้กินยาซึ่งมีใบอาเลฮานก็อาการดีขึ้นมากถึงขนาดลุกขึ้นเดินได้แล้ว แม้จะยังอิดโรยเพราะป่วยมานานจาการถูกพิษของปีศาจเล่นงาน นั่นทำให้รีเนลดีใจมากและคิดว่าจะเอาอะไรไปฝากเอสเชลเป็นการขอบคุณดี “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรกันหือ กำลังคิดถึงคู่หมั้นอยู่หรือไง”  ลาวาร์ก้า ลูเฟอร์ พ่อของเธอหยอก แต่รีเนลกลับไม่ชอบเลยสักนิดและตอบว่า “ไม่ใช่หรอกค่ะ ผู้ชายขี้ขลาดที่เผ่นป่าราบเพียงเพราะเจอปีศาจบาดเจ็บตนเดียวน่ะ ถ้าข้าจะคิดถึงก็เฉพาะเรื่องถอนหมั้นเท่านั้นแหละ” ผู้เป็นพ่อขมวดคิ้วและซักเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยทั้งที่สะดุดใจเมื่อได้ยินคำว่าปีศาจ ด้วยความลืมตัวรีเนลจึงเผยเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกไป “แต่เขาไม่ใช่ปีศาจไม่ดีนะคะ นอกจากจะบอกที่อยู่ของสมุนไพรให้ เขายังช่วยข้าจากปีศาจตัวอื่นด้วย ทั้งๆ ที่ตัวเองก็บาดเจ็บ” ลาวาร์ก้ามีประกายตาแปลก ๆ เมื่อได้ยินคำนั้น “บาดเจ็บอยู่งั้นหรือ” รีเนลชักสังหรณ์ไม่ดีเลยว่าเธอพูดบางอย่างมากเกินไปแล้วหรือเปล่า * * * * เอสเชลนั่งพักอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่พลางทอดสายตาไปทางหมู่บ้าน ผ่านไปหลายวันแล้วหญิงสาวที่ชื่อรีเนลก็ยังไม่เห็นจะมาหาเขาอย่างที่กล่าวไว้เลย   เขาจึงสันนิฐานว่าร่างกายมนุษย์อ่อนแอกว่าปีศาจ ดังนั้นตอนนี้อาจยังไม่หายดีก็เป็นได้   ร่างของเขาต่อให้ถูกพิษแต่ถ้าได้พักนิ่ง ๆ ไม่กี่วันก็หายเป็นปกติ ปัญหาคือเจ้าปีศาจอาวุโสพวกนั้นคงจะมีใครเหลือรอดซักตนถึงได้ส่งปีศาจมาทักทายเขาได้ไม่ว่างเว้นเอาซะเลย  การเคลื่อนไหวรวดเร็วและการใช้พลังเวทการโจมตีและตั้งรับ ทำให้เขาไม่อาจใช้พลังในตัวขจัดพิษจากบาดแผลได้เต็มที่ เพราะอย่างนี้อาการบาดเจ็บของเขาจึงไม่หายสนิทเสียที ‘ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าไปทำให้ตัวเองบาดเจ็บอีกล่ะ’ แล้วเสียงหวานใสของหญิงสาวผู้อาจหาญสั่งจอมมารผู้ยิ่งใหญ่เยี่ยงเขาก็ดั่งขึ้นในห้วงความคิด   นี่ถ้ารู้ว่าเขาไม่ได้ทำตามอย่างที่นางสั่งนางจะดุเขาอีกหรือเปล่านะ  นึกแล้วเอสเชลก็อดรู้สึกอยากเจอหญิงสาวคนนั้นอีกไม่ได้ * * * * (มีต่อ) จากคุณ : Magic of Azure - [ 21 ส.ค. 50 14:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “หมายความว่าพวกเจ้าไปเจอจอมปีศาจเอสเชลที่กำลังบาดเจ็บอยู่ จริงๆ สินะ”  ลาวาร์ก้า พ่อของรีเนลวางถ้วยน้ำลงบนโต๊ะเมื่อฟังคำพูดของว่าที่ลูกเขยชื่อชาฟิกจบลง เขาตัวสั่นเมื่อนึกถึงลูกสาวที่พูดเข้าข้างปีศาจชั่วร้ายนั่น ทั้งที่แม่ของนางก็ตายไปเพราะฝีมือปีศาจแท้ ๆ “ใช่ครับ ขนาดมันบาดเจ็บอยู่ เพียงข้าสบตามันข้ารู้สึกเหมือนมันจะฆ่าข้าได้ด้วยสายตาได้เลยทีเดียว” ชาฟิกกอดแขนตัวเองแล้วรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาทันที “อ้อ เพราะอย่างนี้เจ้าถึงได้ทิ้งนางไว้ตามลำพังกับจอมมารสินะ”  ลาวาร์ก้าถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ เขาหรี่ตาสีเขียวมองลูกชายของเพื่อน “โธ่ มันน่ากลัวจริง ๆ นะครับท่านลุง อีกอย่างถ้าเราตกอยู่ใต้มนต์สะกดเลื่องชื่อของจอมมารแห่งรัตติกาลทั้งคู่ ก็จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย แถมอาจโดนบังคับให้ทำอะไรร้ายๆ ตามที่จอมมารบงการก็ได้” ลาวาร์ก้าเอามือลูบเคราบางของตนเองอย่างครุ่นคิดและเห็นตามที่ชาฟิกว่า “งั้นนี่ก็เป็นโอกาสดีที่เราควรรีบลงมือกำจัดจอมปีศาจลงเสีย  ในฐานะขุนพลแห่งกองทัพเวท ข้าจะนำกำลังทั้งหมดไปปราบมันให้สิ้นซาก !!” * * * * “ท่านพ่อ! นั่นท่านจะไปไหนหรอคะ” รีเนลถามหน้าตาตื่นเมื่อเห็นกองพลจอมเวทเคลื่อนขบวนครั้งใหญ่อย่างไม่เคยเห็นมาก่อน โดยจอมเวทที่อยู่ในขบวนนั้น ล้วนแต่มีพลังเวทระดับสูงทั้งนั้น ลาวาร์ก้าซึ่งใส่ชุดรบเต็มอัตราศึกนั่งอยู่บนหลังม้านำขบวนตะโกนตอบโดยไม่หยุดม้า “ข้าจะไปกำจัดจอมปีศาจ!” เสียงตะโกนของนักรบเวทที่ตามหลังกู่รับเสียงดังสนั่นจนรีเนลไม่อาจแข่งเสียงไหว เธอหันซ้ายหันขวาแล้วก็เห็นว่าชาฟิกร่วมอยู่ในขบวนทัพด้วย “ชาฟิก เจ้าช่วยอธิบายให้ท่านพ่อข้าฟังด้วยสิ เอสเชลไม่ได้เป็นปีศาจที่ร้ายกาจอย่างที่ท่านพ่อเข้าใจซักหน่อย!”  ทว่าชายหนุ่มกลับหันมาบอกเธอว่า “รีเนล เจ้าน่ะกำลังโดนมนต์สะกดใจของจอมมารครอบงำอยู่ ลืมที่ท่านลุงสอนแล้วหรือ ปีศาจน่ะร้ายกาจและไว้ใจไม่ได้” “แต่เอสเชลไม่ได้เป็นแบบนั้น! อย่าไปทำอะไรเขาเลยนะ”  รีเนลตะโกนเสียงดังจนทุกคนหันมามองเธอ ลาวาร์ก้ามองรีเนลด้วยสายตาเจ็บปวดก่อนบอกนักเวทในกระบวนทัพว่า “มัดนางไว้ แล้วเอาตัวไปด้วย หากเราฆ่ามันสำเร็จเมื่อไหร่ เวทสะกดในตัวนางก็จะหายไปเอง  เมื่อนั้นเราก็จะแน่ใจได้ว่าจอมปีศาจตายสนิท” “เดี๋ยว ! นี่ข้าไม่ได้ถูกสะกดอะไรนะ ท่านพ่อ!” รีเนลตื่นตระหนกเมื่อชายสองคนเข้ามายึดแขนเธอไว้ด้านหลังพร้อมกับมัดด้วยเชือก ลาวาร์ก้าหันมามองลูกสาวอย่างเย็นชาและผิดหวัง ก่อนประกาศเคลื่อนขบวนออกไปโดยไม่สนใจคำโต้แย้งของรีเนลอีกต่อไป * * * * ปีศาจหนุ่มหรี่นัยน์ตาสีม่วงเมื่อเห็นคบเพลิงจากระยะไกลในความมืด พร้อมกับขบวนทัพที่เดินหน้ามาทางป่าราวกับตั้งใจจะมารบ เพียงแต่ทุกคนที่มาล้วนมีพลังเวทกันทั้งนั้น “ได้ยินข่าวว่าท่านมีความสัมพันธ์อันดีกับพวกมนุษย์ชั้นต่ำไม่ใช่หรอ แต่ลองยกกองทัพจอมเวทมาแบบนี้เห็นทีข่าวที่ว่าคงไม่จริง หรือไม่ท่านก็โดนพวกมนุษย์หักหลังเขาเสียแล้ว” เสียงเยาะหยันดังขึ้นด้านหลังปีศาจหนุ่มผมสีม่วง แล้วเขาก็หลบได้ทันเพียงฉิวเฉียดด้วยสัญชาตญาณล้วน ๆ ส่วนกิ่งไม้ที่เขายืนอยู่เมื่อครู่นั้นสลายกลายเป็นผงไปเรียบร้อย “โลลิค?” เอสเชลเอ่ยชื่อด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ พร้อมตั้งท่าเตรียมโจมตี “อย่าห่วงเลยข้าแวะทักทายในฐานะคนเคยรู้จักกันเท่านั้น ที่ข้ามาวันนี้ก็เพื่อจองเนื้อที่แถวหน้าดูฉากเด็ดๆ ตอนที่ท่านถูกพวกจอมเวทกำจัดจากนี้ไงล่ะ  แต่หากตอนนั้นท่านยังดื้อด้านไม่ยอมตายอีกล่ะก็ ข้าก็ขอรับหัวของท่านและตำแหน่งจอมมารเอาไว้เองแล้วกัน” โลลิคยิ้มเยาะ “นั่นซิ พอถึงตอนนั้นเจ้าก็คงไม่ต้องออกแรงมากแล้วด้วยซินะ  แค่รอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์” “ฉลาดสมเป็นท่านเลยนะเอสเชล  อันที่จริงข้าค่อนข้างชื่นชมท่านอยู่มากทีเดียว  ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องความแข็งแกร่งหรือพลังอำนาจเวท  