เช้าวันแรกของการเป็นนักเรียน ปี 1 หรือ เฟรชชี่ที่ใครๆรู้จักกันนั้น สำหรับผมช่างเป็นวันที่วุ่นวายเสียจริงๆ ผมเข้าห้องเรียนไม่ทันเพราะตื่น สายต้องรีบจ้ำอ้าวไปที่คลาสภาษาไทยตั้งแต่ 8 โมงเช้า เมื่อเข้าไปปรากฎว่า ที่นั่งด้านหน้าเต็มหมดแล้ว ให้ตายสิเพิ่งรู้ว่าได้เรียนกับ ภาควิชาอื่นด้วย แย่จริงจะมีคนรู้จักไหมเนี่ย

                "เธอๆ มานั่งด้วยกันตรงนี้สิ" เสียงของสาวน้อยคนนึงดังมาจากด้านหลัง ผมหันไปมองสาวน้อยผมสั้นท่าทางทอมๆคนนั้น      'จำได้แล้ว เรียนคนนี้เรียนภาควิชาเดียวกับเรานี่ ตอนรับน้องในวันปฐมนิเทศน์ยังเห็นแนะนำตัวอยู่เลย ดีจริงมีเพื่อนแล้ว'   ผมเข้าไปนั่งกับเธอด้านหลังห้อง เพิ่งรู้ว่าเธอเองก็สายเข้าห้องเรียนก่อนผมได้สัก 5 นาทีมั้ง

                "นี่เรา ชื่อ โป่งนะ ลูกโป่งน่ะ นายชื่อไร เราจำไม่ได้"  

                "เราชื่อ บี้นะ ชื่อเต็มๆ ซอมบี้  เราก็จำชื่อเธอไม่ได้เหมือนกัน ตอนแนะนำตัวคนมันเยอะใครจะจำได้หมดจริงมะ"

              แม้ว่าภาควิชาเราจะมีคนเรียนไม่มาก เป็นสาขาเล็กๆเกือบจะที่สุดของมหาลัย แต่การจะจำชื่อเพื่อนใหม่ให้ได้ภายใน 5 นาที ตามที่รุ่นพี่บอกในการรับน้องใหม่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และชื่อเดียวที่ผมคิดออกตอนที่รุ่นพี่ถามคือ "โป่ง"

              ผมกับโป่งได้เรียนด้วยกันหลายวิชาเพราะเลขรหัสเราใกล้กัน  และลูกพี่ลูกน้องโป่งเป็นพี่รหัสผม โป่งเป็นคนมีสเน่ห์นะ เพียงไม่กี่สัปดาห์เธอก็กลายเป็นขวัญใจและเป็นที่รักของเพื่อนๆ จนตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นใครที่เกลียดโป่งเลยสักคน  โป่งเป็นคนง่ายๆ พูดอะไรตรงๆติดนิสัยนักเลงเล็กน้อยที่ ติดมาจากคุณพ่อที่เป็น นายกเทศมนตรีของจังหวัดเล็กๆแห่งหนึ่งในภาคเหนือ แรกๆนั้นหลายคนคิดว่าโป่งเป็นทอม แต่ผมไม่คิดแบบนั้นเพราะตั้งแต่วันแรกที่ผมได้คุยกันกับเธอผมก็มั่นใจว่าเธอไม่ใช่ทอมแน่นอนและมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ และความที่เป็นคนมีเสน่ห์ของเธอนี่แหละมันจึงทำให้เป็นเรื่องขึ้นมา เพราะ ผมเผลอไปชอบเธอเข้าจนได้............

           เธอเองก็เหมือนจะเริ่มรู้ว่าผมคิดอย่างไร   จึงได้ปฏิเสธผมอย่างไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัว  วันนั้นผมกับโป่งและเพื่อนสนิทของเธอชวนกันไปอ่างแก้ว ไปนั่งหาอะไรๆทานกันตอนเย็นๆ มันเป็นบรรยากาศที่ดีจริงยิ่งผมได้นั่งคุยกัยโป่ง 2 คน ตอนที่เพื่อนเธอแยกตัวไปหาอะไรมาทานนั้น มันทำให้หัวใจของผมพองโตขึ้นมาทันที แต่แล้วเมื่อเธอเอ่ยบางอย่างออกมามันทำให้ผมแทบฝันสลาย คุณเคยไหมมีความสุขเหมือนอยู่ในสวรรค์อยู่ดีๆก็ตกลงเหวลงนรกอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว

            "บี้ นายชอบเราเหรอ"

            "เอ่อ " ผมอึ้งที่จู่ๆเธอก็ถามใครจะกล้าบอกความจริงล่ะครับมันเขินนี่นา

            "ว่าไงล่ะ"

            "ก็ชอบ ชอบแบบเพื่อนไง" ผมบอกออกไปทั้งที่ไม่ตรงกับใจตัวเองเลยก็ตามเพราะเธอเองก็ไม่ได้มีทีท่าอะไรมากไปกว่าเพื่อนคนหนึ่งเลย

            "ก็ดีแล้วหละ เราไม่อยากให้นายคิดกับเราแบบนั้นเป็นเพื่อนกันนะดีแล้ว"

ผมเงียบไป เธอรู้ รู้ว่าผมแอบชอบเธออยู่ และเธอก็ชิงปฏิเสธผมอย่างนิ่มนวลที่สุด

         "เราไม่อยากให้นายคิดกับเราแบบนั้น มันเสียความรู้สึกนะ ความรู้สึกที่เราไว้ใจใครสักคนที่จะให้เป็นเพื่อน เพื่อนจริงๆ เราไม่อยากให้ความรู้สึกนี้เสียไปน่ะ ถ้าบี้ไม่ได้คิดแบบนั้นก็ดีแล้ว"

ผมไม่โกรธเธอเลยครับ ที่เธอปฏิเสธผมเพราะความรักมันบังคับกันไม่ได้ แต่ ผมก็ยังเลือกที่จะทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบ คือ ชอบเธอต่อไปถึงแม้ว่าจะแอบชอบก็เถอะ แต่มันก็เป็นเรื่องขึ้นมาจนได้ เรื่องใหญ่เสียด้วย

เธอไม่ชอบที่จะให้ผมคิดกับเธอแบบนั้น แต่ผมคิดว่ามันไม่เสียหายอะไรเพราะผมเข้าใจว่าเธอไม่ได้รักผมแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ได้จีบเธอหรือทำทีว่าเป็นคนรักเธอ แค่เก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจชื่นชมเธออย่างเงียบๆไม่ได้เหรอ ผมไม่ได้บังคับเธอมาเป็นแฟนผมนี่นา ผมจะชอบใครในใจมันก็เป็นสิทธิ์ของผมจะมาบังคับกันได้ยังไง..........ผมดึงดันและยืนยันจะคิดแบบนั้นต่อไป

และในที่สุด โป่ง ก็โกรธผม จนกลายเป็นเกลียดและไม่มองหน้าผมอีกเลย......

แต่ถึงเป็นแบบนั้นผมก็ไม่เคยคิดที่จะโกรธเธอเพราะ มันเป็นความผิดของผมเอง ถ้าจะชอบเธอก็ต้องยอมให้เธอเกลียด        ทำไมนะ.............บางทีคนเราก็ทำในสิ่งโง่ได้...ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

จนวันสุดท้ายที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก แม้ว่าเธอจะโกรธผมมาตลอดหลายปี แต่ผมก็คิดว่าเธอคือเพื่อนคนหนึ่งเสมอมา

           วันนั้นมีการถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึก เพื่อนแต่ล่ะคนก็เตรียมกล้องมาถ่ายรูปกันไปและที่เป็นไปเหมือนทุกครั้ง โป่งจะเดินไปถ่ายไกลๆผมคนละฝากกันทุกครั้ง แต่พอถึงคิวกล้องของเธอจู่ๆเธอก็เดินมาข้างๆผมและ ถ่ายรูปใกล้ๆกัน

วูบนั้นผมรู้สึกประทับใจขึ้นมาทันที เพราะผมรู้ว่าแม้ว่าธอจะโกรธที่ผมไปชอบเธอแบบแฟน เธอจะไม่มองหน้าผม แต่ลึกๆในใจเธอนั้น ผมก็ยังเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเธอเสมอมา...................

        แม้จะแค่นั้นแต่ผมก็รู้สึกว่าวันนั้นเนที่จะอยู่ในความทรงจำของผม...........ตลอดไป