ความคิดเห็นที่ 1 ของก้อยไม่แน่ใจว่าการแสดงความเห็นครั้งนี้ จะตรงประเด็นตามที่เจ้าของกระทู้ตั้งใจไว้รึไม่ เอาเป็นว่า ขอแสดงความเห็นเกี่ยวกับหอยแล้วกันค่ะ สวนเรื่องวรรณกรรม คงไม่มีความรู้ความสามารถ ที่จะไปวิพากษ์ หรือวิจารณ์ ไม่ว่าทั้งด้านใด ๆ ก็ตาม ของก้อยว่า เรื่องหอยงวงช้าง มันก็แค่เรื่องธรรมชาติง่ะค่ะ เรามองเห็นว่าเป็นธรรมชาติ มันก็คือธรรมชาติ แค่นั้นเอง ไม่เกี่ยวกับกระทู้เลยเน๊อะ จะมาทำไมเนี่ย จากคุณ : นางมารร้าย - [ 21 ส.ค. 50 18:16:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้าใจแล้วครับ  ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวบทกฏเกณฑ์  แต่อยู่ที่ค่านิยมของสังคม  ซึ่งต้องอาศัยอะไรหลาย ๆ อย่างที่ละเอียดอ่อนและซับซ้อนในการแก้ไข ในขณะเดียวกันผมว่าอีกมุมมองหนึ่งน่าจะมองได้ว่าอันที่จริงค่านิยมได้เปลี่ยนไปนาน  และเปลี่ยนไปมากแล้ว  เพียงแต่ยังมีคนบางกลุ่มที่หวังดี  ทั้งที่หวังดีกอปรด้วยปัญญา  และหรือไม่กอปรด้วยปัญญา  พยายามนำค่านิยมบางชนิดที่อาจจะมีอยู่หรือไม่มีอยู่หรือดำรงอยู่ในอีกรูปแบบในอดีตกลับมากำหนดเป็นมาตรฐาน  เพื่อจรรโลง"อะไรสักอย่าง"ให้อยู่คู่สังคมตามขนบที่คาดหวังนั้น อีกข้อที่น่าวิเคราะห์  คือลึก ๆ ในใจ  คนส่วนใหญ่ในสังคมยังมีทัศนคติอย่างไรกับเรื่องพวกนี้  เพราะเท่าที่สังเกตมาเห็นหลาย ๆ เรื่อง  คนพูดคนรณรงค์เองก็ยังมีอคติที่ยากสลัดหลุดอยู่  และมันสะท้อนออกเป็นบางอย่าง  หรือว่าที่พูดที่กล่าวเพราะเป็นค่านิยมที่ตนคิดว่าน่าจะดี (การสนับสนุนนิยายอีโรติก  มีเหตุผลลึก ๆ ในใจรองรับหรือไม่  หรือเห็นเพียงว่าผู้มีปัญญาควรคิดเช่นนั้น) ในทางปรัชญา  มนุษย์มีสิ่งที่เรียกว่า tension คือข้อขัดแย้งของระบบความเชื่อของมนุษย์แต่ละคน  ซึ่งมีความหมายโดยนัยว่า  คนคนหนึ่งอาจจะเชื่ออะไรสองอย่างที่ขัดกันและไปกันไม่ได้สองประการพร้อม ๆ กัน   ซึ่ง tension เหล่านี้ได้ก่อให้เกิดปัญหา ทั้งนี้ผมเชื่อว่าปัญหาเกี่ยวกับหัวข้อกระทู้นี้ก็เป็นอีกหนึ่งปัญหาที่เกิดขึ้นจาก tension บางตัว ตราบใดที่มนุษย์ยังไม่ซื่อสัตย์กับตนเอง  การใช้วิจารณญาณเพื่อตัดสินวิจารณ์ย่อมผิดพลาด  และให้เหตุผลที่ผิดพลาด  ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างจริงจัง  ต่อให้ป่าวร้องจนปากเปียกปากแฉะก็คงยากที่จะประสบผล **ข้อคิด  โลกทั้งโลกเคลื่อนไหวขยับเขยื้อนด้วยกาม  การกำจัดกาม(ทางเพศ)นี้ย่อมหมายเพื่อส่งเสริมกาม(เกียรติ, ทรัพย์, สรรเสริญ, อัตตา)อื่น  แล้วจะกล่าวได้อย่างไรว่าผู้กำจัดมีความสูงส่งกว่าผู้ถูกกำจัด*** จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 ส.ค. 50 19:06:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว่าด้วยเรื่องรูปก่อนดีกว่า อันว่าหอยเหล่านี้ ผมว่าไม่อุจาดตาหรอกครับ ไม่ เห็นจะ "เหมือน" ซักหน่อย คนที่คิดว่าเหมือน อาจจะไม่เคย "เห็น" อะดิ กร๊าก... (เสนอเสร็จ ก็วิ่งหนีเข้ารกเข้าพง เจ็บสีข้างมากมาย)  แต่ถ้าจะแล่ ให้ผมกิน ก็ขอคิดดูก่อนเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะ "เหมือน" อะไรหรอกครับ แต่เพราะมันดูใหญ่โตน่ากลัว เห็นแล้วนึกถึงไส้เดือนหรือหนอนขนาดยักษ์ มากกว่า อันคุณพีทกับสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังส่วนใหญ่ ไม่ค่อยถูกกันครับ ถ้าจะกินหอย ก็ต้องตัวเล็กๆ หน่อย อย่างหอยแมลงภู่ หอยลาย อะไรเทือก นั้น ขนาดหอยทากเอสคาร์โกต์ ถึงจะโก้หรือแพงแค่ไหน ก็โปรดอย่าชวน คุณพีทสยองงงงงง... ฮ่าๆๆ กลับเข้ามาประเด็น คุณสีน้ำน้อยตั้งคำถามไว้บรรทัดไหนอ่า หาไม่เจอ กลัว ตอบผิดอะครับ แหะๆ  เข้าใจรวมๆ ว่าคุณสีน้ำน้อยต้องการชี้ให้เห็นว่า ไม่ว่า ตัวผู้เขียนจะตั้งใจอย่างไร น้ำหนักอีกส่วนที่ไม่น้อยเลย ก็อยู่ที่การคิดเห็น