แต่เสียดายที่ท่านขาดความทะเยอทะยาน ไร้คุณสมบัติอันคู่ควรแก่ตำแหน่งเจ้าปีศาจ” “เดาว่าเจ้าคงไม่พอใจแค่ตำแหน่งมือขวาของข้าล่ะซิ” “ข้าจะทนเป็นขี่ข้าต่ำต้อยอยู่ใย หากข้าสามารถเป็นราชาได้” ตัวสีน้ำตาลเข้มดวงตาสีเหลืองพูดอย่างทะเยอทะยาน “งั้นข้าคงต้องขอดูว่าเจ้ามีความสามารถแค่ไหน”  พูดจบเอสเชลก็ส่งพลังเวทไฟทำลายล้างรุนแรงพุ่งตรงเข้าทำลายปีศาจผู้เป็นมือขวาทันที  แต่โลลิคก็เหมือนรู้ทันกระโดดหลบและแฝงตัวหายไปกับเงามืด พร้อมเสียงหัวเราะดังแว่วๆ อย่างผู้เป็นต่อ การที่ดึงพลังเวทออกมาใช้ทำให้เอสเชลเกิดเจ็บแผลขึ้นมาจนเขาต้องทรุดเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น จอมปีศาจหนุ่มกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บทรมานจนเห็นเขี้ยวแหลมชัด เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลจากขมับลงอาบแก้ม เนื่องจากใช้พลังเวทเกินขีดจำกัดไป ขณะที่ทัพผู้ใช้เวทกำลังเดินหน้ามายังป่าแห่งนี้ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ * * * * รีเนลที่ถูกจับมัดไพล่หลังเหลือบหางตามองชาฟิกที่คุมตัวเธออยู่ และเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มกระสับกระส่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่เข้าใกล้ป่าจนเริ่มไม่สนใจเธอ เธอก็ขยับมือไปยังเข็มขัดผ้าของตนเองซึ่งเหน็บมีดสั้นเล่มเล็กเอาไว้อยู่ โดยพยายามตั้งไหล่ตรง ๆ ไม่ให้ผิดสังเกต เมื่อนิ้วของเธอเกี่ยวมีดมาได้แล้ว เธอก็เริ่มเลื่อยเชือกออกอย่างช้า ๆ และภาวนาขออย่าให้ใครลงมือทำอะไรจนกว่าเธอจะได้เจอเอสเชลด้วยเถอะ “พลธนูเวท!” เสียงสั่งคำรามก้องของขุนพลลาวาร์ก้าดังแล้วผู้ใช้เวทกลุ่มใหญ่ก็มายืนเรียงหน้ากระดานทันที “เตรียมธนูไฟ!” นักรบเหล่านั้นต่างเรียกธนูคู่กายของตนออกมาพร้อมกับจุดไฟเข้ากับคบเพลิง “ยิง!!” พายุฝนธนูพุ่งทะยานเข้าสู่ป่าโบราณอันเป็นแหล่งพำนักของปีศาจทั้งมวล เสียงแหวกอากาศของธนูนับร้อยดังชัดเจน “เอสเชล!” รีเนลร้องด้วยความตื่นตระหนกจนมีดที่ตัดเชือกอยู่บาดข้อมือ * * * * เอสเชลเงยหน้าขึ้นและเห็นธนูไฟนับร้อยพุ่งเข้าเผาผลาญป่ารอบนอกไป เพลิงสีแดงฉานลุกโหม ไม้ที่ต้องเพลิงส่งเสียงลั่นเปรี๊ยะ และค่อย ๆ หักโค่น สัตว์ป่าวิ่งหนีกันจ้าละหวั่นบ้างก็ถูกเพลิงเผา บ้างก็ถูกกิ่งไม้ที่ร่วงลงมาพร้อมกองไฟหล่นทับ  พื้นป่าสีเขียวโดนเพลิงผลาญจนเริ่มเปลี่ยนสี ควันสีเทาเริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนสัตว์ป่าที่ยังไม่บาดเจ็บหายใจไม่ออก ปีศาจหนุ่มผมสีม่วงหอบหายใจและพยายามคุมสติคิดอย่างรอบคอบ ‘ธนูไฟของพวกมันเข้ามาไม่ถึงตรงที่เราอยู่ แถมยิ่งลึกเข้ามาไอปีศาจในป่านี้ก็ยิ่งแรง ไฟป่าลามมาไม่ถึงแน่ เมื่อนั้นพวกมันก็จะทำให้ไฟดับ แล้วรุกเข้าป่า’ เอสเชลยิ้มแสยะจนเห็นเขี้ยวแหลมคม ‘ได้กินผู้ใช้เวทสักสองสามคน พลังของข้าก็คงจะกลับคืนมา’ * * * * เมื่อเห็นว่าไฟป่าไม่อาจรุกล้ำเข้าไปผลาญทำลายลึกเข้าไปกว่านี้ได้อีก ลาวาร์ก้าก็เรียกผู้ใช้เวทย์สายน้ำใช้พลังดับเพลิงผลาญขนาดใหญ่ ซึ่งเหล่าผู้ใช้เวทเสียพลังไปเยอะแม้จะร่วมมือกันหลายสิบคนก็ตาม ขุนพลทัพเวทจึงส่งผู้ใช้เวทที่ยังไม่ได้ใช้พลังเข้าไปก่อน