พี่ครับรักผมมั๊ย....ผมรักพี่ครับ...
ใครบางคนชอบถามฉันด้วยคำถามนี้ทุกวันทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบที่ได้คือ
อือ...ดูการกระทำพี่สิ
หนุ่มน้อย..อายุน้อยกว่าฉัน 2ปี เฝ้าถามคำถามนี้กับฉันทุกวัน หัวใจของฉันก็หวั่นไหว แต่ความที่กลัวคำนี้มากๆเลยไม่เคยตอบออกไป
คนถามก็เฝ้าถาม เฝ้าห่วงหาอาทรตลอดมา
ฉันกลัวความรัก ฉันกลัวการผูกมัดด้วยคำๆนี้คำง่ายๆ ที่หลายคนก็พูดง่ายๆ มันก็เลยดูเหมือนไม่มีความหมายอะไร
คนถาม ด้วยความที่เขายังเด็กนัก เลยไม่เข้าใจความหมายของคำๆนี้ เพราะสิ่งที่เขาทำกับสิ่งที่เขาบอกช่างตรงข้ามกันมากมาย
ความรักของเขา คือการต้องเห็นหน้าทุกวัน ต้องกินข้าวด้วยกัน
อพาร์ตเม้นท์ของเขาอยู่ติดกับบ้านของฉัน เรามารอเพื่อที่จะไปเรียนด้วยกันทุกวัน บอกรักทุกวัน ถามทุกวันว่ารักมั๊ย รักเขาบ้างมั๊ย
ฉันไม่เคยตอบ ไม่รู้ว่าฉันกลัวใจตัวเอง หรือกลัวเขากันแน่
เมื่อฉันไม่ตอบว่ารักหรือเปล่า หลายครั้งการเรียกร้องก็เลยกลายเป็นการทำร้าย..ร่างกาย
เลยทำให้ฉันยิ่งกลัว...กลัวไปอีก
ฉันยอมรับว่าเขาดี ..หนุ่มน้อยของฉัน...แต่ฉันไม่ได้รักเขาแบบนั้น และฉันก็คิดว่าจริงๆแล้ว เขาคงต้องการคนที่เข้าใจและยอมรับเขาได้ในบางเรื่องมากกว่า
ฉันคงเป็นคนนั้นไม่ได้
ครั้งสุดท้ายที่เขาถาม...พี่รักผมมั๊ย..
คำตอบที่ชัดเจนออกจากปากฉัน...ไม่รัก...
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากหนุ่มน้อยคนนั้นอีกเลย
เขาเดินออกไปท่ามกลางสายฝน...
ฉันไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไป แต่ฉันก็ไม่สามารถเรียกอะไรกลับมาได้แล้ว
เขาย้ายที่อยู่ ย้ายที่เรียน
ฉันได้ยินข่าวจากเพื่อนเขา ว่าเขาเกือบเสียผู้เสียคนเพราะใครบางคนทำให้เสียใจมาก
ขอโทษนะหนุ่มน้อย
ขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ
ถ้าเธอได้ยินเสียงจากหัวใจของฉัน"ฉันขอโทษ"
พี่...
จากคุณ :
klint77 
- [
23 ส.ค. 50 11:45:00
]
ครั้งหนึ่งที่เคยรัก