และตีความของผู้รับสารนั่นเอง  ใช่ตรงนี้หรือเปล่าครับ ผมเห็นด้วยนะครับ ว่า "กรอบ" และ "มุม" ที่ผู้รับสารใช้มอง มีส่วนมากๆ ที่ จะทำให้ผู้รับนั้น "ตีค่า" สารเป็นอย่างไร  ตัวผมเองก็มี "กรอบ" และ "มุม" ของตัวเองที่ใช้ในการมองเหมือนกัน (ซึ่งอาจจะหย่อนยานไปมาก ในสาย ตาของหลายคน ^^") ดังนั้นสิ่งที่ผม "ตีค่า" มันก็มีโอกาสจะ "ไม่เหมือน" การ "ตีค่า" ของคนอื่นได้  (ดูงานเขียนผมก็รู้ อิๆ) ผมก็เลยมองว่ามันเป็นการปฏิสัมพันธ์กันระหว่างสองฝ่ายอะครับ  คือถ้าฝ่าย เขียนไม่มีอะไรพาดพิงถึงเรื่องทางเพศเลย มันก็จบ คนตีความคงไปไม่ถึง แน่ (ยกเว้นหอยงวงช้างที่นำมาเป็นตัวอย่างนี่ หยึย...) แต่ประเด็นในชีวิตมนุษย์และสังคมโลกเรานี้ มันเชื่อมโยงกันหมด  เรื่องเพศ ก็เป็นเรื่องสามัญที่เป็นปกติวิสัยของมนุษย์และสัตว์ (รวมถึงพืช) ที่สืบพันธุ์ แบบอาศัยเพศ  ตัวผมเองเกิดขึ้นมาได้ ก็ด้วยการปฏิสนธิขึ้นมาเป็นตัวอ่อน น้อยๆ (ฟังดูน่ารัก) ซึ่งก็เป็นกระบวนการสืบพันธุ์แบบอาศัยเพศ ไม่ได้เกิด จากการโคลนโดยไม่ต้องอาศัยการผสมเซลสืบพันธุ์ของพ่อและแม่แบบ น้องแ:-)ลลี่ซะหน่อย  ผมเลยไม่เห็นว่าเรื่องเพศเป็นเรื่องเสียหายตรงไหน ค่านิยมของสังคมแต่ละยุคสมัยต่างหาก ที่กำหนดกะเกณฑ์ ว่าอะไร "ถูก" อะไร "ผิด"  เมื่อสังคมเปลี่ยน ข้อกำหนดก็เปลี่ยน  คนที่ศึกษาประวัติศาสตร์ สังคมเข้าใจตรงนี้ดี งานเขียน หนังสือ นิตยสาร ภาพถ่าย ล้วนแต่เป็น "สื่อ"  ภายใน "สื่อ" แต่ละ อย่าง มี "สาร" มี "เนื้อหา"  จริงที่ว่า "สื่อ" ในสังคมเรานี้ มีอยู่มากมายที่ บรรจุ "สาร" ที่เป็นยาพิษ มอมเมาคนในสังคม หรือทำให้คนประพฤติปฏิบัติ ในทางที่นำความ "เดือดร้อน" มาสู่ "ตัวเอง" หรือ "ผู้อื่น" แต่ผมขอตั้งข้อสังเกตตรงนี้ว่า ในบรรดา "สารพิษ" เหล่านั้น เรื่องเพศเป็น ส่วนเล็กกระจิ๋วหลิวนิดเดียว  ปัญหาที่เกี่ยวกับเพศในสังคมไทย ไม่ได้เกิด สื่อพวกนี้ "ยั่วยุ" ให้วัยรุ่นมีเพศสัมพันธ์  ไม่ว่าจะมีสื่อหรือไม่มี วัยรุ่นก็พร้อม จะมีเพศสัมพันธ์อยู่แล้ว  ปัญหาที่เกิดขึ้นในหมู่วัยรุ่น เกิดจากการที่สังคม "ปฏิเสธที่จะสอนสิ่งที่งาม" ต่างหาก  ในเมื่อ "ผู้ใหญ่" กระดากปาก ไม่อยาก ไม่กล้าพูด  เด็กก็ต้องหาทางเรียนรู้ด้วยวิธีต่างๆ นานา  พอเกิดปัญหาขึ้นมา บางทีก็หาว่าเด็กผิดอีก น่าสงสารจริงๆ ในแง่หนึ่ง ผมเห็นความจำเป็นของการค้นหาเส้นแบ่งระหว่างวรรณกรรม อีโรติก กับสื่อบันเทิงทางเพศ (ขอใช้คำนี้แบบกลางๆ เพราะคำว่า อนาจาร เป็นคำที่ตัดสินถูกผิดไปแล้ว) เพื่อให้ความเข้าใจตรงนี้ชัดเจน และนำมาสู่ แนวทางปฏิบัติที่ไม่ลักลั่น ไม่เลื่อนลอย แต่ในอีกแง่หนึ่งแล้ว ผมเห็นว่าสื่อบันเทิงทางเพศไม่ได้เป็นปัญหาสังคมที่ แท้จริง  การฉ้อฉลโกงกิน การใช้เงินซื้อเสียง การค้ายาเสพติด การทุจริต สมบัติชาติแผ่นดิน พวกนี้ต่างหากที่เป็นเรื่องน่าวิตกกังวล  และแม้จะดู เหมือนไกลตัว แต่ "สื่อ" ที่สอดแทรกค่านิยมฟุ้งเฟ้อ เอาแต่สบาย ไม่คำนึง ถึงความเดือดร้อนของตัวเองและคนอื่นในอนาคต เช่น โฆษณาบัตรเงิน ด่วนประเภทที่ไม่ต้องค้ำประกัน แนะนำให้คนกู้เงินไปเที่ยวต่างประเทศ โอ้โฮ... แบบนี้จะน่าแปลกใจเหรอครับ ถ้าเด็กที่ยังเรียนไม่ทันจบมัธยมจะ นึกอยากขายตัวชั่วครั้งชั่วคืน หาเงินมาซื้อมือถือที่ถ่ายรูป ถ่ายคลิปวิดีโอได้ (เป็นการลงทุนที่คุ้มนะเนี่ย เพราะถ่ายคลิปมาขายได้อีก)  มันจะน่าแปลกใจ ตรงไหน ในเมื่อผู้ใหญ่ในสังคมก็ยังมีค่านิยมแบบนี้ และก็ "นิยม" กันแบบนี้ จริงๆ  (ไม่อยากพูดถึงโครงการภาครัฐที่มีลักษณะส่งเสริมการฟุ้งเฟ้อใน ทำนองเดียวกัน เดี๋ยวจะกลายเป็นกระทู้การเมืองไปซะก่อน กร๊าก) เหมือนออกนอกเรื่อง แต่ในความนอกเรื่อง ผมมียาพิษซ่อนเอาไว้ โฮ่ๆๆ นั่น คือ แม้แต่คำว่า "อนาจาร" ที่ใช้ตีตรา "เรื่องทางเพศ" นั้น ก็เป็นคำที่ไม่เป็น กลาง แต่มีการ judge หรือตีตราว่าเป็นสิ่งเลวเรียบร้อยแล้ว โดยยังไม่ได้มี การพิจารณาความเป็นไปในบริบทของสังคมจริงๆ เลยด้วยซ้ำ (หมายเหตุประกอบยาพีท เอ๊ย ยาพิษ ผมไม่ได้บอกว่ามัน "ไม่เลว" นะครับ แค่บอกว่า มันเป็นการด่วนตัดสินประเภทหนึ่ง ก็เท่านั้น) แค่นี้ดีกว่า เดี๋ยวโดนไฟแดง เอิ๊ก... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ส.ค. 50 19:13:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วรรณกรรมไทย ยุค 2550 หรือคะ.. อ่อนด้อยเกินกว่าจะวิพากษ์วิจารณ์ ด้วยภาษาหรูๆ ดีๆ คงตอบตามความในใจ ก็แล้วกันนะ.. สีน้ำน้อยที่รัก (อาจจะไม่ตรงประเด็นนักก็ได้นะ....) ในฐานะผู้อ่านคนหนึ่ง อ่านหนังสือมาก็พอสมควร การที่มีคนกลุ่มหนึ่ง มาตั้งบรรทัดฐานว่า.. หนังสือ เล่มนั้น เล่มนี้ ส่อไปทางลามกอนาจาร พี่จะวนกลับไปมองคุณสมบัติของผู้ชี้แจงก่อน..... หากว่าคุณสมบัติของคนกล่าว..ขั้นปรมาจารย์ล่ะก็ พี่ก็ไปหาหนังสือเล่มนั้นมาอ่าน แล้วให้ความคิดของ ตัวเองตัดสิน ส่วนจะเห็นด้วยหรือไม่นั้น ก็แล้วแต่กรณีไป แต่หาก..คุณสมบัติผู้ตัดสิน.."ไม่ผ่าน" ในความคิดของพี่ พี่ก็จะผ่านหนังสือเล่มนั้นไปก่อน อาจจะหยิบมาอ่าน หรือไม่หยิบมาอ่านก็ได้.. เรียกว่าไปหาอะไรที่สร้างสรรค์ กว่ามาอ่านดีกว่า..ว่างั้นเถอะ ปัญหานี้นะ..จะว่าไปก็เป็นปัญหาโลกแตก ไม่ต่างจาก ไก่กับไข่ อันไหนจะเกิดก่อนกัน..เพราะประเด็นมัน อยู่ที่มุมมองส่วนบุคคล ซึ่งเราไม่สามารถไปกำหนด ให้เขาคิดตามเราได้ทั้งหมด ก็เหมือนที่สีน้ำน้อยบอก บางทีคนรับสารคิดไปเอง คนสื่อ..ต้องการสื่ออีกแบบ ทางออกที่พี่คิดไว้นะ.. ส่งเสริมการอ่านให้มากกว่าเดิม โลกวรรณกรรมของผู้ตัดสินจะได้กว้างขึ้น ปล. เอ๊ะ..พี่ได้กระทบใครใช่ไหมนี่   แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 50 22:43:56 จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 21 ส.ค. 50 22:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วก็ยังไม่เข้าใจว่าตกลงถามให้ออกความเห็นเรื่องอะไรค่ะ แหะๆ แต่เห็นด้วยว่ามันอยู่ที่การรับสาร และ "การส่งสาร" (ยืนยันว่าส่งด้วย) อย่างรูปหอยตัวอย่างนั้น ถ้าเอาแต่รูปมาให้ดู ไม่มีอะไรประกอบ ก็ขึ้นกับคนรับอย่างเดียว (บางทีคนส่งสารอาจจะอยากเอารูปหอยขนาดใหญ่มาให้ดู) แต่ถ้าคนส่งรูปเขียนหรือทำอะไรประกอบ (เช่นวาดรูปเพิ่ม) เพื่อจูงให้คนเห็นคิดตาม ก็อยู่กับคนส่งสารด้วยแล้วค่ะ ง่ายๆ แค่ฟอร์เวิร์ดเมล์ ชื่อเมล์ก็บอกเจตนาคนส่งแล้ว ต่อให้ข้างในมีแต่รูปอย่างเดียวนะ แค่ชื่อเมล์สั้นๆ ก็ส่งสารแล้วค่ะ จากคุณ : scottie - [ 21 ส.ค. 50 23:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณทุกคนที่ร่วมแดสงความเห็นแม้คำถามจะกำกวมนะเจ้าค่ะ -------------------------------- ก้อย ขอบคุณที่แวะมาแสดงความเห็น เมื่อเกิดการมองและการแยกแยะ ก็ถือว่าเป็นการตัดสินใจ ไม่ต่างกับการแยกแยะเรื่องวรรณกรรมหรอกค่ะ -------------------------------------- คุณปฤษณะ ปัญหาคือ เรายอมรับไม่ได้ว่าเรื่องเพศเป็นเรื่องของธรรมชาติ เรายังติดอยู่ในกรอบความคิดเดิม ที่ถือว่าเรื่องเพศเป็นเรื่องปกปิด ทั้งที่ การมีเพศสัมพันธ์มันเป็นไปโดยอัตโนมัติของสัตว์ ที่ไม่มีข้อยกเว้นแม้กระทั่งมนุษย์ เพื่อการดำรงเผ่าพันธุ์ สาเหตุที่มนุษย์มีกฏเกณฑ์เรื่องเพศกำหนดกรอบสังคม มันอยู่ที่ว่า มนุษย์เป็นสัตว์ที่เลือกผสมพันธุ์แบบไม่มีฤดูกาล ในส่วนนี้ก็เป็นเพราะว่า สภาพร่างกายและสมองของมนุษย์ไม่เหมือนสัตว์อื่น เราไม่มีสิ่งที่จะปกป้องตัวเองได้เลยทางกายภาพ หากเราไม่มีสมอง มนุษย์ถือว่าเป็นสัตว์ที่อ่อนแอที่สุด สรีระมันสัมพันธ์กับการสืบพันธุ์ เมื่อมนุษย์มีความเสี่ยงจะตายง่ายที่สุดในบรรดาสัตว์ มนุษย์ก็เลยมีระยะฤดูของการผสมพันธุ์ถี่กว่าสัตว์อื่น (ยังดีที่ไม่แบ่งตัวแบบพวกสัตว์เซล์เดียว) เพราะฉะนั้น ก่อนที่คุณจะโทษมาตรฐานทางสังคม ก่อนที่คุณจะโทษสิ่งอื่น คุณเข้าใจธรรมชาติไหม หากคุณเข้าใจธรรมชาติและยอมรับว่า คุณไม่มีทางเอาชนะธรรมชาติได้ ทุกอย่างมันก็จะมีทางออก เมื่อมันมีทางออก คุณก็จะเข้าใจสัจธรรม ฟังดูง่ายๆ นะค่ะ แต่การยอมรับในเรื่องของธรรมชาติ นี่คือสิ่งที่ยากที่สุด เพราะเรามีแต่จะฝืนและพยายามเอาชนะธรรมชาติกันอยู่ในสันดาร ------------------------------------------ พีทคุง พอดีประเด็นนี้ไม่ได้ตั้งคำถามค่ะ แค่อยากจะจุดชนวนให้ได้คิดกันถึงความจริง มองประเด็นแล้วคิดเอง ตั้งคำถามเอง แล้วเราก็ตอบเอง เป็นทางเลือกที่ดีกว่า ที่เราจะยัดคำถามและคำตอบให้แก่ผู้อื่น ในประเด็นที่พีทคุงกล่าวมา ในเรื่องของกามารมณ์ มันก็อย่างที่พีทคุงบอก ไม่มีสิ่งไหนดีและเลว อย่างสุดขั้ว แม้กระทั่ง ขาวกับดำ ก็ยังแยกขั้วกันไม่ได้ ยังมีสีอื่นมาถ่วงดุลย์สองขั้วนี้ เรื่องความคิดและการตัดสินแยกแยะสิ่งใดสิ่งหนึ่งก็เช่นกัน บางครั้งมันขึ้นอยู่กับสภาวะแวดล้อม และสิ่งเร้า ที่สีน้ำน้อยอยากให้มองประเด็นเรื่องหอยนี่ก็ในด้านที่ว่า ถ้าเอารูปหอยพวกนี้ ไปให้คนที่เข้าเป็นชาวประมงดู เขาก็จะเฉยเพราะเขาคุ้นชินกับหอยพวกนี้ และไม่เห็นเป็นเรื่องผิดปกติแต่อย่างใด ชาวประมงผิดไหม ก็ไม่ได้ผิด เพราะในสภาวะของเขา ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร แต่ถ้าเอาหอย พวกนี้ ไปให้คนที่ไม่คุ้นชินดู แล้วคนพวกที่สองนี้ เขาจะเกลียดและกลัวหอยพวกนี้ มันก็ไม่ผิดอีก เพราะความไม่คุ้นชิน และพื้นฐานความรู้มันต่างกัน แล้วจะถามว่าคนที่เห็นว่าหอยงวงช้างน่าเกลียดผิดไหม มันก็ไม่ผิดอีก เพราะว่า ในสภาวะแวดล้อมที่เขาไม่เคยเจอ ยามที่เขาเจอสิ่งแปลกปลอมเข้ามา มันย่อมทำให้เขารับไม่ได้ มันเป็นเรื่องปกติอีกเช่นกันค่ะ ประเด็นของสีน้ำน้อยคือ จะทำยังไงให้คนเข้าใจ แล้วไม่ตัดสินสิ่งใดสิ่งหนึ่งจากพื้นฐานความรู้ของตน เพราะเราต้องวิ่งตามโลกไปเรื่อยๆ ไม่มีการหยุดนิ่ง ถ้าเราฟอร์ซ ความรู้ของตัวเองไว้ ขังความคิดของตัวเองไว้ เราก็ย่อมจะมองทะเลสีฟ้าเป็นสีฟ้า สีเขียวเป็นสีเขียว ทั้งที่บางครั้งสีที่เราเห็นมันอาจจะเป็นสีน้ำทะเล ฟ้าอมเขียวก็ตาม --------------------------------------------- พี่แจม ปัญหาของวรรณกรรมไทยในทางแก้ของพี่แจมเป็นทางออกที่ดีอย่างหนึ่ง แต่ก่อนที่จะส่งเสริมให้เด็กรักการอ่าน อันดับแรกคุณต้องไม่ปิดกั้นการอ่านของเด็ก ถ้าคุณบังคับให้เด็กอ่านแต่สิ่งที่คุณคิดว่า เหมาะสมและถูกต้อง มันก็เป็นการจำกัดการอ่านและขังความคิดของเด็กอีกเช่นเคย เด็กที่ถูปปลูกฝังไว้แค่ขาวกับดำ ย่อมจะสร้างปัญหาอีกแน่ เพราะโลกนี้ไม่ได้มีแค่สีขาวกับดำ ไม่ได้มีแค่ดีกับเลว ยังมีอะไรอีกมากมายที่ก้ำกึ่งระหว่างขาวกับดำ ดีกับเลว สีน้ำน้อยเป็นคนที่ไม่เคยถูกจำกัดการอ่าน ตั้งแต่เด็กมา ที่บ้านจะไม่ว่า ถ้าลูกหลานจะอ่านหนังสือ ทุกชนิด แต่ในกรณี หนังสือ ที่ออกแนวโป๊ และยั่วยุ ในสมัยก่อน เขาก็บอกว่า อ่านแล้วอย่าทำตาม เพราะมันไม่ถูกไม่ควร การ์ตูนญี่ปุ่นสมัยก่อน มีภาพที่ไม่ผ่านกองเซ็นเซอร์มากมาย แต่ที่บ้านไม่เคยว่า ที่ลูกหลานจะอ่าน แต่จะเตือนและห้ามไม่ให้ทำตาม จะมีคำพูดประจำบ้านว่า "เลิกทำตัวเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นเสียที" คำพูดนี้คือเป็นคำเตือนว่าเราต้องปฏิบัติตัวให้อยู่ในกรอบของสังคม แม้เราจะไม่เห็นด้วยกับวัฒนธรรมที่เราถูกครอบอยู่ แต่ในเมื่อเรายังอยู่ในสังคม เราก็ปฏิบัติตามกฏของสังคม และการอ่านหนังสือ ลามก อนาจาร สื่อ ยั่วยุ ก็ไม่ได้ทำให้คนเลวทุกคน ถ้าใครบอกว่าอ่านหนังสือพวกนี้แล้วทำให้เด็กเสียคน สีน้ำน้อยจะให้เขา มาพิสูจน์ จิตและสามัญสำนึกของตัวเอง ซึ่งเป็นผู้ที่อ่านและรับรู้เรื่องราว