รีเนลเก็บมีดซ่อนไว้ในแขนเสื้อยาวเมื่อเชือกที่รัดข้อมือหลวมพอแล้ว และรอจังหวะที่ทัพเวทส่งนักรบกลุ่มใหญ่เข้าไปแล้ว จึงสลัดเชือกแล้ววิ่งตรงเข้าป่าด้านที่ใกล้เธอที่สุด โดยไม่สนใจเสียงร้องตะโกนเรียกของพ่อเธอหรือชาฟิก ‘เอสเชล อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เพราะข้าเองที่ดันพูดมาก ไม่ทันนึกว่าท่านพ่อเกลียดปีศาจแค่ไหน’ หญิงสาวผมดำวิ่งไปตามทางลัดที่เอสเชลเคยพาเธอกลับหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจชาฟิกที่ยังตะโกนไล่หลังมาว่าให้เชื่อฟังว่าที่สามีในอนาคต แต่ก็เริ่มคิดว่ากลับไปคราวนี้เธอจะฆ่าเจ้าเพื่อนสมัยเด็กคนนี้ให้ตายสนทิซะก่อนแล้วค่อยถอนหมั้นทีหลัง หลังจากวิ่งไปได้ไกลพอดู รีเนลก็ต้องพักหอบหายใจ ถึงเธอจะไม่ได้วิ่งตรงเข้าจุดที่เพลิงเวทเผาป่า แต่ก็ยังมีควันหลงเหลือจนอากาศไม่บริสุทธิ์ หญิงสาวพยายามวิ่งต่อไปเพื่อให้พ้นจากบริเวณที่อากาศเป็นพิษ หวังใจว่าปีศาจหนุ่มรูปงามคนนั้นจะยังอยู่ตรงที่เธอเจอเขา เพราะเธอรู้ชัดว่าตรงนั้นไม่โดนไฟแน่ ๆ * * * * (มีต่อ) จากคุณ : Magic of Azure - [ 21 ส.ค. 50 14:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปีศาจหนุ่มผมสีม่วงเงินซ่อนตัวอยู่ในเงามืดแห่งป่า เสียดายที่คืนนี้ไม่ใช่คืนพระจันทร์ต้องสาปไม่อย่างนั้นพลังของเขาคงฟื้นคืนกลับมาได้อย่างง่ายดายกว่านี้มาก  บัดนี้สัญชาตญาณดิบของปีศาจทำงานเต็มที่เพราะร่างกายอยู่ในสภาพย่ำแย่มานานเกินไป เขาเฝ้ารอจนกระทั่งผู้มีพลังเวทคนหนึ่งเข้ามาใกล้พอ แล้วรวบตัวเหยื่อเข้าสู่เงามืดโดยที่มือข้างหนึ่งปิดปากผู้เคราะห์ร้ายไว้แน่น เขี้ยวสีขาวสะท้อนแสงจันทร์วาววับเป็นสิ่งที่เดียวที่นักเวทย์ผู้นั้นเห็นในเงามืดก่อนที่มันจะขย้ำลงบนตัวเขา ผู้ใช้เวทพยายามดิ้นรนสุดกำลังแต่ก็ไม่อาจสู้แรงมหาศาลของปีศาจร้ายได้ เรี่ยวแรงของเขาค่อย ๆ ถูกดูดกลืนไป จนหมดสิ้น ร่างไร้วิญญาณของผู้ใช้เวทร่วงผลอยลงกับพื้นป่าขณะที่เอสเชลเลียเลือดที่มุมปากและรู้สึกได้ว่าพลังของตนฟื้นขึ้นมาบ้างแล้ว จอมปีศาจหนุ่มลุกขึ้นยืนภายใต้เงามืดของป่าและพร้อมจะเผชิญหน้ากับใครก็ตามที่กล้าโผล่หน้ามา เขาหันขวับไปตามเสียงสวบสาบของผู้ใช้เวทอีกคนซึ่งมาพร้อมกับกลิ่นเลือด เขาโจนเข้าหาเหยื่อด้วยความหิวกระหาย แล้วฝังเขี้ยวลงบนต้นคอของเหยื่อทันที โลหิตอันเปี่ยมไปด้วยพลังเวทฟื้นพลังให้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ดื่มเข้าไป เหยื่อของเขากุมต้นแขนจอมปีศาจไว้แน่นและพึมพำอะไรสักอย่าง แต่เอสเชลไม่หยุดสนใจ ร่างกายของเขาร่ำร้องเพียงอาหารชั้นเลิศที่กำลังดื่มกินอยู่ ในที่สุดร่างกายของเขาก็คืนพลังเกือบสมบูรณ์ เขาถอนริมฝีปากและเขี้ยวออกจากเหยื่อรายที่สอง จึงเห็นว่าคนที่เขาเพิ่งดูดเลือดไปแทบหมดตัวนั้นคือหญิงสาวชาวมนุษย์นามว่ารีเนล “เอส...” รีเนลหายใจรวยรินเพราะถูกดูดเลือดไปมากจนหัวหมุนคิดอะไรไม่ออก ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจะทรงตัวที่ยังนั่งอยู่ได้นั้นเพราะแขนแข็งแรงสองข้างของจอมปีศาจหนุ่มที่ยังยึดตัวไว้เท่านั้น ความเย็นชาน่าสะพรึงกลัวปรากฏในดวงตาสีม่วงสวยคู่นั้นก่อนที่เขาจะทิ้งให้เธอล้มลงกับผืนป่าโดยไม่ใยดี “สาสมกับสิ่งที่เจ้าทำกับข้าแล้วล่ะ มนุษย์จอมโกหกหลอกลวง” น้ำเสียงสะเทือนใจของเอสเชล เขาขยับตัวจะลุกขึ้นแต่รีเนลเอื้อมไปดึงแขนเสื้อของจอมปีศาจหนุ่มไว้ “ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้... เรียกกองทัพเวทมาทำร้ายท่าน แต่พ่อข้า...