พอเวลา ล่วงไปนาน ผ่านความคิดถึง
กฤติกา สุดดื้อดึง หัวใจได้
พยายามเกลียด พยายามชัง ชั่งกระไร
เธอทำไม กวนใจฉัน ทุกวันยาม
เมื่อกำหนด งานรำใหม่ ใจรุมเร้า
จักเจอเขา อีกครั้งไหม ใจคอยถาม
ฮื้อ. . .ไม่มี อะไรดอก บอกตนตาม
ก็แค่ความ เข้ากันได้ ในดนตรี
. . .
แล้วอยู่มา วันหนึ่ง จึง นายอนรรจ
บุกมาอย่าง ชัด ชัด ถึงที่นี่
ไปกินข้าว กันไหม ไฮ้ ยายชี
พี่เลี้ยงฟรี แต่เชื่อว่า. . .ไม่กล้าไป
กฤติกา หน้าแดง แรงรู้สึก
จริงแล้วอยาก จักสำนึก บุญคุณให้
แต่กลับมา พูดป่วน แสนกวนใจ
ไปก็ได้ โดยเฉพาะ ทะเลาะกัน
. . .
แต่. . . กลับ ตรงกันข้าม ยามถึงร้าน
ถามว่าทาน อะไรก็ได้ ตามใจฉัน
พี่เพียงอยาก คุยด้วยบ้าง อย่าห่างกัน
เติมความฝัน ศิลปะ มานะใจ
กฤตกา สบตา แล้วต้องเมิน
อุบอิบว่า หนูก็เขิน เปนใช่ไหม
อนรรจขำ ย้ำว่า ไม่เปนไร
คุยกันไป กินข้าวอิ่ม แล้วยิ้ม ให้กัน
. . .
พอกลับบ้าน วันนั้น ฝันอีกแล้ว
ฝันถึงแก้ว ตาที่มอบ ความปลอบขวัญ
ฝันถึง ถ้อยคำ พี่จำนรรจ์
พี่บอกฉัน. . .เรารักกัน. . .ดีไหมนะ.
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
21 ส.ค. 50 17:04:50
]
นาฏภูมิ # ๗