ในด้านที่สังคมปกปิด แล้วให้ท่านผู้รู้และนักวิจัยทั้งหลาย ลองเปรียบเทียบดู ระหว่างตัวสีน้ำน้อย ที่อ่านหนังสือ ห้ามอ่านทั้งหลาย กับผู้คนโดยปกติโดยทั่วไป จิตสามัญสำนึกของสีน้ำน้อย และจิตสามัญสำนึกของผู้คน จะดีจะเลวต่างกันแบบสุดขั้วแค่ไหน สีน้ำน้อย มั่นใจว่า จิตสามัญสำนึกของตัวเอง ดีกว่า ใครอีกหลายคน ที่ตะโกนปาวๆ ว่าไม่ แต่กลับแอบลักลอบทำ สิ่งที่ตัวเองต่อต้าน (สต๊อปๆๆๆๆ เดี๋ยวหน้ากลมๆ สีเหลืองๆ จะหลุดจากบ่า) ------------------------------------------------- คุณ scottie ในกรณีที่คนต้องการยั่วยุ และสื่อสารให้เข้าใจไปในทางเช่นนั้น ถ้าหากเราออกกรอบมา มาตรการทางสังคมและกฏหมายจะทำอะไรได้ สมมุติว่า สีน้ำน้อย ส่งภาพหอยที่เห็นนี่ไปให้เพื่อนดู แล้วจั่วหัวเมล์ว่า ของรักของหวงดังดวงใจของนาย......... อะไรประมาณนี้ ผู้รับเกิดการรับสารแล้วสื่อไปในทางลบ แล้วถ้ามีใครสักคนจะดำเนินการฟ้องร้องสีน้ำน้อย แล้วบอกว่า "นี่คือการทำผิดระเบียบ" ทีนี้คือปัญหา จากถ้อยคำและรูปภาพ ถ้าสีน้ำน้อยเขียนไปแบบนั่น ในทางกฏหมายแล้ว ไม่ถือเป็นความผิดนี่ค่ะ สีน้ำน้อยไม่ได้ระบุ และไม่ได้ใช้คำพูดในเชิงลบ เพียงแต่ว่าเป็นการชี้โพรงให้กระรอก ผู้ที่ชี้โพรงให้กระรอก อาจจะมีความผิดในด้านศีลธรรม แต่อ้างตามกฏระเบียบแล้ว ใครจะเอาผิดผู้ชี้โพรงได้ และถ้าคุณจะตัดสินคนในเรื่องศีลธรรม ในกรณีที่ยกตัวอย่างข้างบน ถ้อยคำและคำพูดของสีน้ำน้อย แม้จะสื่อไปให้เกิดความเสื่อมทางศีลธรรม แต่ถ้าสีน้ำน้อยแค่ตั้งใจล้อเพื่อนเล่น ใครละ จะตัดสินประเด็นได้ ว่าผู้กระทำ ตั้งใจให้เป็นไปในทางไหน มันก็จะเข้าตำรา ว่า เลี่ยงบาลี ในกรณีที่คนตั้งใจกระทำความผิด แต่ถ้ายืนยันว่าไม่ ใครก็จะไปตัดสินได้ กับความคิดที่อยู่ในใจของคนอื่น ประเด็นที่เปิดขึ้นมาไม่ได้ตั้งคำถามใดๆ ทั้งสิ้น สีน้ำน้อยอยากให้ทุกคนตั้งคำถามแก่ตัวเอง และตอบคำถามแก่ตัวเอง ขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาร่วมแสดงความเห็นค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 22 ส.ค. 50 12:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามอ่านกระทู้เรื่องนี้มาตั้งแต่กระทู้คุณพิธันดรแล้วค่ะ แต่ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นอะไรเพราะตัวเองไม่ได้อยู่เมืองไทย ไม่รู้เห็นสภาพความเป็นไปของสังคมไทยมากว่า 20 ปี ก็เลยไม่ทราบว่าเป็นอย่างไรแล้ว เท่าที่เห็นก็เพียงผิวเผินมากเพราะมาเมืองไทยปีละครั้งสองครั้งเท่านั้น แต่ก็ติดตามอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับนิยายประเภทล่อแหลมมานานพอสมควร แล้วก็คิดมาตลอดว่าวันหนึ่งก็จะต้องมาถึงจุดนี้ คือถ้าตราบใดที่ไม่มีการเซ็นเซอร์ในวงการกันเอง ในที่สุดรัฐก็จะเข้ามาจัดการเป็นผู้เซ็นเซอร์แทน อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติค่ะ ประเทศไหนๆก็ทำกันอย่างนี้ เรื่องที่ถูกเซ็นเซอร์ (หรือถูกสั่งเก็บก็ไม่ทราบ) ไม่เคยอ่านเลยสักเรื่อง ไม่กล้าวิจารณ์นะคะ แต่เรื่องนี้เห็นด้วยกับคุณสก๊อตตี้ค่ะ เรื่องของสาร ไม่ได้อยู่ที่คนรับสาร ไม่ได้อยู่ที่สภาพหรือข้อกำหนดหรือการยอมรับทางสังคมเท่านั้น แต่อยู่ที่ผู้ส่งสารด้วยค่ะ ผู้ส่งสารต้องการสื่ออะไร นำสิ่งล่อแหลมมาใช้เพื่ออะไร เคยอ่านที่วิจารณ์ๆกัน บางเรื่องใส่ฉากเซ็กส์เข้าไปตลอดเรื่องเพื่อให้สะใจผู้อ่าน เพราะผู้อ่านต้องการ เคยเห็นในเวปเด็กดี (ชื่อก็น่าจะบอกว่าใครอ่านมาก) บางเรื่องคนอ่านเชียร์ให้เพิ่มฉากเซ็กส์แบบจะๆให้มากขึ้นอีก ยิ่งเซ็กส์รุนแรงเท่าไหร่ คนอ่านยิ่งชอบ ยิ่งฉากข่มขืนก็ยิ่งชอบ คนเขียนก็ยิ่งสนองตอบ เอะอะอะไรพระเอกหรือผู้ร้ายก็ลากนางเอกขึ้นเตียง ลากผู้หญิงไปข่มขืนทั้งเรื่อง แถมบางเรื่องนางเอกหลงรักพระเอกเพราะถูกพระเอกข่มขืนเสียอีก