นึกว่าข้าถูกท่าน...สะกด ก็เลย...” ดวงตาสีเขียวที่เคยสดใสบัดนี้ทึบทึมในเงามืดสลัวแห่งรัตติกาลพยายามมองจอมปีศาจด้วยสายตาอ้อนวอน ขอร้องให้เขาเชื่อเธอ เอสเชลรู้สึกลังเลขึ้นมาวูบหนึ่ง จะเชื่อนางหรือไม่เชื่อ “ข้าไม่เชื่อเจ้าอีกต่อไปแล้ว” เอสเชลหันหลังให้แล้วเดินจากไปด้วยความรู้สึกสับสนจนไม่ทันได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาทางด้านหลัง “เอสเชล!” เสียงแหวกอากาศดังมากระทบหูพร้อมกับเสียงเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ และก่อนที่เขาจะได้ทำความเข้าใจความหมายของมัน ภาพตรงหน้าเขากลับเป็นหญิงสาวชาวมนุษย์คนเดียวที่เขารู้จักรวบรวมกำลังขึ้นยืนขวางลูกธนูเวทที่หมายยิงเขา  เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากบาดแผลตรงหัวใจซึ่งถูกธนูแทงทะลุ รีเนลมองเขาแล้วยิ้มเศร้าๆ ก่อนเอ่ยว่า “ข้า..ขอโทษ” เขาเอื้อมมือไปรับตัวเธอ แต่ว่าช้าเกินไป ร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวล้มลงกับผืนป่า ร่างของเธอนิ่งไม่ไหวติง ...สายไปแล้ว เอสเชลเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นว่าคนที่ยิงธนูมานั้นคือเพื่อนสนิทของรีเนลนั่นเอง เขาปล่อยธนูร่วงตกลงกับพื้นด้วยตัวสั่นเทาเมื่อเห็นว่าเขาฆ่าคู่หมั้นของตนเองไปแม้จะไม่เจตนาก็ตาม “รีเนล !!” ลาวาร์ก้าที่เพิ่งตามมาเห็นร่างไร้ชีวิตของลูกสาวสุดที่รักอยู่แทบเท้าของจอมปีศาจผมสีม่วงก็เดือดดาล “แก!” ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอธิบายให้คนที่นำทัพมาฆ่าจอมปีศาจฟัง เขารู้ดี และในเมื่อเด็กหนุ่มที่ชื่อชาฟิกนั่นคิดว่าความเงียบจะทำให้เขาสามารถปัดความรับผิดชอบชีวิตของหญิงสาวที่ตายไปได้ เขาก็จะให้มันชดใช้ความเข้าใจผิดนั้นด้วยชีวิต “ออร์นิกซ์โซลาร์ !!” เพลิงสีดำทมิฬลุกวาบขึ้นตรงหน้าจอมปีศาจหนุ่มผมสีม่วง ก่อนเปลี่ยนร่างเป็นดาบสีนิลแลดูโบราณน่ากลัวด้วยอักขรเวทโบราณที่จารึกบนใบดาบซึ่งมีคมเป็นซี่แหลม หัวกระโหลกสัตว์ประดับอยู่บนด้ามดาบและคอดาบและดูน่าพรั่นพรึงสมเป็นดาบแห่งจอมมาร เอสเชลเอื้อมมือไปจับด้ามดาบแล้วตั้งดาบชี้ไปข้างหน้าในท่าพร้อมสู้อย่างรวดเร็ว ขุนพลลาวาร์ก้าเห็นศัตรูนั้นดูจะแกร่งไม่เบาจึงพึมพำบอกให้ชาฟิกไปนำร่างของรีเนลกลับมา ทว่านั่นก็ไม่อาจรอดพ้นหูไวๆ ของจอมปีศาจผมสีม่วงไปได้ เขาจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงข่มขู่ว่า “อย่าได้คิดจะเอามือสกปรกของเจ้ามาแตะต้องนางเป็นอันขาด” เอสเชลพุ่งเข้าจู่โจมหมายจะฟันเจ้ามนุษย์ที่ชื่อชาฟิกให้ขาดเป็นสองท่อน ทว่าลาวาร์ก้าสร้างกำแพงเวทขึ้นขวางไว้ทำให้เขาบุกฝ่าไปไม่ได้ ก่อนที่ขุนพลเวทจะยิงคาถาอะไรสักอย่างขึ้นฟ้า ส่งเสียงดังก้อง ซ้ำยังสว่างวาบบนฟากฟ้ารัตติกาล สัญญาณเรียกเรียกทัพเวทให้มาที่นี่สินะ ขุนพลเวทยืนนิ่งอยู่หลังเกราะเวท