พอเที่ยงตรงพวกเขาก็พากันเดินออกมาจากแผนกต่าง ทุกคนคอยกันอยู่ที่ตอกบัตร ส่วนพวกพนักงานออฟฟิซ และพวกหัวหน้าแผนกนั้น ไปยืนอยู่ตรงประตูทางออกของโรงงาน ทุกคนสวมเสื้อสีฟ้า ใ่ส่กางเกงยืน ทุกๆวันในเวลาเดียวกันทุกคนต่างคุยสนุกสนาน หยอกล้อกันและกัน
  แล้วตอนนี้พวกเขาก็ก้าวเดินอย่างเร่งรีบ และพวกเขาก็รู้สึกว่าถนนหนทางช่างไม่น่า่ไว้วางใจเอาเสียเลย พวกเขากำลังเดินไปทานอาหาร นึกกลัวไปว่าตัวเองลืมล็อกโต๊ะทำงาน  นึกไปถึงเงินเดือนที่จะออกในวีคข้างหน้า นึกถึงหวยเลขท้ายสองตัวสามตัว นึกถึงหัวหน้าแผนกที่ไม่อยากให้จุกจิกกับตัวเองมากนัก ระหว่างนั้นก็ก้าวเดินไปเรื่อยๆบางครั้งใครบางคนก็นึกขึ้นมาว่า ช่างแปลกดีแท้ที่เท้าคนเราขยับไปมาเองได้
  ตอนกินข้าวมื้อเที่ยง  พวกเขารู้สึกกลัวที่จะต้องเดินทางกลับ เพราะพวกเขารู้สึกว่าเส้นทางที่ต้องเดินกลับช่างไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย และพวกเขาก็ไม่ได้ชอบงานที่ทำอยู่มากนัก แต่มันเป็นงานที่ต้องทำ เพราะทุกคนต่างมีภาระของตัวเอง และมันก็ไม่น่าสุขสบายนักเพราะเจ้าของโรงงานมักมาตอนบ่าย แล้วตอนนั้นผู้จัดการโรงกลัวเป็นที่สุด กลัวพนักงานตัวเองทำงานไม่ตั้งใจ แล้วตัวเองโดนว่า พวกเขาทำงานอย่างไม่ตั้งใจนัก พวกเขารอเวลา และออกในเวลา หกโมงตรง

แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 50 00:47:25

แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 50 01:51:09