ทั้งๆที่ฉากเหล่านั้นไม่ได้มีผลแต่อย่างใดต่อการพัฒนาเนื้อหาในเรื่องเลยแม้แต่นิด แต่ก็ใส่เข้าไปแบบถึงลูกถึงคนเพื่อให้ถูกใจคนอ่านเท่านั้นเอง เคยอ่านเจอว่าคนเขียนบางคนมีอายุเพียงมัธยมต้นมัธยมปลายเท่านั้นเอง เห็นแล้วเศร้าค่ะ เพราะตัวเองก็มีลูกอายุใกล้วัยนั้น ตัวดิฉันเองอยู่อเมริกานะคะ ที่นี่ไม่ว่าจะเป็นสื่อประเภทไหน เขามีวิธีการแบบที่เรียกว่า self-censorship เพื่อกันไม่ให้เกิดกรณีที่รัฐต้องยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้องกันทั้งนั้น ที่นี่อาจเหมือนดินแดนเสรีฟรีเซ็กส์ นั่นเป็นเพียงภาพที่คนภายนอกเห็น แต่จริงๆแล้วมีข้อจำกัดทั้งนั้นค่ะ สื่อทุกประเภทของที่นี่ใช้วิธีการที่เรียกว่า self-censored ทั้งนั้นค่ะ อย่างหนังสือก็มีการจัดหมวดหมู่ไว้ชัดเจน มีการแบ่งระดับหนังสือตามอายุเด็ก โรงเรียน ครู พ่อแม่ ร้านขายหนังสือ ห้องสมุดมีส่วนช่วยแนะแนะหนังสือให้เด็ก (และผู้ใหญ่ให้เหมาะสมตามวัย) ที่สำคัญคือจิตสำนึกของผู้เขียน ยิ่งเรื่องล่อแหลมอย่างเรื่องเซ็กส์ด้วยแล้ว ทุกฉากที่เขาใส่ลงไปมีความสำคัญในตัวของมัน มีความสำคัญต่อเนื้อเรื่อง ไม่ใช่ใส่ลงไปเพื่อเอาความสะใจเข้าว่า ที่เป็นลักษณะนั้นก็มีเหมือนกันค่ะ เหมือนกับหนังสือปกขาวของไทยนั่นแหละค่ะ คือใส่เรื่องการร่วมเพศเข้าไปเพื่อขายสำหรับคนที่ต้องการอ่านแต่เรื่องทำนองนั้นโดยเฉพาะ ไม่สนใจว่ามันเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องที่ตรงไหน แต่หนังสือประเภทนั้นหาซื้อไม่ค่อยจะได้ตามร้านหนังสือใหญ่ๆนะคะ ต้องแอบไปซื้อกันตามร้านหนังสือที่ขายหนังสือประเภทนั้นโดยเฉพาะ ซึ่งเด็กก็เข้าไม่ได้ ต้องอายุ 21 ปีขึ้นไป คิดว่าถ้าวงการหนังสือไม่เริ่มให้มี self-censored คือเซ็นเซอร์กันเองเพื่อกันไม่ให้เรื่องที่ใส่ฉากเซ็กส์จนถึงแก่นเพียงเพื่อสนองตัญหาคนเขียนและคนอ่านบางคนได้ออกมาวางตลาดให้เด็กๆเล็กแค่ไหนก็ซื้อไปอ่านได้ในเมื่อไม่มีการกำหนดอายุคนอ่านแล้ว รัฐก็ต้องยื่นมือเข้ามาเป็นผู้เซ็นเซอร์เสียเองแบบนี้แหละค่ะ บังเอิญเป็นโชคร้ายของหนังสือสิบกว่าเล่มนี้ที่กลายเป็นเป้านั้นไป จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 22 ส.ค. 50 23:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดียามเช้าค่ะ คุณกุลธิดา พูดถึงการเปรียบเทียบระหว่างสังคม ของประเทศไทยและต่างประเทศแล้ว สีน้ำน้อยจะไม่เอาไปเปรียบกันในด้านนี้ แต่สีน้ำน้อยอยากจะเปรียบเทียบภายในสังคมของเราเอง การจะเอาตัวไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ก่อนที่เราจะมองตัวเอง มันคงเป็นการกระทำที่ไม่สามารถแก้ไขปัญหาภายในของตนได้ ในด้านที่คุณกุลธิดา เสนอมา สีน้ำน้อยเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ที่ว่าหากคุณไม่จัดการตนเอง ก็ย่อมมีมืออื่นยื่นเข้ามาจัดการคุณ ทีนี้ปัญหามันอยู่ที่มืออื่นที่ยื่นเข้ามาจัดการ และมือที่จะจัดการตัวเองนี่แหละค่ะ มีหลายๆ เรื่องในสังคมของเรา ที่ไม่ต้องไปเปรียบเทียบกับสังคมอื่นนะค่ะ มันเป็นปัญหาว่าแก้ปัญหาเอาหน้า ไม่ใช่การแก้ไขปัญหาที่แท้จริง และการกำหนดกรอบขึ้นมาก็ทำเพื่อกำหนดเฉพาะกลุ่มคน แล้วละเว้นกลุ่มคนอีกจำพวกหนึ่งไว้ สีน้ำน้อยเปรียบประเด็นกฏเกณฑ์เรื่อง ICT ที่ออกระเบียบมา สีน้ำน้อยก็เห็นว่าดี ที่มีระเบียบออกมาให้คนรู้จักกฏเกณฑ์ และมีความรับผิดชอบ แต่บางข้อบางระเบียบสีน้ำน้อยไม่เห็นด้วย เพราะบทลงโทษมันดูไม่เข้ากับนโยบาย กรณีที่เป็นคดีมีเรื่องขึ้นพันทิป ในด้านที่ว่า การตรวจจับลิขสิทธิ์ และการละเมิด ที่มีผู้เดือดร้อนกันนั้น สีน้ำน้อยก็ไปเปิดหนังสืออ่านระเบียบที่เขาตั้งไว้ สุดท้ายแล้ว บทลงโทษมีกำหนดเฉพาะ ผู้ที่เป็นประชาชนตาดำๆ ไม่มีบทลงโทษกรณีที่เจ้าหน้าที่ซึ่งถืออำนาจไว้ในมือกระทำความผิด