เอสเชลจึงกลับไปอุ้มร่างของรีเนลไปนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แล้วจอมปีศาจก็ก้าวออกมาตรงที่โล่ง พร้อมจะเผชิญหน้ากับใครก็ตามที่กล้าโผล่หน้ามา ธนูแสงจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่เอสเชล ทว่าจอมมารแห่งรัตติกาลเพียงกางข่ายมนต์ขึ้นรอบกายธนูเหล่านั้นก็ย้อนศรกลับไปหาคนยิงจนล้มกันไปเป็นแถบ ผู้ใช้เวทหลายคนต่างพากันครั่นคร้ามในระดับพลังเวทนั้น และบางคนก็รีบซัดพลังเข้าใส่จอมมาร กระนั้นผลก็ยังเหมือนเดิม ขณะที่จำนวนนักเวทที่ล้มลงเพิ่มขึ้น ลาวาร์ก้าเคยประมือกับปีศาจมาเยอะจนได้เป็นถึงขุนพลของเหล่าผู้ใช้เวทก็จริง แต่ก็ไม่เคยเจอปีศาจตนไหนที่มีพลังระดับนี้มาก่อน “ถ้าไม่บุกล่ะก็ ตาข้าล่ะนะ” ดวงตาคมสีม่วงมองเหล่ามนุษย์ด้วยสายตาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง แล้วลูกเพลิงสีดำนับสิบก็ปรากฏขึ้นด้านหลังจอมมารแห่งรัตติกาลก่อนจะพุ่งเข้าเผาผลาญจอมเวทหลายคนที่ยังยืนอยู่ พวกเขาส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความทรมานจากเพลิงนรก ภาพที่เห็นนั้นทำลายขวัญกำลังใจของผู้ใช้เวทที่เหลือไปจนหมดสิ้น ทุกคนต่างขวัญหนีดีฝ่อด้วยความกลัวตาย เอสเชลเดินไปข้างหน้า เขาเดินผ่านนักเวทคนไหน ไฟนิลกาฬก็ลุกพรึ่บเผาผลาญคนนั้นทันที ขุนพลลาวาร์ก้าเห็นว่าขืนปล่อยไว้แบบนี้กระบวนทัพต้องเสียและพ่ายแพ้แน่ จึงออกมาประจันหน้ากับจอมมารและพยายามซัดเวทแห่งน้ำเข้าใส่ ทว่าน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ โดยเฉพาะเมื่อไฟที่ว่านั้นเป็นถึงไฟอเวจี “พลังจิ๊บจ๊อยน่ารำคาญจริงๆ” เอสเชลบ่นด้วยความหงุดหงิดก่อนจะซัดพลังเข้าใส่ขุนพลเวทผู้หลบไม่พ้นถูกแขนขวาไหม้ดำเป็นจุณไป เหล่านักรบเวทต่างพากันตื่นตระหนกขึ้นไปใหญ่เมื่อเห็นผู้นำของพวกเขาเสียแขนไป ทว่าลาวาร์ก้ากลับกัดฟันใช้จังหวะที่เอสเชลประมาทขว้างเชือกสีขาวด้วยมือซ้ายเข้ารัดพันร่างของจอมมารพร้อมกับพึมพำคาถาสะกด  จอมปีศาจหนุ่มจึงเพิ่งรู้ว่าถูกตรึงด้วยเชือกเวทซึ่งมีอำนาจกักพลังปีศาจได้ เอสเชลพยายามดิ้นรนและคิดจะระเบิดมันออกด้วยพลังอัคคี ก่อนที่ลาวาร์ก้าจะรีบสั่งให้ผู้ใช้เวทคนอื่นให้ช่วยกันผนึกตราเวทซ้อนทับลงไปอีกหลายสิบชั้น ผนึกเวทนั้นบัดนี้หนาเกินไปกว่าที่เอสเชลจะแสดงพลังใด ๆ ออกมาได้อีกแล้ว ขุนพลเวทลาวาร์ก้ายิ้มอย่างมีชัย แม้จะยังกัดฟันด้วยความเจ็บและบอกว่า “นั่นเป็นเชือกวิเศษของข้า ไม่ว่าปีศาจตัวไหนที่ถูกมัดไว้ จะไม่สามารถดึงพลังเวทออกมาใช้ได้อีก ยอมตายซะดี ๆ เจ้าจอมมารร้าย!” ลาวาร์ก้าก้าวออกมาเตรียมจะแทงดาบเข้าใส่จอมมารแห่งรัตติกาลที่ยืนนิ่งราวกับยอมรับชะตาสุดท้ายของตนแล้ว ทว่าเสียงไพเราะของเอสเชลก็พูดคำสุดท้ายออกมาว่า  “ถ้าดึงออกมาใช้ไม่ได้ ก็ต้องใช้มันจากข้างใน” เอสเชลรู้สึกได้ว่าเลือดในกายของตนเดือดพล่าน ก่อนที่เปลวไฟสีดำจะแทรกซึมออกมานอกผิวหนัง เผาผลาญร่างของตนไปพร้อมๆ กับร่างของนักเวททั้งหมดที่อยู่ ณ ที่นั้น * * * * หลังจากการศึกในวันนั้น ทุกคนต่างก็ขนานนามมันว่าสงครามศักดิ์สิทธิ์เพื่อสรรเสริญการสละชีพของนักเวทจำนวนมากเพื่อแลกกับชีวิตจอมปีศาจ ส่วนนักเวทที่รอดกลับมานั้นนอกจากจะเหลือไม่ถึงหนึ่งในสิบแล้ว