กฏระเบียบให้อำนาจเจ้าหน้าที่สามารถใช้อภิสิทธิ์ในการเข้าถึงข้อมูล ของบุคคลอื่นได้ในหน้าที่ เพื่อประโยชน์โดยรวม แต่กฏหมายไม่ได้ระบุไว้ หากเจ้าหน้าที่ ละเมิดกฏเกณฑ์ใช้อำนาจในทางมิชอบ เมื่อมีบทบัญญัติออกมา น่าจะออกมาให้มันครอบคลุมหมดทุกคน และบทลงโทษระหว่างบุคคลทั่วไปและผู้ที่อยู่ในตำแหน่งมันควรจะต่างกัน มิเช่นนั้น เจ้าหน้าที่ก็จะไปกลัวอะไร ในเมื่อ มันง่ายต่อการ หาทางเลี่ยงความผิด สีน้ำน้อยเลยเห็นว่าประเด็นของการกำหนดกฏเกณฑ์ต่างๆ ภายในประเทศของเรา มันเป็นปัญหาตรงที่มันไม่กระจ่างพอ บางเรื่องบางอย่าง มันคลุมเครือ เสียจนตีความไม่ได้ หรือตีความได้ในหลายๆ ด้าน แล้วเราจะออกระเบียบมาทำไม ถ้าภาครัฐจะเข้ามาจัดการสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ก็ควรน่าจะทำให้มันดี ไม่ใช่ทำแล้วให้ประชาชนเขาบ่นตามทีหลัง เป็นความคิดเห็นส่วนตัวค่ะ ในประเด็นต่างๆ ที่กล่าวอ้างถึงข้างบนนี้ สีน้ำน้อยมีความคิดเห็นรวบยอดเพียงประการเดียวว่า สังคมเรายังขาดสามัญสำนึกในการรับผิดชอบต่อหน้าที่ เราต่างละเลยหน้าที่ของตน จนทำให้มันเกิดปัญหา ตัวอย่างของอเมริกา ที่คุณกุลธิดาพูดถึง ที่ว่าสื่อเขาจัดการตัวเอง มันก็แสดงให้เห็นถึงความรับผิดชอบของประชากรของเขา ที่พยายามจะทำให้หน้าที่ตัวเองให้เต็มความสามารถและอำนาจหน้าที่ ถ้าเราทำแบบนั้นได้ บางทีปัญหาก็อาจจะมีทางแก้ไข แต่...สถานการณ์ของเรายังคงต้องใช้เวลาอีกนาน กว่าผู้คน จะเข้าใจในบทบาทและหน้าที่ของตน ขอบคุณ ที่ช่วยอธิบายประเด็นในหลายแง่มุมค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 23 ส.ค. 50 10:11:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคอมเม้นท์ผมก็มีแนวโน้มที่จะโอนเอียงตามธรรมชาติอยู่แล้วครับ แต่ต้องขอยอมรับว่าไม่ได้มองในแง่ว่ามนุษย์ถูกธรรมชาติควบคุมอยู่สักเท่าไหร่ เพราะผมเชื่อเป็นการส่วนตัวว่า  บริบทของสังคมมีผลต่อสิ่งที่มนุษย์แสดงออกมามากกว่าธรรมชาติ เรื่องของการยอมรับและเข้าใจธรรมชาติจะไปแก้ปัญหาในแต่ละปัจเจกชน ที่ชุดความคิดของพวกเขา แต่ปัญหาที่ผมพูดถึงคือ"เราควรมีท่าทีอย่างไร"ซึ่งน่าจะเกี่ยวข้องกับสังคมมากกว่านะครับ เรื่องประเด็นของการยอมรับและเข้าใจ  ในคอมเม้นท์ผมก็กล่าว  ผมตั้งคำถามว่าแต่ละคน"รู้สึกลึก ๆ"ว่าอย่างไร  ผมไม่ได้ถามหาเหตุผลที่ผ่านการกลั่นกรอง  แต่เป็นคำถามที่ถามถึงความดิบในตัว  ซึ่งน่าจะเรียกว่าธรรมชาติได้   ดังนั้นการซื่อสัตย์ต่อตนเองที่ผมหมายถึง  ก็น่าจะมีใจความเดียวกับการยอมรับธรรมชาติของตนอย่างที่คุณสีน้ำน้อยว่า สรุปว่าเราไม่มีประเด็นขัดแย้งกัน  เพียงแต่ผมอาจจะเขียนบางอย่างไม่กระจ่างและทำให้คุณสีน้ำน้อยเข้าใจผิดครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 23 ส.ค. 50 18:42:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คิดว่าวงการหนังสือของไทยเล็กนิดเดียว ถ้าจะมีการดูแลกันเอง ก็น่าจะทำได้นะคะ ขนาดของอเมริกา ตลาดหนังสือ วงการหนังสือใหญ่โตมโหฬารก็ยังควบคุมกันเองได้เลยค่ะ ไม่ใช่แต่วงการหนังสือนะคะ สื่อทุกวงการเลยค่ะ เพราะทุกคนรู้ว่าถ้ารัฐยื่นมาเข้ามาเกี่ยวข้องเมื่อไหร่ มันก็ยุ่งเมื่อนั้น เพราะจะหาคนของรัฐที่มีความเข้าใจถ่องแท้ถึงศิลปะของงานแต่ละชิ้นนั้นคงยาก ถ้ารัฐเข้ามาจัดการ ก็จะขึ้นอยู่กับโชคชะตาของผู้ผลิตผลงานแต่ละราย ว่าใครเกิดดวงไม่ดีในเวลาที่รัฐกระตือรือล้นขึ้นมาก็ถูกกวาดผลงานไป จะเป็นลักษณะนั้นแหละค่ะ เหมือนอย่างกรณีหนังสือสิบกว่าเล่มนี้แหละค่ะ คิดว่าไม่ใช่ว่าหนังสือสิบกว่าเล่มนี้เป็นตัวต้นเหตุ แต่บังเอิญเป็นผลงานที่รัฐสุ่มเอามาใช้เป็นการเชือดไก่ให้ดูมากกว่าค่ะ   เคยเห็นเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบกว่าปีมาแล้ว ในวงการภาพยนตร์ไทยนะคะ ตอนนั้นเขียนบทหนัง (หนังไทยน่ะค่ะ) มีอยู่ช่วงหนึ่งมีหนังที่อ้างว่าต้องการสะท้อนสภาพสังคมอย่างถึงแก่นจริงๆ อย่างถึงแก่นของเขาคือแสดงภาพทุกสิ่งทุกอย่างแบบไม่คำนึงถึงความเหมาะสมหรือความจำเป็นว่าทำไม อย่างเช่นแสดงกิจวัตรประจำวันของผู้หญิงหากิน ด้วยการแสดงภาพผู้หญิงนั่งส้วม (จะถูกเซ็นเซอร์ไหมนี่) เป็นต้นนะคะ แสดงกันจะๆเลยค่ะ มีการถลกผ้าถุง แล้วลงนั่ง ไม่นั่งเฉยๆ นั่งคุยกับเพื่อนร่วมอาชีพซึ่งพักอยู่ด้วยกันด้วยอีกแน่ะ ภาพลักษณะนั้นมันจำเป็นกับเนื้อหาของเรื่องหรือเปล่า ก็เปล่าเลย แต่ผู้กำกับต้องการสนองความต้องการในเรื่องเพศตามความนิยมขณะนั้น แล้วก็หลงผิดคิดว่านั่นคือภาพที่สมจริงแล้ว (หนังยุคนั้นที่ฮือฮากันมากก็เช่นเรื่อง ขังแปด ค่ะ) เจ้าหน้าที่เซ็นเซอร์จึงเข้มงวดขึ้นมาทันที ช่วงนั้นกองเซ็นเซอร์ตัดฉากในหนังหลายๆเรื่องซึ่งบางทีก็ไม่ล่อแหลมอะไรเลย แต่เป็นการป้องกันไม่ให้ไปไกลเกินกว่านั้น คือหนังเรื่องอื่นๆกลายเป็นผู้รับเคราะห์ไปน่ะค่ะ แล้วเจ้าหน้าที่กองเซ็นเซอร์หนังไทยสมัยนั้นก็เป็นตำรวจ ไม่ใช่ผู้ทรงคุณวุฒิทางภาพยนตร์ มันเป็นอย่างนั้นแหละค่ะ ไม่ตั้งใจจะเปรียบเทียบกับตลาดสื่อของอเมริกานะคะ แต่ความคุ้นเคยกับที่นี่มีมากกว่าเมืองไทย เพียงแต่ยกมาชี้ให้เห็นว่าเรื่องแบบนี้ถึงเวลาแล้วที่จะช่วยๆกัน ควบคุมก็เอง ก่อนที่รัฐจะเข้ามาวุ่นวาย อีกตัวอย่าง เอาของวงการหนังในอเมริกาก็แล้วกันนะคะ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่กระแสต่อต้านการสูบบุหรี่มีมาก แทนที่ผู้สร้างหนังจะคอยให้รัฐออกกฎหมายอะไรขึ้นมาเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาก็จัดการกันเองด้วยการไม่แสดงภาพการสูบบุหรี่ในหนังเรื่องไหนเลยค่ะ แล้วนับแต่นั้นมา ภาพการสูบบุหรี่แทบไม่มีปรากฎในหนังอีกเลย เพียงอยากบอกว่าเรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่ทำได้ ไทยมีสมาคมนักเขียน มีสมาคมผู้ผลิตสิ่งพิมพ์ น่าจะประชุมปรึกษาหารือกันถึงเรื่องนี้นะคะ แล้วมองหามาตรการจัดการกันเอง ควบคุมกันเอง เพราะถ้าปล่อยไว้ รัฐก็จะยื่นมือเข้ามาจัดการแบบนี้แหละค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 23 ส.ค. 50 23:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นแนวความคิดที่ดีมากๆ เลยค่ะ จะรบกวนคุณกุลธิดามากไหมคะที่จะรบกวนให้ลอกข้อความทั้ง 2 อัน ไปลงที่กระทู้ของคุณพีทคุงด้วย นะคะๆ :) จากคุณ : scottie - [ 24 ส.ค. 50 10:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นแนวทางการแก้ไขปัญหาที่ฟังดูเข้าท่าและเป็นรูปธรรมมากครับ  ขอปรบมือให้อีกคน *-* จากคุณ : ปฤษณะ - [ 24 ส.ค. 50 13:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 และแล้วก็กลับมา แต่มาคราวนี้ เกิดคำถามขึ้นมาในใจของข้าพเจ้า พอดีช่วงนี้สีน้ำน้อยลงบทกวีอีโรติคไว้ แต่มีคนตีความไปอีกทางและเกิดข้อครหาขึ้นนิดหน่อย ทำให้สีน้ำน้อยหวนกลับมาเรื่องภาพหอยงวงช้าง และเกิดคำถามที่อยากจะถามขึ้นมาว่า 1. หอยงวงช้าง ผิดหรือที่มีรูปร่างแบบนั้น 2. หากคิดเปรียบหอยงวงช้างกับสิ่งอื่นใด ที่ไม่สมควรเปิดเผย ผิดปรกติวิสัยหรือ 3. แล้วถ้าการเปรียบเทียบหอยงวงช้าง เป็นไปในเชิงศิลป์ผิดหรือไม่ 4. ข้อสำคัญถ้าผู้หญิงนึกเปรียบเทียบหอยงวงช้างแล้วนำมาพูด ผิดหรือไม่ เพราะบางครั้ง สีน้ำน้อยก็มีความคิดว่า การมองเรื่องทางเพศเป็นศิลปะ ไม่น่าจะจำกัดไว้แค่เพศชาย เพศหญิงเองก็มีสิทธิที่จะมองวรรณกรรมอีโรติคให้เป็นศิลป์และมีสิทธิที่จะเขียน และการพูดถึงเรื่องเพศในท่วงทำนองของศิลปะ ถือว่าเป็นเรื่องอนาจารกระนั้นหรือ? ประเด็นที่เกิดคำถามขึ้นนี้ ไม่ขอเอาประเด็นการจัดระเบียบมาร่วมนะค่ะ แค่อยากรู้ว่า ต้องแบ่งแยกอีโรติคออกจากผู้หญิงหรือเปล่า? จากคุณ : sugarhut - [ 30 ส.ค. 50 19:04:05 ]