บางคนไม่สามารถเป็นนักเวทได้อีก บางคนก็ไม่ปรารถนาจะเจอความน่าสะพรึงกลัวเช่นศึกครั้งนี้อีกจนถึงกับเลิกเป็นนักเวทไปเลย นับเป็นการสูญเสียผู้ใช้เวทครั้งใหญ่ จนแทบจะเรียกได้ว่าเกือบสาบสูญไปเลยทีเดียว นอกจากในวังของแต่ละอาณาจักรแล้วก็แทบจะไม่มีการสอนเวทอีกเลย ผู้คนต่างพากันยกย่องนักรบเวทผู้เสียสละที่ปราบจอมปีศาจผู้สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คน ทว่าพวกที่รอดมาได้รู้ดีกว่านั้น เพราะวินาทีที่เพลิงสีดำแห่งความตายคร่าชีวิตของผู้ใช้เวทส่วนใหญ่ไปนั้น มีเพลิงสีดำลูกหนึ่งหายเข้าไปในป่าลึก ซึ่งชวนให้นึกถึงวิชาเวทโบราณต้องห้าม – วิชาถอดวิญญาณ ความกลัวว่าจอมมารแห่งรัตติกาลอาจจะยังไม่ตายจึงยังคงอยู่ กลัวว่าสักวันหนึ่งจอมปีศาจจะคืนกลับมายังโลกแห่งนี้พร้อมกับร่างใหม่และนำหายนะกลับคืนมาอีกครั้ง * * * * == ปัจจุบัน == ปีศาจหนุ่มนัยน์ตาสีม่วง ผู้บัดนี้มีผมสีดำสนิทยาวเคลียต้นคอ ใบหน้าคม ผิวขาว ร่างกายสง่าผื่งผายสมชายชาตรี เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่สีดำหน้าเตาผิงในปราสาทมิสต์ธีริล แห่งอาณาจักรเฮซิลิเนซ โดยจ้องมองหญิงสาวผมสีน้ำตาลแดง นัยน์ตาสีเขียวสดใสที่นั่งอยู่ตรงข้ามโดยมองผ่านดวงตาของชายหนุ่มที่เขาอาศัยร่างอยู่   แล้วนึกย้อนถึงอดีตแสนนานที่ผ่านพ้นไปแล้ว น่าแปลกที่ดวงตาสีเขียวของเรย่าทำให้เขานึกถึงรีเนล หญิงสาวมนุษย์เพียงคนเดียวที่เคยรู้สึกเป็นพิเศษด้วยสำหรับเอสเชลผู้เคยเป็นถึงจอมปีศาจผู้ชั่วร้ายในตำนานคนนี้ * * * * (จบ) จากคุณ : Magic of Azure - [ 21 ส.ค. 50 14:42:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยาวจริงๆ เหอะๆ Link เรื่องมายาเอสทาร์ ที่เวบเด็กดีค่ะ มายาเอสทาร์-ปริศนาคริสตัลแห่งแสงดาว (ภาค เรย่า) *จบแล้วค่ะ* http://my.dek-d.com/Magic_of_Azure/story/view.php?id=121472 มายาเอสทาร์-จอมคนแห่งทะเลทราย (ภาค เซเรส) *ห้าตอน* http://my.dek-d.com//story/view.php?id=178769 มายาเอสทาร์-ราชันสองเงา (ภาคแดช) *สามตอน+ตอนพิเศษ 1 ตอน* http://my.dek-d.com/pond/story/view.php?id=315786 Link ใน pantip @มายาเอสทาร์-ราชันสองเงา @ บทที่ 1 ผลพวงจากคำอธิษฐาน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5609859/W5609859.html บทที่ 2 เรื่องกลุ้มใจของเรย่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5626114/W5626114.html บทที่ 3 มิสต์ธีริล ปราสาทกลางสายหมอก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5707264/W5707264.html#4 @ขอฝากมายาเอสทาร์-จอมคนแห่งทะเลทราย (ภาคเซเรส) ด้วยค่ะ @ Link ที่ pantip บทที่ 1 สู้ดินแดนแห่งความฝัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5547926/W5547926.html บทที่ 2 พระขนิษฐาแห่งราชาทะเลทราย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5560192/W5560192.html บทที่ 3 เรื่องวุ่นวายที่ซิลเวร่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5583523/W5583523.html บทที่ 4 โจรสลัดดำแห่งทะเลดาเมียน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5612952/W5612952.html บทที่ 5 แผนร้าย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W5620861/W5620861.html ฝากผลงานไว้ด้วยนะคะ จากคุณ : Magic of Azure - [ 21 ส.ค. 50 14:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม ยาวจริง ๆ แฮะ รอฟังความเห็นคนอ่าน จากคุณ : Motif - [ 21 ส.ค. 50 14:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้ยาวมากๆ เดี๋ยวไปอ่านก่อน แล้วมายาเอสทาร์-จอมคนแห่งทะเลทราย (ภาคเซเรส) เมื่อไหร่จะมีให้อ่านอีกค่ะ ^_^ จากคุณ : PiN.VE (PiN.VE) - [ 21 ส.ค. 50 15:28:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ที่แท้อดีตของเอสเชลก็เป็นแบบนี้นี่เอง จะว่าน่าเห็นใจก็มีส่วนอยู่นะครับ แต่เหล่านักเวทก็เชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองทำเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เพื่อความสงบสุข ของมนุษยชาติ  สงครามนี่เป็นสิ่งที่น่าเศร้าเสมอเชียว อ่านแล้วก็ยังสงสารแดชอยู่ดี ประมาณว่ามีคนแอบใช้ร่างกายตัวเอง... ว้ากกกก จ๊ากกกกก แว้กกกกก... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ส.ค. 50 20:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหอๆ มิน่า ถึงได้มาทำท่าหว่านเสน่ห์ใส่เรย่า แบบนี้นี่เอง เหอๆ แต่ดูท่า จอมมารจะหล่อกว่าพระเอกอีกนะ อิอิ (แอบกรี๊ด) จากคุณ : กระต่ายสีขาว - [ 21 ส.ค. 50 22:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น่าเสียดาย รีเนลพูดมากไป แล้วแก้ตัวก็ไม่ทันด้วยซี จากคุณ : scottie - [ 21 ส.ค. 50 22:25:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถึงช่วงตอบจดหมายมิตรรักแฟนเพลง คุณ PiN.VE - เรายังรอคอมเม้นต์หลังอ่านจบอยู่นะคะ คุณพีทคุง (พิธันดร) - สงครามก็โหดร้ายอย่างนี้ล่ะค่ะ เมื่อคิดจะสู้กันอย่างเดียวโดยไม่หาวิธีสันติก่อน ว่าแต่ทำไมคุณพีทสงสารแดชได้ทุกบทเลยเนี่ย -"- อยากจะบอกว่าไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ เพราะเมจิคเขาเป็นแฟนคลับแดชเหนียวแน่นตัวยงเหมือนคุณพีทเลย   คุณกระต่ายสีขาว - คุณเข้าใจถูกต้องแล้ว โมทิฟขอร่วมกริ๊ดเอสเชลด้วยคน   คุณscottie - รีเนลอาจจะแก้ตัวไม่ทัน แต่อย่างน้อยก็ได้พิสูจน์ด้วยการปกป้องเอสเชลด้วยชีวิตตัวเอง คิดว่าเอสเชลน่าจะรับรู้ถึงตรงนี้ได้ ส่วนแฟน ๆ ภาคเซเรส โปรดรอต่อไปเนื่องจากโมทิฟยังไม่สามารถจะปลุก Muse ของเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ขณะที่ Muse เรื่องเอสเชลกลับขยันจนส่งให้โมทิฟปั่นได้ยาวขนาดนี้ (ยาวกว่าตอนไหนเลยนะเนี่ย) เอาเป็นว่าโมทิฟขอเวลาไปหาตัวก่อน ถ้าเจอแล้วจะรีบกลับมาปั่นเรื่องเซเรสต่อค่ะ จากคุณ : Motif - [ 22 ส.ค. 50 12:16:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วจอมมารจะอยู่กับพระเอกตลอดไปหรือเปล่าค่ะ ตอนนี้ชักชอบจอมมารมากกว่าแล้ว จากคุณ : PiN.VE (PiN.VE) - [ 23 ส.ค. 50 10:38:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ได้คุณ PiN.VE เป็นแฟนคลับเอสเชลเพิ่มอีกคนละ ส่วนคำถามนั้นคงต้องรอลุ้นกันต่อไป เพราะเรื่องนี้สองนักเขียนก็เคยถกกันจะเป็นจะตายมาแล้วเช่นกัน จากคุณ : Motif - [ 23 ส.ค. 50 20:16:24 ]